.

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ, Ο ΥΠΗΚΟΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΜΑ-ΤΙΑΣΜΕΝΟΣ

  (Εν όψει μιας ακόμα εκλογικής φάρσας και του "οίστρου" κομματικής "επινοητικότητας", αναδημιουργίας, λίφτινγκ, μαγειρεμάτων, σκαρωμάτων - "58", "Ελιές", "Ποτάμια" κ.λπ.- που έχει κυριεύσει τον διαπλεκόμενο υπόκοσμο του τριτοκοσμικού αυτού νεοβυζαντινού κρατιδίου, αναδημοσιεύω ένα παλιότερο.)



  Συχνά ακούμε, ότι «τα κόμματα είναι οι στυλοβάτες της δημοκρατίας». Η ιδιότητα του πολίτη δεν είναι βέβαια ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους μιας ομάδας. Είναι όμως, ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του μέλους ενός κόμματος. Τα κόμματα επ' ουδενί δεν είναι ομάδες (ας μην ευτελίζουμε την έννοια της ομάδας και της συλλογικότητας), αλλά στρατοί με θεόπνευστες ηγεσίες / ιερατεία και με στρατευμένους, που πρέπει να εκτελούν τις άνωθεν θεόπνευστες αποφάσεις και "γραμμές".
  Επί πλέον οι στρατευμένοι / μέλη κομμάτων είναι δίσκεπτοι και, άρα, δίγλωσσοι (και προπάντων ανειλικρινείς) αφού, ως γνωστόν, στην περίπτωση, που η προσωπική τους γνώμη (ή και ηθική) -αν έχουν- συγκρούεται με αυτή του κόμματος, πρέπει να τήν υποτάξουν στην κομματική "γραμμή" (δηλ. στην γραμμή τής κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενης "συλλογικότητας"). Αυτή η ανειλικρίνεια, αλλά και η έλλειψη προσωπικότητας και ταυτότητας τών κάθε είδους στρατευμένων τούς καθιστά παντελώς αναξιόπιστους και ανεπαρκείς για να συμμετάσχουν ανιδιοτελώς σε μια αυθεντική (δηλαδή αυτόνομη και όχι ετερόνομη) συλλογικότητα και στην πολιτική (όπως την εννοούσαν οι ιδρυτές της αρχαίοι έλληνες, δηλαδή ως την τέχνη της μή ιεραρχικής διοίκησης της κοινωνίας και άρα της κατάργησης τού διαχωρισμού της σε αποφασίζοντες και σε υπήκοους και αναβάθμισης όλων των μελών της σε πολιτικά όντα -πολίτες). Γιατί οι ίδιοι, με τούς όρους που αποδέχτηκαν για να ενταχθούν σε ένα κόμμα, έχουν πάψει προ πολλού να είναι άτομα / πρόσωπα και, φυσικά, πολίτες.




   


            Kομματόσκυλα (απλή και επιτυχημένη σύνθεση, παρμένη από το διαδίκτυο)


  Όταν τέτοιοι στρατευμένοι επιδιώκουν την συμμετοχή τους σε μια αυθεντική συλλογικότητα (π.χ. στην κινητοποίηση των κατοίκων μιας συνοικίας), κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τί πιστεύουν πραγματικά, ή για το ποιές είναι οι προθέσεις τους, ή οι εντολές που εκτελούν. Είναι δηλαδή εκ των προτέρων αναξιόπιστοι και, όπως έχει δείξει η Ιστορία, καλό είναι να αποτάσσονται από τα διάφορα "μικρά" ή "μεγάλα" κινήματα και από τις αυθεντικές και αυτόνομες συλλογικότητες.

  Γιατί η  καιροσκοπική  τακτική τών κάθε είδους στρατευμένων, να εισχωρούν σε μια συλλογικότητα, ένα κίνημα, ή κίνηση κ.λπ. και να την εκτρέπουν από τους στόχους της, προς όφελος τού κόμματός τους, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την τίμια στάση των ατόμων / προσώπων / πολιτών, που διεκδικούν κάτι, χωρίς να επιδιώκουν αναβάθμιση του "αγωνιστικού" βιογραφικού τους.

*   *   *
  Και βέβαια η ιδιότητα του οποιουδήποτε στρατευμένου (σε κόμματα, ή σε οποιεσδήποτε άλλες κλίκες) έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ιδιότητα του πολίτη για ένα ακόμα λόγο: Ο πολίτης βλέπει την κοινωνία (παρά τις συγκρούσεις της) σαν κάτι ενιαίο, εντός τού οποίου πρέπει να (αλληλεπι)δράσει και όχι σαν κάτι κομμα-τιασμένο απέναντι στο οποίο πρέπει να περιχαρακωθεί, ή κάτι στο οποίο πρέπει να επιβληθεί.

  Γι' αυτό στις αυθεντικές αυτόνομες συλλογικότητες και στις αυθεντικά πολιτικές κοινωνίες και κινήματα, τα κόμματα ήσαν ανύπαρκτα (αρχαίες ελληνικές πολιτείες, Γαλλικός Μάης, Κομμούνα του Παρισιού κ.λπ.).



Θ. Λ. 

(κείμενο που είχα πρωτοδημοσιεύσει στις 4/9/2009 στο freeinquiry.gr το οποίο "κατέβασαν" αντιδεοντολογικά -μαζί με όλα τα άλλα δικά μου- όταν διεκόπη η συνεργασία μας. Εδώ με μερικές προσθήκες)

Δείτε επίσης:
Προς όσους είναι ή νιώθουν ψηφοφόροι

6 σχόλια:

  1. Ως ανένταχτος εκ πεποιθήσεως, συμφωνώ σε γενικές γραμμές κι έχω εκφράσει στο παρελθόν παρόμοιες σκέψεις...

    Παρόλ' αυτά, πιστεύω ότι υπάρχει τρόπος να συμμετέχει κανείς σε ένα κόμμα ή οργάνωση ή άλλου είδους συλλογικότητα με πολιτικούς στόχους που αποφασίζονται δημοκρατικά, αν καταφέρει μια δύσκολη ισορροπία. Από τη μία μεριά ποτέ να μην ψεύδεται και ποτέ να μην κρύβει τις προσωπικές του απόψεις, από την άλλη ποτέ να μην παραλείπει να αναφέρει και τις απόψεις που αποφάσισε η συλλογικότητα στην οποία μετέχει σαν κάτι που προέκυψε συλλογικά με βάση τη βούληση της πλειοψηφίας εκεί.

    Φαίνεται αντιφατικό, αλλά δεν είναι. Μπορεί κανείς κάλλιστα να εκφράζει ΚΑΙ τις δύο αυτές διαστάσεις, ξεκαθαρίζοντας τους λόγους που στηρίζει μια άποψη με την οποία σε ΚΑΠΟΙΟ βαθμό ο ίδιος, προσωπικά διαφωνεί (και ΓΙΑΤΙ). Κάτι τέτοιο π.χ. επιχειρεί να κάνει ο Λαφαζάνης, για το οποίο και υφίσταται πόλεμο από πολλές μεριές ταυτόχρονα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι, αλλά ο Λαφαζάνης είναι αναγκασμένος να το κάνει κατ' εξακολούθησιν, κάτι που πλέον τον γελοιοποιεί.

      Αυτό που λες, μπορείς να το κάνεις χωρίς να γελοιοποιείσαι (ούτε να έρχεσαι σε ανακολουθία με τον εαυτό σου) σε μια μή ιεραρχική οργάνωση, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται από τη συνέλευση με διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας (οι οποίες είναι εξ΄ορισμού αδύνατον να τηρούνται σε μια ιεραρχική οργάνωση, όπου άλλοι αποφασίζουν κι άλλοι εκτελούν, όπως συμβαίνει σε όλα τα κόμματα).

      Διαγραφή
    2. Τί να κλάσει κι ο Λαφαζάνης...

      "Αποχωρεί από το Ποτάμι ο Νίκος Δήμου για το Άγιο Φως"
      http://tvxs.gr/news/ellada/ton-ekapse-%C2%ABagio-fos%C2%BB-apoxorei-apo-potami-o-dimoy

      Διαγραφή
  2. Υ.Γ. Το πρόβλημα που καλείται να λύσει η κομματική συσπείρωση είναι οι ανεπάρκειες των πολιτών όταν συν-αποφασίζουν και συν-αγωνίζονται με ανοργάνωτο (άρα και ατελή ή αναποτελεσματικό τρόπο, πρακτικά).

    Τα πάντα ανάγονται όμως, τελικά, στην ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ εντιμότητα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα έλεγα ότι οι πολίτες δεν έχουν ανεπάρκειες σε ζητήματα οργάνωσης και λήψης αποφάσεων. Ανεπάρκειες έχουν μόνο οι υπήκοοι (που φυσικά είναι κάτι εντελώς διάφορο των πολιτών).

      Η συσπείρωση μού φαινόταν ανέκαθεν λέξη που ταιριάζει στα κοπάδια και τους (κ)οπαδούς. Η αντίστοιχη λέξη για τους πολίτες θεωρώ ότι είναι η Συνέλευση (ή Συμβούλιο). Εκεί, το ζήτημα δεν είναι το να περάσει το "δικό" σου (όπως σε ένα κόμμα), αλλά το να επιβεβαιώσεις ότι ολοκληρώνεσαι ως πολίτης συναποφασίζοντας για ό,τι σε (συν)αφορά χωρίς "εκπροσώπους".

      Με αυτή την έννοια αυτό που καλείται να λύσει η κομματική συσπείρωση είναι η συνοχή του κοπαδιού και το να μην αφήνεται κάθε προβατάκι στην ανασφάλεια και στη δύσκολη θέση να αποφασίσει για τον εαυτό του...

      Και νομίζω ότι τόσο σοβαρά ζητήματα δεν μπορούν να επαφίενται στην προσωπική εντιμότητα και στη διακριτική ευχέρεια του καθενός (όπως ο ανθρωπισμός στον καπιταλισμό δεν μπορεί να επαφίεται στην κοινωνική συνείδηση, που όντως έχουν κάποιοι λίγοι επιχειρηματίες). Χρειάζεται να υπάρχει πλαίσιο που να διασφαλίζει την εκάστοτε πολιτική συλλογικότητα, είτε μιλάμε για συνδικάτο, είτε για ολόκληρη την κοινωνία.
      :)

      Διαγραφή
  3. SIMONE WEIL - ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

    Όταν υπάρχουν κόμματα σε μια χώρα, προκύπτει αργά ή γρήγορα μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, ώστε είναι αδύνατο να παρέμβουμε αποτελεσματικά στα δημόσια δρώμενα χωρίς να ενταχθούμε σε κόμμα και να παίξουμε το παιχνίδι. Οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται για τα κοινά, επιθυμεί να ενδιαφερθεί αποτελεσματικά. Έτσι, αυτοί που έχουν ιδιαίτερη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό, είτε παύουν να το σκέφτονται και στρέφονται σε κάτι άλλο, είτε περνούν από τη δοκιμασία των κομμάτων. Αλλά και σε τούτη την περίπτωση οι έγνοιες που παρουσιάζονται αποκλείουν τη μέριμνα για το δημόσιο αγαθό. Τα κόμματα είναι ένας θεσπέσιος μηχανισμός, χάρη στον οποίο, σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας, δεν βρίσκεις ούτε έναν που να συγκεντρώνει την προσοχή του για να διακρίνει εν μέσω των δημόσιων πραγμάτων το αγαθό, τη δικαιοσύνη, την αλήθεια. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

    Γεννημένη το 1909, n Εβραία Σιμόνπ Βέιλ θεωρείται εκπληκτική περίπτωση διανοούμενης γυναίκας και κομουνίοτριας, όσο και χριστιανής, που άφησε διακριτό χνάρι σε κάθε ζήτημα με το οποίο καταπιάστηκε. Εργάστηκε σε εργοστάσιο, πήρε μέρος στην Αντίσταση, έγραψε σημαντικά κείμενα για την ελληνική σκέψη και πέθανε το 1943, μόλις 34 ετών. Η «Κατάργηση των κομμάτων» δεν αφορά την τρέχουσα άποψη περί πολιτικής. Απεναντίας, είναι ένα σοφό κείμενο που ερευνά τις ρίζες του κομματισμού και της δημοκρατίας. «Η Μεταρρύθμιση και ο ουμανισμός της Αναγέννησης, διπλό προϊόν αυτής της εξέγερσης, συνέβαλαν τα μέγιστα στη δημιουργία του πνεύματος του 1789 ύστερ' από αιώνες ωρίμανσης. Από εδώ προήλθε ύστερα από ένα διάστημα n δημοκρατία μας, θεμελιωμένη στο παιχνίδι των κομμάτων, καθένα από τα οποία είναι μια μικρή κοσμική Εκκλησία, οπλισμένη με την απειλή του αφορισμού. Η επίδραση των κομμάτων έχει μολύνει ολόκληρη τη διανοητική ζωή της εποχής μας» (σελ. 39). «To πνεύμα του κόμματος αποτυφλώνει τον άνθρωπο, τον καθιστά αναίσθητο στο δίκαιο, εξωθεί ακόμη και τους έντιμους πολίτες σε πιο άγρια και ωμή επίθεση κατά των αθώων» (σελ. 40). Συχνά το 1932, στη Γερμανία, ο κομουνιστής και ο ναζιστής πάθαιναν σκοτοδίνη όταν διαπίστωναν ότι συμφωνούν σε όλα! (Κωστής Παπαγιώργης, Αθηνόραμα 16-6-2011)

    http://www.politeianet.gr/books/9789605276478-weil-simone-armos-gia-tin-katargisi-ton-kommaton-190724

    ΑπάντησηΔιαγραφή