.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

ΜΑΝΩΛΗΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣ - ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ

Α' έκδοση, εκδόσεις Άγκυρα 2006
Β' έκδοση, εκδόσεις Άγκυρα 2012




  Το βιβλίο αυτό δεν είναι άλλη μια απαρίθμηση δίσκων και μουσικών συγκροτημάτων.  Πρόκειται  για μια έρευνα όπου το ροκ φαινόμενο (όπως εκδηλώθηκε στην ελληνική κοινωνία) εξετάζεται στα σωστά ιστορικά  και κοινωνικά  του πλαίσια. Με αυτή τη  μεθοδολογία το  ροκ δεν εκλαμβάνεται στη στενή του έννοια (δηλαδή απλώς ως μουσική μέσω της οποίας βρήκε έκφραση ένα κομμάτι της νεολαίας), αλλά ως το αξιολογότερο ίσως υποσύνολο τής εν γένει νεολαιίστικης κουλτούρας των μεταπολεμικών χρόνων.



  Με την βελτίωση των μέσων επικοινωνίας στον εικοστό αιώνα (ραδιόφωνο, δίσκοι βινυλίου, κινηματογράφος κλπ.) άρχισε σιγά σιγά και στην Ελλάδα να σχηματίζεται ένα κομμάτι της νεολαίας που "κοιτούσε δυτικά". Η εν λόγω πληθυσμιακή ομάδα, η οποία ανανεώνεται σταθερά τα τελευταία εβδομήντα περίπου χρόνια, είναι και η μόνη που διατηρεί σε πιο μαζική βάση (και όχι σε επίπεδο μεμονωμένων διανοουμένων)  την επαφή της Ελλάδας με τις πολιτισμικές ποιότητες και πρωτοπορείες του δυτικού κόσμου. 
  Ο συγγραφέας αρχίζει λοιπόν -και πολύ σωστά- την αφήγησή του από προδρομικά τού ροκ διεθνή καλλιτεχνικά και κοινωνικά φαινόμενα, όπως η λεγόμενη  "γενιά του σουίνγκ", τις παραμονές του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου (μάλιστα, όσα από τα "παιδιά του σουίνγκ" είχαν την ατυχία να είναι, εκείνη την εποχή, γερμανοί, υπέστησαν μια αιματηρή καταστολή από το ναζιστικό καθεστώς -βλ. σχετικά την πολύ καλή ταινία Swing kids του 1993). Εξετάζεται το ελληνικό παρακλάδι της, ο τρόπος που συμπεριφερόταν, αισθανόταν, σκεφτόταν και διασκέδαζε, ειδικά στην περίοδο του πολέμου και της κατοχής. Επισημαίνονται επίσης οι βολές που δέχτηκε από την ανέκαθεν -και αθεράπευτα- ανέραστη εγχώρια αριστερά (η οποία εξάλλου, μέσα στην αρρωστημένη εμμονή της για ιδεολογική "ορθοδοξία", είχε "αφορίσει" και το ρεμπέτικο τραγούδι).

  Αμέσως πριν την εμφάνιση του ροκ στα μέσα της δεκαετίας του 1950, εξετάζεται το φαινόμενο της κουλτούρας των υπαρξιστών/μπήτνικς και γίνεται εκτενής αναφορά στην Ιπτάμενη Παράγκα, το σημείο συνάντησης και συλλογικής δημιουργίας των αντίστοιχων ελλήνων. Η Ιπτάμενη Παράγκα έκλεισε βίαια λίγο πριν τα μέσα εκείνης της δεκαετίας,  μετά από ένα όργιο κατασυκοφάντησής της από τη σεμνότυφη "ηθική πλειοψηφία" των νεοελλήνων νοικοκυραίων, των εφημερίδων τους, των δικαστών τους και των χωροφυλάκων τους.

   Εν συνεχεία εξετάζεται το -διάδοχο των μπήτνικς- φαινόμενο του ροκ εντ ρολλ, όπως έκανε την εμφάνισή του στην Ελλάδα λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Γίνεται εκτενής αναφορά στους επίσης κατασυκοφαντημένους τέντυ μπόυς (εναντίον των οποίων φτιάχτηκε ο περιβόητος "νόμος 4000"), στο κοινωνικό τους υπόβαθρο και φυσικά στις διαπομπεύσεις τους από την αστυνομία.
  Στην πορεία γίνεται αναφορά και σε χρονικώς παράλληλες νεολαιίστικες κουλτούρες και φαινόμενα, όπως η νεολαία Λαμπράκη, που όπως φαίνεται δεν έμειναν ανεπηρέαστες  από το γενικότερο κλίμα της ροκ αμφισβήτησης που εξαπλωνόταν αργά αλλά σταθερά και στην Ελλάδα.

   Περνώντας στην καθεαυτή (και μάλλον κορυφαία) εκδήλωση του ελληνικού ροκ φαινομένου, φτάνουμε στην ψυχεδελική νεολαία της εποχής της δικτατορίας 1967-1974. Είναι στα συν του βιβλίου ότι δεν μηρυκάζονται οι μύθοι περί δήθεν αντίστασης των νεοελλήνων νοικοκυραίων στη χούντα. Αντίθετα περιγράφονται η συκοφάντηση και η καταστολή τις οποίες υπέστησαν οι έλληνες χίππυς, τόσο από τους δημοσιογράφους, τους εκπαιδευτικούς και την εκκλησία, όσο και από τους δικαστές και την αστυνομία. Περιγράφεται η ιστορική και ανολοκλήρωτη εκείνη συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα τις παραμονές του πραξικοπήματος (αστυνομική "πρόβα τζενεράλε" εναντίον της νεολαίας), παρατίθενται τα κείμενα "φτασμένων" διαχειριστών του "δημοσίου λόγου" (βλ. δημοσιογράφων), που επί εβδομάδες πριν, διεξήγαγαν έμμισθη λιβελογραφία εναντίον εκείνης της συγκέντρωσης "άπλυτων  γιεγιέδων" (παρωνύμιο που βγήκε από την επωδό yeah, yeah, yeah!, η οποία ακουγόταν συχνά στα τραγούδια των Beatles). Καταδεικνύεται έτσι ότι η νεοελληνική κοινωνία ήταν πανέτοιμη να καλωσορίσει την "εθνοσωτήριον επανάστασιν"  και τον ελληνοχριστιανικό "γύψο" των συνταγματαρχών. Ο αναγνώστης ζει τις συλλήψεις των "γιεγιέδων",  τα κουρέματα και τους ξυλοδαρμούς τους  στα αστυνομικά καταγώγια αλλά και τις επί τούτου φιλοχουντικές επιδοκιμασίες των γονέων, των εκπαιδευτικών και της εκκλησίας.
   Είναι επίσης στα συν του βιβλίου ότι επισημαίνονται και εδώ οι βολές τής εσαεί αρτηριοσκληρωτικής εγχώριας αριστεράς εναντίον των "γιεγιέδων", η οποία έβλεπε την νεανική υποψήφια πελατεία της να διαρρέει σε χώρους ζωντανούς και πολύχρωμους, που δεν μύριζαν σαν μαυσωλείο  ιδεολογικής ορθοδοξίας. Ο συγγραφέας είναι αρκετά "βλάσφημος" ώστε να μην αποδίδει αγωνιστικά αντιδικτατορικά εύσημα στην ελληνική αριστερά: αντιθέτως αποκαθιστά την αποσιωπημένη, από τους διαχειριστές της συλλογικής μνήμης, αλήθεια ότι η ψυχεδελική νεολαία ήταν αυτή που δέχτηκε την  "προτίμηση" της χουντικής καταστολής.  Μάλιστα αναφέρεται ευθέως ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν ήταν έργο τίποτε κομματικών ή άλλων οργανώσεων, αλλά ξεκίνησε αυθόρμητα από τη νεολαία των "μαλλιάδων", οι οποίοι είχαν φυσικά εμπνευστεί από παρόμοιες τότε πρακτικές των εξεγερμένων νέων στις Η.Π.Α., τη Γαλλία, τη Δ. Γερμανία κ.α. (και όχι από τους απαρχαιωμένους τρόπους της γραφικής ελληνικής αριστεράς). Μάλιστα η ελληνική αριστερά καταδίκαζε τέτοια "έκτροπα" φαινόμενα, τα οποία δεν μπορούσε (κατά την προσφιλή της τακτική) να ελέγξει και να καπελώσει.  Κάπου εδώ το βιβλίο θα ήταν πιο πλήρες αν περιελάμβανε και μια σχετική αναφορά στο κατάπτυστο φύλλο αρ. 8 της Πανσπουδαστικής (φοιτητική εφημερίδα της "ΑΝΤΙ-Ε.Φ.Ε.Ε."/ Κ.Ν.Ε.) όπου καθυβρίζονταν ως προβοκάτορες οι καταληψίες του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973.

   Στη συνέχεια περνάμε στα εξίσου μίζερα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Η άλλη όψη της ελληνοχριστιανικής ρωμηοκουλτούρας, αυτή της ελληνικής αριστεράς, δηλαδή η μυθολογία της, τα βυζαντινότροπα εμβατήρια των συνθετών τούς οποίους είχε υπό τον έλεγχό της, τα διάφορα φαιδρά ανταρτοτράγουδα κλπ. κάνουν μια δυναμική επιστροφή στη νεοελληνική "πολιτιστική" πραγματικότητα.   Οι   "αγωνιστές" (βοηθούμενοι φυσικά και από το "εορταστικό" κλίμα της μεταδικτατορικής περιόδου), σκυλεύουν τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, επιδεικνύουν τα -τενεκεδένια- παράσημά τους, ανακυκλώνουν ελεύθερα το μελόδραμα των διαψευσμένων "επαναστατικών" προσδοκιών τους και γενικώς βγάζουν τα απωθημένα τους. Αλλά προπάντων προσπαθούν να μαντρώσουν τα θεωρούμενα ως "προβατάκια" που δεν είχαν καταφέρει να προσηλυτίσουν επί δικτατορίας. Κάτω από την συνθλιπτική πίεση της προπαγάνδας το ροκ φαινόμενο γνωρίζει προσωρινά (τα έτη 1975-1976) μια ύφεση. Αλλά πολύ γρήγορα η αριστερόστροφη εθνικόφρων φιέστα ξεφουσκώνει. Σχεδόν ταυτόχρονα η πλατεία Εξαρχείων αναδεικνύεται σε δημόσιο χώρο μιας νεολαίας που δεν αναγνωρίζει επουράνιους, ή επίγειους αφέντες, "αυθεντίες" και "ιερές αγελάδες".





   Ο συγγραφέας εξετάζει επίσης το φαινόμενο της drug culture και την ολέθρια ιδεολογικοποίηση των "ουσιών" από ένα τμήμα της υπό εξέτασιν νεολαίας, μπαίνοντας ουσιωδώς στην ψυχολογία του πρεζονιού που νομίζει ότι είναι "εκλεκτός" και μέλος μιας υπαρξιακής ελίτ. Να επισημάνουμε ότι αποτελεί αναντίρρητο πλεονέκτημα του βιβλίου, η γενικότερη απουσία ωραιοποιήσεων, ηρωοποιήσεων και εξιδανικεύσεων. 

  Παράλληλα με τη ροκ ως μουσικό και κοινωνικό φαινόμενο εξετάζονται εν εκτάσει και οι άλλες πλευρές της νεολαιίστικης κουλτούρας, η ζωγραφική της, ο κινηματογράφος της, η ποίησή της, το θέατρό της κλπ. Για την -πολυετή- έρευνά του ο συγγραφέας δεν αρκέστηκε στα συνήθη (βιβλία, περιοδικά, δίσκους κλπ.), αλλά είχε πρόσβαση σε μαρτυρίες και σε προσωπικά αρχεία των πρωταγωνιστών (αλλά και πολλών "ανωνύμων ηρώων") του ελληνικού ροκ φαινομένου. Το ανέκδοτο και άγνωστο υλικό που παρουσιάζει είναι πολύ και εξίσου σημαντικό για την κατανόηση του αντικειμένου τού βιβλίου.

  Σε αυτή τη δεύτερη έκδοση η αφήγηση προχωράει μέχρι το 1990 και περιλαμβάνει μορφές της νεολαιίστικης κουλτούρας που δεν είχαν εξεταστεί στην προηγούμενη (2006). Εξετάζεται ειδικότερα το φαινόμενο του ελληνικού πανκ ροκ και new wave.

  Φυσικά σε μια έρευνα που αφορά σε τέτοιο χρονικό εύρος (1940-1990) δεν θα μπορούσαν να μην υπάρχουν ελλείψεις. Η σημαντικότερη κατά τη γνώμη μας είναι η απουσία μιας εκτενούς αναφοράς στον Γιάννη Πετρίδη, τον ραδιοφωνικό παραγωγό, ο οποίος από το 1975 ήδη, έκανε αληθινό διαφωτισμό αφού έφερε σε επαφή ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας με την ποιοτική μουσική πραγματικότητα του δυτικού κόσμου (και ειδικά με ιδιώματα όπως η ροκ, η σόουλ, το μπλουζ κλπ.).

  Το βιβλίο έχει επίσης και ένα άλλο μειονέκτημα: παρά τις πεντακόσιες τόσες σελίδες του παραμένει μικρό, αφού δεν θέλεις με τίποτα να τελειώσει.

  
Θ. Λ.


39 σχόλια:

  1. Έχει πολλές και απαράδεκτες ελλείψεις. Εκπλήσσει η έλλειψη της παραμικρής αναφοράς σε ταινίες ορόσημα όπως π.χ. ο Εξόριστος στην Κεντρική Λεωφόρο (1979), ή Οι Απέναντι (1981). Λάμπουν δια της απουσίας τους αναφορές σε δίσκους ορόσημα (ακόμα και για τα διεθνή δεδομένα) όπως το ομώνυμο των Ακρίτας (1973) και τα Απέραντα Χωράφια (1972) του Κώστα Τουρνά.
    Και φυσικά η έλλειψη αναφοράς στον Γιάννη Πετρίδη, που επεσήμανες κι εσύ. Αν δεν υπήρχε εκείνος, η ροκ στην Ελλάδα δεν θα είχε ξαναπάρει ποτέ τα πάνω της όπως έγινε μετά το 1975.
    Δεν είναι δυνατόν να αφιερώνει τόσες σελίδες σε επιφανειακώς μόνο (ή και καθόλου) σχετιζόμενους με το ροκ, όπως στη νεολαία Λαμπράκη, στον Σαββόπουλο, στον Τσακνή, στον Μαχαιρίτσα και στα ... ανταρτοτράγουδα και να του ξεφεύγουν (αποσιωπεί;) τα παραπάνω.
    Κι ούτε στέκουν οι κακιούλες όπως το να θάβει ό,τι πιο αξιομημόνευτο έβγαλε διεθνώς το ελληνικό ροκ, δηλ. τους Aphrodite's Child.
    Επίσης το όλο στυλ είναι δημοσιογραφικό και η προσέγγιση κάπως επιδερμική (και μάλιστα από την πρώτη φράση όταν ορίζει το ροκ ως κουλτούρα αποκλειστικά των νέων). Ίσως εντυπωσιάσει όσους γεννήθηκαν μετά το 1975 (αν υποθέσουμε ότι τους ενδιαφέρει τί έγινε πριν), αλλά για τους παλιότερους (στους οποίους και αναφέρεται) είναι μάλλον απογοητευτικό.

    Κώστας Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εντάξει, αλλά σε ένα πρώτο δημοσιογραφικό επίπεδο / προσέγγιση είναι το μόνο που υπάρχει. Αν είναι να πάμε σε πιο ψαγμένα (=επιστημονικά) πράγματα, υπάρχουν και τα βιβλία του πανεπιστημιακού Κώστα Κατσάπη, που έχω παρουσιάσει εδώ:

      ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΗΧΟΙ: ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΡΟΚ ΕΝΤ ΡΟΛΛ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 1956-1967
      http://hypnovatis.blogspot.gr/2013/04/1956-1967.html

      και

      ΤO "ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ"
      (Μοντέρνοι νέοι, παράδοση και αμφισβήτηση στη μεταπολεμική Ελλάδα: 1964-1974)
      http://hypnovatis.blogspot.gr/2013/04/o.html

      Βέβαια σταματούν στην αρχή της μεταπολίτευσης, αλλά είναι οι σοβαρότερες και οι πιο πλήρεις εργασίες που υπάρχουν μέχρι στιγμής για το θέμα στην ελληνική βιβλιογραφία και η πιο στέρεη βάση για να προχωρήσεις στη μεταγενέστερη περίοδο. Και νομίζω ότι θα ικανοποιήσουν απόλυτα και τους παλιότερους που θέλουν να ξανακοιτάξουν την εποχή τους υπό μια βαθύτερη οπτική και όχι σαν συναισθηματικώς φορτισμένη αναδρομή.

      Διαγραφή
    2. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η πραγματικά σημαντική συνεισφορά του βιβλίου είναι η έρευνα και η ανάδειξη της υπόθεσης των Ελλήνων Υπαρξιστών της δεκαετίας του '50. Απ' ότι ξέρω κανένας αλλος δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με αυτά.
      Κατά τα άλλα όμως αν περιμένεις να μάθεις για το ελληνικό ροκ από εδώ...

      Κώστας Π.

      Διαγραφή
  2. Mετά από τη συζήτηση εδώ:
    http://freedomgreece.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html
    και ξαναρίχνοντας μια ματιά στο βιβλίο, διαπιστώνω ότι ούτε εδώ γράφει κάτι για την οπισθοδρομική στάση της εκκλησίας προς τη νεολαία και τον "χιππισμό" (τα εισαγωγικά αφορούν στην εισαγόμενη νεοελληνική εκδοχή του). Αυτό είναι κάτι που δεν το είχα προσέξει όταν το είχα αγοράσει. Αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να μιλάς για χούντα και ελληνοχριστιανισμό χωρίς να αναφέρεσαι στην εκκλησία. Λες να του διέφυγε, ή να υποθέσω τίποτα άλλο;
    Δεδομένου ότι το βιβλίο το αγόρασα μετά από ανάγνωση της δικής σου ευμενούς κριτικής, περιμένω απάντηση, αλλιώς θα σου ζητήσω πίσω τα λεφτά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα υποτίθεται ότι θα πρέπει να υπερασπιστώ την κριτική μου για το βιβλίο για να μην μου ζητήσεις πίσω τα λεφτά σου;

      Ας το κάνω...
      H μακραίωνη οπισθοδρομική στάση της χριστιανορθοδοξίας προς τις νεωτερικές, επαναστατικές κλπ. ιδέες (είτε μιλάμε για Αναγέννηση, είτε για Διαφωτισμό, είτε για σοσιαλισμό, είτε για χιππισμό) και, φυσικά, προς την νεολαία ως ενίοτε κύριο φορέα αυτών, έχει μια ιστορία που αρχίζει από τον 14ο αιώνα. Αυτό είναι κάτι που στην Ελλάδα δεν είναι ακόμα ευρέως γνωστό λόγω του γνωστού βυζαντινομεσαιωνικού ζόφου που (όπως ξέρω ότι ξέρεις) καταπλακώνει ακόμα τη συλλογική συνείδηση. Γι' αυτό η όποια "πνευματική αντιπολίτευση" στην Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένου του εγχώριου "χιππισμού" της πρώιμης μεταπολίτευσης που καλώς τον βάζεις εντός εισαγωγικών, του εγχώριου "ροκ", του εγχώριου "μαρξισμού", του εγχώριου "προοδευτισμού", "εναλλακτικισμού", "αναρχισμού" κλπ) εξακολουθεί να είναι λιγότερο ή περισσότερο δέσμια του ενός ή του άλλου εθνικού μύθου της (β)ρωμηοσύνης (π.χ. δήθεν συμβολή του χριστιανορθόδοξου κλήρου στην επανάσταση του 1821, στη διάσωση της γλώσσας, ή του έθνους, μυθεύματα όπως το "κρυφό σχολειό", απαξίωση των αρχαίων ελλήνων ως μαλθακών δουλοκτητών και παιδεραστών, ή/και εξίσου βλακώδης εξιδανίκευσή τους ως υπερανθρώπων, το κουτόχορτο περί "έπους του '40" και περί "εθνικής αντίστασης" κ.λπ.). Αργά ή γρήγορα όλοι οι (β)ρωμηοί ξαναγυρίζουν στους κόλπους της (β)ρωμηοσύνης και απλώς κάποιοι διατηρούν μια νεωτερίστικη επίφαση "δυτικισμού" (π.χ. οι ελληνοχριστιανοί "ροκάδες" που τόσο μας εξέπληξαν στις συζητήσεις στην ιστοσελίδα του Νταλούκα).

      Δεν ξέρω (ούτε φυσικά θα με εξέπληττε) αν ο Νταλούκας είναι ένας από αυτούς, όπως υπαινίσσεσαι. Ξέρεις ότι από τη (β)ρωμηοσύνη προερχόμαστε όλοι και πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγεις από αυτήν. Σε αυτά τα πλαίσια (τονίζω: σε αυτά τα πλαίσια), το βιβλίο του, αν και τυπικά δημοσιογραφικό, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να διαβάσει κανείς, μέχρι το 2007, που βγήκε το πρώτο πραγματικά επιστημονικό σχετικό έργο. Αναφέρομαι στο "ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΗΧΟΙ - Κοινωνική ιστορία του ροκ εν ρολ φαινομένου στην Ελλάδα" του Κώστα Κατσάπη: http://hypnovatis.blogspot.gr/2013/04/1956-1967.html - το δεύτερο είναι πάλι του Κατσάπη, ΤΟ "ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ" http://hypnovatis.blogspot.gr/2013/04/o.html.
      Στα βιβλία του Κατσάπη αναλύονται επαρκώς όλα όσα δεν μπορείς να περιμένεις από ένα απλώς δημοσιογραφικό βιβλίο.

      Και για να έρθω στο βιβλίο του Νταλούκα, ρωτάω: στην κατηγορία του (δηλ. σαν δημοσιογραφικό και όχι σαν επιστημονικών αξιώσεων έργο), έχεις δει κάτι καλύτερο; Τί λες;

      Διαγραφή
  3. Αν ο ελληνοχριστιανισμός είναι η εθνική ιδεολογία που πρεσβεύει την μή αντιπαλότητα ελληνικού πολιτισμού και χριστιανισμού, την ιστορική και πολιτισμική συμβατότητα και συμπόρευση της ορθόδοξης εκκλησίας με την ελληνικότητα και την εκκλησιαστική διάσωση τής τελευταίας στην -οποιαδήποτε και οσηδήποτε- ιστορική διαδρομή της, τότε το μπλογκ του Νταλούκα είναι (κρυφο)ελληνοχριστιανικό ("κρυφο", μόνο βέβαια για όσους δεν είναι σε θέση να προσέξουν μερικά πραγματάκια). Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το κοιτάξει. Γιατι όπως λέει κι ο φίλος μου ο συνκαλαματιανός Κουκλίνος, δεν είναι δυνατόν να κατηγορείς τη χούντα αποσιωπώντας τά της χουντoεκκλησίας και του ελληνοχριστιανισμού. Θα προσέθετα μάλιστα: ξαναβάζοντας από το παράθυρο τό (με οποιαδήποτε έννοια κι αν το εννοείς) τρομακτικό "ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ".

    Το βιβλίο του ήταν καλό την εποχή που βγήκε (2006), με την έννοια ότι στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Όπως και νά χει πάντως, δεν μαθαίνεται με αυτόν τον τρόπο η ιστορία. Μετά μάλιστα την κυκλοφορία των βιβλίων του Κατσάπη, είναι και ξεπερασμένο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου "μπαίνετε" πολύ εσείς από τη Γκαλαμάτα...

      Διαγραφή
    2. Θα πρέπει να παραδεχτείς ότι ήταν παράλειψή σου να μην προσέξεις την ελληνοχριστιανική αποσιώπηση από τον Νταλούκα των "θεμάτων" της εκκλησίας (ειδικά επί χούντας) και να μην ενημερώσεις τους αναγνώστες σου.

      Διαγραφή
    3. Παραδέχομαι ότι ήταν παράλειψή μου που δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι, το "μην ακουμπάτε την Εκκλησία" του πρώην αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου ισχύει και για μερικούς εγχώριους "ροκάδες".

      Διαγραφή
    4. @ "Το βιβλίο του ήταν καλό την εποχή που βγήκε (2006), με την έννοια ότι στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος. Όπως και νά χει πάντως, δεν μαθαίνεται με αυτόν τον τρόπο η ιστορία. Μετά μάλιστα την κυκλοφορία των βιβλίων του Κατσάπη, είναι και ξεπερασμένο."

      Νομίζω ότι συγκρίνουμε άσχετα πράγματα. Τα βιβλία του Κατσάπη είναι ιστορικά, ασχολούνται με το κοινωνικοϊστορικό πλαίσιο, δεν αναφέρουν σχεδόν καθόλου συγκροτήματα κλπ. και εξάλλου σταματούν στην αρχή της μεταπολίτευσης. Δεν είναι για να μάθεις για συγκροτήματα, δίσκους κλπ.

      Αντίθετα το βιβλίο του Νταλούκα ως πιο πολύ δημοσιογραφικού χαρακτήρα, ασχολείται περισσότερο με συγκροτήματα, συναυλίες, στέκια κλπ. και είναι άδικο να απαιτούμε να αναπαριστά επακριβώς το κοινωνικοϊστορικό πλαίσιο (όσο σοβαρή κι αν είναι η παράλειψη του κεφαλαίου "ελληνοχριστιανισμός και νεολαία"). Δεν είναι για να μάθεις ιστορία. Κι εξάλλου προχωρά και μετά το 1974 σαν η μοναδική έστω μέχρι στιγμής απόπειρα καταγραφής κάποιων πραγμάτων.

      Max P.

      Διαγραφή
    5. Μα φίλε μου καλέ δεν είπε κανείς κάτι διαφορετικό! Σίγουρα πρόκειται για άσχετα πράγματα. Όταν όμως στην Ελλάδα του "είσαι ό,τι δηλώσεις", δηλώνεις ιστορικός, τότε δεν πρέπει να παραπονείσαι αν σε κρίνουν σαν τέτοιο (όταν π.χ. υποτιτλίζεις το βιβλίο σου "Ιστορία της νεανικής κουλτούρας" κλπ, ή τον διαδικτυακό σου χώρο ως "Ιστορία της ελληνικής νεολαίας" και άλλα βαρύγδουπα). Θα μου πεις, ούτε ο αντιβυζαντινός Κων. Σάθας ήταν ιστορικός αλλά το έργο του σήμερα κρίνεται εγκυρότερο από αυτό του φιλοβυζαντινού ελληνοχριστιανού Παπαρρηγόπουλου. Σύμφωνοι, αλλά έτσι επιβεβαιώνεται απλώς αυτό που σου είπα προηγουμένως: όλοι κρίνονται, και άλλων οι δηλώσεις επαληθεύονται επί της ουσίας, άλλων όχι...

      Όπως είδες πάντως ούτε που αναφέρθηκα σε (υποκειμενικές πάντοτε) ελλείψεις αναφορών του βιβλίου σε "αγαπημένους" μουσικούς, δίσκους κλπ., απλούστατα γιατί με αυτή την έννοια κανένα τέτοιο βιβλίο δεν θα είναι ποτέ "πλήρες". Θα μπορούσα όμως να το έχω κάνει, γιατί παρ΄ όλα αυτά πιστεύω ότι οι νεώτεροι σαν κι εσένα θα δικαιούντο να πληροφορηθούν ότι υπάρχει π.χ. ένα διεθνούς φήμης ροκ άλμπουμ που λέγεται 666 (καμμία σχέση με χριστιανισμό, ή τα αντίθετά του). Και στο οποίο μάλιστα θα του είχε γίνει μια παρουσίαση αναλυτικότερη σε σχέση με αυτή την υπερτροφική που επιφυλάχθηκε από τον συγγραφέα στα διάφορα ποιητικοφανή σιδηροπουλικά ορνιθοσκαλίσματα.

      Διαγραφή
  4. Εκτός από τους Aphrodite's Child θάβει και τον Σταύρο Λογαρίδη, έναν από τους σπουδαιότερους διεθνώς μουσικούς που προήλθε από το ντόπιο ροκ, αλλά και τους Socrates. Γενικώς φαίνεται να θάβει ο,τιδήποτε από το ελληνικό ροκ κατάφερε να αποκτήσει διεθνή σημασία. Υποπτεύομαι ότι το βιβλίο γράφτηκε υπό το κράτος πολλών προσωπικών απωθημένων.

    Όσο για τα περί χριστιανισμού, μερικοί ροκάδες της "παλιάς φρουράς", έλληνες και ξένοι, είχαν ένα σύντομο πέρασμα από εκεί (όπως είχαν και από τον βουδισμό, τον ινδουισμό, ή ακόμα και τον ισλαμισμό - βλ. τον "έλληνα" Στέφανο Δημήτρη Γεωργίου, ή Cat Stevens, ή Γιουσούφ Ισλάμ). Να θυμίσω τον Ντύλαν, ή και τον προαναφερθέντα Λογαρίδη, ή τον μακαρίτη Sean Bonniwell (αυτός έμεινε μέχρι τέλους). Ακόμα και "είδος" ροκ με όνομα christian rock υπήρξε στις αρχές των '70s στις ΗΠΑ.Φαίνεται ότι οι αναζητήσεις κάποιων ανθρώπων τούς περνούν για λίγο και διαμέσου της θρησκείας. Όλα αυτά σήμερα είναι βέβαια παρελθόν, αλλά όχι για την Ελλάδα, όπου απ' ό,τι φαίνεται, το θρησκευάμενο (=ελληνοχριστιανικό) "ροκ" εξακολουθεί να έχει πολλούς πιστούς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να συμπληρώσω ότι και βιομηχανικά σκουπίδια σαν το Jesus Christ Superstar επιδιώχθηκε να επικολληθούν στη ροκ.

      Αλλά, αν για τους (παντοειδώς εκμεταλλευμένους από τη showbiz) χίππυς ο Ιησούς (που μέσα στην αφέλειά τους τον αντιπαρέθεταν ως "γνήσιο" επαναστάτη προς την κάλπικη εκκλησία) ήταν απλώς άλλο ένα σύμβολο της συγκρητιστικής αντίληψης και μυθολογίας τους (δίπλα π.χ. στον Βούδα κ.α.), για μερικούς "δικούς" μας, αντιλήψεις σαν του Jesus Christ Superstar εξακολουθούν να εκφράζουν τον ίδιο υποτιθέμενο "αληθινό" Ιησού. Επίσης οι εν λόγω (ως ελληνοχριστιανική καινοτομία;) έχουν θέσει στο απυρόβλητο την "αληθινή" εκκλησία του "αληθινού" Ιησού, που υποτίθεται ότι ευλόγησε την ελληνική επανάσταση, διέσωσε τον "ελληνισμό" και την ελληνική γλώσσα, δημιούργησε τον βυζαντινό πολιτισμό ως συνεχιστή του ελληνικού κλπ., την οποία και αντιπαραβάλλουν (με λάβρο "προοδευτισμό") προς τους φανατικούς τύπου μαντάμ Λουκά (βλ. τη συζήτηση στην οποία αναφέρεται πιο πάνω ο Κουκλίνος). Λες κι ο Γρηγόριος ο Ε' που αφόρισε τρις την επανάσταση, ή οι άλλοι επίσκοποι που αφόριζαν εξεγέρσεις και εξεγερμένους καθ'όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας (εκπρόσωποι του "αληθινού" χριστιανικού κλήρου κατά τους ελληνοχριστιανούς ρωμηοροκάδες) ήσαν λιγότερο φανατικοί από τη δαιμονοποιημένη Λουκά.

      Διαγραφή
  5. Ένας ροκάς που σίγουρα δεν είναι ελληνοχριστιανός και δεν το κρύβει:
    Γιάννης Αγγελάκας

    "- Το προχώρημά μας προς μοτίβα αριστερά προϋποθέτει προσκυνήματα στο Αγιον Ορος;

    «Δεν πιστεύω σ' αυτή την Αριστερά, όπως δεν πιστεύω στο ΚΚΕ. Κι οι δύο διατηρούν τα μαγαζάκια της αντιπολίτευσης και πασχίζουν να τα κρατήσουν ανοικτά. Οταν ξεκινούσε η κρίση, θεωρούσα ότι ήταν μια ευκαιρία να ξυπνήσουνε μερικά πράγματα μέσα μας, όπως η συλλογικότητα. Αντ' αυτού, ξύπνησε το τέρας τη Χρυσής Αυγής και η ανοησία της ψευτοαριστεράς, που πηγαίνει από εδώ κι από εκεί και τα βρίσκει με τους πάντες - απ' την Ευρώπη μέχρι την Εκκλησία. Και δυστυχώς, οι άνθρωποι ακόμα πιστεύουνε στα κόμματα κι ότι θα βρεθεί ο βοσκός που θα τα πάει σε ένα καλύτερο μέρος! Αλλά κανένας δεν αναλαμβάνει πραγματικά την ευθύνη τού τι θα κάνουμε όλοι μαζί»."

    http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes--politismos&id=447621

    Φ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αν μας άκουγαν τίποτε εικοσάχρονοι θα αναρωτιόντουσαν για τί πράγμα μιλάμε (όπως αναρωτιόμασταν εμείς που ακούγαμε τα γερόντια να συζητάνε π.χ. για τον Δραγούμη και τον Βενιζέλο στο Ζάππειο, όταν κάναμε κοπάνα από το σχολείο εκεί στα '80s).
    Τα σημερινά παιδιά -ευτυχώς- δεν έχουν ιδέα για τον ελληνοχριστιανισμό, τον Ρίτσο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τα άλλα ραμολί της (β)ρωμαίικης αποπολιτισμοποίησης. Κι αυτό, όχι επειδή δεν τους μίλησε κανείς γι' αυτούς: εχθές άκουγα στην εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη στον ΒΗΜΑ FM ότι η νέα γενιά δείχνει να γνωρίζει αρκετά καλά τον Μάνο Χατζιδάκι, για τον οποίο επίσης δεν της έχει μιλήσει κανείς . Οι νέοι ευτυχώς ακούνε μόνο τον εαυτό τους και τις ανάγκες τους κι έχουν αφήσει πίσω τους τούς παντοειδείς φαφούτηδες δεινοσαύρους της (β)ρωμηοσύνης, το τουρλοκωλοπαπαδαριό, ή τους ξεχασμένους γραφικούς ελληνοχριστιανούς (παπα)ροκάδες στο μπλογκ του Νταλούκα. Ίσως και τα διάφορα μισοξοφλημένα πουρά και γερόντια (σαν κι εμάς;) που βγάζουν τη γλώσσα στα φαντάσματα του παρελθόντος τους (και όχι κυρίως από ενδιαφέρον για την Ιστορία).

    Συμφωνώ ότι όποιος ενδιαφέρεται για ΙΣΤΟΡΙΑ θα διαβάσει απλώς τα βιβλία του Κατσάπη. Τα οποία μάλιστα (εμπειρικά μιλώντας) έχουν και απήχηση στους νέους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άλλο να ξορκίζεις φαντάσματα κι άλλο να τα διατηρείς ως βρυκόλακες.

      Κοίτα π.χ. εδώ: http://freedomgreece.blogspot.gr/p/blog-page_46.html
      Όπου διαβάζουμε δηλώσεις του Μίκη (Μάους) Θεοδωράκη σε ΞΕΝΟ (έχει σημασία) περιοδικό υπέρ των Beatles, το 1970. Μέχρι τον λαιμό στη συνθηματολογία, την κοινοτοπία και τη γενικολογία, χωρίς τίποτα το ουσιαστικό και συγκεκριμένο (σαν κι αυτές δηλ. που κάνουν οι έλληνες πολιτικάντηδες). Προφανώς επειδή η συνέντευξη δόθηκε σε ξένο (γαλλικό) περιοδικό, ο Θεοδωράκης έπρεπε να προσέξει τη διεθνή εικόνα του και να μην πει τις μαλακίες που έλεγε για το ίδιο θέμα λίγον καιρό πριν, όταν ήταν στην Ελλάδα.

      Ποιές ήσαν αυτές; Μα γι' αυτό είναι που θα πρέπει να διαβάζει κάποιος την Ιστορία από επιστήμονες και ειδικούς και όχι από ιστοριοδίφες και δημοσιογράφους.
      Ο Κατσάπης στο "ΗΧΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΗΧΟΙ - Κοινωνική ιστορία του ροκ εν ρολ φαινομένου στην Ελλάδα" σελίδες 349-350, δίνει τις αντιφατικές δηλώσεις του κωλοτούμπα Μίκη Μάους για το θέμα Beatles: (όπου μεταξύ άλλων ο Μίκη Μάους διαχωρίζει τους Beatles ... από τους "γιεγιέδες"). Kαι όχι μόνο: δίνει επίσης και το ιστορικό πλαίσιο και την αιτία αυτών των αντιφατικών δηλώσεων, δηλ. την αμηχανία της εγχώριας αριστεράς απέναντι σε ένα πολιτισμικό και κοινωνικό φαινόμενο που ξεπερνούσε εμφανώς τις πανηλίθιες ιδεολογικές σχηματοποιήσεις της.

      Δηλαδή οι Beatles είναι σοβαροί (δεν "έπαιρνε" την αριστερά να συνεχίσει να λέει το αντίθετο όπως έκανε μέχρι το 1966) ενώ αυτοί που τους ακούν όχι... (προφανώς ο κάθε σταλινικός μπουνταλάς είναι αρμοδιότερος να μας "εξηγήσει" τους Beatles από όσο οι "ασόβαροι" γιεγιέδες ακροατές τους, τους οποίους μάλιστα ο Μίκη Μάους χαρακτηρίζει επί λέξη, μηδενιστές, δηλητήριο και εθνικούς εγκληματίες).

      "Ιστορία της ελληνικής νεολαίας" βασισμένη στις ευκαιριακές δηλώσεις του κάθε (β)ρωμηού κωλοτούμπα, που βρίζει τη νεολαία...

      Διαγραφή
    2. Ενώ όταν επέστρεψε στην Ελλάδα ο κωλοτούμπας Μίκης Μάους (ξαν)άρχισε τον "ιερό πόλεμο" κατά των νέων που άκουγαν μηδενιστικά, δηλητηριώδη και αντεθνικά πράγματα (λέγε μας ροκάδες, μια και οι γιεγιέδες είχαν εξαφανιστεί πλέον).

      Και μαζί με τους διάφορους Μαρκοπουλαίους, Μερκούρισες κ.α. κήρυξαν την "επιστροφή στις ρίζες" (τις ελληνοχριστιανικές φυσικά - υπάρχουν κι άλλες;) και απαιτούσαν την απαγόρευση της μετάδοσης "ξένης" μουσικής από το ραδιόφωνο, κι όλα αυτά τα φαντάσματα του παρελθόντος μας, που με τόση "νοσταλγία" ξορκίζει ο Λαμπρόπουλος στο βιβλίο του (και αποσιωπεί ο Νταλούκας στο δικό του).

      Διαγραφή
  7. Αγαπητέ ΥΠΝΟΒΑΤΗ διάβασα σήμερα τα σχόλια εναντίον μου, και φοβάμαι ότι η μεθοδολογία των κοινωνικών επιστημών, δεν είναι το άθλημά σου.
    Αρκούσε λοιπόν, μια διαφορά ερμηνείας, στο θέμα του Πατριάρχη Γρηγόριου Ε, για να με κατατάξεις ανάμεσα σε φανατικούς;
    Σου υπέδειξα το υλικό που βασίστηκα και την ερμηνεία που δίνω. Εσύ, απαντάς εδώ, όχι με την επιστημονική μέθοδο, αλλά με μέθοδο που θυμίζει λασπολογία.
    Η παρατήρηση, ότι αποσιωπώ τα λάθη της Εκκλησίας, είναι ψεύτικη. Τα λάθη αναφέρονται, όταν υπάρχουν. Όταν όμως δεν υπάρχουν, νομίζεις ότι πρέπει να κατασκευάζονται;
    Είμαι ο πρώτος, που αποκάλυψα, τα σοβαρά λάθη του Μητροπολίτη Τιμόθεου, στο θέμα των Ματάλων.
    Ποιος άλλος, είχε γράψει γι αυτό, πριν από εμένα;
    Αν κάποιος είχε γράψει, παρακαλώ να μου το υποδείξεις.
    Όταν προκύπτει κάτι από την έρευνα, από εμένα τουλάχιστον, αναφέρεται χωρίς φόβο και πάθος.
    Θεωρείς ακόμη επιλήψιμο, ότι δεν παρουσίασα το βιβλίο του Κατσάπη.
    Δηλαδή θα έπρεπε οπωσδήποτε να το παρουσιάσω;
    Δυστυχώς, δεν το θεωρώ, αξιόλογο προς παρουσίαση.
    Η μέθοδός του, δεν βασίζεται σε πηγές, κατά την επιστημονική έννοια, αλλά σε δημοσιεύματα εφημερίδων, ή εκτιμήσεις προηγούμενων αυτοσχέδιων ερευνητών, και φήμες.
    Γράφει για παράδειγμα, ότι πρώτο συγκρότημα στην Ελλάδα, ήταν οι...Adam Boys, που, όπως λέει στη συνέχεια, σχηματίστηκαν το 1959, στην Αθήνα!
    Σε ποια πηγή βασίστηκε για να το γράψει αυτό; Στο βιβλίο Get That Beat του Ντίνου Δηματάτη. Εκεί ακριβώς είχε βασιστεί και κάποιος Δελαπατρίδης και αντέγραψε το ίδιο μαργαριτάρι.
    Όταν λοιπόν γράφονται τέτοια ανυπόστατα, εντελώς άκυρα και ανύπαρκτα, εγώ θέλεις να παρουσιάσω το βιβλίο; Οι πηγές μας, δεν μπορεί να είναι προηγούμενα βιβλία που γράφτηκαν στο πόδι, ούτε δημοσιεύματα εφημερίδων. Δυστυχώς όμως, ο Κατσάπης, αυτό κάνει. Σοβαρή έρευνα, αρχεία και ντοκουμέντα, δεν έχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Μανώλη,

      Δεν βλέπω ποιός σε κατέταξε ως φανατικό, ή σου πέταξε λάσπη. Σε αυτή την περίπτωση απλώς δεν θα είχα δημοσιεύσει το σχόλιό του, μια και θα ήταν αυτοαναίρεση να επιτρέψω να προσβάλλουν στον χώρο μου ανθρώπους, για τη δουλειά των οποίων έχω εκφραστεί ευμενώς (βλ. παρουσίαση του βιβλίου σου). Απλώς, αυτή η ιστοσελίδα τυχαίνει να παρακολουθείται από πολύ προσεκτικούς ανθρώπους, οι οποίοι μου έκαναν κάποιες επισημάνσεις (είτε αυτές σου αρέσουν, είτε όχι). Και μάλλον εγώ έφαγα «πέτρες» παρουσιάζοντας ευμενέστατα το βιβλίο σου (κάτι το οποίο, φυσικά, δεν αναιρώ).

      Για κάποιους, λοιπόν, η έλλειψη αναφοράς σου (τόσο στο βιβλίο σου, όσο και στην ιστοσελίδα σου) στον σφιχτό εναγκαλισμό χούντας και εκκλησίας και στη στάση της εκκλησίας προς τη νεολαία (είτε επί χούντας, είτε πριν), είναι περίεργη. Επ΄αυτού, η -αξιολογούμενη από εσένα ως- «λάθος» στάση ενός μητροπολίτη , απηχεί απλώς τη γενικευμένη και επίσημη στάση της εκκλησίας προς την ελληνική νεολαία (και προς ό,τι νεωτερικό υιοθέτησε από τη Δύση). Αυτή η γενικότερη στάση της χριστιανορθοδοξίας είναι το «λάθος» που δεν επισημαίνεις. Στην πραγματικότητα βέβαια δεν είναι «λάθος» της, αλλά απλώς η ιδεολογικώς αναμενόμενη στάση της, η οποία εγγράφεται άνετα στην πάγια τακτική της από τον 14ο αιώνα, μέχρι σήμερα: να εμποδίζει κάθε απειλητική για τον βυζαντινό μεσαίωνα πολιτισμική μετάδοση (Αναγέννηση, Διαφωτισμός, πολιτικές θεωρίες, εκκοσμικευμένη πολιτεία, underground κουλτούρες κλπ) από τον δυτικό κόσμο προς την Ελλάδα. Προκειμένου μάλιστα να το κατορθώσει δεν δίστασε να παραδώσει την Ελλάδα στους πολιτισμικά εγγύτερούς της οθωμανούς (με το αζημίωτο φυσικά) παρά στους οικονομικά και πολιτισμικά ανερχόμενους δυτικούς (και γι’ αυτό αφόριζε τους ραγιάδες όποτε εξεγείρονταν). Αυτή την επαίσχυντη ιστορική ακολουθία περιγράφει ο Κατσάπης στο "Πρόβλημα Νεολαία" (και δεν μπορεί να τη βρήκε, όπως λες, σε ... εφημερίδες αφού όπως ξέρεις, στην Ελλάδα δεν υπήρχε κάτι τέτοιο μέχρι περίπου το 1830). Μάλιστα οι αναφορές του σε πρωτογενείς εκκλησιαστικές πηγές και έγγραφα (ειδικά στις δεκαετίες 1950 και 1960), που έδιναν επίσημη «γραμμή», κάλυψη και «οδηγίες» στην εγχώρια αντινεολαιίστικη νεοβυζαντινή οπισθοδρομικότητα, αποδεικνύουν ότι τα "λάθη" της εκκλησίας ήσαν πάρα πολλά και κάνουν τα βιβλία του κατάλληλα για να τα τρίψει κάποιος στη μούρη κάθε ελληνοχριστιανού. Εκεί βρίσκεται η μεθοδολογική και επιστημονική εγκυρότητά τους κι όχι σε άγονους δημοσιογραφικούς σχολαστικισμούς όπως το ποιό είναι το πρώτο ποπ γκρουπάκι αυτής της παντελώς ασήμαντης –σήμερα- χώρας (δηλ. αν είναι το α κι όχι το β, θα αλλάξει κάτι στον τρόπο που βλέπουμε και αξιολογούμε το παρελθόν;).

      Όσο για την ομοιογενέστατη στάση της εκκλησίας (αφορισμοί, χαφιεδιλίκια κλπ. - και όχι μόνο από τον Γρηγόριο τον Ε’) καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας απέναντι στους επανειλημμένα (και όχι μόνο το 1821) εξεγερμένους ραγιάδες, τη στάση της (και ειδικά του Γρηγορίου του Ε΄) απέναντι στον Διαφωτισμό, στους δυτικούς και τις επαναστατικές ιδέες τους τότε και σήμερα, τα είπαμε εκτενώς στην ανάρτησή σου «Προς Λετσοφασιστάν» (κι ο καθείς μπορεί να τα διαβάσει και να πάρει θέση). Σε ενημερώνω απλώς ότι ως ελληνοχριστιανισμός ορίζεται: η ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους, βάσει της οποίας ο ελληνικός πολιτισμός και ο χριστιανισμός είναι συμβατά και όχι αντίπαλα πολιτισμικά μορφώματα, έχουν δημιουργήσει μια όχι οξύμωρη σύνθεση στην οποία ο χριστιανισμός αποτελεί ομαλή διάδοχη κατάσταση που περιέχει την ελληνικότητα, ενώ η ορθόδοξη εκκλησία συμπορεύθηκε ιστορικώς με την ελληνικότητα, τη νοηματοδότησε και τη «διέσωσε». Η απόρριψη αυτής της εργαστηριογενούς ιδεολογίας / προπαγάνδας, άργησε λίγο (κάπου ενάμισυ αιώνα...), αλλά πλέον αποτελεί την «σιωπηρή» κρατούσα άποψη –και- της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας. Κάποια στιγμή θα περάσει (έχει αρχίσει ήδη) και στον πολύ κόσμο, καθ’ότι κανένα ψέμα δεν μπορεί να διαρκεί για πάντα. Όταν μάλιστα συμβεί αυτό θα μπορούμε να πούμε ότι η (πυροδοτημένη από τον Διαφωτισμό – μην το ξεχνάμε...) επανάσταση του 1821 επιτέλους ολοκληρώθηκε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

      Διαγραφή
    2. Φίλε Μανώλη (το «φίλε» δεν το λέω από ευγένεια),

      Μιας και η ιστορία άρχισε από δικό μου σχόλιο εδώ, ας πω μερικά πράγματα.
      Το βιβλίο σου το αγόρασα μετά από την θετική κριτική τού Λαμπρόπουλου. Ομολογώ ότι δεν είχα προσέξει πως αποφεύγεις και την παραμικρή αναφορά στην πασίγνωστη και βαθύτατη ιδεολογική (=ελληνοχριστιανική) διαπλοκή εκκλησίας και χούντας. Ωστόσο η συζήτηση στο «Προς Λετσοφασιστάν» (http://freedomgreece.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html) και η προσπάθειά σου να ξελασπώσεις τον κλήρο από τις ιστορικώς διαπιστωμένες σχέσεις του με τις εκάστοτε τυραννίες (τουρκοκρατία, χούντα κ.α.) με ψιλοφρήκαρε και ξαναέστρεψε την προσοχή μου στο βιβλίο σου. Στο οποίο διαπιστώνω την ίδια σιγή.
      Mου φαίνεται τουλάχιστον περίεργο να γράφεις για χούντες και για διάφορες αρνητικές αντιμετωπίσεις την νεολαίας από την κοινωνία και να μην κάνεις την παραμικρή αναφορά στην ιδεολογία που επικύρωσε τη χούντα (ελληνοχριστιανισμός) και στον κύριο φορέα της (ντόπια εκκλησία). Αντίθετα, σχεδόν όλο το «Πρόβλημα Νεολαία» του Κατσάπη ασχολείται με αυτή τη χουντοεκκλησιαστική «σχέση στοργής» και βρίθει από παραθέσεις τόσο πολλών περιστατικών, που μόνο μεμονωμένα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν (επιτυχημένες «παρεμβάσεις» της εκκλησίας ώστε να απαγορευτούν βιβλία, απροκάλυπτη προπαγάνδα στη μέση εκπαίδευση, επίσημος καθιαγιασμός των ελληνοχριστιανικών χουντικών πρακτικών προς τους «παραστρατημένους» νέους κλπ). Σε διαβεβαιώ ότι αν υπήρχαν δέκα Μάταλα αντί για ένα, το περιστατικό με τον μητροπολίτη που αναφέρεις θα ήταν επίσης εις δεκαπλούν. Επειδή δε, έχεις ζήσει εκείνη την εποχή πολύ καλύτερα από εμένα που ήμουν μωρό κι επειδή δεν φαίνεσαι με τίποτα για βλάκας, μία μόνο αιτία μπορώ να σκεφτώ: προκειμένου να μην αποβάλλεις την ελληνοχριστιανική παράδοση (και φυσικά τον φορέα της), κλείνεις τα μάτια σε ότι δεν την δικαιώνει ιστορικά (=αυτοπαγίδευση, π.χ. η άρνησή σου να δεχτείς τις «κατά συρροήν» αντεπαναστατικές και κατασταλτικές χριστιανορθόδοξες πρακτικές επί τουρκοκρατίας). Δεν πρόκειται δηλ. ούτε περί φανατισμού σου ούτε και περί "λασπολογίας".

      Και για να σου δείξω τί εννοώ, ας πούμε και ολίγα περί μεθοδολογίας.
      Η μεθολογία σου «μπάζει» κάμποσο. Π.χ. όταν αναρωτιέσαι πώς θα μπορούσε να εκτελέσει ο σουλτάνος έναν πιστό συνεργάτη του σαν τον Γρηγόριο τον Ε΄, θα μπορούσα να σε παραπέμψω στα εκατοντάδες τέτοια εγκλήματα που έχουν καταγραφεί στα ανώτατα κλιμάκια των απανταχού απολυταρχισμών. Π.χ. οι ρωμαίοι και οι βυζαντινοί αυτοκράτορες συνήθιζαν να σκοτώνουν στενότατους συνεργάτες τους για πολύ λιγότερο σημαντικές αιτίες, ενώ ο Χίτλερ, ο Στάλιν κι ο Μάο το είχαν για σπορ. Μάλιστα ο δικτάτορας της Β. Κορέας εκτέλεσε προ καιρού τον ίδιο του τον θείο και για πολλά χρόνια δεξί του χέρι. Ο Γρηγόριος (αυτή τη φορά) απλά δεν μπορούσε να «συμμαζέψει» το εξαγριωμένο ποίμνιο (όπως το είχε καταφέρει στο παρελθόν) και είχε καταντήσει αναξιόπιστος. Στα δώματα της εξουσίας δεν λειτουργούν συναισθηματισμοί, ή η αποκαλούμενη «κοινή λογική», αλλά άλλοι (εξίσου λογικοί πάντως) συσχετισμοί. Στη μεθοδολογία μάλιστα των κοινωνικών επιστημών η διερώτησή σου αποκαλείται «σφάλμα λογικής»: λογικό μεν, σφάλμα δε...
      Σου έχω κι εγώ πάντως δύο λογικές ερωτήσεις: αν οι τρεις αφορισμοί της Επανάστασης ήταν θέατρο, γιατί η εκκλησία δεν τους έχει άρει; Επίσης, ο αφορισμός σημαίνει παράδοση της ψυχής του απολωλότος πιστού στον Σατανά. Λες ο Γρηγόριος ο Ε’ να έκανε θεατρινίστικους αφορισμούς και να έπαιζε με ιερά μυστήρια της ορθοδοξίας;

      Διαγραφή
    3. @
      "αλλά πλέον αποτελεί την «σιωπηρή» κρατούσα άποψη –και- της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας."

      Είναι επιχείρημα αυτό; Επειδή αποτελεί κρατούσα απόψη είναι και σωστό; Δηλ. αν συνέχιζε να αποτελεί την κρατούσα επιστημονική άποψη το προηγούμενο (η ελληνοχριστιανική θεωρία), θα έλεγες το ίδιο; Ή επικαλείσαι την κρατούσα άποψη μόνο όποτε σε βολεύει;

      Διαγραφή
    4. Επειδή μάλλον θέλεις επεξηγητή για φράσεις που έχουν πάνω από δύο λέξεις: έγραψα (και αντέγραψες) "«σιωπηρή» κρατούσα άποψη –και- της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας". To "και" το πρόσεξες, ή διαβάζεις μόνο ό,τι σε βολεύει;

      Το "και" λοιπόν σημαίνει πολύ απλά ότι ο ελληνοχριστιανισμός δεν ήταν ποτέ κρατούσα άποψη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Η οποία (τουλάχιστον από τον Διαφωτισμό και δώθε) αποτιμά τον χριστιανισμό ως πολιτισμική πανούκλα, ως διακοπή της πολιτισμικής διαδικασίας επί 1500 χρόνια και όχι ως ομαλή συνέχεια και διάδοχη κατάσταση του προχριστιανικού (ελληνικού κατά βάση) πολιτισμού.

      Aυτό λοιπόν που επικαλούμαι είναι η (εδώ και τρεις αιώνες) κρατούσα άποψη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας, που πλέον αποτελεί "σιωπηρή" κρατούσα άποψη ΚΑΙ της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας. Γιατί "σιωπηρή"; Γιατί προς το παρόν ο κόσμος που τρώει το ελληνοχριστιανικό κουτόχορτο στα σχολεία της ελληνοχριστιανικής ρωμηοπροπαγάνδας δεν είναι ακόμα έτοιμος να ακούσει αυτό που στον πολιτισμένο (όπως κι αν το εννοείς) κόσμο αποτελεί κοινοτοπία. Δες για παράδειγμα την απάντηση που μου έστειλε ο ίδιος ο Κώστας Κατσάπης εδώ:
      http://hypnovatis.blogspot.gr/2013/04/o.html?showComment=1366379965536#c6333223067679208964

      Διαγραφή
    5. @
      "Γιατί "σιωπηρή"; Γιατί προς το παρόν ο κόσμος που τρώει το ελληνοχριστιανικό κουτόχορτο στα σχολεία της ελληνοχριστιανικής ρωμηοπροπαγάνδας δεν είναι ακόμα έτοιμος να ακούσει αυτό που στον πολιτισμένο (όπως κι αν το εννοείς) κόσμο αποτελεί κοινοτοπία."

      Σοβαρός λόγος αλλά όχι ο μοναδικός κι ίσως ούτε ο κυριότερος. Απλά οι πανεπιστημιακοί στην Ελλάδα (δεν αναφέρομαι στους "αλεξιπτωτιστές" / κομματόσκυλα τύπου Αλογοσκούφη, Στουρνάρα, Παυλόπουλου, Βενιζέλου κλπ, που στόχευαν εξαρχής στην πολιτική) σπανίως έχουν πολιτικούς ή οικονομικούς προστάτες. Επομένως γιατί να διακινδυνεύσουν τη δουλειά τους; Για να ακούσουν τις απειλές και τα πουστριλίκια του κάθε αρχιεπισκόπου Χουντόδουλου ("μην ακουμπάτε την εκκλησία"), που θα καταφέρει να εκβιάσει και να συμπαρασύρει με το μέρος του τους πολιτικάντηδες; Ή για να αφυπνίσουν τα εκατομμύρια γίδια, που μόλις πριν λίγα χρόνια μαζεύονταν στις "λαοσυνάξεις" του τελευταίου;

      Ανώνυμος 28 Σεπτεμβρίου 2014 - 8:41 π.μ.

      Διαγραφή
    6. οι πανεπιστημιακοί στην Ελλάδα δεν έχουν πολιτικούς και οικονομικούς προστάτες;;!! Αυτός είναι ορισμός της παραδοξολογίας!!!!

      Διαγραφή
    7. Ακόμα κι έτσι ο προστάτης σου θα σε "αδειάσει" αν δεν είσαι καλό παιδί και τον "εκθέσεις".

      Ανώνυμος 28 Σεπτεμβρίου 2014 - 8:41 π.μ.

      Διαγραφή
  8. Οι πρώτες συστηματικές μελέτες για το ροκ από κοινωνιολόγους και ιστορικούς εμφανίζονται σε ΗΠΑ, Βρετανία και Δ. Γερμανία ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '60. Λίγο αργότερα κυκλοφόρησαν κι άλλες και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Στη καθυστερημένη Ελλάδα την σοβαρή αυτή δουλειά την είχαν αναλάβει για δεκαετίες οι δημοσιογράφοι των μουσικών περιοδικών με μεράκι μεν για το θέμα, αλλά χωρίς φυσικά επιστημονική κατάρτιση στην κοινωνική ιστορία (ούτε καν την ελληνική), την ιστορία των ιδεών κλπ. Απο κεί μάθαμε, ό,τι μάθαμε τέλος πάντων, οι περισσότεροι. Κι ενώ οι καλλιτέχνες έκαναν μια καλή προσπάθεια να μπολιαστεί το ροκ με την ελληνική δημοτική παράδοση (Socrates, Aphrodite's Child, Ακρίτας, Εν Πλω και λίγοι ακόμα), όπως έκαναν οι ξένοι με τις δικές τους (folk, blues, country) το ακροατήριο δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο με την ελληνική ιστορία. Δηλ. δεν μπόρεσε να δώσει στο ελληνικό ροκ ιστορικό αισθητήριο και ιστορική συνείδηση και να το κάνει να αντλήσει από την ελληνική κοινωνική ιστορία τα "διεθνή" εκείνα στοιχεία που το αφορούσαν (όπως επίσης έκαναν οι ξένοι με τις δικές τους ιστορίες). Δυστυχώς λέω, τα βιβλία του Κατσάπη ήρθαν πολύ καθυστερημένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς το ροκ στην Ελλάδα υπήρξε στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του προϊόν μίμησης (μουσικής, ιδεολογικής κλπ) του αγγλόφωνου. Γι' αυτό η χρήση της ελληνικής γλώσσας από όσους ροκ μουσικούς τη χρησιμοποίησαν δεν ήρκεσε για να του δώσει αυθεντικότητα. Με αυτή την έννοια οι Aphrodite's Child, ή οι Socrates που χρησιμοποίησαν δημώδεις (folk) μουσικές φόρμες είναι πιο αυθεντικοί από τον Σιδηρόπουλο. Και το ερώτημα που μπαίνει από το σχόλιό σου είναι: υπήρξε τελικά ροκ στην Ελλάδα; Ή μήπως αυτό που υπήρξε ήταν μια λιγότερο ή περισσότερο επιτυχημένη μίμηση του αγγλόφωνου;

      Ονειρεύομαι ένα ελληνικό ροκ βασισμένο φιλοσοφικά και υπαρξιακά στον Επίκουρο και τους Κυνικούς, μουσικά στη δημώδη παράδοση, πολιτικά στον Καστοριάδη (ή έστω στον αναρχισμό), "θρησκευτικά" στην αθεΐα, ή στον ιωνικό πανθεϊσμό...Φαντάζεσαι τί πολιτισμικός δυναμίτης θα ήταν; (Και μετά ξύπνησα και ήμουν στην ελληνοχριστιανική νεοβυζαντινοελλάδα).

      Διαγραφή
    2. @
      "Στη καθυστερημένη Ελλάδα την σοβαρή αυτή δουλειά την είχαν αναλάβει για δεκαετίες οι δημοσιογράφοι των μουσικών περιοδικών με μεράκι μεν για το θέμα, αλλά χωρίς φυσικά επιστημονική κατάρτιση στην κοινωνική ιστορία (ούτε καν την ελληνική), την ιστορία των ιδεών κλπ."

      Οι οποίοι όταν αντιλήφθηκαν την πρώτη "εισβολή" έλληνα επιστήμονα στα "χωράφια" τους, ξέχασαν για λίγο τις μεταξύ τους φαγωμάρες και έσπευσαν πανικόβλητοι να τον φάνε ζωντανό. Ο μεν αποκαλούμενος (από τον Μ.Νταλούκα) "Δελαπατρίδης" εδώ: http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html,
      ο δε Μανώλης Νταλούκας στο παραπάνω σχόλιό του.

      Ο "κλάδος" και η συντεχνία uber alles. Για τέτοιο "μεράκι" μιλάμε.

      Διαγραφή
  9. Τα ελληνικά eighties έχουν παρουσιαστεί πολύ καλά στο βιβλίο, το οποίο με γέμισε όμορφες αναμνήσεις. Το ξέρω γιατί τα έζησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητέ Μανώλη,
    Άφησες το πρώτο (και μοναδικό μέχρι στιγμής) σχόλιό σου εδώ την Παρασκευή το βράδυ. Επειδή θεώρησα σημαντικό το ζήτημα (κάτι που, βέβαια, δεν είναι εντελώς άσχετο με το πρόσωπό σου), έκατσα και σου απάντησα αμέσως (και μάλιστα τις μεταμεσονύκτιες ώρες). Παράλληλα ενημέρωσα και τον Κουκλίνο (από τον οποίο άρχισε το ζήτημα με σχόλιό του πιο πάνω) ώστε να σου απαντήσει κι αυτός το συντομότερο.
    Εδώ και τρεις μέρες μάλιστα είχα αφήσει ελεύθερο τον σχολιασμό προκειμένου να νιώσεις φιλόξενα και να δεις την απάντησή σου δημοσιευμένη αμέσως μόλις την υποβάλλεις (και να μην νιώθεις ότι περιμένεις την "έγκρισή" μου).

    Επειδή θα ήθελα να προχωρήσει αυτή η κουβέντα (κυρίως λόγω των πολλών ζητημάτων που τέθηκαν επί προσωπικού) κι επειδή τρεις μέρες τώρα δεν βλέπω κάποια ανταπόκριση από μέρους σου, αναγκάζομαι να τη συνεχίσω μονομερώς. Αυτό ίσως σημαίνει ότι "θα μιλάω μόνος μου", αλλά τουλάχιστον δεν θα συμβαίνει και το "εγώ τα λέω, εγώ τ' ακούω", αφού όλα θα είναι σε κοινή θέα.

    Με κατηγόρησες, λοιπόν, ότι σε κατέταξα στους φανατικούς κι ότι σου ρίχνω λάσπη, "μόνο και μόνο για μια διαφορά ερμηνείας, στο θέμα του Πατριάρχη Γρηγόριου Ε". Σε προκαλώ να μου υποδείξεις πού το έκανα αυτό.
    Και σου ανταπαντώ ότι:
    α) Στους φανατικούς με κατέταξες εσύ στο μπλογκ σου κατηγορώντας με ότι, τα όσα διατύπωσα εκεί τα είπα κινούμενος από "έντονα αντιχριστιανικό πνεύμα" και από "απωθημένα" (http://freedomgreece.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html?showComment=1410701742922#c552160776460820595). Αυτό εκτός τού ότι είναι "επιχείρημα" ad hominem είναι και ευθεία βολή προς εμένα ότι είμαι φανατικός κι ότι τις απόψεις μου δεν τις διαμόρφωσα μέσα από πολυετή και κοπιώδη αναζήτηση, αλλά από φανατίλα και άλλα ψυχογενή ή ταπεινά κίνητρα.
    β) Η διαφωνία μας δεν αφορούσε φυσικά στον Γρηγόριο τον Ε' αλλά τη γενικότερη φιλότουρκη στάση της εκκλησίας στην τουρκοκρατία (κατά άποψη δική μου, την οποία χαρακτήρισες αφοριστικά ως "ανιστόρητη", χωρίς να την αντικρούσεις: http://freedomgreece.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html?showComment=1410719428380#c4047683375942345171). Τότε ήταν που ο Κουκλίνος (ο οποίος συμμετείχε στην εν λόγω συζήτηση στην ιστοσελίδα σου) επεσήμανε (εδώ) ότι γενικώς τηρείς μια στάση ευνοϊκής σιωπής απένατι στον χριστιανορθόδοξο κλήρο για τη φιλοτυραννική στάση του, όχι μόνο στην περίοδο της τουρκοκρατίας, αλλά και (στο βιβλίο σου) της χουντικής επταετίας.
    Αυτό είναι το ζήτημά μας κι όχι ... ο Γρηγόριος Ε'. Με κατηγόρησες ότι σου ρίχνω "λάσπη", αλλά το να υποβαθμίζεις το ζήτημα στον Γρηγόριο Ε' θα έλεγα ότι είναι σαν να ρίχνεις στάχτη (κάτι σαν λάσπη δηλαδή) στα μάτια όσων μας διαβάζουν.

    Σου υπενθυμίζω ότι η ιστοσελίδα αυτή είναι ανοιχτή σε συζήτηση κι ότι δεν συνηθίζω ως διαχειριστής να "παίζω έδρα". Μάλιστα στη συζήτηση στο μπλογκ σου μου "σύστησες" ότι: «Θα πρέπει να μάθεις να ακούς και τα καλά και τα κακά, αν θέλεις να ξέρεις πραγματικά πώς σε βλέπουν οι άλλοι.» (http://freedomgreece.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html?showComment=1410719428380#c4047683375942345171). Θα σου ανταπέδιδα τη "συμβουλή" αφού, όπως θα πρόσεξες, οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνομαι -και συμμετέχουν εδώ- σε αντιμετωπίζουν (παρά την αρνητική κριτική τους) πολύ διαφορετικά από ό,τι αντιμετώπισε εμένα το χριστιανοσιδηροπουλικό σκυλολόι που έχεις επιτρέψει να μαζευτεί στη δική σου ιστοσελίδα (http://hypnovatis.blogspot.gr/2014/07/blog-post.html).
    Κοινώς: οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "τα σκυλιά δεμένα" νομίζεις!
      κλτρ

      Διαγραφή
    2. Κάποια πάντως που (ξανα)ξέφυγαν απο 'κει και (ξανα)ήρθαν προς τα 'δω, φάγανε πόρτα.

      Διαγραφή
  11. "Ελληνικό ροκ", το πιο σύντομο ανέκδοτο με δύο λέξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ωραία συνέντευξη του Λουκά Σιδερά των Aphrodite's Child:
    http://freedomgreece.blogspot.gr/2015/01/aphrodites-child.html#more

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο 35:50 δηλώνει "θαυμαστής" των Aphrodite's Child και στο βιβλίο του έχει πιάσει το φτυάρι και τους θάβει ασύστολα.
      LOL

      Διαγραφή
  13. Πολύ πλούσιο σε ιστορικά στοιχεία ως προς τη μουσική αλλά έλεος πια με την πολιτική προπαγάνδα .Κανένας σεβασμός για τους τόσους ήρωες , το αίμα και τις θυσίες αυτής της ρημάδας Αριστεράς .Όλοι κατευθυνόμενοι και ρομποτάκια για τον Νταλούκα .Έλεος με αυτή την εξοργιστική μετριοπάθεια . Με την τήρηση ίσων αποστάσεων μεταξύ θυτών και θυμάτων .Ακόμη και αν στην οικογένειά του είχε δωσίλογους αφού του αρέσει η Ροκ θα έπρεπε να τους είχε απορρίψει .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν ρίξετε μια ματιά στην ιστοσελίδα του συγγραφέα, θα δείτε ότι καθόλου δεν απορρίπτει τις έννοιες του λεγόμενου πατριωτισμού και της λεγόμενης λαϊκής κυριαρχίας (κάτι που άλλωστε φαίνεται με έμμεσο αλλά σαφή τρόπο και στο βιβλίο). Άλλωστε ο Μανώλης Νταλούκας στην ιστοσελίδα του δηλώνει καθαρά και ξάστερα υποστηρικτής του ΣΥΡΙΖΑ (το αν είναι και μέλος του, δεν το γνωρίζω).
      Απλώς στο βιβλίο του (που αυτό και μόνο αξιολογούμε εδώ) δεν έκανε το λάθος να τα μπλέξει: το ότι παρουσιάζει τον γεροντοκορισμό και τον ηθικολογισμό της εγχώριας αριστεράς ως πανομοιότυπους με αυτούς τής θεωρούμενης ως "άλλης πλευράς", δεν σημαίνει ότι στην οικογένειά του είχε δωσίλογους στους ναζί (γιατί υπήρχαν και οι δωσίλογοι στους βρετανούς αποικιοκράτες και οι δωσίλογοι στον σταλινικό γραφειοκρατικό καπιταλισμό), ούτε ότι κρατάει "ίσες αποστάσεις". Γι' αυτό το βιβλίο του (παρά τις επιμέρους ενστάσεις που μπορεί να διατυπώσει κάποιος - εμού περιλαμβανομένου) είναι καλό, σοβαρό και έγκυρο, και γι' αυτό αναφέρεται στις βιβλιογραφικές αναφορές επιστημονικών εργασιών (εγχωρίων και αλλοδαπών).

      Από την άλλη, δεν βλέπω πώς το να καταφέρεσαι από ροκ σκοπιά εναντίον ορισμένων ιδεολογικο-νοοτροπικών πτυχών της αριστεράς (ή της δεξιάς, ή του "κέντρου") όπως κάνει ο Νταλούκας, συνιστά πολιτική προπαγάνδα. Και μάλιστα προπαγάνδα υπέρ ποιού; Ας μην ξεπέφτουμε στη δυιστική μαρξιστοχιλιαστική "λογική" ότι "όποιος καταφέρεται εναντίον μου είναι πράκτορας του Κακού" ή "κρατάει ίσες αποστάσεις", ή είναι "μετριοπαθής" (και μάλιστα "εξοργιστικά" τέτοιος). Γιατί έτσι το μόνο που συμβαίνει, είναι να αποκαλύπτεται όλη η γραφικότητα των κατόχων "απολύτων αληθειών".

      Εξάλλου οι θυσίες της αριστεράς (κάτι το οποίο δεν αποτελεί φυσικά μονοπώλιό της) αφορούν σε πράγματα για τα οποία το ροκ ως φαινόμενο (και ειδικά στη εποχή της ακμής του) δεν έθρεψε ποτέ την παραμικρή εκτίμηση ("λαός", πατριωτισμός, "εκδημοκρατισμός" -των διαφόρων προσωπείων- τής εξουσίας κλπ.).
      Εξάλλου θυσίες έκαναν και οι ναζί γι΄αυτό που πίστευαν. Το ίδιο κι οι ταγματασφαλίτες. Το ίδιο έκαναν και οι σταλινικοί μπράβοι της ΟΠΛΑ. Το ίδιο και οι κνίτες χαφιέδες της χούντας στο Πολυτεχνείο το 1973. Το ίδιο κάνουν σήμερα οι τζιχαντιστές. Το ότι κάποιοι (βλ. ροκάδες, αντιεξουσιαστές κλπ.) αρνούνται να μπουν στη "λογική" να αξιολογήσουν ως "καλύτερα" τα "ιδανικά" των μεν από των δε, αποτελεί ξεχωριστή και συγκεκριμένη πολιτική θέση και όχι "τήρηση ίσων αποστάσεων" μεταξύ ... προαποφασισμένων (επειδή έτσι βολεύει κάποιους) πολιτικών θέσεων και επιλογών.

      Η δική μου θέση είναι ότι γενικότερα το ροκ ως κοινωνικό φαινόμενο στάθηκε πάντοτε απέναντι και εναντίον των νοοτροπιών της "θυσίας", του "μαρτυρίου", του "ηρωισμού", της "αγωνιστικής συνέπειας" κλπ. αφού αντελήφθη την πολιτική δράση αποκλειστικά ως ψυχικά πληρωτική φαντασιακή δημιουργία (και όχι ως "αγώνα", "καθήκον" και λοιπά ενοχικά). Αυτή η αντιηρωική αντίληψη αποτέλεσε την κεντρική πολιτική θέση του ροκ φαινομένου την εποχή της ακμής του (δείτε σχετικά εδώ: http://hypnovatis.blogspot.gr/2016/06/blog-post.html).

      Διαγραφή