.

Τρίτη 26 Απριλίου 2016

ΗΤΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΠ/ΡΟΚ ΤΩΝ '60s ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ "ΜΑΥΡΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ";

Μόνο για τους σταλινικούς θα μπορούσε να "ήταν"...

 
  
     Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι -ιδεολογικοί- δεινόσαυροι (όπως π.χ. του σταλινισμού, επίσημου ή ανεπίσημου) όχι μόνο δεν έχουν ακόμα εξαφανιστεί, αλλά δεν έχει καν μειωθεί ο πληθυσμός τους. Εξακολουθούν να κυκλοφορούν δημόσια και ιδιωτικά, επίσημα και ανεπίσημα, με το ίδιο ή "άλλα" ονόματα (και προβιές). Τους συναντάς παντού. Ακόμα και στην περί μουσικής δημοσιογραφία. Φυσικά, μαζί με αυτούς συναντάς και τους διάσπαρτους λοφίσκους τών ιδεολογικών τους αφοδευμάτων, που εξακολουθούν να επιδεικνύουν στους αδαείς ως καινοφανείς "μουσικο-ιστορικές" αναλύσεις. Παράδειγμα ο Κώστας Αρβανίτης (απλή συνωνυμία με τον εξίσου γραφικό διευθυντή του κομματικού ρ/σ του ΣΥΡΙΖΑ), εισηγητής τής ... "θεωρίας Τέχνης" με τίτλο ο ανήλικο (ενν. κοινωνικοπολιτικά) ροκ στην περίοδο τής δικτατορίας" (περιοδικό Μουσική, τεύχος 77, Απρίλιος 1984). Στον Αρβανίτη έχει ήδη απαντήσει με το τρόπο που έπρεπε ο Μανώλης Νταλούκας, συγγραφέας του βιβλίου "Ελληνικό Ροκ, ιστορία της νεανικής κουλτούρας από τη γενιά του Χάους μέχρι τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου 1945-1990" (εκδόσεις Άγκυρα 2006). Εδώ μπορείτε να δείτε την απάντησή του:
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/09/evris-eric.html?showComment=1285779486910#c4827878501978044899
      Οπότε δεν θα χρειαστεί να ασχοληθούμε με την περίπτωσή του εδώ. 

   Πιο πρόσφατο όμως "αρβανίτειο" δείγμα αποτελεί μουσικοδημοσιογράφος και ιδιοκτήτης ιστοσελίδας (σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι πλέον διατηρούν και προσωπικές ιστοσελίδες, κάτι που δεν τους καθιστά ούτε λιγότερο δημοσιογράφους ούτε, βέβαια, μπλόγκερς) ονόματι Φώντας Τρούσας, ο οποίος εξακολουθεί να μηρυκάζει τις σταλινοειδείς "θεωρίες Τέχνης", για να παράγει νέους "λοφίσκους" από "ανακυκλωμένα" σταλινογενή ιδεολογικά αφοδεύματα. Ο εν λόγω έχει επεκτείνει χρονικά προς τα πίσω τη "θεωρία Τέχνης" του Κώστα Αρβανίτη, συμπεριλαμβάνοντας, τόσο την προδικτατορική εγχώρια ποπ / ροκ (ο διαχωρισμός αυτός δεν είχε γίνει ακόμα τότε στην Ελλάδα), όσο και την εγχώρια πρόσληψη τού ροκ εντ ρολλ στη δεκαετία του 1950 (όπου δεν υπήρχαν ακόμα συγκροτήματα).

   

     Rolling Stones, γήπεδο Παναθηναϊκού 17 Απριλίου 1967.
   Χορός στις κερκίδες, λίγα λεπτά πριν πέσει (με την έγκριση της δεξιάς και της αριστεράς του καθεστώτος) το πρώτο μαζικό κατασταλτικό ξύλο στο άνθος τής ελληνικής νεολαίας. 



   Η ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ "ΘΕΩΡΙΑ ΤΕΧΝΗΣ" ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΚ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ '50s

    Έτσι, με ... αδιάσειστα τεκμήρια, εξαχθέντα με τις πιο προηγμένες μεθόδους των κοινωνικών επιστημών, πληροφορούμαστε ότι ο εγχώριος τεντιμποϋσμός των '50s δεν είχε καμμία σχέση αιτιότητας με το ροκ εντ ρολλ, όπως είχε οπουδήποτε αλλού στον κόσμο κι αν εκδηλώθηκε. Η υπερήφανη Ελλάς απετέλεσε την ιστορική εξαίρεση (και) σε αυτό το διεθνές ζήτημα. Γι' αυτό, το ροκ εν ρολλ όχι μόνο δεν υπήρξε "κόκκινο πανί" για τη νεοελληνική κοινωνία, αλλά είχε γίνει και ευμενώς δεκτό απ' αυτήν.
    Τέτοια οφθαλμοφανή επιστημονικά τεκμήρια που κανείς άλλος δεν τα είχε προσέξει πριν (και που θα κάνουν τους επιστήμονες να σκίσουν τα πτυχία τους από ντροπή) μας παρέχει ο εγχώριος κινηματογράφος της περίοδου. Και για να μην αρχίσουν κάποιοι να σπαζοκεφαλιάζουν ψάχνοντας για τα -ανύπαρκτα- ελληνικά αντίστοιχα του Ατίθασου, ή του Επαναστάτη Χωρίς Αιτία, ή της Ζούγκλας του Μαυροπίνακα (που επίσης καταπιάνονταν με τη νεανική "βιαιότητα"), ο μουσικοδημοσιογράφος δεν ισχυρίζεται ότι επικαλείται κάτι τέτοιο. Τα "τεκμήριά" του αφορούν ... στις φαρσοκωμωδίες της περιόδου όπως π.χ. η "Θεία απ' το Σικάγο". Από κάτι τέτοια ο σταλινικός μουσικοδημοσιογράφος (και -γιατί όχι;- "ιστορικός Τέχνης") διαγιγνώσκει ότι το ροκ εν ρολλ προσελήφθη από τη νεοελληνική κοινωνία ως κάτι ακίνδυνο και χωρίς κοινωνικές προεκτάσεις. 

     
    Το ομόφωνα καταγγελθέν (π.χ. απ' όλη τη μαύρη αντίδραση στις Η.Π.Α.) περίφημο beat του ροκ εντ ρολλ, δεν ενεργοποίησε στους έλληνες νέους σωματικές λειτουργίες, που αποτέλεσαν τον "προθάλαμο" για την ενεργοποίηση αντίστοιχων εγκεφαλικών.  Οι έλληνες νέοι που άκουγαν μετά μανίας ροκ εντ ρολλ, δεν υφίσταντο την "ολέθρια" επίδραση αυτής της μουσικής όπως όλοι οι ανάλογοι νέοι στις ΗΠΑ ή στην δυτική Ευρώπη: το "κατάπιναν" ελληνοχριστιανικά όταν κάποιος τους προσέβαλε ή τους κουνούσε το δάχτυλο, δεν αυθαδίαζαν στους ηθικολόγους (απ' όσο "δεξιά" ή "αριστερά" κι αν προέρχονταν)δεν ξύνιζαν με τους μπάτσους και τους παπάδες, δεν γιαούρτωναν π.χ. εκπαιδευτικούς (που τότε είχαν "διευρυμένες" εξουσίες). Προφανώς οι έλληνες νέοι είχαν κάποιο αντισώμα που τους προστάτευε από την ηθική μόλυνση τού ροκ εντ ρολλ. Ή μπορεί η ελληνική πολεμική αεροπορία να ψέκαζε με αντιρόκ αντιβιοτικά τον αέρα... 
    Έτσι λοιπόν, πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων τον καταγεγραμμένο πανικό των ηθικολόγων ταγών του καθεστώτος (δεξιόστροφων και αριστερόστροφων)  για τη "μεταδοτική" απείθια ενός μεγάλου κομματιού της νεολαίας (για μια λεπτομερή καταγραφή του μεγέθους τού εγχώριου ηθικού πανικού και της απόρροιάς του από τη νεανική "απείθεια" η οποία υποδαυλιζόταν από το ροκ εντ ρολλ,  βλ. Κώστα Κατσάπη Ήχοι και Απόηχοι, κοινωνική ιστορία του ροκ εν ρολ φαινομένου στην Ελλάδα 1956-1967, εκδόσεις ΙΑΕΝ, Αθήνα 2007, σελίδες 121-167)

             







    Από τις φαρσοκωμωδίες της εποχής -και τον σταλινικό της γειτονιάς μας- θα μάθουμε τί συνέβαινε πραγματικά. Το γιατί ο εν λόγω σταλινικός δεν εφαρμόζει την πρωτοποριακή μεθοδολογία του και σε άλλα γνωστά "καλλιτεχνικά" ζητήματα της εποχής, παραμένει απορία. Π.χ. γιατί να μην μάθουμε για τους νεοέλληνες μπάτσους της ιδίας περιόδου, επίσης από τις σύγχρονές τους φαρσοκωμωδίες, οι οποίες τους παρουσιάζουν σαν "σκύλους που γαβγίζουν αλλά δεν δαγκώνουν", και σαν κατά βάθος ακίνδυνα καλοκάγαθα ανθρωπάκια; Γιατί να μην "μάθουμε" με τον ίδιο τρόπο για τους νεοέλληνες κομμουνιστές (όπως π.χ. από την ταινία η "Κόμησα της φάμπρικας") όπου παρουσιάζονται σαν εξίσου ακίνδυνοι και γραφικοί με τους μπάτσους και τους τεντυμπόυδες; 
   Πόσο ωραίες εποχές ήσαν εκείνες στην Ελλάδα, αφού κανείς δεν κινδύνευε από κανέναν, η αστυνομία ήταν τάγμα φραγκισκανών μοναχών, το ροκ εν ρολλ δεν έκανε τους νέους να αυθαδιάζουν και να μοιράζουν δωρεάν γιαούρτια αλλά να χορεύουν και να διασκεδάζουν με τις θείτσες, και οι κομμουνιστές ήσαν κάποια καλά παιδιά και περιζήτητοι κουμπάροι σε γάμους μπάτσων με κόρες βιομηχάνων... 



  Η ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ "ΘΕΩΡΙΑ ΤΕΧΝΗΣ" ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΠ/ΡΟΚ ΤΩΝ '60s

     Όσο για την εγχώρια ποπ/ροκ των mid '60s, όχι μόνο δεν είχε τίποτα το "αντάρτικο" (όπως, κατά τον κορυφαίο αυτόν νεοέλληνα μουσικοδημοσιογράφο, δεν είχε ούτε το εγχωρίως προσληφθέν ροκ εντ ρολλ), αλλά, αντιθέτως, ήταν και ... αντεπαναστατική. Ο λόγος; Ότι αυτοί που -θεωρείται ότι- τη "μανατζάριζαν", ήσαν οι Αθανάσιος Τσόγκας και Νίκος Μαστοράκης, εκδότης και κύριος συντάκτης αντίστοιχα του "νεολαιΐστικου" περιοδικού Μοντέρνοι Ρυθμοί (τα εισαγωγικά μπήκαν, γιατί ειδικά στη δεκαετία του '60 νεολαιΐστικο περιοδικό σήμαινε διεθνώς κάποιες τελείως διαφορετικές καταστάσεις... - βλ. παρακάτω την αναφορά στο underground περιοδικό Πρωτοπορία). Για όσους δεν έχουν ακούσει για τον πρώτο, ο Αθανάσιος Τσόγκας, πριν αρχίσει να εκδίδει τους Μοντέρνους Ρυθμούς, υπήρξε συντάκτης στρατιωτικών και (ακρο)δεξιών εντύπων. Κι ο δεύτερος άλλωστε, δεν ήταν ο επιχειρηματίας της showbiz και γνωστός χαμαιλέων πολιτειακών αλλαγών που έφερε (μέσω της εταιρίας του Μ Plus M Enterprises) τους Rolling Stones στην Αθήνα λίγες μέρες πριν την "εθνοσωτήριο"; Άρα, ακόμα και η -διακοπείσα από την αστυνομία- συναυλία, ήταν κι αυτή μια σκηνοθεσία της μαύρης αντίδρασης, για να αποκοιμίσει τους νέους, ώστε να συνεχίσουν να διασκεδάζουν με ροκ εντ ρολλ χορεύοντας μαζί με τις γιαγιάδες τους και τις θείες τους απ' το Σικάγο...

              
                                                   
     Αυτά κατά τους σταλινικούς "ιστορικούς Τέχνης" συνιστούν εκπόρευση από τη "μαύρη αντίδραση". Δηλαδή η ροκ (ως μουσική και ως κοινωνικό φαινόμενο) δεν υπήρξε -και δεν εξαπλώθηκε διεθνώς ως- γνήσιο τέκνο της Ανάγκης, αλλά (τουλάχιστον στην Ελλάδα) ήταν μια "αρπαχτή" μερικών (ακρο)δεξιών επιχειρηματιών. Αν δηλαδή δεν είχαν υπάρξει αυτοί, δεν θα είχε εξαπλωθεί και στην Ελλάδα η ροκ. "Τετράγωνη" σταλινική διαλεκτική...

    
    Επειδή όμως αρκετά γελάσαμε με τις διάφορες τεντυμπόυσες θείες, τους μπάτσους/ προξενήτρες  και τους  κομμουνιστές κουμπάρους στους γάμους μπάτσων με θυγατέρες του ΣΕΒ, ας αρχίσουμε τη "λάντζα" της σταλινικής κόπρου.

    Στην πραγματικότητα η "στοργή" της αριστεράς προς τη ροκ και το ακροατήριό της (και ειδικά προς όσους εξ΄αυτού θεωρούν τη ροκ ως το ειδοποιό στοιχείο της προσωπικότητάς τους) ξεκινάει αρκετά παλαιότερα της διατύπωσης των σταλινοδημοσιογραφικών "θεωριών Τέχνης". Έτσι στην εισαγωγή του εμβληματικού για τη (β)ρωμηοσύνη ομώνυμου δίσκου των Μίκη Θεοδωράκη και Γιάννη Ρίτσου (1966) ακούμε ότι: "Σήμερα περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη να πιαστούμε σφιχτά χέρι με χέρι έλληνες καλλιτέχνες και λαός, για να υπερασπιστούμε την ελληνική λαϊκή κουλτούρα. Σκοτεινές δυνάμεις πνίγουν το ελληνικό τραγούδι στο Ε.Ι.Ρ. Οι ίδιες δυνάμεις προσπαθούν να επιβάλλουν ιδιαίτερα μέσα στη νεολαία μας τα βάρβαρα ήθη των γιεγιέδων. Η απάντησίς μας πρέπει να είναι δημιουργική, επιβλητική, χωρίς ανάσα έως τον θρίαμβο της ελληνικής μουσικής, γνήσιου φορέα του ελληνικού ήθους. Η απάντησίς μας κλείνεται και θα κλείνεται μέσα σε μια μόνο λέξη: Ρωμιοσύνη".
  Υπάρχει έστω και ένας (β)ρωμηός (θεοκράτης, χουντικός, βασιλόφρων, χρυσαβγίτης κλπ.) που δεν θα υπέγραφε και με τα δύο χέρια το παραπάνω σταλινικό "μαργαριτάρι";
   

         Αθάνατο μνημείο (και) αριστερόστροφης αγαμίας και κόμπλεξ για τη ζωή. 
       Τα αναφερόμενα στο παραπάνω βίντεο καταδεικνύουν ότι η χούντα δεν έπεσε από τον ουρανό. Τόσο το ιδεολογικό έδαφος όσο και το κατάλληλο "κλίμα" είχαν προδιαμορφωθεί εξίσου από την κατάμαυρη αντίδραση τής δεξιάς και της αριστεράς (της ρωμηοσύνης). Οι πρακτικές που ακολούθησε η χούντα εναντίον των νέων (ελληνοχριστιανική πλύση εγκεφάλου, "ηθική" αστυνόμευση, προσαγωγές δι' ασήμαντον αφορμήν, επιχειρήσεις "ψαλίδι", αστυνομικό ξύλο και τελικά τα τανκς και οι ελεύθεροι σκοπευτές στο Πολυτεχνείο), είχαν αποκτήσει την ηθική δικαιολόγησή τους, τόσο από τους κονδυλοφόρους της δεξιάς (της ρωμηοσύνης) όσο και από τους εξίσου εθνικιστές και ηθικολόγους τελάληδες της αριστεράς (της ρωμηοσύνης). Οι "γιεγιέδες", οι "τεντυμπόυδες", οι "μπήτλιδες", οι "αναρχικοί" ένωσαν τους ρωμηούς αποδεικνύοντας ότι, ανεξάρτητα από τους ευκαιριακούς ιδεολογικούς φερετζέδες τους, παραμένουν πρώτα και πάνω απ' όλα (β)ρωμηοί. Όσο μαύρη ήταν (και είναι) η δεξιόστροφη αντίδραση, άλλο τόσο ήταν (και είναι) η αριστερόστροφη.
      Για να πάρουμε μια ιδέα σχετικά με την ψυχική ισορροπία, την αξιοπιστία και γενικότερα το είδος των όντων που τα έλεγαν -και ακόμα δεν τα έχουν αναιρέσει- αυτά, ας δούμε και τις αντιλήψεις τους σε κάποια άλλα ζητήματα: "Πολλοί νέοι έχουν προσυζυγικές σχέσεις χωρίς να νιώθουν ένοχοι. Αυτό που είναι σοβαρότερο είναι ότι μερικοί νέοι έχουν την τάση να μειώσουν τις σχέσεις τους με το αντίθετο φύλλο σε μια καθαρή ικανοποίηση των φυσικών τους αναγκών, χωρίς πνευματική ή ηθική επαφή [...] Αυτή η στάση είναι αντίθετη στις ιδέες του Λένιν για τον οποίο ο ελεύθερος έρωτας δεν ήταν καθόλου μια λύση σε μια καλά οργανωμένη σοσιαλιστική κοινωνία  [...] Στις σοβιετικές συνθήκες ο αυνανισμός δεν αποτελεί πια μαζικό φαινόμενο, όπως στο παρελθόν, αλλά υφίσταται. Διάφοροι παράγοντες τον ευνοούν: πολύ εφαρμοστά ρούχα στις χαμηλές περιοχές μπορούν να αφυπνίσουν τον αισθησιασμό με μιά συνεχή τριβή των γεννητικών οργάνων. Άλλα αίτια τού αυνανισμού: οι κακές συνήθειες των αγοριών, όπως το να έχουν τα χέρια στις τσέπες των παντελονιών τους ή κάτω από τις κουβέρτες, να ξαπλώνουν μπρούμητα ή να γαργαλιούνται αμοιβαία στις μασχάλες ή στο στήθος κ.λπ.. Η δυσκοιλιότητα και μια γεμάτη ουροδόχος κύστη έχουν την τάση να ευνοούν τον αυνανισμό. Η ανάγνωση βιβλίων, που διεγείρουν, η θέαση τής σεξουαλικής ζωής των ζώων οδηγεί επίσης στον αυνανισμό [...] Ο αυνανισμός επενεργεί άσχημα στο νευρικό σύστημα. Ο έφηβος γίνεται ευερέθιστος, απαθής, κουράζεται εύκολα κι είναι αδιάφορος στη σωματική ή διανοητική εργασία". 
    Πρόκειται για αποσπάσματα από το βιβλίο "Τα προβλήματα τής σεξουαλικής αγωγής", Μόσχα 1959, του δόκτορος Τ.Σ. Ατάροφ, "άξιου γιατρού τής ρωσικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας", τίτλος από τούς πλέον επίζηλους στην Ε.Σ.Σ.Δ. Αναφέρεται από τον Κορνήλιο Καστοριάδη στο "Η Γραφειοκρατική Κοινωνία", τόμος Β', σ. 277-281 , εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 1985.
   


      Αυτό που μισούσε η αριστερά στην ποπ/ροκ των mid '60s (και όχι μόνο στην ελληνική εκδοχή της) ήταν το ίδιο που μισούσε -και μισεί- κάθε άλλη μαύρη αντίδραση (δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη) οπουδήποτε στον κόσμο: η "επανάσταση του σώματος" (=η επαναπόδοση στο σώμα τής αξιοπρέπειάς του, της αυτοδιάθεσής του και της αισθητικής και πολιτισμικής αξίας του ως προαπαιτούμενο για κάθε άλλη επανάσταση), ο υγιής ναρκισσισμός των νέων των '60s (που βέβαια δεν έχει καμμία σχέση με τον σημερινό επιδειξισμό των τατουάζ και των γυμναστηρίων), η διεκδικούμενη αναβάθμιση της σχέσης Έρωτα και Πολιτισμού ως "Συντάγματος" ενός νέου κόσμου, η επανανακάλυψη (μετά από δεκαέξι αιώνες χριστιανικής ιστορίας στον δυτικό κόσμο) του αυθεντικού ηδονισμού που απελευθερώνει από τις φοβίες επάνω στις οποίες "έχτιζαν" ανέκαθεν οι εξουσίες, η συνακόλουθη αυτοπεποίθηση που κατακτάτο από τους νέους και ο σωτήριος "αυθάδης" σκεπτικισμός στον οποίο οδηγούντο, το ότι αργά αλλά σταθερά γίνονταν "ανεπίδεκτοι" κομματικής, εθνικής ή άλλης χειραγώγησης, και γενικώς όλα αυτά τα πλήρη (όπως αποδείχθηκε) εκρηκτικών πολιτικών προεκτάσεων ζητήματα, που κατά τους αγάμηδες σταλινικούς εργολάβους επαναστάσεων συνιστούν ... "έλλειψη βάθους"
    Και μια ερώτηση "κρίσεως": το εγχώριο κρατικό ραδιόφωνο έπαιζε τότε Rolling Stones, Beatles, Zombies, Kinks, Animals, Cream, Yardbirds, Who, Standells, Sonics, ή ελληνικά γκαράζ συγκροτήματα σαν τους Persons και τους Knacks;(!). Για την ιστορία ας αναφέρουμε, λοιπόν, ότι οι μόνοι ραδιοσταθμοί που εξέπεμπαν μουσική για "γιεγιέδες" ήσαν οι πειρατικοί, εκείνοι των αμερικανικών βάσεων του Ελληνικού και της Περαίας και ραδιοσταθμοί διεθνούς εμβέλειας όπως το Ράδιο Λουξεμβούργο. Αυτές ήσαν και οι μοναδικές πηγές πληροφόρησης των "γιεγιέδων": ούτε ... το Ε.Ι.Ρ., ούτε ακόμα και το γνωστό περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί (όπως διαδίδουν πονηρά οι διάφοροι σταλινοειδείς). Όσο για τους ρ/σ των αμερικανικών βάσεων ήσαν, ως προς το μουσικό τους μέρος, περίπου αυτοδιαχειριζόμενοι από τους στρατιώτες. Λόγω της κοινωνικής τους προέλευσης (στην πλειοψηφία τους έγχρωμοι και λίγοι λευκοί κατωτέρων κοινωνικών στρωμάτων) οι αμερικανοί στρατιώτες εκφράζονταν από μουσικά είδη όπως η ροκ, η σόουλ, ή κάποιες εμπορικές εκδοχές της τζαζ. Ανάλογα ήσαν, λοιπόν και τα τραγούδια που αναμεταδίδοντο (για τους ραδιοσταθμούς βλ. Νίκου Μποζίνη, Ροκ παγκοσμιότητα και ελληνική τοπικότητα, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2008, σελίδες 194-197)


    Όσο για τους μαύρα αντιδραστικούς (χωρίς εισαγωγικά) θεωρούμενους ως μάνατζερς της εγχώριας ποπ/ροκ των '60s, η ελληνική "μοντέρνα μουσική πραγματικότητα" δεν είχε σε αυτό το σημείο μεγάλες διαφορές από τη διεθνή. Όποιος έχει διαβάσει π.χ. την γλαφυρή αυτοβιογραφία του Έρικ Μπέρντον των Animals (Don't let me be misunderstood, εκδόσεις Ηλέκτρα, Αθήνα 2004) θα διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι των απανταχού ροκ "κυκλωμάτων" (μάνατζερς συγκροτημάτων, ιδιοκτήτες κλαμπς, επιχειρηματίες της showbiz κλπ.) ήσαν αυτό που είθισται να λέγεται ότι "ο καλύτερος είχε σκοτώσει τη μάνα του": μαφιόζοι, νονοί της νύχτας, πρώην στρατιωτικοί, μισθοφόροι, άτομα με "προϋπηρεσία" σε δικτατορίες, επαγγελματίες του τζόγου, λαθρέμποροι κλπ. Η ίδια κατάσταση ίσχυε  και σε άλλα είδη όπως η τζαζ και η σόουλ, αλλά και σε καθαρά mainstream μορφές τραγουδιού (π.χ. στο περιβάλλον τραγουδιστών όπως ο Φρανκ Σινάτρα). Το φαινόμενο απαντάται (σε μικρότερη έκταση και με πιο "εκλεπτυσμένο" τρόπο) ακόμα και στις πλέον "ευϋπόληπτες περιοχές" όπως η επικράτεια της κλασικής μουσικής. Η κατάσταση φαίνεται μάλιστα να έχει μια διαχρονικότητα, που επεκτείνεται και σε προηγούμενους αιώνες και άλλες μορφές τέχνης, όπως η ζωγραφική (π.χ. Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Μιχαήλ Άγγελος, Φρανσίσκο Γκόγια κ.α.) που έχει συχνά προωθηθεί από ανθρώπους και κυκλώματα της κοσμικής ή θρησκευτικής εξουσίας. Σκοταδιστές λοιπόν κι οι Ντα Βίντσι και Μιχαήλ Άγγελος, επειδή στους μαικήνες και εργοδότες τους περιλαμβανόταν και η κατάμαυρα αντιδραστική εκκλησία;


    Για μια νεολαία όπως τη θέλει η ρωμηοαριστερά: "Στην ουσία, και οι κάθε λογής αναρχικές ή έξαλλες κινήσεις (δεν εξαιρώ ακόμη και τη μορφή «Χίππυ» κλπ.), είτε οι μαζικής μορφής εκδηλώσεις άγχους και απογοήτευσης, αποτελούν μορφή αηδίας και διαμαρτυρίας της νεολαίας προς τη συντήρηση και την καθυστέρηση. Αυτή η δυνατότητα για την αποφασιστική προσέλκυση της νεολαίας με το μέρος της προόδου έχει σήμερα διευρυνθεί.
    (Γρηγόρης Φαράκος, 1969)
     
    "Κοινώς έχει διευρυνθεί η ψηφοπελατειακή βάση μας. Οπότε πάμε να "ψαρέψουμε". Κλασικό δείγμα σκέψης σταλινικού που νομίζει ότι η κοσμοθεωρία του αποτελεί το κέντρο του κόσμου, της κοινωνίας, της ιστορίας κλπ. Τη... "μορφή χίππυ" τη ρώτησε αν νιώθει μέρος της "διευρυμένης δυνατότητας αποφασιστικής προσέλκυσης της νεολαίας με το μέρος της προόδου";"
   (Απάντηση ανώνυμου σχολιαστή από εδώ: http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/hippies-1969.html?showComment=1461593908968#c2682921733788635442)


     Οι αιτίες αυτού του διεθνούς και διαχρονικού φαινομένου είναι, βέβαια, ο υψηλός βαθμός του συγκεκριμένου οικονομικού κινδύνου (το "εμπόρευμα Τέχνη" δεν παρείχε ποτέ ούτε καν τις στοιχειώδεις εγγυήσεις στους "επενδυτές" γι΄αυτό και δεν προσελκύει "ορθόδοξα" σκεπτόμενους επιχειρηματίες) και η συνήθης "ανικανότητα" των καλλιτεχνών να ανταποκριθούν στα αναγκαία, αλλά πεζά λογιστικά καθήκοντα. Έτσι το έδαφος μένει ορθάνοιχτο στα κάθε φυράματος "κοράκια", σε αδίστακτους τυχοδιώκτες, "χορηγούς", άτομα με διάφορες όχι μόνο επιχειρηματικές σκοπιμότητες κ.α.
     Επομένως το να χαρακτηρίζουν κάποιοι την υπόθεση "εγχώριο '60s ροκ"  ως εκπορευόμενη από τη "μαύρη αντίδραση", ή οφείλεται σε ημιμάθεια, ή γίνεται εκ του πονηρού, ή (το πιθανότερο) και τα δύο. Το ότι βλέπουν το ροκ φαινόμενο ως ανταγωνιστικό προς την ιδεολογία τους και το να προσπαθούν να "αποδείξουν" ότι η ροκ ουδέποτε υπήρξε "αληθινά επαναστατική" (κάτι που δεν επιχειρούν να κάνουν με κανένα άλλο μουσικό είδος) αποτελεί τη γνωστή και χαρακτηριστική εμμονή των συγκεκριμένων. Κάπως έτσι άλλωστε οι πνευματικοί τους πρόγονοι απαξίωναν και το ρεμπέτικο...


      Το πρώτο από τα δύο τεύχη του φοιτητικού περιοδικού Πρωτοπορία, που εκδιδόταν τέλη του 1971-αρχές του 1972. Όπως φαίνεται από το εξώφυλλο, η θεματολογία του ήταν εναρμονισμένη με τα ζητήματα που απασχολούσαν το διεθνές underground κίνημα της περιόδου. Η δικτατορία απαγόρευσε, φυσικά, την κυκλοφορία του (περισσότερα για αυτό το έντυπο-ορόσημο βλ. Κώστα Κατσάπη, Το "πρόβλημα νεολαία", Απρόβλεπτες Εκδόσεις, Αθήνα 2013, σσ. 340-344). Όποιος θέλει να καταλάβει πώς σκεφτόταν το επηρεασμένο από τις διεθνείς πολιτισμικές, πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις κομμάτι της ελληνικής νεολαίας, θα ανατρέξει σε τέτοιες δημιουργίες (και όχι στους διάφορους Μοντέρνους Ρυθμούς των διαφόρων κορακιών της εγχώριας showbiz των '60s και προδρόμων του κωστοπουλικού lifestyle των '90s).

 
   
     Βέβαια, ακόμα κι αν το φαινόμενο της μαστρωπείας επί της Τέχνης αφορούσε αποκλειστικά στην ελληνική ροκ ή ποπ των mid '60s,  όπως επιχειρεί να το παρουσιάσει η ψευδο-ιστοριογραφική αριστερόστροφη δημοσιογραφική μυθοπλασία, η πραγματικότητα είναι ότι οι έλληνες ροκ νέοι ούτε ταυτίζονταν ούτε -πολύ περισσότερο- εκφράζονταν από τους Μαστοράκηδες και τους Τσόγκες. Όπως παντού, έτσι και στην Ελλάδα η ροκ ως κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενο φρόντισε να μην αποκτήσει ποτέ "επίσημα όργανα" και "θεσμικούς εκφραστές" σαν της αριστεράς, των διαφόρων θρησκειών κλπ. Γι΄αυτόν τον λόγο το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα δεν μπορεί να ταυτιστεί με τη λεγόμενη "Χρυσή Νεολαία" και τη λοιπή showbiz της εποχής: αυτή είναι απλώς η επιδερμίδα της υπόθεσης.  Όπως άλλωστε τεκμηριώνουν οι Κώστας Κατσάπης (Το "Πρόβλημα Νεολαία" - Μοντέρνοι νέοι, παράδοση και αμφισβήτηση στη μεταπολεμική Ελλάδα 1964-1974, εκδόσεις Απρόβλεπτες, Αθήνα 2013, σ. 385-387) και Νίκος Μποζίνης (Ροκ παγκοσμιότητα και ελληνική τοπικότητα, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2008, σ. 311-317) το σημείο αναφοράς και η πραγματική επιρροή για χιλιάδες έλληνες νέους στα '60s (και μέχρι τα late '70s θα προσέθετα εγώ) ήταν η αυθεντική αμερικάνικη και βρετανική ροκ της εποχής και όχι  τα ποπ συγκροτήματα που προωθούσε ο Μαστοράκης (όσο καλά κι αν υπήρξαν κάποια από αυτά), αλλά ούτε και τα περισσότερα από τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν την περίοδο της δικτατορίας. Ειδικά το διάστημα 1967-1974, η αληθινή ροκ υπήρξε απαγορευμένη: υπήρξαν λογοκρισίες τραγουδιών (όπως των Μπουρμπουλίων ή των Dragons, ενώ σχεδόν όλα τα τραγούδια των Εξαδάκτυλος κυκλοφόρησαν μετά το τέλος της δικτατορίας) και αυτό που επιτρεπόταν -εκτός από τη χαρακτηριστική εγχώρια χαζοπόπ της εποχής- ήταν ένα είδος που έφερε τα εξωτερικά γνωρίσματα της ροκ, με μή "εμπρηστικούς" στίχους και μουσική (Πελόμα Μποκιού, Poll, Νοστράδαμος κλπ). Μάλιστα, μέχρι και το 1969 η χρήση αγγλικού στίχου σε τραγούδια που γράφονταν από έλληνες ρόκερς ήταν απαγορευμένη, ώστε οι λογοκριτές να έχουν πιο εύκολη δουλειά. Έτσι, μόνο μετά το 1969, που ήρθη η προληπτική λογοκρισία, έχουμε ξανά εμφάνιση τραγουδιών από έλληνες δημιουργούς με αγγλικό στίχο, όπως των Socrates (οι οποίοι είχαν αρχίσει το 1969 με ελληνικό στίχο). Μάλιστα η μερική "φιλελευθεροποίηση" του καθεστώτος "επέτρεψε" να εμφανιστούν ... για δεκαοκτώ λεπτά οι Socrates στην τηλεόραση (συναυλία τους στην πλαζ του Αγίου Κοσμά, Σεπτέμβριος 1973, στα πλαίσια ενός "σούπερ ροκ φεστιβάλ"/αρπαχτής, του περιοδικού Φαντάζιο) αλλά και να αποφυλακιστούν κρατούμενοι όπως ο Μίκης Θεοδωράκης (αρχές 1970). 

   Για να επανέλθουμε στους Μοντέρνους Ρυθμούς, το 1966 είχαν κουνήσει επιτιμητικά το δάχτυλο στον Τζων Λέννον, λόγω της δήλωσης του ότι οι Beatles ήσαν "πιο δημοφιλείς απ' τον Χριστό". Ωστόσο υπήρξαν πολλές επιστολές αναγνωστών υπέρ του Λέννον, πράγμα που προοιωνιζόταν το σχίσμα των γιεγιέδων σε αυτούς που θα παρέμεναν στη "χρυσή νεολαία" και σε εκείνους που θα ακολουθούσαν την κουλτούρα της αμφισβήτησης. Ειδικά δε από αυτή τη χρονιά και μετά, το εν λόγω περιοδικό δείχνει ότι δεν θέλει/μπορεί να παρακολουθήσει την εξέλιξη (συνειδησιακή και τεχνική) της σύγχρονης (τότε) μουσικής. Μάλιστα τήρησε ανομολόγητη "γραμμή" εναντίον της, εμμένοντας σε μια αναχρονιστική αντίληψη περί εύπεπτης ποπ, ενώ πήρε αμέσως σαφή φιλοχουντική θέση. Π.χ. στο τεύχος της 10ης Μαΐου 1967 διαβάζουμε ότι "ο κόσμος των τηνέιτζερς ουδεμία σχέση έχει με τον κόσμο των ακούρευτων Μπήτνικς και τους τέντυ μπόυς. Είναι γνήσια Ελληνόπουλα που θέλουν να νιώσουν τη χαρά της ζωής και ξέρουν ότι τώρα που ανέλαβε τη διακυβέρνησι της χώρας ο Εθνικός μας Στρατός και υπάρχει η Εθνική Κυβέρνησι τής 21ης Απριλίου, θα δημιουργηθή και το αληθινό χαρούμενο Ελληνικό τραγούδι, που θα το αγαπήσουν όσο αγαπούν την όμορφη γαλανή πατρίδα μας, την αιώνια Ελλάδα". Ενώ στο εκδοτικό σημείωμα της 24ης Μαΐου 1967 δηλώνεται κατηγορηματικά ότι "οι μπήτνικς, η μουσική τους και η κουλτούρα τους δεν θα φιλοξενούνται πλέον στις στήλες του περιοδικού λόγω της αντικοινωνικής συμπεριφοράς τους" κι ότι "φωτογραφίες συγκροτημάτων και καλλιτεχνών με μαλλιά αλά Μπήτνικς δεν επιτρέπεται πλέον να δημοσιεύονται". Έτσι, οι Μοντέρνοι Ρυθμοί αποδείχτηκαν αντιδραστικοί, όχι τόσο λόγω του ακροδεξιού εκδότη και του κύριου συντάκτη τους, που μάλλον δεν είχαν αντιληφθεί πόσο "εύφλεκτο" ήταν το "προϊόν" που διαχειρίζονταν, όσο λόγω της σεμνότυφης πρύμνας που αναγκάστηκαν να ανακρούσουν όταν το "προϊόν" άρχισε διεθνώς να καπνίζει σαν ηφαίστειο. Στο μεταξύ το καλύτερο κομμάτι της ελληνικής νεολαίας προσπάθησε σε συνθήκες χούντας να μείνει σε επαφή με το "ηφαίστειο" που πλέον είχε εκραγεί σε μια κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική κοσμογονία, η οποία συνεχίζει να προκαλεί δέος ακόμα και σε όσους τότε δεν είχαν καν γεννηθεί.

    Τελικά το περιοδικό Μοντέρνοι Ρυθμοί έκλεισε το 1968, αφού τόσο οι αναγνώστες του, όσο και η πραγματικότητα, το προσπέρασαν για καλά. Κάποιες απόπειρες να ξανανοίξει με άλλα ονόματα έπεσαν στο κενό. 
     Το μαγαζάκι όμως των δεινοσαύρων βρυκολάκων εξακολουθεί να υπάρχει. Ίσως γιατί η νεοελληνική τηλεόραση εξακολουθεί να παίζει ταινίες του "παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου" σαν τη "Θεία απ΄το Σικάγο", προς ιστορική επιμόρφωση των νέων γενεών σταλινικών μουσικοδημοσιογράφων / "ιστορικών Τέχνης".


  


             ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ - Γιά τή γιορτή τής (... σταλινικής;) μητέρας (1982)
 

Θ.Λ. 


   
    ΥΓ. Το ότι η ροκ ως "σκέτη μουσική", αλλά και το ροκ ως κοινωνικό φαινόμενο, εκπορεύθηκαν όχι μόνο από την εγχώρια αλλά και από τη διεθνή "μαύρη αντίδραση" στα πλαίσια του "πολιτιστικού σκέλους" του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, είναι κάτι που η εγχώρια αριστερά δεν έπαψε ποτέ να μηρυκάζει. Εδώ μπορεί κάποιος να πάρει μια μικρή γεύση του τί έγραφαν σχετικά οι κίτρινες φυλάδες της και τί έλεγαν οι "αστέρες" της μέχρι και στα late '80s: http://hypnovatis.blogspot.gr/2016/04/blog-post_6.html?showComment=1460183857523#c5298549125822484764
    Όπως είδαμε όμως, το ίδιο συνεχίζουν να πιστεύουν και να μηρυκάζουν και σήμερα


      ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

    Όπου ο λάτρης των εγχωρίων φαρσοκωμωδιών του "παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου" Φώντας Τρούσας (ο μόνος άνθρωπος στην Ελλάδα που τις παίρνει τόσο πολύ σοβαρά ώστε να τις θεωρεί ... ιστορικές πηγές) επικαλείται τις ταινίες του ... Φραγκίσκου Μανέλλη ("Ο ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΜΑΝΕΛΛΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ... ΧΙΠΠΥΔΕΣ"), για να "αποδείξει" ότι ο εγχώριος χιππισμός ήταν μια "ντροπή". Προφανώς ο μεγαλύτερος έλλην μουσικοκριτικός (μετά, βεβαίως, τον Νίκο Μαστοράκη) δεν θεωρεί ντροπή και προσβολή για τη νοημοσύνη τις φαρσοκωμωδίες του "παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου". Ίσως όμως κατά μια έννοια να έχει δίκιο: για ακροατήρια με επίπεδο νοημοσύνης σαν του Φώντα Τρούσα, οι φαρσοκωμωδίες των ελληνικών '60s είναι τόσο σοβαρές και τόσο ιστορικώς έγκυρες όσο είναι για τους κοινωνικούς επιστήμονες ο Ατίθασος ή ο Επαναστάτης Χωρίς Αιτία.
  Ρε, δε πα να ομολογούσε υπηρεσιακώς η ίδια χούντα ότι φοβόταν περισσότερο τη "youth subculture" από τους αριστεράντζες (βλ. Η νεανική αμφισβήτηση και όχι η αριστερά το υπ' αρ. 1 πρόβλημα της χούντας)... Ο "ερευνητής" Τρούσας τον χαβά του: Μοντέρνοι Ρυθμοί του Μαστοράκη και φαρσοκωμωδίες (κι ο ... Φαράκος) ήταν, είναι και θα είναι οι "σοβαρές" πηγές του.

 



Δείτε επίσης:

19 σχόλια:

  1. Εδώ συγκρίνει Μαρκούζε με ... Φαράκο:
    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/hippies-1969.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προφανώς θεωρεί τον Μαρκούζε (και μάλιστα εκείνον του 1972) ως "εκφραστή" της subculture ή των χίππυς κλπ. (και μάλιστα τον μοναδικό). Όπως θεωρεί τη "Θεία απ' το Σικάγο" και τους "Μοντέρνους Ρυθμούς" ως εκφραστές της ροκ κατάστασης στην Ελλάδα στα '50s και '60s.

      Προφανώς δεν έχει αντιληφθεί ότι το underground, οι χίππυς κλπ. δεν αναγνώριζαν "εκφραστές" (όπως κάνουν οι απανταχού αριστεροί, οι θρησκευάμενοι κ.α.). Σαν θρησκευτικός πιστός ψάχνει παντού για "επίσημους εκφραστές" και "αυθεντίες". Κι αν δεν μπορεί να βρει, τότε τους κατασκευάζει. Είναι εθισμένος σε αυτό. Προβάλλει σε όλους τους άλλους τον τρόπο της δικής του εγκεφαλικής λειτουργίας. Είναι ο στερεότυπος τρόπος σκέψης των θρησκευομένων. Δεν μπορούν να σκεφτούν αλλιώς. Δεν του περνάει απ' τον νου οτι οι άλλοι μπορεί να σκέφτονται διαφορετικά και να μην θέλουν να έχουν "εκφραστές": πρεπει οπωσδήποτε να έχουν, θέλουν δεν θέλουν. Γι' αυτό πάει να φορέσει "καπέλο" τον Μαρκούζε (και ... τον Φαράκο) στους χίππυς.

      Και προφανώς δεν έχει ακούσει άλλα ονόματα συγγραφέων που σφράγισαν εξίσου με τον Μαρκούζε την κουλτούρα της αμφισβήτησης στα '60s, όπως "Γκυ Ντεμπόρ", "Κορνήλιος Κστοριάδης", "Μάρεϋ Μπούκτσιν", "Ραούλ Βανεγκέμ" κλπ.

      Διαγραφή
  2. Κι εκεί που η κουβέντα πάει να σοβαρέψει κι ο σταλινικός "δισκορύχος" αρχίζει να στριμώχνεται:

    "Μετά απ' αυτό το τελευταίο [μου] σχόλιο δεν υπάρχει λόγος για περαιτέρω κουβέντα.Ελπίζω να το αντιλαμβάνεσαι."

    Κοινώς: "θα αρχίσω (πάλι) να κόβω σχόλια"

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/hippies-1969.html?showComment=1461748785850#c130889212930128227

    LOL

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάγος είσαι;

      Του έστειλα το παρακάτω σχόλιο που φυσικά με το γνωστό του πρόσχημα ("ανωνυμία")δεν δημοσίευσε:

      "Διαβάζεις" τον Μαρκούζε όπως σε βολεύει ανάλογα με την περίσταση.
      Π.χ. εδώ τον έχεις βγάλει αντιδιαφωτιστή, αντιδυτικό, τζιχαντιστή, ινδουιστή κλπ.
      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/rock-anti.html
      Ενώ σήμερα τον παρουσιάζεις σαν τον πιο ορθόδοξο μαρξιστή.
      Σταθεροποιήσου άσχετε.

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/herbert-marcuse-511971.html?showComment=1461831724245#c832206182440402786

      ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ

      Διαγραφή
  3. Εδώ εξακολουθεί να πιπιλάει τη γνωστή καραμέλα:

    "ο Τσόγκας [...] αντιμετώπιζε την ποπ και το ροκ ως ένα μέσο προκειμένου η ελληνική νεολαία του ’60 να προσκολληθεί σ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής (χίππιδες και ντιρλαντάδες να πούμε) –κάτι που υπαγορευόταν από τους, κατά Σκαρίμπαν, «τσικλομασάδες»–, ώστε να μην είναι προτεραιότητά της οι διεκδικητικοί κοινωνικοί αγώνες της εποχής"

    (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/05/blog-post_12.html?showComment=1463029791104#c8467869890246359511)

    Βέβαια όταν του ζητάνε στοιχεία, κάνει πως σφυράει αδιάφορα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. "Έκαψε ασφάλειες" ο σταλινοχουντικός μουσικοκριτικός. Του έστειλα τρία σχόλια και δημοσίευσε μόνο το ένα. Ας απολαύσουμε τη χρήζουσα ψυχιατρικής παρατήρησης "απάντησή του":

    https://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/05/spectrum-67.html?showComment=1463231180438#c2923088578367220501

    Τα άλλα δύο σχόλιά μου που λέει ότι δεν θα δημοσιεύσει, αφορούσαν στο ότι οι Spectrum ήσαν βιομηχανικό κατασκεύασμα της RCA (κάτι που αποσιωπά στο "άρθρο" του: http://www.allmusic.com/artist/the-spectrum-mn0001270069) και στον αριστερό Μπιθικώτση που τραγουδούσε τον ύμνο της χούντας στα "Δειλινά" το 1967 (και μάλιστα σε πανελλήνια απευθείας μετάδοση από το κρατικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας).

    Σταλινοχουντικές γαργάρες για τη δυσπεψία τού -μή δημοσιευθέντος- αντιλόγου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φαίνεται πως διάβασε ότι έχει μπει στο "παρατηρητήριο"
      http://hypnovatis.blogspot.gr/2016/04/blog-post_17.html?showComment=1460955541323#c2632791163187677458
      και προσπαθεί να με κάνει να ασχολούμαι συνέχεια μαζί του. Μάλλον με πέρασε για "συνάδελφό" του δημοσιογραφιά. Και προφανώς έχει πάθει και κάποια εμμονή ("κόλλημα").

      Προς το παρόν, εσείς παιδιά συνεχίστε ν' αφήνετε εδώ (στο "παρατηρητήριο") τα σχόλιά σας, που δεν δημοσιεύει. Αυτό αρκεί - για την ώρα. Σε ακανόνιστα χρονικά διαστήματα, όταν η μπόχα του σταλινικού μουσικοδημοσιογραφικού βόθρου δεν θα αντέχεται, θα του στέλνω τον "Αχόρταγο".

      Διαγραφή
  5. Και μια δική μου απάντηση σε ψέμα του (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/05/spectrum-67.html?showComment=1463238880644#c1992005367088173201), που φυσικά κόλωσε να τη δημοσιεύσει:


    Πού έπαιξε ό Ντόνοβαν σταλινοχουντικέ ψεύτη;
    Σε ιδιωτικό τζαμ μήπως;
    http://www.huffingtonpost.gr/kerrykarali/the-uls-_b_9476616.html
    Νομίζεις ότι απευθύνεσαι σε τίποτα άσχετα σταλινικά προβατάκια σταλινοχουντικέ ψεύτη;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. (Ακολουθεί ευμεγέθες σχόλιο σε δύο δόσεις)

    1

    Το πρωί βρήκα κάμποσα σχόλια που μου επισημαίνουν διάφορες κατά καιρούς μπαρούφες τού εν λόγω αριστερού απολογητή της χούντας, και με προτρέπουν να του απαντήσω (δηλ. δεν πρόκειται για σχόλια που του άφησαν και δεν τα δημοσίευσε, ώστε να τα δημοσιεύσω εδώ).

    Προς αυτούς τους φίλους έχω να πω τα εξής:

    α) Ο εν λόγω είναι δημοσιογράφος.
    Αυτό σημαίνει ότι δεν έχει συστηματική/επιστημονική γνώση σχετικά με το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα (ή και διεθνώς).
    β) Ο συγκεκριμένος είναι και σταλινικός. Αυτό σημαίνει ότι όταν η ροκ μεσουρανούσε, αυτός βέλαζε (και βελάζει) συντεταγμένα σε κάποιο μαντρί. Δεν έζησε καν εκ του μακρόθεν αυτά τα οποία πραγματεύεται με τόση "αυθεντία". Δεν έχει καν μιλήσει με ανθρώπους που έζησαν το ροκ (από τα '50s μέχρι τα '80s). Ό,τι "ξέρει" για το ροκ ως φαινόμενο, το έμαθε "δι' αλληλογραφίας" (ας πούμε από φυλλάδες σαν τους Μοντέρνους Ρυθμούς και τις φαρσοκωμωδίες του εγχώριου "κινηματογράφου"). Άρα δεν έχει ούτε καν την εμπειρική εκ των έσω γνώση που έχουν άλλοι.

    Δηλ. ο εν λόγω είναι και μή συστηματικός, και βιωματικά άσχετος και στρατευμένος. Ο συνδυασμός αυτός εγγυάται την ακατάσχετη και διηνεκή υπερπαραγωγή βλακείας. Θα ήταν, λοιπόν, το απόλυτο χάσιμο χρόνου, υποτιμητικό, και κυρίως αδιέξοδο να αναμετρηθεί κάποιος με τέτοιον ανίκητο αντίπαλο, ο οποίος κάνει το μόνο που ξέρει: το παιγνιδάκι των εντυπώσεων (γνώση που προέρχεται τόσο από την εξάσκηση της δημοσιογραφίας, όσο και από την κομματική μαθητεία στην προπαγάνδα). Αλίμονο, λοιπόν, σε όποιον τσιμπήσει και αρχίσει να απαντά σε κάθε κακοστημένη ασχετοστρατευμένη μπαρούφα επινοεί το κουτοπόνηρο και «εκπαιδευμένο» μυαλουδάκι κάθε τέτοιου.

    Π.χ. εκεί όπου μετατρέπει σε γεγονός μια αόριστη αναγγελία (των αναξιόπιστων Μοντέρνων Ρυθμών) εμφάνισης άσημου βρετανικού «ψυχεδελικού» συγκροτήματος ενώπιον τού "βασιλέως", δεν έχει νόημα να του απαντήσεις ότι αυτή δεν συνέβη ποτέ (μια και ο Κοκός από τον Απρίλιο έως τον Δεκέμβριο του 1967 ήταν αποδεδειγμένα σε αναμμένα κάρβουνα και επιπλέον τις συγκεκριμένες ημέρες έλειπε από την Ελλάδα, όπως αναφέρει και ο ίδιος στα προσφάτως εκδοθέντα απομνημονεύματά του). Ούτε θα άλλαζε κάτι αν το εν λόγω γκρουπάκι είχε πάει στο Τατόι: θα μπορούσαμε από εκεί να βγάλουμε συμπεράσματα για την συνολική πολιτική στάση της ψυχεδέλειας;
    Ή εκεί όπου ψευδολογεί ότι οι MGC "αποθεώνονταν επί χούντας", δεν έχει νόημα να του αντιτάξεις ότι ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε τον ύμνο της χούντας στα "Δειλινά" (και μάλιστα με ραδιοφωνική κάλυψη): θα μπορούσαμε από εκεί να βγάλουμε συμπεράσματα για την συνολική πολιτική στάση των εγχωρίων τραγουδιστών;
    Γιατί κάθε φορά που θα του απαντάς, θα ξαναεπινοεί κάτι άλλο (όπως π.χ. τις δήθεν συναυλίες του Donovan στην Αθήνα) και εσύ θα πρέπει να μην κάνεις άλλη δουλειά, παρά κάθε φορά να αποδομείς τη σταλινογκαιμπελίστικη προπαγάνδα του, σημείο προς σημείο. Η βλακεία (η δική του και γενικώς) είναι βαρέλι δίχως πάτο. Υπάρχει κάποιος που να θέλει να πέσει μέσα;

    Αντιθέτως, αυτό που ενδείκνυται με κάτι τέτοιους (και προσωπικά το έχω κάνει σε μια σειρά τελευταίων αναρτήσεων) είναι να καταπιάνεται με το γενικό πλαίσιο των όσων ισχυρίζονται και όχι με την κάθε επιμέρους επινόησή τους.
    Όπως, ας πούμε, ο/η Mama Mama, που τον τάπωσε υποδειγματικά όταν τον ανήγαγε στο γενικό ιστορικό πλαίσιο, τρίβοντάς του στη μούρη το αίσχος τής αμερικανοχρηματοδοτούμενης αριστερής διανόησης επί χούντας. Μέχρι εδώ ακούστηκαν οι "γαργάρες" του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 2


      Το λοιπόν δεν υπάρχει λόγος να τρέχουμε να ασχολούμαστε με την κάθε μαλακία που θα πει ο εν λόγω, ειδικά όταν έχει φάει μεγατόνους διαδυκτιακό κράξιμο.

      Ενδεικτικά:

      http://themotorcycleboy.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html

      http://freedomgreece.blogspot.gr/2016/04/60.html

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/09/evris-eric.html?showComment=1286487419567#c5356149932280027414

      Εξάλλου η ιστορία δεν γράφεται από τις φήμες που διαδίδει ο κάθε γραφικός. Εν προκειμένω, ευτυχώς υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που έζησαν το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα και δεκάδες που ασχολούνται με αυτό από εσωτερική ΑΝΑΓΚΗ (και όχι εν διατεταγμένη κομματική αποστολή).
      Όσο για την επισκεψιμότητα της ιστοσελίδας του, προέρχεται σχεδόν αποκλειστικά από συλλέκτες δίσκων, εκ των οποίων κανείς δεν κάθεται να ασχοληθεί με τις «εμβριθείς» ιστορικές «αναλύσεις» της. Δηλ. δεν επηρεάζει κόσμο (αλλά ακόμα κι αν επηρέαζε, είπαμε ότι η ιστορία δεν γράφεται ούτε με αυτόν τον τρόπο, ούτε από τέτοιους ανθρώπους).

      Οπότε ας εφαρμόσουμε το παλιό καλό συνθηματάκι «Κνίτη κατούρα λεύτερα – είσαι μόνος σου». Και ας επεμβαίνουμε μόνο όταν κατουράει έξω από τη λεκάνη…

      Διαγραφή
  7. Δεν κρατήθηκα και του άφησα το παρακάτω:

    "Τελικά θα μας πεις τί λένε τα επόμενα τεύχη των Μοντέρμων Ρυθμών για το γεγονός; Έπαιξαν οι Spectrum ενώπιον του Κοκού; Καλύφθηκε από την "τι - βι" το γεγονός; Είχαν "τεράστια προβολή";
    Μη μας κρατάς σε αγωνία..."

    ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι αλλά σε ... αποστόμωσε:

      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/05/spectrum-67.html?showComment=1463397961119#c7426327846264464129

      Διαγραφή
  8. Βάφτισε "συναυλία" τη ΜΗ εμφάνιση των βρετανών ποπ Spectrum, που δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην Ελλάδα. Βάφτισε "ψυχεδελικούς" το κατασκεύασμα της RCA "Spectrum" και από εκεί συμπέρανε ότι η διεθνής ψυχεδέλεια ήταν ... "στην υπηρεσία της μαύρης ελληνικής αντίδρασης".

    Βάφτισε "συναυλίες" τα -κεκλεισμένων των θυρών- δυό τρία ιδιωτικά jam sessions του Donovan με τον Σπανουδάκη τo 1968 (ή 1967).

    Βάφτισε "συναυλία" το ένα τραγούδι που είπαν οι (καρα)ποπ σκωτσέζοι Marmalade ανάμεσα σε 40 άλλους καλεσμένους από διάφορες χώρες, στη "διεθνή ολυμπιάδα τραγουδιού" που οργάνωσε η χούντα στο Καλλιμάρμαρο, το 1971. Προφανώς, όπως βάφτισε ψυχεδελικούς ροκάδες τους ποπάκηδες Marmalade, το ίδιο θα κάνει και με τους καψουροβέλγους ποπάκηδες Wallace Collection, που έπαιξαν επίσης σε κάποια άλλη χουντική "ολυμπιάδα". Τέτοια "ψυχεδελικά" συγκροτήματα καλούσε η χούντα. Κι ας ισχυρίζεται ο σταλινικός απολογητής της χούντας, ότι η χούντα ήθελε να καλέσει ακριβά ροκ συγκροτήματα όπως ... τους Deep Purple ή τους Jethro Tull, αλλά δεν είχε λεφτά. Σε λίγο θα μας πει ότι η χούντα ήθελε να μοιράσει και δωρεάν LSD στις "ολυμπιάδες" της, αλλά δεν είχε budget. Έλεος!

    Προφανώς θα βαφτίζει "ροκ συναυλία" και το ψευτοφεστιβάλ του "Φαντάζιου" τον Σεπτέμβριο του 1973 στην πλαζ του Αγίου Κοσμά, όπου εμφανίστηκαν οι χαζοπόπ σκωτσέζοι Middle Of The Road. Προσέλευση κόσμου στο ψευτοφεστιβάλ; Το δυσθεώρητο νούμερο των 2000...
    Προφανώς θα θεωρεί μεγίστης σημασίας και το επόμενο ψευτοφεστιβάλ του "Φαντάζιου" (επίσης τον Σεπτέμβριο του 1973) με τις δύο προγραμματισμένες εμφανίσεις των χαβαλέδων Mungo Jerry, εκ των οποίων τελικά έγινε μόνο η μία με κοινό 200 άτομα... (το μόνο ξένο ροκ συγκρότημα που επισκέφτηκε την Ελλάδα επί χούντας).

    Ενώ "ξεχνάει" τους Μπιθικώτσηδες και τις Μοσχολιούδες που τραγουδούσαν τον ύμνο της χούντας από το ραδιόφωνο ηδη από το 1967. Ξεχνάει τα χουντικά δολλάρια που έπαιρνε από το Ίδρυμα Φορντ η αριστερή διανόηση (και το ινδαλμά του ο Ραφαηλίδης). Ξεχνάει τα ΚΝΑΤ που χαρακτήρισαν ως προβοκάτορες τους καταληψίες του Πολυτεχνείου, δύο μόλις μήνες μετά τα ψευτοφεστιβάλ του "Φαντάζιου".

    Γι' αυτό σου είχα πει ότι πρέπει να υπερασπιζόμαστε αυτό που αγαπήσαμε ακόμα και 30 χρόνια μετά, απέναντι στους ίδιους ανθρώπους.
    Αν και απ' ό,τι διαπίστωσα με ένα διαδικτυακό ψαξιματάκι, ο εν λόγω καραγκιόζης θεωρείται καθολικά σούργελο και κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Οπότε, σε αυτή την περίπτωση καλά κάνεις και δεν ασχολείσαι. Φαντάσου όμως πώς θα μαθαίναμε την ιστορία αν την έγραφαν σταλινικοί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μέχρι και ένας καθαρόαιμος φανατικός σταλινικός. ο Γιώργος Γεωργαλάς, διετέλεσε υπουργός (προπαγάνδας) της χούντας:

    https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%82_(%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82)

    Απ΄ όπου κι αν τους πιάσεις λερώνεσαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Φίλε, είσαι εντελώς άσχετος με την εποχή εκείνη, που την ξέρεις, μόνο από βιβλία της πλάκας και διηγήσεις, οπότε χέσε μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ενώ εσύ ανώνυμε σταλινικέ, που ξέρεις εκείνη την εποχή από τις φαρσοκωμωδίες, τους Μοντέρνους Ρυθμούς και τον Βρυσοσπάστη είσαι ειδήμων;
      Με τόσα σκατά που έχεις στο κεφάλι σου, εξακολουθείς να έχεις ανάγκη απ' το δικό μου χέσιμο;

      Διαγραφή
  11. https://www.youtube.com/watch?v=fFw7lmxLpgA
    Ποιο συγκροτημα εμφανιζεται στο ηχομονταζ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μου θυμίζουν κάποιους κι απ' ό,τι θυμάμαι δεν αναφέρονται πουθενά από τους συντελεστές της ταινίας. Πιθανόν πρόκειται για κάποιο από τα εκατοντάδες αδιάφορα εγχώρια ποπ γκρουπάκια που εν έτει 1969 έπαιζαν ακόμα διασκευές των early sixties (... και με λουκ των early sixties) στα κλαμπς και στα πάρτυς. Και πιθανόν επειδή οι συγκεκριμένοι δεν έλεγαν κάτι ούτε σαν διασκευαστές, αποφασίστηκε να ντουμπλαριστούν και να ακούγεται η εκτέλεση των Swinging Blue Jeans.

      Τώρα που το σκέφτομαι, έχει πλάκα το ότι ο "δισκορύχος" (επικαλούμενος τις διάφορες ελληνικές ταινιούλες) ισχυρίζεται πως η ψυχεδέλεια είχε έρθει για τα καλά στην Ελλάδα, ότι απολάμβανε πλήρους ελευθερίας από τη χούντα κι ότι κυκλοφορούσαν ... δισεκατομμύρια αμερικάνικοι και εγγλέζικοι psych δίσκοι σε ελληνική εκτύπωση, ενώ στην πραγματικότητα ελάχιστοι ήσαν εκείνοι που είχαν πληροφόρηση σχετικά με το τί γινόταν (μουσικά και κοινωνικά) εκείνη την εποχή στον έξω κόσμο.

      (To προηγούμενο ανώνυμο σχόλιο είχε αφεθεί σε άσχετη ανάρτηση χθες το βράδυ και το μετέφερα εδώ, όπου είναι η θέση του. Με την ευκαιρία, κάποιοι φίλοι ας προσέχουν λίγο να μην αφήνουν όπου νά 'ναι τα σχόλιά τους...)

      Διαγραφή