.

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΤΟ (ΑΝΤΙ-ΡΟΚ) ΚΑΓΚΕΛΟ...

  Ξεκαρδιστικά αποκαλυπτική "επιχειρηματολογία" σταλινικών μουσικοδημοσιογράφων



   Αφηνίασαν κυριολεκτικά οι νοσταλγοί του εγχώριου σταλινισμού (επίσημου και ανεπίσημου) για τις  (υποκριτικές πράγματι) κορώνες "ελευθερίας" που έκρωξαν οι απολογητές του νεοφιλελευθεροφασισμού, σχετικά με την πρόσφατη συναυλία των Rolling Stones στην Αβάνα. Ενώ, λοιπόν, οι απολογητές του νεοφιλελευθεροφασισμού σαν τον Πάσχο Μανδραβέλη θριαμβολογούσαν επειδή ό,τι -ακίνδυνο- έχει απομείνει από αυτό που αντιπροσώπευσαν κάποτε οι Rolling Stones έγινε (έστω και καθυστερημένα) "κτήμα" και των υπηκόων ενός παραπαίοντος σταλινικού απολειφαδιού, οι εξίσου απολογητές του σταλινισμού (δηλωμένοι και κρυφοί)- κατέφευγαν στη γνωστή ιστοριογραφική τους κοπτοραπτική: ισχυρίστηκαν ότι η ροκ μουσική, όχι μόνο ποτέ δεν ήταν απαγορευμένη στην Κούβα, αλλά κι ότι απολάμβανε τόσης ελευθερίας, σε σημείο που  ανέκαθεν υπήρχε κουβανέζικη ροκ σκηνή σφύζουσα από ζωή σαν π.χ. την καλιφορνέζικη, ή του krautrock... (στην πραγματικότητα βέβαια, ούτε σήμερα είναι εντελώς ελεύθερη η ροκ στην Κούβα, αφού όπως "ξεφεύγει" ενός σταλινικού, η "διαχείριση" της ροκ αποτελεί κρατικό μονοπώλιο...)
    Μάλιστα στην προσπάθειά τους αυτή δεν αρκέστηκαν στη γνωστή τους προπαγανδιστική διαστρέβλωση των γεγονότων αλλά σκάρωσαν "στο γόνατο" και διάφορα καταγέλαστα σοφίσματα. Βέβαια "όποιος βιάζεται σκοντάφτει" και "τής (σταλινικής;) νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει" λένε κάποιες σχετικές παροιμίες. Κάπως έτσι, εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα για άλλη μια φορά.

    Παράδειγμα ο γνωστός σταλινικός μουσικοδημοσιογράφος, και ιδιοκτήτης της ιστοσελίδας "Δισκορυχείον" Φώντας Τρούσας (σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι έχουν πλέον και προσωπικές ιστοσελίδες, κάτι που βέβαια δεν τους καθιστά ούτε καν δευτερευόντως μπλόγκερς).  
   Στη βιασύνη του, λοιπόν,  να αποδείξει τους ισχυρισμούς του ότι το καθεστώς της Κούβας δεν είχε απαγορεύσει τη ραδιοφωνική, δισκογραφική και κοινωνική εκδήλωση της ροκ, επινόησε το σόφισμα ότι η αναμφισβήτητη απουσία ροκ δίσκων στην Κούβα οφειλόταν στο αμερικανικό εμπάργκο: "Λόγω του εμπάργκο των Αμερικάνων δίσκοι από τη Δύση δεν έρχονταν στην Κούβα. Έρχονταν όμως δίσκοι από το eastern block (αφού εκεί κυκλοφορούσαν Beatles από τα μέσα του ’60). Τι «παράνομες εισαγωγές» και άλλες τέτοιες μαλακίες μάς τσαμπουνάνε οι γρόθοι;"
(http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460752657937#c4547544522497055326)
    Δηλαδή, λέει ότι η απουσία ροκ δίσκων στην Κούβα δεν ήταν καθολική αλλά αφορούσε μόνο σε δυτικής κοπής αντίτυπα, που η εισαγωγή τους ήταν αδύνατη λόγω -κατ' αυτόν- του αμερικανικού εμπάργκο (και όχι λόγω απαγόρευσης του καθεστώτος, την οποία προφανώς δεν δέχεται). Και αφήνει να εννοηθεί ότι εισάγονταν πάντα δυτικοί ροκ δίσκοι από το ανατολικοευρωπαϊκό μπλοκ (και βέβαια αντίστοιχης έκδοσης). "Απόδειξη" οι δίσκοι των Beatles που, κατά τον αυθαίρετο ισχυρισμό του, έφταναν στην Κούβα μέσω ανατολικής Ευρώπης από τα μέσα της δεκαετίας του '60.
 
  
    Μία ημέρα μετά σε νέα του ανάρτηση επανέρχεται με μια "βελτιωμένη" άποψη: "Ενδεικτικώς παραθέτουμε μερικές «σοσιαλιστικές» sixties εκδόσεις [σ.σ: των Beatles], που θα μπορούσε να φθάνουν πολύ μακριά. Ακόμη και μέχρι την Κούβα".
(http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/beatles-eastern-block-sixties.html).   Δηλαδή η βεβαιότητά του τής προηγούμενης ημέρας, ότι στην Κούβα έρχονταν δίσκοι των Beatles  από την ανατολική Ευρώπη, υποχωρεί σε πιθανολογία: θα μπορούσε δίσκοι των Beatles να φτάνουν στην Κούβα με ... τα σοβιετικά τάνκερς που της προμήθευαν πετρέλαιο.
                                  
   
    Επίσης, στα σχόλια τής εν λόγω ανάρτησης παραδέχεται ότι για ένα διάστημα δεν υπήρχαν καθόλου ροκ δίσκοι στην Κούβα (όχι λόγω καθεστωτικής απαγόρευσης αλλά λόγω του εμπάργκο - και μάλιστα με το επιχείρημα ότι ακόμα κι αν ήθελε το καθεστώς να τους απαγορεύσει, αυτό θα ήταν -λόγω της ανυπαρξίας τους- "τεχνικώς" αδύνατο): "Και τι να απαγόρευε ο Κάστρο δηλαδή; Τους δίσκους, που ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΠΑΡΓΚΟ δεν έφταναν ποτέ στην Κούβα; Να απαγόρευε την ανύπαρκτη δισκογραφία τους; Για να απαγορεύσεις κάτι πρέπει να υπάρχει. Πρέπει να υφίσταται. Όταν δεν υφίσταται τι να απαγορεύσεις, τον αέρα;[...] Και φυσικά, όταν η κατάσταση στην Κούβα ομαλοποιήθηκε σιγά-σιγά και άρχιζε να ξεφυτρώνουν τα πρώτα γκρουπ, το πράγμα πήρε το δρόμο του". 
    Ενώ αμέσως μετά στο ίδιο σχόλιο, η αρχική πιθανολογία περί εισαγωγής δίσκων των Beatles στην Κούβα από την ανατολική Ευρώπη μετατρέπεται ξανά (όπως στο σχόλιό του τής προηγούμενης ημέρας) σε βεβαιότητα : "Τραγούδια των Beatles έφταναν στη χώρα από το πρώην eastern block, μετά τα μέσα του ’60".
(http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/beatles-eastern-block-sixties.html?showComment=1460801257907#c386867871294332782)
  

   

   "Από την Κούβα έλειπαν μόνο δυτικής εισαγωγής ροκ δίσκοι", "πάντα υπήρχαν στην Κούβα δυτικοί ροκ δίσκοι, αλλά ανατολικοευρωπαϊκής εισαγωγής και έκδοσης", "ανύπαρκτοι οι δίσκοι για ένα διάστημα", "θα μπορούσε να φθάνουν μέχρι την Κούβα δίσκοι", "σίγουρα έφθαναν τραγούδια από το πρώην eastern block"κλπ.
   Ο λόγος που μετά από τόση ακατάσχετη υποθεσιολογία πέφτει επανειλημένα στην αυτοαναίρεση (που βέβαια δεν την αντιλαμβάνεται), είναι  για να δικαιολογήσει την επιρροή που πολλοί κουβανοί μουσικοί παραδέχονταν ότι είχαν από τους δίσκους π.χ. των Beatles (όπως π.χ. ο Σύλβιο Ροντρίγκες, ο οποίος μάλιστα στα μέσα των '60s απολύθηκε από τον κρατικό ραδιοσταθμό της Κούβας λόγω αυτής της παραδοχής του). Άλλωστε την ομολογημένη αυτή επιρροή των Beatles, του Dylan κ.α. στους κουβανούς μουσικούς, την είχε επικαλεστεί πανηγυρικά και ο ίδιος ο εν λόγω μουσικοδημοσιογράφος ως επιχείρημα για την ελευθερία που -ισχυρίζεται ότι- απολάμβανε ανέκαθεν η ροκ στην Κούβα.
  
   Ο κόλαφος τού εν λόγω μουσικοδημοσιογράφου είναι ο εξής. Παραδέχεται την αναμφισβήτητη μή εισαγωγή ροκ δίσκων από τη Δύση στην Κούβα στις δεκαετίες του 1960 και 1970. Αλλά προκειμένου να μην την αποδώσει σε απαγόρευση του καθεστώτος, τη "φορτώνει" στο αμερικανικό εμπάργκο. Έλα όμως που τον "αδειάζουν" οι ίδιοι οι σπουδαίοι κουβανοί μουσικοί, οι οποίοι προφανώς με τους γνωστούς "πειρατικούς" τρόπους, στους οποίους καταφεύγει ο κόσμος στις δικτατορίες (λαθρεμπόριο δίσκων ή κασσεττών, ακρόαση ξένων ραδιοσταθμών από τις Η.Π.Α. κλπ.) δηλώνουν απερίφραστα, όχι μόνο ότι γνώριζαν αλλά και ότι επηρεάστηκαν από τη ροκ! Έτσι, προκειμένου να μην παραδεχτεί ότι οι κουβανοί μουσικοί έμαθαν π.χ. τους Beatles από αναγκαστικά παράνομες και αντικαθεστωτικές οδούς (κάτι που αυτομάτως θα τον υποχρέωνε να παραδεχτεί την -επίσημη ή ανεπίσημη- απαγόρευση της ροκ από το καθεστώς), επινοεί τη θεωρία της δήθεν εισαγωγής δίσκων από χώρες του ανατολικού μπλοκ (όπου κυκλοφόρησαν κάποιοι ροκ δίσκοι πολύ επιλεκτικά και πολύ περιορισμένα σε ορισμένες χώρες και υπό ορισμένες προϋποθέσεις και, φυσικά έχοντας πρώτα περάσει από την κρησάρα της σταλινικής λογοκρισίας - βλ. Rock 'n' roll ανατολικά του Τείχους). 
    Η πλάκα όμως της υπόθεσης είναι ότι σε προηγούμενη φορά ο εν λόγω μουσικοδημοσιογράφος, προκειμένου να προσδώσει επιστημονική εγκυρότητα στις απόψεις του περί πλήρους ελευθερίας που δήθεν απολάμβανε η ροκ στην Κούβα (π.χ. την "ελεύθερη" ύπαρξη συγκροτημάτων, "ελεύθερων" συναυλιών κλπ.), είχε επικαλεστεί εγκωμιαστικά  το συλλογικό έργο, έκδοση του πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, με τίτλο Rockin' las Américas: the global politics of rock in Latin/o America. Με την ευκαιρία, μάλιστα, αναφέρθηκε απαξιωτικά σε γνωστές ακαδημαϊκές εργασίες ημεδαπών επιστημόνων για το ροκ φαινόμενο: "Να ήταν τουλάχιστον από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια να πω “ok” –οι Αμερικανοί, όταν είναι ξύπνιοι, και γράφουν για τη μουσικές τους, δεν πιάνονται– αλλά οι Έλληνες με τις παρωπίδες τι να μας πουν για το ροκ (εκείνο το ροκ, το όποιο ροκ) της Σοβιετίας ή της Κούβας;"
(http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460728897344#c7830186572228086808)



   Έτσι όμως εκτέθηκε (και αυτοαναιρέθηκε) ακόμα περισσότερο, αφού στο σχετικό κεφάλαιο τού εν λόγω έργου που ο ίδιος εγκωμίασε (Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: μια πραγματεία για το ροκ στην επαναστατική Κούβα 1960-1980, σελίδες 43-68), αναπτύσσεται το πανόραμα τού (επίσημου και ανεπίσημου) διωγμού της ροκ, τόσο ως "σκέτης μουσικής" όσο και ως κοινωνικού φαινομένου στην Κούβα από το 1960 έως, τουλάχιστον, το 1980. Δηλαδή, ότι στην Κούβα ίσχυε (με κάποιες επί το σκληρότερον τοπικές "ιδιαιτερότητες" όπως η πλήρης δισκογραφική και ραδιοφωνική απαγόρευση των Beatles) ό,τι λίγο πολύ ίσχυε και στις άλλες "λαϊκές δημοκρατίες" του κρατικού καπιταλισμού. Το ότι η ροκ στην Κούβα ήταν υπό επίσημο ή/και άτυπο διωγμό δηλώνεται εξάλλου ξεκάθαρα απ' τους συγγραφείς, από την πρώτη ήδη σελίδα του βιβλίου: "For decades Latin American rock fans and performers have been subject to a systematic pattern of harassment and abuses, under all forms of government - from Castro's Cuba to Pinochet's Chile- and ranging from outright government repression, to intellectual demonisation and social ostracism."  
    Προφανώς ο εν λόγω σταλινικός μουσικοδημοσιογράφος νόμιζε ότι απευθύνεται σε τίποτε προβατάκια τής ιδεολογικής στρούγκας του, και ότι επικαλούμενος ένα ξένο και "άγνωστο" βιβλίο θα τα "ψάρωνε". Και ότι τα θεωρούμενα υπ' αυτού ως προβατάκια θα δέχονταν τα "θέσφατά" του χωρίς να ερευνήσουν. Μάλιστα όταν κάποιοι έχουν το "θράσος" να του "αντιμιλούν", συνηθίζει να τους φιμώνει μή δημοσιεύοντας τα σχόλιά τους, ή να τους "απαντάει" αφ΄υψηλού (επίσης χωρίς καν να έχει δημοσιεύσει το σχόλιό τους), ή (αν η κριτική προέρχεται εκτός ιστοσελίδας του) να τους "στολίζει" χωρίς καν να έχει το θάρρος τους κατονομάσει.

    Αυτά παθαίνει όποιος "επαμφοτερίζει", όποιος είναι κουτοπόνηρος, όποιος είναι ιδεολογικά εγκλωβισμένος, όποιος εκφέρει γνώμη ανάλογα με τις εκάστοτε σκοπιμότητες της ιδεολογικής γραμμής και γενικά όποιος δεν θέλει να έχει συνεκτική άποψη.

    Περιμένουμε εναγωνίως τον εν λόγω σταλινικό μουσικοδημοσιογράφο να αυτοσχεδιάσει την επόμενη "θεωρία" του. Πόσους δίσκους μπορούσαν να κουβαλήσουν τα σοβιετικά τάνκερς εις βάρος του ζωτικού για την Κούβα πετρελαίου; Μήπως τελικά οι ρώσοι εφοδίαζαν με τη "σέσουλα" τους κουβανούς, με ροκ δίσκους, εκτός από πετρέλαιο; Από εκεί είχαν μάθει οι μουσικοί και τα ημιπαράνομα ροκ γκρουπάκια της Κούβας για τη ροκ; Περίμεναν το "βαπόρι απ' την Οδησσό"; Ή μήπως από τις λαθραίες οδούς που περιγράφουν οι συγγραφείς του Rockin' las Américas, δηλαδή από τις Η.Π.Α. που ήσαν μόλις ενενήντα μίλια απέναντι και από τους αμερικάνικους ραδιοσταθμούς που τους έπιαναν "καμπάνα";


      Όπως αναφέρουν οι συγγραφείς του Rockin’ Las Americas/ The Global Politics of Rock in Latin/ο America”, οι ροκ συναυλίες απαγορεύονταν στην Κούβα τουλάχιστον από το 1960 έως το 1980 (περίοδος που εξετάζεται στο βιβλίο). Επίσης απαγορευόταν στα ροκ συγκροτήματα να ηχογραφούν, να βγάζουν δίσκους κλπ. (εξ' ού και η παντελής απουσία καθαρόαιμων ροκ ηχογραφήσεων, δίσκων κλπ. από εκείνη την περίοδο). Τα ροκ συγκροτήματα μπορούσαν να παίζουν ζωντανά τη μουσική τους μόνο σε πάρτυς ή στα συνοικιακά Πνευματικά Κέντρα και ποτέ έναντι οποιουδήποτε χρηματικού αντιτίμου. Δηλαδή μπορούσαν να παίζουν live μόνο σε μικρούς και κλειστούς χώρους, μόνο μπροστά σε πολύ περιορισμένο αριθμητικά κοινό και μόνο ανεπίσημα.
    Το 1967, καθώς η απαγόρευση της ροκ στην Κούβα εντεινόταν, ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Los Pacificos επιχείρησε να δώσει μιά συναυλία. Έπαιξαν με δανεικά όργανα και χωρίς να έχουν κάνει πρόβες. Η συναυλία διήρκεσε δύο ώρες και ηχογραφήθηκε. Μια άλλη συναυλία που είχαν επιχειρήσει οι Los Pacificos είχε ματαιωθεί από το καθεστώς λόγω ... υπερπροσέλευσης κόσμου. Προφανώς το καθεστώς δεν επέτρεπε τις ... "συναθροίσεις" (που αποτελούν πάγιο φόβο όλων των δικτατοριών και συνήθως απαγορεύονται και νομικά).
     Οι Los Pacificos πλήρωσαν βαρύ τίμημα για τις παραβάσεις τους (τέλεση "κανονικής" συναυλίας και ηχογράφηση) με έναν απ' αυτούς, τον Κάρλος Δαβίλα να επιστρατεύεται και να σκοτώνεται στον εμφύλιο πόλεμο τής Ανγκόλα στη δεκαετία του 1970 (παρόμοια πρακτική εφάρμοζαν και οι H.Π.A., επιστρατεύοντας για το Βιετνάμ πολλούς χίππυς, οι περισσότεροι όμως εκ των οποίων διέφευγαν στον Καναδά ή στο Μεξικό, αφού πρώτα έκαιγαν δημόσια την κλήση της Στρατολογίας). Όπως εξάλλου αναφέρουν οι συγγραφείς του “Rockin’ Las Americas/ The Global Politics of Rock in Latin/ο America” (σελ. 48): "οι συχνές αναφορές στη συνωμοτικότητα από τους ροκ φανς που έζησαν εκείνα τα χρόνια, υποδηλώνουν ότι υπήρχε ένα διάχυτο κλίμα ανησυχίας και φόβου. Πράγματι όσοι είχαν μακριά μαλλιά, αρκετές φορές συλλαμβάνοντο και κρατούντο, ανεπισήμως επειδή ήσαν ροκ φανς και επισήμως επειδή ήσαν "αντικοινωνικοί". Αρκετές φορές στέλνονταν σε στρατοπεδα "αναμόρφωσης" μαζί με πόρνες, κλέφτες και χαρτοπαίκτες". Δεν θα ήταν, λοιπόν, ασυνήθιστο κάποιος νέος να καταχωρείτο στη "μαύρη λίστα" και να τιμωρείτο κάποια άλλη, πιο "χρήσιμη" για το καθεστώς, στιγμή.
     Η ηχογράφηση της συναυλίας (μέχρι στιγμής η μοναδική από κουβανέζικο καθαρόαιμο ροκ συγκρότημα της περιόδου 1960-1980)  φυγαδεύτηκε λαθραία από την Κούβα στη δεκαετία του 1990 και έγινε αντικείμενο επεξεργασίας ώστε να κυκλοφορήσει σε άλμπουμ. Η ιστορία των Los Pacificos πήρε έγκριση και υποβλήθηκε ως θέμα στον Διαγωνισμό Τραγουδοποιΐας "Τζων Λέννον" στη Νέα Υόρκη.
  Εδώ ένα δείγμα της μουσικής τού εκπληκτικού αυτού κουβανέζικου συγκροτήματος: https://www.youtube.com/watch?v=03_3SBk_SKc
    
  
      Να διευκρινίσω ότι το να αναθεωρήσει κάποιος την άποψή του μετά από διάστημα κάποιων ετών, δεν θεωρώ ότι είναι κάτι που θα έπρεπε να του το "κοπανήσουμε":  αντιθέτως είναι απολύτως φυσιολογικό, υγιές και ένδειξη "κίνησης" του μυαλού να αναθεωρούμε με τα χρόνια κάποιες απόψεις μας. Άλλωστε το λάθος δεν είναι παρά ένα περιστατικό του δρόμου προς την κατανόηση.
    Το να αναθεωρείς όμως με βάση τα συμφέροντά σου τής περίστασης  είναι ανέντιμο και υποκριτικό.  Κι αν τα παραπάνω (μετατροπή βεβαιοτήτων σε πιθανολογίες και τανάπαλιν, πονηρή εγκωμιαστική επίκληση βιβλίων που όμως αναιρούν τη θέση μας κλπ.) δεν συνιστούν εξόφθαλμη περίπτωση αυτοαναίρεσης (και μάλιστα εντός ολίγων ημερών και εντός της ίδιας ημέρας στο ίδιο κείμενο) τότε τί είναι;


      Κλείνω επισημαίνοντας για άλλη μια φορά ότι το να ξεσκίζουν τα καλσόν τους οι νεοφιλελευθεροφασίστες και οι σταλινικοί (κάθε συνομοταξίας) για το ... πόσο ελεύθερα φέρθηκαν στη ροκ (είτε ως μουσική, είτε ως κοινωνικό φαινόμενο) αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη της ανελευθερίας την οποία ανέκαθεν πρέσβευαν: η καταστολή της ροκ ως κοινωνικού φαινομένου τόσο στον "Ελεύθερο Κόσμο" όσο και στις "λαϊκές δημοκρατίες" του κρατικού καπιταλισμού υπήρξε πανομοιότυπη (ειδικά οι νεοφιλελευθεροφασίστες,  όποτε κραδαίνουν τις τόσο γνωστές αντιόκ απαγορεύσεις στις "λαϊκές δημοκρατίες", ας μην "ξεχνούν" και το επίσημο πολιτειακό μαζικό κάψιμο δίσκων των Beatles από τους αμερικανούς χριστιανούς φασίστες, ή τη δολοφονία του Τζων Λέννον από το FBI, ή σφαγές όπως αυτή του Κεντ). Kάτι άλλο που επίσης υπήρξε πανομοιότυπο στον "Ελεύθερο Κόσμο" και  στο Σιδηρούν Παραπέτασμα ήταν ο πόθος των υγιέστερων κοινωνικών κομματιών τους για την υπέρτατη ελευθερία που περιέχει όλες τις άλλες: αυτή τού αυτοκαθορισμού τους πέρα από τις προκάτ επιλογές "ζωής" που "προσφέρει" η εκάστοτε δεδομένη κοινωνία. Το ότι, λοιπόν, η ανάγκη για τη σαρωτικά απελευθερωτική δύναμη τής ροκ, εκδηλώθηκε κάποτε εξίσου επιτακτικά και στους δύο τύπους καθεστώτος, αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη της βαθιάς ανελευθερίας τους.


  
                                   

      Είναι χάσιμο χρόνου το να επιχειρήσεις να εξηγήσεις στους ένθεν κακείθεν πανηγυρτζήδες τής "ελευθερίας", ότι η ροκ γεννήθηκε για να φτύνει για πάντα κάποιους σαν αυτούς (όπως άλλωστε έκανε και στους άμεσους ιστορικούς τους προγόνους: την ελληνοχριστιανική δεξιά από την οποία κατάγονται οι Μανδραβέληδες, και τους κατασκευαστές τειχών από όπου κατάγονται οι διάφοροι σταλινοειδείς). Κι αν ποτέ οι εν λόγω βρίσκονταν (όπως οι άμεσοι πρόγονοί τους) αντιμέτωποι με αυτό που αντιπροσώπευσε κάποτε η ροκ (και όχι ως "σκέτη μουσική" όπως την προσεγγίζουν εκ του ασφαλούς σήμερα) θα βλέπαμε αν θα παρέμεναν τόσο ... "καλοί" μαζί της (ή αν θα εξακολουθούσαν να συναγωνίζονται ποιός θα τής παραχωρήσει ... αναδρομικά  περισσότερη ελευθερία). Το καλύτερο, λοιπόν, που μπορείς να τους κάνεις είναι να τους εκθέσεις μέσα από τα ίδια τους τα γραπτά (γιατί τα γραπτά μένουν).    
    Για κάτι τέτοιους σαν να φτιάχτηκε "κατά παραγγελία" η κλασική αυτή σκηνή από το ("αναρχοφασιστικό" κατά τον εν λόγω μουσικοδημοσιογράφο) Easy Rider, την οποία τους αφιερώνω:


     Θ.Λ.

   ΥΓ 1. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο (ή φίλη) Mama Mama για την επισήμανσή του (ή της). 
   ΥΓ 2. Μία παρατήρηση προς τον εν λόγω μουσικοδημοσιογράφο (αν βέβαια δεν προσβάλλω ... την ειδημοσύνη του): είναι "η ροκ" (όπως λέμε "η τζαζ", "η κλασική" κλπ) και όχι "το ροκ" (όπως λέμε "το φοξ τροτ", "το ταγκό", "το μάμπο", "το τουίστ", "το ρεμπέτικο τραγούδι", "το αντάρτικο τραγούδι", "το δημοτικό τραγούδι" κλπ). Λέμε "το ροκ" μόνο όταν αναφερόμαστε στη ροκ ως γενικότερο πολιτισμικό ή κοινωνικό φαινόμενο και όχι ως "μόνο μουσική"... 
    
 
      


      EΝΗΜΕΡΩΣΗ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016 

    Στην προσπάθειά του να πείσει / παραπληροφορήσει ότι η ροκ στην Κούβα ήταν ελεύθερη, ο Φώντας Τρούσας ανεμίζει περιχαρής μια φωτογραφία από το βιβλίο του αμερικανού δημοσιογράφου Λη Λόκγουντ Castros Cuba - An American journalists inside look at Cuba 1959-1969 (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/11/beatles-1965.html).    



     Βέβαια όντας τελείως ανεξοικείωτος με την τέχνη, αλλά και με την απλή ανάγνωση κειμένων, ο Τρούσας δεν αντιλαμβάνεται ότι:
      α) ο υπότιτλος του βιβλίου είναι an inside look at Cuba, που σημαίνει μια ματιά στην Κούβα πίσω από τα παραπετάσματα, είτε του καθεστώτος είτε της αμερικάνικης προπαγάνδας,
      β) η εν λόγω φωτογραφία είναι τραβηγμένη από αμερικάνο και όχι από κουβανό,
     γ) τα ανήλικα παιδιά που ποζάρουν κρατώντας ως απόκτημα και ως τρόπαιο τη μεξικάνικη έκδοση του άλμπουμ των Beatles (που πιθανότατα έφτασε στα χέρια τους μέσω του πασίγνωστου κουβανέζικου θαλάσσιου λαθρεμπορίου από το κοντινό Μεξικό και τις εξίσου κοντινές ΗΠΑ – μόλις 150 χλμ. μεταξύ των πλησιεστέρων παραλίων), το κάνουν με θριαμβικό καμάρι, με σαφή έκφραση «τσογλανιάς» στα πρόσωπά τους και με ολοφάνερη διάθεση να προκαλέσουν (άνεση, που δεν θα είχαν αν ο φωτογράφος ήταν κουβανός, φοβούμενα φυσικά το ενδεχόμενο «κάρφωμα») –βλ. επίσης και το επιδεικτικό κράτημα του τσιγάρου.



    δ) παρόμοιο ύφος χαρούμενης «τσογλανιάς» και επιδοκιμασίας έχουν και οι υπόλοιποι έφηβοι στο βάθος της φωτογραφίας, οι οποίοι συμμετέχουν στη «συνωμοσία». Προφανώς τα παιδιά είχαν μαζευτεί σε εκείνο το σπίτι προκειμένου να ακούσουν κρυφά έναν ροκ δίσκο (όπως συνηθιζόταν στην Κούβα - κάτι που άλλωστε επισημαίνεται και στο συλλογικό βιβλίο των αμερικανών πανεπιστημιακών RockinLas Americas, το οποίο αναφέρθηκε συχνά πιο πάνω). 
    ε) κανένα παιδί δεν θα φωτογραφιζόταν κρατώντας με τόση επιδεικτικότητα έναν ροκ δίσκο, αν η πράξη αυτή δεν ενέπιπτε σε κάποιον βαθμό παραβατικότητας, ημιπαρανομίας, ή παρανομίας. Αν η ροκ στην Κούβα ήταν ελεύθερη όπως ισχυρίζεται ο θαυμαστής τριτοκοσμικών δικτατορίσκων Φώντας Τρούσας, θα υπήρχαν χιλιάδες τέτοιες φωτογραφίες πιτσιρικάδων και από τον «ελεύθερο κόσμο», ή – το πιθανότερο, όπως και συνέβη- δεν θα υπήρχε καν λόγος να έχουν τραβηχτεί τέτοιες φωτογραφίες. Όταν όμως η κατοχή ενός ροκ δίσκου γίνεται τέτοιο θέμα, αξίζει μια φωτογραφία...
     Προ ημερών ο Φώντας Τρούσας είχε επικαλεστεί τη ρήση του Ραφαηλίδη  (ενός από τους πολλούς αριστερούς «διανοούμενους» που επί χούντας επιχορηγούντο από το Ίδρυμα Φορντ, και τον οποίο ο Τρούσας έχει σαν πρότυπο) ότι «όλοι έχουν δικαίωμα στην κριτική εκτός από τους εκ γενετής ηλίθιους και τους επίκτητα ηλίθιους». Ας την ξαναδιαβάσει κι ας σκεφτεί σε ποια κατηγορία από τις δύο ανήκει.

  
  Δείτε επίσης:
-Συλλογικό: Rockin' las Américas: the global politics of rock in Latin/o America (κεφάλαιο: Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: πραγματεία για το ροκ στην επαναστατική Κούβα 1960-1980, σελίδες 43-68)
-ΠΡΟΣ ΟΨΙΜΟΥΣ ΚΝΙΤΟ"ΡΟΚΑΔΕΣ" (ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΖΟΜΠΙΣ ΤΟΥ, ΠΡΟ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ, ΜΕΣΑΙΩΝΑ)
-Cuban who banned Beatles has died
-Sgt. Pepper meets Fidel Castro: the Beatles in Cuba 

23 σχόλια:

  1. Αν σεβόταν τους αναγνώστες του θα είχε κρατήσει τον αντίλογο στην ιστοσελίδα του και το θέμα δεν θα είχε "διεθνοποιηθεί".
    Αν σεβόταν τους αναγνώστες του θα έπαιρνε δύναμη απ' αυτούς, παρά τη διαφωνία τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τρίτη φορά που κλωτσάς το πτώμα και τί κατάφερες; Μήπως "πέθανε" περισσότερο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν είναι έτσι...

      Θα επικαλεστώ την παρατήρηση του Γιεγιέ:
      "Στα '80s το ροκ ήταν ο στόχος των πιο σιχαμερών συκοφαντιών του Βρυσοσπάστη και των θυγατρικών εντύπων του.
      Μετά την πτώση του "υπακτού" όμως, η επιτήρηση στα προβατάκια χαλάρωσε κι έτσι επετράπη ατύπως στους κνίτες να ακούν και ροκ (που πάντα τους γοήτευε ανομολόγητα).
      Όμως, όπως μερικοί κομπλεξικοί άντρες δεν μπορούν να κάνουν σεξ με μια γυναίκα (όσο κι αν τους αρέσει) αν πρώτα δεν τη χτυπήσουν, έτσι και ο εν λόγω κνίτης δεν μπορεί να ακούσει ροκ αν πρώτα δεν το εξευτελίσει.
      Βλέπω λοιπόν ότι δυστυχώς πρέπει να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε αυτό που αγαπήσαμε, εναντίον του ίδιου "αλλαγμένου" εχθρού, όπως και πριν τριάντα χρόνια."

      (http://hypnovatis.blogspot.gr/2016/02/blog-post.html?showComment=1459920276471#c3525281627495216348)

      Ας σου απαντήσει αναλυτικότερα ο ίδιος ο Γιεγιές αν θέλει.

      Πάντως ο εν λόγω σταλινικός έχει μπει στο "παρατηρητήριο". Εκτός αν αποφασίσει να συμπεριφερθεί σαν μπλόγκερ και να επιτρέψει τον αντίλογο στην ιστοσελίδα του.

      Διαγραφή
    2. Θερσίτη καταλαβαίνω πώς το βλέπεις και σου λέω ότι δεν διαφωνώ. Όμως…

      Το ροκ ως φαινόμενο (και όχι ως απλή μουσική μόδα) εκδηλώθηκε στην Ελλάδα με μεγάλη ένταση στις δεκαετίες του 1960 και 1980. Θεωρώ λοιπόν ότι η ιστορική επεξεργασία του ΩΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ (βιβλία, ντοκιμαντέρ, άρθρα, ταινίες, συναφείς ιστοσελίδες κλπ.) είναι δυσανάλογα μικρή. Έχουμε και λέμε:

      Έχω υπ’ όψιν μου μόνο δύο (κατά τη γνώμη μου μέτρια) ντοκιμαντέρ για τα ’80s κι ένα (επίσης μέτριο) για τα ’60s («Εδώ δεν υπάρχει άσυλο», «Ο βασιλιάς των ηλιθίων», «Σκηνές ροκ - Ζωντανοί στο Κύτταρο»).

      Ένα, καλούτσικο κατά τη γνώμη μου, δημοσιογραφικό βιβλίο (του Νταλούκα).

      Ένα μόνο μυθιστόρημα (“It’s not only rock and roll – πώς ακούστηκε κάποτε η ροκ από τους νέους μιας τριτοκοσμικής χώρας”).

      Έξι - εφτά ταινίες (Νικολαΐδης, Φέρρης, Ζερβός, Θωμόπουλος κ.α.) που βοηθούν στη «φιλοσοφική» κατανόηση του ροκ, αλλά όχι στην ιστορική του (που είναι και το θέμα μας – ίσως μόνο το «Τέλος εποχής» μισοκάνει αυτή τη δουλειά).

      Δύο δημοσιογραφικές ιστοσελίδες (του Νταλούκα και του εν λόγω σταλινικού). Ενώ σε άλλες χώρες υπάρχουν δεκάδες - ή και εκατοντάδες. Θεωρώ ότι οι ιστοσελίδες (αριθμός, ποιότητα κλπ) που ασχολούνται με το ροκ ΩΣ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ είναι ο «δείκτης» της ενασχόλησης με το θέμα «ροκ» σε μια χώρα. Ας προσθέσω και άλλη «μισή» («Υπνοβάτης»), μια και η θεματολογία της δεν είναι αποκλειστικά μουσική.

      Πέντε - έξι επιστημονικές εργασίες για το θέμα (αριθμό που τον θεωρώ αρκετά ικανοποιητικό για την ώρα) των Κατσάπη, Σούζα, Μποζίνη κ.α. Οι οποίες όμως (εκτός του ότι εκδόθηκαν με μεγάλη καθυστέρηση) δεν έχουν τη διάδοση που τους αξίζει (εν μέρει επειδή θάφτηκαν ή και αποσιωπήθηκαν από τις δύο δημοσιογραφικές ιστοσελίδες).

      Επιμένω στις ιστοσελίδες γιατί είναι «ζωντανό» και όχι στατικό «πράμα». Όμως, δύο μόνο ιστοσελίδες σημαίνει ότι «ο κόσμος είναι μικρός» και πως ό,τι λέγεται στο «χωριό» ακούγεται αμέσως, κυκλοφορεί αμέσως και επιδρά αμέσως. Επομένως έχει σημασία τί ακούγεται, ακόμα κι όταν είναι «πτώμα».

      Πέραν αυτού είναι και θέμα «γαμώτο» να μην αφήνεις κάποιους «αλεξιπτωτιστές» να αλωνίζουν στα «χωράφια» σου. Η ιστορία δεν γράφεται πάντα από τους νικητές όπως νομίζει ο κόσμος. Π.χ. στη μεταπολιτευτική Ελλάδα σε μια σειρά από ζητήματα, η ψευδής αφήγηση της νικήτριας Δεξιάς δεν θεωρείται πλέον περισσότερο έγκυρη από την (εξίσου ψευδή) αφήγηση της νικημένης αριστεράς (βλ. «εθνική αντίσταση»). Θ’ αφήσουμε λοιπόν την κρατούσα αντίληψη για το ροκ να διαμορφωθεί κι αυτή παραπαίοντας ανάμεσα στην «υπεράσπισή» της από νεοφιλελέδες σαν τον Μανδραβέλη και στην υποβάθμισή της από σταλινικούς σαν τον «δισκορύχο»; Να μην ακουστεί και κάτι πέρα από αυτά;

      Και σε τελική ανάλυση, όπως είπε κι ο/η Mama Mama, αν ο εν λόγω σταλινικός επέτρεπε τον αντίλογο στη σελίδα του (όπως κάνει π.χ. ο Νταλούκας) δεν θα είχε «διεθνοποιηθεί» το ζήτημα.
      Στο «παρατηρητήριο» λοιπόν…

      Διαγραφή
    3. Ρε συ ξέχασες το ντοκουμέντο "Η θεία απ' το Σικάγο", το φοβερό επιχείρημα του σταλινοδισκορύχου απ' όπου "τεκμαίρεται" ότι το ροκ εν ρολ και οι ρόκερς θεωρούντο ακίνδυνοι γραφικοί από την κοινωνία:
      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/09/50s.html

      Αν είναι έτσι, τότε από την "Κόμησα της Φάμπρικας" συμπεραίνω ότι και οι κομμουνιστές ήσαν γραφικοί και ακίνδυνοι, ενώ από τον "Ηλία του 16ου" ότι οι μπάτσοι ήσαν κι αυτοί κάποια γραφικά καλόκαρδα ανθρωπάκια.

      Πώς δεν το είχα προσέξει!

      Διαγραφή
  3. Καλά, ειδικά στα 80'ς, το "ροκ" είναι ένα άδειο κέλυφος, με όλα τα χαρακτηριστικά που εκ των υστέρων αποδίδουμε στη μεταμοντέρνα κατάσταση -την κυρίαρχη έκφραση στο πολιτιστικό εποικοδόμημα του ύστερου καπιταλισμού. Ατομικισμός, καταναλωτισμός, αισθητισμός σχετικισμός και πάει λέγοντας, με φορμαλιστική χρήση θραυσμάτων προηγούμενων αφηγήσεων (ανάμεσά τους και η "επανάσταση"). Το ότι οι κνίτες υπερασπίζονταν, με ανεπαρκή λόγο, μια χαμένη υπόθεση που είχε συν τοις άλλοις γίνει εφιάλτης, δεν σημαίνει ούτε ότι το "ροκ" ήταν στα 80'ς ανατρεπτικό, ούτε ότι δεν το χρησιμοποιούσε εργαλειακά η καπιταλιστική δύση ως όπλο για ιδεολογική ηγεμονία. Βρίσκω στον ροκά των τελών 70'ς αρχών 80'ς στην ελλάδα -που τον ξέρω καλά- πολλά κοινά στοιχεία με τον κνίτη. Φτιάχνει ατομική ταυτότητα πάνω σε κάτι που δεν υπάρχει, αλλά είναι "νόμιμο", αφού είμαστε για τα καλά σε μια περίοδο όπου "anything goes"
    Βλέποντας εδώ και τις "δημοφλείς αναρτήσεις" (κάποιες τις θεωρώ και εξωφρενικές, αλλά περίπου αναμενόμενες) βεβαιώνομαι.

    Υ.Γ.
    Σε κάποιο προηγούμενο ποστ, με εγκάλεσες για αδικαιολόγητο -υποτίθεται- εκνευρισμό, επειδή αποκάλεσα μαλάκα, τον τύπο που ειρωνευόταν συστηματικά τα σχόλιά μου στο δισκορυχείον, και μου έκανε και περιγραφή με ταγάρια κλπ. Σε διαβεβαιώνω ότι κανένας εκνευρισμός σε σχέση με το θέμα δεν υπήρξε. Το επαναλαμβάνω όντας πλέον αποστασιοποιημένος από τα περί κούβας.
    Παρεμπιπτόντως, αν πρόσεξες, στο βιβλίο που είχες την καλωσύνη να λινκάρεις ολόκληρο, η μαρτυρία περί διωγμών κατατίθεται το 1996 -με ότι αυτό σημαίνει- από μια κυρία η οποίa ήταν λέει "beatlemaniac". Από την ίδια και οι πληροφορίες περί los pacificos.
    Από το σύνολο των αναφορών στο βιβλίο εγώ βγάζω το τελείως διαφορετικό συμπέρασμα, ότι το "πρόβλημα (χρυσή) νεολαία" ήταν για το καθεστώς στην κούβα του 64, τόσο πρόβλημα, όσο ήταν και στην ελλάδα της χούντας. Δηλαδή αμελητέο. Και κοινωνικά αδιάφορο επίσης. Και η κυρία που μιλάει για διώξεις θυμίζει τους μεταπολιτευτικούς κομπασμούς των γιεγιέδων ότι τους κυνηγούσε το χουντικό καθεστώς και τους κούρευε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ροκ στα '80s "άδειο κέλυφος";
      Aν αναφέρεσαι στην Ελλάδα, ρίξε μια ματιά στο βιβλίο του Νίκου Σούζα "Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου - Πολιτική και κουλτούρα στο ανταγωνιστικό κίνημα στην Ελλάδα 1974-1998". Ολόκληρο εδώ:

      https://www.academia.edu/8955622/%CE%94%CE%B9%CE%B4%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%94%CE%B9%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B2%CE%AE_%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%97_%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1_1974-1998_

      Αν αναφέρεσαι διεθνώς, τότε πρέπει να σου θυμίσω ότι τα '80s ήσαν η τελευταία κοσμογονική περίοδος του ροκ ως κοινωνικού φαινομένου (δηλ. η τελευταία φορά που η ροκ αποτέλεσε το κατεξοχήν μέσο έκφρασης των πραγματικά ριζοσπαστικοποιημένων ανθρώπων διεθνώς).

      Σχετικά με τους Los Pacificos, δεν νομίζω εκεί στο John Lennon Songwriting Contest να πιάστηκαν τόσο κορόιδα και να μην έκαναν έναν στοιχειώδη έλεγχο πριν εγκρίνουν την ιστορία ως θέμα τραγουδοποΐας. Και εν πάσει περιπτώσει η ροκ στην Κούβα δεν ήταν ποτέ ελεύθερη: oύτε επί "επαναστατικής περιόδου", ούτε σήμερα που είναι κρατικό μονοπώλιο (κατά την ομολογία του Μπογιόπουλου). Noμίζω ότι εκεί είναι η ουσία.

      Τα περί "χρυσής νεολαίας" αποτελούν γνωστό -δεξιό κι αριστερό- άδειο κέλυφος περί του τί ήταν και πώς εκδηλώθηκε πραγματικά το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα.
      Ο Κατσάπης έχει αποδείξει με μια ατελείωτη παράθεση χουντικών εγγράφων (συχνά απόρρητων), ότι το καθεστώς ένιωθε πολύ περισσότερο απειλημένο από τη "ροκ φάση" που υπήρχε στην Ελλάδα (την οποία μάλιστα ΟΥΔΟΛΩΣ ταύτιζε με τη "χρυσή νεολαία", όπως αρέσκεται να κάνει η αριστερόστροφη ιστοριογραφία) παρά από την καταφανώς νικημένη και ανύπαρκτη (όπως αποδείχθηκε από τα αμέσως μεταδικτατορικά εκλογικά ποσοστά της) αριστερά. Εκεί θα βρεις και πολλές αποδείξεις περί του ότι η καταστολή του ροκ δεν γινόταν μόνο με κουρέματα...
      Τα γκρουπάκια που μανατζάριζε ο Μαστοράκης δεν έχουν καμμία σχέση με αυτό που εννοούσαν -και εφάρμοζαν- ως ροκ οι νέοι της εποχής. Δηλ. υπήρχε και τότε χάσμα στον κόσμο μεταξύ ροκ (που "έβραζε" από κάτω) και μαστοράκειας ποπ (που ήταν η "επιδερμίδα"). Πολλές μαρτυρίες περί αυτού, στη μελέτη του Νίκου Μποζίνη σελ. 296-340).
      Επομένως, παρομοιάζεις την ροκ κατάσταση στην Κούβα με κάτι που δεν ίσχυε στην Ελλάδα...

      Απλώς, η τέχνη και ό,τι συνδέεται με αυτήν σε επίπεδο κοινωνικών καταστάσεων και φαινομένων είναι δύσκολο να οριστεί νομικά και άρα να κατασταλεί με συγκεκριμένα και "μετρήσιμα" κριτήρια. Όπως άλλωστε παρατηρούν και οι συγγραφείς του Rockin' Las Americas, η καταστολή του ροκ στην Κούβα δεν ήταν "codified". Aυτό λίγο πολύ ίσχυε και στην Ελλάδα της επταετίας και στο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Γι' αυτό μπορεί να υπήρχαν συγκροτήματα στην Κούβα που έπαιζαν Beatles κάτω από τη μύτη των αγράμματων κομμισαρίων, οι οποίοι δεν θα είχαν ακούσει ποτέ τα απαγορευμένα τραγούδια τους. Αλλά αυτό δεν οφείλεται, βέβαια, σε ελευθεριότητα που είχε δήθεν παραχωρηθεί από το καθεστώς.

      Διαγραφή
    2. Μου προτείνεις να διαβάσω μια από τρίτο χέρι καταγραφή των ροκ trivia των τελών 70'ς αρχών 80'ς, ειδωμένων μέσα από την τότε αυτάρεσκη πρόσληψη του εαυτού τους που είχαν κάποιοι πρωταγωνιστές (ακόμα πιο εξιδανικευμένη απ' ότι φάνταζε στον ίδιο το χώρο, ακόμα και τότε), διανθισμένη με αναδρομικές (αναθεωρητικές) πολιτικές προσεγγίσεις, από τους εκσυγχρονιστές βαμβακά και παναγιωτόπουλο?

      Διαγραφή
    3. Πρόλαβες κιόλας και διάβασες ένα επιστημονικό συγγραμα 400 σελίδων; Και μάλιστα το κατανόησες και απεφάνθης κιόλας; Σε μία ώρα;(!)
      Ή μήπως διάβασες μόνο τη βιβλιογραφία; Δηλ. επειδή αναφέρει εκεί τους "εκσυγχρονιστές βαμβακά και παναγιωτόπουλο" σημαίνει ότι συμφωνεί κιόλας μαζί τους; Δηλ. θεωρείς ότι ένας επιστήμονας αναφέρει στη βιβλογραφία του μόνο όσους συγγραφείς "εγκ ρίνει", ή αναφέρει όλους όσους χρησιμοποίησε ως πηγές και παραπομπές;
      Πώς νομίζεις ότι γράφεται μια επιστημονική εργασία;

      Εγώ πάντως στα '80s ήμουν "εκεί" και πιστοποιώ ότι μια χαρά τα παρουσιάζει.

      Εν πάση περιπτώσει, έχεις να μου προτείνεις κάτι άλλο;
      Ας είναι κι από τέταρτο χέρι.
      Εκτός από τα, πλήρη "αγωνιστικής" αυταρέσκειας και αυτοτροφοδοτούμενης μηχανιστικής αυθεντίας, χιλιομηρυκασμένα αριστερόστροφα ποιηματάκια, εννοείται.

      Διαγραφή
    4. Μπαίνοντας να δω αν άφησες κάποιο σχόλιο ξαναδιάβασα τα πρώτα που έγραψες.

      Οι όροι "βάση" και "εποικοδόμημα" δεν είναι κάποιας "πώς τη λέγανε..." ιδεολογίας του προπερασμένου αιώνα;

      Τί πάει να πει "ύστερος καπιταλισμός"; Ποιός το λέει ότι ο καπιταλισμός είναι προς το τέλος του; Kι αν βρισκόμαστε μόνο στη μέση της καπιταλιστικής ιστορίας; Ποιός μπορεί να αποφανθεί από τώρα; Οι διάφορες μαρξιστογενείς χιλιαστικές παραλλαγές;

      Τί σημαίνουν οι ηθικολογικοί (παλαιο)νεολογισμοί τού χριστιανο-αριστερόστροφου φαντασιακού, όπως "ατομικισμός, καταναλωτισμός, αισθητισμός";

      Και γιατί όχι "σχετικισμός" και "anything goes"; Ποιός θα καθορίσει τί "είναι" και τί "δεν είναι"; Ή τί "πάει" και τί "δεν πάει"; Υπάρχουν ακόμα "καθαρότητες" και απολυτότητες;

      Και πώς η δύση "χρησιμοποίησε τη ροκ εργαλειακά ως όπλο για ιδεολογική ηγεμονία"; Αυτό δεν μπόρεσε να το κάνει στα '50s και early '60s, όπου όντως το σκέφτηκε (αλλά μέχρι το 1964 τής είχε γυρίσει μπούμεραγκ). Και ποια ροκ χρησιμοποίησε; Tους Clash, τους Gang Of Four, τους R.E.M., τους Ramones;
      Κάτι τέτοια τα έγραφαν οι "Οδηγητές" και οι Βρυσοσπάστες στα '80s...
      (http://hypnovatis.blogspot.gr/2016/04/blog-post_6.html?showComment=1460183857523#c5298549125822484764)

      Επίσης δεν βρήκα αυτό που λες:
      "Παρεμπιπτόντως, αν πρόσεξες, στο βιβλίο που είχες την καλωσύνη να λινκάρεις ολόκληρο, η μαρτυρία περί διωγμών κατατίθεται το 1996 -με ότι αυτό σημαίνει- από μια κυρία η οποίa ήταν λέει "beatlemaniac". Από την ίδια και οι πληροφορίες περί los pacificos."
      Σε ποιά σελίδα είναι;

      Διαγραφή
    5. >>>Οι όροι "βάση" και "εποικοδόμημα" δεν είναι κάποιας "πώς τη λέγανε..." ιδεολογίας του προπερασμένου αιώνα;
      Έγραψα "εποικοδόμημα", για οικονομία. Για να μη γράφω για ιδεολογικές κατασκευές, ιδεολογικούς μηχανισμούς κλπ. Έγινα κατανοητός, με μια λέξη. Κατά τα άλλα δεν έγραψα ούτε για την πρωτοκαθεδρία της βάσης, ούτε για το αν το εποικοδόμημα μπορεί ή όχι να επικαθορίσει τη βάση (όπως επιχείρησε ρητά η αντικουλτούρα) ή με τα λόγια του Σούζα στην κατακλείδα του δεν αξιολόγησα ούτε θετικά ούτε αρνητικά "τη σημασία του πολιτισμικού στοιχείου σε ό,τι αφορά τόσο αυτή καθαυτή τη συγκρότηση των κοινωνικών κινημάτων, όσο και τις δυνατότητές τους να τροποποιούν τις κατηγορίες αντίληψης και αποτίμησης της κοινωνικής ζωής, συμβάλλοντας έτσι προς την κατεύθυνση της κοινωνικής αλλαγής."


      >>>>>Τί πάει να πει "ύστερος καπιταλισμός"; Ποιός το λέει ότι ο καπιταλισμός είναι προς το τέλος του; Kι αν βρισκόμαστε μόνο στη μέση της καπιταλιστικής ιστορίας; Ποιός μπορεί να αποφανθεί από τώρα; Οι διάφορες μαρξιστογενείς χιλιαστικές παραλλαγές;

      Το ύστερος καπιταλισμός (late capitalism), αναφέρεται στην πιο πρόσφατη , διακριτή φάση του καπιταλισμού, αυτή του νεοφιλελευθερισμού και της λεγόμενης μετανεωτερικότητας. Δεν είναι εσχατολογικός όρος. Δεν ξέρω ούτε αν "έκλεισε" η φάση αυτή, ούτε αν ακολουθεί άλλη.

      >>>>Τί σημαίνουν οι ηθικολογικοί (παλαιο)νεολογισμοί τού χριστιανο-αριστερόστροφου φαντασιακού, όπως "ατομικισμός, καταναλωτισμός, αισθητισμός";

      Δεν υπήρξε ηθικόύ τύπου αξιολόγηση σε αυτό που έγραψα. Απλώς προσδιόρισα τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που είναι συμβατά με την φιλοκαπιταλιστική κοσμοαντίληψη. Τίποτε άλλο.



      >>>Και γιατί όχι "σχετικισμός" και "anything goes"; Ποιός θα καθορίσει τί "είναι" και τί "δεν είναι"; Ή τί "πάει" και τί "δεν πάει"; Υπάρχουν ακόμα "καθαρότητες" και απολυτότητες;

      Το "anything goes" είναι επίσης συγκεκριμένη αναφορά, στην επαγγελία ενός paradigm shift. Κατ εμέ δεν υπήρξε τέτοιο πράγμα. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, κάτι θα είχε δείξει πέρα από την νεοσυντηρητική αντεπίθεση του σήμερα. Τώρα το αν ο εκλεκτικισμός παρήγαγε στο πεδίο του εποικοδομήματος γουστόζικα πραγματάκια, ένα πραγματικό φράκταλ της ασημαντότητας, όπως και ατομικές ταυτότητες τύπου κορνήλιος τζήμερος ή πάσχος βερλαίν, πραγματικά δεν με ενδιαφέρει. Τί να πω?

      >>>>>Και πώς η δύση "χρησιμοποίησε τη ροκ εργαλειακά ως όπλο για ιδεολογική ηγεμονία"; Αυτό δεν μπόρεσε να το κάνει στα '50s και early '60s, όπου όντως το σκέφτηκε (αλλά μέχρι το 1964 τής είχε γυρίσει μπούμεραγκ). Και ποια ροκ χρησιμοποίησε; Tους Clash, τους Gang Of Four, τους R.E.M., τους Ramones;

      Στα 50'ς και στα 60'ς το χρησιμοποίησε ενδεχομένως όπως τον εξοπλισμό κουζίνας (kitchen debate). Απέτυχε προς στιγμήν ενδεχομένως, και όχι πάντως ανεπανόρθωτα, και επανήλθε με μια πιο σοφιστικέ προσέγγιση. Και τα χιούμαν ράιτς τα θεωρούσε κομμουνιστικά ώσπου ξαφνικά άρχισε να τα προάγει στην τσεχοσλοβακία, την πολωνία και το αφγανιστάν.

      >>>Επίσης δεν βρήκα αυτό που λες:
      "Παρεμπιπτόντως, αν πρόσεξες, στο βιβλίο που είχες την καλωσύνη να λινκάρεις ολόκληρο, η μαρτυρία περί διωγμών κατατίθεται το 1996 -με ότι αυτό σημαίνει- από μια κυρία η οποίa ήταν λέει "beatlemaniac". Από την ίδια και οι πληροφορίες περί los pacificos."
      Σε ποιά σελίδα είναι;

      Στην 47 (Yolanda Valdez) και μετά στις σημειώσεις, σελ. 369 σημείωση 39

      Διαγραφή
    6. Το ότι η συγκεκριμένη επίσημη μαρτυρία περί απαγόρευσης των Beatles δίνεται το 1996, δεν μου λέει κάτι. Εξάλλου δεν είναι η μόνη. Και εξάλλου ποιός θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο επίσημα σε προγενέστερες εποχές;

      Πάμε στα άλλα.

      Χαίρομαι που παραδέχεσαι ότι οι όροι "βάση" και "εποικοδόμημα" είναι κάποιας ιδεολογίας του προπερασμένου αιώνα.
      Δεν θα ήσουν περισσότερο (αν)ακριβής αν έγραφες αοριστολογίες για "ιδεολογικές κατασκευές, ιδεολογικούς μηχανισμούς κλπ."

      @
      "το αν το εποικοδόμημα μπορεί ή όχι να επικαθορίσει τη βάση (όπως επιχείρησε ρητά η αντικουλτούρα)"
      Αυτή είναι ερμηνευτική προσέγγιση με εννοιολογικά εργαλεία του 19ου αιώνα. Κάτι λιγότερο ... "ρητό" (και μπαγιάτικο);


      Εκφράσεις όπως "ατομικισμός, καταναλωτισμός, αισθητισμός" θεωρώ ότι κουβαλούν εγγενώς την ηθικολογία, ασχέτως από ποιο φαντασιακό (συνήθως αριστερό ή χριστιανικό) προέρχονται και πώς εννοούνται.

      Με ποιά έννοια τo kitchen debate είναι ο τρόπος που η δύση "χρησιμοποίησε εργαλειακά τη ροκ ως όπλο για ιδεολογική ηγεμονία"; Και ποιά είναι η "πιο σοφιστικέ προσέγγιση" με την οποία "επανήλθε";.
      Όσο για τα human rights, τα χρησιμοποίησε και ο "υπαρκτός" (με "άλλη" ορολογία).

      @
      Το "anything goes" είναι επίσης συγκεκριμένη αναφορά, στην επαγγελία ενός paradigm shift. Κατ εμέ δεν υπήρξε τέτοιο πράγμα. Έχουν περάσει αρκετά χρόνια, κάτι θα είχε δείξει πέρα από την νεοσυντηρητική αντεπίθεση του σήμερα. Τώρα το αν ο εκλεκτικισμός παρήγαγε στο πεδίο του εποικοδομήματος γουστόζικα πραγματάκια, ένα πραγματικό φράκταλ της ασημαντότητας, όπως και ατομικές ταυτότητες τύπου κορνήλιος τζήμερος ή πάσχος βερλαίν, πραγματικά δεν με ενδιαφέρει. Τί να πω?

      Δηλ. ο "μή εκλεκτικισμός", οι "καθαρότητες" και τα "ιερά βιβλία" δεν έφτιαξαν την ιστορική ασημαντότητα μιας πελώριας ιστορικής τρύπας στο νερό; Γι' αυτό δεν επισυμβαίνει η "νεοσυντηρητική αντεπίθεση του σήμερα"; Ή μήπως σου φαίνεται αυτό paradigm shift, και όχι αρκετά αιτιοκρατικό;

      Διαγραφή
    7. Μπήκα να δω μήπως άφησες κάποιο σχόλιο και πάλι σε ξαναδιάβασα. Αυτή τη φορά όμως, όχι αυτά που έγραψες αλλά τον τρόπο που χρησιμοποιείς τη γλώσσα.
      Χωρίς παρεξήγηση, λοιπόν, σου λέω ότι βρίσκω τον λόγο σου κάπως επιδειξιστικό και επιτηδευμένο.

      Ειδικά ως προς το δεύτερο, η χρήση εξεζητημένων επιστημονικοφανών θεολογικών δυϊσμών (όπως "βάση και εποικοδόμημα"), ή αποτρεπτικών "μαγικών λέξεων" (όπως ο "αντικομμουνισμός" που χρησιμοποίησες στο μπλογκ του "δισκορύχου"), ή όρων καταφανώς πλέον εκφυλισμένων ως ηθικολογικών ("ατομικισμός", "καταναλωτισμός", "αισθητισμός", "σχετικισμός"), ή άλλων εξίσου δεινοσαυρικών (όπως "εκλεκτικισμός" - εδώ περίμενα να αναφέρεις και τον "υποκειμενισμό"), σε συνδυασμό με τη "λογοκλοπή" από τις θετικές επιστήμες εν είδει υπερσύγχρονης -αλλά εξίσου εξεζητημένης- διαδικτυακής αργκό ("φράκταλ") και την καταφυγή σε -μάλλον μή απαραίτητους για το θέμα μας- αγγλισμούς ("paradigm shift", "kitchen debate", "anything goes"), μου θυμίζει αυτό το πράγμα που έχει επικρατήσει να αποκαλείται "σύγχρονος λόγος της αριστεράς".

      Βέβαια (και μην το πάρεις προσωπικά) η γραφικότητα παραμένει τόσο δυναμικά παρούσα, όσο και στα εν εκάστη αγωνιστική συναφεία συνθήματα, τα οποία δεν έχουν ακόμα κατορθώσει να ενσωματώσουν την παραπάνω "Lenin reloaded" υπερδόση λεξιλογικού και -γιατί όχι;- εννοιολογικού εκσυγχρονισμού (ή, τουλάχιστον αυτό βρίσκει η αισθητική μου, που ως προσωπική δεν έχει υποθέτω καμμία σημασία για τις κρυστάλινες καθαρότητες, την αιώνια λιακάδα των οποίων απολάμβαναν ανέκαθεν οι διάφοροι μαρξιστογενείς χιλιασμοί, τόσο μεμονωμένα όσο και στο εν συνόλω σχηματισθέν με τους αιώνες - 150 χρόνια είν' αυτά...- "φράκταλ" τους).

      Κάποιοι άλλοι, όχι τόσο θολοκουλτουριάρηδες σαν εμένα, θα το έλεγαν απλώς "κιτς".
      Και για να μιλήσω με εικόνες, θα έμοιαζε ίσως με κάτι τέτοιο:
      http://content-mcdn.ethnos.gr/filesystem/images/20100416/low/assets_LARGE_t_420_9203560.JPG

      Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να θυμηθώ ποιός ήταν ο γλωσσολόγος που είχε συσχετίσει "νομοτελειακά" τον σοβαροφανή ψευδοακαδημαϊκό υπερλεξισμό με την παρακμή αυτού που εκφράζει. Πάντως το είχε επισημάνει σε μια ανάλυση του πλατωνικού μυστικισμού της ύστερης αρχαιότητας (ή του πρώιμου Μεσαίωνα).

      ΥΓ. Το "νομοτελειακά" είναι βέβαια θεολογικός όρος, αλλά έχω κι εγώ τα παιδικά μου τραύματα.

      Διαγραφή
  4. Εγώ φταίω που άνοιξα διάλογο με μεσόκοπο οικογενειάρχη γκασταρμπάιτερ, ήζυ ράιντερ του σαββατοκύριακου. Κάνε μας τη χάρη ρε. Οι τηλεγραφικές αναφορές σε πράγματα που εικάζω ότι είναι κοινός μας τόπος -αφού ήσουν γιεγιές των 80'ς- έγιναν απλώς χάριν οικονομίας. Επειδή βαρυέμαι την πληκτρολόγηση. Αλλά προφανώς εσύ θεώρησες ότι η αναφορά σε πασίγνωστα πράγματα, συνιστά επιτήδευση. Και επανήλθες, για να κάνεις αντ χόμινεμ σχόλιο της πλάκας και εκτός θέματος. Εντάξει πατέρα. Το νόημα βρίσκεται στους σεξ πίστολς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επιχείρησα απλώς μια μίμηση (αποτυχημένη είν' η αλήθεια) τού πλήρους κενότητας επιδειξιστικού υφακίου σου. Άφησες τόσα σχόλια εδώ για να εκφέρεις μόνο εξυπνακίστικες αφοριστικές περικοκλάδες (δηλ.χωρίς να λες απολύτως τίποτα). Το ίδιο άλλωστε έκανες
      (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/rock-anti.html?showComment=1460143552087#c5554662569151823567)
      και στου σταλινικού μουσικοδημοσιογράφου, που σε θεωρεί τόσο "νουνεχή"
      (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460715334513#c3463763063077169960)
      ώστε να μην σε λογοκρίνει (όπως λογοκρίνει τους περισσότερους).

      Όσο για τους "κοινούς τόπους" μας που είκασες, λάθος είκασες. Αφού ισχυρίζεσαι ότι υπήρξες και "ροκάς", και μάλιστα στην "καλή εποχή"
      (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460745864503#c8390850814490143048),
      θα έπρεπε να γνωρίζεις ότι υπάρχουν δεκάδες άλλοι, αντί να απελευθερώνεις τις -θεολογικές- νυχτερίδες κι αράχνες του γραφικού λενινιστικού σου ασυνειδήτου, ψάχνοντας κάποιον ... "που να σε καταλαβαίνει".

      Το περί "μεσοκοπίας" παραδέχομαι ότι είναι όντως "κοινός τόπος" μας (αφού απ' ό,τι κατάλαβα είσαι μόνο λίγο μεγαλύτερος).
      Το περί easy rider είναι σε συνέχεια όσων έχει αποφανθεί σχετικά ("σύμβολο αναρχοφασιστών") ο μουσικοδημοσιογράφος, που σε θεωρεί "νουνεχή";
      Το περιφρονητικά εκφερθέν περί γκασταρμπάιτερ είναι κι αυτό "νυχτερίδα" (ελληνοπρεπούς μικροαστικής νοικοκυροσύνης) από το ασυνείδητό σου;

      Έχεις δίκιο παιδί μου, το νόημα βρίσκεται εκεί όπου "βαρυέσαι την πληκτρολόγηση".

      Διαγραφή
  5. Μερικές ακόμα πληροφορίες για το πόσο "ελεύθερο" υπήρξε το ροκ στην Κούβα:

    Η νύχτα των μεγάλων ψαλιδιών
    http://translatingcuba.com/the-night-of-the-long-scissors-camilo-ernesto-olivera/

    Η αληθινή (ξεχασμένη) ιστορία του πάρκου Τζων Λέννον στην Αβάνα
    http://www.havanatimes.org/?p=102856

    Η ιστορία του ροκ στην Κούβα
    http://www.cubanow.net/articles/history-rock-cuba

    Και τα τρία άρθρα έχουν αναφορές στους Los Pacificos.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. O τελευταίος σύνδεσμος βγάζει σε error.
      Πιθανότατα ο σωστός είναι αυτός:
      http://archive.is/edlk0

      Διαγραφή
  6. Ώστε κατά το Φον Τρούσα τα "σοβιετικά" τάνκερς έφερναν στην Κούβα και δίσκους των Beatles, αντί να φέρνουν αναισθητικά για τα νοσοκομεία ώστε οι εγχειρήσεις να μην γίνονται με τον ασθενή "στην τσίτα"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Προστέθηκε ενημέρωση (Mama Mama σε πρόλαβα...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θυμήθηκα αυτή την ανάρτηση καθώς χθες η ΕΡΤ προέβαλε το γαλλοκουβανέζικο αριστούργημα Retour à Ithaque (2014). Εκεί επιβεβαιώνονται όσα γράφονται εδώ. Όσοι νέοι στην Κούβα άκουγαν ροκ κατηγορούνταν ότι είχαν υποστεί "πολιτιστική διείσδυση", η απαγόρευση της ροκ (και ειδικά των Βeatles) στην Κούβα, η παράνομη ακροάση αμερικάνικων ροκ ραδιοσταθμών, η παράνομη εισαγωγή ροκ δίσκων από τις πολύ κοντινές ΗΠΑ, η μεθοδευμένη περιθωριοποίηση και εργασιακή εξόντωση των αντιφρονούντων νέων, η μακρόχρονη μνησικακία του καθεστώτος απέναντί τους (βλ. το παράδειγμα του Carlos Davila) κλπ.

    "Η μουσική είναι το σοβαρότερο πράγμα που υπάρχει στον κόσμο και γι΄ αυτό δοκίμασαν να μας ελέγξουν μέσω αυτής" λέει πολύ εύστοχα ένας από τους πρωταγωνιστές. Μια ταινία απόλυτα βιωματική και γι' αυτό με ισχύ ιστορικού τεκμηρίου.

    https://www.imdb.com/title/tt3480158

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός "αντιφρονούντων" τους περιορίζει. Δεν τους βλέπω σαν απλώς αντιφρονούντες αλλά σαν ανθρώπους που ήθελαν να ζήσουν κατά τον δαίμονά τους. Εκτός και εννοείς ότι θα ήσαν αντιφρονούντες ακόμα και σε καπιταλιστικό καθεστώς (όπως π.χ. οι χίππυς). Γιατί, αντιφρονούντες στην Κούβα μπορεί να είναι και οι ταγοί του προηγούμενου καθεστώτος της. Εξσιρετική ταινία πάντως και τόσο αυθεντική ώστε να μπορεί πράγματι να διαθέτει την εγκυρότητα ιστορικής πηγής.

      Διαγραφή
  9. Πριν λίγες μέρες πέθανε ο μεγαλύτερος φαν των Beatles στην πρώην "σοβιετική" ένωση, ο Kolya Vasin. Άρχισε να τους ακούει το 1964 από πειρατικά αντίτυπα των δίσκων τους. Που σημαίνει ότι δίσκοι των Beatles δεν κυκλοφορούσαν νόμιμα εκεί, όπως ισχυρίζεται ο δισκορύχος της συμφοράς. Περισσότερα εδώ: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Kolya_Vasin

    ΑπάντησηΔιαγραφή