.

Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

ROCK 'N' ROLL ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ

   Ή: όταν νεοφιλελευθεροφασίστες και σταλινικοί "τραβάνε" ... τα "ελευθεριόμετρα".


                                  


     Πολλά κιλά μελάνης (ή, μάλλον, εκατομμύρια bytes) καταναλώθηκαν με αφορμή την πρόσφατη συναυλία των Rolling Stones στην Κούβα. Με την ευκαιρία απολαύσαμε και κάμποσες θριαμβολογίες περί ελευθερίας. Από τη μιά, αυτή του γνωστού απολογητή τού νεοφιλελευθεροφασισμού Πάσχου Μανδραβέλη, που πανηγυρίζει επειδή ό,τι -ακίνδυνο- έχει απομείνει απ' αυτό που αντιπροσώπευαν κάποτε οι Rolling Stones, έγινε επιτέλους "κτήμα" και των υπηκόων  ενός γραφικού σταλινικού απολειφαδιού. Από την άλλη, τα ευφυολογήματα των απανταχού απολογητών του σταλινισμού -δηλωμένων και κρυφών- που έσπευσαν να ισχυριστούν ότι η ροκ όχι μόνο δεν είχε απαγορευτεί ποτέ στην Κούβα, αλλά κι ότι η χώρα διέθετε ανέκαθεν ροκ σκηνή εφάμιλλη τής καλιφορνέζικης ή του Καντέρμπερυ (και πιθανότατα στο μέλλον θα προσπαθήσουν να πείσουν ότι η ροκ δεν είχε απαγορευτεί και σε κανένα άλλο από τα πρώην "σοσιαλιστικά" κράτη). Και οι δύο ξεσκίζονται να πείσουν πόσο ελεύθεροι ήσαν πάντα...


       Το 1967, καθώς η απαγόρευση της ροκ στην Κούβα εντεινόταν, ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Los Pacificos επιχείρησε να δώσει μιά συναυλία. Έπαιξαν με δανεικά όργανα και χωρίς να έχουν κάνει πρόβες. Η συναυλία διήρκεσε δύο ώρες και ηχογραφήθηκε. Οι Los Pacificos πλήρωσαν βαρύ τίμημα για την πράξη τους, με έναν απ' αυτούς, τον Κάρλος Δαβίλα να επιστρατεύεται και να σκοτώνεται στον εμφύλιο πόλεμο τής Ανγκόλα στη δεκαετία του 1970 (παρόμοια πρακτική εφάρμοζαν και οι H.Π.A., επιστρατεύοντας για το Βιετνάμ πολλούς χίππυς, οι περισσότεροι όμως εκ των οποίων διέφευγαν στον Καναδά ή στο Μεξικό, αφού πρώτα έκαιγαν δημόσια την κλήση της Στρατολογίας). Η ηχογράφηση της συναυλίας φυγαδεύτηκε λαθραία από την Κούβα στη δεκαετία του 1990 και έγινε αντικείμενο επεξεργασίας ώστε να κυκλοφορήσει σε άλμπουμ. Η ιστορία των Los Pacificos πήρε έγκριση και υποβλήθηκε ως θέμα στον Διαγωνισμό Τραγουδοποιΐας "Τζων Λέννον" στη Νέα Υόρκη.
  Εδώ ένα δείγμα της μουσικής τού εκπληκτικού αυτού κουβανέζικου συγκροτήματος: https://www.youtube.com/watch?v=03_3SBk_SKc


    Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η αλήθεια δεν είναι κάπου στη μέση, όπως συμβαίνει συνήθως: ούτε  μισό δράμι αλήθειας δεν μπορεί να μοιραστεί στα δύο στρατόπεδα γιατί, απλούστατα οι κονδυλοφόροι και των δύο υπηρετούν έκαστος τη Προπαγάνδα του. Η αλήθεια βρίσκεται πιθανότατα στο σχόλιο που άφησε αναγνώστης τής LIFO σε σταλινοειδές άρθρο / απάντηση σε εκείνο τού ημιμαθούς Μανδραβέλη. Η ροκ ως μουσική (κάποιοι εισαγόμενοι δίσκοι και μαγνητοταινίες, κάποιες συναυλίες δυτικών συγκροτημάτων, κάποια εγχώρια και υπό αστυνομική επιτήρηση γκρουπάκια κλπ.) επιτρεπόταν κατά καιρούς και υπό προϋποθέσεις σε ορισμένες "λαϊκές δημοκρατίες". Αυστηρά όμως ως "σκέτη" μουσική και ποτέ ως τρόπος αίσθησης, ή σκέψης ή -"θεός φυλάξοι!"- ως στάση ζωής. Και τα καθεστώτα επαγρυπνούσαν, για να μην ξεπερνιούνται αυτά τα όρια. Από την άλλη, το ότι τα "λουριά" ήσαν αρκετά πιο χαλαρά στις φιλελεύθερες (=πιο ευέλικτες εξουσιαστικά) ολιγαρχίες της Δύσης, δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρχαν και εκεί τα ίδια όρια: η καταστολή που υφίστατο η ροκ όποτε έπαυε να είναι "μόνο μουσική", ήταν αισθητότατη και στον "Ελεύθερο Κόσμο", ειδικά στα '60s. Η σφαγή στο πανεπιστήμιο του Κεντ (4 Μαΐου 1970) είναι το πρώτο, αλλά όχι το μόνο, παράδειγμα που έρχεται στον νου.  


    Ειδικά ο Πάσχος Μανδραβέλης, όποτε κραδαίνει τις τόσο γνωστές αντιόκ απαγορεύσεις στις "λαϊκές δημοκρατίες", θα έπρεπε να μην "ξεχνάει" και το πολιτειακό μαζικό κάψιμο δίσκων των Beatles (που τους επικαλείται και στο άρθρο του) από τους αμερικανούς χριστιανούς φασίστες, ή τη δολοφονία του Τζων Λέννον από το FBI...

    Και βέβαια δεν είναι η πιο εύκολη δουλειά στον κόσμο το να προσπαθήσεις να εξηγήσεις στον κάθε κολλημένο νεοφιλελευθεροφασίστα ότι δεν είναι η -συχνά προσχηματική και μηντιαρχούμενη- "ελευθερία τής κυκλοφορίας των ιδεών" που καθιστά γνησίως ελεύθερη μια κοινωνία, αλλά η ελευθερία να αποφασίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι άμεσα και απευθείας για τη ζωή τους χωρίς να εκχωρούν αυτό το δικαίωμα σε κανέναν "εκλεγμένο" (κάτι που διεκδίκησε το underground, η ροκ, ο Αναρχισμός κ.α. - αλλιώς η "ελευθερία έκφρασης" είναι άσφαιρο πυρ και φύλλο νεοφιλελεύθερης συκής). Είναι το ίδιο με το να προσπαθείς να εξηγήσεις σε έναν σταλινικό (δηλωμένο ή αδήλωτο) ότι η κρατικομονοπωλιακή "ροκ" π.χ. της Κούβας, ή η υπό συνεχή επιτήρηση "ροκ" του "(αν)υπαρκτού σοσιαλισμού" δεν μπορεί να έχουν καμμία σχέση με ροκ (σύμφωνα με τη σταλινική απολογητική, στο κουβανέζικο Υπουργείο Πολιτισμού έχει συσταθεί ειδικός "ροκ" φορέας, που διοργανώνει ροκ συναυλίες, ή καλεί ξένα ροκ συγκροτήματα κλπ., ενώ στην Αβάνα το μοναδικό "ροκ" κλαμπ της πόλης, το Yellow Submarine, είναι κρατικής ιδιοκτησίας).

     Μάλιστα, το γεγονός ότι ο Μανδραβέλης, προκειμένου να καταστήσει σοβαροφανείς τους (νεο)φιλελεύθερους κομπασμούς του, επικαλείται (χωρίς, φυσικά, να έχει καταλάβει τί διάβασε) τον ιστορικό Κώστα Κατσάπη (συγγραφέα δύο εξαιρετικών βιβλίων για το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα) αποτελεί εξίσου απόδειξη ημιμάθειας με εκείνη των σταλινικών (δηλωμένων ή αδήλωτων), που "ανακάλυψαν" (φυσικά, μόνο ως "σκέτη μουσική") τη ροκ  μετά το γκρέμισμα του Τείχους (δηλαδή όταν το, ζαλισμένο απ' τις ιστορικές καρπαζιές, κόμμα χαλάρωσε την επιτήρηση του κοπαδιού - μέχρι τότε είχαν ακουστά μόνο τον Μπόμπ Ντύλαν, ενώ την υπόλοιπη ροκ την απαξίωναν σαν "Δούρειο Ίππο τού Ιμπεριαλισμού"). Ακόμα πιο δύσκολο είναι να εξηγήσεις και στους δύο πανηγυρτζήδες τής "ελευθερίας", ότι η ροκ γεννήθηκε για να φτύνει για πάντα κάποιους σαν αυτούς (όπως άλλωστε έκανε και στους άμεσους ιστορικούς τους προγόνους: την ελληνοχριστιανική δεξιά από την οποία κατάγονται οι Μανδραβέληδες, και τους κατασκευαστές τειχών από όπου κατάγονται οι διάφοροι σταλινοειδείς). Κι αν ποτέ οι εν λόγω βρίσκονταν (όπως οι άμεσοι πρόγονοί τους) αντιμέτωποι με αυτό που αντιπροσώπευσε κάποτε η ροκ (και όχι ως "σκέτη μουσική" όπως την προσεγγίζουν εκ του ασφαλούς σήμερα) θα βλέπαμε αν θα παρέμεναν τόσο ... "καλοί" μαζί της (κι αν θα εξακολουθούσαν να συναγωνίζονται ποιός θα τής παραχωρήσει ... αναδρομικά  περισσότερη ελευθερία).
     
     Για του λόγου το αληθές, παρακάτω αναδημοσιεύω μερικά αποσπάσματα από τη μελέτη του καθηγητή της Παντείου Κώστα Κατσάπη "Ήχοι και Απόηχοι - Κοινωνική Ιστορία του Ροκ Εν Ρολ Φαινομένου στην Ελλάδα 1956-1967", σχετικά με το πώς έγινε στην πραγματικότητα "δεκτή" η ροκ στους κρατικούς καπιταλισμούς τής ανατολικής Ευρώπης. Το βιβλίο το έχω παρουσιάσει πιο αναλυτικά στο παρελθόν, ενώ για όσους ενδιαφέρονται προσφέρεται για ελεύθερο κατέβασμα από τη σελίδα του Ι.Α.Ε.Ν. 
    Έτσι με αφορμή τη ροκ, θα γίνει αντιληπτό ότι οι ομοιότητες της ανελευθερίας των δύο τύπων καθεστώτος ήσαν πολύ περισσότερες από τις ανομοιότητες της "ελευθερίας", για τα εύσημα της οποίας ερίζουν σήμερα νεοφιλελευθεροφασίστες και σταλινοφασίστες. Αυτό όμως που υπήρξε πανομοιότυπο στον "Ελεύθερο Κόσμο" και  στο Σιδηρούν Παραπέτασμα ήταν ο πόθος των υγιέστερων κοινωνικών κομματιών τους για την υπέρτατη ελευθερία, που περιέχει όλες τις άλλες: αυτή τού αυτοκαθορισμού τους πέρα από τις προκάτ επιλογές "ζωής" που "προσφέρει" η εκάστοτε δεδομένη κοινωνία. Το ότι, λοιπόν, η ανάγκη για την σαρωτικά απελευθερωτική δύναμη τής (τότε) ροκ, εκδηλώθηκε εξίσου επιτακτικά και στους δύο τύπους καθεστώτος, αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη της βαθιάς ανελευθερίας τους.
      Γι' αυτό, όπως προειδοποιούσε κι εκείνος ο αμίμητος διάλογος στην ταινία Easy Rider, όταν βλέπουμε κάποιους να ξεσκίζουν τα καλσόν τους (όπως π.χ. κάνουν σήμερα οι νεοφιλελευθεροφασίστες κι οι σταλινοφασίστες) για το πόσο ελεύθεροι είναι, καλύτερα να φυλαγόμαστε... 
    Οι εικόνες είναι, άλλες από το βιβλίο (θα καταλάβετε ποιές) κι άλλες από εμένα. Οι τίτλοι, τα τονισμένα σημεία και τα βίντεο, επίσης από εμένα.

Θ.Λ.



    Η "ΥΠΟΔΟΧΗ" ΤΟΥ ROCK AND ROLL ΣΤΟ ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΨΥΧΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

   Η διοργάνωση του έκτου Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας στη σοβιετική πρωτεύουσα υπήρξε μια πράξη με έντονη συμβολική σημασία, καθώς υποδήλωνε, σφράγιζε και επισημοποιούσε το άνοιγμα της νέας σοβιετικής ηγεσίας προς τον δυτικό κόσμο και την αποποίηση του (πρόσφατου) σταλινικού παρελθόντος σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την πολιτική απομόνωσης των Λαϊκών Δημοκρατιών της Ευρώπης από την πολιτιστική παραγωγή του δυτικού κόσμου.45 Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1957, περίπου τριάντα χιλιάδες νέοι από όλον τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στη Μόσχα, ανάμεσά τους δεκάδες σύνολα της τζαζ τα οποία προσκλήθηκαν από χώρες της ανατολικής Ευρώπης, όπως η Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία και η Ρουμανία, όπου τα τελευταία χρόνια η τζαζ είχε αναπτυχθεί και πάλι, αλλά και χώρες της δυτικής Ευρώπης, όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Δυτική Γερμανία. Ωστόσο, σαν από παιχνίδι της τύχης, η εξέλιξη αυτή δεν επρόκειτο να έχει πια καμία ιδιαίτερη σημασία: τη στιγμή ακριβώς που οι αρχές «νομιμοποιούσαν» την τζαζ, η τελευταία είχε ήδη παραδώσει τη θέση της στο ροκ εν ρολ, το οποίο μετά την επιτυχία του Rock Around the Clock, έτεινε να καθιερωθεί ως η καινούργια μουσική μόδα.  
    Το ροκ εν ρολ παρουσιάστηκε στη Μόσχα από βρετανικές μπάντες της τζαζ στο πλαίσιο των φεστιβαλικών εκδηλώσεων46 και η ενθουσιώδης ανταπόκριση του νεαρόκοσμου δεν πέρασε απαρατήρητη, καθώς, όπως χαρακτηριστικά επεσήμαινε ένας νεαρός Βούλγαρος παρατηρητής, «τα νούμερα του ροκ εν ρολ προκάλεσαν τεράστιο ενδιαφέρον ανάμεσα στους νέους των σοσιαλιστικών χωρών».47 Η εμφάνιση του ροκ εν ρολ στο προσκήνιο καθιστούσε εκ των πραγμάτων κενή νοήματος οποιαδήποτε συζήτηση σχετικά με την τζαζ, ωστόσο οι όροι αποδοχής της τελευταίας επρόκειτο να προσδιορίσουν την τύχη που το ροκ εν ρολ θα είχε στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Δεδομένου ότι η εμφάνισή του συνέπεσε με ένα ευρύτερο άνοιγμα προς τη Δύση, το οποίο με τη σειρά του εγγραφόταν σε μια πολιτική απομάκρυνσης από τις συντεταγμένες της πολιτικής του «πατερούλη», αρχικά δεν υπήρξε η αναμενόμενη πολεμική εναντίον μιας μουσικής που φαινόταν να παίρνει τη σκυτάλη από την τζαζ, έστω και από την «κακή εκδοχή» της τελευταίας. Το ροκ εν ρολ σύντομα διαδόθηκε σε πολλές χώρες, ιδίως στην Πολωνία και την Ουγγαρία, ενώ εκατομμύρια δίσκοι φαίνεται πως μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '50 κυκλοφορούσαν στην ανατολική Ευρώπη.48
   Σύντομα ωστόσο, η περίοδος χάριτος απέναντι στο ροκ εν ρολ «βυθίστηκε» μέσα στη θάλασσα της ψυχροπολεμικής διελκυστίνδας. Τον Μάρτιο του 1958 ο Έλβις Πρίσλεϋ, το μεγαλύτερο ίνδαλμα που είχε να παρουσιάσει η νεόκοπη μουσική, κλήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του στον αμερικανικό στρατό. Υστερα από μια περίοδο εξάμηνης εκπαίδευσης στο Τέξας, ο Πρίσλεϋ εστάλη σε μια μονάδα στη Δυτική Γερμανία, κι αυτό υπήρξε μια «πρόκληση» που οι ιθύνοντες του ανατολικού μπλοκ δεν άφησαν να περάσει δίχως απάντηση. Παρ' όλο που δεν έχει τεκμηριωθεί ότι η αποστολή του Πρίσλεϋ στο κατεξοχήν έως τότε θέατρο του Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή στο υπό δυτική κατοχή κομμάτι της διαιρεμένης από τη λήξη του μεγάλου πολέμου Γερμανίας, υπήρξε μια επιλογή που οφειλόταν στη στρατηγική του Ψυχρού Πολέμου, είναι βέβαιο ότι στη συγκυρία της εποχής τίποτε δεν (θα) αφηνόταν στην τύχη του. Τον Οκτώβριο του 1958, τον μήνα δηλαδή που ο Πρίσλεϋ μετέβαινε στη Δυτική Γερμανία για να εγκατασταθεί σε μια αμερικανική βάση κοντά στο Friedberg, μία επιθεώρηση του NATO αναγνώριζε με τρόπο σχεδόν επίσημο ότι το ροκ εν ρολ, η τζαζ και όλοι οι δυτικοί ρυθμοί που είχαν μια αποφασιστική επιρροή στους νέους, μπορούσαν να διαδραματίσουν έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στον Ψυχρό Πόλεμο. Η Revue Militaire Generale δημοσίευε την εκτίμηση ότι όταν ένας ρυθμός ροκ εν ρολ ή καλύψο υπεισέρχεται στο μυαλό ενός κομμουνιστή, έχει την τάση να διαβρώνει τη θεωρητική και ιδεολογική του (μαρξιστική) κατάρτιση, γεγονός στο οποίο το έντυπο απέδιδε μεγάλη σημασία.49 Αν οι Αμερικανοί μετέφεραν στη Δυτική Γερμανία ένα τέτοιο ακαταμάχητο «όπλο», έναν καλλιτέχνη με επιρροή καταλυτική στους νέους και τις νέες εκατέρωθεν του «παραπετάματος», η πράξη τους αυτή συνιστούσε κάτι που ακύρωνε την όποια συναίνεση είχε υπάρξει μετά τον θάνατο του Στάλιν απέναντι στους «δυτικούς ρυθμούς». Με άλλα λόγια, η εκ νέου σημασιοδότηση του ροκ εν ρολ έφερνε το τελευταίο στο επίκεντρο του Ψυχρού Πολέμου και αποτελούσε ένα «γάντι» που οι Αμερικανοί έριχναν στους αντιπάλους τους. 



    Οι τελευταίοι δεν δίστασαν να το σηκώσουν. Από το δεύτερο εξάμηνο του 1958 οι περισσότερες χώρες του ανατολικού μπλοκ άλλαξαν σταδιακά τη στάση τους απέναντι στο ροκ εν ρολ, η κάθε μια ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες που υπήρχαν στο εσωτερικό τους, επιστρέφοντας σε πρακτικές που είχαν αναδυθεί την πρώτη περίοδο του Ψυχρού Πολέμου απέναντι στην τζαζ και είχαν αποτελέσει παρελθόν μετά το εικοστό συνέδριο του ΚΚΣΕ. Παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, κοινός τόπος στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν η απαγόρευση της εκτέλεσης ροκ εν ρολ ρυθμών με απώτερο σκοπό τον εξοστρακισμό τους από τη ζωή των νέων. 
    Στη Βουλγαρία λ.χ. ξεκίνησε από το 1958 μια εκστρατεία εναντίον του ροκ εν ρολ με το έναυσμα να δίνεται από τον ίδιο τον γενικό γραμματέα του ΚΚΒ, Τέοντορ Ζίβκοφ, στο ένατο συνέδριο της Κομσομόλ. Σε όσους είχαν την ευθύνη για την επιλογή της μουσικής που ακουγόταν σε δημόσιους χώρους δόθηκαν αυστηρές και συγκεκριμένες οδηγίες, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν να πραγματοποιούνται συχνές έφοδοι από εντεταλμένα μέλη της κόμματος με σκοπό να διαπιστωθεί κατά πόσον αυτές τηρούνταν. Στη Ρουμανία οι μοντέρνοι ρυθμοί είχαν μπει στο στόχαστρο των αρχών ήδη από το 1955, οπότε και αναλύθηκαν στο πολιτικό-πολιτιστικό περιοδικό Κοντεμπορανούλ. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο του περιοδικού, οι δυτικοί μοντέρνοι ρυθμοί προκαλούσαν «ζωώδη ένστικτα» στους ακροατές τους, χαρακτηρίζονταν από βαρβαρισμό και υστερία, ενώ είχαν σαφή πολιτικό στόχο, την προετοιμασία δηλαδή των νέων για την «ψύχωση του πολέμου».50 
     Στη Σοβιετική Ένωση όπου η πολεμική εναντίον της τζαζ ποτέ δεν είχε πάψει να υπάρχει, ακόμη και μετά το «άνοιγμα» της χρουτσοφικής ηγεσίας, η ανοχή απέναντι στο ροκ εν ρολ σύντομα έληξε, ιδίως από τη στιγμή που κέρδισε έδαφος η άποψη πως κάποια σχέση υπήρχε ανάμεσα σε αυτό και στην εγκληματικότητα των νέων. Το ροκ εν ρολ χαρακτηρίστηκε, όπως και σε πολλές χώρες της Δύσης, μια μουσική «βάρβαρη», μια μουσική που υποκινούσε πρωτόγονα ένστικτα στους ακροατές του, και που μπορούσε να μετατρέψει φιλήσυχους νέους σε εν δυνάμει παραβάτες.51 Αν και επίσημη αποκήρυξη του ροκ εν ρολ δεν φαίνεται να υπήρξε, στο επίπεδο της διαχείρισης του επανήλθαν πρακτικές της σταλινικής περιόδου, όπως συνέβη στο Κίεβο, όπου ένας ενθουσιώδης σπουδαστής ονόματι Βλαντιμίρ Τούλικ, οργάνωσε ένα πρότυπο σχολείο στο οποίο μπορούσαν να εκπαιδευτούν μέλη της Κομσομόλ, τα οποία κατόπιν θα στελέχωναν ομάδες «μουσικής περιπολίας». Το σχολείο του Τούλικ παρείχε διπλώματα και πιστοποιητικά ταυτότητας στους μαθητές του, όπως και την απαραίτητη κατάρτιση ώστε αυτοί να είναι σε θέση να διακρίνουν τους «επικίνδυνους δυτικούς ρυθμούς». Τα μέλη της Κομσομόλ που επάνδρωναν τις περιπολίες αυτές, επισκέπτονταν εστιατόρια και καφέ του Κιέβου, χόρευαν όπως οι υπόλοιποι επισκέπτες για να μην προκαλέσουν υποψίες και, στην περίπτωση που αντιλαμβάνονταν ότι ακούγονταν δυτικοί ρυθμοί, αναλάμβαναν δράση. 

              

    Η πιο σημαντική, ωστόσο, αντίδραση στο ροκ εν ρολ υπήρξε στην Ανατολική Γερμανία, χώρα που λόγω της γεωγραφικής της θέσης βρισκόταν πολύ πιο κοντά στις δυτικές επιρροές από ό,τι οι υπόλοιπες Λαϊκές Δημοκρατίες της Ευρώπης.52 Στην Ανατολική Γερμανία μετά τα αιματηρά γεγονότα του 1953 και το «άνοιγμα» της περιόδου της αποσταλινοποίησης, η τζαζ μουσική είχε αναπτυχθεί και εκατοντάδες σύνολα είχαν εμφανιστεί σε όλη την επικράτεια. Μάλιστα, μετά το εικοστό συνέδριο του ΚΚΣΕ έκαναν την εμφάνισή τους εξαιρετικά ριζοσπαστικές απόψεις που υποστήριζαν ότι το να ακούσει ένας νέος ροκ εν ρολ ή το να φοράει ρούχα αμερικάνικης προέλευσης όπως το τζην, δεν ήταν ασύμβατο με τη συγκρότηση της σοσιαλιστικής ταυτότητας, δεδομένου ότι υποδείκνυε την επιθυμία των νέων για «προσωπική ελευθερία».53 Αυτή η άποψη, ωστόσο, φαίνεται πως αφορούσε περισσότερο τους δυτικογερμανούς νέους, καθώς η διατύπωσή της οφειλόταν και πάλι στην ψυχροπολεμική συγκυρία: το 1955 ο Κόνραντ Αντενάουερ, καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας, προχώρησε στη σύσταση υπουργείου Άμυνας και τον Μάρτιο του 1956 παρουσιάστηκε δημόσια ένα σχέδιο για την οργάνωση του (πρώτου μεταπολεμικά) στρατού της Δυτικής Γερμανίας.54 
    Δεδομένου ότι το συμβατό μεταξύ του «αμερικάνικου τρόπου ζωής» και της σοσιαλιστικής ταυτότητας υποστηρίχθηκε περισσότερο για να δώσει ένα (επιπλέον) επιχείρημα ενάντια στην προοπτική συγκρότησης στρατού από την κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας, η άποψη αυτή σύντομα εγκαταλείφθηκε, μια και δημιουργούσε μάλιστα πολλές αντιφάσεις. Ήδη από τις αρχές του 1958 η στάση απέναντι στους δυτικούς ρυθμούς (και ειδικότερα το ροκ εν ρολ) άρχισε και πάλι να γίνεται αρνητική, και το τελευταίο θεωρήθηκε επισήμως ένας «κίνδυνος» για τους νέους της χώρας, τον οποίον οι αρχές κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν. Για τον σκοπό αυτό το υπουργείο Δικαιοσύνης ψήφισε έναν νόμο ο οποίος επέβαλε την αναλογία 60:40 σε ό,τι αφορά τη μουσική που ακουγόταν σε δημόσιους χώρους. Με άλλα λόγια, η μουσική που παιζόταν σε εστιατόρια, καφέ, κλαμπ κλπ. έπρεπε σε ποσοστό 60% να προέρχεται από την παραγωγή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, της ΕΣΣΔ και των άλλων Λαϊκών Δημοκρατιών, ενώ μόλις το 40% επιτρεπόταν να προέρχεται από τις «χώρες του καπιταλισμού». 
     Η πολεμική ενάντια στο ροκ εν ρολ εντάθηκε το 1958, όταν απαγορεύτηκε αυστηρά να χορεύεται. Ταμπέλες με τη σχετική απαγόρευση αναρτήθηκαν σε εμφανή σημεία στους χώρους διασκέδασης, ενώ τα αστυνομικά όργανα που επιφορτίστηκαν με την τήρηση των σχετικών οδηγιών, κακοποιούσαν όσους συνελάμβαναν να χορεύουν τους «απρεπείς» και «επικίνδυνους» χορούς. Εν τω μεταξύ, τον Απρίλιο του 1957, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ανατολικής Γερμανίας (ΚΚΑΓ) είχε διοργανώσει συνέδριο σκοπός του οποίου ήταν να μελετηθούν οι τρόποι με τους οποίους το ροκ εν ρολ μπορούσε να αποβληθεί από τη χώρα και να τεθεί υπό έλεγχο η μουσική που άκουγαν οι νέοι. Σύντομα, ωστόσο, φάνηκε πως όλες οι προσπάθειες (θα) ήσαν ατελέσφορες. Παρά τη σωματική και ψυχολογική βία που ασκήθηκε, η μουσική του Πρίσλεϋ δεν έπαψε να είναι αγαπητή και να χορεύεται από τους ανατολικογερμανούς νέους.
     Το τελευταίο βήμα των αξιωματούχων για την αντιμετώπιση του ροκ εν ρολ αποτελούσε συνάμα και έμμεση δήλωση της ήττας τους. Τον χειμώνα του 1959 διοργανώθηκε συνέδριο αφιερωμένο και πάλι στο «πρόβλημα» των δυτικών ρυθμών, και σε αυτό παρουσιάστηκε το τελευταίο «όπλο» των αρχών: ο χορός «Lipsi».55 Ο χορός αυτός υπήρξε κάπως πιο γρήγορος από τους συνηθισμένους,56 μια απομίμηση του ροκ εν ρολ, στον οποίον εφαρμόστηκαν βήματα από το βαλς,57 και οι αρχές προσδοκούσαν ότι μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα ικανοποιητικό αντίδοτο στην επιρροή του ροκ εν ρολ. Με τον τρόπο αυτό θεωρούσαν οι εμπνευστές του ότι πετύχαιναν να καταπολεμήσουν τη μουσική έκφραση της «καπιταλιστικής παρακμής», λανσάροντας έναν χορό που ήταν αφενός μεν «μοντέρνος» στα βήματά του, αφετέρου δε «σοσιαλιστικός» στις καταβολές και το ιδεολογικό του περιεχόμενο. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες που έγιναν για να διαδοθεί ο νέος αυτός χορός, οι νέοι φαίνεται πως προτιμούσαν τον αυθεντικό ροκ εν ρολ. To Lipsi δεν προκάλεσε κανένα ενδιαφέρον και σύντομα ξεχάστηκε, ενώ το ροκ εν ρολ παρέμεινε στο προσκήνιο, όπως και οι εναντίον του βολές.
    Στα μέσα του 1958, η ανοχή που είχε επιδειχθεί στην τζαζ μουσική μετά τον θάνατο του Στάλιν, είχε πλέον καταρρεύσει. Η εντυπωσιακή επίδειξη αβροφροσύνης που συνιστούσε η διοργάνωση στη Μόσχα του έκτου Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας και η πρόσκληση τζαζ συνόλων από όλον τον κόσμο ανήκε στο παρελθόν, όπως άλλωστε η ίδια η επικαιρότητα της τζαζ. Είτε συνιστούσε νέα μορφή της είτε όχι (πράγμα που από ένα σημείο και μετά μάλλον δεν ενδιέφερε κανέναν), το ροκ εν ρολ υπήρξε ένας καινούργιος παράγοντας στο προσκήνιο. Η στάση που (θα) τηρούσαν στο εξής οι αρχές των Λαϊκών Δημοκρατιών απέναντι του σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να δεσμευτεί από ένα «άνοιγμα» το οποίο είχε υπαγορευτεί από αναγκαιότητες της πολιτικής συγκυρίας. Για τον κόσμο του σοσιαλισμού το ροκ εν ρολ ως μουσική αμερικανική και ως μουσική που δεν ενδιαφερόταν να βάλει στο επίκεντρο της κοινωνικές ευαισθησίες, επομένως να υπηρετήσει την «υπόθεση της κοινωνίας», υπήρξε ένα πολιτιστικό προϊόν, το οποίο τουλάχιστον (του) υποκινούσε την καχυποψία. Κάποιες φορές, όπως συνέβη με τη διαχείριση της θητείας του Έλβις, η καχυποψία μετατράπηκε σε βεβαιότητα. Και εάν όλα τα παραπάνω συνέβαιναν στην κεντρική σκηνή του Ψυχρού Πολέμου, στη Μόσχα ή το Βερολίνο, στα «θερμά χρόνια» του Ψυχρού Πολέμου ο απόηχος τους δεν μπορούσε παρά να φτάσει και στις τοπικές, εθνικές «σκηνές», προσδιορίζοντας την οπτική και τη στάση των αριστερών κομμάτων.

     Σημειώσεις
45. Για τη σημασία της διοργάνωσης του έκτου Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1957, βλ. Τ. Ryback, ό.π., σ. 18 και σ. 30. 
46. Πιο συγκεκριμένα και σύμφωνα με ανταπόκριση της εφημερίδας Τα Νέα, χορευτικά ροκ εν ρολ επιδείχθηκαν στην πλατεία Πούσκιν της Μόσχας από μέλη μιας φοιτητικής ορχήστρας τζαζ του Λονδίνου («Επεδείχθη εις Μόσχαν Ροκ εν Ρολ», Τα Νέα, 19.08.1957).
47. T. Ryback, ό.π., σ. 30.
48. Πολλοί οπαδοί του ροκ εν ρολ προμηθεύονταν δίσκους από συγγενείς τους που βρίσκονταν στη Δύση, ενώ στη Σοβιετική Ένωση σύντομα αναπτύχθηκε μια τεράστια αγορά από πειρατικούς δίσκους (τους λεγόμενους Roentgenizdat) που φτιάχνονταν σε (παράνομα) εργαστήρια και διακινούνταν σε όλη τη χώρα μέσα από ένα εξαιρετικά ανεπτυγμένο δίκτυο διανομής (Τ. Ryback, ό.π., σ. 32-33). 
49. Στο ίδιο, σ. 19 και σ. 26.
50. Στο ίδιο, σ. 26.
51. Τον χειμώνα του 1958 σοβαρά επεισόδια έγιναν στη Μόσχα, όταν κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στην οποία έπαιζε μια τζαζ ορχήστρα, το πλήθος βγήκε «εκτός εαυτού» υπό τους ήχους ροκ εν ρολ τραγουδιών. Όταν ο υπεύθυνος της σάλας απαίτησε από την μπάντα να σταματήσει να παίζει, οι νεαροί αντέδρασαν βίαια και προκάλεσαν σημαντικές ζημιές. Ο μοσχοβίτικος Τύπος έσπευσε να ερμηνεύσει το γεγονός ως απόδειξη της σχέσης που υπήρχε ανάμεσα στο ροκ εν ρολ και την παραβατική συμπεριφορά των νέων, αφού, όπως έγραφε ένα έντυπο, «αυτές οι ορχήστρες έχουν μια κακή επιρροή στους νέους μας» (Τ. Ryback, ό.π.,σ. 30-31).
52. Η διαιρεμένη Γερμανία, έτσι κι αλλιώς, αποτελούσε το σημαντικότερο πρόβλημα του Ψυχρού Πολέμου κατέχοντας, όπως επισημαίνει ο Γιανουλόπουλος (ό.π., σ. 112), «την κεντρική θέση στη μεταπολεμική αντιπαράθεση των δύο υπερδυνάμεων». Αυτό ίσχυσε ιδίως την πρώτη μεταπολεμική δεκαπενταετία (1945-1960), όταν και ο Ψυχρός Πόλεμος υπήρξε σε μεγάλο βαθμό (και αν εξαιρέσουμε τον πόλεμο της Κορέας) κατά βάση «ευρωπαϊκός». 
53. U. Poiger, «Rock' n' roll, Female Sexuality», ό.π., σ. 600-601. 
54. J. Young, ό.π., σ. 147.
55. Το όνομα «Lipsi» προήλθε από τη λέξη «Λειψία» (Lipsia), λατινική εκδοχή του ονόματος της πόλης στην οποία γεννήθηκε ο άνθρωπος που δημιούργησε τον νέο χορό, ο Rene Dubianski.
56. U. Poiger, «Rock' n' roll, Female Sexuality», ό.π., σ. 602. 
57. Τ. Ryback, ό.π., σ 29. Ας σημειωθεί ότι το βαλς εξακολουθούσε να προβάλλεται στη Σοβιετική Ένωση ως ένας χορός που ήταν πάντοτε επίκαιρος. Σε άρθρο της Κομσομόλσκαγια Πράβντα που αναδημοσίευε η Αυγή το 1958, γίνεται προσπάθεια να τεκμηριωθεί η επικαιρότητά του και η άποψη ότι (το βαλς) αποτελούσε τον μόνο «παλιό» χορό που μπορούσε να συναγωνισθεί τους μοντέρνους («Παρά το πέρασμα του χρόνου. Το βαλς παραμένειο χορός της μόδας. Η απάντησις της Κομσομόλσκαγια Πράβντα σε γράμμα νεαρού αναγνώστου της», Αυγή, 23.11.1958).




          Η ΠΕΡΙΟΔΕΙΑ ΤΩΝ ROLLING STONES ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ

     Εν μέσω σκανδάλων που αποτελούσαν την απόλυτη ενσάρκωση του τριπτύχου «sex, drugs and rock an roll», οι Ρόλλινγκ Στόουνς είχαν κυκλοφορήσει τον χειμώνα του 1967 το πέμπτο τους προσωπικό LP. To Between the Buttons κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1967 στη Βρετανία με την ετικέτα της Decca, και έναν μήνα αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες.2 Αμέσως μετά την κυκλοφορία του καινούργιου τους δίσκου, οι Στόουνς ξεκίνησαν μια μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία με σκοπό την εμπορική προώθησή του απευθυνόμενοι σε ένα νεανικό κοινό κατά βάση «οργισμένο» και «επαναστατημένο». «Σ' έναν κόσμο όπου συνέχεια κινείται και αλλάζει», επεσήμαινε ένα ενημερωτικό φυλλάδιο το οποίο είχε κυκλοφορήσει η εταιρεία που επρόκειτο να οργανώσει τη συναυλία τους στην Αθήνα (η M-Plus-M Enterprises), «οι Στόουνς προσπαθούν να προσαρμόσουν την μουσική τους, σύμφωνα με τις απαιτήσεις μιας επαναστατημένης νεολαίας».3 
     Η «επαναστατημένη» αυτή νεολαία φαίνεται πως υπήρξε ο απόλυτος πρωταγωνιστής της τελευταίας τους περιοδείας, καθώς σε πολλές πόλεις όπου οι Στόουνς εμφανίστηκαν, σημειώθηκαν επεισόδια απίστευτης έντασης. Στην Κοπεγχάγη, για παράδειγμα, η οποία υπήρξε από τους πρώτους σταθμούς της περιοδείας, το εκστασιασμένο κοινό βγήκε «εκτός εαυτού», προκαλώντας ζημιές της τάξεως των πενήντα χιλιάδων δολαρίων. Οι ίδιες σκηνές επαναλήφθηκαν λίγο αργότερα και σε άλλες πόλεις, όπως στο Όσλο και τη Στοκχόλμη, όπου ένα νεανικό κοινό σε κατάσταση υστερίας άρχισε να καταστρέφει με βιαιότητα ό,τι βρισκόταν στο διάβα του, για να αναχαιτιστεί στην πορεία από ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας. Τα επεισόδια σε ροκ εν ρολ συναυλίες δεν υπήρξαν κάτι το καινοφανές, δεδομένου ότι ήδη από την εμφάνισή του το ροκ εν ρολ φαίνεται πως είχε μία περίεργη «ικανότητα» να δημιουργεί στους θαυμαστές του ένα είδος παραληρήματος, το οποίο συχνά (τους) οδηγούσε σε ταραχές (ας θυμηθούμε ότι το 1956 η προβολή «ροκ εν ρολ ταινιών» ή και της Ζούγκλας του Μαυροπίνακα ακόμη, είχαν ακολουθηθεί από επεισόδια ανάμεσα στην αστυνομία και τους θεατές, που ενθουσιασμένοι από τους ήχους του ροκ εν ρολ προξενούσαν επεισόδια). Ωστόσο, το πραγματικά ενδιαφέρον στην περιοδεία αυτή υπήρξε ότι για πρώτη φορά ένα συγκρότημα αυτού του βεληνεκούς παρουσιαζόταν σε μια χώρα του ανατολικού μπλοκ, το κοινό της οποίας αποδεικνυόταν πως τελικά δεν παρουσίαζε και πολλές διαφορές στις αντιδράσεις του από εκείνο των δυτικών χωρών.
     Η ένταξη χωρών του ανατολικού μπλοκ στο πρόγραμμα της περιοδείας ενός φημισμένου ροκ εν ρολ συγκροτήματος ή ενός καλλιτέχνη, δεν ήταν κάτι που συνέβαινε πολύ συχνά. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που αυτό πραγματοποιήθηκε, η Πολωνία φαίνεται πως σχεδόν μονοπώλησε τις προτιμήσεις των ροκ εν ρολ συγκροτημάτων. Αυτό δεν οφειλόταν τόσο στη γεωγραφική της θέση (ας θυμηθούμε ότι η Ανατολική Γερμανία ήταν πιο κοντά στη δυτική Ευρώπη), η οποία οπωσδήποτε διευκόλυνε τη μεταφορά του απαραίτητου εξοπλισμού (ηχείων, ενισχυτών, οργάνων του συγκροτήματος κλπ), όσο στο ότι η Πολωνία υπήρξε, όπως φαίνεται, η πιο «ανοιχτή» απέναντι στο ροκ εν ρολ από τις σοσιαλιστικές χώρες.4 Η αρχή είχε γίνει με τον Πωλ Άνκα αρκετά πριν ξεσπάσει η Μπητλομανία, στα τέλη του 1963, όταν ο (πιο επιφανής) εκπρόσωπος των «teen idols» είχε επισκεφθεί τη χώρα για μια σειρά παραστάσεων. Λίγα χρόνια αργότερα ακολούθησαν οι Άνιμαλς, η τρίτη τη τάξει σπουδαιότερη μπάντα της βρετανικής σκηνής μετά τους Μπητλς και τους Στόουνς. Στην περιοδεία αυτή που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του 1966, δεν καταγράφηκαν σημαντικά επεισόδια, όταν όμως τον Μάρτιο του ίδιου έτους επισκέφτηκαν τη χώρα οι Χόλις (Hollies), ένα άλλο σχήμα της βρετανικής σκηνής, μετά το πέρας της συναυλίας τους στην Κρακοβία ξέσπασαν πραγματικά σοβαρά επεισόδια: το φανατικό ροκ κοινό συναντήθηκε με δεκάδες κομμουνιστές φοιτητές, οι οποίοι πραγματοποιούσαν μία «αντισυγκέντρωση» κρατώντας πανό στα οποία ανέγραφαν συνθήματα όπως «Hollies, go home!» και «Vivat Chopin and the Polish Poets!». Οι δύο ομάδες γρήγορα ήρθαν στα χέρια, και τα βίαια επεισόδια που ξέσπασαν μπόρεσαν να λάβουν τέλος μόνο ύστερα από την επέμβαση ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων.5 
     Την άνοιξη του 1967 επισκέφθηκαν την Πολωνία οι Ρόλλινγκ Στόουνς με σκοπό την πραγματοποίηση μιας μοναδικής συναυλίας στην πρωτεύουσα της χώρας. «Το καλύτερο αυτή τη στιγμή Αγγλικό συγκρότημα, για το οποίο μιλάει όλος ο κόσμος, οι Ρόλλινγκ Στόουνς, άρχισαν ήδη μια από τις σπάνιες περιοδείες τους στην Ευρώπη», πληροφορούσε το αθηναϊκό κοινό η M-Plus-M Enterprises την άνοιξη του 1967, επισημαίνοντας τη σπανιότητα της επίσκεψής τους σε μια χώρα του ανατολικού μπλοκ: «Η περιοδεία αυτή άρχισε στο Έρμπρο της Σουηδίας το Σάββατο 25 Μαρτίου και είναι εντελώς ασυνήθιστο το γεγονός ότι μέσα σ' αυτήν θα συμπεριληφθούν και πόλεις που βρίσκονται πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, όπως η Βαρσοβία, όπου θα εμφανισθούν την Πέμπτη 13 Απριλίου».6 Δεδομένου ότι η συναυλία των Στόουνς στη Βαρσοβία από μόνη της ήταν ένα γεγονός σπάνιο, αλλά και τεράστιας σημασίας για το «ροκ» κοινό, νέοι όχι μόνο από την Πολωνία, αλλά και από γειτονικές χώρες όπως η Ουγγαρία, συνέρευσαν στη Βαρσοβία για να εξασφαλίσουν ένα από τα περίπου τρεις χιλιάδες πολυπόθητα εισιτήρια, τα οποία εξαντλήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ, και (λέγεται ότι) πουλήθηκαν στη μαύρη αγορά τουλάχιστον στη δεκαπλάσια τιμή.


     Στις 13 Απριλίου του 1967, πράγματι, οι Ρόλλινγκ Στόουνς εμφανίστηκαν μπροστά σε ένα «αφιονισμένο» κοινό που είχε γεμίσει ασφυκτικά το Συνεδριακό Κέντρο της Βαρσοβίας. Έξω από τον χώρο της συναυλίας περίπου οκτώ χιλιάδες οπαδοί τους, πολλοί από αυτούς κρατώντας εισιτήρια στα χέρια, επιχειρούσαν να εισέλθουν στο κτίριο. Όταν κατάλαβαν ότι αυτό ήταν ανέφικτο, συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Βαρσοβίας, όπου άρχισαν να πετάνε πέτρες και τούβλα σε παράθυρα σπιτιών και καταστημάτων, καταστρέφοντας με οργή αυτοκίνητα και οτιδήποτε βρισκόταν στο πέρασμά τους. Το πλήθος βρισκόταν σε τέτοια έκσταση που χρειάστηκε να επέμβουν ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις κάνοντας χρήση δακρυγόνων και κλομπ, ώστε να τεθεί υπό έλεγχο η κατάσταση. Εντός του κτιρίου, η κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική. Σύμφωνα με τις περιγραφές, οι Στόουνς δεν είχαν πει ούτε τέσσερα τραγούδια, όταν αντιλήφθηκαν ότι οι πρώτες σειρές των καθισμάτων ήσαν κατειλημμένες από παιδιά υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Τζάγκερ διέκοψε τη συναυλία και υπό τις επευφημίες των εκστασιασμένων οπαδών διέταξε όσους κάθονταν στις πρώτες σειρές να αποχωρήσουν. Η συναυλία τελικά ολοκληρώθηκε μέσα σε μια εξαιρετικά ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, με τις αστυνομικές δυνάμεις να προσπαθούν να συγκρατήσουν ένα κοινό το οποίο βρισκόταν εκτός εαυτού και επιχειρούσε να καταστρέψει με μανία το εσωτερικό του συναυλιακού χώρου.7 

     Σημειώσεις 
2. Στην αμερικανική του εκδοχή το Between the Buttons περιελάμβανε δύο τραγούδια,το «επίμαχο» Lets Spend the Night Together και το Ruby Tuesday τα οποία στη Βρετανία δεν περιλαμβάνονταν στο LP, δεδομένου ότι η εταιρεία τους τα είχε κυκλοφορήσει χωριστά ως σινγκλ ακολουθώντας μία πρακτική ιδιαίτερα διαδεδομένη στα μέσα της δεκαετίας του '60, σύμφωνα με την οποία τραγούδια τα οποία κυκλοφορούσαν σε σινγκλ δεν εντάσσονταν στο LP.
3. «Η περιοδεία των Ρόλλινγκ Στόουνς στην Ευρώπη. Για πρώτη φορά πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα», χ.χ. [Απρίλιος 1967]. 
4. Όπως επισημαίνει ο Timothy Ryback, οι αρχές της Πολωνίας φαίνεται πως έδειξαν ιδιαίτερη ανοχή απέναντι στο ροκ εν ρολ σε σχέση με τις αρχές άλλων Λαϊκών Δημοκρατιών, όπως π.χ. της Ανατολικής Γερμανίας ή της Βουλγαρίας που έλαβαν σκληρά μέτρα για την καταπολέμηση του. Είναι ενδεικτικά τα παρακάτω στοιχεία: η κρατική δισκογραφική εταιρεία (η Πόλσκιε Ναγκράνια) παρήγαγε το 1960 περίπου πέντε χιλιάδες δίσκους με μουσική ροκ εν ρολ (ή τύπου ροκ εν ρολ), ενώ το 1965 είχε φτάσει να παράγει περίπου διακόσιες πενήντα χιλιάδες δίσκους ετησίως. Επιπλέον, οι πωλήσεις κιθάρας που στις αρχές της δεκαετίας κυμαίνονταν γύρω στις είκοσι χιλιάδες τον χρόνο, έφτασαν στα μέσα της δεκαετίας τις τριακόσιες χιλιάδες ετησίως. Η ανοχή αυτή απέναντι στο ροκ εν ρολ επέτρεψε τη δημιουργία μιας «εθνικής σκηνής», καθώς εκατοντάδες συγκροτήματα μπόρεσαν να σχηματιστούν με βασική τους επιρροή τις μεγάλες βρετανικές μπάντες της εποχής. Την άνοιξη του 1966 μάλιστα, διοργανώθηκε στην Πολωνία με κάθε επισημότητα ένα «φεστιβάλ τηνέιτζερ», στο πλαίσιο του οποίου πολλές μπάντες έπαιξαν ροκ εν ρολ σε μια σειρά από συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν σε ολόκληρη τη χώρα (Τ. Ryback, ό.π., σ. 92).
5. Στο ίδιο.
6. «Η περιοδεία των Ρόλλινγκ Στόουνς στην Ευρώπη», ό.π. 
7. T. Ryback, ό.π., σ. 94-95. 
 
      Κώστας Κατσάπης



                                        ΝEIL YOUNG - Rockin' in the Free World (1991)


   
    Δείτε επίσης:

35 σχόλια:

  1. Το σχόλιο στο σταλινοειδές άρθο στη LIFO:


    Posted by xouftalo 11.4.2016 | 19:06
    Και στην Κούβα και σε άλλες χώρες που απαγορεύονται ή έστω δεν επιδοκιμάζονται αισθητικές επιλογές και τρόποι ζωής, ο κόσμος θα βρει την άκρη να ακούσει αυτό που του φαίνεται ωραίο. Όταν οι όποιοι Κουβανοί ήθελαν να ακούσουν ροκ, το ζητούμενο δεν ήταν η μουσική. Κάπως θα βρίσκονταν -όπως βρίσκαν για τριάντα χρόνια οι Ιρανοί δυτική μουσική με παράνομες κασέτες που αντιγράφαν ο ένας στον άλλο. Το ζητούμενο ήταν ο τρόπος ζωής που περιβάλλει αυτό το κοινωνικό φαινόμενο. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση κε Τρούσα, πως το ξεπερνάτε αυτό χωρίς κουβέντα και επικεντρώνετε μόνο στο αν μπορούσε κάποιος να ακούσει Hendrix ή Yes πχ. Το ζήτημα ήταν να μπορεί ο άλλος να κυκλοφορήσει στους δρόμους της Αβάνας, με κόκκινο παντελόνι, μπλουζάκι Stones και το μαλλί μέχρι την μέση, αγκαλιά με την κοπέλα του ντυμένη χίπισσα, με χαϊμαλιά και μπογιές στο πρόσωπο. Να κάνουν ένα υπαίθριο πάρτι και να χορέψουν "σέικ" ή να δούνε ταινίες του Elvis ή το ντοκιμαντέρ του Woodstock και να αντιγράψουν (ή να μαϊμουδίσουν) αυτές τις κουλτούρες όπως τους άρεσε. Μπορούσαν; Όχι. Όλα τα άλλα που γράφετε είναι καλά και τεκμηριωμένα, ακουμπούν το θέμα αλλά αρνούνται να το συζητήσουν. Και η ημεδαπή ΚΝΕ για τουλάχιστον δυο δεκαετίες αρνιόταν την αμερικανόφερτη μουσική ως πολιορκητικό κριό του καπιταλισμού. Ή τα ξεχνάμε; Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκαναν οι Ανατολικογερμανοί όταν έριξαν το τείχος; Δεν πήγαν να αγοράσουν δίσκους των REM ή της Janet Jackson. Δεν ήταν αυτά που τους έλειπαν-τα είχαν ήδη σε κασέτες. Big Mac και Coca-Cola πήγαν να καταναλώσουν πριν από οτιδήποτε άλλο. Και αυτό επαναλήφθηκε σε κάθε-μα κάθε!- χώρα του υπαρκτού όταν ξεμπέρδεψε με τον υπαρκτό. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα στην Κούβα. Ο Dan Αykroyd όταν ήταν στους Blues Brothers κάνει μία παρλάτα που συγκρίνει την Rock ως την πολιτιστική παρακαταθήκη της Αμερικής. "Εσείς έχετε τον Μπραμς, τον Μπετόβεν, εμείς τον Fred Mcdowell και τους Booker T & The MG's". Και στο τέλος, λέει και το ζουμί της υπόθεσης:" You name any country, everybody is doing flips and twists just to get into a genuine pair of American blue jeans" Αυτή είναι η ταμπακιέρα του άρθρου και την προσπεράσατε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχουμε και λέμε:

    Σχετικά με αυτό:http://www.lifo.gr/articles/opinions/96745
    1) Το μπρούτζινο άγαλμα του Λέννον στην Αβάνα φτιάχτηκε το 2000, δηλ. πολύ μετά την πτώση του Τείχους.
    https://en.wikipedia.org/wiki/John_Lennon_Park
    Απ' όπου μαθαίνουμε εξάλλου ότι οι Beatles σαν συγκρότημα και ο Λέννον μεμονωμένα, ήσαν απαγορευμένοι στην Κούβα στα '60s και '70s.
    2) Αν οι Grupo Los Yoyi, Grupo De Experimetacion Sonora del ICAIC κλπ. είναι ροκ, τότε ας βαφτίσουμε και το κρέας ψάρι για να τελειώνουμε. Ροκοφανή κουβανέζικα είναι, όπως τα ροκοφανή λαϊκά που φτιάχνονται κατά κόρον στην Ελλάδα (Πυξ Λαξ, Τσακνής, Μαχαιρίτσας κλπ.). Για να μην μιλήσω για τα εξώφυλλα που επίσης δεν εχουν καμμία σχέση με ροκ. Πιθανότατα το ίδιο θα ισχύει και για τα άλλα κουβανέζικα "ροκ" που αραδιάζονται. Αναγνωρίζω πάντως ότι είναι πολύ καλύτερης ποιότητας από τα αντίστοιχα "δικά μας".
    3) Ό,τι ακούγεται στο άνοιγμα του Soy Cuba είναι τζαζ πρώτης κλάσης (αλλά όχι ροκ).
    4) Tο ότι ο Σίλβιο Ροντρίγκες δηλώνει επηρεασμένος απ' τους Beatles και τον Ντύλαν, δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω. Όμως τουλάχιστον οι Beatles ήσαν απαγορευμένοι στην Κούβα μέχρι το 1980 περίπου, οπότε τους άκουσε μάλλον από πειρατικές κασσέττες ή παράνομα εισηγμένους δίσκους (σύνηθης "μέθοδος" στις χώρες εκείνες).

    Σχετικά με αυτά που ισχυρίζεται ο Μπογιόπουλος:
    http://www.imerodromos.gr/rock-cuba
    1) Του ξεφεύγει ότι το "ροκ" της Κούβας είναι κρατικό μονοπώλιο. Το ότι ομολογεί ο ίδιος κάτι τέτοιο δείχνει ότι δεν έχει αντιληφθεί τί ειναι ροκ (δηλ. ότι δεν είναι μόνο μουσική). Eπομένως ό,τι και να προωθούσε το κρατικό "ροκ" μονοπώλιο, θα ήταν τόσο "ροκ" όσο και ... οι διαχειριστές του μονοπωλίου.
    2) Το ότι στα '70s υπήρχε ραδιοσταθμός που μετέδιδε Rolling Stones, Led Zeppelin και Τζίμι Χέντριξ θα το θεωρήσω κρούσμα καλπάζουζας σταλινικής φαντασίας (ειδικά όταν δεν προσκομίζεται η παραμικρή απόδειξη - έστω κι αυτές οι παλιομοδίτικες "μονταρισμένες" σταλινικές).
    3) Το ιδιο έχω να πω και για το κουβανέζικο "πανκ": ή δεν υπήρξε, ή δε μπορεί ήταν πανκ (δηλ. τί θα τραγούδαγαν ο κουβανέζοι πανκς; ... God save comandante;)

    Kαταλήγω: το ροκ στην Κούβα επιτράπηκε όταν επιτράπηκε και στις άλλες "λαϊκές δημοκρατίες" δηλ. κάποια στιγμή μετά την πτώση του τείχους. Αλλά οπωσδήποτε ΜΕΤΑ από αυτήν.
    Τώρα για το πιο πριν διαστημα, μπορεί να είχαν εμφανιστεί εκεί κατ΄εξαίρεση κάποιοι δυτικοί αριστερών πεποιθήσεων (όπως οι soul Weather Report) αλλά, υποθέτω βάσιμα, με τους κουβανούς μπάτσους να παρακολουθούν τις αντιδράσεις του πλήθους (όπως άλλωστε γινόταν και στη Ελλάδα όταν προβαλόταν το Γούντστοκ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν ήξερες από πόση "λάντζα" με απάλλαξες...
      Χαρά στο κουράγιο σου να καθήσεις να ακούσεις κουβανο"ρόκ" και να διαβάσεις λέξη προς λέξη τους σταλινικούς.

      Πάντως εγώ δεν πιστεύω ότι η ροκ έχει επιτραπεί ακόμα στην Κούβα, όπως έχει συμβεί στην ανατολική Ευρώπη. Δεν μπορώ δηλαδή να φανταστώ κουβανούς πανκς να παίζουν κάτι αντίστοιχο με τη "Μπασταρδοκρατία". Τουλάχιστον όχι για όσο θα υπάρχει κρατικό "ροκ" μονοπώλιο.

      Διαγραφή
    2. @
      "4) Tο ότι ο Σίλβιο Ροντρίγκες δηλώνει επηρεασμένος απ' τους Beatles και τον Ντύλαν, δεν έχω λόγους να το αμφισβητήσω. Όμως τουλάχιστον οι Beatles ήσαν απαγορευμένοι στην Κούβα μέχρι το 1980 περίπου, οπότε τους άκουσε μάλλον από πειρατικές κασσέττες ή παράνομα εισηγμένους δίσκους (σύνηθης "μέθοδος" στις χώρες εκείνες)."

      Έσω βέβαιος αγαπητέ. Άλλωστε όπως λέει με "νόημα" κι ο ίδιος, έμαθε τους Beatles και τον Ντύλαν το 1968-69...

      Διαγραφή
    3. Ας δούμε και τη Βικιπαίδεια (τη φαστ φουντ εγκυκλοπαίδεια):
      https://en.wikipedia.org/wiki/Cuban_rock

      Όπου λίγο πολύ λέει ότι η ροκ στην Κούβα, από την εποχή του Μπατίστα μέχρι σήμερα, τελεί σε καθεστώς που κυμαίνεται από πλήρη παρανομία μέχρι ημιπαρανομία (ή ημινομιμότητα). Μια αισθητή χαλάρωση επήλθε μετά το γκρέμισμα του Τείχους. Αλλά η κατάσταση παραμένει διακριτικά "ελεγχόμενη".

      Μαθαίνουμε και πολλά ενδιαφέροντα όπως ότι "one group called Los Pacificos attempted a rock concert which lasted two hours. They borrowed instruments and performed their concert without previous rehearsal. The concert lasted two hours and was recorded. Los Pacificos paid a heavy price for their performance with one of the performers Carlos Davila dying in Angola in the 1970s. The recording was smuggled out of Cuba in the 1990s and was remixed into an album. The story of Los Pacificos earned the cover for an entry call in the John Lennon Songwriting Contest in New York."
      (είναι αξιοσημείωτο ότι τους Los Pacificos τους "ξεχνάει" ο ξερόλας σταλινοτέτοιος μουσικοδημοσιογράφος της LIFO).

      Επίσης το punk έγινε γνωστό στην Κούβα στο τέλος των '80s, σχεδόν ταυτόχρονα με το γκρέμισμα του Τείχους (αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι υπήρξε αμέσως και αντίστοιχη τοπική σκηνή).

      Όσο για τις πρώτες ροκ ραδιοφωνικές εκπομπές στην Κούβα άρχισαν στα '90s (και όχι στα '70s όπως ισχυρίζονται οι σταλινικοί ψεύτες).

      Το θρυλικό άλμπουμ των Los Pacificos:
      https://www.discogs.com/Los-Pacificos-Havana-1967Only-Known-Recordings-Of-A-Cuban-Rock-Band-From-The-Sixties/release/4868816
      Τιμή και Μνήμη.

      Πρόσθεσα εικόνα (που τα λέει όλα) στο κείμενο.

      Διαγραφή
  3. @
    "Η Revue Militaire Generale δημοσίευε την εκτίμηση ότι όταν ένας ρυθμός ροκ εν ρολ ή καλύψο υπεισέρχεται στο μυαλό ενός κομμουνιστή, έχει την τάση να διαβρώνει τη θεωρητική και ιδεολογική του (μαρξιστική) κατάρτιση, γεγονός στο οποίο το έντυπο απέδιδε μεγάλη σημασία.49"

    Τη διαβρώνει, όπως και όλες τις άλλες ιδεολογικές "καταρτίσεις" (κάτι ήξεραν οι Αμερικάνοι, που την είχαν πατήσει με τη δική τους νεολαία, χα χα!). Αλλά τα αποτελέσματα μπορεί να μην είναι σε όλους τα ίδια.
    Όσοι δεν εξαρτούν την ταυτότητά τους από ιδεολογίες θα το φχαριστηθούν να "διαβρωθούν".
    Οι κοπαδιασμένοι όμως θα σκληρύνουν κι άλλο τη στάση τους για να αντισταθούν στη "διάβρωση". Και θα καταφύγουν σε ένα σωρό σοφίσματα σαν κι αυτά που γράφονται στη σταλινοειδή απάντηση του δημοσιογράφου της LIFO στον Μανδραβέλη. Ή σαν τις ψευτιές που επινοεί ο Μπογιόπουλος περί ... κουβανέζικου "πανκ". Προφανώς νομίζουν ότι απευθύνονται σε τίποτα πρόβατα σαν κι αυτά που ευδοκιμούν στα κάθε είδους κομματικά μαντριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @
    "οι ομοιότητες της ανελευθερίας των δύο τύπων καθεστώτος ήσαν πολύ περισσότερες από τις ανομοιότητες της "ελευθερίας", για τα εύσημα της οποίας ερίζουν σήμερα νεοφιλελευθεροφασίστες και σταλινοφασίστες."

    Είμαι βέβαιη ότι όπως οι σταλινικοί συμφωνούν με την επιστράτευση του ρόκερ Carlos Davila στην Ανγκόλα, έτσι και ο Μανδραβέλης θα συμφωνεί με τις επιστρατεύσεις των hippies στο Βιετνάμ.
    Για τέτοια σύπτωση απόψεων σε θέματα ελευθερίας μιλάμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και το απαραίτητο σταλινικό τουμπεκί (σούπερ ψιλοκομμένο) για τους Los Pacificos:

    http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460707102341#c9033373272638960937

    • Ανώνυμος15 Απριλίου 2016 - 10:58 π.μ.
    Φώντα ξέρεις κάτι για ένα κουβανέζικο γκρουπ των 60s, τους Los Pacificos;
    Απάντηση

    Απαντήσεις
    1. ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS15 Απριλίου 2016 - 12:45 μ.μ.
    Εσύ τι ξέρεις γι' αυτούς; Αυτά που διάβασες από την ό,τι-να'ναι wikipedia, γιατί εγώ ξέρω κι άλλα...

    2. Ανώνυμος15 Απριλίου 2016 - 1:01 μ.μ.
    Μα γι΄αυτό σε ρωτάω.
    Υποτίθεται ότι εδώ ερχόμαστε για να ακούσουμε το "κάτι παραπάνω".
    Μην αρπάζεσαι...

    3. ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS15 Απριλίου 2016 - 1:15 μ.μ.
    Ωραίααα.
    Πες εσύ τι ξέρεις με τ’ όνομά σου και το επώνυμό σου (δίνοντας εν πάση περιπτώσει το «σωστό» ηλεκτρονικό προφίλ σου) κι εγώ τότε θα σου πω το «κάτι παραπάνω», που μάλλον το αγνοείς…
    (Έχω το δικαίωμα να ξέρω αν είσαι νουνεχής αναγνώστης του δισκορυχείου, που θέλει να κάνει μια ειλικρινή κουβέντα, και όχι απ’ αυτούς τους λεμέδες, που ξερνάνε διάφορες ύβρεις και αηδίες, κι έπειτα πάνε και κλαίγονται στα βρωμημπλόγκ, επειδή τους «γράφω»…)

    Απάντηση

    Ανώνυμος15 Απριλίου 2016 - 1:31 μ.μ.
    Δεν ξέρω αν το αντιλαμβάνεσαι αλλά αυτό που κάνεις είναι υποτιμητικό για τους αναγνώστες. Πρέπει να είσαι πολύ ανασφαλής τελικά.
    Σιγα μη σου φέρω και πιστοπιητικό κοινωνικών φρονημάτων.
    Άσ'το καλύτερα. Και συγνώμη για την ενόχληση...
    Απάντηση

    Απαντήσεις
    1.ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ/ PHONTAS TROUSSAS15 Απριλίου 2016 - 1:40 μ.μ.
    Δεν κάνει τίποτα… Στο καλό…
    Εσύ με τη βρωμηά σου κι εγώ με την… ανασφάλειά μου.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η πλάκα είναι ότι αποκάτω κάποιος παραπέμπει σε δύο βιντεάκια των Los Pacificos. Ειδικά για το δεύτερο από αυτά, αν ο ιδιοκτήτης του Σταλινομαυσωλείου ήξερε λίγα ισπανικά θα έκοβε το σχόλιο (όπως συνηθίζει όταν στριμώχνεται):

      https://www.youtube.com/watch?v=iXcgjoqjOX0

      Και παρ' όλα τα αντικαθεστωτικά σχόλια των ίδιων των Κουβανών στο εν λόγω βιντεάκι, αυτός επικαλείται μερικά "χειρουργημένα" αποσπάσματα από το πασίγνωστο “Rockin’ Las Americas/ The Global Politics of Rock in Latin/o America” (σελίδα 51) για να αποσυνδέσει την επιστράτευση του Κάρλος Δάβιλα από την ύπαρξη των Los Pacificos.
      Aυτό που φυσικά δεν λέει, είναι ότι ούτε οι συγγραφείς του “Rockin’ Las Americas/ The Global Politics of Rock in Latin/o America” αρνούνται αυτή τη σύνδεση.

      Δεν ξέρουν οι ίδιοι Κουβανοί, ξέρει όμως ο σταλινοδισκορύχος...

      @
      "Επειδή είναι ζώα τους πληροφορώ πως το συγκρότημα αυτό έζησε στην Κούβα για κάμποσα χρόνια δίνοντας συχνότατα συναυλίες – δεν έδωσαν ΜΙΑ δηλαδή, και αφού έπαιξαν Beatles, Kinks κ.λπ. … από ’κει και κάτω αγνοείται η τύχη τους (κοινώς… οι κομμουνιστές τους έριξαν στα θηρία). Οι συναυλίες τους, φυσικά επιτρέπονταν από το καθεστώς –γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση το συγκρότημα θα είχε διαλυθεί από τον πρώτο κιόλας μήνα της παρουσίας του δεν θα ζούσε για χρόνια (αυτές τις απλές σκέψεις οι… καμένοι λακανικοί δεν μπορούν να τις κάνουν) – με το «βρετανικό ρεπερτόριο» ν’ αποδεικνύει πως τα συγκεκριμένα τραγούδια ήταν διαθέσιμα στη χώρα, άμα ήθελε κάποιος να τα βρει και να τ’ ακούσει δηλαδή. Όπως τα άκουσε και ο Rodriguez εξάλλου, ήδη από τα sixties (όπως διαβάσαμε και στη συνέντευξή του). "

      LOL

      ΥΓ.Το πού βρήκαν οι Los Pacificos ρούχα σαν της τότε μόδας τον μάρανε;

      Διαγραφή
    2. @
      "Και παρ' όλα τα αντικαθεστωτικά σχόλια των ίδιων των Κουβανών στο εν λόγω βιντεάκι,"

      Αυτά είναι στο πρώτο βιντεάκι:
      https://www.youtube.com/watch?v=iXcgjoqjOX0
      Συζητούν μουσικοί τότε συγκροτημάτων της Κούβας και ένας αργεντίνος.

      Στο δεύτερο βιντεάκι αναφέρεται ότι η ηχογράφηση της συναυλίας τους δεν είδε ποτέ το φως γιατί ήταν "prohibido".
      Κουβανός το λέει...

      Διαγραφή
    3. Καλησπέρα,
      είμαι από τους "καινούριους" που ήρθαν εδώ στην προηγούμενή σου ανάρτηση και που τους ανέφερες σε εκεί σχόλιό σου:
      http://hypnovatis.blogspot.gr/2016/04/blog-post_6.html?showComment=1460390361674#c975874618756955721
      Θα ήθελα πω καποια πράγματα σχετικά με τους Los Pacificos.

      @
      " από ’κει και κάτω (1970) αγνοείται η τύχη τους (κοινώς… οι κομμουνιστές τους έριξαν στα θηρία)"
      ισχυρίζεται ο ο μουσικοδημοσιογράφος ιδιοκτήτης του Δισκορυχείου.

      Δεν είναι καθόλου έτσι...
      Οι τέσσερις Los Pacificos φτιάχτηκαν το 1965 σαν El Como Del Pre Del Vedado. Τότε ήσαν 15χρονοι μαθητές. Αργότερα ονομάστηκαν Los Pacificos. Το 1967 έδωσαν -και ηχογράφησαν παράνομα- την περίφημη συναυλία.
      Μετά από 30 χρόνια ξαναβρέθηκαν οι τρεις τους (δηλ. χωρίς τον σκοτωμένο στην Αγκόλα Carlos Davila) και έκαναν εμφανίσεις και ηχογραφήσεις μαζί με τους επίσης επανενωθέντες Los Kents.

      Οι συγγραφείς του “Rockin’ Las Americas/ The Global Politics of Rock in Latin/o America” ελέγχονται λοιπόν για μία τουλάχιστον ανακρίβεια (και μάλιστα άκρως σημαντική) ως προς το όνομα του γκρουπ. Επίσης διαψεύδονται ως προς το ότι το γκρουπ δεν ηχογράφησε (εδώ ειδικά είναι αδικαιολόγητοι γιατί το cd βγήκε το 2001 και το βιβλίο το 2011). Το ίδιο λοιπόν πρέπει να ελεγχθούν και για τις χρονιές που αναφέρουν ως περίοδο δράσης του γκρουπ (δηλ. 1965-1970). Πιθανότατα οι Los Pacificos άλλαξαν όνομα (ή και σύνθεση), αλλά οι συγραφείς του "Rockin’ Las Americas" εξακολούθησαν να τους θεωρούν το ίδιο συγκρότημα. Ας αφήσουμε το γεγονός ότι στη σχετική υποσημείωση για τους Los Pacificos (σελ 369) παραπεμπόμαστε σε παντελώς άσχετη πηγή (σε συγγραφέα που έγραψε για την Ανατολική Γερμανία...).

      Από την άλλη, τo ότι οι συγγραφείς δεν αναφέρουν κάτι για την κακή τύχη του Carlos Davila, δεν σημαίνει οτι δεν επιστρατεύθηκε τιμωρητικά. Άλλωστε μουσική ιστορία γράφουν, όχι κοινωνική.

      Επίσης η τύχη των Los Pacificos, όπως είδαμε και στο βιντεάκι του Κουβανού (https://www.youtube.com/watch?v=iXcgjoqjOX0), είναι απολύτως γνωστή, με διευθύνσεις, ημερομηνίες και φωτογραφίες.

      Θεωρώ ότι ο Carlos Davila πιθανότατα επιστρατεύθηκε για το ροκ παρελθόν του. Και πιθανότατα δεν ήταν ο μόνος. Όταν ανοίξει η "ντουλάπα με τους σκελετούς" -και- της σταλινικής Κούβας θα μάθουμε πολλά τέτοια...

      Διαγραφή
    4. Δηλ. φίλε Mama Mama τα πράγματα δεν είναι όπως τα λέει αυτός εδώ;

      "έχουν το θράσος τώρα να κουβεντιάσουν και για το κουβανικό ροκ! Και από πού αντλούν τα επιχειρήματά τους; Από τη Wikipedia και από τα συγγράμματα των… βρωμηερών (κρατικών) ελληνικών πανεπιστημίων!! Οι κατά τ’ άλλα… αντικρατιστές της πλάκας! Να ήταν τουλάχιστον από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια να πω “ok” –οι Αμερικανοί, όταν είναι ξύπνιοι, και γράφουν για τη μουσικές τους, δεν πιάνονται– αλλά οι Έλληνες με τις παρωπίδες τι να μας πουν για το ροκ (εκείνο το ροκ, το όποιο ροκ) της Σοβιετίας ή της Κούβας;"
      (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460728897344#c7830186572228086808)

      Δηλαδή γράφουν και οι αμερικάνοι μαλακίες; Δεν είναι "ξύπνιοι"; Είναι κι αυτοί άκυροι σαν "τα συγγράμματα των ελληνικών πανεπιστημίων"; Δεν είναι αυθεντίες και αλάθητοι σαν τους σταλινομουσικοδημοσιογράφους της Ελλαδίτσας;
      Πέφτω απ' τα σύννεφα.

      Διαγραφή
    5. @
      "Ας αφήσουμε το γεγονός ότι στη σχετική υποσημείωση για τους Los Pacificos (σελ 369)"...

      Ρε θηρίο το έχεις κι εσύ το βιβλίο;!
      Ας πάμε τώρα στο σχόλιο του μυθομανούς:
      http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460728897344#c7830186572228086808

      @
      "Επειδή είναι ζώα τους πληροφορώ πως το συγκρότημα αυτό έζησε στην Κούβα για κάμποσα χρόνια δίνοντας συχνότατα συναυλίες – δεν έδωσαν ΜΙΑ δηλαδή, και αφού έπαιξαν Beatles, Kinks κ.λπ. … από ’κει και κάτω αγνοείται η τύχη τους"

      Από πού προκύπτουν αυτά; Από τις πέντε ανακριβείς (όπως αποδείχτηκε) αράδες που αφιερώνουν στους Los Pacificos οι συγγραφείς του "Rockin’ Las Americas", τις οποίες ο εν λόγω τις κάνει μυθιστόρημα; Ο χαρτοπόντικας, που όταν η ροκ μεσουρανούσε στα '80s, αυτός έδινε ανελλιπώς το παρόν στα κομματικά κατηχητικά, και την "έμαθε" μετά την πτώση του Τείχους "δι' αλληλογραφίας"; Βέβαια το Τείχος στο "μυαλό" του είναι ακόμα όρθιο...

      @
      "Χρόνια αργότερα βρέθηκαν κάτι ταινίες, λέει, από live των Los Pacificos, και μια πανάγνωστη εταιρεία από το Μαϊάμι, που κανείς δεν ξέρει τι άλλο έχει κάνει (και ξέρετε τώρα τι σημαίνει Μαϊάμι εν σχέσει με την Κούβα, και πόσο βάση μπορεί να δώσει κάποιος σε τέτοιες «πληροφορίες») έστησε το μύθο. Οι κυνηγημένοι Los Pacificos, με τα… δανεικά όργανα και με τον τραγουδιστή και ρυθμικό κιθαρίστα τους Carlos Davila να σκοτώνεται στην Ανγκόλα κάποτε στα seventies (προφανώς, για τους μαλακοκάβληδες, τον είχε στείλει εκεί ο Κάστρο για να τον ξεφορτωθεί…). "

      Μυθιστορήματος συνέχεια...
      Ναι, όλα σκευωρία των καπιταλιστών είναι. Και η εταιρία που έβγαλε το cd των Los Pacificos είναι "βιτρίνα" της CIA: θυμήθηκαν το ... 2001 να βλάψουν την υστεροφημία του Κάστρο. Άντε ρε κολλημένε πήγαινε στη Νικολούλη να αξιοποιήσεις το κατασκοπικό σου δαιμόνιο, αντί να γράφεις για μουσική...

      @
      "με το «βρετανικό ρεπερτόριο» ν’ αποδεικνύει πως τα συγκεκριμένα τραγούδια ήταν διαθέσιμα στη χώρα,άμα ήθελε κάποιος να τα βρει και να τ’ ακούσει δηλαδή. Όπως τα άκουσε και ο Rodriguez εξάλλου, ήδη από τα sixties (όπως διαβάσαμε και στη συνέντευξή του)"

      Εδώ γελάμε μέχρι δακρύων. Αφού ρε παρωπιδοφόρε oι Beatles ήσαν αποδεδειγμένα απαγορευμένοι στην Κούβα μέχρι το 1980, κι εσύ συνεχίζεις τον -σταλινικό- χαβά σου;
      Από παράνομες εισαγωγές τα έμαθαν τα βρετανικά και τα αμερικάνικα οι ντόπιοι νέοι κι ο Ροντρίγκες, που λέει ότι έμαθε τους Beatles και τον Dylan στα τέλη των '60s (όπως δηλ. και στην Α. Ευρώπη). Αν ήσαν ελεύθεροι οι δίσκοι γιατί έφτασαν στην Κούβα τότε και όχι από το 1964-65;
      Oεο!

      Διάβασε και λίγο καλύτερα τί λένε οι συγγραφείς του "Rockin’ Las Americas" για τις απαγορεύσεις (επίσημες και ανεπίσημες) του ροκ στις λατινοαμερικάνικες δικτατορίες (που νόμιζες ότι το είχες μόνο εσύ το βιβλίο, χαρτοπόντικα...): Το "φωνάζουν" ήδη απ' τις πρώτες γραμμές:
      "For decades Latin American rock fans and performers have been subject to a systematic pattern of harassment and abuses, under all forms of governement - from Castro's Cuba to Pinochet's Chile- and ranging from outright governement repression, to intellectual demonisation and social ostracism."

      Άντε μη σ' το τρίψω στη μούρη σταλινόμουτρο, που έχεις το θράσος να θέλεις να μάς κάνεις μάθημα για κάτι που το ζήσαμε όταν εσύ έκανες "ασκήσεις ακριβείας" στο σταλινικό μαντρί...

      Διαγραφή
    6. Επίσης, όπως αναφέρουν οι συγγραφείς του “Rockin’ Las Americas/ The Global Politics of Rock in Latin America” (σελ. 48):

      "οι συχνές αναφορές στη συνωμοτικότητα από τους ροκ φανς που έζησαν εκείνα τα χρόνια, υποδηλώνουν ότι υπήρχε ένα διάχυτο κλίμα ανησυχίας και φόβου. Πράγματι όσοι είχαν μακριά μαλλιά, αρκετές φορές κρατούντο, ανεπισήμως επειδή ήσαν ροκ φανς και επισήμως επειδή ήσαν "αντικοινωνικοί". Αρκετές φορές στέλνονταν σε στρατοπεδα "αναμόρφωσης" μαζί με πόρνες, κλέφτες και χαρτοπαίκτες."

      Για τους πιο "σκληροπυρηνικούς" οι ποινές μπορεί να ήσαν ανάλογες. Έτσι δεν θα ήταν ασυνήθιστο να έχει φακελωθεί ο Carlos Davila και να σταλεί αργότερα στο "κουβανέζικο Βιετνάμ", την Ανγκόλα.

      Εξάλλου η ιστορία των Los Pacificos πήρε την έγκριση για να υποβληθεί ως θέμα τραγουδιού στο John Lennon Songwriting Contest. θα ήταν περίεργο η επιτροπή εγκρίσεων να μην έχει ερευνήσει στοιχειωδώς την ιστορική ακρίβεια του θέματος και να έχαψε άκριτα ό,τι τής υπέβαλαν.

      Διαγραφή
  6. @
    "Έχω το δικαίωμα να ξέρω αν είσαι νουνεχής αναγνώστης του δισκορυχείου"

    (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460715334513#c3463763063077169960)

    Τσ τσ τσ...
    "ΝΟΥΝΕΧΗΣ";! Αν ήξερες πόσες δεκαετίες πίσω με πήγες... Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα από λυκειάρχη αυτή τη λέξη. Έχει μείνει και το κεφάλι σου τόσο πίσω;
    Kαι τελικά τί λένε οι συγγραφείς του "Rockin’ Las Americas"; Διαβάζω καλά; Ή να σε φωνάξω να μου εξηγήσεις; Ή είναι από τα μέρη του βιβλίου που δεν σου αρέσουν;
    "For decades Latin American rock fans and performers have been subject to a systematic pattern of harassment and abuses, under all forms of governement - from Castro's Cuba to Pinochet's Chile- and ranging from outright governement repression, to intellectual demonisation and social ostracism."

    Κι όταν λες "Νουνεχής αναγνώστης του δισκορυχείου", εννοείς σαν τον "Γιώργο" ας πούμε, που ξέθαψε την αραχνιασμένη κατηγορία του "αντικομμουνισμού" ΚΑΙ για όσους δεν γουστάρουν σκατά στο πιάτο τους και Στάλιν στο ροκ τους;

    (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460745864503#c8390850814490143048)

    Πιστεύει ο Γιώργος ότι ο "αντικομμουνισμός" που ξέθαψε απ' το φρικοκνίτικο ταγάρι του "έχει σχέση με τα σημερινά διακυβεύματα" μεγαλύτερη απ' όσο οι καταλήψεις του Χημείου; Ή μήπως έχει η ιδιότητα του φρικοκνίτη;
    Γειά σου ρε Γιωργάρα, πρώην ροκά και born again κομσομόλε! Το ταγάρι το έχεις ακόμα βρε; Το αλλάζεις με ένα original βινύλιο Βoney M πολωνέζκης κοπής;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε μαλάκα το τί έκανα εγώ στα late 70's αρχές 80'ς -σιγά το πράγμα δηλαδή- είναι κάπως κατά τύχη σχετικά τεκμηριωμένο, αλλά αρκέσου στο λόγο μου και μην κάνεις προβολές τύπου μανδραβέλη

      Διαγραφή
    2. Κακομαθημένη κοπέλα μου, ούτε που μου πέρασε απ' το μυαλό να αμφισβητήσω τα "ξέρεις ποιός είμ' εγώ ρε;" τεκμήριά σου (ένα απ' τα οποία είναι και το ότι ο ιδιοκτήτης της αγαπημένης σου ιστοσελίδας σε θεωρεί τόσο νουνεχή ώστε να μην σε λογοκρίνει). Η (αυτο)προβολή σου όμως θα πρέπει να σταματάει (τουλάχιστον) εκεί και να μην συνεχίζεται με προβολές τύπου χούντας, αντικομμουνισμού και Ρόμπερτ Ουίλιαμς, για τους άλλους. Αλλιώς θα πρέπει να συμβιβαστείς με το γεγονός ότι δικαιούνται να σου απαντήσουν κι εκείνοι με το ίδιο στυλ.
      Όσο για τις "προβολές τύπου μανδραβέλη" εσύ δεν ήσουν που τον ανέφερες στο σχόλιο σου;
      Και σε τελική ανάλυση τόσο πολύ σε πείραξε μια προβολή γραφικότητας τύπου Βoney M;

      Διαγραφή
  7. Ούτε οι rolling stones στο altamont τέτοιον ήχο live σαν τους los pacificos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προφανώς είσαι νέος στα πράγματα και δεν έχεις μάθει ακόμα τί πάει να πει "ψηφιακή επεξεργασία ήχου" (απ' ότι βλέπω όμως κι ο φίλος σου το ίδιο ψάρακας -και άσχετος- είναι, αφού συμφωνείτε). Ας πούμε, εγώ έχω μια παλιοκασσέττα από ένα live των Fuzztones στο Ρόδον, κάπου στα late '80s. Μιλάμε για σούπερ παράνομη ηχογράφηση με δημοσιογραφικό μαγνητόφωνο. Λοιπόν, απ΄το λάπτοπ μου με το Audacity την έκανα κι ακούγεται "μέγκλα" (που λέγανε παλιά). Μέχρι που λέω να την πουλήσω τού Protrudi για την κυκλοφορήσει ως official bootleg του συγκροτήματος (ή έστω στο fan club τους).
      Αν λοιπόν εγώ κατάφερα κάτι τέτοιο απ' τη χέστρα μου, φαντάσου τί δυνατότητες έχει ένα στούντιο. Αν είχες υπ΄όψιν σου π.χ. τις δύο περίφημες συλλογές από '50s ροκεμπίλλυ της Rhino, θα σου ακούγονταν όχι μόνο καλύτερες από τους Stones του Άλταμοντ αλλά κι απ' το τελευταίο της Μπιγιονσέ.

      Κατά τα άλλα χαίρομαι που ήρθες στον απολογοκριμένο χώρο μας. Και μάλιστα που ένιωσες τόσο άνετα, ώστε να εκδηλώσεις τον εκνευρισμό σου με το που πέρναγες την πόρτα.

      Διαγραφή
    2. Χρησιμοποιώ samplitude από την εποχή των windows 3.11. Κάτι ξέρω από "ψηφιακή επεξεργασία". Μου φαίνεται υπερβολικά "πετυχημένη" η επεξεργασία. Όπως ξέρεις κυκλοφορούν -πρόσφατες εκδόσεις-διάφορα demo από γκρουπ που στη συνέχεια έγιναν πασίγνωστα. Ηχογραφήσεις που έγιναν σε συνθήκες στούντιο, και αρκετά αργότερα απ το 67. Είναι διαβολική εξαίρεση τέτοια επιτυχία με τους los pacificos. Όπως το ακούω εγώ τουλάχιστον.

      Διαγραφή
    3. Εμένα πάντως αυτό το τραγούδι τους που άκουσα από το youtube

      https://www.youtube.com/watch?v=03_3SBk_SKc

      μου φαίνεται καλοεπεξεργασμένο bootleg

      Διαγραφή
  8. Ακατάσχετης μυθομανίας συνέχεια:
    (από εδώ: http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460752657937)

    @
    "Όσον αφορά εκείνο το «παράνομο» με τους Beatles… ε… ’ντάξει οι γρόθοι δεν καταλαβαίνουν πλέον με τίποτα.
    Λόγω του εμπάργκο των Αμερικάνων δίσκοι από τη Δύση δεν έρχονταν στην Κούβα. Έρχονταν όμως δίσκοι από το eastern block (αφού εκεί κυκλοφορούσαν Beatles από τα μέσα του ’60). Τι «παράνομες εισαγωγές» και άλλες τέτοιες μαλακίες μάς τσαμπουνάνε οι γρόθοι;"

    Για το εμπάργκο ρίξε μια ματιά εδώ να ενημερωθείς ιστορικά: https://en.wikipedia.org/wiki/United_States_embargo_against_Cuba
    Τα ρωσικά τάνκερς έφερναν (εκτός από πετρέλαιο) στην Κούβα, κάποια είδη πρώτης ανάγκης. Λες να είχαν χώρο και για δίσκους των Beatles, μπαμπούσκες και τσέχικες καπότες;
    Αν δεν ήσουν άσχετος "γρόθος" θα ήξερες ότι το λαθρεμπόριο με τις Η.Π.Α. (από την περίοδο Μπατίστα ήδη) δεν σταμάτησε ποτέ, μια και η ακτογραμμή της Κούβας είναι τόσο μεγάλη και τόσο προσβάσιμη που είναι αδύνατον να φυλαχτεί. Και η διαδρομή με κάποιο φουσκωτό από τις Η.Π.Α. είναι μόνο λίγες ώρες. Έτσι έβρισκαν οι κουβανοί διάφορα καλούδια, και όχι από τα τάνκερς της Ρωσίας... Ακόμα και ραδιόφωνο από τις Η.Π.Α. μπορείς να ακούσεις στην Κούβα και να ενημερωθείς για τα πάντα (κι ας σφράγιζε τα ραδιόφωνα τo καθεστώς: οι κουβανοί φημίζονται για τις "πατέντες" τους σε ο,τιδήποτε μηχανικό). Δεδομένου μάλιστα ότι στα '60s οι περισσότεροι σταθμοί εξέπεμπαν στη μπάντα των ΑΜ (και όχι ακόμα FM), που δεν χρειάζεσαι καν κεραία, καταλαβαίνεις (;) τί θα γινόταν...
    Όσο για τους Beatles ήσαν πλήρως απαγορευμένοι στην Κούβα στα '60s και '70s. Κατάλαβέ το κολλημένε:
    κοίτα εδώ:
    http://www.reuters.com/article/us-cuba-beatles-idUSTRE51300220090204
    και εδώ:
    http://www.alternet.org/story/6619/sgt._pepper_meets_fidel_castro%3A_the_beatles_in_cuba

    @
    "Αν οι ήχοι αυτοί ήταν απαγορευμένοι κανένα καθεστώς δεν θα έστελνε συνεργείο για να γράψει live μια συναυλία, με… αντικαθεστωτικά τραγούδια!! "

    Σωστά: "AN". Ήσαν όμως απαγορευμένοι και γι΄ αυτό η συναυλία ηχογραφήθηκε παράνομα με ενδεές υλικό (και όχι ... με συνεργείο). Αργότερα που την επεξεργάστηκαν, έγινε "κούκλα".

    @
    "Και φυσικά δεν ήταν υποχρεωμένοι να ξέρουν οι αμερικανοί συγγραφείς το κάθε κωλο-CD, που βγήκε 35 σχεδόν χρόνια αργότερα και άρα σωστά λένε “they never recorded” – γιατί όντως δεν υφίσταται επίσημη εγγραφή. Μόνον οι ηλίθιοι θα τους απαξίωναν γι’ αυτό τον λόγο."

    Όπως -δεν θέλεις να- βλέπεις, η ηχογράφηση ήταν σούπερ επίσημη, σούπερ επεξεργασμένη και προερχόμενη από δισκογραφική εταιρία, όταν κυκλοφόρησε. Άρα οι συγγραφείς έκαναν λάθος (το αν ήσαν ή δεν ήσαν υποχρεωμένοι να το γνωρίζουν, σε μάρανε;).

    @
    "Κατά τα λοιπά οι αμερικανοί συγγραφείς δεν τα λένε καλά, γιατί μπερδεύουν, λέει, τα ονόματα… πριν λεγόντουσαν αλλιώς οι Pacificos και μετά αλλιώς…
    Για κοίτα ρε τους ειδήμονες του κουβανικού ροκ, που ξέρουν και τους Τζαβαδαμαςκούκα της Κούβας, που μετά έγιναν… Play Boys!!"

    Αφού ρε κολλημένε, οι συγγραφείς έχουν αποδεδειγμένα κάνει λάθος στα ονόματα. Έχουν κάνει λάθος και στα περί απουσίας ηχογραφήσεων του συγκροτήματος. Αυτοί όμως επειδή είναι επιστήμονες θα το παραδεχόντουσαν. Κολλημένοι σαν εσένα νομίζεις ότι είναι; Κολημμένοι κι οι κουβανοί που ανεβάζουν βιντεάκια των Los Pacificos στο youtube; Ξέρεις κάτι για την Ιστορία τους, που δεν το ξέρουν εκείνοι, επειδή επιμένεις σε ένα ανακριβές σημείο ενός (κατά τα άλλα πολύ καλού) βιβλίου; To oποίο μάλιστα σε αποδομεί (τα περί "μή διωγμών" εναντίον της ροκ, που συνεχίζεις να τσαμπουνάς) από τις πρώτες γραμμές του;
    "For decades Latin American rock fans and performers have been subject to a systematic pattern of harassment and abuses, under all forms of governement - from Castro's Cuba to Pinochet's Chile- and ranging from outright governement repression, to intellectual demonisation and social ostracism."
    Γιατί λοιπόν δεν δέχεσαι κι αυτό με τον ίδιο ... οίστρο που επιμένεις στο άλλο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kι ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτοαναίρεσης:

      "Λόγω του εμπάργκο των Αμερικάνων δίσκοι από τη Δύση δεν έρχονταν στην Κούβα."
      (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460752657937#c4547544522497055326)

      Το ίδιο λέει και εδώ:
      "Και τι να απαγόρευε ο Κάστρο δηλαδή; Τους δίσκους, που ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΠΑΡΓΚΟ δεν έφταναν ποτέ στην Κούβα; Να απαγόρευε την ανύπαρκτη δισκογραφία τους; Για να απαγορεύσεις κάτι πρέπει να υπάρχει. Πρέπει να υφίσταται. Όταν δεν υφίσταται τι να απαγορεύσεις, τον αέρα; "
      (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/beatles-eastern-block-sixties.html?showComment=1460801257907#c386867871294332782)

      Eνώ λίγες γραμμές πιο πάνω διαβάζουμε ότι οι δίσκοι των Beatles και άλλων έφταναν στην Κούβα με τα σοβιετικά τάνκερς...
      (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/beatles-eastern-block-sixties.html)

      Δηλ. από τη μία υποστηρίζει κατηγορηματικά ότι το σταλινικό καθεστώς της Κούβας δεν απαγόρευε τους ροκ δίσκους, γιατί λόγω του αμερικάνικου εμπάργκο δεν υπήρχαν καν τέτοιοι. Κι από την άλλη αυτοαναιρείται και θεωρεί πιθανότατο ότι τελικά οι δίσκοι των Beatles και άλλων έφταναν στην Κούβα μέσω Α. Ευρώπης...

      Άβυσσος το μυαλό του ιδεολογικά μαντρωμένου.

      Διαγραφή
  9. @
    "Σε όλες τις χώρες του πρώην eastern block κυκλοφορούσαν τραγούδια των Beatles στα sixties – δεν συζητάμε εννοείται για τα seventies και πέραν αυτών, επειδή τότε οι εκδόσεις υπήρξαν πάμπολλες και συνεχείς.
    Ενδεικτικώς παραθέτουμε μερικές «σοσιαλιστικές» sixties εκδόσεις, που θα μπορούσε να φθάνουν πολύ μακριά. Ακόμη και μέχρι την Κούβα…"

    (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/beatles-eastern-block-sixties.html)

    LOL!!!!!!!!
    Ποιοί Beatles επιτρέπονταν στην Κούβα και ποιές εισαγωγές δίσκων φαντασιώνεσαι βρε μυθομανή σταλινικέ παρλαπίπα;
    Ευτυχώς που δεν τους είχε πάρει και τα ραδιόφωνα ο Κάστρο, δεν λες;

    Άσχετε, κοίτα τι γράφει το βιβλίο "Rockin’ Las Americas" που επικαλέστηκες, άσχετε, χωρίς να το έχεις καν διαβάσει, άσχετε:

    «In the mid – 1960s , singer songwriter Silvio Rodriguez was fired from his job at the Cuban Radio and Television Institute for mentioning the Beatles as one of his musical influences on the air.» (σελ. 43)
    Άσχετε.

    «Cuban media sociologist Alfredo Prieto recalls that “it was an arrestable offence to listen to rock music”, although he also notes that “kids did [listen] anyway, picking up Miami stations on the Malecon or after an altermative beach, the Playira de la 16 in Miramar” (σελ. 47)
    Άσχετε.

    «Even during the most stringent years of the 1960s it was still possible to hear rock ’n’ roll in Cuba via U.S. radio stations broadcasting from Florida, as well from clear channels that could be tuned in from as far away as Arkansas – albeit discretely, as low volume, to avoid attracting attention. Βy 1966 the impact of the Beatles worldwide was so great that Cuban censors realized the futility of trying to enforce a ban of rock on Cuban airwaves» (σελ. 49)
    Άσχετε.

    Άσχετε, θέλεις να σου τρίψω στη μούρη κι άλλα αποσπάσματα απ΄το βιβλίο που επικαλέστηκες, άσχετε; Ή βρίσκεις ότι αρκετά εκτέθηκες, άσχετε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δηλ. ο άσχετος σταλινοροκάς ισχυρίζεται ότι, ενώ το καθεστώς Κάστρο είχε απαγορεύσει τους Beatles και τη ροκ γενικά, οι "σοβιετικοί" έκαναν ... λαθρεμπόριο ροκ δίσκων (και ειδικά των Beatles) στην Κούβα;;;!!!

      Διαγραφή
  10. Cuban who banned Beatles has died

    The man who banned the Beatles from the communist-run island's radio and television stations has died, state television said on Tuesday.
    Jorge "Papito" Serguera, who at the time was president of the Cuban Institute of Radio and Television, pulled Beatles music from the airwaves in the 1970s even though he later admitted he enjoyed listening to it in private.
    Serguera, who was 76 when he died, said in a 2001 interview he was following orders from high government officials who viewed the British band's music as a threat to the revolution.
    But he was viewed as an architect of a general cultural crackdown that dampened dissent and marginalized many for their beliefs or sexuality.
    "There were national leaders who were against, not them (the Beatles), but the so-called modern music ... there was incredible pressure," he told Ernesto Juan Castellanos, author of "John Lennon in Havana with a little help from my friend."
    Today, Beatles music is played on the Cuban airwaves and one of Havana's minor landmarks is a statue of Lennon sitting on a park bench.
    Serguera fought in the 1959 revolution that toppled dictator Fulgencio Batista, then worked alongside Ernesto "Che" Guevara as a prosecutor in controversial trials that condemned to death hundreds of Batista collaborators.
    His appearance on television in 2006 provoked protests from intellectuals still angry about his 1970s actions.
    (Reporting by Esteban Israel; editing by Jeff Franks)

    http://www.reuters.com/article/us-cuba-beatles-idUSTRE51300220090204

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. "The most lively discussion was reserved for a reassessment of the ban placed on the Beatles music by the Castro regime between 1964-1966. In those years, when Castro was trying to promote the revolutionary roots of indigenous Cuban music, it was illegal to play the Beatles or any other Western music. The Beatles became like an underground secret, their music passed from hand to hand like a musical samizdat -- habits which persisted even when the strict ban was lifted in 1966."

    As a teenager, Castellanos became one of hundreds of Cubans who traded actively in Beatles imports and bootlegs obtained from abroad; he started his own informal fan club, and was one of the first to use the band's lyrics for teaching English to the next generation of Fidelistas. "Most of their early music is 'I love you, you love me', seven and eight year olds can understand that," says Castellanos, who now works as an English translator. "Then with older kids we move into Magical Mystery Tour or Sgt. Peppers -- which are more complicated, filled with metaphors and poetry...Psych-e-del-ic, too," he adds, pronouncing each syllable like it was a ticket to another, as yet unfamiliar, world.

    "When people first started hearing the Beatles in Cuba, they started wearing different kind of clothes, jeans, leather jackets, longer hair. They talked about 'revolution', they identified with Che Guevara. When the police would arrest them for wearing long hair, they would say, 'But when Che and Fidel came out of the mountains [to take control of Havana in 1959], they were wearing their hair long."

    http://www.alternet.org/story/6619/sgt._pepper_meets_fidel_castro%3A_the_beatles_in_cuba

    Έτσι εξηγείται και το πώς ένα συγκρότημα σαν τους Los Pacificos μπορούσε να ερμηνεύει Beatles κάτω από τη μύτη των κομμισαρίων. Όπως όλοι οι δικτάτορες, έτσι κι αυτοί ήσαν τόσο αγράμματοι που δεν είχαν καν ακούσει τραγούδια των Beatles. Ούτε φυσικά είχαν αντιληφθεί ότι τα ροκ τραγούδια είχαν φτάσει στα χείλη της νεολαίας από πειρατικούς δρόμους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τελικό συμπέρασμα: άλλος ένας που ξεσκίστηκε να αποδείξει πόσο ελεύθερος είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λύσσαξε "ελεύθερος" μέσα από το καβούκι του, για άλλη μια φορά, χωρίς να δημοσιεύει σχόλια αυτών που του κάνουν την τιμή να ασχολούνται μαζί του, και χωρίς καν να κατονομάζει έστω με έναν σύνδεσμο αυτούς στους οπο ίους "απαντούσε".

      Διαγραφή
  13. Καλα ρε παιδια ακομα αρπαζεστε με τον καθυστερημενο και το τι μαλακια ειπε και εγραψε; (μιλαμε για επικες μαλακιες οχι αστεια).
    Ο τυπος ειναι ο Λεβεντης του ελληνικου διαδικτυου, ειναι αυτιστικο με τα ολα του, τι αλλο πρεπει να γραψει για το καταλαβετε;
    Στην αρχη τον ειχα παρει στα σοβαρα μετα καταλαβα οτι ο αμοιρος εχει προβλημα, τωρα πλεον μπαινω καμια φορα με φιλους μου και πεθαινουμε κυριολεκτικα στα γελια, εννοειται οτι το μονο που διαβαζουμε ειναι τα σχολια.
    Αντι να προσπαθητε να κανετε μαζι του αντιλογο, φανταστειτε τον ριζωμενο σε μια καρεκλα με μοναδικο φιλο και γκομενα ενα pc, να κανει διατριβη για το ροκ και να χαρακτηριζει οσους δεν διαβασανε το μαθημα τους "ψευτοροκαδες".

    https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%85%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλησπέρα.
    Μόνο μια παρατήρηση ήθελα να κάνω. Η σφαγή του πανεπιστημίου Κεντ που αναφέρεται στην αρχή του άρθρου δεν ξέρω να προκύπτει από κάπου ότι είχε να κάνει με τη ροκ μουσική. Αντιπολεμική διαμαρτυρία των φοιτητών ήταν κατά της κλιμάκωσης του πολέμου στο Βιετνάμ. Δε νομίζω λοιπόν ότι αποτελεί παράδειγμα καταστολής της ροκ στον "Ελεύθερο κόσμο"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα γεγονότα του Κεντ έχουν αιτιακή σχέση με τη ροκ ως κοινωνικό φαινόμενο (και όχι ως "μόνο μουσική"). Το διευκρινίζω στο κείμενο.
      Εξάλλου το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ δεν προήλθε από την -ανύπαρκτη- αριστερά αλλά από την αποκληθείσα νεολαιΐστικη αμφισβήτηση.
      Στην ίδια κατηγορία εντάσσονται και άλλα ομοειδή γεγονότα των αμερικάνικων '60s όπως εκείνα του Μπέρκλεϋ, του Κολούμπια, του Σικάγο κλπ. αλλά και στην Ευρώπη. Μια καλή συσχέτισή τους ειδικά με τη "διαβρωτική" για τα μυαλά επίδραση της ροκ, κάνει ο Τζέρυ Ρούμπιν στο γνωστό "Do It!".

      Άλλωστε όπως παρατηρεί εύστοχα ο Κώστας Κατσάπης στο "Πρόβλημα Νεολαία", η ροκ μπορεί όχι απλώς να μεταφέρει ένα μήνυμα αλλά και να το παράξει κατευθείαν στο μυαλό του ακροατή. Δηλ. η ακρόασή της μπορεί από μόνη της να αποδειχτεί αρκετή, ώστε σε κάνει να διαμορφώσεις την προσωπικότητά σου με τον τρόπο που το έκαναν οι συμμετέχοντες στα προαναφερθέντα γεγονότα (κοινώς: "να σε κάνει επαναστάτη").

      Διαγραφή
  15. Η σφαγή στο πανεπιστήμιο του Κεντ έγινε και τραγούδι (Ohio) από τους Crosby, Stills, Nash & Young την ιδια χρονιά:

    https://youtu.be/68g76j9VBvM

    Κατά τη γνώμη μου αυτό δηλώνει μια αίσθηση στενής συγγένειας ανάμεσα στη μουσική και στα γεγονότα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μια σκέψη σχετικά με τους Los Pacificos:
    Δεδομένου ότι πλην των Los Pacificos δεν υπάρχουν ηχογραφήσεις κανενός καθαρόαιμου ροκ συγκροτήματος από την Κούβα, και δεδομένης της πλήρους απουσίας κουβανέζικης κοπής καθαρόαιμων ροκ δίσκων (παρά την ύπαρξη σχετικών εργοστασίων στην Κούβα του Κάστρο), καταλήγω ότι υπήρχε απαγόρευση στα συγκροτήματα να ηχογραφούν τη μουσική τους. Όσο για τις συναυλίες μπορεί να ήσαν σχετικά "ελεύθερες" (φυσικά με τον γνωστό τρόπο που εφαρμόζουν οι δικτατορίες: μπάτσοι "έτοιμοι για όλα" στο χώρο του event κλπ.).
    Το "κακούργημα" λοιπόν των Los Pacificos ίσως να ήταν ότι ηχογράφησαν απλώς τη μουσική τους.
    Kαι δεδομένου του τύπου απαγόρευσης του ροκ στην Κούβα (ραδιοφωνική και δισκογραφική απαγόρευση) η ηχογράφηση αυτή θα έμοιαζε με τύπωμα προκηρύξεων αντικαθεστωτικής οργάνωσης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι, αν συνέβαιναν πράγματα σαν αυτό που γράφουν οι συγγραφείς του Rockin' las Américas στη σ. 51, ότι "ακυρώθηκε" συναυλία τους λόγω υπερπληθούς ακροατηρίου, τότε πρέπει να υπήρχε κάμποσο ροκ κοινό στην Κούβα. Οπότε είναι όντως "περίεργο" να μην υπάρχουν καθόλου ηχογραφήσεις άλλων συγκροτημάτων (έστω και bootlegs βρε αδερφέ...)

      Ερώτηση περί "ακυρωθείσης λόγω υπερπληθυσμού" συναυλίας των Los Pacificos: και γιατί δεν έβαζαν μέσα τουλάχιστον όσους χωρούσαν (όπως γίνεται πάντα); Είναι λόγος αυτός για ματαίωση συναυλίας; Ή μήπως το καθεστώς φοβήθηκε κάτι που έχει σχέση με τον απρόβλεπτα μεγάλο αριθμό των προσελθέντων; Μήπως απαγορεύονταν "αι συναθροίσεις" άνω ορισμένου αριθμού στις συναυλίες;

      Αν δούμε πάντως τί λένε οι συγγραφείς στην ίδια σελίδα, ούτε οι συναυλίες επιτρέπονταν. Τα συγκροτήματα μπορούσαν να παίζουν μόνο άτυπα, δηλ. σε πάρτυς και σε πνευματικά κέντρα στις γειτονιές. Μάλιστα ο εξοπλισμός τους ήταν συνήθως αυτοσχέδιος (π.χ. χρησιμοποιούσαν καλώδια τηλεφώνου για χορδές μπάσου, ή μεμβράνες ντραμς από ... ακτινογραφίες). Ήρωες.

      Διαγραφή