.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

ROCK - ROCK - ROCKIN' ON HADES' DOOR



   Ταρακουνώντας την πύλη του Άδη: επιτύμβια ροκ επιγράμματα


 

    Η έρευνα της στάσης ενός λαού, ενός πολιτισμού, μιας επιμέρους κουλτούρας ή μιας εποχής απέναντι στον θάνατο, θεωρείται από την ιστοριογραφία θεμελιώδης για την κατανόησή τους. Γι’ αυτόν τον λόγο η μελέτη των τρόπων κήδευσης (ταφή και στάσεις του θαμμένου σώματος, καύση, ή απλή υπαίθρια απόθεση της σωρού κλπ.) των ταφικών μνημείων και ειδικά των επιτυμβίων επιγραφών και επιγραμμάτων (όταν υπάρχουν) αποτελούσε ανέκαθεν ένα από τα κύρια μεθοδολογικά εργαλεία των αρχαιολόγων και των ιστορικών, αλλά και άλλων κοινωνικών επιστημόνων όπως των ψυχολόγων.
   Αν λοιπόν η ροκ εκτός από μουσική υπήρξε κι ένα κοινωνικό και πολιτισμικό φαινόμενο (όπως άλλωστε το διαπραγματεύονται εδώ και δεκαετίες οι εκατοντάδες σχετικές επιστημονικές εργασίες που έχουν δημοσιευθεί διεθνώς) τότε η έρευνα της στάσης που ανέπτυξε απέναντι στον θάνατο παρουσιάζει ζωτικό ενδιαφέρον για την κατανόησή της.

     Όπως όμως συμβαίνει συνήθως στην ιστορία του πολιτισμού, έτσι και εδώ ισχύει το «ουδέν καινόν υπό τον Ήλιον» (ή το πιο διαδεδομένο στην καθομιλουμένη «όλα τα πράγματα κύκλους κάνουν»). Γιατί, αν η ροκ (τουλάχιστον στην εποχή της ακμής της, χοντρικά 1955-1990) δεν υπήρξε μόνο μουσική αλλά κάτι πολύ περισσότερο, δηλαδή τρόπος ή, ακριβέστερα, στάση ζωής (όπως άλλωστε την αντιμετώπισαν ομόφωνα τόσο οι εχθροί της, όσο και οι ενασχοληθέντες με αυτήν επιστήμονες, καταρτισμένοι κριτικοί, σοβαροί δημοσιογράφοι, και φυσικά τα πολυεθνή δισεκατομμύρια των «ανωνύμων» που ευεργετήθηκαν από την επαφή τους μαζί της) τότε οι φιλοσοφικές καταβολές της πρέπει να αναζητηθούν στο παρελθόν.

   Η ροκ στάση ζωής (απέναντι και στον θάνατο) δεν φέρνει κάτι καινοτόμο, αλλά αποτελεί ενστικτώδη και εμπειρική (δηλαδή μή συστηματική) επανανακάλυψη και επαναδιατύπωση αρκετά παλαιοτέρων αναλόγων τρόπων, αντιλήψεων και στάσεων. Ροκ σημαίνει να βλέπεις, να παρατηρείς, να αντιλαμβάνεσαι, να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι, να βιώνεις, να συμπεριφέρεσαι και να δρας (ιδιωτικά και δημόσια) στα πλαίσια ενός χαλαρού φιλοσοφικού περιγράμματος (και όχι «συγκροτημένης» κοσμοθεωρίας, «ιερού βιβλίου», «επακριβώς διατυπωμένου» δόγματος κλπ.). Το περίγραμμα αυτό δεν θα μπορούσε φυσικά να αφορά σε ετοιματζίδικους συμπεριφορικούς μπούσουλες (προτροπές, απαγορεύσεις κλπ.) ή σε εξίσου ετοιματζίδικες ηθικολογικές επιταγές και συνταγές «ορθού» βίου (σαν αυτές που υπαγορεύουν στα ποίμνιά τους οι θρησκείες και οι πολιτικές ιδεολογίες), ή σε απόλυτες και αμετακίνητες «αλήθειες», αλλά σε γενικές κατευθύνσεις, οι οποίες αφήνουν στο άτομο απεριόριστα περιθώρια περιπτωσιακής ανάλυσης, ερμηνείας, φαντασίας, δοκιμής, δημιουργικότητας, πρωτοβουλίας και εν τέλει ελευθερίας.
    Υπό την παραπάνω έννοια οι φιλοσοφικοί πρόγονοι τής ροκ ως στάσης ζωής (και άρα θανάτου) θα πρέπει να αναζητηθούν σε ιστορικές περιόδους που παρουσιάζουν παρόμοια χαρακτηριστικά με τη σημερινή, με τρόπο ώστε να έχουν ωθήσει στη διαμόρφωση ομοειδών ή συγγενών στάσεων. Τέτοιες περίοδοι είναι η ελληνιστική και η ρωμαϊκή, λόγω των παγκοσμιοποιητικών κοινωνικο-οικονομικών διαδικασιών που έθεσαν σε κίνηση (για λογαριασμό, φυσικά, των κοινωνικώς κυριάρχων και όχι μιας πραγματικά παγκόσμιας και πανανθρώπινης κοινότητας σαν αυτή που περιέγραψε ο Πέρσυ Σέλλεϋ στον Προμηθέα Αδέσμευτο), και λόγω των μαζικών ψυχολογικών επιπτώσεων που αυτές προκάλεσαν (με πρώτη και κύρια τη μαζική κρίση ταυτότητας). Τα φιλοσοφικά ρεύματα που επιχείρησαν να απαντήσουν στις νέες (τότε) ανάγκες ήσαν τα αποκληθέντα ευδαιμονιστικά, όπως o Επικουρισμός, ο Κυνισμός και ο Στωικισμός, τα οποία έτυχαν ευρύτατης απήχησης, τόσο στα μεσαία όσο και στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και πληθυσμιακές ομάδες, όπως γυναίκες, ξένους, δούλους κ.α. (γι’ αυτό συγκέντρωσαν εξαρχής και «προνομιακά» το λυσσαλέο μίσος του χριστιανισμού, που τα αντιμετώπισε ως λίαν επικίνδυνους ανταγωνιστές και που όταν άρπαξε την εξουσία, κατέστρεψε ολοσχερώς ό,τι εντόπισε απ’ τη φιλολογία τους, δηλαδή σχεδόν ολόκληρη…).



Επίκουρος  341-270 «π.Χ.»
    
    Η ροκ ως στάση ζωής επανανακάλυψε (έστω και εν αγνοία της) όλα τα ειδοποιά χαρακτηριστικά των ευδαιμονιστικών φιλοσοφικών «σχολών»: την αναζήτηση και αποκατάσταση ενός εαυτού χαμένου / θαμμένου / καταπιεσμένου / απωθημένου στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική αλλοτρίωση, μια ζωή σύμφωνη με τον εσώτερο δαίμονά μας (στα αρχαία ελληνικά η λέξη «δαίμων» υπονοεί ομοειδή πράγματα, όπως την ψυχή, τον χαρακτήρα ή το ατομικό πεπρωμένο), μια κλίση στην αυθεντική ηδονή (δηλαδή αυτή που απελευθερώνει από τις φοβίες επάνω στις οποίες έχτιζαν ανέκαθεν οι εξουσίες), μια αποδομητική έως απροκάλυπτα ασεβή αντιμετώπιση των εκάστοτε θεωρουμένων ως συμβόλων,  αδιαπραγμάτευτη απόρριψη της «αυθεντίας», αδιαπραγμάτευτη απόρριψη της (πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής κλπ.) ιεραρχίας, μια ανεξάρτητη έως αυθάδη στάση απέναντι στο εκάστοτε προβαλλόμενο ως γενικώς παραδεκτό κλπ.  Δηλαδή η ροκ ως στάση ζωής ασχολήθηκε κατεξοχήν με την επίλυση του προβλήματος της ατομικής ταυτότητας, αμφισβητώντας, ή απορρίπτοντας, ή επαναπροσδιορίζοντας το σύνολο σχεδόν των δοσμένων ή δοτών κοινωνικών ρόλων.

    Έτσι δεν είναι καθόλου περίεργο που στη δεκαετία του 1960, τα κοινωνικά κινήματα που εκφράστηκαν μέσω της ροκ διαδήλωναν με αμιγώς φιλοσοφικά (και φαινομενικώς απολίτικα) συνθήματα όπως το «κάνετε έρωτα, όχι πόλεμο», το οποίο θα προσυπέγραφε και με τα δύο χέρια ένας επικούρειος. Ούτε είναι περίεργο που η -κλασική πλέον- μουσική παρακαταθήκη της ίδιας εποχής περιλαμβάνει και τραγούδια με τίτλους όπως «Γιατί Να Μην Το Κάνουμε Στη Μέση Του Δρόμου;» (από το White Album των Beatles), στα οποία επικυρωνόταν (πιθανότατα εν αγνοία των δημιουργών τους) η γνωστή κυνική πρακτική τής δημόσιας τέλεσης γενετησίων λειτουργιών.
   Ακόμα λιγότερο τυχαίο είναι ότι, όπως και τα ευδαιμονιστικά φιλοσοφικά ρεύματα, έτσι και η ροκ ως στάση ζωής δημιούργησε ένα παγκόσμιο κίνημα (το μεγαλύτερο και επιδραστικότερο που υπήρξε μέχρι σήμερα), αποδεικνύοντας ότι οι αληθινές παγκοσμιότητες και οι παγκόσμιες συλλογικότητες είναι γνήσια τέκνα της Ανάγκης και δεν σκαρώνονται εκ των άνω βάσει παντελώς αυθαιρέτων θεσμών (π.χ. «Ε».Ε.), «ιερών βιβλίων», «οργανωμένων ιδεολογιών», κομμάτων κλπ.



Διογένης  412-323 «π.Χ.» (πίνακας του Ζαν Λεόν Ζερόμ 1824-1904)
    Όσο για τη στάση απέναντι στον θάνατο, η ροκ στάση ζωής υιοθέτησε κατά γράμμα εκείνη των ευδαιμονιστικών φιλοσοφιών. Αναρωτώμενη επί ζητημάτων ουσίας, όπως για το εάν υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο (και ποιά είναι αυτή), απέρριψε τα κάθε είδους μεταφυσικά ψυχοφάρμακα και αντιμετώπισε την πραγματικότητα του θανάτου με γνήσιο ευδαιμονιστικό φιλοσοφικό (αντι)ηρωισμό: με επικούρεια αδιαφορία, στωική αταραξία και κυνική χλεύη. 
   Κοινός τόπος των ευδαιμονιστικών φιλοσοφιών (άρα και της ροκ ως εμπειρικής τέτοιας) είναι ότι μόνο όποιος έχει μάθει να ζει τη δική του ζωή (δηλαδή μακριά από ιδεολογικοθρησκευτικά μαντριά και οπαδοποιήσεις), γνωρίζει πώς θα ζήσει τον δικό του θάνατο. Κι αυτό δεν μπορεί να το βρει κανείς άλλος (θρησκεία, ιδεολογία, σωτηροαπατεώνες κλπ.) για λογαριασμό τού άμεσα ενδιαφερόμενου.

   Κατά τον Κορνήλιο Καστοριάδη, μάλιστα, ο θάνατος (δηλαδή η ανυπαρξία οποιουδήποτε μεταθανάτιου Επέκεινα) είναι αρχαιοελληνική ανακάλυψη. Γι’ αυτό οι αρχαίοι πίστευαν ότι το «μόνο» που έχουμε να περιμένουμε σ' αυτή τη ζωή είναι μια ταφόπλακα στην οποία να υπάρχει κάτι που να αξίζει να διαβαστεί, να μην είναι τετριμμένο και κλισέ και γενικώς να μην προκαλεί πλήξη και χασμουρητά. Κάτι που να συμπυκνώνει σε μία φράση την ουσία της εμπειρίας μας και του περάσματός μας από εδώ. Μάλιστα, αρκετοί φιλόσοφοι ή «ανώνυμοι» φιλοσοφικοί αναζητητές είχαν ήδη σκεφτεί και ετοιμάσει το δικό τους επιτύμβιο επίγραμμα αρκετά πριν πεθάνουν. Παρ’ όλα αυτά η στάση εκείνων των ανθρώπων δεν μπορεί να καταχωρηθεί απλοϊκά ως … απαισιόδοξη. Η ελληνική φιλοσοφική αντίληψη της θνητότητας (δηλαδή της παντελούς απουσίας μεταφυσικού Επέκεινα) κάνει τη ζωή όχι μόνο πιο πολύτιμη απ’ όσο θα κατάφερνε οποιαδήποτε θρησκεία, αλλά και αυθεντικά μεγαλειώδη. Παραφράζοντας, μάλιστα, τον Αχιλλέα της Οδύσσειαςκαλύτερα να ήμουν ο δούλος ενός φτωχού αγρότη, παρά ο βασιλιάς των νεκρών στον Άδη») είναι προτιμότερο -ή έστω πιο ενδιαφέρον- να είσαι ένας οποιοσδήποτε θνητός παρά ο βασιλιάς των «αθανάτων». 
   
   Μια ζωή σε ευδαιμονία, δηλαδή μια ζωή πληρότητας δεν έχει ανάγκη τα διάφορα μεταφυσικά placebos και θεωρεί ως απληστία το να ζητάς -και να ελπίζεις- σε οποιεσδήποτε μεταθανάτιες «συνέχειες». Αντίθετα με το μεταφυσικό θεοκρατικό όπιο του χριστιανισμού και άλλων θρησκειών, αυτή είναι η μόνη πραγματική νίκη εναντίον του θανάτου. Παρακάτω έχω συγκεντρώσει μερικά τρανταχτά παραδείγματα από επιτύμβια επιγράμματα ροκ μουσικών, που το αποδεικνύουν. Προέρχονται από στίχους τραγουδιών τους, από χαρακτηριστικές σκέψεις τους ή φράσεις τους, ή από τον τρόπο που τους αντιλήφθηκαν οι οικείοι τους. Το αποτέλεσμα είναι γνήσιας και υψηλής φιλοσοφικής αισθητικής, αφού λείπουν παντελώς οι κάθε είδους πομπώδεις ιδεολογικές γελοιότητες που μπαίνουν ως φασόν σε τάφους εθνομαρτύρων, κομματικών μαρτύρων, θεομαρτύρων και γενικώς ανθρώπων αξιολύπητα αλλοτριωμένων από τον εαυτό τους.
    Όσοι επέλεξαν να ανήκουν στο Woodstock Nation, ή απλά στο ροκ αντι-έθνος, δεν μπορεί να μην νιώσουν κάποια ... «εθνική» υπερηφάνεια. Πρόκειται για το μόνο «έθνος» στην Ιστορία που δεν απαίτησε να ζήσεις και να πεθάνεις για λογαριασμό του, αλλά για δικό σου.
     Πάμε.


   Fred "Sonic" Smith, κιθαρίστας των MC5 (ένα από τα πέντε κορυφαία μου συγκροτήματα). Ένα ημικατεργασμένο κομμάτι βράχου. Μοναδικές άλλες διευκρινίσεις: "Μουσικός, 20ος αιώνας". Προφανώς η εκούσια μή αναγραφή χρονολογιών γέννησης και θανάτου σχετίζεται με το θρυλικό σημείωμα / δήλωση στην επανέκδοση (1992) του πρώτου δίσκου των MC5, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: "άνθρωποι του Αύριο, εμείς απ' το βαθύ παρελθόν σας χαιρετούμε" (είναι αλήθεια ότι τα '60s μοιράζονταν την ίδια πίστη στον Άνθρωπο και την ίδια αισιοδοξία για το μέλλον του με όλες τις επιδραστικές περιόδους του πολιτισμού, όπως με τον Διαφωτισμό, την Αναγέννηση, την κλασική αρχαιότητα κλπ.). Έτσι η εποχή όπου έζησε ο μακαρίτης (1949-1994) θεωρήθηκε ως μακρινό και αδιάφορο παρελθόν και η αναγραφή συγκεκριμένων χρονολογιών   επουσιώδης. 

   Κeith Moon, ντράμερ των Who. Eπίγραμμα από το κρεματόριο όπου αποτεφρώθηκε η σωρός του. "Ουδείς αναντικατάστατος". Καμμιά αντίρρηση;



   Ο "τάφος" του Frank Zappa. Όσο πατάει η γάτα (μα ... όρθιον τον έθαψαν;) και για σκέπασμα το σκέτο χορτάρι. Πιο "αντιτάφος" (και πιο Ζάππα) δεν γινόταν. Κολλητά του, ο τάφος του Lew Ayres, πρωταγωνιστή της πολύ καλής κινηματογραφικής μεταφοράς (1930) τού "Ουδέν νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον".




    Το μνήμα του Bo Diddley. "Γουάου, πάω στον παράδεισο". Λέγεται ότι αυτές ήσαν οι τελευταίες του λέξεις. Ούτε εκδρομή με κάποιο χαρέμι να πήγαινε...


   Rob Tyner, τραγουδιστής των MC5 (είπαμε: ένα από τα πέντε κορυφαία μου συγκροτήματα).  "Αφήστε με να γίνω αυτός που είμαι".  Κλασική φιλοσοφική δήλωση διεκδίκησης ταυτότητας.




   Buddy Holley. Χωρίς λόγια  (που ίσως δεν χρειάζονται). Μόνο μια κιθάρα στηριγμένη όρθια, σαν όπλο έτοιμο να χρησιμοποιηθεί.

  

   Dee Dee Ramone: "Ok, να του δίνω τώρα...". Γιατί δεν γουστάρουμε  τους αποχαιρετισμούς και τα μελοδράματα.

       

  Μuddy Waters. Εντάξει, δεν ήταν ροκάς αλλά μπλουζίστας. Όμως, φτασμένοι ροκάδες σαν τους Yarbirds, τους Zombies, τους Doors και τους Led Zeppelin ένιωθαν μπροστά του σαν παιδιά με κοντά παντελονάκια. "ΤΑ ΜΑΓΙΑ ΛΥΘΗΚΑΝ Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΝΙΚΗΣΕ...". Ποιά μάγια όμως και ποιός άρχοντας; Τα μάγια της ζωής από τον Άρχοντα του Θανάτου; Ή τα μάγια του μεγαλύτερου μυστηρίου από τον Άρχοντα της Ζωής, τον Έρωτα; Αινιγματική παραπομπή στο Got My Mojo Working, έναν πολυδιασκευασμένο από τους απανταχού ροκάδες ερωτικό δυναμίτη, σφραγισμένον για πάντα από την ερμηνεία του μαύρου γίγαντα. 

      



  Jimi Hendrix. Λίγα λόγια που καλείσαι να τα "περάσεις": Straight ahead, woman and child, man and wife, the best love to have is love of life.


 

  Jim Morrison, Παρίσι: "[ΕΖΗΣΕ] ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ". Η ανώτατη φιλοσοφική διάκριση που μπορεί να απονεμηθεί σε έναν θνητό (και το απόλυτο ροκ επιτύμβιο). Πιο ψηλά δεν πάει. Ας σημειωθεί ότι το εν λόγω φιλοσοφικό επίγραμμα ταιριάζει "γάντι" στον μακαρίτη, ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε πόσο επηρεασμένος ήταν από την ελληνική μυθολογία και θέατρο. Η επιγραφή (λέγεται ότι)  τοποθετήθηκε εκεί είκοσι+ χρόνια μετά, από τον (στρατιωτικό) πατέρα του με τον οποίο ο μακαρίτης είχε διακόψει σχέσεις σχεδόν από την εφηβεία. Το ίδιο και με τη μάνα του. Μάλιστα κάποτε σε μια συνέντευξή του είχε δηλώσει εμφατικά ότι "οι γονείς μου είναι νεκροί". Πιθανόν το επιτύμβιο τοποθετήθηκε εν είδει συγγνώμης προς τον θανόντα, ή αναγνώρισης.


   Johnny Ramone. Άλλη μια σύμπτωση δήλωσης που θα προσυπέγραφε και με τα δύο χέρια ένας επικούρειος. Λόγω των κοινοβιακών πρακτικών τού επικουρισμού ("Κήποι") η φιλία υπήρξε από τα κύρια προτάγματά του: "απ' όλα τα αγαθά που παρέχει η Σοφία διασφαλίζοντας την ευτυχισμένη ζωή, το μεγαλύτερο είναι η απόκτηση φίλων" (Επίκουρος, Κύριαι Δόξαι, αρ. 27). Ή: "η φιλία σέρνει τον χορό ολόγυρα στην οικουμένη, καλώντας μας να ξυπνήσουμε για χάρη της ευτυχίας" (Επίκουρου Προσφώνησις, αρ. 52). 
   Όσοι έζησαν τη ροκ τις δεκαετίες που ήταν και κοινωνικό φαινόμενο εκτός από μουσική, θυμούνται κατεξοχήν το αίσθημα κοινότητας (υπαρξιακής, διανοητικής κλπ.) που τους προσέφερε. Κι όταν, κάτω απ' την πίεση της ζωής, οι παρέες εκείνες διαλύθηκαν κι ο καθένας τράβηξε τον δικό του δρόμο (προς την αλλοτρίωση;) η ανάμνηση εκείνης της ανεπανάληπτης αίσθησης παραπέμπει τους πιο πολλούς σε ό,τι πιο αυθεντικό έζησαν - και στη μόνη πατρίδα που είχαν ποτέ.


   Πώς θα μπορούσε να λείπει ΑΥΤΟΣ, η για πολλούς απόλυτη ενσάρκωση μιας από τις πολλές εκφάνσεις τής ροκ στάσης ζωής; "Γεννήθηκε για να χάσει, έζησε για να κερδίσει". Μια προτροπή (που έγινε πράξη από τον μακαρίτη) από το κλασικό Ace Of Spades, προς όλους τους "προβληματικούς", τους απροσάρμοστους, τους ανεπιθύμητους και τους απόβλητους της κοινωνίας των σούπερ μάρκετς και των "επενδυτών". Από κάποιον που δεν του χρειαζόταν να λέει πολλά.
  


    Επίτηδες τον άφησα για το τέλος. Ο John Lennon δεν είναι θαμμένος κάπου. Η σωρός του αποτεφρώθηκε και η τεφροδόχος βρίσκεται στα χέρια της Γυόκο Όνο. Όμως στη Νέα Υόρκη σε μια γωνιά του Σέντραλ Παρκ κοντά στο σημείο της δολοφονίας του, που έχει ονομαστεί Strawberry Fields (από το ομώνυμο φυσικά τραγούδι των Beatles) υπάρχει αυτό το κενοτάφιο. Πάνω του δεν υπάρχουν ούτε ονόματα, ούτε χρονολογίες, παρά μόνο η πιο επαναστατική δήλωση και η  πιο εμπρηστική ηθική αυτουργία όλων των εποχών: "ΦΑΝΤΑΣΟΥ".
  Για του λόγου το αληθές, αρχίστε να μετράτε τις ενστάσεις που θα εισπράξετε αν μεταφράσετε τους στίχους του τραγουδιού στους γνωστούς σας: "μα να μην υπάρχουν θρησκείες και να χάσουμε την (ελληνοχριστιανική;) ταυτότητά μας;", ή "μα να μην υπάρχουν σύνορα, να ανακατευτούμε με τους κατώτερους και να μπασταρδευτεί το γνήσιο εθνικό μας (β)ρωμηογονίδιο;", ή "μα να είμαστε όλοι αδελφωμένοι, ίσοι και ελεύθεροι και να μην υπάρχει καμμιάς μορφής (πολιτική, οικονομική, κοινωνική) ιεραρχία και κανένα κοινωνικό διαχωριστικό; Δηλαδή να γίνουμε όλοι ίσα κι όμοια; Δηλαδή να μην μπορώ πια να γίνω ένα κομματόσκυλο με πρωθυπουργικές προοπτικές; Να μην μπορώ να ανοίξω μια επιχείρηση για να γίνω κι εγώ κάποιος, ή έστω να μην μπορώ να γλείψω για να γίνω διευθυντής ή προϊστάμενος, και γενικώς να μην μπορώ να ικανοποιώ το κομπλεξομίζερο ανταγωνιστικό εγώ μου; ", ή "δηλαδή θέλει να μας πει, ότι η εξουσία (πολιτική, οικονομική, βαθμολογική κλπ.) έλκει τους χειρότερους (όπως είχε πει κι εκείνος ο αναρχοφρικοπεριβαλλοντολόγος, ο Edward Abbey);", ή "μα να μην υπάρχει ιδιοκτησία και να μην μπορώ να απολαύσω σαν μπουνταλοπριγκιπέσα τα πλούτη που άκοπα κληρονόμησα από τον μπαμπά μου και τη μαμά μου, ή όσα έκλεψα εκμεταλλευόμενος ανθρώπους;", ή "μα να μην υπάρχει πείνα και πλούτος και να τρώνε τις ίδιες μερίδες με τους προκομένους κληρονόμους και τα προκομένα λαμόγια, οι ανεπρόκοποι, οι ελαττωματικοί, οι τεμπέληδες, που έτυχε να γεννηθούν φτωχοί ή κοινωνικά αποκλεισμένοι (ή όσοι απλώς δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές τους για να γαμήσουν τον διπλανό τους);" ή "μα να μην υπάρχει παράδεισος και κόλαση και καμμίας μορφής θεϊκή δικαιοσύνη, και να μην μπορούμε να ελπίζουμε σε καμμία ανταμοιβή για την υποτακτικότητά μας και σε καμμιά τιμωρία για όσους τρέμουμε ακόμα και να τους αντιμιλήσουμε;", ή "μα να μην υπάρχει τίποτα για να πολεμήσεις (να στρατευθείς, να κοπαδοποιηθείς, να υπακούσεις τυφλά, να γίνεις άλλη μια ηρωική κοροϊδάρα) και να ζούμε μια ζωή χωρίς (μαζοχιστικό) νόημα;"
   Κάντε το τεστ και θα διαπιστώσετε με πόσους άρρωστους συμβιώνετε και πόσο εύστοχο παραμένει αυτό το φαινομενικά απλοϊκό τραγούδι.


   
     Θ.Λ.


 Δείτε επίσης:

10 σχόλια:

  1. Παρα πολυ καλο το άρθρο.

    Θα ήθελα την γνώμη σου για τους γκλομπαλιστες. Το λέω γιατι υπάρχει μια εκμετάλλευση της ροκ μουσικής και απο δαύτους.

    Καλή Χρονιά και οτι επιθυμείς !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με πιάνεις ανενημέρωτο. Αν έχεις χρόνο, δώσε κάποιες πληροφορίες.

      Δεν μου κάνει εντύπωση πάντως το ότι οι γκλομπαλιστές επιχειρούν, όπως λες, να οικειοποιηθούν τη δύναμη και την παγκοσμιότητα της ροκ (άλλωστε τ' αρχίδια τους στην Ελλάδα -βλ. δεξιοί κι αριστεροί "ευρωπαϊστές"- επιχείρησαν να καπηλευτούν ακόμα και τον Καστοριάδη...). Την οικειοποίηση της ροκ την έχουν ξαναεπιχειρήσει εν διατεταγμένη υπηρεσία και αρκετοί δεξιοί φλώροι, χριστιανοί, νεοναζί, σταλινοειδείς (μετά το γκρέμισμα του Τείχους) κ.α.
      Ωστόσο η ροκ έχει κλείσει πλέον τον κύκλο της ως κοινωνικό φαινόμενο (1955-1990) και οι ιστορικοί έχουν λίγο-πολύ συμφωνήσει για τον απελευθερωτικό και ανατρεπτικό της ρόλο στον πολιτισμό και την κοινωνία, καθώς και για το ποιά είναι τα ψευδεπίγραφά της. Οπότε στην περίπτωση των γκλομπαλιστών, αυτό που γίνεται αντικείμενο απόπειρας οικειοποίησης απ' αυτούς είναι απλώς το κακοποιημένο πτώμα τής ροκ, ή έστω ένα εξίσου άψυχο και ψευδεπίγραφο ομοίωμά της, και όχι η ίδια.

      Κάτι παρόμοια κακοποιητικό / οικειοποιητικό είχαν επιχειρήσει και οι χριστιανοί με τον ελληνικό πολιτισμό (αφού πρώτα είχαν ισοπεδώσει ή "μετατρέψει" τα μνημεία του, καταστρέψει ή παραχαράξει τα κείμενά του, εκκαθαρίσει μαζικά όσους είχαν "νοσήσει" απ' αυτόν κλπ.). Αλλά και σε αυτό το ζήτημα η επιστημονική ιστοριογραφία έχει αποφανθεί περί του ποιό ειναι το γνήσιο και ποιά τα ψευδεπίγραφα. Δηλ. ότι ελληνικός πολιτισμός και χριστιανισμός είναι έννοιες ασύμβατες και αντίπαλες.

      Kατά τον ίδιο τρόπο, ροκ και ιδεολογική στράτευση οποιουδήποτε είδους είναι έννοιες εχθρικές. Θεωρώ, λοιπόν, ότι σε κάθε περίπτωση οι εξοικειωμένοι θα μπορούν να ξεχωρίζουν το αυθεντικό από το κάλπικο και αργά ή γρήγορα τα ψέματα θα έρχονται στην επιφάνεια.

      Ανταποδίδω ευχές.

      Διαγραφή
    2. Μιλάω για τους "πολίτες" του κόσμου (ή υπηκόους αυτοκρατορίας λέω εγω) που θεωρούν οτι αυτό που ζούμε ειναι δημοκρατία και αυτό που μένει ειναι να ενωθούν τα κράτη (εν μέσω ολιγαρχίας) έχοντας μια πιο κεντρική εξουσία (τεχνοκρατών ,αγορές ή οτι άλλο) Δεν μπορώ να σου αναρτήσω σημείο του φατσοβιβλίου που μου έστειλαν ως και το Imagine για να με "βουλώσουν" (γι αυτό και μου ήρθαν στο μυαλό με την τελευταία παράγραφο). Έγινε κάποια χρόνια πριν ,και μπορει να μην ειναι η ίδια κατάσταση τώρα στα μυαλά των ανθρώπων. (δεν διατηρώ λογαριασμό ΦΒ πια ,παρα μονο για δουλειά)

      Ο μεγαλύτερος υπέρμαχος μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης ήταν ο ΓΑΠ που το έπαιζε και ροκ και αντιεξουσιαστής. Και τελευταία έγινε και άμεσο-δημοκράτης.

      Αυτο που ζητάω ειναι η γνώμη σου για την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση πιο πολυ. δεν ξέρω αν έχεις γράψει ή αν έχεις αναφερθει εδω μέσα. Μπορεί να εχει κλείσει τον κύκλο της και να φθίνει αλλα και πάλι θα ήθελα την γνώμη σου.

      Στα υπόλοιπα μου απάντησες κι ας μην σου έδωσα πληροφορίες.

      ΥΓ. ο χρόνος μου ειναι κάπως .. το χειροτερο όμως ειναι οτι έρχομαι κομμάτια.

      ΥΓ. β: χαράς το κουράγιο σου παντως να προσφέρεις να διαβάζουμε.

      Διαγραφή
    3. Όταν τ' αφεντικά (και τα φερέφωνα αρχίδια τους: "ευρωπαϊστές", "εκσυγχρονιστές" κ.α.) μιλούν για παγκοσμιοποίηση, εννοούν παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας τους. Δηλ.για παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικού τύπου εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της "οικολογικά ελεγχόμενης" καταστροφής της φύσης, της συνέχισης τού καταμερισμού του παγκόσμιου πλούτου με τρόπο ώστε να διαιωνίζεται η κυριαρχία και η υποταγή κλπ.

      Αντίθετα, το Imagine μιλά για παγκοσμιοποίηση του πλούτου (ώστε αυτός να μην συνεχίσει να βρίσκεται στα χέρια ενός μόνο μέρους), για παγκόσμια κατάργηση κάθε μορφής ιεραρχίας (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής κλπ.) και άρα κάθε μορφής κυριαρχίας και υποταγής.

      Το ενδιαφέρον είναι ότι οι γκλομπαλιστές ολοκληρωτιστές έχουν κάνει τους εθνικιστές να μοιάζουν άκακα ανθρωπάκια και πρέβεις της ελευθερίας και της αυτονομίας. Δημιουργούνται έτσι ψευτοδιλήμματα, που εγκλωβίζουν τον κόσμο π.χ. μεταξύ Λεπέν / Χρυσής Αβγής και "Ε".Ε. / "δημοκρατικού Δυτικού κόσμου" (που πρέπει να "ενοποιηθεί" για να "διασωθεί ο πολιτισμός") κλπ. Αυτά τα ψευτοδιλήμματα / παγίδες, τα χειρίζονται με επιτηδειότητα οι μηντιάρχες των γκλομπαλιστών (και στην Ελλάδα), προσπαθώντας να σκαρώσουν έναν μεταμοντέρνο νεοεθνικισμό "πολιτισμικού" τύπου, σαν κι αυτόν που επιχείρησαν (και απέτυχαν) να δημιουργήσουν οι νεοπλατωνικοί διανοούμενοι της ύστερης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (που μάλιστα το έπαιζαν και ... έλληνες, όπως οι σημερινοί νεοφιλελεύθεροι γκλομπαλιστές το παίζουν "δυτικοί", "διεθνιστές" και ... "πολίτες του κόσμου"). Φυσικά ο εθνικισμός παραμένει εθνικισμός, όσους και όποιους ιδεολογικούς φερετζέδες κι αν προβάρει.

      Η μόνη έξοδος απ' αυτή την ιδεολογική παγίδα είναι φυσικά η διεθνιστική αλληλεγγύη των εκμεταλλευομένων (δηλ. όσων δεν αποφασίζουν οι ίδιοι ατομικά και συλλογικά για τις ζωές τους), σαν κι αυτόν που αναδεικνύει το Imagine.
      Θεωρώ ότι αν δεν κατορθωθεί αυτό, ο δυτικός κόσμος θα πισωγυρίσει σε έναν νέο Μεσαίωνα, όπως συνέβη στο παράδειγμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

      ΥΓ. Το κουράγιο είναι αμοιβαίο. Η διάθεση για ψάξιμο και συζήτηση αφορούν το ίδιο, τόσο σε αυτόν που κάθε φορά προσπαθεί να πει κάτι, όσο και σε αυτόν που προσπαθεί να το επεξεργαστεί.

      Διαγραφή
  2. Το Imagine γνωρίζω γιατι μιλάει ,και απο την πρώτη φορά που το άκουσα μου άρεσε. Και κατέληξε να χρησιμοποιείται και απο τον καθένα οπως αυτός φαντάζεται.

    Ο λόγος που ζήτησα την γνώμη σου ειναι γιατι εχεις φοβερή αντίληψη. Η απάντηση σου τα ειχε όλα και με το παραπάνω!

    χαιρετώ !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. «Προσπαθούν να σκαρώσουν έναν μεταμοντέρνο νεοεθνικισμό "πολιτισμικού" τύπου» και προσθέτω ότι δυστυχώς φαίνεται πως θα τα καταφέρουν. Η κουβέντα αυτή δεν είναι σημερινή, έχει ήδη ανοίξει από τη δεκαετία του 60’ (όπου ακόμη ο β’παγκόσμιος ήταν σχετικά φρέσκος) με την εισαγωγή του όρου «εθνοπλουραλισμός» (κυρίως από τον Guy Héraud στο βιβλίο του «Les principes du federalisme et la Federation europeenne» που συζητήθηκε και από άλλους θεωρητικούς της εποχής όπως ο Weber, ο Barth). Η νέα δεξιά και οι ακροδεξιές της αποφύσεις έχουν καταλάβει πολύ καλά ότι η συνεχιζόμενη αποστασιοποίηση (ενεργητική και παθητική) από τις παραδόσεις και τις ρίζες (βλ. Simon Veil) προκαλεί συναισθήματα αποξένωσης (ειδικά την αποξένωση ως έννοια την έχει αναλύσει πολύ εύστοχα η Arendt). Και η γενικευμένη αίσθηση αποξένωσης (σε συνδυασμό με την αυξανόμενη ανασφάλεια και την μεταμοντέρνα φιλοσοφία της εικόνας, κλπ.) φαίνεται πως δεν κάνει τους ανθρώπους να δρουν με όρους διεθνιστικής αλληλεγγύης αλλά με όρους εθνικιστικής συσπείρωσης ακόμη και όταν έχουν περισσότερα κοινά (κατάσταση και προβλήματα) με αλλοεθνείς παρά με ομοεθνείς τους (γεγονός που αφορά πολλούς νεόπτωχους Έλληνες).
    Ο μηχανισμός αυτός - ακόμη και εάν φαντάζει παράλογος και ανώμαλος (για έναν υγιή τουλάχιστον νου) - δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει, είναι γνωστός δεκαετίες τώρα. Έτσι για παράδειγμα έχει σημασία να προσέξουμε ότι στη ρητορική της νέας δεξιάς ο πολιτισμός των μεταναστών τελικώς διαφέρει τόσο από τον «πολιτισμό της χώρας καταγωγής τους» όσο και από τον «πολιτισμό της χώρας υποδοχής τους». Έτσι αυτοί θα πρέπει να θεωρούνται ως κάποιες – πάνω κάτω - επικίνδυνες μορφές μετάβασης από κάτι σε κάτι άλλο, που κανείς δεν μπορεί να ορίσει τελικά ούτε το πως ούτε και το πότε. Ο διεθνισμός θα ήταν η απάντηση αλλά νομίζω ότι απέχουμε πολύ από αυτό, σήμερα βρισκόμαστε περισσότερο στην εποχή από τη μια του γενικώς «ξένου» (βλ. νέα δεξιά) και από την άλλη της άρνησης ύπαρξης προβλήματος (βλ. «αρνησαριστερά»). Πιστεύω ότι το οικονομικό σκέλος του ζητήματος της παγκοσμιοποίησης κινείται με τρομακτικές ταχύτητες ενώ το κοινωνικό και κυρίως το πολιτικό με πολύ πιο αργές και διαφορετικές και στο τέλος φοβάμαι ότι αυτό θα οδηγήσει σε κάτι άκρως καταστροφικό (και όχι σε μια νέα ισορροπία με την αρχαία ελληνική έννοια της επιστροφής των χορδών).
    Η παραπάνω αποψάρα μου φυσικά δεν σημαίνει ότι όλα αυτά θα επαληθευτούν και σε καμία περίπτωση πάντως δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να φανταζόμαστε έναν άλλο κόσμο όπως ο Lennon ή να αγωνιζόμαστε για αυτόν, μάλιστα καλό θα ήταν παράλληλα να αρχίζαμε όλο και περισσότεροι να κουβαλάμε και εκείνη τη μικρή σταγονίτσα που κουβαλάει το κολιμπρί στο παραμύθι πάνω από κάθε φωτιά, μικρή και μεγάλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για άλλη μια φορά πιάνομαι ανενημέρωτος αφού δεν ήξερα ότι το ζήτημα του "πολιτισμικού" νεοεθνικισμού έχει τέτοια προϊστορία.
      Γιώργο σ' ευχαριστώ για το διαφωτιστικότατο και "διαβασμένο" σχόλιο. Δυστυχώς, πέραν αυτού, δεν έχω βρει κάτι σχετικό -και εξίσου σοβαρό- στο διαδίκτυο. Αν γνωρίζεις εσύ, θα ήμουν ευγνώμων αν με ενημέρωνες.

      Διαγραφή
    2. Στην παραπομπή μου αναφέρομαι στην Simone Weil φυσικά και όχι στην Veil (πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου). Λάθος πληκτρολόγηση, παρακαλώ διόρθωσέ το εάν μπορείς...

      Διαγραφή
  4. Μια κι αναφέρθηκες στον Edward Abbey, ένα γνήσιο τέκνο των '60s, ορίστε και το δικό του ροκ επιτύμβιο:

    EDWARD
    PAUL
    ABBEY
    1927—1989
    No Comment

    (https://en.wikipedia.org/wiki/Edward_Abbey#Death_and_burial)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ξεχασες και τον "δικο" μας Ζαχο Χατζησκοτ...χατζηφωτιου,νομιζω;Ετοιμη επιτυμβια πλακα με
    "Εζησα οπως ηθελα,χαιρεται..."πιο ταιριαστο βεβαια θαταν "εζησα σα λαμογιο σε βαρος οσων μπορεσα" αλλα δεν πειραζει.Το αρθρο τελειο, με το "imagine" λιγο προχώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή