(σαν να μην πέρασε μια μέρα...)
Χθες κατέβηκα μια βόλτα σε γνωστό παλιό δισκάδικο της Αθήνας, με μεταχειρισμένους κυρίως δίσκους. Όχι για να αγοράσω κάτι (αν και τελικά δεν απέφυγα τον πειρασμό) αλλά για να πάρω λίγη από την χαρακτηριστική «ατμόσφαιρα» που έχουν τέτοιοι χώροι. Τα παλιά δισκάδικα μυρίζουν ανάλογα με τα κελάρια όπου φυλάσσεται παλιό κρασί. Μόνο η μυρωδιά είναι διαφορετική: κρασί και ξύλο στη μία περίπτωση, γυαλιστερό χαρτόνι και βινύλλιο ποτισμένα με νικοτίνη στην άλλη.
Τυχαίνει εξάλλου, πράγμα περίπου αναπόφευκτο μετά από τόσες δεκαετίες που συχνάζω εκεί, να γνωρίζω και το πρόσωπο που έχει την επιχείρηση (θα πω μόνο ότι απολαμβάνει της γενικής εκτίμησης για τις εις βάθος περί ροκ– και όχι μόνο- γνώσεις του αλλά και για την ακέραιη στάση του στην πιάτσα τόσα χρόνια). Την ώρα που πήγα, έτυχε να βρίσκεται εκεί άλλος ένας σχεδόν συνομήλικός του πελάτης, εξαιρετικά καλοβαλμένος, που δεν τον είχα ξαναδεί. Δύο γενιές ροκάδων λοιπόν στον ίδιο «ναό»: οι δυό τους προερχόμενοι από την ψυχεδέλεια, εγώ από το punk / new wave / post punk κ.ε.
Οι δυό τους έδειχναν να γνωρίζονται αρκετά καλά και συζητούσαν για κάποιο άσχετο με μουσική θέμα. Ξαφνικά μπήκε ένας τρίτος πελάτης, συνομήλικός μου και γνωστός μου εξ' όψεως (αλλά, όπως φάνηκε, μάλλον περισσότερο γνωστός στους άλλους δύο), ο οποίος διέκοψε τη συζήτηση.