"ΠΡΟΣΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ" ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΤΑΛΙΜΠΑΝ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ

    Η είδηση:

  Εθνική Πινακοθήκη: Ενορχηστρωμένη με ψέματα η επίθεση, καμία πρόθεση προσβολής της θρησκείας, δηλώνει η διευθύντριά της. 

  Η Συραγώ Τσιάρα μάς ξενάγησε στην έκθεση που βανδάλισε ο βουλευτής της «Νίκης» και αποκάλυψε τις απειλές που δέχτηκαν.

(https://www.protothema.gr/culture/article/1611444/vandalismos-stin-ethniki-pinakothiki-ta-erga-pou-skandalisan-ton-vouleuti-tis-nikis-kai-o-vraveumenos-dimiourgos-tous/)

   Οι θρησκείες και τα σύμβολά τους είναι  φαντασιακά δημιουργήματα, όπως οι ιδεολογίες (πολιτικές, εθνικές, ή άλλων συνομαδώσεων, επίσης με τα σύμβολά τους), τα φιλοσοφικά συστήματα, οι μυθολογίες, οι παραδόσεις, τα καλλιτεχνικά έργα  κλπ.

  Σαν φαντασιακές δημιουργίες, απευθύνονται στην κοινωνία και άρα εκτίθενται αναγκαστικά στον Δημόσιο Χώρο (που σημαίνει: και στον δημόσιο λόγο) ώστε να μπορούν να αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον στο οποίο υπάρχουν (μία φαντασιακή δημιουργία κλεισμένη σε ένα δωμάτιο δεν θα είχε λόγο ύπαρξης). Κατά συνέπεια οι φαντασιακές δημιουργίες δεν έχουν φαντασιακά "copy rights" και δεν αποτελούν "απαραβίαστη" φαντασιακή ιδιοκτησία αυτών που τις δημιούργησαν: οποιοσδήποτε τις "υφίσταται" δια της αλληλεπίδρασης έχει λόγο επάνω σε αυτές. Επίσης κατά συνέπεια, οποιαδήποτε πρόσληψή τους, κριτική σε αυτές, φιλοσοφική, καλλιτεχνική ή άλλη διαπραγμάτευσή τους ή φαντασιακού χαρακτήρα χρήση τους, είναι εξίσου έγκυρη, απολύτως θεμιτή και αυτονομιμοποιημένη, και δεν μπορεί να θεωρείται "προσβλητική". 

  Οι αρχαίοι έλληνες π.χ. εφάρμοζαν στην πράξη την τακτική της συνεχούς επαναδιαπραγμάτευσης της μυθολογίας τους τόσο στη φιλοσοφική τους αναζήτηση (βλ. διασκευές μύθων από τους φιλοσόφους, προκειμένου να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους)  όσο και στο Θέατρο (όπου οι μύθοι αντιμετωπίζονταν σαν εύπλαστο υλικό σε τέτοιο βαθμό όπου ακόμα και οι θεοί γίνονταν αντικείμενα και στόχοι κριτικής, αμφισβήτησης ή διακωμώδησης, χωρίς αυτό να θεωρείται "ασέβεια" ή "ιεροσυλία").

ΟΙ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΠΟΥΤΙΝ ΚΕΙΝΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ

  Ο εχθρός είναι μπροστά στα μάτια μας και λέγεται "Ε." Ε. (το Ιράν δυτικού κόσμου)

       Βερολίνο 8-5-1916
      Στην υπόθεση μου παρατηρώ τα ακόλουθα:

    1ον: Για τον διεθνιστή σοσιαλιστή η προδοσία της πατρίδας είναι ένα πράγμα εντελώς ανόητο.  Αυτός δεν ξέρει καμιά εχθρική δύναμη την οποία να μπορεί έστω και από μακριά να σκεφτεί να «βοηθήσει». Απέναντι σε οποιαδήποτε ξένη καπιταλιστική κυβέρνηση είναι επαναστάτης όπως και απέναντι στη δική του. Ο σκοπός του είναι όχι να «βοηθήσει μια εχθρική δύναμη» αλλά συνεργαζόμενος διεθνώς με τις σοσιαλιστικές δυνάμεις των άλλων χωρών να καταστρέψει ταυτόχρονα όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

   Αγωνίζεται εν ονόματι τον προλεταριάτου ενάντια στον διεθνή καπιταλισμό. Τον κτυπάει όπου τον βρίσκει και όπου μπορεί να τον κτυπήσει αποτελεσματικά. Δηλαδή στη χώρα του. Στη χώρα του κτυπάει, εν ονόματι του διεθνούς προλεταριάτου τη δική τον κυβέρνηση, τις δικές τον κυρίαρχες τάξεις, σαν εκπροόσωπους τον διεθνούς καπιταλισμού. Σ' αυτόν τον τοπικό ταξικό αγώνα εναντίον τον πολέμου, πραγματοποιείται ο διεθνής ταξικός αγώνας εναντίον τον πολέμου.

   2ον: Αν, λόγου χάριν, οι γερμανοί σοσιαλιστές πολεμούσαν την αγγλική κυβέρνηση και οι Άγγλοι τη γερμανική, αυτό θα ήταν κωμωδία και κάτι χειρότερο. Δεν είναι σοσιαλιστής αλλά ελεεινός υπηρέτης της κυρίαρχης τάξης, εκείνος που πολεμάει τον εχθρό - τον ιμπεριαλισμό - όχι κτυπώντας τους αντιπροσώπους του, εκείνους που βρίσκονται απέναντι του, κάτω από τη μύτη του, αλλά τους αντιπροσώπους εκείνους που βρίσκονται έξω από τον κύκλο της δράσης του και μάλιστα με την έγκριση και την εύνοια της κυβέρνησής του. Μια τέτοια πολιτική είναι παρόρμηση σε πόλεμο, δεν είναι πάλη των τάξεων, αλλά εντελώς το αντίθετο.

   Βέβαια ο διεθνιστής σοσιαλιστής - και μόνον αυτός, γιατί αυτός διεξάγει αγώνα της τάξης εναντίον της κυβέρνησής του - έχει το δικαίωμα να επιτεθεί και εναντίον των ξένων κυβερνήσεων.

  Αλλά για το έργο αυτό βρίσκονται σ' όλες τις χώρες αρκετές δυνάμεις. Γι' αυτό ο σοσιαλιστής εκμεταλλευόμενος πρέπει να αφιερώνει όλη του τη δύναμη στον πόλεμο ενάντια στην κυβέρνηση του, για να αντιδράσει τουλάχιστο κατά της μεγαλύτερης σύγχυσης. Γι' αυτό κι εγώ δεν θα ασχοληθώ με τα λάθη των άλλων κυβερνήσεων, αλλά με τα λάθη της γερμανικής κυβέρνησης της «Ε.»Ε.. Μάλιστα έχω την υποχρέωση να υπερασπίσω τις ξένες κυβερνήσεις [όπως τη ρωσική του Πούτιν ή την αμερικάνικη του Τραμπ] από άδικες κατηγορίες, γιατί ποτέ δε πρέπει να σεβόμαστε το ψέμα, και γιατί σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά παρόμοια ψέματα χρησιμεύουν στο ανόσιο έργο της εξαγρίωσης του λαού εναντίον των άλλων λαών και της υπόθαλψης των πολεμικών μέσων.

                                                                                                                         Κάρλ Λήμπκνεχτ

       

 Bob Dylan - Masters Of War (1963)

   Αν αλλάξει κάποιος κάποιες ελάχιστες λέξεις (όπως οι σημειωμένες με κόκκινα στοιχεία) στην τελευταία παράγραφο του παραπάνω κειμένου τού (εκτελεσμένου από σοσιαλδημοκράτη μπράβο) διεθνιστή επαναστάτη Karl Liebknecht, θα έχει αποκτήσει έναν διαχρονικό "μπούσουλα" περί του σκεπτικού και της μεθοδολογίας του Κοινωνικού Πολέμου, όπως επιβάλλεται να διεξάγεται σε οποιαδήποτε διαστρωματωμένη κοινωνία  από τους απανταχού εκμεταλλευόμενους (δηλαδή από εκείνους των οποίων το "συμφέρον" να ζουν μια μη καταπιεσμένη/αρρωστημένη ζωή δεν αντίκειται στο συμφέρον της ευτυχίας κανενός άλλου).   

   Η καταφυγή στην υγιή και μη δογματική Σκέψη των (κυνηγημένων από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά) διεθνιστών επαναστατών του ευρωπαϊκού 20ου αιώνα, όπως οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο προαναφερθείς Καρλ Λήμπκνεχτ ή οι "δικοί" μας  Άγις Στίνας και Κορνήλιος Καστοριάδης (αλλά και γενικότερα κάθε ανθρώπου που θεωρεί ζωτικής υπαρξιακής σημασίας το να σκέφτεται πολιτικά με το δικό του μυαλό χωρίς να παίρνει "γραμμές" από οποιαδήποτε ιδεολογία και τους φορείς της) μπορεί ίσως να λειτουργήσει ως σωτήρια πυξίδα για κάθε εκμεταλλευόμενο σε μια εποχή κατάρρευσης των αποκληθεισών "μεγάλων αφηγήσεων", όπως η σημερινή.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΗΘΙ(ΚΟΛΟΓΙ)ΚΟΥ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (με μια φράση)

  "Left is really good at telling people off, which just makes everyone think: fuck off"

 (Nicky Wire, μπασίστας και κύριος στιχουργός των ουαλών Manic Street Preachers, σε πρόσφατη συνέντευξή του για τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος)

       

                          

   To αφήνω αμετάφραστο για να μην χαθεί η βιτριολική ομοιοκαταληξία. 

   Σε ελεύθερη όμως απόδοση λέει περίπου ότι, η αριστερά έχει γίνει ειδική στο να κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο, με τρόπο που να τον κάνει να σκέφτεται "άντε γαμηθείτε".

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

   "Αν οι κυβερνώντες μας φέρονται σαν να είμαστε ζώα είναι επειδή εμείς φερόμαστε έτσι μεταξύ μας"   

    (από τη ρωσική ταινία του 2014 "Ο Ηλίθιος").

   Για το έγκλημα των Τεμπών δεν φταίει (μόνο) η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Και το έγκλημα δεν θα το συγκάλυπτε μόνο η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Για το έγκλημα δεν φταίει επίσης ούτε η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων αφού και επί ΟΣΕ είχαμε τέτοιες εκατόμβες

(https://el.wikipedia.org/.../%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE...).

  Το έγκλημα και η συγκάλυψή του θα συνέβαιναν κατά πανομοιότυπο τρόπο σε αυτή τη χώρα, με οποιαδήποτε κυβέρνηση αλλά και με οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό καθεστώς των σιδηροδρόμων. Το θέμα δεν είναι (μόνο) να πέσει αυτή (ή η οποιαδήποτε άλλη) κυβέρνηση, για να ωφεληθούν κάποιοι πολιτικάντηδες εις βάρος κάποιων άλλων, μόνο και μόνο επειδή από καθαρή τύχη το έγκλημα δεν συνέβη στη δική τους "βάρδια" (δηλ. δεν το έκαναν αυτοί αλλά κάποιοι άλλοι). Το θέμα είναι να πέσει αυτό το πελατειακό άρρωστο αποκτηνωμένο ψευδοκράτος. Όχι απλώς να "αλλάξει" (αρκετά πιά με αυτές τις αυταπάτες) αλλά να διαλυθεί εις τα εξ' ων συνετέθη, να θαφτεί και να τσιμεντωθεί στον Απόπατο της Ιστορίας, και να μην ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι, ούτε αυτό, ούτε οι πολιτικοί (συμπολιτευόμενοι και "αντιπολιτευόμενοι"), οικονομικοί,  νομικοί και θρησκευτικοί ταγοί του.