ΘΑ "ΕΝΕΚΡΙΝΑΝ" ΟΙ ΧΙΠΠΥΣ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΣΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ ΑΠΟ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΦΥΛΟΥ;

     

    Ένα ερώτημα στη λεγόμενη Τεχνητή Νοημοσύνη

   

   Ήταν το The End (1967) των Doors ένα "αντιπατριαρχικό" woke άσμα; Ήθελε ο Jim Morrison να σκοτώσει τον πατέρα του και να πηδήξει τη μάνα του (όπως δηλώνει ψυχρά στο τραγούδι); Ήθελε  επιστροφή στη "μητριαρχία" και κατάργηση της "πατριαρχίας";  Αν και θαυμαστής τού (αιωνίως πρωτάρη με τις γυναίκες και "μισογύνη") Νίτσε, θα τασσόταν ο Jim Morrison υπέρ της καθιέρωσης του όρου "γυναικοκτονία" ή υπέρ των "δύο μαμάδων"; Φαιδροί προβληματισμοί με εξίσου φαιδρές καταφατικές απαντήσεις ρηχών εγκεφάλων, που υποβιβάζουν (για τους σκοπούς τους) την ποίηση σε επίπεδο ίδιο εκείνου που οι σεμνότυφοι χριστιανοί απολογητές υποβίβαζαν την "αιμομικτική" ελληνική μυθολογία...

   Αυτό που κυρίως με εντυπωσιάζει στον γουοκισμό είναι το ότι, στην προσπάθειά του να πείσει ότι διαθέτει ιστορική εγκυρότητα, αυτοπαρουσιάζεται ως συνεχιστής ιστορικών κινημάτων όπως εκείνα των βορειοαμερικανών μαύρων ή της Aντικουλτούρας της δεκαετίας του 1960. Το ίδιο δηλαδή που κάνουν σταθερά οι χριστιανοί απολογητές από τις αρχές του Μεσαίωνα μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούν να παρουσιάσουν τον ελληνικό πολιτισμό σαν πρόδρομο του χριστιανισμού. Ή οι ναζί, που παρίσταναν τους απογόνους και συνεχιστές ... των αρχαίων σπαρτιατών, ενώ χρησιμοποίησαν κι ένα πανάρχαιο και παγκόσμιο πολυθεϊστικό σύμβολο όπως η σβάστικα στο σφουγγαρόπανο που είχαν για σημαία τους.

  Το αποτέλεσμα τέτοιων φαιδρών και ιδεολογικώς γλοιωδών πρακτικών δεν είναι ούτε μόνο ούτε κυρίως αντιαισθητικό (αφού έχει παράξει καταγέλαστα υβρίδια π.χ. σαν τον "ελληνοχριστιανισμό" ή τον ναζιστικό "παγανισμό"). Είναι κυρίως βαθύτατα μαγαριστικό για τη μνήμη των ανθρώπων, στις ιδέες και αντιλήψεις των οποίων οι πρακτικές αυτές εφαρμόζονται. Τέτοιες προπαγανδιστικές πρακτικές ευτελίζουν κοινωνικά ορόσημα (π.χ. Μάης του 1968 κ.α.) πολύ περισσότερο από όσο θα τα ευτέλιζε το καθεστώς, αν καθιέρωνε μια ετήσια "επέτειό" τους. Επίσης παράγουν και μια απερίφραστη απειλή οργουελικού τύπου απέναντι σε όσους πρόλαβαν κάποια από εκείνα τα γεγονότα, και που σήμερα καλούνται να πάψουν να θυμούνται ό,τι είχαν ζήσει (και συμμετάσχει) με τις ίδιες τους τις αισθήσεις, και να το αντικαταστήσουν με μία προκάτ ψευδομνήμη (άλλη μια επαλήθευση της γνωστής παρατήρησης του Μίλαν Κούντερα για την αγαστή σχέση αμνησίας και εξουσίας).

   Ο γουοκισμός φαίνεται να είναι για τον σύγχρονο κόσμο, ό,τι υπήρξε ο χριστιανισμός για τον αρχαίο: η πιο κραυγαλέα απόδειξη μιας κρίσης σημασιών, δηλαδή του πλέον αδιάψευστου σημαδιού ότι ένας πολιτισμός (εν προκειμένω ο καπιταλιστικός σε όλες τις εκδοχές του, αστικές ή γραφειοκρατικές) έχει κλείσει τον κύκλο του και δεν έχει τίποτα άλλο να προτάξει εκτός από ανακυκλώσεις των διαφόρων ιδεολογικών παραπροϊόντων ή αποβλήτων του. Ενός πολιτισμού που δεν μπορεί καν να επανανοηματοδοτήσει τις ιδρυτικές σημασίες του, με τον τρόπο που το έκανε η Αντικουλτούρα μέσω ενός μείζονος συγγραφέα της, του Χέρμπερτ Μαρκούζε: 

  "Η βιομηχανική κοινωνία έφτασε στο στάδιο εκείνο, όπου πια δεν μπορούμε να ορίσουμε μια αληθινά ελεύθερη κοινωνία χρησιμοποιώντας τούς παραδοσιακούς όρους τής οικονομικής, πολιτικής και πνευματικής ελευθερίας. Όχι γιατί οι ελευθερίες αυτές έχασαν τη σημασία τους, αλλά αντίθετα γιατί έχουν πάρα πολλή σημασία για να μπορούν να περιοριστούν στα παραδοσιακό πλαίσιο.

   Μόνο αρνητικοί όροι μπορούν να εκφράσουν αυτές τις καινούργιες μορφές, γιατί ακριβώς αποτελούν άρνηση των μορφών που κυριαρχούν.

 Έτσι, οικονομική ελευθερία θα πρέπει να σημαίνει απελευθέρωση απ΄ την οικονομία, απ΄ τον καταναγκασμό, που ασκείται με τις οικονομικές σχέσεις και δυνάμεις, απελευθέρωση απ΄ την καθημερινή πάλη για την ύπαρξη, απαλλαγή απ΄ την ανάγκη να κερδίζουμε τη ζωή μας.

  Πολιτική ελευθερία θα πρέπει να σημαίνει απελευθέρωση απ' την πολιτική αυτή, που πάνω της τα άτομα δεν μπορούν να ασκήσουν ουσιαστικό έλεγχο.

  Πνευματική ελευθερία θα πρέπει να σημαίνει αποκατάσταση τής ατομικής σκέψης, πνιγμένης σήμερα από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και θύμα τής διαπαιδαγώγησης, κι ακόμη θα πρέπει να σημαίνει, ότι θα πάψουν να υπάρχουν κατασκευαστές τής «κοινής γνώμης» κι ακόμη και κοινή γνώμη".

   Δεν βρίσκω κάποιον άλλον τρόπο για να εξηγήσω την παντελή αδυναμία των σύγχρονων κοινωνιών να παράξουν νέες (πολιτικές σε πρώτη φάση) σημασίες, αλλά αντ' αυτού παραπαίουν ανάμεσα σε απαρχαιωμένες τέτοιες, όπως η διαφαινόμενη (επι)στροφή στο "θρησκεία - πατρίδα - οικογένεια", και η υιοθέτηση εξίσου θεοκρατικών νοοτροπιών του τύπου Credo quia absurdum / πιστεύω γιατί είναι παράλογο (όπως το γνωστό woke σεξιστικό "γυναίκα είναι κάτι που εξωτερικά αρκεί να φέρει βυζιά και αιδοίο, έστω και τεχνητά", δηλαδή "γυναίκα=απομίμηση γυναίκας"). 

    Ο κόσμος μας έχει να διαλέξει ανάμεσα σε αρνητές της κλιματικής αποσάθρωσης και αρνητές της βιολογίας. Δηλαδή ανάμεσα σε εξίσου "ψεκασμένους" αρνητές της πραγματικότητας: this is the End, beautiful friend... 

  Ο γουοκισμός μπορεί να γίνει ιστορικά αντιληπτός μόνο σαν μια εκφυλιστική ασθένεια του πολιτισμού μας. Ευτελίζει ο,τιδήποτε αυθεντικό με το οποίο έρχεται σε έστω απλή επαφή, π.χ. το υπερτριακονταετές κίνημα της Αντικουλτούρας για συλλογικό και ατομικό αυτοκαθορισμό (=θέλω να γίνω αυτό που είμαι, να πάψω να  βγάζω τον καρκίνο ζώντας αποξενωμένος από τον εαυτό μου, να μην είμαι άλλο ένα εργασιακό γραναζάκι, να μην είμαι άλλος ένας χαζοχαρούμενος καταναλωτής, να σκέφτομαι για λογαριασμό μου και όχι σαν μαζάνθρωπος, να αυτοπραγματωθώ αντί να αγωνιώ να εκπληρώνω τα ετοιματζίδικα ρολάκια περί επαγγελματικής, ερωτικής ή άλλης "επιτυχίας" που η ιεραρχημένη κοινωνία θέλει να μου φορέσει καπέλο, και, τέλος, να αλλάξω την κοινωνία προς αυτή την κατεύθυνση), τον οποίο έχει υποβαθμίσει ατομιστικά και απλοϊκά σε ... αυτοπροσδιορισμό (=θέλω να γίνω αυτό που "νιώθω", να είμαι ό,τι δηλώνω, και απαιτώ από την κοινωνία, όχι να αλλάξει, αλλά απλώς να με βλέπει και να με αντιμετωπίζει ανάλογα με το τι μου έχει κατέβει κάθε φορά ότι "είμαι"). Ενώ ξυπνάει (κάνοντάς τα μάλιστα να φαίνονται ως "φωνές της λογικής") γνωστά τέρατα του παρελθόντος. This is the End, my only friend...

     

   Θα δώσω ένα παράδειγμα αποτελέσματος woke ιδεολογικής καπηλείας και ιστορικής παραχάραξης. Όχι πολύ καιρό πριν, ένας γνωστός μου, συνομήλικος και ακραιφνής οπαδός κάθε σημείου της woke ατζέντας (λογοκρισία και ξαναγράψιμο όλης της "σεξιστικής, πατριαρχικής και ομοφοβικής" δυτικής λογοτεχνίας ώστε να μην... "προσβάλλονται" και "ταράζονται" όσοι φαντασιώνονται ότι φέρουν κάποιο "συλλογικό τραύμα", νομιμοποίηση της παρένθετης επί πληρωμή "μητρότητας", άρνηση της ύπαρξης των δύο φύλων άρα της βιολογίας εν γένει, νομική καθιέρωση ως υποχρεωτικών των όρων "γονέας 1" και "γονέας 2" αντί για "μητέρα" και "πατέρας" για να μην "προσβάλλονται" οι ομόφυλοι "γονείς", καθαγιασμός της πορνείας ως "σεξεργασίας", υπεράσπιση του "δικαιώματος" των γκέυ να στρατεύονται στον σιωναζιστικό στρατό και να ξεκοιλιάζουν έγκυες παλαιστίνιες κλπ.) με είχε ρωτήσει με ειλικρινή απορία: "πώς είναι δυνατόν να ακούς αυτή τη μουσική, όπως π.χ. οι Doors ή οι Beatles ή οι Ramones, και ταυτόχρονα να είσαι κατά του γάμου ομοφυλοφίλων και του δικαιώματός τους να υιοθετούν παιδιά ή να τα παραγγέλνουν από μια νοικιαζόμενη μήτρα;". Βέβαια ο ερωτών δεν είχε ιδέα από Aντικουλτούρα, Doors κλπ. (αντάρτικα και Θεοδωράκη ακούει ο άνθρωπος, άντε και λίγο ραπ λόγω των παιδιών του και για να δικαιολογεί τα τατουάζ του και το σκουλαρίκι του). Του φαινόταν απλώς ότι η αντικουλτούρα, οι χίππυς κλπ. θα ήσαν αυτονόητα υπέρ κάθε γουοκιστικής Απόλυτης Αλήθειας, αφού έχει καλλιεργηθεί από την προπαγάνδα η εντύπωση ότι η αντικουλτούρα της δεκαετίας του 1960 και οι διάδοχες εκφάνσεις της (punk, new wave, post punk κ.α.) ήταν απλώς ένα φαινόμενο προδρομικό του σημερινού woke. 

   Ορμώμενος από εκείνη και από άλλες παρόμοιες κουβέντες που είχα κατά καιρούς με άλλους κατά πολύ νεώτερούς μου ανθρώπους, δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να υποβάλλω ένα πολύ συγκεκριμένο ερώτημα / ζήτημα αιχμής στο chat gpt, τον κατεξοχήν "προφήτη" και "πνευματικό" της νέας (αν και όχι μόνο) γενιάς. 

   Αυτό που δεν μου έκανε εντύπωση είναι η ακρίβεια με την οποία ο "προφήτης" μηρύκασε τα επιχειρηματολογικά κλισέ του γουοκισμού. Έτσι επαληθεύεται και ο Γκυ Ντεμπόρ, ο  οποίος σε κάποια εισαγωγή του στην Κοινωνία Του Θεάματος είχε γράψει ότι "αυτές οι μηχανές εξαρτώνται από το ασυνείδητο αυτών που τις προγραμματίζουν". Με αιφνιδίασε όμως το ότι σιγά σιγά "μαζεύτηκε" μπροστά την αντεπιχειρηματολογία, σε σημείο να υποστηρίξει τελικά την διαμετρικά αντίθετη θέση από την αρχική του (αφού αν ήταν ζωντανός στριμωγμένος γουοκιστής, θα είχε κατά πάσα πιθανότητα καταφύγει στο γνωστό ιδεολογικό υβρεολόγιο του γουοκισμού αποκαλώντας με "ομοφοβικό", "ρατσιστή", "ισλαμοφοβικό", "πατριαρχιστή", "μισογύνη", "φασίστα" κλπ.). 

    Μήπως τελικά οι μηχανές συζητούν ειλικρινέστερα από τους ανθρώπους; 

     Παρακάτω όλη η "συζήτηση". Με τονισμένα στοιχεία οι ερωτήσεις μου. 

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΕ ΔΙΣΚΟΠΩΛΕΙΟ

    (σαν να μην πέρασε μια μέρα...)

  Χθες κατέβηκα μια βόλτα σε γνωστό παλιό δισκάδικο της Αθήνας, με μεταχειρισμένους κυρίως δίσκους. Όχι για να αγοράσω κάτι (αν και τελικά δεν απέφυγα τον πειρασμό) αλλά για να πάρω λίγη από την χαρακτηριστική «ατμόσφαιρα» που έχουν τέτοιοι χώροι. Τα παλιά δισκάδικα μυρίζουν ανάλογα προς τα κελάρια όπου φυλάσσεται παλιό κρασί. Μόνο η μυρωδιά είναι διαφορετική: κρασί και ξύλο ποτισμένο απ΄αυτό στη μία περίπτωση, γυαλιστερό χαρτόνι και βινύλλιο ποτισμένα με νικοτίνη στην άλλη.

  Τυχαίνει εξάλλου, πράγμα περίπου αναπόφευκτο μετά από τόσες δεκαετίες που συχνάζω εκεί, να γνωρίζω και το πρόσωπο που έχει την επιχείρηση (θα πω μόνο ότι απολαμβάνει της γενικής εκτίμησης για τις εις βάθος περί ροκ– και όχι μόνο- γνώσεις του αλλά και για την ακέραιη στάση του στην πιάτσα τόσα χρόνια). Την ώρα που πήγα, έτυχε να βρίσκεται εκεί άλλος ένας σχεδόν συνομήλικός του πελάτης, εξαιρετικά καλοβαλμένος, που δεν τον είχα ξαναδεί. Δύο γενιές ροκάδων λοιπόν στον ίδιο «ναό»: οι δυό τους προερχόμενοι από την ψυχεδέλεια, εγώ από το punk / new wave / post punk κ.ε.

  Οι δυό τους έδειχναν να γνωρίζονται αρκετά καλά και συζητούσαν για κάποιο άσχετο με μουσική θέμα. Ξαφνικά μπήκε ένας τρίτος πελάτης, συνομήλικός μου και γνωστός μου εξ' όψεως (αλλά, όπως φάνηκε, μάλλον περισσότερο γνωστός στους άλλους δύο), ο οποίος διέκοψε τη συζήτηση.

"ΠΡΟΣΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ" ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΤΑΛΙΜΠΑΝ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ

    Η είδηση:

  Εθνική Πινακοθήκη: Ενορχηστρωμένη με ψέματα η επίθεση, καμία πρόθεση προσβολής της θρησκείας, δηλώνει η διευθύντριά της. 

  Η Συραγώ Τσιάρα μάς ξενάγησε στην έκθεση που βανδάλισε ο βουλευτής της «Νίκης» και αποκάλυψε τις απειλές που δέχτηκαν.

(https://www.protothema.gr/culture/article/1611444/vandalismos-stin-ethniki-pinakothiki-ta-erga-pou-skandalisan-ton-vouleuti-tis-nikis-kai-o-vraveumenos-dimiourgos-tous/)

   Οι θρησκείες και τα σύμβολά τους είναι  φαντασιακά δημιουργήματα, όπως οι ιδεολογίες (πολιτικές, εθνικές, ή άλλων συνομαδώσεων, επίσης με τα σύμβολά τους), τα φιλοσοφικά συστήματα, οι μυθολογίες, οι παραδόσεις, τα καλλιτεχνικά έργα  κλπ.

  Σαν φαντασιακές δημιουργίες, απευθύνονται στην κοινωνία και άρα εκτίθενται αναγκαστικά στον Δημόσιο Χώρο (που σημαίνει: και στον δημόσιο λόγο) ώστε να μπορούν να αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον τους (μία φαντασιακή δημιουργία κλεισμένη σε ένα δωμάτιο δεν θα είχε λόγο ύπαρξης). Κατά συνέπεια οι φαντασιακές δημιουργίες δεν έχουν φαντασιακά "copy rights" και δεν αποτελούν "απαραβίαστη" φαντασιακή ιδιοκτησία αυτών που τις δημιούργησαν: οποιοσδήποτε τις "υφίσταται" δια της αλληλεπίδρασης έχει λόγο επάνω σε αυτές. Επίσης κατά συνέπεια, οποιαδήποτε πρόσληψή τους, κριτική σε αυτές, φιλοσοφική, καλλιτεχνική ή άλλη διαπραγμάτευσή τους ή φαντασιακού χαρακτήρα χρήση τους, είναι εξίσου έγκυρη, απολύτως θεμιτή και αυτονομιμοποιημένη, και δεν μπορεί να θεωρείται προσβλητική. 

  Οι αρχαίοι έλληνες π.χ. εφάρμοζαν στην πράξη την τακτική της συνεχούς επαναδιαπραγμάτευσης της μυθολογίας τους τόσο στη φιλοσοφική τους αναζήτηση (βλ. διασκευές μύθων από τους φιλοσόφους, προκειμένου να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους)  όσο και στο Θέατρο (όπου οι μύθοι αντιμετωπίζονταν σαν εύπλαστο υλικό σε τέτοιο βαθμό όπου ακόμα και οι θεοί γίνονταν αντικείμενα και στόχοι κριτικής, αμφισβήτησης ή διακωμώδησης, χωρίς αυτό να θεωρείται ασέβεια ή ιεροσυλία).

ΟΙ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΠΟΥΤΙΝ ΚΕΙΝΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ

  Ο εχθρός είναι μπροστά στα μάτια μας και λέγεται "Ε." Ε. (το Ιράν δυτικού κόσμου)

       Βερολίνο 8-5-1916
      Στην υπόθεση μου παρατηρώ τα ακόλουθα:

    1ον: Για τον διεθνιστή σοσιαλιστή η προδοσία της πατρίδας είναι ένα πράγμα εντελώς ανόητο.  Αυτός δεν ξέρει καμιά εχθρική δύναμη την οποία να μπορεί έστω και από μακριά να σκεφτεί να «βοηθήσει». Απέναντι σε οποιαδήποτε ξένη καπιταλιστική κυβέρνηση είναι επαναστάτης όπως και απέναντι στη δική του. Ο σκοπός του είναι όχι να «βοηθήσει μια εχθρική δύναμη» αλλά συνεργαζόμενος διεθνώς με τις σοσιαλιστικές δυνάμεις των άλλων χωρών να καταστρέψει ταυτόχρονα όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

   Αγωνίζεται εν ονόματι τον προλεταριάτου ενάντια στον διεθνή καπιταλισμό. Τον κτυπάει όπου τον βρίσκει και όπου μπορεί να τον κτυπήσει αποτελεσματικά. Δηλαδή στη χώρα του. Στη χώρα του κτυπάει, εν ονόματι του διεθνούς προλεταριάτου τη δική τον κυβέρνηση, τις δικές τον κυρίαρχες τάξεις, σαν εκπροόσωπους τον διεθνούς καπιταλισμού. Σ' αυτόν τον τοπικό ταξικό αγώνα εναντίον τον πολέμου, πραγματοποιείται ο διεθνής ταξικός αγώνας εναντίον τον πολέμου.

   2ον: Αν, λόγου χάριν, οι γερμανοί σοσιαλιστές πολεμούσαν την αγγλική κυβέρνηση και οι Άγγλοι τη γερμανική, αυτό θα ήταν κωμωδία και κάτι χειρότερο. Δεν είναι σοσιαλιστής αλλά ελεεινός υπηρέτης της κυρίαρχης τάξης, εκείνος που πολεμάει τον εχθρό - τον ιμπεριαλισμό - όχι κτυπώντας τους αντιπροσώπους του, εκείνους που βρίσκονται απέναντι του, κάτω από τη μύτη του, αλλά τους αντιπροσώπους εκείνους που βρίσκονται έξω από τον κύκλο της δράσης του και μάλιστα με την έγκριση και την εύνοια της κυβέρνησής του. Μια τέτοια πολιτική είναι παρόρμηση σε πόλεμο, δεν είναι πάλη των τάξεων, αλλά εντελώς το αντίθετο.

   Βέβαια ο διεθνιστής σοσιαλιστής - και μόνον αυτός, γιατί αυτός διεξάγει αγώνα της τάξης εναντίον της κυβέρνησής του - έχει το δικαίωμα να επιτεθεί και εναντίον των ξένων κυβερνήσεων.

  Αλλά για το έργο αυτό βρίσκονται σ' όλες τις χώρες αρκετές δυνάμεις. Γι' αυτό ο σοσιαλιστής εκμεταλλευόμενος πρέπει να αφιερώνει όλη του τη δύναμη στον πόλεμο ενάντια στην κυβέρνηση του, για να αντιδράσει τουλάχιστο κατά της μεγαλύτερης σύγχυσης. Γι' αυτό κι εγώ δεν θα ασχοληθώ με τα λάθη των άλλων κυβερνήσεων, αλλά με τα λάθη της γερμανικής κυβέρνησης της «Ε.»Ε.. Μάλιστα έχω την υποχρέωση να υπερασπίσω τις ξένες κυβερνήσεις [όπως τη ρωσική του Πούτιν ή την αμερικάνικη του Τραμπ] από άδικες κατηγορίες, γιατί ποτέ δε πρέπει να σεβόμαστε το ψέμα, και γιατί σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά παρόμοια ψέματα χρησιμεύουν στο ανόσιο έργο της εξαγρίωσης του λαού εναντίον των άλλων λαών και της υπόθαλψης των πολεμικών μέσων.

                                                                                                                         Κάρλ Λήμπκνεχτ

       

 Bob Dylan - Masters Of War (1963)

   Αν αλλάξει κάποιος κάποιες ελάχιστες λέξεις (όπως οι σημειωμένες με κόκκινα στοιχεία) στην τελευταία παράγραφο του παραπάνω κειμένου τού (εκτελεσμένου από σοσιαλδημοκράτη μπράβο) διεθνιστή επαναστάτη Kαρλ Λήμπκνεχτ, θα έχει αποκτήσει έναν διαχρονικό "μπούσουλα" περί του σκεπτικού και της μεθοδολογίας του Κοινωνικού Πολέμου, όπως επιβάλλεται να διεξάγεται σε οποιαδήποτε διαστρωματωμένη κοινωνία  από τους απανταχού εκμεταλλευόμενους (δηλαδή από εκείνους των οποίων το "συμφέρον" να ζουν μια μη καταπιεσμένη/αρρωστημένη ζωή δεν αντίκειται στο συμφέρον της ευτυχίας κανενός άλλου).   

   Η καταφυγή στην υγιή και μη δογματική Σκέψη των (κυνηγημένων από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά) διεθνιστών επαναστατών του ευρωπαϊκού 20ου αιώνα, όπως οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο προαναφερθείς Καρλ Λήμπκνεχτ ή οι "δικοί" μας  Άγις Στίνας και Κορνήλιος Καστοριάδης (αλλά και γενικότερα κάθε ανθρώπου που θεωρεί ζωτικής υπαρξιακής σημασίας το να σκέφτεται πολιτικά με το δικό του μυαλό χωρίς να παίρνει "γραμμές" από οποιαδήποτε ιδεολογία και τους φορείς της) μπορεί ίσως να λειτουργήσει ως σωτήρια πυξίδα για κάθε εκμεταλλευόμενο σε μια εποχή κατάρρευσης των αποκληθεισών "μεγάλων αφηγήσεων", όπως η σημερινή.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΗΘΙ(ΚΟΛΟΓΙ)ΚΟΥ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (με μια φράση)

  "Left is really good at telling people off, which just makes everyone think: fuck off"

 (Nicky Wire, μπασίστας και κύριος στιχουργός των ουαλών Manic Street Preachers, σε πρόσφατη συνέντευξή του για τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος)

       

                          

   To αφήνω αμετάφραστο για να μην χαθεί η βιτριολική ομοιοκαταληξία. 

   Σε ελεύθερη όμως απόδοση λέει περίπου ότι, η αριστερά έχει γίνει ειδική στο να κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο, με τρόπο που να τον κάνει να σκέφτεται "άντε γαμηθείτε".

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

   "Αν οι κυβερνώντες μας φέρονται σαν να είμαστε ζώα είναι επειδή εμείς φερόμαστε έτσι μεταξύ μας"   

    (από τη ρωσική ταινία του 2014 "Ο Ηλίθιος").

   Για το έγκλημα των Τεμπών δεν φταίει (μόνο) η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Και το έγκλημα δεν θα το συγκάλυπτε μόνο η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Για το έγκλημα δεν φταίει επίσης ούτε η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων αφού και επί ΟΣΕ είχαμε τέτοιες εκατόμβες

(https://el.wikipedia.org/.../%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE...).

  Το έγκλημα και η συγκάλυψή του θα συνέβαιναν κατά πανομοιότυπο τρόπο σε αυτή τη χώρα, με οποιαδήποτε κυβέρνηση αλλά και με οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό καθεστώς των σιδηροδρόμων. Το θέμα δεν είναι (μόνο) να πέσει αυτή ή η οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, για να ωφεληθούν κάποιοι πολιτικάντηδες εις βάρος κάποιων άλλων, μόνο και μόνο επειδή από καθαρή τύχη το έγκλημα δεν συνέβη στη δική τους "βάρδια" (δηλ. δεν το έκαναν αυτοί αλλά κάποιοι άλλοι). Το θέμα είναι να πέσει αυτό το πελατειακό άρρωστο αποκτηνωμένο ψευδοκράτος. Όχι απλώς να "αλλάξει" (αρκετά πιά με αυτές τις αυταπάτες) αλλά να διαλυθεί εις τα εξ' ων συνετέθη, να θαφτεί και να τσιμεντωθεί στον Απόπατο της Ιστορίας, και να μην ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι, ούτε αυτό, ούτε οι πολιτικοί (συμπολιτευόμενοι και "αντιπολιτευόμενοι"), οικονομικοί,  νομικοί και θρησκευτικοί ταγοί του.