ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΗΘΙ(ΚΟΛΟΓΙ)ΚΟΥ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (με μια φράση)

  "Left is really good at telling people off, which just makes everyone think: fuck off"

 (Nicky Wire, μπασίστας και κύριος στιχουργός των ουαλών Manic Street Preachers, σε πρόσφατη συνέντευξή του για τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος)

       

                          

   To αφήνω αμετάφραστο για να μην χαθεί η βιτριολική ομοιοκαταληξία. 

   Σε ελεύθερη όμως απόδοση λέει περίπου ότι, η αριστερά έχει γίνει ειδική στο να κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο, με τρόπο που να τον κάνει να σκέφτεται "άντε γαμηθείτε".

  Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό λίγο πολύ ίσχυε ανέκαθεν: o δογματισμός, ο εξυπνακισμός, η ηθικολογία, το κήρυγμα, το καπέλωμα κλπ. πάντα απωθούσαν τους ευφυέστερους από το να μαντρωθούν οπουδήποτε (όσο για όσους δεν ήθελαν να μαντρωθούν ειδικά στην αριστερά, στρέφονταν πάντα σε άλλες "λύσεις" φαινομενικά λιγότερο δογματικές και ηθικολογικές - που και γι' αυτές μιλάει ο Wire). Απλώς μετά από ενάμισυ αιώνα απολύτως αναμενόμενων στραπάτσων και πανωλεθριών (που μάλιστα είχαν προβλεφθεί κατά γράμμα από τους αναρχικούς πολλές δεκαετίες πριν συμβούν), μαζικών εγκλημάτων, ανακολουθιών, παλινωδιών, ψευτοαναθεωρήσεων, στρουθοκαμηλισμών, διαφόρων γελοιοτήτων (όπως ο υπερθεματισμός στη woke ατζέντα του καπιταλισμού και η απελπισμένη διεκδίκηση της ιδεολογικής "πατέντας"), και γενικώς κρυψίματος πίσω από το δαχτυλάκι της, η παγκόσμια αριστερά έχει γίνει και απροκάλυπτα πλέον αυτό που περιγράφει ο Wire. Κάτι δηλαδή σαν τους χριστιανούς (ή και άλλους) παπάδες.

   Και για να μη νομίζουν κάποιοι ότι πρόκειται για κάποιον χθεσινό, αυτά τα έλεγαν οι Manics πάνω από τριάντα χρόνια πριν, όταν τα έχωναν στην υποκρισία και τη σεμνοτυφία της αυτοαποκαλούμενης "πολιτικής ορθότητας" (προγόνου του σημερινού woke νεοφασισμού):

               

                      Manic Sreet Preachers - P.C.P (Political Correctness Party), 1994

 

   Λέει και πολλά άλλα ενδιαφέροντα ο Wire σε αυτή του τη συνέντευξη, συνεπή προς τον παλιό καλό ροκ τρόπο να αισθάνεσαι, να αντιλαμβάνεσαι και να σκέφτεσαι. Κάντε έναν κόπο να ρίξετε μια ματιά.

  Α! Κι ο δίσκος. Η πρώτη πραγματικά εμπνευσμένη δουλειά τους τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια, "ρέει" τόσο πηγαία και αβίαστα από την αρχή μέχρι το τέλος σαν να μην καταβλήθηκε καμμία προσπάθεια για τη δημιουργία της. Πολύ κοντά σε αυτό που λέμε "αριστούργημα", το Critical Thinking στέκεται άνετα ως μια ώριμη συνέχεια δίπλα στα πέντε-έξι πρώτα (και θεωρούμενα ως κλασσικά) άλμπουμς της νιότης τους. Συνδυάζει την υγιή ματιά ενός κάποτε λαμπερού αναρχίζοντος εικοσάχρονου με την επίγνωση ενός ανθρώπου που έχει πλέον αρχίσει να κατεβαίνει από την άλλη πλευρά του "βουνού", χωρίς να αναιρεί κανένα από τα βασικά συστατικά των οπτικών και των δύο. Αν υπάρχει σοβαρά ροκ (ως μουσική και ως τρόπος) για μεσήλικες και άνω, τότε το Critical Thinking θα μπορούσε να καταχωρηθεί στις ελάχιστες περιπτώσεις που αποτελούν τον Κανόνα του: ως τίποτα λιγότερο από μια απροσδόκητα μεγαλειώδης αναλαμπή στο επιβλητικό λυκόφως της ιστορίας ενός κοινωνικού φαινομένου, που σε κάνει να νιώθεις αφάνταστα τυχερός (και -γιατί όχι;- ενδόμυχα λίγο περήφανος) επειδή πρόλαβες να το ζήσεις τον καιρό της ακμής του. 

    Θ. Λ. 

 Δείτε επίσης:

-Η συνέντευξη: Manic Street Preachers: ‘The band feels like something you can go into battle with against the world’

(https://www.theguardian.com/music/2025/jan/26/manic-street-preachers-the-band-feels-like-something-you-can-go-into-battle-with-against-the-world)