THE DREAM SYNDICATE, Αθήνα 4 Νοεμβρίου 2017
The Dream Syndicate - Glide (Fuzz Club, Athens November 4, 2017)
Αν έχεις ζήσει τη ροκ στην κλασική εποχή της (περίπου 1955-1990) για ποιόν λόγο να πας σε μια ροκ συναυλία εν έτει 2017;
Για μένα αυτός ο λόγος δεν θα μπορούσε να κάνει μόνο με τους Dream Syndicate, ένα από τα σημεία αναφοράς των '80s (της τελευταίας κοσμογονικής εποχής της ροκ ως κοινωνικού φαινομένου), τους οποίους άλλωστε είχα ξαναδεί μερικές φορές ακριβώς τότε.
Γιατί, τέτοιες συναυλίες λειτουργούν και σαν απολογιστικά γενεακά ραντεβού, ειδικά όταν ένα τόσο σπουδαίο συγκρότημα επανέρχεται μετά από τριάντα σχεδόν χρόνια με έναν επίσης απολογιστικό δίσκο / κεραυνό εν αιθρία. Πηγαίνοντας λοιπόν να δω ένα συγκρότημα σαν τους Dream Syndicate στο Fuzz το σαββατόβραδο της 4ης Νοεμβρίου 2017, πήγαινα για να δω και το κοινό τους (πέραν των ενός - δύο φίλων), την κάποτε κοινότητα των ανθρώπων από την οποία επέλεξα να προέρχομαι. Περίμενα να βρω ανθρώπους με τους οποίους είχαμε δεκαετίες να τα πούμε, να θυμηθώ φυσιογνωμίες που είχα ξεχάσει ("ρε, από πού τον ξέρω αυτόν;"), να κάνουμε παραλληλιστικούς απολογισμούς, να κατανοήσω καλύτερα το πλαίσιο της δικής μου πορείας ζωής. Άλλωστε κι ο τίτλος του τελευταίου αυτού δίσκου των Dream Syndicate δεν είναι "Πώς Βρέθηκα Εδώ;";
:format(jpeg):mode_rgb():quality(90)/discogs-images/R-10822866-1507284277-8410.jpeg.jpg)
Τελικά, αν και ο ηλικιακός μέσος όρος των προσελθόντων ήταν αναμενόμενα γύρω στα πενήντα, και αν και είδα πολλές απροδιόριστα γνώριμες φάτσες απ' τα παλιά (έστω και με λίγο πιο γκρίζα μαλλιά), προς διάψευση των προσδοκιών μου δεν είδα κάποιους συγκεκριμένους που ήλπιζα να ξανασυναντήσω (ποιός ξέρει πού να παλεύουν...). Είδα όμως -και άκουσα να μιλούν δίπλα μου- άντρες και γυναίκες που, χωρίς να έχουν τίποτε το εντυπωσιακό, έχουν αυτό το αθόρυβο γοητευτικό "κάτι". Ανθρώπους ευγενικούς, καλλιεργημένους, ενδιαφέροντες, χωρίς κλισέ στο στόμα τους, χωρίς επιτήδευση στο φέρσιμό τους, και με τόση ηρεμία στο βλέμμα τους όσο προσωπικό πάσχισαν να κάνουν τον δρόμο τους. Είδα ανθρώπους που μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν αυτοδιαμορφωθεί, όσο κι αν μοιάζουν εξωτερικά συνηθισμένοι και "κανονικοί", κι όσο κι αν -επιδιώκουν ίσως να- περνούν απαρατήρητοι από το μή εξασκημένο μάτι (κατά το επικούρειο "λάθε βιώσας").
Πρόκειται απλώς για την τυπική εξέλιξη του ροκ κοινού των '80s: για ανθρώπους που απέβαλλαν τις υπερβολικές πλευρές των '60s ή του πανκ (ψυχότροπες ουσίες, αυτοκαταστροφικότητα, προκλητικότητα χάριν της προκλητικότητας κλπ.), αναζήτησαν το φιλοσοφικά ουσιώδες, και τελικά έκαναν κάποιους μή ατιμωτικούς συμβιβασμούς ώστε να μην καταντήσουν ούτε "ήρωες" (=μάρτυρες, "αγωνιστές" και λοιποί γραφικοί) ούτε άλλο ένα "τούβλο στον τοίχο". Ίσως αυτό να είναι και το νόημα του ηρωισμού στην εποχή μας: να επιζήσεις, αλλά χωρίς να σκοτώσεις τον "επαναστάτη χωρίς (φαινομενική) αιτία" που έχεις μέσα σου, χωρίς να γίνεις σαν τα μούτρα εκείνων που επιχειρούν να σε διαμορφώσουν (οικογένεια, "εκπαίδευση", ετοιματζίδικες ιδεολογίες και "συστήματα", κομματοθρησκευτικά ποίμνια, εθνοποίμνια, "πατρίδα", "οικονομία" κλπ.), χωρίς να ζήσεις μια ζωή για την οποία να ντρέπεται ο εικοσάχρονος μέσα σου όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Για να ζήσεις κρατώντας τη δική σου στάση αντί να αναπαράγεις το φασόν μιας αυθαίρετης και αυτόκλητης "κανονικότητας".
Και στο τέλος δεν μπόρεσα να μην νιώσω μια εκτίμηση (δεν θα πω "υπερηφάνεια") γι' αυτή την κοινότητα, όσο κι αν μας σκόρπισε η ζωή, κι ο καθένας αναγκάστηκε να τραβήξει τον δρόμο του.
Πρόκειται απλώς για την τυπική εξέλιξη του ροκ κοινού των '80s: για ανθρώπους που απέβαλλαν τις υπερβολικές πλευρές των '60s ή του πανκ (ψυχότροπες ουσίες, αυτοκαταστροφικότητα, προκλητικότητα χάριν της προκλητικότητας κλπ.), αναζήτησαν το φιλοσοφικά ουσιώδες, και τελικά έκαναν κάποιους μή ατιμωτικούς συμβιβασμούς ώστε να μην καταντήσουν ούτε "ήρωες" (=μάρτυρες, "αγωνιστές" και λοιποί γραφικοί) ούτε άλλο ένα "τούβλο στον τοίχο". Ίσως αυτό να είναι και το νόημα του ηρωισμού στην εποχή μας: να επιζήσεις, αλλά χωρίς να σκοτώσεις τον "επαναστάτη χωρίς (φαινομενική) αιτία" που έχεις μέσα σου, χωρίς να γίνεις σαν τα μούτρα εκείνων που επιχειρούν να σε διαμορφώσουν (οικογένεια, "εκπαίδευση", ετοιματζίδικες ιδεολογίες και "συστήματα", κομματοθρησκευτικά ποίμνια, εθνοποίμνια, "πατρίδα", "οικονομία" κλπ.), χωρίς να ζήσεις μια ζωή για την οποία να ντρέπεται ο εικοσάχρονος μέσα σου όταν κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Για να ζήσεις κρατώντας τη δική σου στάση αντί να αναπαράγεις το φασόν μιας αυθαίρετης και αυτόκλητης "κανονικότητας".
Και στο τέλος δεν μπόρεσα να μην νιώσω μια εκτίμηση (δεν θα πω "υπερηφάνεια") γι' αυτή την κοινότητα, όσο κι αν μας σκόρπισε η ζωή, κι ο καθένας αναγκάστηκε να τραβήξει τον δρόμο του.
Όσο για τη συναυλία, οι Dream Syndicate στάθηκαν για άλλη μια φορά στο ύψος της κλάσης τους, και μάλιστα με χαρακτηριστική άνεση και χωρίς τον παραμικρό διεκπεραιωτισμό (που σημαίνει ότι το ζουν). Σε συνδυασμό με την ωριμότητα του κοινού τους, επετεύχθη εκείνος ο συνδυασμός που έκανε κάποτε τον Greil Marcus να διατυπώσει το περίφημο ότι "η ιδανική κοινωνία θα μοιάζει με το κοινό μια ροκ συναυλίας". Μοναδικό μου παράπονο, το ότι δεν έπαιξαν το Now I Ride Alone (παντοτινό μου personal fave).
Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε, από κάθε άλλη άποψη οι ροκ συναυλίες στον 21ο αιώνα μοιάζουν πλέον με οποιουδήποτε άλλου μουσικού ιδιώματος: κάποιοι άνθρωποι στήνονται σε μια ουρά, πληρώνουν ένα εισιτήριο και μπαίνουν σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο, όπου παρακολουθούν χωρίς "παρεκτροπές" κάποιους μουσικούς να παίζουν ζωντανά για μία, δύο, τρεις ώρες. Αυτά δεν έχουν και πολλή σχέση με την εποχή που η ροκ ήταν και κοινωνικό φαινόμενο εκτός από μουσική. Τότε όπου ενόσω ένα συγκρότημα έπαιζε σε μια σκηνή, έξω από τον (κλειστό ή υπαίθριο) συναυλιακό χώρο μπορεί να μαίνονταν οδομαχίες με την αστυνομία, να έπεφταν μολότωφ, δακρυγόνα, ξύλο, ίσως σφαίρες (από την αστυνομία), και τελικά να γέμιζαν οι κλούβες (βλ. π.χ. τις ταραχές στο Καλλιμάρμαρο το καλοκαίρι του 1985 κ.α.). Ή όπου μέσα στον συναυλιακό χώρο μύριζε αγνή "φούντα" καλλιεργημένη στα συνοικιακά αθηναϊκά μπαλκόνια, ή έβλεπες διάφορους να ξερνάνε τις "μπόμπες" στις τουαλέττες, τους διαδρόμους ή το γκαζόν, συμβάλλοντας έτσι στη γενικότερη ατμόσφαιρα χαλαρότητας και χαράς ... Μάλιστα πολλές από τις φημισμένες εγχώριες ροκ συναυλίες είναι αυτές που οι μουσικοί δεν ανέβηκαν καν στη σκηνή, αλλ' όμως έγιναν κάμποσα από τα "παρελκόμενα" (βλ. π.χ. τα επεισόδια στη ματαιωμένη απ' τους κομματικούς φοιτητοπατέρες πανκ "συναυλία" στην Α.Σ.Ο.Ε.Ε. το φθινόπωρο του 1984, τα "ντου" της αστυνομίας στον Πήγασο κ.α.). Μετά όμως το κλείσιμο του κύκλου της ως κοινωνικού φαινομένου κάπου στα πρώιμα '90s, η ροκ λειτουργεί μόνο σαν μουσική (για όσους άτυχους δεν τη γνώρισαν ως κοινωνικό φαινόμενο), ή σαν υπόμνηση (για όσους τυχερούς πρόλαβαν να τη ζήσουν ως κοινωνικό φαινόμενο).
Όσο όμως κι αν έχει απολέσει τις κάποτε κραυγαλέες κοινωνικές συνδηλώσεις της, η ροκ υπήρξε τόσο σπουδαία ως αμιγώς πολιτισμικό φαινόμενο, ώστε, έστω και κολοβωμένη, να μπορεί ακόμα να (μισο)λειτουργεί.
Δυόμισυ ώρες, λοιπόν, πρώτης διαλογής ροκ σάουντρακ από τους Dream Syndicate, ιδανικού για την "επαναρρύθμιση" του εσώτερου δαίμονά μας (και για την κατ' αυτόν επανεναρμόνιση της ζωής μας), για να θυμηθούμε, για να μην ξεχαστούμε, για να πάρουμε μια ενθαρρυντική επιβεβαίωση, για να πάρουμε τα ίσια μας και να συνεχίσουμε. Δεν υπάρχει καμία διάθεση νοσταλγίας εδώ, τουλάχιστον για όσους δεν έχει χαθεί τίποτα σε προσωπικό φιλοσοφικό επίπεδο. Στις άνευρες εποχές που ζούμε (και δεδομένου του ότι δεν θα βλέπουμε για πολλά χρόνια ακόμα τους μουσικούς που κουβαλούν την "αύρα" της πραγματικής ροκ εποχής) δεν μου είναι και λίγο.
Και είμαι βέβαιος ότι, παρά τους φαινομενικά χαμηλούς τόνους τους, οι άνθρωποι που ήσαν μέσα θα έβγαιναν χωρίς δεύτερη σκέψη έξω, για να τα κάνουν μπάχαλο στην περίπτωση που οι μπάτσοι θα πυροβολούσαν στο κεφάλι κάποιον δεκαπεντάχρονο.
Θ.Λ.
Δείτε επίσης:
Είδες που δεν πατάς σε συναυλίες ή πας μάλλον με τους πουρόκερς χαρτογιακάδες; Αν πήγαινες σε μια από τις πάμπολλες που πάνε τα 20άχρονα, και τις "μπόμπες" σου θα πινες, και τις φούντες σου θα μύριζες (περισσότερες τώρα απ' ότι παλιότερα), και πού και πού θα γιόρταζες και κανά μπάχαλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας 50φεύγα που σαν κανόνα έχει να μην πατάει σε συναυλία ροκ όπου οι μουσικοί είναι άνω των 40.
Φιλαράκο (όχι με την υποτιμητική έννοια η προσφώνηση), απ’ το ότι έχεις μπερδέψει τη ροκ της εποχής των «πουρόκερς» με την ΤΥΠΟΥ ροκ της τελευταίας 25ετίας, συμπεραίνω ότι δεν κατάλαβες και πολλά απ’ όσα διάβασες, και άρα ότι δεν μπορεί να είσαι "πενηνταφεύγα" αλλά το πολύ 25.
ΔιαγραφήΦούντα μπορεί να κάνουν (στο σπίτι τους) και πολλοί απ’ όσους συχνάζουν σε σημερινές «ρεμπέτικες» κομπανίες, όμως όση φούντα κι αν κάνουν αυτό που ακούν είναι τύπου ρεμπέτικο και όχι ρεμπέτικο. Το ρεμπέτικο (παρ’ όλο που εξακολουθούν να γράφονται και σήμερα "ρεμπέτικα") δεν υφίσταται πια ως κοινωνικό φαινόμενο (και το ίδιο ισχύει και για τη ροκ).
Όσο για τα μπάχαλα, ασ’ το καλύτερα. Αν είχες ζήσει π.χ. τις εποχές του Πήγασου στα early ’80s, του Καλλιμάρμαρου το 1985, ή τότε που έπεφταν δακρυγόνα ΜΕΣΑ στο θέατρο του Λυκαβηττού ενώ έπαιζαν οι Γενιά Του Χάους, δεν θα σου ξέφευγαν αυτές οι ανιστόρητες συγκρίσεις.
Καταλαβαίνω ότι θέλεις κι εσύ (ή κι εσείς) να οικειοποιηθείς (-θείτε) λίγη από την αίγλη του «ένδοξου» παρελθόντος θεωρώντας ότι αυτό συνεχίζεται εξίσου «ένδοξα» και σήμερα, αλλά δυστυχώς οι εποχές εκείνες πέρασαν μαζί με τις ιστορικές αιτίες που τις εξέθρεψαν. Και δεν ξέρω τι θα μπορούσες (μπορούσατε) να κάνεις (κάνετε) για να βρείς (βρείτε) τα δικά σου (σας) εκφραστικά όπλα που θα αποδομήσουν και θα ταρακουνήσουν αυτή τη, στερημένη πραγματικού αντιλόγου, κοινωνία (όπως εμείς, οι απίστευτα τυχεροί σε σχέση με σας, είχαμε κάποτε βρει έτοιμη τη ροκ).
Αυτή η «ατυχία» σας με στενοχωρεί, δεδομένου ότι σας θεωρώ μια γενιά με μυαλό πολύ καθαρότερο της δικής μου. Γι' αυτό θεωρώ φιλοφρόνηση προς εσάς, το ότι οι νοικοκυραίοι σάς κατηγορούν π.χ. ότι δεν ξέρετε ούτε τί «γιορτάζουμε» την 28η Οκτωβρίου.
Το ότι έχετε «άγνοια» της «ιστορίας» (δηλ. το ότι κεφάλι σας δεν είναι γεμάτο με τα σκατά της προπαγάνδας, απ’ τα οποία μόνο ένα μικρό μέρος της δικής μου γενιάς –κάτι ροκάδες και κάτι αναρχικοί- κατάφερε να απαλλαγεί), ή το ότι ΩΣ ΓΕΝΙΑ πλέον (και όχι ως μια μειοψηφία νέων όπως εμείς οι «αναρχοροκάδες» παλιότερα) πιάνετε τ’ αρχίδια σας μόλις βλέπετε παπά, ή το ότι σας βρίζουν οι (β)ρωμηοί ως γενιά «μηδενιστών» και «εθνικά αδιάφορων», ή το ότι προτιμάτε να είστε την περισσότερη ώρα πάνω από ένα γκατζετάκι αντί να ασχολείστε με την «πολιτική» (=να συχνάζετε στα κομματικά μαντριά), για μένα είναι λόγοι για να σας επιδοκιμάζω.
Το μόνο που σας λείπει είναι ότι ζείτε σε μια εποχή όπου όλα μοιάζουν σαν να έχουν χιλιοειπωθεί και σαν να μην κυοφορείται τίποτα συναρπαστικό. Δεν είστε όμως εσείς υπεύθυνοι γι΄ αυτό, και γι’ αυτό δεν σας θεωρώ blank generation.
Πάντως αν ενδιαφέρεσαι να μάθεις πράγματα για τη ροκ ως κοινωνικό φαινόμενο (και όχι απλώς να την συντηρείς ως κλισέ), άκου (και παρατήρησε) με περισσότερη προσοχή τους «πουρόκερς». Και διάβασε και κάποια επιστημονική εργασία για το θέμα. Ίσως η γνώση της ιστορίας των κοινωνικών κινημάτων και φαινομένων (τέτοιο υπήρξε και η ροκ πριν γίνει μόνο μουσική, όπως τα τελευταία 25 χρόνια) να σε (σας) βοηθήσει να φτιάξεις (φτιάξετε) μια πραγματικά νέα (και όχι απλώς καινοφανή) σύνθεση.
Αν και από μια άποψη, έκανες καλά που μου τα έχωσες, αφού το ίδιο έκανε και η δική μου ροκ γενιά (των ’80s) σ’ εκείνη του Woodstock (αδίκως, όπως καταλάβαμε ευτυχώς πριν τελειώσουν τα ’80s). Με πληρώνεις δηλ. με το ίδιο νόμισμα…
ΥΓ 1. Έχω πάει και σε μερικές συναυλίες νέων συγκροτημάτων. Αν ήσουν κι εσύ προ ημερών στους Dream Syndicate, θα καταλάβαινες γιατί δεν πάω πια. Και πάντως ούτε σε συναυλίες 20ρηδων είδα μπάχαλα ή φούντες (καλά, το δεύτερο δεν το θεωρώ καν έλλειψη, μια και πλέον το έχει μάθει κι η κουτσή Μαρία). Αντιθέτως είδα πολύ τατουάζ, σκουλαρικιές, γενικώς ναρκισισμό και δηθενιά.
ΥΓ 2. Μια και περί «φούντας» ο λόγος, έχω κόψει το τσιγάρο εδώ και είκοσι χρόνια. Οπότε η αναφορά μου είχε τον χαρακτήρα "λαογραφικής" επισήμανσης. Άλλωστε η δική μου ροκ γενιά ('80s)δεν είχε ποτέ σοβαρή εμπλοκή με "ουσίες".
ΥΓ 3. "Χαρτογιακάδες";(!) Είσαι σίγουρος ότι αναφερόμαστε στους ίδιους ανθρώπους;
Αν σου πω
Διαγραφή-πού έπαιξαν οι Osibissa στα μέσα του 70
ή
-πότε ήρθε, πού έπαιξε και τί έκανε εν τω μέσω του Framed ο Alex Harvey
ή
-τι έγινε στη πρώτη Dream Syndicate/Antitroppau Council στο Άλσος πριν το Pale Blue Eyes"
ή
-ποιός ξεκίνησε το τσαμπουκά στο Πολυτεχνείο (όταν οι πάνκς έκαψαν την Αθήνα στη συναυλία που δεν έγινε ποτέ)
θα καταλάβεις ότι πιθανόν και να μιλάς με κάποιον μεγαλύτερό σου...
...και όχι δεν πήγα Dream Syndicate (δεν είμαι νεκρόφιλος)
...θα πάω όμως Wolves in the Throne Room
Γιατί το ροκ που σέβεται τον εαυτό του ή πεθαίνει γρήγορα ή συνταξιοδοτείται στα 40.
Με όλο τον σεβασμό στην ηλικία σου, τί παριστάνεις στις συναυλίες με τα "20χρονα", όπως τόσο υποτιμητικά τα χαρακτήρισες; Τον νεκρό ή τον συνταξιούχο; Ή τα τιμημένα γηρατειά με αυτοσεβασμό; Ή μήπως τον βρυκόλακα;
ΔιαγραφήΚαι ζητώ συγγνώμη (από τα "20χρονα") που σε μπέρδεψα μ' "αυτά". Μάλλον "τα" αδικεί η σύγκριση, αφού απ' ό,τι έχω εμπειρικά διαπιστώσει, δεν είναι τίγκα στο κλισέ όπως εσύ ("το ροκ που σέβεται τον εαυτό του ή πεθαίνει γρήγορα ή συνταξιοδοτείται στα 40"). Ίσως γι'αυτό μπορούν να καταλάβουν καλύτερα από σένα την -όχι μόνο μουσική- διαφορά μεταξύ του σχεδόν 60χρονου τότε Alex Harvey ή των επίσης κοντά στα εξήντα Dream Syndicate, και των πώς τους είπες. Αν ήσουν προ ημερών στους Dream Syndicate θα άκουγες από κοντά τί γνώμη έχουν σχετικά οι λίγοι πιτσιρικάδες που βρέθηκαν εκεί.
Αντίθετα, απ' ό,τι βλέπω, εσύ ούτε όταν έβλεπες τον Alex Harvey δεν αντιλαμβανόσουν τί σήμαινε αυτό που έβλεπες. Κι εξακολουθείς να μην.
Μια διόρθωση: "του σχεδόν 50χρονου τότε Alex Harvey" (τόσο ήταν όταν έπαιξε το 1981 στο Σπόρτινγκ).
ΔιαγραφήΠρος τον ανώνυμο φίλο:το ροκ ως "κίνημα" έχει ήδη πεθάνει απο τα early '90s και μάλιστα όπως το θες δηλ. πριν κλείσει τα 40. Αυτοι που το έζησαν όμως είναι ακόμα ζωντανοί. Τι τους προτείνεις λοιπόν; Να ζήσουν με υποκατάστατα; Για μένα οι ροκ μουσικοί, ακόμα και της αυθεντικής 35ετίας, θα έπρεπε να σταματούν κάπου στσ 30 τους, να ζουν καμια 20ετία σαν κοινοί θνητοί όπως εμείς, και να ξανάρχονται στα 50 τους να μας πουν τις εντυπώσεις τους και το πόσο συνεπεις κατάφεραν να μείνουν ως προς τη ροκ στάση ζωής. Θεωρώ ότι ο αληθινός ροκάς φαίνεται μετά τα 30. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο έκαναν και Dream Syndicate.
ΔιαγραφήΣτη setlist που έβαλες δεν αναφέρεται ότι στο The days of wine and roses παρενέβαλαν το Who do you love? του Βο Diddley. Πάντως τόσες μέρες μετά εξακολουθώ να έχω την αίσθηση ότι παραβρέθηκα σε ένα σημαντικό γεγονός.
ΑπάντησηΔιαγραφή"ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΕ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ (ή μήπως συναυλίες σε επεισόδια?)", από τους Kill the Cat
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορική αναδρομή:
http://kenosfakelos.blogspot.gr/2011/07/kill-cat.html