.

Σάββατο 11 Απριλίου 2020

ΜΗΠΩΣ Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩNΕΙ;



                                              


    Απ’ ό,τι γνωρίζω, λίγες φορές η ρήση «ουδέν κακόν αμιγές καλού» βρήκε τέτοια εκπλήρωση όσο σ’ αυτή την εποχή της καραντίνας. Γιατί η επιδημία δείχνει να διαθέτει και μια θετική διάσταση που σχετίζεται σχεδόν αιτιοκρατικά με πολλές πλευρές της ατομικής / δημόσιας υγείας και όχι μόνον αυτής.
    Εξηγούμαι: η επιδημία (κυρίως μέσω της μαζικής καραντίνας) έχει μέχρι στιγμής μερικές εμφανείς ευεργετικές συνέπειες που ίσως θα έπρεπε να απαριθμηθούν και να προβληματίσουν.


     Συνέπεια πρώτη:
    Σταμάτησε η εκπομπή / ψεκασμός / διάχυση (όπως θέλετε πείτε το) αποβλάκωσης από πολλές πρωτογενείς πηγές αυτής.
    Π.χ. σταμάτησε να λειτουργεί το παιδοκτόνο / μυαλοκτόνο / ψυχοκτόνο ελληνικό σχολείο, με την συντριπτικά ογκωδέστερη και αχρηστότερη διδακτέα ύλη στον πλανήτη, με τον (σε βαθμό παιδικής κακοποίησης) εξετασιοκεντρισμό του (δεύτερη παγκόσμια πατέντα) και με το κοινωνικο-οικονομικό καρκίνωμα της παραπαιδείας (τρίτη παγκόσμια ευρεσιτεχνία, την οποία το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα υπάρχει αποκλειστικά για να αιτιολογεί και άρα να υπηρετεί). Τα παιδιά (αναφέρομαι κυρίως στους εφήβους) θα πάρουν μια ανάσα από τις εξοντωτικά ψυχοφθόρες καταστάσεις ανταγωνισμού που το ελληνικό σχολείο διαιωνίζει και εξαπλώνει χειρότερα από την χειρότερη επιδημία, θα απέχουν από τα επί τούτου διάφορα ψυχοφάρμακα (αντικαταθλιπτικά, «τονωτικά» και άλλα δηλητήρια, τα οποία τους χορηγεί αφειδώς αυτή η βαθύτατα υποκρίτρια και διεστραμμένη χώρα που μισεί τα ίδια της τα παιδιά). Η δε (από κάθε άποψη γελοία) «τηλεδιδασκαλία», γίνεται ακόμα πιο γελοία υπόθεση όταν προτείνεται, έστω και σαν υποκατάστατο, στις γνωστές συνθήκες των επίσης γελοίων ελληνικών διαδικτυακών «υπηρεσιών» με τις ανεκδιήγητες «ταχύτητες», τις ακριβότερες ίσως χρεώσεις στον κόσμο και την οικονομική αδυναμία χιλιάδων οικογενειών να έχουν σταθερή οικιακή τηλεφωνική σύνδεση. Ευτυχώς τα παιδιά δεν κινδυνεύουν από αυτόν τον «τηλεδιδασκαλιακό» χαβαλέ: για μια έστω φορά θα εξεταστούν σε κολοβωμένη ύλη στο τέλος της χρονιάς και (κυρίως) σε συνθήκες περισσότερο εξισωτικές και αξιοκρατικές (αφού η παραπαιδεία υπολειτουργεί επίσης, ευνοουμένων έτσι των χιλιάδων παιδιών που λόγω οικονομικής αδυναμίας ήσαν αναγκασμένα να διαβάζουν μόνα τους χωρίς φροντιστήριο).

    Μια άλλη πηγή αποβλάκωσης που στέρεψε αυτόν τον καιρό είναι ο «αθλητισμός». Σταμάτησαν τα πρωταθλήματα «λαοφιλών» θεαμάτων με όλες τις ευεργετικές συνέπειες για τα μυαλά των (κ)οπαδών και παρά τις οδύνες του στερητικού συνδρόμου της αναγκαστικής αυτής αποτοξίνωσης. Επίσης δεν θα διεξαχθούν μπίζνες δισεκατομμυρίων (βλ. «ολυμπιακοί» αγώνες) όπου διάφοροι ντοπαρισμένοι αλήτες που παριστάνουν τους αθλητές θα δίνουν παράσταση μπροστά σε εκατομμύρια καταναλωτές (των οποίων η σχέση με τον αθλητισμό είναι συνήθως όση και μιας αγελάδας).

    Επίσης ακυρώθηκαν κορυφαία πολιτιστικά δρώμενα όπως ... o τραγουδιστικός διαγωνισμός της Eurovision.

    Και όχι, δεν ξέχασα τη θρησκεία, τη γνωστή και ως όπιο του λαού. Τα εκκλησιαστικά μαγαζιά ουσιαστικά έκλεισαν για αρκετό διάστημα και τα παγκάρια σχεδόν θα αδειάσουν. Το κυριότερο: οι πιστοί θα μείνουν χωρίς την τακτή ετήσια πασχαλιάτικη υπερδόση τους. Και εδώ, παρά τις οδύνες του στερητικού συνδρόμου, οι συνέπειες γι’ αυτούς (αν και πρόσκαιρες) μόνο ευεργετικές θα μπορούσαν να είναι. Αλλά και για εμάς τους υπόλοιπους, αφού για μια έστω φορά δεν θα βομβαρδιστούμε με πασχαλιάτικες λειψανολιτανείες, καμπανοκρουσίες, μαζικές υποδοχές «αγίου φωτός» και άλλα επιδειξιστικά πανηγύρια που υφιστάμεθα κάθε χρόνο χωρίς να φταίμε σε τίποτα. Για να μην αναφέρω τα διάφορα «Χριστός ανέστη» τα οποία εκτοξεύονται αγενέστατα (και σχεδόν φασιστικά) αδιακρίτως προς όποιον να ’ναι, χωρίς φυσικά να έχει ερωτηθεί προηγουμένως για το αν μοιράζεται την ίδια κοσμοαντίληψη με τον «ευχόμενο».     
    Επιτέλους φέτος η θρησκευτική λατρεία θα ασκηθεί ατομικά  ή/και κεκλεισμένων των θυρών και όχι δημοσίως και όπου να ’ναι (δηλαδή όπως ανέκαθεν επέβαλαν οι στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας και σεβασμού προς τους άλλους). Επίσης οι «ευχές» θα είναι λιγότερες, λιγότερο ενθουσιώδεις και ίσως με περισσότερη σεμνότητα και προσοχή ως προς το πού απευθύνονται.
   
     
                                              



      Συνέπεια δεύτερη:
    Μένουμε επιτέλους σπίτι. Που σημαίνει ότι ο νεοέλληνας / νεοελληνίδα (δηλαδή το πλειοψηφικό ποσοστό τους) θα σταματήσει να σουλατσάρει κάθε μέρα στις καφετέριες, στα ουζερί, στα κομμωτήρια και στα νυχάδικα και θα αναγκαστεί να μείνει αντιμέτωπος/-η με τον εαυτό του/της και τις στενές σχέσεις του/της (δηλαδή περίπου επίσης με τον εαυτό του/της). Που σημαίνει ότι θα πάψει να αναζητάει ετοιματζίδικους και μαζικούς τρόπους να διασκεδάσει την πλήξη του/της και θα πρέπει να ψάξει/ψαχτεί λιγάκι ο ίδιος/-α. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα αρχίσει να σκέφτεται με κάποιον οποιονδήποτε τρόπο (δεδομένης μάλιστα και της άνευ προηγουμένου καθημερινής κυβερνητικής επικοινωνιολογικής λαίλαπας) ή ότι θα αποκτήσει πραγματικά ενδιαφέροντα (δηλαδή πνευματικά, όπως είχαν ανέκαθεν όλοι οι άνθρωποι, για τους οποίους το σπίτι δεν υπήρξε μόνο το μέρος όπου πήγαιναν  για να κοιμηθούν και να χέσουν). Το πιο πιθανό είναι ότι θα φαγωθεί με τα ρούχα του/της. Αλλά ακόμα κι αυτό είναι μια μορφή «εκδίκησης του πεπρωμένου», άρα δίκαιο, πρέπον και ευκταίο.
    Αν και ξέρω ότι τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν «πιάνουν» στους παντογνώστες και ξερόλες νεοέλληνες, ας αναφέρω ότι πολλοί άλλοι λαοί είναι ήδη μαθημένοι να περνούν πολύ περισσότερο χρόνο στο σπίτι τους και μάλιστα με κατεξοχήν εποικοδομητικό τρόπο: π.χ. ας συγκρίνει κάποιος τα ποσοστά αναγνωσιμότητας βιβλίου στη νεοελλάδα με αυτά άλλων ευρωπαϊκών χωρών…

     Συνέπεια τρίτη:
    Μειώθηκαν δραστικά τα τροχαία της πρώτης σε αυτά χώρας της Ευρώπης (και από τις πρώτες παγκοσμίως). Οι δρόμοι των μεγάλων πόλεων σχεδόν ερήμωσαν αφού οι πιο κομπλεξικοί, επιδειξίες και αντικοινωνικοί «οδηγοί» ίσως του πλανήτη (κανονικοί δολοφόνοι) έχουν υποχρεωθεί σε πάρκινγκ διαρκείας των κάρων τους (γιατί σαν μεθυσμένοι με ξύδια αγωγιάτες της παλιάς εποχής τα χειρίζονται),  ή έστω τα χρησιμοποιούν πολύ σπανιότερα και μόνο για πολύ κοντινές διαδρομές.
      
     Συνέπεια τέταρτη:
    Η Φύση πήρε μια ανάσα. Ένας από τους πιο βρωμιάρηδες λαούς του πλανήτη δεν θα μπορεί (έστω για ένα διάστημα) να πετάει τα σκουπίδια του σε πάρκα, λόφους, βουνά, δάση, λίμνες, παραλίες κλπ. Ειδικά η Αθήνα κοντεύει να γίνει ανθρώπινη πόλη με τη δραστική μείωση των χωρίς λόγο μετακινήσεων. Μπορείς να ακούσεις ακόμα και τα πουλιά να κελαηδούν. Ακόμα κι η άνοιξη φαίνεται να ξαναμύρισε, σχεδόν όπως θυμόμαστε ότι την προλάβαμε κάποτε κάποιοι.
    Επίσης θα σφαχτούν πολύ λιγότερα αρνιά για να βγάλουν τ’ απωθημένα τους οι νηστευτές του πάσχα…

   Ενδεχομένως ο χρόνος που περνά να φέρει ή να αναδείξει και άλλες ευεργετικές συνέπειες της επιδημίας.

5 σχόλια:

  1. Τα περιοριστικά μέτρα έχουν θετικές επιπτώσεις στο περιβάλλον, σύμφωνα με μελέτη του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών: https://analitis.gr/ta-perioristika-metra-exoyn-thetikes-epiptwseis-sto-periballon-symfwna-me-meleth-toy-eaa/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σταμάτησαν επίσης και τα ταξίδια και όσων έχουν την οικονομική δυνατότητα. Αλλοι είδαν περισσότερα χρήματα στον λογαριασμό από ότι όταν δούλευαν. Η ζυγαριά βαραίνει προς τις θετικές επιπτώσεις ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σωστό. Γενικότερα μειώθηκαν τα έξοδα για μετακινήσεις είτε αστικές είτε υπεραστικές. Και στην Ελλάδα ξοδεύονταν πολλά λεφτά γι' αυτόν τον λόγο, ειδικά αν σκεφτούμε το πόσο ακριβή (και κακής ποιότητας) είναι η ελληνική βενζίνη.

      Διαγραφή
  3. Γεια και χαρά, ελπίζω. Τελικά, τι λέτε, άλλαξε χαρακτήρα ή νοοτροπία ο νεοέλληνας μετά από ένα χρόνο παρέα με την επιδημία (και όχι κατά την ταπεινή μου άποψη, πανδημία);

    ΑπάντησηΔιαγραφή