ΡΩΜΗΕΣ ΚΑΤΙΝΟΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΕΣ ΕΝAΝΤΙΟΝ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΤΕΚΝΩΝ

  Στα πλαίσια της αναδημοσίευσης κειμένων που θα ήθελα είχα γράψει εγώ, αναδημοσιεύω το παρακάτω της κλινικής ψυχολόγου Παιδιών κι Εφήβων κυρίας Μαρίας Καπερώνη (Βήμα 7/1/2021). Τα τονισμένα σημεία και οι εικόνες από εμένα.

ΑτεκμηρΙωτοι ισχυρισμοΙ εν ονΟματι του «φεμινισμοΥ» κατΑ της συνεπιμΕλειας

                                   

  

  Στον δημόσιο διάλογο για την Συνεπιμέλεια στο πλαίσιο της αλλαγής του Οικογενειακού Δικαίου, παρατηρήθηκε το φαινόμενο των αυθαίρετων δηλώσεων κατά της συνεπιμέλειας από διάφορα πρόσωπα, αλλά διατρανώθηκε από γυναικείους κύκλους σε μία προσπάθεια επιβολής της γνώμης τους ως επαΐοντες, βασίζοντας τα επιχειρήματα τους σε μεροληπτική ερμηνεία της έρευνας, σε ισοπεδωτικές γενικεύσεις, σε ιδεοληψίες και σεξιστικά στερεότυπα παρά σε αξιόπιστα επιστημονικά δεδομένα. Επιπλέον, έχουν θέσει το θέμα της συνεπιμέλειας ως πεδίο αντιπαλότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών, παραγνωρίζοντας το δικαίωμα και την ανάγκη του παιδιού για ίση φροντίδα κι ανατροφή από τους δύο γονείς του κι υπό αυτή τη βάση λανθασμένα αναπαράγεται κι από τα ΜΜΕ.

Συγκεκριμένα, έχουν συνδέσει την συνεπιμέλεια με την ενδοοικογενειακή βία, προκρίνοντας και υποδηλώνοντας ότι οι πατέρες είναι θύτες κακοποίησης απέναντι στη μητέρα και στα παιδιά σε μία εξαιρετικά αθέμιτη, στερεοτυπική και κακόβουλη προσπάθεια να επηρεάσουν αρνητικά την κοινή γνώμη αλλά και την πολιτική βούληση. Η ενδοοικογενειακή βία οποιασδήποτε μορφής, είναι καταδικαστέα, ωστόσο, δεν μπορεί να ερμηνευτεί απλοϊκά με σεξιστικούς όρους, αλλά είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο, κι αφορά σε άνδρες και γυναίκες. Το στερεότυπο ότι η ενδοοικογενειακή βία προσβάλλει μόνο τις γυναίκες καταρρίπτεται, τόσο από τα διεθνή δεδομένα όσο κι από έρευνες στην Ελλάδα, καθώς τα ποσοστά βίας έναντι των ανδρών από τις συζύγους/συντρόφους είναι ίσα ή και ενίοτε υψηλότερα από εκείνα έναντι των γυναικών (Παπάνης, 2008).

ΨΥΧΗ / ΘΕΣΜΙΣΗ / ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ στον φιλοσοφικό λόγο του Κορνήλιου Καστοριάδη

Συγγραφέας: Κυριάκος Νικολούδης 

Σελίδες: 187 

Εκδόσεις: Δαιδάλεος, 2020

 

              

 

    Το 1845 στην περίφημή του  11η θέση για τον Φόυερμπαχ ο Καρλ Μαρξ απεφάνθη ότι αν η μέχρι τώρα προσπάθεια της Φιλοσοφίας ήταν να ερμηνεύσει τον κόσμο, στο εξής η προσπάθειά της πρέπει να προσανατολιστεί στο πώς θα τον αλλάξει.   

    Ο αφορισμός εκείνος του Μαρξ έθεσε έκτοτε νέες προδιαγραφές στη φιλοσοφική αναζήτηση. Και -σαν ένα από τα παράδοξα της Ιστορίας- ως το λαμπρότερο ίσως τέκνο αυτής της νέας αντίληψης περί ρόλου της Φιλοσοφίας, θα μπορούσε χωρίς πολύ σκέψη να χαρακτηριστεί ένας «αποστάτης» του μαρξισμού, ο εκ Γαλλίας Κορνήλιος Καστοριάδης.  Γιατί, μετά την προοδευτική αποδόμηση του μαρξισμού από τον Καστοριάδη (μέσα από το περιοδικό Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα) και την οριστική αποστασιοποίησή του από αυτόν το 1964, η 11^η θέση για τον Φόυερμπαχ έχει ατύπως πλέον τροποποιηθεί / επεκταθεί (τουλάχιστον για όσους ενασχολούμενους δεν θέλουν να κρύβονται πίσω από το δαχτυλάκι τους) σε: αν  η μέχρι τώρα προσπάθεια της Φιλοσοφίας ήταν να ερμηνεύσει τον κόσμο, στο εξής η προσπάθειά της πρέπει να προσανατολιστεί στο πώς θα τον αλλάξει καθιστώντας τον άνθρωπο πολιτικό, ήτοι αυτόνομο ον (δηλαδή απόλυτο, αδιαμφισβήτητο και αποκλειστικό κάτοχο των αποφάσεων που διαμορφώνουν την ύπαρξή του, των οποίων μπορεί και οφείλει να έχει ο ίδιος  την άμεση και αδιαμεσολάβητη κυριότητα).

 

Ο ΠΙΟ ΒΡΩΜΙΑΡΗΣ ΛΑΟΣ; (χωρίς λόγια)

ΜΗΠΩΣ Η ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩNΕΙ;

                                              

    Απ’ ό,τι γνωρίζω, λίγες φορές η ρήση «ουδέν κακόν αμιγές καλού» βρήκε τέτοια εκπλήρωση όσο σ’ αυτή την εποχή της καραντίνας. Γιατί η επιδημία δείχνει να διαθέτει και μια θετική διάσταση που σχετίζεται σχεδόν αιτιοκρατικά με πολλές πλευρές της ατομικής / δημόσιας υγείας και όχι μόνον αυτής.

    Εξηγούμαι: η επιδημία (κυρίως μέσω της μαζικής καραντίνας) έχει μέχρι στιγμής μερικές εμφανείς ευεργετικές συνέπειες που ίσως θα έπρεπε να απαριθμηθούν και να προβληματίσουν.

ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ 2019

Συγγραφέας: Βασίλης Παλαιοκώστας
Τίτλος: Μια φυσιολογική ζωή, Δράσεις και αποδράσεις ενός επικηρυγμένου 
Αριθμός σελίδων: 608 
Εκδόσεις των Συναδέλφων 
Πρώτη έκδοση: Αθήνα, Ιούνιος 2019

     

  

  

   Το βιβλίο του διάσημου δραπέτη Βασίλη Παλαιοκώστα πρέπει να είναι (παρά την αποσιώπησή του από τους καταλόγους αριθμών πωλήσεων, τις ραδιοτηλεοπτικές «εκπομπές βιβλίου», τις παντοειδείς καθωσπρεπίστικες δημοσιογραφικές στήλες βιβλιοκριτικής κλπ.) το best seller του 2019 για την Ελλάδα: μέσα σε ελάχιστους μόλις μήνες από την πρώτη έκδοσή του γνώρισε άλλες τρεις επανεκδόσεις και έχει μέχρι στιγμής πουλήσει πάνω από έντεκα χιλιάδες αντίτυπα. Γεγονός οπωσδήποτε ελπιδοφόρο, αν και δεν δίνει κάποιου είδους απάντηση στο εύλογο ερώτημα «μα πού είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι το αγόρασαν, πώς εκδηλώνουν την παρουσία τους, γιατί δεν φαίνονται;» …

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ ΣΤΗΝ ... ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

   Γιατί η Νεοελλάδα δεν ήταν, δεν είναι κι ούτε θα γίνει ποτέ μια κανονική χώρα (όσο έχει αυτόν τον λαό)

      Μετά τους κομπασμούς των πολιτικών διαχειριστών της ελληνόφωνης μπανανίας περί "επιστροφής στην κανονικότητα", ίσως θα είχε κάποιο ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε τί σημαίνει να είναι μια χώρα κανονική.     
  Προφανώς, τόσο οι πολιτικοί διαχειριστές ("συμπολιτευόμενοι" και "αντιπολιτευόμενοι") της καθυστερημένης ελληνόφωνης μπανανίας όσο και ο εκούσια ανενημέρωτος εθνοαυτιστικός τριτοκοσμικός πελατειακός ψηφοσυρφετός που την καταπατά, θεωρούν ως κανονικότητα χώρας το οικονομικό καθεστώς που υπήρχε στη μπανανία τους πριν τη χρεωκοπία της, και πιο συγκεκριμένα την περίοδο (χονδρικά) 1980-2010. Επρόκειτο, ως γνωστόν, για μια "κανονικότητα"/φούσκα αθρόου εξωτερικού υπερδανεισμού, ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (Μ.Ο.Π.), Κοινοτικών Πακέτων Στήριξης (Κ.Π.Σ.), "πακέτων Ντελόρ" και πολλαπλώς άλλως αποκληθεισών κατά καιρούς χορηγιών προς το ελληνόφωνο ψευδοκράτος, τα αμύθητα ποσά των οποίων "σκοτώθηκαν" σε καταναλωτικούς αποκλειστικά σκοπούς.

ΜΑΥΡΟ + ΑΣΠΡΟ (1973)

    Μια διεθνών προδιαγραφών ελληνική ροκ ταινία του 1973, που υπερβαίνει κατά πολύ τη στενότητα του αντιδικτατορισμού 

Έτος πρώτης προβολής: 1973, Σεπτέμβριος

Σκηνοθεσία: Θανάσης Ρεντζής και Νίκος Ζερβός
Σενάριο: Θανάσης Ρεντζής
Μουσική επιμέλεια: Νίκος Παπαδάκης

  

    Σε μια επικοινωνία που είχα πρόσφατα με τον Θανάση Ρεντζή (έναν εκ των δύο σκηνοθετών και σεναριογράφο) μου είπε ότι η ταινία «Μαύρο + Άσπρο» ατύχησε λόγω της εποχής που βγήκε: όσοι την παρακολούθησαν τότε (αλλά και αργότερα), στάθηκαν μόνο στις -συνήθεις για τα καλλιτεχνικά έργα της χουντικής περιόδου- «κωδικοποιημένες» αντιδικτατορικές νύξεις της, και δεν πρόσεξαν ότι η ταινία έθιγε ζητήματα πιο σύνθετα, που αφορούσαν και σε «ελεύθερες» κοινωνίες (και άρα ξεπερνούσαν κατά πολύ τον, ούτως ή άλλως περιορισμένου διανοητικού και πολιτικού ορίζοντα, αντιδικτατορισμό).
    Η επισήμανση του Θανάση Ρεντζή μού επιβεβαίωσε αυτό που είχα διαισθανθεί από την πρώτη φορά που είδα την ταινία (κάπου γύρω στο 2000). Για τον λόγο ακριβώς ότι η ταινία υπερέβαινε την απλοϊκή στρατευμένη πρόσληψή της, έγινε εξαρχής μια από τις πλέον αγαπημένες μου. Και διαπιστώνοντας ότι δεν είχε γραφεί κάτι που να αναδεικνύει την ευρύτερή της διάσταση (τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι προσωπικά), αποφάσισα να το κάνω από εδώ.