ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ ΣΤΗΝ ... ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ

   Γιατί η Νεοελλάδα δεν ήταν, δεν είναι κι ούτε θα γίνει ποτέ μια κανονική χώρα (όσο έχει αυτόν τον λαό)

      Μετά τους κομπασμούς των πολιτικών διαχειριστών της ελληνόφωνης μπανανίας περί "επιστροφής στην κανονικότητα", ίσως θα είχε κάποιο ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε τί σημαίνει να είναι μια χώρα κανονική.     
  Προφανώς, τόσο οι πολιτικοί διαχειριστές ("συμπολιτευόμενοι" και "αντιπολιτευόμενοι") της καθυστερημένης ελληνόφωνης μπανανίας όσο και ο εκούσια ανενημέρωτος εθνοαυτιστικός τριτοκοσμικός πελατειακός ψηφοσυρφετός που την καταπατά, θεωρούν ως κανονικότητα χώρας το οικονομικό καθεστώς που υπήρχε στη μπανανία τους πριν τη χρεωκοπία της, και πιο συγκεκριμένα την περίοδο (χονδρικά) 1980-2010. Επρόκειτο, ως γνωστόν, για μια "κανονικότητα"/φούσκα αθρόου εξωτερικού υπερδανεισμού, ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων (Μ.Ο.Π.), Κοινοτικών Πακέτων Στήριξης (Κ.Π.Σ.), "πακέτων Ντελόρ" και πολλαπλώς άλλως αποκληθεισών κατά καιρούς χορηγιών προς το ελληνόφωνο ψευδοκράτος, τα αμύθητα ποσά των οποίων "σκοτώθηκαν" σε καταναλωτικούς αποκλειστικά σκοπούς.

   Ως τέτοιοι καταναλωτικοί σκοποί έχουν κατονομαστεί ενδεικτικά: α) ο πενταπλασιασμός των ανειδίκευτων δημοσίων "υπαλλήλων γραφείου" (με ... αδιάβλητες πελατειακές διαδικασίες) σε όλη την τριακονταετία του Μεγάλου Φαγοποτιού και η κοινωνικώς προκλητική υπερμισθοδότησή τους (υπερπολλαπλάσια εκείνης των σκλάβων του ιδιωτικού τομέα - για να μην επεκταθούμε σε κοινωνικώς προκλητικά οικονομικά προνόμια τύπου "εφάπαξ" κλπ.), β) οι πελατειακού χαρακτήρα υπεραυξήσεις στις συντάξεις (κυρίως των ανειδίκευτων δημοσίων "υπαλλήλων γραφείου") τη δεκαετία του 1980 (που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο του ασφαλιστικού), γ) η διοχέτευση από τις -έξωθεν δανειζόμενες- εγχώριες τράπεζες φθηνών δανείων όλων των ειδών (καταναλωτικά, στεγαστικά, διακοποδάνεια, γαμοδάνεια κλπ.) στον τριτοκοσμικό κομπλεξικό βλαχονεόπλουτο επιδειξία πληθυσμό ή στις (σήμερα χρεωκοπημένες) κομματικές συμμορίες, ή στους επίσης χρεωκοπημένους μηντιάρχες, δ) η χρηματοδότηση διαφόρων κρατικοδίαιτων αεριτζήδων της υπερτιμολόγησης, όπως εργολάβοι δημοσίων έργων (βλ. π.χ. "ολυμπιακά έργα") ή κρατικώς (με ευρωπαϊκό όμως χρήμα) επιχορηγούμενα ιδιωτικά ΚΕΚ και ΙΕΚ (που "προσέφεραν" διάφορες εικονικές "πιστοποιήσεις" σε ανιδείκευτους εργαζόμενους ή ανέργους) κλπ.,  ε) και φυσικά οι μίζες  σε πολιτικούς και επίλεκτους παρατρεχάμενούς τους (ιεράρχησα τις μίζες ως τελευταίες, γιατί δεν είναι η κύρια αιτία της χρεωκοπίας, όπως αρέσκονται να νομίζουν οι νεοέλληνες: μεγαλολαμόγια υπάρχουν σε όλες τις χώρες αλλά δεν είναι όλες οι χώρες χρεωκοπημένες, γιατί απλούστατα μια χώρα δεν είναι δυνατόν να χρεωκοπήσει μόνο και μόνο λόγω των μεγαλολαμογιών της). 
   
            
  
    Στο Μεγάλο (με δανεικά ή/και επιδοτήσεις) Φαγοπότι της τριακονταετίας 1980-2010 υπήρξε συνδαιτυμόνας ένα άνω του 50% (ίσως και του 70%) του πληθυσμού. Πρόκειται για πληθυσμιακές ομάδες με μεγάλο πελατειακό ενδιαφέρον που επωφελήθηκαν άμεσα, όπως ανειδίκευτοι δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι του Δημοσίου, αγρότες, κρατικοδίαιτες "ιδιωτικές" επιχειρήσεις (π.χ. τράπεζες) κ.α. Υπήρξαν όμως και αυτοί που επωφελήθηκαν έμμεσα (και συνήθως εν αγνοία τους) όπως ιδιωτικοί υπάλληλοι που, παρασυρμένοι από το κλίμα ευμάρειας της περιόδου, από την προπαγάνδα περί "ισχυρής Ελλάδας" του πρωθυπουργού -της διαπλοκής- Κώστα Σημίτη (κι από τη χαρακτηριστικά ελληνική νοοτροπία τριτοκοσμικού βλαχοεπιδειξιστικού lifestyle), φορτώθηκαν (εννοείται εκουσίως) με διάφορα τραπεζικά δάνεια. Η παγκοσμίως άνευ ιστορικού προηγουμένου (παν)συνδαισία πολιτικο-οικονομικής ελίτ και της πλειοψηφίας του πληθυσμού (που επί τρεις δεκαετίες ενάλλασσε εν γνώσει του με την ψήφο του στην εξουσία -"συμπολιτευόμενη" ή "αντιπολιτευόμενη"- τούς θεωρούμενους ως καλύτερους διαχειριστές τού πελατοκράτους και της πελατο-οικονομίας / φούσκας) ήταν που έδωσε λαβή στον γνωστό πολιτικάντη Θεόδωρο Πάγκαλο ώστε να αρχίσει το μεγαλύτερο ξεκατίνιασμα της νεοελληνικής (πιθανόν και της παγκόσμιας) ιστορίας: η φράση του "μαζί τα φάγαμε" ήταν η απολύτως πρέπουσα "υπενθύμιση" στα εκατομμύρια ψηφοπελατών  που, όταν ήρθε η ώρα του "λογαριασμού" (χρεωκοπία του ψευδοκράτους), παρίσταναν μαζικά τους ανυποψίαστους αδικημένους νοικοκυραίους (και τις αθώες περιστερές) στην πλατεία Συντάγματος, βρίζοντας τούς -υπό των ιδίων- επί δεκαετίες εκλεγμένους πελατοταγούς τους, "συμπολιτευόμενους" και "αντιπολιτευόμενους" (βλ. καλοκαίρι 2011). 


   Το ότι σύμπασα αυτή η μυθική (και παγκοσμίως άνευ ιστορικού προηγουμένου) υπερχρηματοδότηση / υπερεπιδότηση κατασπαταλήθηκε σε καταναλωτικούς και όχι παραγωγικούς σκοπούς καθώς και το ότι αυτή είναι η αποκλειστική αιτία χρεωκοπίας της ελληνόφωνης μπανανίας (και όχι ... η διεθνής οικονομική κρίση του 2008, ούτε ότι οι "κακοί ξένοι" ... μας ζηλεύουν), είναι δύο πράγματα στα οποία συμφωνούν τόσο οι ταγοί του τριτοκοσμικού καθεστώτος (όπως π.χ. ο προαναφερθείς Θεόδωρος Πάγκαλος), όσο και οι πλέον σοβαροί αντικαθεστωτικοί οικονομολόγοι (όπως π.χ. ο Τάκης Φωτόπουλος). 

    

    Παρ΄όλα αυτά, στην Ελλάδα εξακολουθεί να θεωρείται (από άπαντα τον "πολιτικό κόσμο" και τους ψηφοφόρους του) ως κανονικότητα χώρας και εθνικής οικονομίας το να επιδοτούν εσαεί οι "κουτόφραγκοι" την επιδειξιστική βλαχονεόπλουτη κατανάλωση κάποιων ελληνόφωνων τριτοκοσμικών, οι οποίοι νομίζουν ότι όλος ο πλανήτης τούς χρωστά "γραμμάτια πολιτισμού" από την αρχαιότητα (και βέβαια εξίσου κανονικό θεωρείται το να καθυβρίζονται θρασύτατα οι "κουτόφραγκοι" υπό των ευεργετηθέντων, όταν αναγκάζονται να βάλουν όρια στα "δανεικά κι αγύριστα").
   Ας αγνοήσουμε όμως τις φαντασιώσεις των διαφόρων πολιτισμικά καθυστερημένων και ανώριμων ελληνοφώνων κι ας δούμε πώς είναι να ζεις σε μια κανονική χώρα.

   Οι κανονικές χώρες (και οικονομίες) έχουν έστω στοιχειωδώς σύγχρονη παραγωγική βάση και έστω στοιχειώδη παραγωγική αυτοδυναμία

  Ας πάρουμε μια οποιαδήποτε χώρα της ευρωζώνης / Ε.Ε. Ας πάρουμε τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Σουηδία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Αυστρία, την Ισπανία, την Ιταλία, τη Φινλανδία, ή όποια άλλη θέλετε. Καθημερινά οι εκεί κάτοικοι χρησιμοποιούν όλα αυτά τα αντικείμενα και τις συσκευές, που κάνουν τη ζωή αυτό που λέμε "σύγχρονη": ψυγεία, πλυντήρια, φούρνους, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τηλεοράσεις, dvd και cd, σταθερά τηλέφωνα, κινητά τηλέφωνα, φωτογραφικές μηχανές, αυτοκίνητα, μοτοσυκλέττες, αεροπλάνα, αξονικούς τομογράφους, διάφορα βιομηχανικά εργαλεία, τοστιέρες, αλυσοπρίονα, μηχανές του καφέ, φωτιστικά, ποδήλατα, καροτσάκια για μωρά, ρολόγια, i-pads, i-pods, διάφορα άλλα γκάτζετς και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
    Οι προηγούμενες εικόνες είναι πολύ οικείες. Άλλωστε, έτσι ακριβώς είναι πλέον η καθημερινή ζωή και στη Νεοελλάδα. Σωστά;
     Λάθος!   
   H ομοιότητα μεταξύ Νεοελλάδας και σχεδόν οποιασδήποτε άλλης χώρας τής ευρωζώνης είναι μόνο φαινομενική. Και η διαφορά τεράστια. Και στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι η εξής μία: από τα προαναφερθέντα προϊόντα καθημερινής μαζικής χρήσης (και απ' όλα όσα δεν αναφέραμε γιατί θα χρειάζονταν καμμιά πενηνταριά σελίδες) κανένα δεν παράγεται στην Ελλάδα.
    Το ξαναλέμε: κανένα.
    Το ξαναλέμε: κανένα.
    Το ξαναλέμε: ΚΑΝΕΝΑ.
    Μια ειδοποιός (και αβυσσαλέα) διαφορά τής καθημερινότητας του νεοέλληνα, ή ρωμηού (όπως του αρέσει να αυτοπροσδιορίζεται) από αυτή των δυτικοευρωπαϊκών λαών, είναι ότι χρησιμοποιεί έναν σωρό ζωτικά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, τα οποία (αφού, φυσικά, ούτε τα παράγει, ούτε παράγει κάτι ο,τιδήποτε άλλο για να το ανταλλάξει) δανείζεται για να τα εισάγει.

   Και τώρα, ας δοκιμάσουμε να σκεφτούμε πώς νιώθει ένας κάτοικος μιας οποιασδήποτε χώρας τής ευρωζώνης, ο οποίος χρησιμοποιεί στην καθημερινότητά του τεχνολογικά προϊόντα που, κατά κύριο λόγο παράγονται στη χώρα του. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς νιώθει ο σουηδός, ο γάλλος, ο ιταλός, ο γερμανός, ο ολλανδός, ο φινλανδός, ο ισπανός κλπ. που χρησιμοποιεί έναν "όγκο" τεχνολογίας τουλάχιστον κατά 50% προερχόμενον από τη χώρα του, που χρησιμοποιεί μια οικοσκευή κατασκευασμένη κυρίως στη χώρα του, ή/και μέσα μεταφοράς κατασκευασμένα στη χώρα του, ή/και σύγχρονα ζεστά και ελαφρά ρούχα κατασκευασμένα στη χώρα του, ή/και που βγάζει ακτινογραφίες και υπερηχογραφήματα με μηχανήματα κατασκευασμένα στη χώρα του κλπ. Ας φανταστούμε έναν άνθρωπο, που όταν βλέπει ή χρησιμοποιεί ένα σύγχρονο τεχνολογικό αντικείμενο νιώθει μια οικειότητα που ξεπερνάει κατά πολύ αυτή του απλού χρήστη  (βλ. νεοέλληνα). Γιατί οι χώρες αυτές, ως κατασκευάστριες, δεν διαθέτουν απλώς βιομηχανία, αλλά και την ανάλογη (τεχνολογική) κουλτούρα. Ίσως γι΄αυτό ο δυτικός άνθρωπος δεν αναπτύσσει σχέσεις επιδειξιομανίας και βλαχονεοπλουτισμού με την τεχνολογία.
    Και ας δοκιμάσουμε να φανταστούμε πώς θα ένιωθε ο νεοέλληνας αν κάθε πρωί που ξύπναγε, άνοιγε το ελληνικό ψυγείο του για να βγάλει το γάλα που θα ρίξει στον καφέ του, ξυριζόταν με το ελληνικό του ξυραφάκι, ή άνοιγε το ελληνικό κινητό του τηλέφωνο, ή φορούσε τα ελληνικά του ρούχα και πήγαινε στη δουλειά του με το ελληνικό του αυτοκίνητο (ή δίκυκλο, ή ποδήλατο, ή λεωφορείο, ή τραίνο, ή τραμ) και έμπαινε στον ελληνικό ανελκυστήρα και άνοιγε τον ελληνικό υπολογιστή... Ο νεοέλληνας όμως, όχι απλώς δεν θα νιώσει ποτέ έτσι, αλλά ούτε καν μπορεί να διανοηθεί πώς είναι. Ο νεοέλληνας (ή ρωμηός) είναι γεννημένος εισαγωγέας και καταναλωτής των ιδεών και των προϊόντων άλλων. Ακόμα και των πιο ζωτικών και καθημερινών. Ακόμα και των πιο εύκολων να παραχθούν (π.χ. διάφορα τεχνολογικά αναλώσιμα). Γι' αυτό η σχέση του με αυτά είναι μιμητική, επιδειξιστική και γενικώς επιδερμική.  

  Η Νεοελλάδα δεν διαθέτει σύγχρονη (=βιομηχανική) παραγωγική βάση. Η ρωμηο-οικονομία είναι αποκλειστικά μεταπρατική, αντιπαραγωγική, παρασιτική, διαρκώς ελλειμματική και επανειλημμένα χρεωκοπημένη. Οι μεταπρατικές οικονομίες ευνοούν νομοτελειακά και μοιραία τη δημιουργία  πελατειακών κοινωνιών (δηλαδή καθολικά διεφθαρμένων), αφού η μόνη αξία τους είναι η μεταπώληση αέρα κοπανιστού, ο βλαχονεοπλουτισμός, ο καταναλωτικός επιδειξισμός, το "άρπαξε να φας και κλέψε νά 'χεις" και τελικά η απαξίωση κάθε κανονικού τρόπου βιοπορισμού (και ειδικά της εργασίας).

                                 
               


     Οι κανονικές χώρες είναι εργασιοκεντρικές  
   
    Όποιος σ' αυτή τη χώρα επιχειρήσει να ζήσει αποκλειστικά και μόνο με την προσωπική του προσπάθεια (όπως δηλαδή ζουν κατά κανόνα οι άνθρωποι στις κανονικές χώρες)  είναι εκ προϊμίου αυτό που λένε "καμένο χαρτί". Αυτό πολύ απλά σημαίνει ότι: στην Ελλάδα εάν δεν κληρονομήσεις (σπίτια ή εισοδήματα ή μια επιχείρηση κλπ.), εάν οι γονείς σου ή οι συγγενείς σου δεν είναι πελατειακά δικτυωμένοι ώστε να βρεις μια αξιοπρεπή δουλειά (συνήθως στο Δημόσιο ή σε κάποια τράπεζα κλπ.), εάν δεν δε ευνοήσει η τύχη, εάν δεν βρεις κάποιο κορόιδο για να του κατσικωθείς (π.χ. ένας "καλός γάμος"), ή εάν δεν αναπτύξεις την κατάλληλη νοοτροπία (γλείφτης, ρουφιάνος, απατεώνας, καριόλης, εκμεταλλευτής και γενικώς οι αρετές του εθνικού μας ήρωα Καραγκιόζη) καλύτερα να πας να αυτοκτονήσεις ή να αλλάξεις χώρα.
   Το να προσπαθήσεις να επιβιώσεις σαν δυτικός στην Ελλάδα είναι μακράν η μεγαλύτερη μαλακία που μπορείς να κάνεις. Στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν απλώς αδύνατον να ζήσεις αξιοπρεπώς μόνο με τη δική σου προσπάθεια. Δηλαδή είναι αδύνατον να μπορείς μόνο με μια δουλειά που έχεις βρει μόνος σου, να πληρώνεις ακόμα και τα βασικά: διατροφή, στέγη (ενοίκιο ή στεγαστικό), ένδυση, μετακινήσεις (εισιτήρια, καύσιμα, τέλη κυκλοφορίας κλπ.), λογαριασμούς (κοινόχρηστα, νερό, ρεύμα κλπ.), διάφορα απαραίτητα πάγια ή έκτακτα μικροέξοδα (οδοντόκρεμες, ένα σκασμένο λάστιχο, ένα σφράγισμα) κλπ. Αν ο μισθός σου είναι τόσο μεγάλος ώστε να το καταφέρνεις, σημαίνει ότι έχεις αξιοπρεπή δουλειά, δηλαδή ότι σου έχουν βρει βρει δουλειά με "μέσον" ή με άλλου είδους βοήθεια. Αν πάλι ο μισθός σου δεν είναι τόσο μεγάλος αλλά παρ' όλα αυτά τα βγάζεις πέρα, σημαίνει ότι έχεις "παραλείψει" να μας πεις κάτι (π.χ. ότι το σπίτι που μένεις είναι κληρονομιά και άρα δεν αιμορραγείς κάθε μήνα με το ενοίκιο ή τη δόση του στεγαστικού, ή ότι οι γονείς σου σού έχουν γράψει κάνα δυό σπιτάκια απ' τα οποία εισπράττεις κάποια ενοίκια, ή ότι έχεις βρει στρωμένη δουλειά επίσης απ' τους γονείς σου, ή ότι έχεις παντρευτεί δημόσιο υπάλληλο κ.α.).

    Οι συντριπτικά περισσότεροι νεοέλληνες δουλεύουν απλώς για να συμπληρώνουν σε ήδη υπάρχοντα εισοδήματα (κληρονομιές, εισοδήματα συζύγου κ.α.) ή/και έχοντας από γεννησιμιού τους εξασφαλισμένες κάποιες ζωτικότατες εισοδηματικές ελαφρύνσεις (π.χ. ιδιόκτητη κατοικία, ώστε να μην αιμορραγούν κάθε μήνα με έξοδα στέγης, όπως ενοίκιο, στεγαστικό κλπ.). Το ότι στην Ελλάδα η εργασία έχει σπανίως βιοποριστικό χαρακτήρα, είναι και ο λόγος που αποκαλείται υποτιμητικά "απασχόληση".   
   Αντιθέτως στην Ελλάδα είναι μειοψηφία οι άνθρωποι που εργάζονται για βιοπορισμό (δηλαδή που πρέπει από τη δουλειά τους και μόνο να πληρώνουν ακόμα και τον αέρα που αναπνέουν). Συνήθως τέτοιοι άνθρωποι καταφέρνουν απλώς να επιβιώνουν (κι αυτό όχι για όλη τους τη ζωή). Δηλαδή ζουν μονίμως στα όρια της φτώχειας (ακόμα και τις "καλές" εποχές), ενώ κατρακυλούν ακαριαία στην εξαθλίωση με την παραμικρή "διαταραχή" της εθνικής οικονομίας. Μάλιστα μια εμπειρική αλλά αρκετά αξιόπιστη μέθοδος για να εντοπιστούν κοινωνικά αυτοί οι άνθρωποι βρίσκεται στα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών της τελευταίας οκταετίας, όπου βάσει των φορολογικών δηλώσεων των νοικοκυριών οι πραγματικοί άστεγοι ξεπερνούν κατά πολύ το ένα εκατομμύριο. Στις δηλώσεις αυτές οι εν λόγω άστεγοι έχουν δηλωθεί υποχρεωτικά (μέσω ενός νομικίστικου ευφημισμού) ως ... "φιλοξενούμενοι" σε διάφορα συγγενικά ή φιλικά τους σπίτια. Στην πραγματικότητα βέβαια πρόκειται για κανονικότατους άστεγους και πρόσφυγες αφού δεν έχουν πλέον στέγη (δηλ. δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν π.χ. ενοίκιο όπως κάποτε) και αναγκάστηκαν να προσφύγουν σε ξένες στέγες. Και βέβαια δίπλα σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι δεκάδες χιλιάδες μή "φιλοξενούμενοι" άστεγοι που μένουν κυριολεκτικά στον δρόμο. 
   

                            
     
   Σε πλήρη αντίθεση με την ελλαδική περιπτωσάρα, στις κανονικές χώρες η συντριπτική πλειοψηφία ζει από τη δουλειά της και μόνον. Το ιδιόκτητο σπίτι είναι για τους περισσότερους όνειρο θερινής νυκτός. Η οποιαδήποτε κληρονομιά το ίδιο. Το "μέσον" είναι λέξη που δεν υπάρχει στις γλώσσες τους. Αλλά τα εισοδήματα είναι όσα χρειάζεται κάποιος για να ζει αξιοπρεπώς. Και βέβαια το κόστος ζωής είναι πολύ χαμηλότερο (π.χ. μια σειρά από κονδύλια που είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια νεοελληνική οικογένεια, όπως έξοδα παραπαιδείας, έξοδα σε ιδιώτες γιατρούς - ας μην αναφέρουμε το καρτέλ των πανάκριβων σούπερ μάρκετς - κλπ., εκεί είναι άγνωστα).
    Ο λόγος είναι ότι στις κανονικές χώρες η εργασία θεωρείται -και είναι- το παραγωγικό και φορολογικό θεμέλιο της κοινωνίας, και γι' αυτό έχει πολύ σοβαρή αντιμετώπιση, σε επίπεδο κατάρτισης (εκπαίδευση, παιδεία κλπ.), σε επίπεδο οργάνωσης (αυστηρά καθορισμένο εργασιακό αντικείμενο και ωράριο για όλους και όχι νεοελληνικές εργοδοτικές αρπακολλιές του στυλ "ό,τι κάτσει, όποτε κάτσει, σε όποιον φουκαρά κάτσει"), σε επίπεδο νομικής κατοχύρωσης (οι εργοδότες πλην νεοελλήνων δεν τολμούν να κάνουν στους εργαζόμενους τις γνωστές "μαγκιές" που κάνουν στην Ελλάδα), σε επίπεδο αξιοκρατίας (ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση), σε επίπεδο αξιολογήσεων (οι οποίες γίνονται βάσει αντικειμενικών και μετρήσιμων κριτηρίων και όχι βάσει του τί θα αποφανθεί ο κάθε μεροληπτικός προϊστάμενος ή το κάθε πελατειακώς "αρμόδιο" κομματόσκυλο της ιεραρχίας, ή ο κάθε φαντασιοκόπος εργοδοτίσκος που νομίζει ότι το μαγαζάκι του είναι ο ομφαλός της Γης), σε επίπεδο απολαβών (μισθοί - μάλιστα αν κάποιος εργοδότης δεν καταβάλλει τουλάχιστον τους νόμιμους μισθούς θεωρείται ότι κάνει αθέμιτο ανταγωνισμό στους υπόλοιπους εργοδότες και τιμωρείται παραδειγματικά) και τέλος σε επίπεδο κοινωνικής ασφάλισης. Κάθε άνθρωπος θεωρείται ότι πρέπει να μπορεί να ζήσει από τη δουλειά του, μια και δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι (κληρονομιές, βοήθεια απ΄την οικογένεια, πελατειακές σχέσεις κλπ.) για να επιβιώσεις σε αυτές τις χώρες. Κάθε άνθρωπος (ακόμα και ο πιο μειονεκτικός διανοητικά) θεωρείται ότι πρέπει να αξιοποιηθεί σε κάποια θέση εργασίας με μισθό τέτοιο ώστε να στέκεται στα πόδια του, να φορολογείται κλπ. Παράλληλα, οι άνεργοι βρίσκουν πολύ ευκολότερα δουλειά (για την ακρίβεια τούς βρίσκει δουλειά ο αντίστοιχος ΟΑΕΔ και δεν ψάχνουν οι ίδιοι... από αγγελίες) ενώ η αντίληψη περί αξιοπρέπειας που χαρακτηρίζει τις κανονικές χώρες έχει καθιερώσει μια πραγματική επιδοματική πρακτική προς όσους έχουν ανάγκη (π.χ. επίδομα ανεργίας επ' αόριστον ίσο με το 80% του τελευταίου μισθού, επιδότηση 100% του ενοικίου, κοινωνικές υπηρεσίες υψηλού επιπέδου κλπ.).
 
    Το ότι οι άνθρωποι που είναι αναγκασμένοι να βιοπορίζονται στην Ελλάδα, είναι ελάχιστοι σε σχέση με εκείνους που απλώς απασχολούνται, αποτελεί και τον κυριότερο (ή μάλλον τον μοναδικό) λόγο που παρά το -επί σχεδόν δεκαετία- 40% της πραγματικής ανεργίας ("εγγεγραμμένοι" και μή άνεργοι, υποαπασχολούμενοι, απλήρωτοι εργαζόμενοι, νεομετανάστες κλπ.) δεν έχει ξεσπάσει ακόμα εμφύλιος πόλεμος. Αυτός είναι ο λόγος που αν η ανεργία (και μάλιστα η μή επιδοτούμενη) σε μια κανονική χώρα είχε φτάσει έστω και στο πρώτο διψήφιο νούμερο, η χώρα αυτή θα διαλυόταν κυριολεκτικά από τις "εμφύλιες" συγκρούσεις: οι άνθρωποι στις κανονικές χώρες δεν έχουν άλλους τρόπους βιοπορισμού εκτός από την εργασία. Ενώ σε μπανανίες όπως το Ελλαδιστάν όπου η κοινωνία δεν βασιζόταν ποτέ στην πραγματική εργασία αλλά στην πουστιά και τη λαμογιά (πελατειακές σχέσεις), η εργασία ήταν πάντα απαξιωμένη (από πλευράς κοινωνικού γοήτρου, κατάρτισης, συνθηκών, αξιοκρατίας, ασφάλισης, αμοιβών, νομικής κάλυψης κλπ.). Έτσι ένα ποσοστό 40% πραγματικών ανέργων (και μάλιστα αφημένων στην τύχη τους) θεωρείται ψιλοπράγματα ή φυσικό φαινόμενο, και έτσι οι βολεμένοι κοιμούνται σαν μωρά.  

                          
   
   Και μια εμπειρική κοινωνιολογική παρατήρηση: η μειοψηφική πληθυσμιακή κατηγορία όσων ήσαν αναγκασμένοι να εργάζονται για βιοπορισμό (κι όχι για ... απασχόληση) είναι ακριβώς εκείνη στην οποία μετακυλίστηκε κατεξοχήν (από τους εγχώριους πολιτικούς διαχειριστές και συνδιαχειριστές της εξουσίας) το κόστος της χρεωκοπίας του ψευδοκράτους. Αυτό έγινε βέβαια για να διασωθούν (έστω και με κάποιες αμυχές) οι πλειοψηφικές πληθυσμιακές κατηγορίες που παρουσιάζουν πελατειακό ενδιαφέρον και γι' αυτό στηρίζουν παντοιοτρόπως το πελατοκαθεστώς. 
    Αυτοί που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα από τη χρεωκοπία του ελληνόφωνου ψευδοκράτους (το περίπου ένα εκατομμύριο των ζωντανών νεκρών που δεν θα ξαναβρούν ποτέ κανονική δουλειά με πενθήμερο και οκτάωρο, έστω και σαν αυτή την υποαμειβόμενη και αναξιοπρεπή που είχαν πριν τη χρεωκοπία) είναι ακριβώς αυτοί που ζούσαν στην Ελλάδα σαν δυτικοί (δηλαδή επιβίωναν / φυτοζωούσαν μόνο με τις πενιχρές αποδοχές της δουλειάς τους χωρίς κανένα άλλο περιουσιακό ή εισοδηματικό στοιχείο και, εννοείται, πελατειακώς έκθετοι και απροστάτευτοι). Αποτελούσαν το μή τοξικό κομμάτι της κοινωνίας, δηλαδή την πραγματική κοινωνία. Δεν είναι συμπτωματικό το γεγονός ότι η χρεωκοπία του ελληνόφωνου ψευδοκράτους τσάκισε κυριολεκτικά, αποκλειστικά και ανεπανόρθωτα αυτό το είδος ανθρώπων, οι οποίοι διάγουν πλέον ως ζωντανοί νεκροί. Αυτοί υπήρξαν οι πρώτοι και οι κατεξοχήν που σαρώθηκαν κυριολεκτικά από τη χρεωκοπία του ψευδοκράτους. 
   Οι υπόλοιποι, οι κάθε είδους βολεμένοι ("επιδοτούμενοι", διαπλεκόμενοι, "πελάτες", συνδαιτυμόνες των Πάγκαλων κλπ.) διασώθηκαν έστω και με κάποιες αμυχές (και φυσικά έχοντας θυσιάσει την πραγματική κοινωνία). Βέβαια το ότι οι πρώτοι ζούσαν (από εργασιακής μόνο πλευράς) σαν δυτικοί δεν τους καθιστά αυτομάτως δυτικούς: η παραίτηση, η μοιρολατρεία και η παντελής έλλειψη οργισμένης αντίδρασης από πλευράς τους αποδεικνύει ότι είναι γνησιότατοι θρασύδειλοι (β)ρωμηοί και απόγονοι του Καραγκιόζη. Έχοντας εσωτερικεύσει τις δουλοπρεπείς χριστιανικές επιταγές περί γυρίσματος και του άλλου μάγουλου, και έχοντας καταπιεί αμάσητο το εθνοπατριωτικό κουτόχορτο περί "κακών ξένων" (βλ. δανειστών) που "ανέκαθεν ήθελαν το κακό της Ελλάδας" έχουν και αυτοί δρομολογηθεί / αποπροσανατολιστεί να τα βάζουν με ανύπαρκτους εξωτερικούς εχθρούς αντί με τους πραγματικούς που βρίσκονται μπροστά στα μάτια τους. Κάνουν ό,τι απαιτούν απ' αυτούς οι βολεμένοι με τα ευρώ στα στρώματα: αργοπεθαίνουν ησύχως και αδιαμαρτύρητα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι πανάξιοι των όσων τους συμβαίνουν. 

                      



          Δεν ισχυρίστηκε κανείς ότι οι κανονικές χώρες είναι "παράδεισοι", ότι η ζωή εκεί δεν έχει προβλήματα, ότι δεν υπάρχουν μοναξιά, ναρκωτικά, αυτοκτονίες, εργασιακή αλλοτρίωση, υφαρπαγή εργασιακής υπεραξίας, εκμετάλλευση (έστω και "διακριτική") ανθρώπου από άνθρωπο, παιδεραστία, φαλάκρα, ποδάγρα, αιμορροΐδες, ότι οι άνθρωποι πηγαίνουν με κέφι στη δουλειά και τα παιδιά τραγουδώντας στο σχολείο. Και βέβαια υπάρχει και διαφθορά, αλλά μόνο εκεί όπου υπήρχε παντού και διαχρονικά, δηλαδή μόνο στις ελίτ (και όχι στις συναλλαγές μεταξύ των συνηθισμένων πολιτών όπως στην Ελλάδα - βλ. "γρηγορόσημα", "φακελάκια", "βύσματα" κλπ.).
    Υπάρχει όμως μια βάση για όσους θέλουν να ζήσουν με σχετική αξιοπρέπεια. Υπάρχει σοβαρότητα και όχι η σοβαροφάνεια και η υποκρισία της Ελλάδας. Δεν χρειάζεται να γλείψεις ή να βάλεις μέσον για να βρεις αξιοπρεπή δουλειά. Δεν χρειάζεται να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη για να μην σου λείπει τίποτα σε υλικό επίπεδο. Δεν θα σε ρωτήσουν με νόημα "από ποιόν (βλ. κομματόσκυλο) έρχεστε;" όταν πας να αναζητήσεις δουλειά. Λόγω του ότι οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να είναι αυτοδημιούργητοι (= να μην ελπίζουν σε "εξωτερική βοήθεια"), δεν υπάρχει λόγος να γίνονται συμφεροντολόγοι, δημοσιοσχεσίτες και υποκριτές: αυτό που σου δείχνουν, αυτό είναι. Και λόγω του ότι η αυτοδημιουργία (όπως κι αν την αντιλαμβάνεται κάποιος) εκεί είναι κοινωνικός μονόδρομος, οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι και όχι μεμψίμοιροι σαν κάτι ελληνόφωνους. Και το ίδιο δεν θα μπορούσε να μην ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τις κοινωνίες τους.

    
     

       Θ.Λ.                                           

   
  Δείτε επίσης:
-Η νέα ελληνική κανονικότητα, του Κώστα Λαπαβίτσα
-Βρωμηοσύνη: η Ιστορία ως γελοιογραφία (ή ως μελόδραμα) 
-Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο μιας υπερεθνικής ελίτ, του Τάκη Φωτόπουλου
-Τα φάγαμε όλοι μαζί, του Θεόδωρου Πάγκαλου
-Περί νοικοκυραίων, του Κώστα Δεσποινιάδη

-Πώς οι άστεγοι βαφτίστηκαν "φιλοξενούμενοι"