.

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1944: ΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΑΣΜΕΝΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ

   Στα πλαίσια της αποδόμησης των μύθων της (β)ρωμηοσύνης (δεξιόστροφης και αριστερόστροφης) αναδημοσιεύω ένα κεφάλαιο του αείμνηστου διεθνιστή επαναστάτη Άγι Στίνα (1900-1987) από το κλασικό ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΟΠΛΑ, Η "ειδική αποστολή" της εθνικής αντίστασης στο δεύτερο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και η συμβολή της στη βιβλική καταστροφή που εν ψυχρώ προετοιμάζουν οι δήμιοι που κυβερνούν τους λαούς (εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη).

                                    http://stinas.vrahokipos.net/images/covers/eam-elas-opla.gif



    ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΑΜ ΔΕΝ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
    ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
   Θα μιλήσουμε πιο κάτω για την αντίθεση ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα και την παραδοσιακή αστική τάξη, για τη διαφορά της κοινωνικής επανάστασης από τα πραξικοπήματα και τις οργανωμένες από το ΚΚ στρατιωτικές επιχειρήσεις. Προηγουμένως όμως θα σταθούμε πολύ γενικά σ' αυτό: Γιατί το ΕΑΜ δεν κατέλαβε την πολιτική εξουσία, ενώ μπορούσε να την καταλάβει και αυτός ήταν ο σκοπός του και γι' αυτό προετοιμαζόταν. Πιο σωστά, γιατί ενώ κατείχε την εξουσία, μετά την αποχώρηση των Γερμανών, την παρέδωσε.
Εκείνο που ενδιαφέρει εμάς σχετικά με τα γεγονότα, είναι η κυνική περιφρόνηση της ζωής των παιδιών που πολεμούσαν στις γραμμές του, τα ψέματα και την απάτη που χρησιμοποιούσε και η δουλική υποταγή του στο Κρεμλίνο.


Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

ΝΟΑΜ CHOMSKY - ΣΚΛΗΡΗ (ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ) ΑΓΑΠΗ

Η ιδεολογία τού νεοφιλελευθερισμού:
Αγάπη για τους πλούσιους και τους προνομιούχους, σκληρή για όλους τους άλλους.



       Νομίζω, ότι υπάρχει μια μυστηριώδης ομοιότητα ανάμεσα στην τρέχουσα περίοδο και στις εποχές, κατά τις οποίες διαμορφώθηκε η σύγχρονη ιδεολογία -που σήμερα αποκαλείται «νεοφιλελευθερισμός» ή «οικονομικός ρασιοναλισμός»- από τους Ρικάρντο, Μάλθους και άλλους. Αποστολή τους ήταν να δείξουν στους ανθρώπους, ότι δεν είχαν δικαιώματα, αντίθετα με όσα ανοήτως πίστευαν. Και πραγματικά, αυτό αποδείχτηκε «επιστημονικά».
  Το μεγάλο πνευματικό σφάλμα τής προκαπιταλιστικής κουλτούρας ήταν η πεποίθηση, ότι οι άνθρωποι έχουν θέση στην κοινωνία και δικαίωμα σ΄ αυτήν, εξαιρετικά δυσάρεστη ίσως θέση, αλλά τουλάχιστον έχουν κάτι. Η νέα επιστήμη έδειξε, ότι η ιδέα τού «δικαιώματος στη ζωή» ήταν απλώς μια πλάνη. Έπρεπε να εξηγηθεί υπομονετικά στον πλανημένο λαό, ότι δέν έχει άλλα δικαιώματα εκτός αττό το να προσπαθεί να βρει την τύχη του στην αγορά. Ένα άτομο, που δεν έχει δικό του πλούτο και δεν μπορεί να επιβιώσει στην αγορά εργασίας «δεν έχει δικαίωμα ούτε για την παραμικρή μερίδα τροφής και στην πραγματικότητα δεν έχει καμμία δουλειά να βρίσκεται εκεί», διακήρυξε ο Μάλθους σε ένα σημαντικό έργο του. Είναι «μεγάλο κακό» και παραβίαση τής «φυσικής ελευθερίας» να παραπλανά κανείς τους φτωχούς αφήνοντάς τους να πιστεύουν, ότι έχουν άλλα δικαιώματα, υποστήριζει ο Ρικάρντο, εξοργισμένος από την επίθεση εναντίον των αρχών τής οικονομικής επιστήμης και τού στοιχειώδους ορθολογισμού και εναντίον των εξ ίσου εξυμνουμένων ηθικών αρχών.
   Το μήνυμα είναι σαφές. Μπορούμε να επιλέξουμε ελεύθερα: την αγορά εργασίας, το κάτεργο τού εργοστασίου, το θάνατο, ή να πάμε κάπου άλλου -όπως δόθηκε η δυνοτότητα, όταν ελευθερώθηκαν τεράστιοι χώροι χάρη στην εξόντωση και στην εκδίωξη ιθαγενών πληθυσμών, όχι ακριβώς με την εφαρμογή των αρχών τής αγοράς.

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ, ΜΠΑΜΠΑ; (αντίσταση παιδί μου, αντίσταση!)

   "Εθνική αντίσταση": το πιο σύντομο ανέκδοτο του Β' παγκοσμίου πολέμου (ή: πώς η "εθνική αντίσταση" στραγγάλισε το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και έστρωσε το χαλί στον μεταπολεμικό κρατικοδίαιτο και ψευδεπίγραφο "συνδικαλισμό"). 
    Δύο ντοκουμέντα του Άγι Στίνα και του Κορνήλιου Καστοριάδη.



      ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΪΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ "ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ". ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΝ ΣΤΟ ΚΡΕΟΥΡΓΕΙΟ ΕΝΟΣ ΑΚΟΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.
     Σε όσους δεν ήθελαν να ζουν με αυταπάτες ήταν γνωστό πολύ πριν το ξέσπασμά του, ότι ο β' παγκόσμιος πόλεμος θα ξεκινούσε από τους ιδιοκτήτες του πλανήτη σαν μια νέα προσπάθεια αναδιανομής του, σαν ένα μαφιόζικο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, το οποίο θεωρείτο ότι θα ολοκλήρωνε το ημιτελές εκείνο της προηγούμενης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής (1914-1918).
    Σε αυτά τα πλαίσια, οι "αντιστασιακοί" στρατοί που στήθηκαν στην Ελλάδα στην περίοδο της ιταλογερμανικής κατοχής είχαν εξαρχής σαν απώτερο στόχο (όπως πανηγυρικά αποδείχθηκε) την προπαρασκευή της  σύγκρουσης για την μεταπολεμική κατάληψη  της εξουσίας από τους "καθ' ύλην αρμόδιους" εγχώριους τοποτηρητές των διεθνών αποικιοκρατικών σχηματισμών (αγγλογάλλοι και σιωνιστές κεφαλαιοκράτες από τη μία, σταλινικοί γραφειοκράτες και οι διάφοροι περιφερειακοί συμπαθούντες τους από την άλλη). Οι ένοπλοι σκυλοκαβγάδες των "αντιστασιακών" (δεξιών κι αριστερών) συμμοριών  από την περίοδο ήδη της κατοχής (και συγκεκριμένα από το 1943), είχαν καταδείξει ότι η "εθνική αντίσταση" και ο "πατριωτικός" και  "αντιφασιστικός" αγώνας ήσαν απλώς κουτόχορτο για την εθνοκεντρικά εκπαιδευμένη μάζα και προσχήματα για τη δημιουργία εκείνων των πολιτικοστρατιωτικών προϋποθέσεων που θα βάρυναν στους μεταπολεμικούς συσχετισμούς αναδιανομής του πλανήτη. Δεν ήταν όμως μόνο αυτή η αιτία του στησίματος της υπόθεσης "εθνική αντίσταση": προϋπόθεση για να μπορέσουν οι "αντιφασίστες" σύμμαχοι να ξαναμοιράσουν τον πλανήτη, πριν ακόμα κι από τη νίκη επί του "κακού φασισμού", ήταν η καταστολή στο εσωτερικό των χωρών τους τού επίφοβου (τότε) εργατικού επαναστατικού διεθνισμού, δηλαδή της μοναδικής απάντησης των απανταχού εκμεταλλευομένων στον παγκόσμιο πόλεμο των αφεντικών τους. 
     Κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε είναι ότι τα δύο πρώτα χρόνια του β' παγκοσμίου πολέμου (Αύγουστος 1939- Ιούνιος 1941) η σταλινική Ρωσία και η ναζιστική Γερμανία ήσαν σύμμαχοι και συνεργάζονταν αρμονικά στον διαμελισμό και την διανομή των χωρών της ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, βαλτικές χώρες κ.λπ.). Και μόνο μετά το καλοκαίρι του 1941 και τη γερμανική εισβολή στη Ρωσία, η λυκοφιλία των αρχιδημίων Χίτλερ και Στάλιν εκδήλωσε απροκάλυπτα τον χαρακτήρα της (μέχρι τότε ήσαν συνήθη τα εγκώμια του Ριζοσπάστη και όλων των σταλινικών φυλλάδων στη ... σύντροφο ναζιστική υπερδύναμη - μάλιστα κατά τη διάρκεια της γερμανικής εισβολής στην Ελλάδα οι σταλινικοί κρατούμενοι του μεταξικού δικτατορικού καθεστώτος πανηγύριζαν, πιστεύοντας ότι οι σύμμαχοί τους ναζί θα τους απελευθέρωναν). Σε μια επίδειξη υποδειγματικά συγχρονισμένης αλλαγής του διεθνούς κομματικού βηματισμού, οι σταλινικοί γραφειοκράτες (και οι ανά χώρα υπαλληλίσκοι τους) μεταβάλλονται εν μία νυκτί  σε "αντιφασίστες"...

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

ΑΓΙΟΣ ΤΣΕ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ ΤΟΥ ΗΡΩΙΚΟΥ ΑΝΤΑΡΤΗ ΕΡΝΕΣΤΟ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ

Επειδή κάποια στιγμή πρέπει να τελειώνουμε με τις ιερές αγελάδες (και) του σταλινισμού.

 

Mε αφορμή την αντιπροχθεσινή επέτειο της εκτέλεσης του Ερνέστο Γκεβάρα, αναδημοσιεύω ένα "βλάσφημο" -και κλασικό πλέον- κείμενο του Larry Gambone από την Anarchist Library. Η ειδική σημασία της κριτικής του Gambone έγκειται στο ότι δεν προέρχεται από την γνωστή αστική προπαγάνδα, αλλά από τη σκοπιά του επαναστατικού εργατικού κινήματος (όπως θα διαπιστώσουν όσοι διαβάσουν στο σχετικό κεφάλαιο τη "συνεισφορά" του Γκεβάρα στην αιματηρή καταστολή του ανερχόμενου -τότε- αναρχοσυνδικαλισμού στην Κούβα). Όσα αναφέρονται εδώ είναι πλέον πασίγνωστα διεθνώς (εκτός φυσικά από την Ελλάδα, όπου το είδος των δεινοσαύρων δεν έχει εξαφανιστεί ακόμα...). Μια ματιά στους τίτλους των επιμέρους κεφαλαίων (βρίσκονται στην αρχή) είναι αρκετή για να προϊδεάσει ως προς το ότι δεν έχουμε να κάνουμε παρά με έναν ακόμα "άγιο" της διεθνούς σταλινικής υποκουλτούρας (κάτι σαν εκείνον τον γραφικό "δικό" μας, τον Βελουχιώτη). Έναν από ιδιοσυγκρασία φασίστα, με πολλά ψυχολογικά  προβλήματα (π.χ. διακατεχόμενον από σύνδρομο "ιερού προορισμού", το οποίο ως γνωστόν υπήρξε το κατεξοχήν κίνητρο πίσω από κάμποσα απ' τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ιστορία, θρησκευτικά, εθνικιστικά, ιδεολογικοπολιτικά κ.λπ.), ο οποίος βρήκε τελικά ιδεολογικό στέγαστρο στο πιστό αντικαθρέπτισμα του φασισμού, τον σταλινισμό (άλλωστε φασισμός και σταλινισμός ήσαν ανέκαθεν συγκοινωνούντα δοχεία). Ξερόλας, γραφειοκρατίσκος, πιστολάς και πολύτεκνος οικογενειάρχης (λόγω ίσως  των χριστιανοκαθολικών καταβολών του δεν ενέκρινε την χρήση προφυλακτικού), εισηγητής της θεωρίας περί "σωτηριακής" βίας, με την εμμονή "ιστορικού προς επιτέλεση  έργου" (όπως άλλωστε κάθε σταλινικός ή φασίστας) και τάσεις θανατολάγνου "μαρτυρικού μεγαλείου" (τις οποίες ποτέ δεν έκρυψε), ο μαθητευόμενος αυτός "επαναστάτης", εκτελέστηκε τελικά με μερικές σφαίρες στον κρόταφο (όπως δηλαδή εκτελούσε ο ίδιος τους κομματικά "απείθαρχους" στρατιώτες του). Η αγιοποίησή του (εδραιωμένη προκαταβολικά σε ένα ανάλογο συλλογικό ψυχικό υπόβαθρο, όπως το περιγράφει παραστατικότατα ο Gambone) ακολούθησε μια διαδικασία πανομοιότυπη αυτής των -εξίσου εγκληματιών- χριστιανών αγίων (μερικά πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ... τουλάχιστον όχι μέχρι να αλλάξουν οι άνθρωποι). Δυστυχώς θύματα αυτής της μυθοποίησης έπεσαν και πολλοί κατά τα άλλα ευφυείς άνθρωποι, ειδικά στις ταραγμένες δεκαετίες του '60 και '70, όπου υπήρχε αυξημένη "ζήτηση" για σύμβολα και όπου όσα αναφέρονται εδώ δεν είχαν γίνει ακόμη ευρέως γνωστά. Σε κάθε περίπτωση όμως, η αγιοποίηση φανερώνει, όχι τόσο τη δύναμη της προπαγάνδας, όσο, κυρίως, την διαχρονική "ανάγκη" της μάζας για κατασκευή αγίων (την οποία τα ιερατεία των θρησκειών και των ιδεολογιών "αξιοποιούν" δεόντως). Και σε κάθε περίπτωση επίσης, την αγιοποίηση ακολουθεί αργά ή γρήγορα η αποκαθήλωση των ψευτομαρτύρων από τον χαρτονένιο "σταυρό" τους. Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει στο τεύχος 13 (Δεκέμβριος 1998) του περιοδικού Ελευθεριακή Κίνηση. Εδώ είναι στο αγγλικό πρωτότυπο. Είναι σε σχετικά απλά αγγλικά και διαβάζεται ξεκούραστα (ακόμα κι αν κάποιος έχει άγνωστες λέξεις, θα βοηθηθεί από τα συμφραζόμενα). Μπορείτε επίσης να "κατεβάσετε" ολόκληρο αυτό το εξαιρετικά τεκμηριωμένο pamphlet (ελληνιστί: φυλλάδιο) στη μορφή που πρωτοεκδόθηκε, από εδώ και να το έχετε στη βιβλιοθήκη σας. 

Θ. Λ.

 

Larry Gambone

Saint Che: The Truth Behind the Legend of the Heroic Guerilla, Ernesto Che Guevara

The young Che, or “Don’t cry for me, Argentina”
The fascist roots of Che’s world view
Che the stalinist
Che the executioner
Che the bureaucrat
The tragedy of Che Guevara
Che died for our sins
Appendix: The cuban anarcho-syndicalists in the 1950’s.
Further Reading 


Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Ο «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ» ΤΩΝ ΟΨΙΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΟΔΑΤΩΝ (γιατί δεν είμαι «αντιφασίστας»)




Γιατί δεν είμαι "αντιφασίστας": 

1. Γιατί με το να δηλώνεσαι ως «αντί» σε κάτι ή κάποιον (π.χ. "αντιφασίστας", "αντιεξουσιαστής", "αντικομμουνιστής" κ.λπ.) το μόνο που δηλώνεις είναι η έλλειψη δικής σου θέσης. Γιατί το να ετεροπροσδιορίζεσαι σε σχέση με τον εκάστοτε θεωρούμενο ως αντίπαλο φανερώνει σύγχυση ως προς αυτό που (θέλεις να) είσαι, ανικανότητα αυτοπροσδιορισμού και έλλειψη ταυτότητας.

2. Γιατί δεν είμαι από αυτούς που περίμεναν την εμφάνιση της Χρυσής Αβγής για να αποκτήσουν έναν λόγο –έστω και «αντιθετικής»- πολιτικής ύπαρξης.

3. Γιατί γνωρίζω ότι ο φασισμός (σε όλες τις μορφές του) είναι ασφαλιστική δικλείδα, εναλλακτική λύση, «άσσος στο μανίκι»  και τελικό καταφύγιο της αστικής «δημοκρατίας». Γιατί γνωρίζω ότι ανάμεσα στον «φασισμό» και την (αστική) «δημοκρατία» δεν υπήρξε -κι ούτε είναι δυνατόν να υπάρξει- ποτέ κάποια σαφής διαχωριστική γραμμή (η χρηματοδότηση των ναζί από τους γερμανούς βιομηχάνους, ή η «παροχή συμβουλευτικών  υπηρεσιών» ακραιφνών  "δημοκρατών" όπως του νομπελίστα νεοφιλελεύθερου "γκουρού" Μίλτον Φρήντμαν στις λατινοαμερικάνικες και νοτιοασιατικές δικτατορίες, το αποδεικνύουν με το παραπάνω). Γιατί γνωρίζω ότι ανάμεσα στον «φασισμό» και την (αστική) «δημοκρατία» το μόνο που υπάρχει είναι ένα αδιάλλειπτο συνεχές. Γιατί γνωρίζω ότι ο φασισμός και η αστική «δημοκρατία» είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (και το ίδιο ισχύει επαγωγικά για τους «φασίστες» και τους «αντιφασίστες»).

4. Γιατί γνωρίζω ότι ο φασισμός υπάρχει στο γονίδιο της «δημοκρατίας» του οικονομικού «φιλελευθερισμού» (και νεοφιλελευθερισμού): η Π.Κ.Σ. (Πρωταρχική Καπιταλιστική Συσσώρευση) στην Αγγλία του 18ου αιώνα δεν πραγματοποιήθηκε μέσω της τόσο πολυδιαφημισμένης «ελεύθερης κινητικότητας» των εμπορευμάτων και της εργασίας, αλλά μέσα από μια πρωτοφανή στην Ιστορία βία (αιματηρές εκριζώσεις επαρχιακών πληθυσμών και μαζική προσαγωγή τους στις νεοδιαμορφούμενες βιομηχανικές πόλεις, όπου «αστικοποιήθηκαν» -μαζί με τα παιδιά τους- σαν εργάτες του 18ωρου, χωρίς αργίες, αμοιβές, ασφάλιση και παιδεία). Το ίδιο δηλαδή που επιχειρείται και σήμερα.


Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΥΠΗΡΧΕ ΔΙΩΞΗ ΙΔΕΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ;

(Ένα ζήτημα περισσότερο επίκαιρο από όσο φαίνεται: η αποδόμηση ενός ρωμαιοχριστιανικού μύθου)


   Το παρακάτω κείμενο ήθελα από πολύν καιρό να το αναρτήσω, αλλά με απέτρεπε ο κόπος τής δακτυλογράφησής του (κάτι που, όπως φαίνεται, τελικά δεν απέφυγα). Πρόκειται για αναδημοσίευση του μεγαλύτερου μέρους από τον επίλογο τού εξαιρετικού βιβλίου τού αμερικανού I.F. Stone Η δίκη του Σωκράτη (εκδόσεις Νέα Σύνορα/Λιβάνη, Αθήνα 1996), στο οποίο αναδεικνύονται τα πραγματικά αίτια της δίωξης: ο Σωκράτης καταδικάστηκε, όχι φυσικά για τις απόψεις του, αλλά ως εκτροφέας αιμοσταγών τυράννων και προδοτών της πόλης του, όπως ο Κριτίας και ο Αλκιβιάδης (κατηγορία περί «διαφθοράς των νέων») και ως εισηγητής θεοτήτων/προστατών της ολιγαρχίας και της τυραννίας, που έπρεπε να αντικαταστήσουν τους Βουλαίους και Αγοραίους θεούς της Βουληφόρου Αγοράς (δηλαδή της δημοκρατίας -κατηγορία περί εισαγωγής «καινών δαιμονίων»).


Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

ΠΕΡΙ "ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ"

 Η αυθεντική (αρχαιοελληνική) αντίληψη περί νόμων και η μεταγενέστερη  διαστροφή της από τους ηθικολόγους.

   Ο Ηράκλειτος, έλεγε ότι "οι νόμοι πρέπει να προστατεύονται από τον λαό, όπως τα τείχη της πόλης του". Ωστόσο (όπως συμβαίνει ειδικά με τις διατυπώσεις του Ηράκλειτου) αυτή του η ρήση δεν μπορεί να είναι τόσο απλή όσο δείχνει, ή όσο θέλουν να νομίζουμε οι  πολιτικάντηδες που κατά καιρούς την επικαλούνται. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο Ηράκλειτος θα περιφρονούσε μέχρι φτυσίματος αυτούς τους υποκριτάκους της ηθικολογικής αρλουμπολογίας, όπως άλλωστε έκανε και στην εποχή του.


   Οι ανθρώπινες κοινωνίες ως φύσει μή ιεραρχικές συγκροτήσεις

   Λόγω της συγκριτικής σωματικής μειονεξίας του ανθρώπου (μειωμένη μυϊκή δύναμη, έλλειψη ταχύτητας, απουσία γρήγορων αντανακλαστικών, απουσία "όπλων" όπως ισχυρής οδοντοστοιχίας, ή ονύχων, μειωμένη αίσθηση όσφρησης, ακοής και όρασης, απουσία φυσικής σωματικής άμυνας -τρίχωμα, φολίδες κ.λπ.- απέναντι στις καιρικές συνθήκες ή στις επιθέσεις άλλων ζώων, μειωμένες αντοχές στην κακουχία,  καθυστέρηση ενηλικίωσης και μακροχρόνια εξάρτηση από τους γονείς λόγω βραδύτητας σωματικής ανάπτυξης και άρα παρατεταμένης παιδικής ηλικίας κ.λπ.) οι ανθρώπινες κοινωνίες συγκροτήθηκαν, όχι σαν τις συνήθεις ιεραρχούμενες αγέλες των υπολοίπων θηλαστικών, αλλά στη βάση της αλληλοβοήθειας απέναντι σε ένα συχνά επικίνδυνο φυσικό περιβάλλον.
  Πισωγύρισαν σε αγελαία κατάσταση πολύ αργότερα, όταν άρχισε να συσσωρεύεται πλεονασματικός ατομικός πλούτος και σχηματίστηκαν οι πρώτες κοινωνικές ανισότητες -και άρα η κοινωνική ιεραρχία και το Κράτος. Ως ιεραρχία πρέπει να οριστεί η δυνατότητα, ή το δικαίωμα κάποιων να λαμβάνουν αποφάσεις και να εκδίδουν διαταγές  για λογαριασμό (ή επί) κάποιων άλλων.
  Και άρχισαν να ξαναεξανθρωπίζονται ακριβώς τη στιγμή κατά την οποία αμφισβητήθηκαν τα δικαιώματα που απορρέουν από την υλική  ισχύ. Δηλαδή όταν αποφασίστηκε ότι δεν θα εφαρμόζεται πλέον το δίκαιο του ισχυρότερου και ότι στο εξής η κοινωνική συμβίωση θα διέπεται από νόμους, δηλαδή αντιιεραρχικούς  κανόνες, που θα ισχύουν για όλους. Η πρώτη φορά που συνέβη αυτό ήταν στην κλασική Ελλάδα.


Η αυθεντική περί νόμων αρχαιοελληνική αντίληψη και τα μεταγενέστερα ψευδεπίγραφα ομοιώματά τους

  -"Μα νόμους έχουμε και σήμερα, αλλά η κοινωνική ιεραρχία διατηρείται", θα αντέτασε εύλογα κάποιος.

Σάββατο 1 Ιουνίου 2013

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ: IT’S NOT ONLY ROCK AND ROLL

(Πώς ακούστηκε κάποτε η ροκ μουσική από τους νέους   μιας τριτοκοσμικής χώρας)

Συγγράψας: Θοδωρής Λαμπρόπουλος 
Σελίδες: 330   
Εκδόσεις Bookstars , Αθήνα 2013
                                       
                                   
https://biblionet.gr/titleinfo/?titleid=188977&return_url

(Εικόνα εξωφύλλου: απόκομμα εισιτηρίου από την -διακοπείσα- συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα, 17 Απριλίου 1967)




    Είναι καλοκαίρι, σε μια Ελλάδα που συγκλονίζεται  από την λεγόμενη οικονομική κρίση και από ένα πρωτότυπο «τρομοκρατικό» χτύπημα, το οποίο έχει καταμπερδέψει διωκτικές αρχές, και «αναλυτές». Ένας πατέρας και ο οκτάχρονος γιος του ταξιδεύουν με μοτοσυκλέττα, κάνοντας ελεύθερη κατασκήνωση. Στον δρόμο τους πέφτουν επάνω σε ένα παράξενα νεανικό ανδρόγυνο πρώην χίππιδων του ’60, που κάνουν το ίδιο. 
     Συνεχίζουν το ταξίδι τους όλοι μαζί. Κάθε φορά γύρω από τη φωτιά του καταυλισμού τους ξεδιπλώνουν λίγο-λίγο τις ζωές τους. Οι διηγήσεις τους δημιουργούν ένα παράλληλο ταξίδι, μέσα από μνήμες μιας κάποτε ταραγμένης νεότητας, η οποία αμφισβήτησε όχι μόνο τις θεωρούμενες ως «αρετές» της υλικής ένδειας, αλλά και το υποτιθέμενο αντίθετό της, το μοντέλο «δούλεψε-κατανάλωσε–ψόφα» της μεταπολεμικής καταναλωτικής ψευδοευημερίας. Κι από τα όνειρά της για  μια αυθεντική ζωή,  που αν και δεν εκπληρώθηκαν, δεν έπαψαν ποτέ να είναι παρόντα για κάποιους. Και στη συνέχεια, από τις συμπληγάδες μιας ενηλικίωσης που προσπαθεί να αποφύγει τους -ατιμωτικούς τουλάχιστον-  συμβιβασμούς και αναζητά επίπονα τη φιλοσοφική συνέπεια. 
    Το αρχικά αμέριμνο αυτό ταξίδι θα οδηγηθεί σταδιακά σε μια τραγική ειρωνεία / κάθαρση, που άλλους θα συντρίψει κι άλλους θα τους ξαναφέρει για ένα νέο ξεκίνημα στον πάντοτε γόνιμο «τόπο» της νιότης τους. 
     Η αφήγηση εκτυλίσσεται στα πρότυπα «ταξιδιωτικών» συγγραφέων όπως ο Ρόμπερτ Πήρσινγκ (Το Ζεν και η τέχνη της συντήρησης της μοτοσυκλέττας), ή ο Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, όπου η μυθιστορία συνυπάρχει και εναλάσσεται με το φιλοσοφικού τύπου δοκίμιο. 

     (Aπό το οπισθόφυλλο)


                    
                                  The Rolling Stones - It's only rock 'n' roll, 1974 
                                  (Τί λέτε ρε παιδιά; Έτσι σας είπανε;)



Σάββατο 25 Μαΐου 2013

ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΦΕΟΥΔΑΡΧΕΣ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΑΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝ/ΛΗΣ

Πώς εξαιτίας τους παρατάθηκε έως σήμερα ο βυζαντινός μεσαίωνας και χάθηκε η ευκαιρία τής πολιτιστικής μας επαναφοράς

  Η κατάλυση της βυζαντινής  «αυτοκρατορίας»  από τους  οθωμανούς δεν έγινε ξαφνικά με  μια επιδρομή, που οδήγησε στην εκπόρθηση της πρωτεύουσάς της, στις 29/5/1453. Σχεδόν έναν αιώνα πριν οι δύο κυρίαρχες εξουσιαστικές ομάδες τής, συρρικνωμένης σε κάποια ελλαδικά εδάφη, πρώην αυτοκρατορίας, δηλαδή οι μεγάλοι γαιοκτήμονες (φεουδάρχες) και ο κλήρος (Πατριαρχείο και μοναστήρια), είχαν αρχίσει να βολιδοσκοπούν τους τούρκους και να παζαρεύουν προληπτικά τούς όρους  παράδοσης τής επικράτειάς τους, στους διαφαινόμενους κατακτητές.
     Όπως θα δούμε παρακάτω, ήδη σχεδόν έναν αιώνα πριν την τελική  κατάληψη της Κωνσταντινούπολης έχουμε το πρώτο καλωσόρισμα των οθωμανών από τα μοναστήρια του Αγίου Όρους. Αλλά και οι τσιφλικάδες της  ελλαδικής ενδοχώρας είχαν ήδη προχωρήσει ενωρίτατα σε συμφεροντολογικές συνεννοήσεις με τους επερχόμενους οθωμανούς. 

          
    H βυζαντινή αυτοκρατορία κάθε άλλο παρά αυτοκρατορία ήταν, όταν καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς.
     Στον χάρτη φαίνεται, ότι η κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενη της ρωμηοσύνης, βυζαντινή αυτοκρατορία, το πρώτο μισό του ιε΄ αιώνα είχε περιορισθεί στην Κωνσταντινούπολη, σε μερικές τριγύρω πόλεις, σε ένα τμήμα της Πελοποννήσου και σε ορισμένα νησιά του Αιγίου, που δεν φαίνονται ευκρινώς στην κλίμακα του χάρτη. (Η Θεσσαλονίκη είχε ήδη καταληφθεί από το 1430, ύστερα από προδοσία των καλόγερων της μονής Βλατάδων.)


     Οι λόγοι προσέγγισης βυζαντινής εξουσίας και οθωμανών

  Οι λόγοι για τους οποίους οι δύο κυρίαρχες εξουσιαστικές ελίτ της αυτοκρατορίας επιδίωξαν πολύ νωρίς διαπραγματεύσεις με τους μελλοντικούς κατακτητές ήσαν δύο.