ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ «ΑΡΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ»

(στη Νεοελλάδα της Μανωλάδας και των απανωτών «αντιρατσιστικών» νομοσχεδίων)

  (Με  αφορμή το λουτρό αίματος γυναικοπαίδων που προκαλεί αυτές τις ημέρες -και για πολλοστή φορά-   η σιωνιστική μάνα  του Ναζισμού, δεν κρατήθηκα να μην αναδημοσιεύσω ένα παλιότερο, από τον Ιούνιο του 2013)

  
 Η είδηση (από εδώ: http://www.inews.gr/225/i-protasi-nomou-tis-nd-provlepei-tin-poinikopoiisi-tis-arnisis-tou-olokaftomatos.htm):
    Πρόταση νόμου τεσσάρων άρθρων με προσθήκες στο νόμο του 1979 φέρνει η ΝΔ στη Βουλή και θα αφορά στην ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος καθώς και τα εγκλήματα ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί από τα διεθνή και ελληνικά δικαστήρια. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο για το ρατσισμό, ο νόμος δηλαδή 927/1979 του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είναι επαρκής για την αντιμετώπιση των φαινομένων ρατσιστικής βίας, εκτίμηση η οποία επιβεβαιώθηκε και με το σχετικό πρακτικό της ΚΕΝΕ. Η απάντηση λοιπόν του Πρωθυπουργού στον οποίο έχει ασκηθεί έντονη κριτική τις τελευταίες μέρες με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο έρχεται με τη μορφή πρότασης νόμου με προσθήκες στο υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο. Ο Αντώνης Σαμαράς σηκώνει το γάντι στους εταίρους του καλώντας τους να ψηφίσουν ενώ κύκλοι της Συγγρού εκτιμούν ότι όλα τα κόμματα, πλην της Χρυσής Αυγής θα υπερψηφίσουν την πρόταση. «Δεν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει κόμμα που δεν θα ψηφίσει κατά του ναζισμού και του ολοκαυτώματος», τόνισαν χαρακτηριστικά. Της πρωτοβουλίας αυτής Σαμαρά προηγήθηκε έντονο παρασκήνιο στο οποίο πρωτοστάτησε και το εβραϊκό λόμπι, αρχικά με τον Πρόεδρο του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου Ρόναλντ Λόντερ που εξέφρασε την απογοήτευσή του για την άρνηση Σαμαρά να στηρίξει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και στη συνέχεια και με ανακοίνωση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος που καλεί «όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας να υπερβούν τις μεταξύ τους διαφορές και να υπερψηφίσουν ένα νόμο που θα δείχνει μηδενική ανοχή στη ρατσιστική βία, στην ξενοφοβία, στον αντισημιτισμό και στη διάψευση του Ολοκαυτώματος». Στο κυβερνητικό στρατόπεδο εκτιμάται πως με την κίνηση αυτή η ΝΔ απαντά στους επικριτές της που την εξομοιώνουν με την Χρυσή Αυγή ενώ ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός θα εμφανίζεται συνεπής ως προς τις διαβεβαιώσεις που μόλις τον Μάρτιο είχε δώσει στην εβραϊκή κοινότητα όταν βρέθηκε στην τελετή μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.

    ΟΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΟΡΟΛΟΓΙΑΣ
  Κατ’ αρχήν ο όρος «ολοκαύτωμα» προέρχεται από την Βίβλο, όπου χρησιμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι αφορώντας στις ιουδαϊκές μαζικές ζωοθυσιαστικές πρακτικές κυρίως του Σαββάτου και των νουμηνιών. Προέρχεται  δηλαδή από την ιουδαϊκή θρησκεία, είναι δηλαδή όρος εξ΄ολοκλήρου θεολογικός. Έτσι δεν μπορεί να  είναι τυχαίο που επιλέχθηκε για να ονοματίσει ένα γεγονός, ή «γεγονός»: τα συνειρμικά, συγκινησιακά κ.λπ. αποτελέσματα που έχουν οι θεολογικοί όροι όταν διοχετευθούν έντεχνα στη λαϊκή χρήση είναι από τα πλέον διαπιστωμένα. Αυτά αποτελούν εξάλλου θεμελιώδες ζητούμενο της προπαγάνδας. 
  Εν προκειμένω ο διωγμός των εβραίων από τον ναζισμό επιχειρείται να παρουσιαστεί σαν μια μεγαλειώδης θυσιαστική (υπερ)εκατόμβη. Το γιατί θα το δούμε πιο κάτω.

   Αυτό και μόνο (δηλαδή η χρήση θεολογικής ορολογίας εκεί όπου θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί η επιστημονική ιστοριογραφική, π.χ. διωγμός, μαζική εξόντωση, γενοκτονία, εθνοκάθαρση κ.λπ.) θα έπρεπε λοιπόν να βάζει σε υποψίες. Ή μήπως η επιστημονική ορολογία δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην υπό εξέτασιν περίπτωση, αφού (σε αντίθεση με τη θρησκεία) στην επιστήμη αυτό που δηλώνεται πρέπει και να αποδεικνύεται;

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΙΕΡΩΝ ΑΓΕΛΑΔΩΝ

Μια από τις διαχρονικές εθνικές "επιδόσεις" τής (β)ρωμηοσύνης

  Σε ένα παλιό τεύχος του αείμνηστου ΠΟΠ & ΡΟΚ (Αύγουστος 1982), ένας νεοεμφανιζόμενος τότε αρθρογράφος, ο Γιάννης Μαλαθρώνας, είχε δημοσιεύσει ένα "προβοκατόρικο" άρθρο για τους Pink Floyd. Ολόκληρο το "ασεβές" αυτό κείμενο υπάρχει εδώ (και είμαι υπόχρεος στον φίλο που το ανάρτησε): Pink Floyd - Ξαναχτίζοντας Tο Tείχος.  

   Το διαβόητο κείμενο είχε ξεσηκώσει αυτό που λέμε "θύελλα αντιδράσεων" από τους εν Ελλάδι οπαδούς των Pink Floyd. Δυστυχώς δεν στάθηκε δυνατό να βρω τις επιστολές "διαμαρτυρίας" τους που είχαν δημοσιευτεί στα μεταγενέστερα τεύχη του περιοδικού (για τα οποία έχω μετανιώσει πολλές φορές που δεν τα φύλαξα). Γιατί παρ' όλο που ο οποιοσδήποτε μπορεί να διαπιστώσει (παρά τις απολύτως σεβαστές ενστάσεις του) ότι το κείμενο του Γιάννη Μαλαθρώνα είναι δεόντως τεκμηριωμένο, αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι ότι οι αντιδράσεις των εγχωρίων (κ)οπαδών ήσαν πανομοιότυπες με αυτών μιας θρησκείας: βρισίδι στον Μαλαθρώνα, κατηγορίες ότι έγραψε το άρθρο από εμπάθεια, ή για να γίνει γνωστός κ.λπ. και, γενικώς, απολύτως καμμία απάντηση επί της ουσίας. Έτσι, η παρουσίαση των Pink Floyd ως δεινοσαύρων που καταδυναστεύουν τα μυαλά και καταστέλλουν τη ζωτικότητα όσων νέων εθίζονται στη μουσική τους, δικαιώθηκε πλήρως από τις αντιδράσεις των εγχωρίων (κ)οπαδών (εκ των οποίων, επαναλαμβάνω, ούτε ένας δεν είχε προσπαθήσει να απαντήσει επί των γραφομένων).

  Σε ό,τι με αφορά προσωπικά, το άρθρο εκείνο του Γιάννη Μαλαθρώνα  μού είχε επιβεβαιώσει διάφορα ανεπεξέργαστα πράγματα που ήδη ένιωθα, αλλά (ως μαθητής) δεν είχα ακόμα τη δυνατότητα να τα εκφράσω με τέτοια ακρίβεια. Ήταν ένα από τα κείμενα που διαμόρφωσαν τη ροκ (και όχι μόνο) οπτική μου και (ανεξάρτητα από τους Pink Floyd για τους οποίους είχε γραφτεί) μού δίδαξε ότι ειδικά στη ροκ δεν νοείται να υπάρχουν ιερές αγελάδες και "απυρόβλητα" περιβάλλοντα.

   Το σπουδαιότερο όμως ήταν ότι το κείμενο είχε τελικά απήχηση σε πολύ κόσμο, όπως φάνηκε τα επόμενα χρόνια: ήταν πλέον οι αρχές των '80s, τότε που η ροκ αναζητούσε την απωλεσθείσα υγεία και αμεσότητα του πρώιμου rock 'n' roll και την μαχητικότητα των '60s. Δεν είναι όμως καθόλου τυχαίο ότι οι εν λόγω θρησκευτικού τύπου αντιδράσεις σε αυτή την αμφισβήτηση των Pink Floyd συνέβησαν (μόνο) στην Ελλάδα. Διότι και αλλού είχαν διατυπωθεί ενστάσεις (και μάλιστα πολύ σκληρότερες) ως προς τους διάφορους δεινόσαυρους του progressive rock, αλλά δεν είχε γίνει κανένα θέμα. Αρκεί να θυμίσω ότι λίγα μόλις χρόνια πριν, στην ίδια την χώρα προέλευσης των Pink Floyd, ο Τζώνυ "Ρόττεν" Λάιντον ("αρχηγός" των Sex Pistols) κυκλοφορούσε μ' ένα μπλουζάκι που έγραφε I hate Pink Floyd και κανείς από τα μιλιούνια των φίλων του συγκροτήματος δεν τον είχε βρίσει ή απειλήσει. Μια εξήγηση για αυτή την υστερική ελληνική "ιδιαιτερότητα" θα μπορούσε να είναι και η εξής: ένας λαός βυζαντινομεσαιωνικός (και άρα πολιτισμικώς ασήμαντος), που εισάγει κατά αθρόο τρόπο σύγχρονα πολιτισμικά προϊόντα, ο μόνος τρόπος που διαθέτει για να τα "κατανοήσει" είναι τα αντιληφθεί με "ιερό" (θρησκευτικό) τρόπο (και φυσικά να αντιδρά ανάλογα όταν του θίγουν τις ιερές αγελάδες που κάθε φορά δημιουργεί).
   
    Γιατί τα γράφω όλα αυτά; 

  Τριάντα δύο χρόνια μετά, ζήλεψα τη "δόξα" του Γιάννη Μαλαθρώνα και συμμετείχα σε μια συζήτηση στην ιστοσελίδα ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ του Μανώλη Νταλούκα, σχετικά με τον Παύλο Σιδηρόπουλο.