ΗΤΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΠ/ΡΟΚ ΤΩΝ '60s ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗ "ΜΑΥΡΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ";

Μόνο για τους σταλινικούς θα μπορούσε να "ήταν"...

 

  

     Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι -ιδεολογικοί- δεινόσαυροι (όπως π.χ. του σταλινισμού, επίσημου ή ανεπίσημου) όχι μόνο δεν έχουν ακόμα εξαφανιστεί, αλλά δεν έχει καν μειωθεί ο πληθυσμός τους. Εξακολουθούν να κυκλοφορούν δημόσια και ιδιωτικά, επίσημα και ανεπίσημα, με το ίδιο ή "άλλα" ονόματα (και προβιές). Τους συναντάς παντού. Ακόμα και στην περί μουσικής δημοσιογραφία. Φυσικά, μαζί με αυτούς συναντάς και τους διάσπαρτους λοφίσκους τών ιδεολογικών τους αφοδευμάτων, που εξακολουθούν να επιδεικνύουν στους αδαείς ως καινοφανείς "μουσικο-ιστορικές" αναλύσεις. Παράδειγμα ο Κώστας Αρβανίτης (απλή συνωνυμία με τον εξίσου γραφικό διευθυντή του κομματικού ρ/σ του ΣΥΡΙΖΑ), εισηγητής τής ... "θεωρίας Τέχνης" με τίτλο "Το ανήλικο (ενν. κοινωνικοπολιτικά) ροκ στην περίοδο τής δικτατορίας" (περιοδικό Μουσική, τεύχος 77, Απρίλιος 1984). Στον Αρβανίτη έχει ήδη απαντήσει με το τρόπο που έπρεπε ο Μανώλης Νταλούκας, συγγραφέας του βιβλίου "Ελληνικό Ροκ, ιστορία της νεανικής κουλτούρας από τη γενιά του Χάους μέχρι τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου 1945-1990" (εκδόσεις Άγκυρα 2006). Εδώ μπορείτε να δείτε την απάντησή του:

http://diskoryxeion.blogspot.gr/2010/09/evris-eric.html?showComment=1285779486910#c4827878501978044899
      Οπότε δεν θα χρειαστεί να ασχοληθούμε με την περίπτωσή του εδώ. 

   Πιο πρόσφατο όμως "αρβανίτειο" δείγμα αποτελεί μουσικοδημοσιογράφος και ιδιοκτήτης ιστοσελίδας (σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι πλέον διατηρούν και προσωπικές ιστοσελίδες, κάτι που δεν τους καθιστά ούτε λιγότερο δημοσιογράφους ούτε, βέβαια, μπλόγκερς) ονόματι Φώντας Τρούσας, ο οποίος εξακολουθεί να μηρυκάζει τις σταλινοειδείς "θεωρίες Τέχνης", για να παράγει νέους "λοφίσκους" από "ανακυκλωμένα" σταλινογενή ιδεολογικά αφοδεύματα. Ο εν λόγω έχει επεκτείνει χρονικά προς τα πίσω τη "θεωρία Τέχνης" του Κώστα Αρβανίτη, συμπεριλαμβάνοντας, τόσο την προδικτατορική εγχώρια ποπ / ροκ (ο διαχωρισμός αυτός δεν είχε γίνει ακόμα τότε στην Ελλάδα), όσο και την εγχώρια πρόσληψη τού ροκ εντ ρολλ στη δεκαετία του 1950 (όπου δεν υπήρχαν ακόμα συγκροτήματα).

ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟΝ "ΓΥΨΟ"

     Η διακοπείσα συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα (17 Απριλίου 1967) και οι νέες προτεραιότητες που έθεσε στη χούντα

    Με την ευκαιρία τής επετείου της "εθνοσωτηρίου στρατιωτικής επαναστάσεως" (21 Απριλίου 1967) αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα από το "HXOI KAI AΠΟΗΧΟΙ - Κοινωνική ιστορία του ροκ εν ρολ φαινομένου στην Ελλάδα 1956-1967" του καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Κώστα Κατσάπη. Το απόσπασμα αφορά στη, διακοπείσα από την αστυνομία, συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα τέσσερεις ημέρες πριν και στον αντίκτυπο που είχε το εν λόγω γεγονός στην διαμόρφωση των χουντικών πρακτικών εναντίον ενός συγκεκριμένου κομματιού της εγχώριας νεολαίας. Έχω συμπεριλάβει τις παραπομπές και τις εικόνες του βιβλίου. Τα τονισμένα στοιχεία και οι επιπλέον εικόνες (και οι λεζάντες που δεν απηχούν απαραιτήτως τις απόψεις του συγγραφέα) είναι από εμένα.

   Ολόκληρο το βιβλίο υπάρχει για ελεύθερο κατέβασμα στην ιστοσελίδα του Ιστορικού Αρχείου Ελληνικής Νεολαίας (Ι.Α.Ε.Ν.). 

Θ.Λ.

   

ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΤΟ (ΑΝΤΙ-ΡΟΚ) ΚΑΓΚΕΛΟ...

  Ξεκαρδιστικά αποκαλυπτική "επιχειρηματολογία" σταλινικών μουσικοδημοσιογράφων

   Αφηνίασαν κυριολεκτικά οι νοσταλγοί του εγχώριου σταλινισμού (επίσημου και ανεπίσημου) για τις  (υποκριτικές πράγματι) κορώνες "ελευθερίας" που έκρωξαν οι απολογητές του νεοφιλελευθεροφασισμού, σχετικά με την πρόσφατη συναυλία των Rolling Stones στην Αβάνα. Ενώ, λοιπόν, οι απολογητές του νεοφιλελευθεροφασισμού σαν τον Πάσχο Μανδραβέλη θριαμβολογούσαν επειδή ό,τι -ακίνδυνο- έχει απομείνει από αυτό που αντιπροσώπευσαν κάποτε οι Rolling Stones έγινε (έστω και καθυστερημένα) "κτήμα" και των υπηκόων ενός παραπαίοντος σταλινικού απολειφαδιού, οι εξίσου απολογητές του σταλινισμού (δηλωμένοι και κρυφοί)- κατέφευγαν στη γνωστή ιστοριογραφική τους κοπτοραπτική: ισχυρίστηκαν ότι η ροκ μουσική, όχι μόνο ποτέ δεν ήταν απαγορευμένη στην Κούβα, αλλά κι ότι απολάμβανε τόσης ελευθερίας, σε σημείο που  ανέκαθεν υπήρχε κουβανέζικη ροκ σκηνή σφύζουσα από ζωή σαν π.χ. την καλιφορνέζικη, ή του krautrock... (στην πραγματικότητα βέβαια, ούτε σήμερα είναι εντελώς ελεύθερη η ροκ στην Κούβα, αφού όπως "ξεφεύγει" ενός σταλινικού, η "διαχείριση" της ροκ αποτελεί κρατικό μονοπώλιο...)

    Μάλιστα στην προσπάθειά τους αυτή δεν αρκέστηκαν στη γνωστή τους προπαγανδιστική διαστρέβλωση των γεγονότων αλλά σκάρωσαν "στο γόνατο" και διάφορα καταγέλαστα σοφίσματα. Βέβαια "όποιος βιάζεται σκοντάφτει" και "τής (σταλινικής;) νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει" λένε κάποιες σχετικές παροιμίες. Κάπως έτσι, εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα για άλλη μια φορά.

ROCK 'N' ROLL ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ

   Ή: όταν νεοφιλελευθεροφασίστες και σταλινικοί "τραβάνε" ... τα "ελευθεριόμετρα".

                                  

     Πολλά κιλά μελάνης (ή, μάλλον, εκατομμύρια bytes) καταναλώθηκαν με αφορμή την πρόσφατη συναυλία των Rolling Stones στην Κούβα. Με την ευκαιρία απολαύσαμε και κάμποσες θριαμβολογίες περί ελευθερίας. Από τη μιά, αυτή του γνωστού απολογητή τού νεοφιλελευθεροφασισμού Πάσχου Μανδραβέλη, που πανηγυρίζει επειδή ό,τι -ακίνδυνο- έχει απομείνει απ' αυτό που αντιπροσώπευαν κάποτε οι Rolling Stones, έγινε επιτέλους "κτήμα" και των υπηκόων  ενός γραφικού σταλινικού απολειφαδιού. Από την άλλη, τα ευφυολογήματα των απανταχού απολογητών του σταλινισμού -δηλωμένων και κρυφών- που έσπευσαν να ισχυριστούν ότι η ροκ όχι μόνο δεν είχε απαγορευτεί ποτέ στην Κούβα, αλλά κι ότι η χώρα διέθετε ανέκαθεν ροκ σκηνή εφάμιλλη τής καλιφορνέζικης ή του Καντέρμπερυ (και πιθανότατα στο μέλλον θα προσπαθήσουν να πείσουν ότι η ροκ δεν είχε απαγορευτεί και σε κανένα άλλο από τα πρώην "σοσιαλιστικά" κράτη). Και οι δύο ξεσκίζονται να πείσουν πόσο ελεύθεροι ήσαν πάντα...

       Το 1967, καθώς η απαγόρευση της ροκ στην Κούβα εντεινόταν, ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Los Pacificos επιχείρησε να δώσει μιά συναυλία. Έπαιξαν με δανεικά όργανα και χωρίς να έχουν κάνει πρόβες. Η συναυλία διήρκεσε δύο ώρες και ηχογραφήθηκε. Οι Los Pacificos πλήρωσαν βαρύ τίμημα για την πράξη τους, με έναν απ' αυτούς, τον Κάρλος Δαβίλα να επιστρατεύεται και να σκοτώνεται στον εμφύλιο πόλεμο τής Ανγκόλα στη δεκαετία του 1970 (παρόμοια πρακτική εφάρμοζαν και οι H.Π.A., επιστρατεύοντας για το Βιετνάμ πολλούς χίππυς, οι περισσότεροι όμως εκ των οποίων διέφευγαν στον Καναδά ή στο Μεξικό, αφού πρώτα έκαιγαν δημόσια την κλήση της Στρατολογίας). Η ηχογράφηση της συναυλίας φυγαδεύτηκε λαθραία από την Κούβα στη δεκαετία του 1990 και έγινε αντικείμενο επεξεργασίας ώστε να κυκλοφορήσει σε άλμπουμ. Η ιστορία των Los Pacificos πήρε έγκριση και υποβλήθηκε ως θέμα στον Διαγωνισμό Τραγουδοποιΐας "Τζων Λέννον" στη Νέα Υόρκη.
  Εδώ ένα δείγμα της μουσικής τού εκπληκτικού αυτού κουβανέζικου συγκροτήματος: https://www.youtube.com/watch?v=03_3SBk_SKc

    Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η αλήθεια δεν είναι κάπου στη μέση, όπως συμβαίνει συνήθως: ούτε  μισό δράμι αλήθειας δεν μπορεί να μοιραστεί στα δύο στρατόπεδα γιατί, απλούστατα οι κονδυλοφόροι και των δύο υπηρετούν έκαστος τη Προπαγάνδα του. Η αλήθεια βρίσκεται πιθανότατα στο σχόλιο που άφησε αναγνώστης τής LIFO σε σταλινοειδές άρθρο / απάντηση σε εκείνο τού ημιμαθούς Μανδραβέλη. Η ροκ ως μουσική (κάποιοι εισαγόμενοι δίσκοι και μαγνητοταινίες, κάποιες συναυλίες δυτικών συγκροτημάτων, κάποια εγχώρια και υπό αστυνομική επιτήρηση γκρουπάκια κλπ.) επιτρεπόταν κατά καιρούς και υπό προϋποθέσεις σε ορισμένες "λαϊκές δημοκρατίες". Αυστηρά όμως ως "σκέτη" μουσική και ποτέ ως τρόπος αίσθησης, ή σκέψης ή -"θεός φυλάξοι!"- ως στάση ζωής. Και τα καθεστώτα επαγρυπνούσαν, για να μην ξεπερνιούνται αυτά τα όρια. Από την άλλη, το ότι τα "λουριά" ήσαν αρκετά πιο χαλαρά στις φιλελεύθερες (=πιο ευέλικτες εξουσιαστικά) ολιγαρχίες της Δύσης, δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρχαν και εκεί τα ίδια όρια: η καταστολή που υφίστατο η ροκ όποτε έπαυε να είναι "μόνο μουσική", ήταν αισθητότατη και στον "Ελεύθερο Κόσμο", ειδικά στα '60s. Η σφαγή στο πανεπιστήμιο του Κεντ (4 Μαΐου 1970) είναι το πρώτο, αλλά όχι το μόνο, παράδειγμα που έρχεται στον νου.  

    Ειδικά ο Πάσχος Μανδραβέλης, όποτε κραδαίνει τις τόσο γνωστές αντι-ρόκ απαγορεύσεις στις "λαϊκές δημοκρατίες", θα έπρεπε να μην "ξεχνάει" και το πολιτειακό μαζικό κάψιμο δίσκων των Beatles (που τους επικαλείται και στο άρθρο του) από τους αμερικανούς χριστιανούς φασίστες, ή τη δολοφονία του Τζων Λέννον από το FBI...

    Και βέβαια δεν είναι η πιο εύκολη δουλειά στον κόσμο το να προσπαθήσεις να εξηγήσεις στον κάθε κολλημένο νεοφιλελευθεροφασίστα ότι δεν είναι η -συχνά προσχηματική και μηντιαρχούμενη- "ελευθερία τής κυκλοφορίας των ιδεών" που καθιστά γνησίως ελεύθερη μια κοινωνία, αλλά η ελευθερία να αποφασίζουν οι ίδιοι οι άνθρωποι άμεσα και απευθείας για τη ζωή τους χωρίς να εκχωρούν αυτό το δικαίωμα σε κανέναν "εκλεγμένο" (κάτι που διεκδίκησε το underground, η ροκ, ο Αναρχισμός κ.α. - αλλιώς η "ελευθερία έκφρασης" είναι άσφαιρο πυρ και φύλλο νεοφιλελεύθερης συκής). Είναι το ίδιο με το να προσπαθείς να εξηγήσεις σε έναν σταλινικό (δηλωμένο ή αδήλωτο) ότι η κρατικομονοπωλιακή "ροκ" π.χ. της Κούβας, ή η υπό συνεχή επιτήρηση "ροκ" του "(αν)υπαρκτού σοσιαλισμού" δεν μπορεί να έχουν καμμία σχέση με ροκ (σύμφωνα με τη σταλινική απολογητική, στο κουβανέζικο Υπουργείο Πολιτισμού έχει συσταθεί ειδικός "ροκ" φορέας, που διοργανώνει ροκ συναυλίες, ή καλεί ξένα ροκ συγκροτήματα κλπ., ενώ στην Αβάνα το μοναδικό "ροκ" κλαμπ της πόλης, το Yellow Submarine, είναι κρατικής ιδιοκτησίας).

     Μάλιστα, το γεγονός ότι ο Μανδραβέλης, προκειμένου να καταστήσει σοβαροφανείς τους (νεο)φιλελεύθερους κομπασμούς του, επικαλείται (χωρίς, φυσικά, να έχει καταλάβει τί διάβασε) τον ιστορικό Κώστα Κατσάπη (συγγραφέα δύο εξαιρετικών βιβλίων για το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα) αποτελεί εξίσου απόδειξη ημιμάθειας με εκείνη των σταλινικών (δηλωμένων ή αδήλωτων), που "ανακάλυψαν" (φυσικά, μόνο ως "σκέτη μουσική") τη ροκ  μετά το γκρέμισμα του Τείχους (δηλαδή όταν το, ζαλισμένο απ' τις ιστορικές καρπαζιές, κόμμα χαλάρωσε την επιτήρηση του κοπαδιού - μέχρι τότε είχαν ακουστά μόνο τον Μπόμπ Ντύλαν, ενώ την υπόλοιπη ροκ την απαξίωναν σαν "Δούρειο Ίππο τού Ιμπεριαλισμού"). Ακόμα πιο δύσκολο είναι να εξηγήσεις και στους δύο πανηγυρτζήδες τής "ελευθερίας", ότι η ροκ γεννήθηκε για να φτύνει για πάντα κάποιους σαν αυτούς (όπως άλλωστε έκανε και στους άμεσους ιστορικούς τους προγόνους: την ελληνοχριστιανική δεξιά από την οποία κατάγονται οι Μανδραβέληδες, και τους κατασκευαστές τειχών από όπου κατάγονται οι διάφοροι σταλινοειδείς). Κι αν ποτέ οι εν λόγω βρίσκονταν (όπως οι άμεσοι πρόγονοί τους) αντιμέτωποι με αυτό που αντιπροσώπευσε κάποτε η ροκ (και όχι ως "σκέτη μουσική" όπως την προσεγγίζουν εκ του ασφαλούς σήμερα) θα βλέπαμε αν θα παρέμεναν τόσο ... "καλοί" μαζί της (κι αν θα εξακολουθούσαν να συναγωνίζονται ποιός θα τής παραχωρήσει ... αναδρομικά  περισσότερη ελευθερία).
     
     Για του λόγου το αληθές, παρακάτω αναδημοσιεύω μερικά αποσπάσματα από τη μελέτη του καθηγητή της Παντείου Κώστα Κατσάπη "Ήχοι και Απόηχοι - Κοινωνική Ιστορία του Ροκ Εν Ρολ Φαινομένου στην Ελλάδα 1956-1967", σχετικά με το πώς έγινε στην πραγματικότητα "δεκτή" η ροκ στους κρατικούς καπιταλισμούς τής ανατολικής Ευρώπης. Το βιβλίο το έχω παρουσιάσει πιο αναλυτικά στο παρελθόν, ενώ για όσους ενδιαφέρονται προσφέρεται για ελεύθερο κατέβασμα από τη σελίδα του Ι.Α.Ε.Ν. 
    Έτσι με αφορμή τη ροκ, θα γίνει αντιληπτό ότι οι ομοιότητες της ανελευθερίας των δύο τύπων καθεστώτος ήσαν πολύ περισσότερες από τις ανομοιότητες της "ελευθερίας", για τα εύσημα της οποίας ερίζουν σήμερα νεοφιλελευθεροφασίστες και σταλινοφασίστες. Αυτό όμως που υπήρξε πανομοιότυπο στον "Ελεύθερο Κόσμο" και  στο Σιδηρούν Παραπέτασμα ήταν ο πόθος των υγιέστερων κοινωνικών κομματιών τους για την υπέρτατη ελευθερία, που περιέχει όλες τις άλλες: αυτή τού αυτοκαθορισμού τους πέρα από τις προκάτ επιλογές "ζωής" που "προσφέρει" η εκάστοτε δεδομένη κοινωνία. Το ότι, λοιπόν, η ανάγκη για την σαρωτικά απελευθερωτική δύναμη τής (τότε) ροκ, εκδηλώθηκε εξίσου επιτακτικά και στους δύο τύπους καθεστώτος, αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη της βαθιάς ανελευθερίας τους.
      Γι' αυτό, όπως προειδοποιούσε κι εκείνος ο αμίμητος διάλογος στην ταινία Easy Rider, όταν βλέπουμε κάποιους να ξεσκίζουν τα καλσόν τους (όπως π.χ. κάνουν σήμερα οι νεοφιλελευθεροφασίστες κι οι σταλινοφασίστες) για το πόσο ελεύθεροι είναι, καλύτερα να φυλαγόμαστε... 
    Οι εικόνες είναι, άλλες από το βιβλίο (θα καταλάβετε ποιές) κι άλλες από εμένα. Οι τίτλοι, τα τονισμένα σημεία και τα βίντεο, επίσης από εμένα.

Θ.Λ.

ΠΡΟΣ ΟΨΙΜΟΥΣ ΚΝΙΤΟ"ΡΟΚΑΔΕΣ" (ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΖΟΜΠΙΣ ΤΟΥ, ΠΡΟ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ, ΜΕΣΑΙΩΝΑ)

   Το παρακάτω κείμενο / "παραγγελιά" σχολιαστών αυτής της ιστοσελίδας, αποτελεί απάντηση σε "διατριβή" αυτοδίδακτου (στις Κοινωνικές Επιστήμες) μουσικοδημοσιογράφου ονόματι Φώντας Τρούσας. Tίτλος της: "ΗΤΑΝ ΤΟ ROCK ANTIΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ; ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ…" (ενημέρωση 10/4/2016: αρχικά οι "αναρχοφασίστες" έλειπαν...). Η "παραγγελιά" έγινε γιατί ο εκπονήσας τη "διατριβή" αρνείται να δημοσιεύει τον αντίλογο των ανθρώπων που τον διαβάζουν. Από αυτή την άποψη είναι προς τιμήν του εγχώριου σταλινισμού (επίσημου και ανεπίσημου) ότι ο εν λόγω προέρχεται από τους κόλπους του. 

    Ισχυρίζεται, λοιπόν, ο δημοσιογράφος (χαρακτηρισμός που θα τον θεωρούσα προσβλητικό αν απευθυνόταν σε μένα) ότι:

  α) Το ροκ φαινόμενο υπήρξε "αντιδυτικό", "εναντίον του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού" και μή δυτικό αφού αμφισβήτησε βασικές αρχές και γνωρίσματα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, όπως ο τεχνοκρατισμός, ο οικονομισμός, ο κοινοβουλευτισμός κλπ.

  β) Ο φιλόσοφος Χέρμπερτ Μαρκούζε (κατεξοχήν θεωρητικός εκφραστής της νεανικής αμφισβήτησης στα '60s) υπήρξε επίσης "αντιδυτικός", "αντιδιαφωτιστής" και μή δυτικός (όπου παρατίθενται και κάποια "χειρουργημένα" τσιτάτα του).

   γ) Οι χίππυς υπήρξαν "αντιδυτικοί", "αντιδιαφωτιστές", μή δυτικοί κλπ. επειδή αμφισβήτησαν τον δυτικό τεχνοκρατισμό (και τον ορθολογισμό του), επειδή την "έψαχναν" και προς Ινδία μεριά, επειδή πειραματίστηκαν με ψυχότροπες ουσίες κλπ.

   δ) Η ροκ μουσική και ό,τι εξέφρασε σε επίπεδο κινημάτων, απέτυχε γιατί ήταν ... απολίτικη.

  ε) Η ταινία Easy Rider αποτελεί σημείο αναφοράς και σύμβολο "αναρχοφασιστών" ("κουτόχορτο για αναρχοφασίστες και η πιο ισχυρή κινηματογραφική αντεπίθεση του «αμερικανικού ονείρου» στα sixties, στην προσπάθειά του να περιφρουρήσει, πανικόβλητο, το είναι του."). 

  στ) Όσοι έχουν διαφορετική άποψη στα παραπάνω (ή και σε άλλα ζητήματα όπου διατυπώνει τα θέσφατά του ο εν λόγω ειδήμων) είναι ... "άσχετοι", "κωθώνια", "αγράμματοι", "βλάκες", (ή, όπως τους αποκαλεί στα σχόλια άλλης του "διατριβής", "σπουδαρχίδηδες") κλπ.

      Τις ίδιες απόψεις ο εν λόγω έχει εκφράσει και άλλες φορές [όπως π.χ. εδώ: "Το ροκ, όπως το έχουμε ξαναπεί, στην καλύτερή του φάση, στο δεύτερο μισό των sixties εννοώ, ήταν σφόδρα… αντιδυτικό. Πήγε κόντρα εννοώ στον οικονομισμό και τον ορθολογισμό της Δύσης (και του Διαφωτισμού). Γι’ αυτό συνδυάστηκε με τις μαριχουάνες, τα χασίσια, τους hippies, τις εναλλακτικές κοινωνίες, τις ανατολικές θρησκείες κτλ. Βοήθησε δηλαδή, στο μέτρο του δυνατού, στην οικοδόμηση μιας «άλλης» κοινωνίας. Απέτυχε. Ok… αλλά αυτό το κάνει σημαντικό στ’ αυτιά μου (πέραν από το αισθητικό μέρος του πράγματος)."] 

      Ας αρχίσουμε, λοιπόν, το ... κλώτσημα του πτώματος.