“ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ”: Η ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΙΕΡΗ ΑΓΕΛΑΔΑ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΥΣ - Η αποδόμηση του εν λόγω εθνικού μύθου από διεθνιστική επαναστατική πλευρά

   Η νεώτερη Ελλάδα ως εκ γενετής δημιούργημα-προτεκτοράτο

    Για όσους δεν τρέφουν αυταπάτες είναι γνωστό ότι η νεώτερη Ελλάδα άρχισε τη ζωή της ως ένα δημιούργημα της βρετανικής αποικιοκρατίας, ένα προτεκτοράτο. Αν το 1827 οι ευρωπαϊκοί στόλοι της Μεσογείου δεν είχαν βυθίσει – με πρωτοβουλία των άγγλων- τον τουρκικό στο Ναβαρίνο, η επανάσταση θα είχε κατασταλεί από τους οθωμανούς.

    Αλλά οι άγγλοι χρειάζονταν ένα  κράτος-μαριονέττα στην ανατολική Μεσόγειο για να ελέγχουν τους αποικιοκρατικούς δρόμους  προς την Μέση Ανατολή και τη νότια Ασία. Από τότε μέχρι λίγο μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο –όταν  “μπάστακες” της περιοχής  ανέλαβαν οι αμερικάνοι-  το νεοελληνικό κρατίδιο δεν πήγαινε ούτε “προς νερού” του χωρίς την έγκριση της βρετανικής αποικιοκρατίας.  Αυτή ήταν και η πραγματική αιτία της εισόδου της Ελλάδας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

    Σε αυτόν τον πόλεμο, όπως και στον προηγούμενο, οι ανταγωνιζόμενοι ιδιοκτήτες του πλανήτη έστειλαν τους λαούς που ήλεγχαν, να σφαχτούν –πατριωτικά- μεταξύ τους για την αναδιανομή του (και όχι φυσικά για την “σωτηρία του ελεύθερου κόσμου από τον φασισμό” και τα άλλα στομφώδη που μας λένε⁽¹⁾). Για άλλη μια φορά οι συμμορίες των διεθνών αφεντικών δεν πολέμησαν μεταξύ τους οι ίδιες, αλλά ιδεολογικοποίησαν αριστοτεχνικά τη σύγκρουσή τους, δίνοντας έτσι στα αφελή ποίμνια έναν λόγο για  να νομίζουν ότι πεθαίνουν, ή σακατεύονται για κάτι σπουδαίο.

    Η είσοδος της Ελλάδας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ⁽²⁾

    Σε αυτόν τον πόλεμο η Ελλάδα μπορούσε να μείνει ουδέτερη, όπως η γειτονική -και ίσης στρατηγικής σημασίας, ή ασημαντότητας- Τουρκία, αλλά τελικά ενεπλάκη μόνο και μόνο επειδή οι άγγλοι ήθελαν να προσβάλλουν τον Άξονα στο μαλακό του υπογάστριο, στα Βαλκάνια. Αντίθετα με ό,τι μας λέει η σχολική προπαγάνδα, οι δυνάμεις του Άξονα δεν επιτέθηκαν στην Ελλάδα στα καλά καθούμενα, γιατί ήσαν κακοί και ήθελαν να μας “σκλαβώσουν”, ή επειδή η Ελλάδα ήταν γι’ αυτούς στρατηγικής σημασίας. Το ότι η Ελλάδα δεν είχε καμμία στρατηγική σημασία για τον Άξονα αποδεικνύεται εξ άλλου και από το ότι δεν αξιοποιήθηκε από αυτόν καθόλου μετά την κατάκτησή της (πράγμα, που οι προπαγανδιστές τής υποτιθέμενης στρατηγικής θέσης τής Ελλάδας και άρα της δήθεν αναπόφευκτης εμπλοκής της στον πόλεμο, προσπερνούν σφυρίζοντας τάχα αδιάφορα). Ούτε οι ιταλοί, ούτε οι γερμανοί είχαν διάθεση να ανοίξουν άλλο ένα μέτωπο. Δεν θα είχαν κανένα λόγο να εισβάλλουν στην Ελλάδα αν δεν απειλούνταν από διείσδυση των άγγλων στα βαλκανικά νώτα τους. Αυτή την απειλή η Ελλάδα όφειλε να τη διασκεδάσει και όχι να την επιβεβαιώσει, προκαλώντας έτσι την εναντίον της εισβολή.

ΔΙΟΔΟΤΟΣ ΕΥΚΡΑΤΟΥΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

Προσωπικότητα και συλλογικότητα εναντίον ατομισμού και μάζας

Οποιαδήποτε προσπάθεια, η οποία θα αποσκοπούσε στον προσδιορισμό της έννοιας της συλλογικότητας, όπως αυτή ανιχνεύεται στην ιστορία του ελληνικού πολιτισμού, θα πρέπει να αποφύγει να προβάλλει στο παρελθόν ορισμένες έννοιες της σημερινής εποχής. Π.χ. λέξεις όπως «ατομισμός», «ατομιστής», «μάζα» κ.λπ. θα ήσαν ακατανόητες σε έναν αρχαίο και φυσικά συσκοτίζουν το νόημα που έδιναν οι ίδιοι οι αρχαίοι στην έννοια της συλλογικής δράσης.      Άτομο, πρόσωπο και συλλογικότητα στον ελληνικό πολιτισμό    Οι πολιτισμοί είναι φυσικώ τω τρόπω συλλογικές διαδικασίες και δημιουργίες. Δημιουργίες, όχι απλώς ανθρώπων, που ζουν στον ίδιο χώρο, αλλά και ανθρώπων διαφορετικών εποχών, που συνεπεμβαίνουν ετεροχρονισμένα επί ήδη δοκιμασμένων κοινωνικών, αισθητικών, ή άλλων σχημάτων.Η διαδικασία αυτή, που μέχρις ενός ιστορικού σημείου γινόταν παγκοσμίως φυσικώ τω τρόπω, στην Ελλάδα της κλασσικής εποχής αποτέλεσε επιπλέον ενσυνείδητο ζητούμενο, το οποίο απαίτησε εξ’ αρχής τη δική του επιστημονική μεθοδολογία (πολιτικός στοχασμός). Αυτό δεν στέρησε βέβαια την πολιτισμική δημιουργία από την προηγούμενη φυσικότητά της αλλά την ισχυροποίησε ως κατακτημένο ανθρώπινο αγαθό (αντί μιας, μέχρι τότε, απλής διαδοχής εφήμερων πολιτισμικών μορφωμάτων, χωρίς αξία χρήσης για τις επόμενες γενεές –«η πείρα κάθε γενιάς, εκτός από ορισμένα καθαρώς πρακτικά θέματα, χανόταν μαζί της»(1)). Για πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ιστορία εμφανίζεται ένα κοινωνικό μόρφωμα, η πόλις, το οποίο διαθέτει αυτοπαράσταση(2), «βλέπει» δηλαδή τον εαυτό του με ένα συγκεκριμένο τρόπο και, κατά αυτόν τον τρόπο, ωθείται να προσδιορίζει και να επιδιώκει κατά βούληση πολιτισμικούς στόχους (δηλ. επιλέγει πού θέλει να κατευθυνθεί και δεν άγεται και φέρεται από  τους άρχοντες, την τύχη, ή κάποια άλλη «μεταφυσική» της ιστορίας).      Εντός του πλαισίου μιας αρχαίας ελληνικής πόλης, αντιθετικά ζεύγη όπως άτομο-κοινωνία δεν έχουν νόημα. Η κοινότητα (ως κοινότητα χώρου και χρόνου –«έχουμε κοινό παρελθόν, παρόν, και μέλλον») γεφυρώνει την αντίθεση όχι μετατρέποντας την κοινωνία σε ατομιστική (νεο)φιλελεύθερη ζούγκλα ή το άτομο σε αναλώσιμο εξάρτημα μιας σαρκοβόρας κοινωνικής οργάνωσης αλλά ούτε καν αναζητώντας έναν χλιαρό συμβιβασμό, μία υποτιθέμενη χρυσή τομή ανάμεσά τους. Επίσης η κοινότητα δεν καταφεύγει σε ισοπεδωτικές θεοκρατικές πρακτικές, όπου άτομο και κοινωνία καταργούνται κυριολεκτικά δια της αναγωγής τους σε κάποια μεταφυσική, εξωκοσμική Αρχή, η οποία υποτίθεται, ότι τα «ξεπερνάει» και τα «καθαγιάζει» εξεικονιζόμενη επάνω τους ως χριστιανική «Εκκλησία».          Συνέλευση πολιτών στην αρχαία Αθήνα (πίνακας του Philipp von Foltz) Στον κλασικό ελληνικό κόσμο η κατοχύρωση της  προσωπικότητας εγγυάτο την ενδυνάμωση της συλλογικότητας.  Η ανυπαρξία κράτους, κυβέρνησης, πολιτικής εκπροσώπησης κ.λπ. και η απευθείας και άμεση άσκηση της  πολιτικής εξουσίας από την συνέλευση των πολιτών (δηλ. χωρίς την ύπαρξη πολιτικών μεσαζόντων), αποτελεί το σταθερό σημείο αναφοράς των νεοτέρων πολιτικών θεωριών. Σε μια αρχαία ελληνική πόλη το άτομο έτρεφε τη συλλογικότητα. Ενώ στην περίπτωση ενός ανθρώπινου κοπαδιού, ή όχλου συμβαίνει το αντίθετο: η ομαδική ισχύς δυναμώνει (=φανατίζει) τα ελλειμματικά άτομα.