ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΡΟΚ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ;

    (ή, τουλάχιστον, όσα τέτοια έπεσαν στην αντίληψή μου)

    Σαν ροκ μυθιστόρημα θα όριζα εκείνο που διαπραγματεύεται τη ροκ όπως έφτασε να θεωρείται γύρω στο 1970, δηλαδή ως συνεχώς διαμορφούμενη και επαναπροσδιοριζόμενη στάση (και όχι ως στατικό και ετοιματζίδικο "τρόπο") ζωής. Δηλαδή εκείνο που αναζητά το ποιά είναι η λεγόμενη ροκ στάση για ανθρώπους με ενδεχομένως διαφορετικούς τρόπους ζωής, και που προσπαθεί να δώσει περιγραμματικά και κατά περίπτωση (και όχι να θέσει λεπτομερώς και άπαξ, σαν παντός καιρού ηθικολογικός ιδεολογικοθρησκευτικός τσελεμεντές) τις αισθητικές, υπαρξιακές και συμπεριφορικές της ορίζουσες ως προς τα διλήμματα που θέτει η ζωή. Επίσης, να περιγράψει τις συνέπειες αυτής της στάσης και την ανταμοιβή ή το τίμημά της για όποιον την επιλέγει. 
    Με αυτή την έννοια, ως ροκ μυθιστορήματα δεν μπορούν να θεωρηθούν εκείνα που αναφέρονται στη ροκ ως μόνο μουσική (όσο συχνά κι αν το κάνουν μέσα στις σελίδες τους), ή εκείνα που αντλούν προσχηματικά το θέμα τους από τη ροκ για να εξιστορήσουν ο,τιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Εννοείται ότι απ' έξω μένουν ακόμα και όσα έχουν απλώς τη λέξη ροκ στον τίτλο τους χωρίς να προκύπτει κάτι φιλοσοφικώς σχετικό από το περιεχόμενό τους. Αντιθέτως στην -με την ευρύτερη έννοια- ροκ μυθιστοριογραφία είναι θεμιτό να συμπεριληφθούν ως προδρομικά και κάποια φιλοσοφικώς συναφή μυθιστορήματα που γράφτηκαν λίγα χρόνια πριν το 1955 (ειδικά κάποια της beat λογοτεχνίας).

   Φαίνεται πάντως ότι το "είδος" έχει καλλιεργηθεί (ελάχιστα έστω) και στην Ελλάδα  από κάποιους εμμονικούς τύπους. Παρακάτω, λοιπόν, παραθέτω κάποιους τίτλους που έχω μέχρι στιγμής υπόψιν μου. Παρουσιάζω μόνο τις περιγραφές από τα οπισθόφυλλα και κάποια σύντομα βιογραφικά, και αποφεύγω την κριτική, επειδή το θέμα ροκ στάση ζωής στη μυθιστοριογραφία, είναι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό υποκειμενικό, βιωματικά "ευέλικτο" και με απείρως περισσότερες αποχρώσεις, απ' όσο στην αντίστοιχη τραγουδοποιΐα. Εξάλλου ο ένας απ' αυτούς είναι του υποφαινόμενου...
    Να πω επίσης ότι στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται για τις λεγόμενες αυτοεκδόσεις.
   Αν κάποιος φίλος εντοπίσει κάτι που μου έχει ξεφύγει, ας αφήσει ένα ενημερωτικό σχόλιο.

ΧΡΟΝΟΠΥΛΗ ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΧΩΡΑ ΜΙΑΣ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΕΦΗΒΕΙΑΣ

   Το καλοκαίρι στην Ελλάδα προτιμάτο ανέκαθεν για διακοπές, θρησκευτικούς γάμους και μετακομίσεις (τα δύο πρώτα, εννοείται μόνο από όσους έχουν λεφτά για πολυτέλειες ή για πέταμα, αντίστοιχα). Ειδικά οι μετακομίσεις ενδείκνυνται όταν κάνει ζέστη, αφού η αλλαγή σπιτιού συνδυάζεται περίπου αναγκαστικά με μικροεπισκευές που θέλουν γρήγορο στέγνωμα, όπως διάφορα μερεμέτια, ή με βαψίματα κ.α. Έτσι μια από τις πιο χαρακτηριστικές καλοκαιρινές μυρωδιές στις γειτονιές των ελληνικών πόλεων είναι αυτή ενός άδειου διαμερίσματος που το βάφουν.

   Τις παραπάνω βαθυστόχαστες σκέψεις τις έκανα ένα απόγευμα πρόσφατα που βρέθηκα στην Αθήνα για λίγες μέρες. Έχοντας πάει αρκετά νωρίτερα απ' την ώρα μου σε ένα ραντεβού, σε μια από αυτές τις παλιές γειτονιές που ακόμα κι οι πολυκατοικίες είναι το πολύ διώροφες και που γύρω στις πέντε το απόγευμα ακούγονται μόνο τα τζιτζίκια στις αυλές, κάθισα σε ένα πεζούλι μυρίζοντας τη μπογιά όπως ερχόταν από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες ενός διαμερίσματος πρώτου ορόφου απέναντί μου.