Είναι ο οικονομισμός (η "παραγωγικότητα", η "απόδοση", η κερδοφορία / κερδοσκοπία, η "ανάπτυξη" κλπ. ως αυτοσκοποί) τόσο "φυσιοκρατικός", "αναγκαίος" και "αναπόφευκτος"
όσο διατείνονταν ανέκαθεν οι ταγοί του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής; Και
είναι ο ανθρωπότυπος του οικονομισμού (είτε αναφερόμαστε στους εκμεταλλευτές
και εκμεταλλευόμενους του παραδοσιακού καπιταλισμού, είτε σ’ εκείνους των μαρξιστοειδών
γραφειοκρατικών εκδοχών του) τόσο "αυτονόητο" και "φυσικό" δημιούργημα, και
τόσο "ταιριαστό" στον ανθρώπινο ψυχισμό, όσο θέλει να περνιέται; Ή μήπως
πρόκειται για ένα κατά παραγγελίαν (της Κυριαρχίας) κατασκεύασμα, για την συλλογική εσωτερίκευση
του οποίου απαιτήθηκε μια πρωτοφανής ιστορικά ποσότητα βίας (σωματικής και ψυχικής) και προς
το οποίο δεν οφείλουμε κανέναν σεβασμό;
Αναδημοσιεύω σχετικά ένα κείμενο του Σπύρου
Κεραμά από το Res Publica. Οι εικόνες (πλην της πρώτης) και τα τονισμένα στοιχεία από εμένα.
Θ.Λ.
Θ.Λ.