Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης και η "μητριαρχούμενη" υποκρισία τής Νεοελλάδας
Η 25η Απριλίου κάθε έτους είναι αφιερωμένη παγκοσμίως στη συνειδητοποίηση του Συνδρόμου Γονικής Αποξένωσης (διεθνής ψυχιατρικός όρος: Parental Alienation Syndrome). Είναι από τις λίγες "παγκόσμιες ημέρες" που δικαιολογούν την ύπαρξή τους και δεν θεσπίστηκαν για λόγους εντυπώσεων, δημοσίων σχέσεων και "φιλανθρωπικού" ξεπλύματος χρήματος.
Τις τελευταίες δεκαετίες, με την αύξηση των διαζυγίων, έχει κάνει δυναμικά στην Ελλάδα την εμφάνισή του το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης (εν συντομία Σ.Γ.Α.). Πρόκειται για ψυχική διαταραχή που δημιουργείται σε παιδιά διαζευγμένων ζευγαριών όταν ο έχων την επιμέλεια γονέας (στην Ελλάδα σχεδόν πάντα η μάνα) αποξενώνει συνειδητά για προσωπικούς του λόγους το παιδί, ή τα παιδιά, από τον μή έχοντα την επιμέλεια γονέα (στην Ελλάδα σχεδόν πάντα τον πατέρα).
Η κοινωνιολογία των διαζευγμένων γυναικών που αποξενώνουν τα παιδιά από τον πατέρα τους είναι συνήθως η εξής: χαμηλού επιπέδου προσωπικής συγκρότησης, ή/και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, χωρίς καθόλου επιτυχίες στη ζωή τους (π.χ. μορφωτικές, επαγγελματικές, προσωπικές οποιουδήποτε είδους κ.λπ.), χωρίς στόχους ζωής πέραν της τεκνοποίησης, που προσπαθούν να κρύψουν την ασημαντότητά τους πίσω από τη "μητρότητα". Τέτοιου είδους άτομα, τα οποία το μοναδικό πράγμα που έχουν να επιδείξουν ως επιτυχία στη ζωή τους είναι η τεκνοποίηση, είναι φυσικά άκρως ακατάλληλα και επικίνδυνα για γονείς (αφού η παρουσία του παιδιού χρησιμεύει μόνο για να τα "επιβεβαιώσει" και να τα αποφορτίσει από το αίσθημα μειονεξίας τους). Συνήθως μάλιστα το έργο της πρόκλησης Σ.Γ.Α. ξεκινά ήδη από τον έγγαμο βίο.
Τις τελευταίες δεκαετίες, με την αύξηση των διαζυγίων, έχει κάνει δυναμικά στην Ελλάδα την εμφάνισή του το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης (εν συντομία Σ.Γ.Α.). Πρόκειται για ψυχική διαταραχή που δημιουργείται σε παιδιά διαζευγμένων ζευγαριών όταν ο έχων την επιμέλεια γονέας (στην Ελλάδα σχεδόν πάντα η μάνα) αποξενώνει συνειδητά για προσωπικούς του λόγους το παιδί, ή τα παιδιά, από τον μή έχοντα την επιμέλεια γονέα (στην Ελλάδα σχεδόν πάντα τον πατέρα).
Η κοινωνιολογία των διαζευγμένων γυναικών που αποξενώνουν τα παιδιά από τον πατέρα τους είναι συνήθως η εξής: χαμηλού επιπέδου προσωπικής συγκρότησης, ή/και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, χωρίς καθόλου επιτυχίες στη ζωή τους (π.χ. μορφωτικές, επαγγελματικές, προσωπικές οποιουδήποτε είδους κ.λπ.), χωρίς στόχους ζωής πέραν της τεκνοποίησης, που προσπαθούν να κρύψουν την ασημαντότητά τους πίσω από τη "μητρότητα". Τέτοιου είδους άτομα, τα οποία το μοναδικό πράγμα που έχουν να επιδείξουν ως επιτυχία στη ζωή τους είναι η τεκνοποίηση, είναι φυσικά άκρως ακατάλληλα και επικίνδυνα για γονείς (αφού η παρουσία του παιδιού χρησιμεύει μόνο για να τα "επιβεβαιώσει" και να τα αποφορτίσει από το αίσθημα μειονεξίας τους). Συνήθως μάλιστα το έργο της πρόκλησης Σ.Γ.Α. ξεκινά ήδη από τον έγγαμο βίο.
