ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ «ΑΡΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ»

(στη Νεοελλάδα της Μανωλάδας και των απανωτών «αντιρατσιστικών» νομοσχεδίων)

  (Με  αφορμή το λουτρό αίματος γυναικοπαίδων που προκαλεί αυτές τις ημέρες -και για πολλοστή φορά-   η σιωνιστική μάνα  του Ναζισμού, δεν κρατήθηκα να μην αναδημοσιεύσω ένα παλιότερο, από τον Ιούνιο του 2013)

  
 Η είδηση (από εδώ: http://www.inews.gr/225/i-protasi-nomou-tis-nd-provlepei-tin-poinikopoiisi-tis-arnisis-tou-olokaftomatos.htm):
    Πρόταση νόμου τεσσάρων άρθρων με προσθήκες στο νόμο του 1979 φέρνει η ΝΔ στη Βουλή και θα αφορά στην ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος καθώς και τα εγκλήματα ναζισμού που έχουν αναγνωριστεί από τα διεθνή και ελληνικά δικαστήρια. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο για το ρατσισμό, ο νόμος δηλαδή 927/1979 του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είναι επαρκής για την αντιμετώπιση των φαινομένων ρατσιστικής βίας, εκτίμηση η οποία επιβεβαιώθηκε και με το σχετικό πρακτικό της ΚΕΝΕ. Η απάντηση λοιπόν του Πρωθυπουργού στον οποίο έχει ασκηθεί έντονη κριτική τις τελευταίες μέρες με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο έρχεται με τη μορφή πρότασης νόμου με προσθήκες στο υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο. Ο Αντώνης Σαμαράς σηκώνει το γάντι στους εταίρους του καλώντας τους να ψηφίσουν ενώ κύκλοι της Συγγρού εκτιμούν ότι όλα τα κόμματα, πλην της Χρυσής Αυγής θα υπερψηφίσουν την πρόταση. «Δεν πιστεύουμε ότι θα υπάρξει κόμμα που δεν θα ψηφίσει κατά του ναζισμού και του ολοκαυτώματος», τόνισαν χαρακτηριστικά. Της πρωτοβουλίας αυτής Σαμαρά προηγήθηκε έντονο παρασκήνιο στο οποίο πρωτοστάτησε και το εβραϊκό λόμπι, αρχικά με τον Πρόεδρο του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου Ρόναλντ Λόντερ που εξέφρασε την απογοήτευσή του για την άρνηση Σαμαρά να στηρίξει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και στη συνέχεια και με ανακοίνωση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος που καλεί «όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας να υπερβούν τις μεταξύ τους διαφορές και να υπερψηφίσουν ένα νόμο που θα δείχνει μηδενική ανοχή στη ρατσιστική βία, στην ξενοφοβία, στον αντισημιτισμό και στη διάψευση του Ολοκαυτώματος». Στο κυβερνητικό στρατόπεδο εκτιμάται πως με την κίνηση αυτή η ΝΔ απαντά στους επικριτές της που την εξομοιώνουν με την Χρυσή Αυγή ενώ ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός θα εμφανίζεται συνεπής ως προς τις διαβεβαιώσεις που μόλις τον Μάρτιο είχε δώσει στην εβραϊκή κοινότητα όταν βρέθηκε στην τελετή μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη.

    ΟΛΙΓΑ ΠΕΡΙ ΟΡΟΛΟΓΙΑΣ
  Κατ’ αρχήν ο όρος «ολοκαύτωμα» προέρχεται από την Βίβλο, όπου χρησιμοποιείται κάθε λίγο και λιγάκι αφορώντας στις ιουδαϊκές μαζικές ζωοθυσιαστικές πρακτικές κυρίως του Σαββάτου και των νουμηνιών. Προέρχεται  δηλαδή από την ιουδαϊκή θρησκεία, είναι δηλαδή όρος εξ΄ολοκλήρου θεολογικός. Έτσι δεν μπορεί να  είναι τυχαίο που επιλέχθηκε για να ονοματίσει ένα γεγονός, ή «γεγονός»: τα συνειρμικά, συγκινησιακά κ.λπ. αποτελέσματα που έχουν οι θεολογικοί όροι όταν διοχετευθούν έντεχνα στη λαϊκή χρήση είναι από τα πλέον διαπιστωμένα. Αυτά αποτελούν εξάλλου θεμελιώδες ζητούμενο της προπαγάνδας. 
  Εν προκειμένω ο διωγμός των εβραίων από τον ναζισμό επιχειρείται να παρουσιαστεί σαν μια μεγαλειώδης θυσιαστική (υπερ)εκατόμβη. Το γιατί θα το δούμε πιο κάτω.

   Αυτό και μόνο (δηλαδή η χρήση θεολογικής ορολογίας εκεί όπου θα μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί η επιστημονική ιστοριογραφική, π.χ. διωγμός, μαζική εξόντωση, γενοκτονία, εθνοκάθαρση κ.λπ.) θα έπρεπε λοιπόν να βάζει σε υποψίες. Ή μήπως η επιστημονική ορολογία δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί στην υπό εξέτασιν περίπτωση, αφού (σε αντίθεση με τη θρησκεία) στην επιστήμη αυτό που δηλώνεται πρέπει και να αποδεικνύεται;

    Αλλά υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για να υποψιάζεται κάποιος. Η «άρνηση» του «ολοκαυτώματος» των εβραίων κατά τη διάρκεια το δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, προφανώς αποκαλείται έτσι σε αντιδιαστολή με κάποια αντίστοιχη «κατάφαση». Οι χαρακτηριζόμενοι ως «αρνητές του ολοκαυτώματος» δεν είναι ωστόσο κάποιοι που έχουν απλώς αντίθετη άποψη από κάποιους άλλους «καταφάσκοντες»: ο όρος «αρνητής» είναι επίσης όρος θεολογικός (και ο θεολογικώς αντίθετός του είναι ο όρος «ομολογητής»). Π.χ. στον μεσαίωνα, η εκκλησία αποκαλούσε με αυτόν τον τρόπο όσους δεν δέχονταν την ανάσταση του εβραίου ραββίνου Τζεσουά, ή την μεταθανάτια επιβίωση της ψυχής, ή την ανάσταση των πτωμάτων κατά τη λεγόμενη Δευτέρα Παρουσία, ή τη μεταφυσική δύναμη της λεγόμενης Θείας Ευχαριστίας κ.λπ..

   «Αρνητής» του τάδε ή του δείνα άρθρου της χριστιανικής πίστης υπήρξε  η συνήθης και πιο πολυφορεμένη κατηγορία που απαγγελόταν στις μεσαιωνικές θρησκευτικές δίκες (βλ. ενδεικτικά την εξαιρετικά λεπτομερή Ιστορία της Αθεΐας του Ζωρζ Μινουά, εκδόσεις Νάρκισσος, Αθήνα 2007). Ο όρος «αρνητής» χρησιμοποιείται φυσικά και σήμερα από την εκκλησία. Απλώς η έμφαση σε αυτόν έχει πλέον ατονήσει λόγω του ότι η εκκλησία στον δυτικό κόσμο έχει απωλέσει μεγάλο μέρος της δύναμής της, προς όφελος των κοινωνικών (=κοσμικών) θεσμών: σήμερα η χριστιανική εκκλησία δεν μπορεί να σύρει κάποιον στα δικαστήρια επειδή αυτός αρνείται κάποια επί χιλιετίες θεωρούμενα ως «αποδεδειγμένα» γεγονότα όπως π.χ. η λεγόμενη άμμωμος σύλληψη.

   Υπό την θεολογική χρήση που του έχει επιφυλαχθεί, ο όρος «αρνητής» δεν είναι λοιπόν απλός χαρακτηρισμός  όσων φέρουν μια εξίσου απλώς διαφορετική, ή αντίθετη άποψη, αλλά αποτελεί  απροκάλυπτα και εκ προθέσεως, στιγματισμό και μάλιστα ξεκάθαρα μεσαιωνικού, ιεροεξεταστικού τύπου.

   Αποδεικνύεται λοιπόν με ιστορικά επιχειρήματα ότι η  «συζήτηση» περί «ολοκαυτώματος» έχει δρομολογηθεί ώστε να διεξάγεται με θεολογικούς όρους, κάτι που όταν συμβαίνει παραπέμπει διαπιστωμένα σε μεσαιωνικές θρησκευτικές δίκες και άρα όχι σε διαλογική διαδικασία στα πλαίσια μιας δημοκρατίας (όπως κι αν την εννοεί κάποιος) κ.λπ..

    Αλλά υπάρχουν ακόμα λόγοι για να εξακολουθήσει να υποψιάζεται κάποιος.

Η αντιμετώπιση της άλλης άποψης (και συγκεκριμένα των κάθε είδους «αρνητών») ως να βρισκόμασταν σε θρησκευτικό δικαστήριο, όπου απαγγέλονται κατηγορίες ενώπιον ενός ακροατηρίου, το οποίο είναι έτσι προϊδεασμένο ώστε ελάχιστα να διαφέρει από όχλο,  είναι κάτι που δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με ειλικρινή προσπάθεια προσέγγισης και αναζήτησης της αλήθειας. Μια τέτοια διαδικασία δεν μπορεί να έχει σχέση ούτε καν έστω με αυτό που είθισται να αποκαλείται  «τίμια δίκη» αστικού τύπου. Όταν λοιπόν η ετυμηγορία είναι περίπου προαποφασισμένη (και μάλιστα σε αυτό έχει επιστρατευθεί και η «κερκίδα» των φανατικών), όταν η «άρνηση του ολοκαυτώματος» (δηλαδή μια άποψη) επιχειρείται να γίνει, ή (σε πολλές χώρες) έχει ήδη γίνει ... ποινικό αδίκημα, τότε κανείς δεν έχει υποχρέωση να σεβαστεί το «σεβαστό δικαστήριο». 

                                          

    
    Μια κλασική (μεσαιωνική;) περίπτωση αναπάντητου και απαγορευμένου (σε πολλές χώρες) βιβλίου: «Δεν έχω άλλο τρόπο υπερασπίσεως από το να κάνω τον κόσμο να διαβάσει αυτό που έγραψα, και που αυτοί δεν διάβασαν. Θεωρώντας πάντα τη φιλοσοφία, την ιστορία ή την θεολογία όχι ελεύθερο επάγγελμα αλλά μάχη του ανθρώπου εναντίον όλων των φονταμενταλισμών, υπερασπίστηκα: τον Μαρξ έναντι μιας Σοβιετικής Ένωσης, τον Ιησού έναντι κάθε εξουσιαστικής θεολογίας, το Ισλάμ έναντι του ισλαμισμού και της προδοσίας των ηγεμόνων, τους μεγάλους Εβραίους Προφήτες έναντι του φυλετικού σιωνισμού» (Ροζέ Γκαρωντύ).    


     ΠΕΡΙ «ΑΡΝΗΤΩΝ» ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΓΙΣΣΩΝ
   Αλλά τί λένε τέλος πάντων αυτοί οι «αρνητές του ολοκαυτώματος»; Και πρώτα από όλα τί σόι άνθρωποι είναι;

   Ας πάρουμε τον κυριότερο –και, απ' ό,τι φαίνεται, τον ενοχλητικότερο-  από αυτούς. Πρόκειται για τον γάλλο Ροζέ Γκαρωντύ (1913-2012). Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι ο Γκαρωντύ λόγω της συμμετοχής του στην γαλλική εθνική αντίσταση υπήρξε επί τρία σχεδόν χρόνια αιχμάλωτος σε ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Υπήρξε επίσης επί σαράντα χρόνια εκ των σημαντικοτέρων στελεχών του γαλλικού  Κ.Κ. (διαγράφτηκε το 1970 λόγω της αντίθεσής του στην ρωσική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία και στον επανακάμψαντα σταλινισμό). Υπήρξε ακόμα και θρησκευόμενος: πέρασε τόσο από τον χριστιανισμό, όσο και από τον ισλαμισμό. 
    Λόγω αυτών των ιδεολογικών του μετατοπίσεων πολλοί του έχουν καταλογίσει  από «αμφιλεγόμενο» χαρακτήρα έως «τρικυμία εν κρανίω» και αρνούνται να τον πάρουν στα σοβαρά (φυσικά ο συνήθης τρόπος για να αποφύγεις να απαντήσεις σε κάποιον, στον οποίο αδυνατείς να απαντήσεις, είναι να τον βγάλεις τρελό -τακτική που χρησιμοποιήθηκε τόσο από την εκκλησία στον μεσαίωνα, όπου οι θεωρούμενοι ως τρελοί και δαιμονισμένοι παραδίδονταν στην πυρά, όσο και από τον «αντιφασίστα» σταλινισμό στη Ρωσία, όπου κλείνονταν στα ψυχιατρεία, ή στα κάτεργα). 
   Ωστόσο αυτές οι ιδεολογικές μεταλλαγές του Γκαρωντύ δεν πρέπει να ξενίζουν τόσο (όσο, τέλος πάντως, προσποιούνται οι μαρξιστές ομολογητές του "ολοκαυτώματος" ότι τους ξενίζουν): ο μαρξισμός είναι  ως γνωστόν μια ιουδαιογενής αίρεση (έστω και επιστημονικοφανής: είναι μεσσιανικός, χιλιαστικός, εσχατολογικός, δογματικός, έχει τα "ιερά βιβλία" του, τις προφητείες του, τις "αιώνιες" αλήθειες του, τα ιερατεία του και τα ποίμνια των ακολουθητών τους κ.λπ.), όπως άλλωστε ο χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός. Οι ιδεολογικές «μεταγραφές» μεταξύ ομοειδών θρησκευτικών (και όχι μόνο) αιρέσεων δεν είναι ντε κάτι τόσο ασύνηθες... Εξάλλου οι περισσότεροι μαρξιστές, τόσο στον δυτικό, όσο και στον ισλαμικό κόσμο (μεταξύ των οποίων αρκετοί από τους πιο λάβρους επικριτές τού Γκαρωντύ)  είναι κατεξοχήν θεοφοβούμενοι άνθρωποι (και μάλιστα στην Ελλάδα πρόκειται συνήθως για κλασικούς χειροφιλητές και σφουγγοκωλάριους επισκόπων). Ένας από τους πιο τυπικούς θρησκευόμενους (χριστιανούς, ή μουσουλμάνους) μαρξιστές υπήρξε λοιπόν και ο Γκαρωντύ. Εν πάσει περιπτώσει το μόνο σίγουρο είναι ότι ενας άνθρωπος με τέτοια ιδεολογική διαδρομή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί στα σοβαρά ως φιλοχιτλερικός, ή ... «αντισημίτης» (άλλος όρος / πιπίλα τής σιωνιστικής προπαγάνδας που προσπαθεί να παρουσιάσει τον αντισιωνισμό σαν ρατσισμό εναντίον των σημιτικών λαών εν γένει, ώστε να τους προσεταιριστεί - αντισημίτες, και μάλιστα αιμοσταγείς, είναι οι σιωνιστές του κράτους του Ισραήλ, που έχουν αιματοκυλήσει επανειλημμένα τη γύρω περιοχή).

   Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο τον Γκαρωντύ να μιλήσει: “Έχοντας εκδώσει, για περισσότερο από μισόν αιώνα, τα έργα μου στους μεγαλύτερους γαλλικούς εκδοτικούς οίκους, αναγκάζομαι σήμερα να εκδώσω μόνος μου, εξόδοις του συγγραφέως, αυτή την ανθολογία της σιωνιστικής αιρέσεως διότι, από το 1982, έθιξα ένα ταμπού: την κριτική τής ισραηλινής πολιτικής πού προστατεύεται πλέον από τον ανόσιο νόμο Γκαιϋσσό - Φαμπιούς της 13ης Ιουλίου 1990, ο οποίος επαναφέρει στην Γαλλία το «αδίκημα της γνώμης» της Δευτέρας Αυτοκρατορίας, καλύπτοντας με ένα καταπιεστικό νόμο την έλλειψη επιχειρημάτων.

   Για τον λόγο αυτό, οι βιβλιοπώλες που εννοούν να συνεχίσουν να κάνουν την δουλειά τους, πρέπει να δώσουν τις παραγγελίες τους στο «Ρουμανικό Βιβλιοπωλείο των Παρισίων» το όποιο δέχθηκε να στεγάση αυτή την έκδοση, όπως έκανε και τον καιρό του Τσαουσέσκου όταν βασίλευε — αλλού, όχι στην Γαλλία — η «μοναδική σκέψη» και η πνευματική τρομοκρατία.”

                       

    
     (Β)ρωμηός «αρνητής του ολοκαυτώματος» (κατά το «μιλάνε όλοι μιλάνε κι οι κώλοι»).

     Είναι το πιο απολαυστικό ξεβράκωμα για την αυτοαποκαλούμενη «δημοκρατία», που ένα βιβλίο σαν τους Θεμελιώδεις Μύθους της Ισραηλινής Πολιτικής του μαρξιστή και φιλοεβραίου Ροζέ Γκαρωντύ, βρήκε καταφύγιο σε φασιστικό εκδοτικό οίκο, αφού κανείς «προδεφτικός» εκδότης δεν το τόλμησε. Μετά οι σεμνότυφοι «δημοκράτες» μας διαρρηγνύουν σαν άλλοι ιουδαϊσκοι τα ιμάτιά τους μπροστά στην συνεχή άνοδο του νεοναζισμού στην Ελλάδα (που κι αυτός δηλώνει «αρνητής του ολοκαυτώματος» - εδώ άλλωστε βρωμηοί πρωθυπουργοί έφτασαν να δηλώσουν μέχρι και «αντιεξουσιαστές»...

 
    Εν προκειμένω το «αδίκημα της γνώμης» του Γκαρωντύ αφορά στην δημόσια μή αποδοχή της γενοκτονίας των εβραίων από τους Ναζί. Συγκεκριμένα δεν αμφισβητεί ότι οι ναζί, μεταξύ των άλλων κοινωνικών ομάδων που εξεδίωξαν (όπως αριστερούς, αναρχικούς, τσιγγάνους, ή άλλους «φυλετικά κατώτερους», ομοφυλόφιλους, καλλιτέχνες κ.λπ.) έδειξαν μια «προτίμηση» στους εβραίους. Αμφισβητεί όμως ότι ο Χίτλερ προετοίμαζε μια θανατηφόρα «τελική λύση» για το «εβραϊκό ζήτημα», ότι υπήρξαν «θάλαμοι αερίων» όπου εξοντώνονταν μαζικά οι εβραίοι, καθώς και τον διαδεδομένο αριθμό των έξι εκατομμυρίων εβραίων θυμάτων του ναζισμού. Ειδικά οι θάλαμοι αερίων αποδεικνύονται ως μεταπολεμική επινόηση για να δικαιολογηθεί ο παντελώς αυθαίρετος αριθμός των έξι εκατομμυρίων νεκρών του  «ολοκαυτώματος». 
    O Γκαρωντύ αμφισβητεί τον σιωνιστικό μύθο της γενοκτονίας αφού ελάχιστα μόλις χρόνια μετά από αυτήν, οι «γενοκτονημένοι» ίδρυσαν ένα από τα ισχυρότερα και πιο επεκτατικά και αιμοσταγή κράτη στον κόσμο. Η γνώμη του είναι ιδιαίτερα «ενοχλητική» αφού προέρχεται από μέλος της γαλλικής εθνικής αντίστασης, τρόφιμο ναζιστικών στρατοπέδων, μαρξιστή κομμουνιστή και κυρίως δηλωμένο φιλοεβραίο, ο οποίος μιλάει σαφώς εκ των έσω.

   Κι όλα αυτά με μια επιχειρηματολογία, η οποία έχει μείνει εντελώς αναπάντητη από τους επικριτές/διώκτες του.  

    Το ξαναλέμε: όλα αυτά με μια επιχειρηματολογία, η οποία έχει μείνει εντελώς αναπάντητη από τους επικριτές/διώκτες του.

    Ο γράφων προκαλεί οποιονδήποτε έχει μια έστω και αποσπασματική απάντηση (ακόμα και σε άλλη γλώσσα) σε όσα λέει ο Γκαρωντύ, να την κοινοποιήσει.

   Το ξαναλέμε: ο γράφων προκαλεί οποιονδήποτε έχει μια έστω και αποσπασματική απάντηση (ακόμα και σε άλλη γλώσσα) σε όσα λέει ο Γκαρωντύ, να την κοινοποιήσει. 

     Έχω το βιβλίο, καθώς και όλα όσα έχουν γραφεί εναντίον του, και μπορώ να δεχτώ αντιπαράθεση σε ένα προς ένα από τα σημεία του. Ο Γκαρωντύ απαντάει όχι μόνο σε όλα τα ζητήματα που βγάζουν σαν περιστέρια από το καπέλο τους οι αγύρτες ταχυδακτυλουργοί της προπαγάνδας, αλλά και σε πολλά άλλα που ούτε καν φαντάζονται. Μάλιστα δίνει συχνά την εντύπωση ότι μπορεί να υποστηρίξει τον μύθο του "ολοκαυτώματος" πολύ καλύτερα από τους ίδιους...

    Για να μην επαναλαμβανόμαστε, εδώ μπορεί ο ενδιαφερόμενος να βρει μια σύνοψη των σχετικών απόψεών του (αν και το βιβλίο του συνίσταται ανεπιφύλακτα, πριν μάλιστα, λόγω του ... αντιρατσιστικού συναγωνισμού που έχει κυριεύσει διακομματικά τους εθνοπατέρες της Μανωελλάδας, απαγορευθεί και εδώ, όπως αλλού):

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=83983

                             

   ΤΟ «ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ» ΩΣ ΜΕΣΟ ΑΘΩΩΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ (=ΜΑΝΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΩΝ  - ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ)
    Αλλά το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό. Ο Γκαρωντύ δεν θα ενοχλούσε τόσο αν δεν συνέδεε την κατασκευή του μύθου του «ολοκαυτώματος» με την ισραηλινή εξωτερική πολιτική και τον σιωνισμό. Η σύνδεση που επιτυγχάνει είναι μάλιστα τόσο αριστοτεχνικά «μακιαβελική», ώστε να αναδεικνύεται ότι η ίδρυση του ισραηλινού κράτους (και φυσικά η επέκτασή του με κάθε μέσο) παρουσιάζεται από τον σιωνιστικό εθνικισμό ως ... η  «απάντηση του Θεού στο ολοκαύτωμα». Έτσι, μέσω της ψευδοϊστορικής μυθοπλασίας του «ολοκαυτώματος» η ισραηλινή κτηνωδία (αν και γνωστή ήδη από τη Βίβλο και πηγή "έμπνευσης" για τη ναζιστική και κάθε άλλη) έχει σήμερα αυτονομιμοποιηθεί προκαταβολικά και δικαιολογηθεί ιστορικά: γιατί αν οι ναζί υπήρξαν γενοκτόνοι των εβραίων, τότε ο σιωνιστικός ιμπεριαλισμός φαντάζει μέχρι και εντελώς αθώος (αφού φυσικά κανείς δεν θα νομιμοποιείται στο εξής να «εξομοιώνει» τους θύτες ναζί με τα θύματα εβραίους -ακόμα κι όταν οι τελευταίοι γίνονται θύτες και γενοκτόνοι). Όταν οι ναζί έχουν πραγματοποιήσει «αποδεδειγμένα» το φερόμενο ως απόλυτο μαζικό έγκλημα, τότε ό,τι κι αν κάνουν οι σιωνιστές μεγαδήμιοι δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του και άρα να καταδικαστεί με τον ίδιο τρόπο (μια «παράπλευρη» ωφέλεια είναι ότι έτσι θα υποβαθμιστούν - ή και θα ξεχαστούν- οι μαζικές εξοντώσεις των ινδιάνων από τους λευκούς, η ισοπέδωση του ελληνικού πολιτισμού και των «ειδωλολατρών» από τον χριστιανισμό, ή τα «εκατομμυριούχα» μαζικά εγκλήματα του σταλινισμού, του μαοϊσμού κ.λπ. - οι σιωνιστικοί μύθοι «βόλεψαν» πολλούς...). Η αιτιώδης σχέση ανάμεσα στον μύθο της γενοκτονίας και στην, μέσω αυτού, δικαιολόγηση μιας κτηνώδους εξωτερικής πολιτικής συστηματικής επέκτασης, εκτοπισμών και μαζικής εξόντωσης αναδεικνύεται σε όλη της την -θεολογικώς αποκρυφθείσα- έκταση.

    Αυτή ακριβώς η γενικότερη αποκάλυψη της αιτιώδους συνάφειας μεταξύ της θεολογίας και της προπαγάνδας, η αποκάλυψη της δικαιολόγησης του σιωνιστικού επεκτατισμού με θεολογικά (βιβλικά) επιχειρήματα είναι το «μαλακό υπογάστριο» των προπαγανδιστών του «ολοκαυτώματος». Και γι’ αυτό η στάση απέναντι στο «ολοκαύτωμα» δεν αντιμετωπίζεται ως μια απλή άποψη στα πλαίσια μιας έστω και κατ' επίφασιν δημοκρατικής ελευθερίας σκέψης και γνώμης, αλλά ως θεολογικό ζήτημα υψίστης σημασίας, ως διαπάλη μεταξύ «αρνητών» και «ομολογητών» της πίστης, πανομοιότυπο με αυτά που ταλάνιζαν την Ευρώπη στον Μεσαίωνα.

Θ. Λ. 



Δείτε επίσης: 
- H σφαγή του Κατύν, ένα μαζικό έγκλημα των σταλινικών "αντιφασιστών" που επί πενήντα χρόνια είχαν κατορθώσει να φορτώσουν στους ναζί (ό,τι δηλαδή κάνουν οι σιωνιστές και τα ενεργούμενά τους στους ναζί με το "ολοκαύτωμα").
- Δεκάδες έλληνες ιστορικοί τάσσονται κατά του άρθρου 2 του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου.
- Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ (ΑΝΤΙ)ΦΑΣΙΣΜΟΥ - μια κατάδυση στο "ιδεολογικό ασυνείδητο" του (αντι)φασίστα.

   ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ / ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2015:
  Πιθανώς επειδή σήμερα 7-11-2015 τα σχόλια ξεπέρασαν τα διακόσια, δεν εμφανίζει όσα είναι δημοσιευμένα μετά το (ημερολογιακώς) διακοσιοστό. Δυστυχώς ο περιορισμός αυτός της πλατφόρμας σχολίων του blogger αφορά και στα μετά το ημερολογιακώς διακοσιοστό σχόλια, που αποτελούν απαντήσεις σε παλαιότερα (κι έτσι, αν και έχουν υποβληθεί μετά την 6-11-2015, βρίσκονται ανάμεσα στα παλαιότερα σχόλια, και όχι μόνο στο τέλος).  Αν θέλετε να λοιπόν να διαβάσετε όλα τα σχόλια, θα πρέπει να πάτε στο κάτω μέρος και να πατήσετε "φόρτωση περισσοτέρων σχολίων". Με αυτόν τον τρόπο θα εμφανιστούν και όλα τα μετά την 6-11-2015 σχόλια  (δηλαδή και στο τέλος και ενδιαμέσως), που δεν φαίνονται.