Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ (ΑΝΤΙ)ΦΑΣΙΣΜΟΥ

Μια κατάδυση στο «ιδεολογικό ασυνείδητο» του (αντι)φασίστα

    «Να προσέχουμε τον φασίστα που έχουμε μέσα μας» είχε προειδοποιήσει ο Γιάννης Αγγελάκας πέρυσι (Σεπτέμβριος 2013) στη συναυλία του στο Θέατρο Βράχων στον Βύρωνα, λίγες μόλις μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από νεοναζί. Η αντίδρασή του προήλθε από το γνωστό σύνθημα «φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» που ακούστηκε από μέρος του ακροατηρίου. Πολλοί ήσαν τις επόμενες ημέρες (μέχρι και πρόσφατα) οι «αντιφασίστες» που επιτέθηκαν διαδικτυακά στον Αγγελάκα με σχόλια του τύπου «Δε μας γαμάς ρε Αγγελάκα; Άντρο απολίτικων καλλιτεχνών είμαστε;», ή «Σιγά μην το ρίξουμε και στον διαλογισμό». Είναι προς τιμήν του Αγγελάκα ότι επέμεινε στις απόψεις του (βλ. συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία, 16/9/2014: Είμαστε άντρο απατεώνων και ηλιθίων) και δεν έδωσε στην αγέλη αυτά που έχει συνηθίσει να μηρυκάζει και αυτά που «απαιτούσε» το φορτισμένο «αντιφασιστικό» κλίμα των ημερών. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να πείσεις όλους αυτούς τους λάβρους «αντιφασίστες» που μας έχουν κατακλύσει, να αποβάλλουν τις παρωπιδικές σχηματοποιήσεις τους και να αναρωτηθούν μήπως ο «αντιφασισμός» τους δεν είναι παρά η άλλη όψη του φασιστικού νομίσματος. Και κυρίως, μήπως αυτό που μισούν τόσο πολύ στους νεοναζί δεν είναι παρά το καθρέπτισμα του εαυτού τους.

 Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΩΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΕΓΚΛΗΜΑ 

   Το να πιστεύει κάποιος στην υπεροχή κάποιων ανθρώπων,  ή πολιτισμών έναντι κάποιων άλλων είναι απλώς μια πεποίθηση (συχνά μάλιστα σωστή), που από μόνη της (όταν δηλαδή δεν εγείρει οποιεσδήποτε αξιώσεις) δεν συνιστά φασισμό. Για παράδειγμα, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα αρνείτο ότι ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός υπήρξε από κάθε απόψη ανώτερος από τον χριστιανικό Μεσαίωνα (από τον οποίο ισοπεδώθηκε), ή ότι κάποιοι άνθρωποι είναι πιο ευφυείς, ή πιο όμορφοι, ή πιο δυνατοί από άλλους. Επίσης κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα αρνείτο ότι ο αρχαιοελληνικός διαχωρισμός μεταξύ ελλήνων και βαρβάρων εξέφραζε ένα υπαρκτό πολιτισμικό (πολιτικό, κοινωνικό, επιστημονικό κ.λπ.) χάσμα. Από την άλλη,  υπάρχουν και φαινόμενα μαζικών εγκλημάτων, γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων  κ.λπ.  που προϋπήρχαν τής (επαν)εμφάνισης  του φασισμού στον 20^ο  αιώνα, αλλά επειδή δεν εδράστηκαν σε ανάλογες πεποιθήσεις δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως φασιστικά (π.χ. η σφαγή των κατοίκων της Μήλου από τους αθηναίους δεν αιτιολογήθηκε με καμμία ιδεολογικοποίηση περί υπεροχής).

     Αυτό που δίνει στον φασισμό την απόλυτη ιστορική του ιδιαιτερότητα είναι ότι αποτελεί συνδυασμό τών παραπάνω: ο φασισμός γεννάται όταν θεωρείς ότι  η όποια (πραγματική ή φανταστική) υπεροχή σου, σού δίνει δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των άλλων. Για παράδειγμα, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός της περιόδου της Αναγέννησης ήταν από κάθε άποψη (επιστημονική, οικονομική, καλλιτεχνική, κοινωνική κ.λπ.) ανώτερος από εκείνον των ιθαγενών τής μόλις "ανακαλυφθείσης" Νοτίου Αμερικής (Αζτέκων, Ίνκας κλπ.), που η οικονομία τους βασιζόταν στη δουλοκτησία, που δεν γνώριζαν τη γραφή και που τελούσαν τακτικές μαζικές ανθρωποθυσίες. Αλλά η καταστροφή του ιθαγενούς νοτιοαμερικάνικου πολιτισμού από τους ισπανούς αποτελεί μαζικό έγκλημα ολοφάνερα φασιστικού τύπου, αφού υπήρξε πλήρως ιδεολογικοποιημένη (=θεολογικοποιημένη). Αντίθετα ο αρχαιοελληνικός διαχωρισμός μεταξύ ελλήνων και βαρβάρων δεν παρήγαγε απολύτως καμμία ιδεολογικοποίηση, αφού παρέμεινε στο πεδίο της απλής διαπίστωσης μιας πραγματικότητας (τα περί «εκπολιτισμού» των βαρβάρων από τον Αλέξανδρο είναι εκ των υστέρων ιδεολογικοποιήσεις που επινοήθηκαν στη νεώτερη εποχή). Ο φασισμός είναι δηλαδή έγκλημα ιδεολογικοποιημένο και όχι ιδεολογία γενικώς, ή έγκλημα γενικώς. Φασισμός σημαίνει: σε φιμώνω, σε βιάζω, σε σκοτώνω, σε γενοκτονώ, σε εξορίζω, όχι απλώς βασιζόμενος στο λεγόμενο δίκαιο του ισχυρότερου, αλλά εν ονόματι του θεού, της πατρίδας, της φυλής, της «Ιστορίας», ή γιατί έχω θεολογικό, «ιστορικό» κλπ. δικαίωμα να το κάνω. Γι΄αυτόν τον λόγο νομιμοποιούμαστε να χαρακτηρίζουμε στη συνέχεια αναδρομικά ως φασιστικές όλες εκείνες τις κοσμοθεωρίες (θεολογίες, ιδεολογίες κ.λπ.) που αν και  προϋπήρξαν της (επαν)εμφάνισης του φασισμού στον 20^ο αιώνα, απετέλεσαν το ίδιο ακριβώς πράγμα, δηλαδή ιδεολογικοποιήσεις του ρατσισμού, της γενοκτονίας, ή/και της πιο στυγνής κοινωνικής καθυποταγής: ιουδαϊσμός/σιωνισμός, πλατωνισμός, χριστιανισμός, ισλαμισμός,  πατριωτισμός /εθνικισμός/σωβινισμός, λενινισμός/σταλινισμός /τροτσκισμός/μαοϊσμός.   
   Γιατί ο φασισμός είναι μια πολύ παλιά «ιδεολογική» εκκρεμότητα της ανθρωπότητας και δεν έπεσε ξαφνικά από τον ουρανό ως ο «κακός του έργου», κάπου στη μεσοπολεμική Ευρώπη (όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι διάφοροι αυτόκλητοι εργολάβοι του «αντιφασισμού»). Κι αυτοί που σήμερα αυτοπαρουσιάζονται ως «αντιφασίστες», τις περισσότερες φορές δεν είναι άλλοι από τους ιδεολογικούς του προκατόχους.


Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΩΣ ΙΟΥΔΑΪΚΗ ΕΥΡΕΣΙΤΕΧΝΙΑ (ο ιουδαιοβιβλικός πρωτοφασισμός) 

   Το πρώτο φασιστικό σύγγραμμα (δηλαδή η πρώτη ιστορικώς καταγεγραμμένη απόπειρα ιδεολογικοποίησης μαζικών εγκλημάτων) είναι φυσικά η ιουδαϊκή Βίβλος, το ιερό βιβλίο, τόσο των ιουδαίων, όσο και των χριστιανών (και ειδικότερα το τμήμα της εκείνο που λέγεται Τορά, ή Πεντάτευχος κατά τους χριστιανούς). Δεδομένου ότι στον αρχαίο κόσμο οι ιδεολογικές αναζητήσεις και συγκρούσεις διεξάγονταν πάντα μέσω της θεολογίας (με εξαίρεση τους έλληνες), στο εξής οι όροι «ιδεολογικός» και «θεολογικός» θα χρησιμοποιούνται ως συνώνυμοι. Άλλωστε και η ιδεολογία είναι μια μορφή μεταφυσικής με κοσμικό ψευδεπίχρισμα. 
      Σχετικά με τη Βίβλο, δεν πρόκειται για τίποτε άλλο από έναν τσελεμεντέ τεχνικών –ιδεολογικοποιημένου- μαζικού θανάτου. Η ιδεολογικοποίηση είναι κάπως πρωτόλεια και συνίσταται στο ότι ο Γιαχβέ παραδίδει ως δώρα στους ισραηλίτες (τον εκλεκτό του λαό) τούς γειτονικούς τους λαούς και τις χώρες τους. Οι ισραηλίτες από την άλλη, δεν έχουν παρά απλώς να σπεύσουν να πάρουν αυτά τα «δώρα». Αυτό φυσικά δεν γίνεται ειρηνικά, αλλά ούτε και με έναν συνήθη πόλεμο όπου ο νικητής επιβάλλει τους όρους του στον νικημένο. Ο στόχος των ισραηλιτών δεν είναι απλά η νίκη αλλά η εξόντωση του αντιπάλου. Η εξόντωση αυτή είναι πλήρως ιδεολογικοποιημένη αφού όχι μόνο την εγκρίνει, αλλά την προστάζει ο ίδιος ο Γιαχβέ δια του στόματος των προφητών του (Αβραάμ, Μωυσή, Ιησού του Ναυή κλπ). Όλη η Βίβλος (όταν δεν είναι απλώς πορνογράφημα, όπου oi ισραηλίτες γαμούν τις κόρες τους, ή εκδίδουν τις συζύγους τους) είναι μια παραστατικότατη απαρίθμηση γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων, εκτεταμένων περιβαλλοντοκτονιών (χλωρίδας και πανίδας), μαζικών (πληθυσμιακών) δηλητηριάσεων, μαζικών σεξουαλικών εγκλημάτων κ.λπ. Στη Βίβλο οι ισραηλίτες θεωρούνται οι εκλεκτοί του μοναδικού αληθινού Θεού και άρα οι κάτοχοι της απόλυτης ιδεολογικής («θεολογικής») αλήθειας, ενώ όλοι οι άλλοι λαοί θεωρούνται ρατσιστικότατα κατώτεροι, μολυσμένοι και γενικώς κρέας για μαζική σφαγή. Μάλιστα στη μεταγενέστερη ιουδαϊκή «ιερή» βιβλιογραφία (π.χ. στο Ταλμούδ) οι μή ισραηλίτες αποκαλούνται απερίφραστα κτήνη («γκογίμ»). Η ιουδαιοβιβλική ιδεολογικοποίηση των μαζικών εγκλημάτων είναι πρωτόγνωρη στην ιστορία και συνιστά αδιαφιλονίκητη ιουδαϊκή ευρεσιτεχνία (εκτός αν επισυμβεί κάποια αρχαιολογική ανακάλυψη που ανατρέψει τα πάντα). Ακολουθούν μερικά ενδεικτικά.

    Σχετικά με την προνομιακή κατοχή της απόλυτης αλήθειας: «Εγώ είμαι ο Θεός. Δεν υπάρχει άλλος» (Ησαΐας XLV 22). Σχετικά με την ιδεολογικοποίηση του επεκτατισμού: "Ο Κύριος συνήψε συμμαχία με τον Αβραάμ με αυτά τα λόγια: στους απογόνους σου δίνω αυτη τη χώρα, από τον ποταμό της Αιγύπτου μέχρι τον ποταμό Ευφράτη (Γένεσις XV 18,21). Σχετικά με τον ρατσισμό ο προφήτης Έζδρας θρηνεί γιατί: «η αγία φυλή αναμείχθηκε με τους λαούς των χωρών» (Έζδ. 9,2). Ο Έζδρας (Έσδ. 10,44) απαγορεύει στους ισραηλίτες επί ποινή παλουκώματος τους γάμους με αλλοεθνή «μιάσματα» (οι  ισραηλίτες όμως μπορούν να βιάζουν και μετά να σκοτώνουν τα «μιάσματα»). Αλλού o ρατσιστής Νεεμίας πανηγυρίζει: «εξάγνισα τους εβραίους από κάθε ξένο στοιχείο» (Νεεμ. 13,30).  Σχετικά με τα ιδεολογικοποιημένα μαζικά εγκλήματα: «Ο Ιησούς του Ναυή και μαζί του όλο το Ισραήλ, πέρασε από τη Λαχίς στη Χεβρώνα. Ο Γιαχβέ παρέδωσε τη Λαχίς στα χέρια του Ισραήλ. Το κυρίευσαν και το εκκαθάρισαν με την κόψη του ξίφους ώστε δεν έμεινε ούτε ένας ζωντανός. Ο Ιησούς και όλο το Ισραήλ μαζί του πέρασε από τη Λαχίς στην Εγλώνα. Τη πολιόρκησαν, την κυρίευσαν και την εκκαθάρισαν με τη κόψη του σπαθιού τους. Όλους τους ανθρώπους που βρίσκονταν εκεί τους σκότωσαν όπως ακριβώς είχαν κάνει και στη Λαχίς» (Βιβλίο του Ιησού του Ναυή, Χ34-Χ36).  Οι ιουδαιοβιβλικές γενοκτονίες μπορούν ενίοτε να περιλαμβάνουν και τη λεγόμενη Τελική Λύση, σαν κι αυτή που θεωρείται ότι επεδίωξαν οι ναζί με τους εβραίους της Ευρώπης. Έτσι «όπως είχε διατάξει ο Κύριος τον Μωυσή, σκότωσαν όλους τους άνδρες, αιχμαλώτισαν τις γυναίκες, κατέκαψαν όλες τις πόλεις. Όταν επέστρεψαν στον Μωυσή, εκείνος θύμωσε. Τί! τους είπε. Χαρίσατε τη ζωή σε όλες τις γυναίκες; Ε, λοιπόν τώρα σκοτώστε όλα τα αγόρια και τις γυναίκες που γνώρισαν άντρα σε συζυγική κλίνη. Όμως τις παρθένες κρατήστε τις για σας» (Αριθμοί XXXI 7,18).
   Είναι άσκοπο να παρουσιάσουμε εδώ τα -εκατοντάδων σελίδων- αναρίθμητα σχετικά περιστατικά (που άλλωστε είναι  λίγο ως πολύ γνωστά). Οι ενδιαφερόμενοι πάντως μπορούν να διαβάσουν ενδεικτικά εδώ: Η Βίβλος για σκεπτικιστές. 
    Για να ευθυμήσουμε λίγο μετά από αυτή την ιουδαιοβιβλική πρωτοφασιστική υπερδόση:  υποθέτουμε ότι πολλοί άθεοι θα κόντεψαν να πιστέψουν στη λεγόμενη θεία δίκη, όταν οι ναζί (σαν γνήσιοι μαθητές των ρατσιστών και γενοκτόνων εβραίων προφητών) έστρεψαν  τις ιδεολογικοποιημένες ιουδαιοβιβλικές παραινέσεις μαζικών εγκλημάτων εναντίον των ίδιων των ιουδαίων εμπνευστών τους (ή έστω των απογόνων τους).

   Ό,τι και να λένε οι χριστιανοί, λατρεύουν τον ίδιο ρατσιστή Θεό και τους ίδιους γενοκτόνους προφήτες με τους ιουδαίους. Τοιχογραφία του Ιησού του Ναυή από τη μονή Οσίου Λουκά.

    Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΕΔΑΦΟΣ 
     α) Ο αυτόχθων φασισμός: πλατωνισμός 
 Ο πλατωνισμός δεν είναι φυλετιστικός σαν τον ιουδαϊσμό, αλλά διανοουμενίστικος και  ελιτίστικος. Η περίφημη πλατωνική Πολιτεία δεν είναι παρά μια σκυθρωπή ουτοπία, από την οποία οι ποιητές (και φυσικά ό,τι η ποίηση αντιπροσωπεύει) είναι εξορισμένοι. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Γιώργος Οικονόμου «ο εισηγητής της ουτοπίας είναι ο μεγάλος αντιδημοκράτης φιλόσοφος, ο Πλάτων, ο οποίος συνέλαβε μία πολιτεία που υπάρχει μόνο στη σκέψη του. Πρόκειται για μία εφιαλτική αντιδημοκρατική πολιτεία, με την έννοια ότι είναι κλειστή, ιεραρχική, αυταρχική και αυστηρώς “ταξική”, στην οποία οι “βασιλείς φιλόσοφοι” είναι απόλυτοι κυρίαρχοι επί των άλλων δύο “τάξεων” και κυβερνούν χωρίς νόμους.» (Ο Καστοριάδης κι οι διαστρεβλωτές του). Ο Πλάτων εισηγείται τη βίαιη «νουθεσία» των αθέων και άλλων αντιφρονούντων (Νόμοι 907D-909D), ενώ σύμφωνα με τον –αρκετά μεταγενέστερο- ιστορικό και φιλοσοφικό βιογράφο Διογένη Λαέρτιο (3^ος αιώνας «μ.Χ.»), ήθελε να καούν τα βιβλία επιστημόνων όπως του Δημόκριτου.
     Ο Πλάτων έχει φυσικά το δικό του ιδεολογικό «ιστορικό»: ο δάσκαλός του, ο γνωστός μας  Σωκράτης, καταδικάστηκε σε θάνατο για συνεργασία με τη φιλοσπαρτιατική αιμοσταγή τυραννία των Τριάκοντα (βλ. I.F. Stone, Η δίκη του Σωκράτη, κεφάλαιο: Υπήρχε δίωξη ιδεών στην αρχαία Αθήνα;) και όχι ... για τις πεποιθήσεις του, όπως νομίζει ο παραπληροφορημένος πολύς κόσμος.  Και όπως  ο δάσκαλός του Σωκράτης (του οποίου τα, συλλογιστικώς διάτρητα, περίτεχνα λογίδρυα –όπως τουλάχιστον αναπαράγονται από τον Πλάτωνα- εξόργιζαν ανέκαθεν τον προσεκτικό αναγνώστη), έτσι κι ο Πλάτων υπήρξε ένας μάστορας των εκλεπτυσμένων εννοιολογικών διαστρεβλώσεων (μια προπαγανδιστική τακτική και τεχνική, που αργότερα υιοθέτησαν και εξέλιξαν οι χριστιανοί, οι σταλινικοί και οι ναζί). 
   Είναι αλήθεια ότι ο Πλάτων παρουσιάζει το σύστημά του κοινωνικής καθυποταγής με τόσο καλλιεπή τρόπο, που ο απρόσεκτος αναγνώστης μπορεί να γοητευτεί και να καταντήσει φασίστας χωρίς να το καταλάβει. Αυτό το επεσήμανε κι ο Μπέρτραντ Ράσσελ: «(ο Πλάτων) είχε, όμως, τόσο δυνατό καλλιτεχνικό ταλέντο, ώστε οι φιλελεύθεροι ούτε κατάλαβαν καθόλου τις αντιδραστικές του τάσεις, ώσπου οι μαθητές του Λένιν και Χίτλερ, τις ερμήνευσαν στην πράξη» (Αντιδημοφιλή Δοκίμια, εκδόσεις Ζαχαρόπου­λος, σελίδα 13). Ο συσχετισμός Πλάτωνος και Λένιν/Χίτλερ δεν είναι καθόλου τυχαίος: το 1920 ο Ράσσελ είχε κάνει μια αναλυτική παραβολή Πλάτωνος και μπολσεβικικού καθεστώτος προκαλώντας την οργή τόσο των λενινιστών όσο και των πλατωνιστών. Εκτός από τους λενινιστές, τις πλατωνικές ιδεολογικοποιήσεις περί «επαϊόντων» που γνωρίζουν καλύτερα τους κοινωνικούς και τους ιστορικούς «νόμους» και γι’ αυτό νομιμοποιούνται «ιστορικά» να επιβάλλουν την τυραννία τους, τις υιοθέτησαν αργότερα και οι ναζί.  Άλλος προσεκτικός άνθρωπος που δεν έπεσε στις αριστοτεχνικές πλατωνικές συλλογιστικές τρικλοποδιές είναι ο Άρνολντ Τόυνμπη: «Ο Πλάτωνας κηρύσσει μία καταδίκη των ποιητών, η οποία θα μπορούσε να είχε βγει από το στόμα ενός Σπαρτιάτη εφόρου. Και υποστηρίζει μία γενική λογοκρισία επάνω στην “επικίνδυνη” σκέψη, η οποία είχε τα αντίστοιχα της στις πρόσφατες διατάξεις της κομμουνιστικής Ρωσίας, της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, τη φασιστικής Ιταλίας και της σιντοϊστικής Ιαπωνίας» (Σπουδή ιστορίας Επίτομη, Εκδόσεις Αφοί Συρόπουλοι, σελίδες 174-176). Ενώ και ο ιστορικός του πολιτισμού Γουίλ Ντυράν: «Ολόκληρη η σκέψη του Πλάτωνα διέπεται από το φόβο της κατάχρησης της ελευθερίας και την αντίληψη της φιλοσοφίας σαν χωρο­φύλακα του λαού και ρυθμιστή των τεχνών. Οι “Νόμοι” προσφέρουν την παράδοση της Αθήνας που πέθαινε αλλά που είχε ζήσει πραγματικά, σε μία Σπάρτη που ήταν ήδη νεκρή από την εποχή του Λυκούργου. Αφού ο διασημότερος φιλόσοφος της Αθή­νας εύρισκε τόσο λίγα να πει υπέρ της ελευθερίας, η Ελλάδα ήταν πια ώριμη για έναν βασιλιά. Εξετάζοντας αυτούς τους στο­χασμούς διαπιστώνουμε με έκπληξη πόσο πλήρως ο Πλάτων προκατέλαβε τη θεολογία και την οργάνωση του μεσαιωνικού χριστια­νισμού και του σύγχρονου φασιστικού κρά­τους» (Η περιπέτεια της φιλοσοφίας, εκδόσεις Μεταίχμιο).
   Μέχρι τον 3^ο «μ.Χ.» αιώνα ο Πλάτων παρέμεινε ένας περιθωριακός φιλόσοφος, που οι απόψεις του ανακυκλώνονταν σε διάφορες εξίσου περιθωριακές διασκορπισμένες ομαδούλες (τα σημαντικότερα φιλοσοφικά ρεύματα της ελληνιστικής και ρωμαϊκής αρχαιότητας και από «πληθυσμιακής» πλευράς, ήσαν ο Επικουρισμός και ο Στωικισμός). Η αποτυχία των πλατωνικών γεροντοπαλίκαρων να πείσουν τους απείρως πιο προσεκτικούς αρχαίους δείχνει ότι οι φασιστικού τύπου ιδεολογικοποιήσεις δεν θα μπορούσαν να βρουν γόνιμο έδαφος στο αρχαίο ευρωπαϊκό φαντασιακό. Χρειαζόταν «εξωτερική» ιδεολογική βοήθεια (και κάποια κοινωνικο-οικονομική επιδείνωση) για να μπορέσει ο φασισμός να εξαπλωθεί στην Ευρώπη. Η βοήθεια αυτή ήρθε –από πού αλλού;- από τη Βίβλο.
    

     Και το ειρωνικόν του πράγματος: "Ποτέ ξανά φασισμός! φώναξαν στην Ακαδημία Πλάτωνος" (από "αντιφασιστική" συγκέντρωση κατοίκων στις 3-5-2014). Μήπως οι "αντιφασίστες" θα έπρεπε πρώτα να διεκδικήσουν αλλαγή ονόματος της συνοικίας τους;

     β) Ο εισαγόμενος φασισμός: χριστιανισμός, ο μεταπράττης του ιουδαιοβιβλικού πρωτοφασισμού σην Ευρώπη
     Τους πρώτους δύο «χριστιανικούς» αιώνες η ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε πλέον προσκρούσει στα ιστορικά (κοινωνικά και οικονομικά) της όρια. Αν και υπήρχαν όλες οι επιστημονικές και τεχνολογικές προϋποθέσεις για το πέρασμα της ανθρωπότητας στη βιομηχανική εποχή χωρίς την ολέθρια μεσολάβηση της μεσαιωνικής πολιτισμικής παλινδρόμησης (π.χ. ανακάλυψη της ατμοδύναμης, ή της υδραυλικής μηχανικής), η δουλοκτητική ρωμαϊκή ελίτ τις απαξίωσε και έμεινε προσκολημμένη σε απαρχαιωμένους τρόπους παραγωγής (δουλοκτησία). Προοδευτικά και μέχρι την είσοδο στον Μεσαίωνα (5^ος αιώνας), η ρωμαϊκή δουλοκτησία μετατράπηκε στη φεουδαρχική δουλοπαροικία. Οι μαζικές συνειδησιακές συνέπειες αυτής της οικονομικής και παραγωγικής δυστοκίας, ήταν η εξάπλωση ενός αισθήματος απαισιοδοξίας και ματαιότητας της ζωής, καθώς και του μυστικισμού, των εσχατολογικών και σωτηριακών (=ανατολικών) λατρειών κ.α.. Αυτές είναι οι ιδεολογικές ζυμώσεις που οδήγησαν στον σχηματισμό και του χριστιανισμού γύρω στον 2^ο-3^ο αιώνα (η προηγούμενη «ιστορία» του χριστιανισμού είναι ένα εκ των υστέρων κατασκευασμένο μύθευμα: ούτε τα αναφερόμενα στην λεγόμενη Καινή Διαθήκη συνέβησαν ποτέ, ούτε ο λεγόμενος Ιησούς υπήρξε, ούτε οι λεγόμενοι απόστολοι, βλ. http://www.jesusneverexisted.com/ - ο πραγματικός ιδρυτής του χριστιανισμού είναι ο Σαούλ, ή Παύλος). Ο φασισμός της ύστερης αρχαιότητας και του πρώιμου Μεσαίωνα κυοφορήθηκε σε κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (βλ. Η κρίση της αυτοκρατορίας) επί της ουσίας παρόμοιες με του σύγχρονου (οικονομική  καταστροφή και αίσθημα απαξίωσης της ζωής μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο, οικονομική κρίση κλπ.). Όπως ακριβώς και ο σύγχρονος φασισμός, έτσι και ο χριστιανομεσαιωνικός απευθύνθηκε σε ανθρώπους χαμηλής νοημοσύνης ή διανοητικά καθυστερημένους, χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, χαμηλής ικανότητας να νιώθουν -και να εξευγενίζονται από- τις ομορφιές της ζωής (που τόσο εξήρε π.χ. ο Επικουρισμός), πολιτικά παραιτημένους, μαζανθρώπους χωρίς οποιαδήποτε ταυτότητα ή έστω κάποια προσωπικά αναγνωριστικά σημεία, ψυχικά άρρωστους, αποπροσανατολισμένους, υπαρξιακά αγχωμένους και κάθε είδους απελπισμένους (και άρα με θολωμένη κρίση) που αναζητούσαν διακαώς κάποιον πειστικό σωτηροαπατεώνα για να τον ακολουθήσουν τυφλά.  Ο ανθρωπότυπος του ιδεολόγου ακολουθητή αφθονούσε τόσο στην ύστερη αρχαιότητα όσο και στην Ευρώπη των πρώτων δεκαετιών του 20^ου αιώνα και αποτελεί κατά ιστορικώς πάγιο τρόπο τη «μαγιά» του φασισμού. 
     Μια ιουδαϊκή αίρεση, που κατάφερε να παρουσιάσει τα κατάλληλα ιδεολογικά εχέγγυα, ο χριστιανισμός, αποτέλεσε τελικά την κρατικώς επιβαλλόμενη (επί ποινή θανάτου) ιδεολογία που προτίμησε η ρωμαϊκή ελίτ προκειμένου να διατηρήσει το κοινωνικο-οικονομικό status quo της (τα περί αντιχριστιανικών διωγμών είναι μυθεύματα - βλ. Καντίντα Μος, Ο μύθος των διωγμών: πώς οι πρωτοχριστιανοί επινόησαν την ιστορία των μαρτύρων).
    Γιατί προτιμήθηκε ο χριστιανισμός έναντι άλλων εξίσου μυστικιστικών λατρειών (Μιθραϊσμός, διάφορες ηλιολατρείες και μυστικιστικοί συγκρητισμοί), που επίσης υπέβαλαν τα «βιογραφικά» τους στη ρωμαϊκή εξουσία; Ο χριστιανισμός υπήρξε η κατεξοχήν ιδεολογικοποίηση της δουλείας (δηλαδή του κυρίαρχου τρόπου παραγωγής της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας): όλοι οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού, ενώ επιπλέον οι επίγειοι αφέντες (αυτοκράτορες και «ευγενείς», όπως δουλοκτήτες, φεουδάρχες, κλήρος κλπ.) αποτελούν το επί Γης αντίστοιχό του, αφού κυβερνούν ελέω Θεού. Όπως απεφάνθη και ο ιδρυτής του χριστιανισμού Σαούλ ("απόστολος Παύλος"): «Πάσα ψυχή ας υποτάσσεται εις τας ανωτέρας εξουσίας. Διότι δεν υπάρχει άλλη εξουσία παρά μόνο του Θεού [...]. Ώστε ο εναντιούμενος εις την εξουσία να εναντιούται εις την εντολήν του Θεού και όσοι αντιδρούν θα τιμωρηθούν γι' αυτό. Διότι οι άρχοντες δεν είναι φόβος των αγαθών έργων αλλά των κακών. Θέλεις δε να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το καλό κι αυτή θα σε παινέσει, επειδή ο άρχων είναι υπηρέτης του Θεού για το καλό σου. Εάν όμως κάνεις το κακό, τότε να φοβάσαι διότι δεν φορεί ματαίως την μάχαιραν. Επειδή είναι υπηρέτης του Θεού είναι εκδικητής του, το εκτελεστικόν του όργανον εναντίον εκείνου που κάνει το κακό. Διά τούτο είναι ανάγκη να υποτάσσεσθε όχι μόνο για την οργή αλλά και για λόγους συνείδησης [...]. Αποδίδετε λοιπόν σε όλους εκείνα που τους οφείλετε [...] εις όποιον οφείλετε φόβο, τον φόβο, εις όποιον την τιμή, την τιμή.» («Προς Ρωμαίους», ιγ', 1-7).
     Σε αυτά τα ιδεολογικά πλαίσια εννοείται ότι οι δούλοι, δουλοπάροικοι κ.λπ. υποχρεούνται να σέβονται την καθαγιασμένη κοινωνική ιεραρχία, η αμφισβήτηση της οποίας αποτελεί βαρύτατο θρησκευτικό αμάρτημα, το οποίο επισύρει σκληρές επίγειες και μεταθανάτιες τιμωρίες: σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα οι κοινωνικοί εξεγερμένοι αντιμετωπίζονταν όχι μόνο σαν τέτοιοι αλλά και σαν μιάσματα του «Σατανά». Εννοείται επίσης ότι ενώ οι κάθε λογής εκμεταλλευόμενοι είναι δούλοι και της ελέω Θεού ελίτ και  του ίδιου του επικαλούμενου Θεού, τα μέλη της κυρίαρχης ελίτ είναι «δούλοι» μόνο του Θεού (δηλαδή: πρακτικά κανενός). Μάλιστα –αν και «δούλοι»- αποκαλούνται ταυτοχρόνως και ποιμένες του χριστεπώνυμου κοινωνικού ποιμνίου. Την ορολογία περί ποιμένων και ποιμνίου ο χριστιανισμός την πήρε απευθείας από τον πλατωνισμό (βλ. εδώ).
    Ως γνωστόν, προκειμένου να επικρατήσει ο ιουδαιοχριστιανισμός ως κρατικώς επιβαλλόμενη ιδεολογία, όχι μόνο θανάτωσε εκατομμύρια «ειδωλολάτρες» (βλ. Σκυθόπολη, το πρώτο Άουσβιτς της Ιστορίας), αλλά κατέστρεψε τον (ελληνογενή κατά βάση) πολιτισμό (επιστήμες, τέχνες, φιλοσοφική και πολιτική αναζήτηση κλπ.) και οδήγησε σε αυτή την μακραίωνη αναστολή της πολιτισμικής εξέλιξης που ονομάστηκε Μεσαίωνας. Το Ολοκαύτωμα (για να χρησιμοποιήσουμε έναν πολυφορεμένο απ΄τους «αντιφασίστες» βιβλικό όρο) του πολιτισμού, από τους χριστιανούς, είναι το πρώτο ιδεολογικοποιημένο έγκλημα στην ευρωπαϊκή ήπειρο και το μεγαλύτερο από την απαρχή της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη. Η προκλητική αγνόησή του από τους –λαλίστατους και «υπερευαίσθητους» σε ... «ιουδαϊκά ζητήματα»- (αντι)φασίστες θέτει όσο κανένα άλλο, το ζήτημα της αξιοπιστίας τους και των πραγματικών προθέσεών τους. 

        Ο εμπρησμός της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας από τον χριστιανικό όχλο το 391 «μ.Χ.». Λιθογραφία του 1910, του εικονογράφου Ambrose Dudley για λογαριασμό της εγκυκλοπαίδειας Hutchinsons History of the Nations.

    Ωστόσο ο ιουδαιοχριστιανισμός «διέσωσε» και κάποια στοιχεία «ελληνικής» φιλοσοφίας θεωρώντας ότι του προσδίδουν ιδεολογικό κύρος στην αναμέτρησή του με τους «ειδωλολάτρες». Τα στοιχεία αυτά ήσαν κατά κύριο λόγο μυστικιστικής πλατωνικής προέλευσης (καθόλου τυχαία, οι 2^ος και 3^ος αιώνας ήταν και η εποχή όπου επισυνέβαινε μια μαζική στροφή στον μυστικισμό). Στην πραγματικότητα ο χριστιανισμός υποχρέωσε τους συγχρόνους του να τον πάρουν στα σοβαρά μόνο όταν άρχισε να ενσωματώνει κομμάτια του πλατωνικού μυστικισμού (και να τον στρέφει εναντίον των «ειδωλολατρών»). Σχεδόν το σύνολο των έργων του Πλάτωνα εξακολούθησε να αντιγράφεται -και άρα να διασώζεται- από τους χριστιανούς (ενώ των περισσοτέρων άλλων φιλοσόφων καταστράφηκαν μεθοδικά). Μάλιστα μερικοί από τους πιο σημαντικούς θεωρητικούς του προέρχονταν από τον πλατωνισμό (Ωριγένης, Συνέσιος κ.α.). Έτσι ο ιουδαϊκός πρωτοφασισμός πέρασε στην Ευρώπη πλατωνικά «εκλεπτυσμένος» και αναβαθμισμένος και όχι ως ιδεολογικό ορνιθοσκάλισμα κάποιας βάρβαρης νομαδικής ορδής.

  
   Το πρώτο κάψιμο βιβλίων στην Ιστορία (Πράξεις αποστόλων 19:19). Ο χριστιανός προπαγανδιστής Σαούλ ("απόστολος Παύλος") επιβλέπει κάψιμο "ειδωλολατρικών" συγγραμμάτων στην Έφεσο (πίνακας του Eustache Le Sueur, 1649, μουσείο Λούβρου)

Δημόσιο κάψιμο βιβλίων από τους ναζί

    Δημόσιος εμπρησμός δίσκων των Beatles από χριστιανικές οργανώσεις και την ρατσιστική ΚΚΚ, Η.Π.Α. 1966.

      ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΣΩΒΙΝΙΣΜΟΣ (και άλλες ωραίες λεξούλες που λένε το ίδιο πράγμα με διαφορετικό τρόπο) 
    Η μετάλλαξη της ύστερης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στο πρώτο θρησκευτικό κράτος της Ιστορίας (δηλαδή στο πρώτο κράτος που αυτοπροσδιορίστηκε κατεξοχήν και κυρίως με θρησκευτικό τρόπο) επέφερε και την ιδεολογικοποίηση του πολέμου. Πλέον οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι (εσωτερικοί και εξωτερικοί) αποκτούν ιδεολογική διάσταση αφού διεξάγονται εν ονόματι του «αληθινού» Θεού και έχουν σαν ιδεολογικό πρόσχημα τον προσηλυτισμό και τη «διάσωση» των «απίστων» και των «ασεβών», τη «νουθεσία» των αθέων, των «μαγισσών» και εκείνων που «οι ψυχές τους έχουν γίνει φωλιές του Σατανά» ή των «παγανιστικών δαιμόνων», τη νίκη του Χριστού επί των «αγρίων», κ.α.  (και στην πράξη, τη δουλοπαροικοποίησή τους και τη συνέχιση του φεουδαρχικού status quo). Οι κατακτημένοι έχουν δύο επιλογές: ή εκχριστιανίζονται, ή εκτελούνται. Εν συνεχεία όσοι προσηλυτιστούν, αποκτούν την «τιμή» να γίνουν δουλοπάροικοι στην ίδια τη γη τους, στα νέα φέουδα που θα ιδρύσουν οι γόνοι της βυζαντινής φεουδαρχίας. Ο θρησκευτικός πόλεμος είναι έτσι άλλη μια ιουδαιοχριστιανική ευρεσιτεχνία, που αντέγραφαν σταθερά επί δώδεκα τουλάχιστον αιώνες όλες οι χριστιανικές μοναρχίες (και μέχρι σήμερα αντιγράφει ο ισλαμισμός). Όπως και στην ιουδαιοβιβλική βιβλιογραφία, έτσι και εδώ οι «άπιστοι» θεωρούνται κτήνη, μιάσματα και κομμάτια κρέας, που κάνουν μόνο για δούλοι, ή/και για σεξουαλική κακοποίηση: εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα (μαύροι, ινδιάνοι κλπ) γενοκτονήθηκαν ή δουλοποιήθηκαν, γιατί δεν «γνώριζαν» (ή και για να «γνωρίσουν») τον «μοναδικό αληθινό» Θεό. Ο ιουδαιοχριστιανικός ρατσισμός απετέλεσε τόσο ισχυρό «κουκούτσι» του μεσαιωνικού ευρωπαϊκού φαντασιακού, που τα σκλαβοπάζαρα συνέχισαν να λειτουργούν ακόμα και βαθιά μέσα στη σύγχρονη εποχή (19^ος αιώνας).

 «Tρία πράγματα μισώ πιο πολύ στη ζωή μου: την οργανωμένη θρησκεία, την πολιτική, και τον πόλεμο.  Όλα έχουν την ίδια κατάληξη: να σού προσφέρουν μια όμορφη στολή, για να βαδίσεις προς τον θάνατο.» (Ian “Lemmy” Kilmister, πρώην μπασίστας των Hawkwind και frontman των Μotorhead, ένας άνθρωπος για τον οποίο το πολυφορεμένο σλόγκαν "ροκ τρόπος ζωής" έχει μια πολύ συγκεκριμένη σημασία).

    Με την οικονομική αλλαγή από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, και στην προσπάθεια των καπιταλιστών να επανορίσουν τις αγορές (και την οικονομική ζωή εν γένει), δημιουργούνται τα πρώτα «εθνικά» κράτη (=εθνικές αγορές). Ο εθνικισμός του 18^ου αιώνα δεν ήταν φυλετικός (όπως εξελίχθηκε αργότερα, στον 20^ο): το «έθνος» θεωρείτο συνώνυμο του «λαού», που πλέον αυτοπροσδιοριζόταν γεωγραφικά («εθνικά» σύνορα) και διοικητικά («συνταγματικό» κράτος). Ο καπιταλισμός επανεφηύρε (=διαστρέβλωσε) για τις ανάγκες του την αρχαιοελληνική έννοια της πατρίδας (βλ. Η αρχαιοελληνική αντίληψη περί πατρίδας και ο σημερινός ιδεολογικός ευτελισμός της σε πατριωτισμό, «εθνική» ενότητα, «εθνική» ομοψυχία): ενώ για τους εφευρέτες της πατρίδας αρχαίους έλληνες, η πατρίδα είναι κατεξοχήν πολιτικός όρος και πολιτική ανακάλυψη (αυτοθεσμιζόμενη πολιτική κοινότητα οργανωμένη ως Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή χωρίς κράτος και κυβέρνηση), για τον καπιταλισμό η πατρίδα είναι έννοια καθαρά οικοπεδική, χωρίς καμμία αυθεντικά πολιτική διάσταση (δηλαδή η νέα κυρίαρχη οικονομική ελίτ εξακολουθεί να αποφασίζει με βάση τα συμφέροντά της  για λογαριασμό όλης της κοινωνίας, όπως ακριβώς και η παλιά). Ταυτόχρονα αλλάζει ο τρόπος ιδεολογικοποίησης του πολέμου, ο οποίος γίνεται «εθνικός», «πατριωτικός» κ.λπ. Πλέον οι εκμεταλλευόμενοι αλληλοσφαγιάζονται όχι για «του Χριστού την πίστη την αγία» αλλά για τις «πατρίδες» τους (=έδρες των εταιρειών των καπιταλιστών αφεντάδων τους). Η πατριωτική ιδεολογικοποίηση είναι ένα είδος «light» φασισμού για «δημοκράτες», αφού, όπως όλες οι φασιστοειδείς ιδεολογικοποιήσεις, θεωρεί τον αντίπαλο ως μίασμα και κατώτερο. Διαφέρει μόνο ως προς τον χρόνο ζωής της, αφού διαρκεί μόνο όσο και ο εκάστοτε «εθνικός» πόλεμος (σε καιρό ειρήνης οι πατριώτες δεν σκοτώνουν ξένους, συμπεριφέρονται σαν συνήθεις άνθρωποι με φιλοτομαρισμό και υποκρισία μεταξύ τους, και συνευρίσκονται μόνο στα γήπεδα όταν παίζει η εθνική ομάδα). 
    Στον 20^ο αιώνα και υπό την ιδεολογική επίδραση του σύγχρονου φασισμού ο πατριωτισμός φυλετικοποιείται και μεταλάσσεται σε σωβινισμό. Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των «αγνών» πατριωτών να πείσουν ότι δεν έχουν σχέση με τα «σωβινιστικά καθάρματα», τα όρια μεταξύ πατριωτισμού και σωβινισμού παραμένουν εξαιρετικά δυσδιάκριτα και «λαστιχένια». Αυτό γίνεται απολύτως κατανοητό αν μελετήσει κάποιος τις αντίστοιχες συμπεριφορές πατριωτών και σωβινιστών εν καιρώ πολέμου: είναι διαπιστωμένο ότι ο «πατριωτισμός» μπορεί και μεταμορφώνει τους πλέον καλοκάγαθους οικογενειάρχες σε δήμιους, σαδιστές και βιαστές (βλ. Μικρασιατική εκστρατεία:The Dark side of the Moon). Επιπλέον, σε καιρό ειρήνης, τόσο ο «δημοκράτης» πατριώτης όσο και ο φασίστας σωβινιστής παρουσιάζουν τις ίδιες ακριβώς ψυχικές αντιδράσεις όταν νιώσουν ότι απειλείται η ιδεολογικοποίησή τους. Το κυριότερο κοινό χαρακτηριστικό τους είναι φυσικά η άγνοιά τους περί του πώς ορίζεται κοινωνικο-ιστορικά και πολιτικά η έννοια της πατρίδας, την οποία αντιλαμβάνονται με τον μεταφυσικό τρόπο της ιδεολογίας.   

    ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΣ 
   Ο μουσουλμανισμός θεωρήθηκε αρχικά από τους «βυζαντινούς» ως χριστιανική αίρεση. Πολύ σύντομα αυτονομήθηκε πλήρως και στράφηκε εναντίον της ιουδαιοχριστιανικής μήτρας που τον κυοφόρησε (όπως άλλωστε και ο ίδιος χριστιανισμός). Αποτέλεσε μια μορφή αραβικού πρωτοεθνικισμού υπό θεολογικό μανδύα, αφού οι κάτοικοι των νοτιοανατολικών περιοχών της «βυζαντινής» αυτοκρατορίας υπέφεραν από την εκεί αλληλοσφαγή των χριστιανικών αιρέσεων και την αγριότατη καταστολή των ευσεβών «βυζαντινών» αυτοκρατόρων. Σαν ιουδαιοχριστιανικής προελεύσεως, διατηρεί μέχρι σήμερα τα περισσότερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των προπατόρων του, που δικαιολογούν το μαζικό έγκλημα: προνομιακή κατοχή της απόλυτης «αλήθειας», μίσος κατά των «απίστων», διεξαγωγή «ιερών» πολέμων κ.λπ. Επίσης παραμένει η πιο απαρχαιωμένη και απολιθωμένη μορφή φασισμού, τόσο ως προς τις αντιλήψεις όσο και ως προς τις μεθόδους: ένα εντελώς μεσαιωνικό απομεινάρι.

      ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΙΣΜΟΣ
   Ο μπολσεβικισμός, όπως o πλατωνισμός και ο χριστιανισμός, δεν έχει φυλετική διάσταση. Προήλθε από τον μαρξισμό, μια από τις δύο κυριότερες θεωρίες του εργατικού κινήματος του 19^ου αιώνα (η άλλη είναι ο αναρχισμός). Ο γερμανοεβραίος Καρλ Μαρξ υπήρξε μια τραγική φυσιογνωμία αφού, παρά την εξαιρετική ευφυία του, αυτοπαγιδεύτηκε στις εσχατολογικές και μεσσιανικές σχηματοποιήσεις του ιουδαϊσμού, τις οποίες και αναπαρήγαγε με όρους κοινωνικών επιστημών (π.χ. ταξικός μεσσιανισμός της εργατικής τάξης που θα φέρει μια χιλιόχρονη αταξική «βασιλεία», προφητείες περί «αναπόφευκτου» τέλους του καπιταλισμού και εξίσου «αναπόφευκτης» νίκης των «δυνάμεων του -κοινωνικού- καλού», ιδεολογική πρωτοκαθεδρία του «εργατικού» κόμματος που ως γνώστης της «ιστορικής νομοτέλειας» και κοινωνικο-ιστορικός σωτήρας θα καταλάβει την κρατική εξουσία ... για να την καταργήσει κ.λπ.). Για τις συλλογιστικές και πρακτικές συνέπειες της θεωρίας του (διαιώνιση της κοινωνικής καθυποταγής, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης) είχαν προειδοποιήσει (και δυστυχώς δικαιώθηκαν πλήρως) οι αναρχικοί αντίπαλοί του. Ωστόσο ο Μαρξ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως φασίστας αφού το λάθος του ήταν αποκλειστικά μεθοδολογικό και με κανέναν τρόπο δεν προχώρησε στις ιδεολογικοποίησεις που έκαναν οι –μεγαδήμιοι- επίγονοί του.
      Ο μπολσεβικισμός υπήρξε η (προδιαγεγραμμένη, όπως είχαν επισημάνει δεκαετίες πριν, οι αναρχικοί) φασιστική μετάλλαξη του μαρξισμού. Το «εργατικό» κόμμα αυτοαναγορεύεται σε κάτοχο της απόλυτης ιδεολογικής (=θεολογικής) αλήθειας και ερμηνευτή της «Ιστορικής Αναγκαιότητας» (=θεϊκής βούλησης). Πρόκειται για ένα ιερατείο επαϊόντων πλατωνικού τύπου, που γνωρίζουν και ενεργούν «πριν από μας, για μας». Οι «μάζες» δεν έχουν παρά να υπακούσουν τις θεόπνευστες αποφάσεις της αλάθητης ηγεσίας τους. Αν δεν το κάνουν θα υποστούν μαζικές σφαγές (π.χ. Κροστάνδη), μαζικές εξορίες και καταναγκαστικά έργα (π.χ. γκουλάγκ της Σιβηρίας) και μαζικές ιδεοκαθάρσεις (π.χ. οι δίκες της Μόσχας στη δεκαετία του 1930). Οι «εχθροί του λαού», οι «ξεπουλημένοι στην αστική αντεπανάσταση», τα «τσιράκια των αστών», οι «λακέδες του ιμπεριαλισμού» (και γενικώς όποιος αρνείται να γίνει κατ΄εικόνα μας – ακόμα και οι πρώην σύμμαχοι και συμπολεμιστές μας) θα στιγματίζεται ιδεολογικά και θα παραδίδεται (όπως έλεγε και ο Λέον Τρότσκυ, γνωστός και ως Χασάπης της Κροστάνδης) «στους σκουπιδοτενεκέδες της Ιστορίας» (και μια παρατήρηση: οι αμέσως προηγούμενες ιδεολογικές κατηγορίες μπορούν εύκολα να αντιστοιχιστούν με τις προδρομικές τους χριστιανομεσαιωνικές εναντίον των αλλοδόξων). Παρεμπιπτόντως, ο ίδιος ο χαρακτηρισμός μάζα που χρησιμοποιούν κάποιες ιδεολογίες για να προσδιορίσουν αυτό που θεωρούν ως ιστορικό τους υποκείμενο είναι άκρως υποτιμητικός. Είναι το ίδιο υποτιμητικός και ίδιας φύσης με τον χαρακτηρισμό δούλοι του θεού, ή ποίμνιο που χρησιμοποιούν οι χριστιανοί. Όποιοι χρησιμοποιούν ιδεολογικά τους παραπάνω χαρακτηρισμούς, τότε ή νιώθουν οι ίδιοι έτσι –οπότε δεν μπορούν να παράξουν κανένα απελευθερωτικό έργο- ή επιδιώκουν να κρατήσουν τον κόσμο στην κατάσταση του δούλου και της μάζας. 
    Αν ο Λένιν πέθανε νωρίς και δεν πρόλαβε να εφαρμόσει εν εκτάσει τις θεόπνευστες απόψεις του, οι μεγαδήμιοι Στάλιν και Μάο Τσε Τουγκ και οι ευτελείς απομιμήσεις τους σε όλον τον κόσμο, είχαν όλον τον χρόνο  για να το κάνουν. Π.χ. παραμένει ανεξακρίβωτος ο αριθμός των δεκάδων εκατομμυρίων θυμάτων του Στάλιν, ενώ η "Πολιτιστική Επανάσταση" του Μάο υπολογίζεται ότι κόστισε 38.000.000 νεκρούς. Ενώ στα καθ’ ημάς η κομματική αστυνομία του Κ.Κ.Ε., η περιβόητη Ο.Π.Λ.Α., «εκκαθάρισε» το εγχώριο εργατικό κίνημα από τα «αντεπαναστατικά» στοιχεία του (αναρχικούς, αρχειομαρξιστές κλπ. εργαζόμενους) υπό την κάλυψη της γερμανικής κατοχής (βλ. Ά. Στίνα, ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1984, σελίδες 51-60) 
     Οι μπολσεβίκοι εκτός από ιδεολόγοι μαζικοί δήμιοι, υπήρξαν και μαιτρ της προπαγάνδας. Τις προπαγανδιστικές καινοτομίες τους αντέγραψαν (αλλά με «χαρισματικότητα») οι ναζί. 
   

         ΝΑΖΙΣΜΟΣ («εθνικοσοσιαλισμός»)
   Κάθε μορφή σύγχρονου φασισμού δεν αποτελεί παρά την ασφαλιστική δικλείδα της "δημοκρατίας" των κεφαλαιοκρατών, όταν αυτοί βρίσκονται σε φάση κοινωνικο-οικονομικής αδυναμίας και αισθάνονται απειλημένοι. Έτσι ερμηνεύεται η άνοδος του φασισμού στον μεσοπόλεμο, σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Γερμανία, ή η Ελλάδα. Ο φασισμός δεν είναι παρά το έσχατο καταφύγιο της αστικής "δημοκρατίας" και  η άλλη όψη του νομίσματος του κοινοβουλευτισμού.
  Ο πασίγνωστος βρετανός οικονομολόγος Τζων Μέυναρντ Κέυνς είχε προειδοποιήσει ενωρίτατα για την άνοδο του γερμανικού εθνικισμού, ερμηνεύοντάς την (ορθώς) ως απάντηση της γερμανικής άρχουσας τάξης στον οικονομικό στραγαλισμό, που τής είχε επιβληθεί από τους νικητές του Α΄ παγκοσμίου πολέμου αγγλογάλλους (αλλά και ως προληπτικό μέτρο εναντίον του ξεσπάσματος ενός κοινωνικού πολέμου που θα  την καταργούσε). Στη Γερμανία (που μέχρι τότε τότε δεν είχε την παραμικρή σχέση με φασισμό) είχαν επιβληθεί βαρύτατα πρόστιμα ως πολεμικές αποζημιώσεις και επίσης ένα καθεστώς αποικιοκρατικής οικονομικής επιτήρησης (π.χ. απαγόρευση παραγωγής μιας σειράς βιομηχανικών προϊόντων, που λειτουργούσαν ανταγωνιστικά για τις βιομηχανίες των αγγλογάλλων, διάφοροι εμπορικοί περιορισμοί κλπ.), το οποίο, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση του 1929, βύθιζε στην ανεργία, την εξαθλίωση και την απελπισία το σύνολο σχεδόν του γερμανικού πληθυσμού.  Ο Κέυνς είχε επισημάνει στους συμμάχους ότι με αυτόν τον τρόπο εξωθούσαν τη Γερμανία στα άκρα ("με μια τέτοια Συνθήκη σε είκοσι χρόνια θα έχετε άλλον έναν πόλεμο" είχε σχολιάσει για την υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών το 1919). Ο Χίτλερ έγινε δημοφιλής γιατί αψήφισε τις παράλογες συμμαχικές ντιρεκτίβες, ανέστησε την γερμανική βιομηχανία, εξαφάνισε την ανεργία, έφτιαξε Κοινωνική Πρόνοια, ανέβασε κατακόρυφα το βιοτικό επίπεδο  και τόνωσε το αίσθημα εθνικής αυτοπεποίθησης των γερμανών. Όπως όμως όλοι οι σωβινιστές, διακατεχόταν από σύνδρομο «ιερής αποστολής», ήταν ημιμαθής και δέσμιος των φαντασιώσεών του, υπερφίαλος,  φανατικός, κοντόφθαλμος, απλοϊκός και δεν διέθετε την εμπειρία, την ευελιξία και την ψυχραιμία των παλιών αποικιοκρατών (στη θέση των οποίων φιλοδοξούσε να εγκαταστήσει τη Γερμανία - κάτι που επέφερε τις γνωστές για τη χώρα του συνέπειες). Δυστυχώς η εφιαλτική ανάμνηση αυτής της ανέραστης μικροαστικής μετριότητας που εξελίχθηκε σε μεγαδήμιο, κηλιδώνει μέχρι  σήμερα την ανεκτίμητη συνεισφορά της Γερμανίας στον παγκόσμιο πολιτισμό (τεχνολογία, λογοτεχνία, κλασικές σπουδές, πολιτική σκέψη, μουσική, κινηματογράφος κλπ.). Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε σαν δίδαγμα από εκείνη την ιστορία είναι ότι –όσο κι αν δεν ταιριάζει με τις επικρατούσες απλοϊκές σχηματοποιήσεις- ο «εθνικοσοσιαλισμός» γεννήθηκε ως απάντηση σε υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες και δεν προέκυψε ξαφνικά ως ο «κακός του έργου» από έναν λαό που δήθεν τόν είχε στο «γονίδιό» του.   
     Πρώτο μέλημα του ναζισμού υπήρξε η απελευθέρωση της γερμανικής (κατ' αρχήν) οικονομίας από το σιωνιστικό κεφάλαιο. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό, οι δύο κεφαλαιοκρατίες συνενοήθηκαν να συνεργαστούν προς την κατεύθυνση μιας εξόδου των εβραίων της Ευρώπης προς την Παλαιστίνη. Μια τέτοια εξέλιξη συνέφερε και το σιωνιστικό παγκόσμιο Κεφάλαιο, το οποίο (από τον 19ο αιώνα ήδη) επιδίωκε την ίδρυση ισραηλινού κράτους. Στα πλαίσια αυτής της συνεργασίας οι σιωνιστές κεφαλαιοκράτες έσπασαν από το 1933 έως το 1941 (που μπήκε η Αμερική στον πόλεμο) το αγγλογαλλικό μποϋκοτάζ προς τη Γερμανία. Η επιχείρηση ήταν πλεονεκτική και για τα δύο μέρη: οι ναζί επετύγχαναν τη διάσπαση του αποκλεισμού (οι σιωνιστές κεφαλαιοκράτες κατάφερναν να πουλούν γερμανικά προϊόντα ακόμα και στην Αγγλία) και οι σιωνιστές πραγματοποιούσαν μια επιλεκτική μετανάστευση όπως την επιθυμούσαν: μόνο οι εκατομμυριούχοι γερμανοεβραίοι (συν κάποια ελίτ σιωνιστών τεχνικών, επιστημόνων κλπ.) μπορούσαν  να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη, των οποίων τα κεφάλαια και η τεχνογνωσία θα επέτρεπαν την αποικιοποίησή της. Το παγκόσμιο σιωνιστικό κεφάλαιο δεν έδινε δεκάρα για τις ζωές των (μή σιωνιστών και "αφομοιωμένων", όπως αποκαλούντο υποτιμητικά) εβραίων που θα έμεναν στην Ευρώπη για να υποστούν τον επερχόμενο πόλεμο, να μετακινηθούν στα ναζιστικά στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας (μαζί με πολλαπλάσια εκατομμύρια ανθρώπους άλλων πληθυσμιακών κατηγοριών), πεθαίνοντας μαζικά από τις κακουχίες -και όχι σε κάποιους υποτιθέμενους "θαλάμους αερίων"  (η πρωτοκολλημένη σχετική αλληλογραφία μεταξύ ναζιστικού καθεστώτος και ταγών του σιωνισμού είναι αποκαλυπτική, εμετική και ογκωδέστατη - βλ. Ροζέ Γκαρωντύ, Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής σ. 70-100). Στην πραγματικότητα οι ναζί δεν ήθελαν να εξοντώσουν τους ευρωπαίους εβραίους περισσότερο από όσο τους ανατολικοευρωπαίους σλαύους, ρώσους κλπ. ούτε επεφύλαξαν σ' αυτούς κάποια "προνομιακώς" κτηνώδη μεταχείριση. Η  ναζιστική λεγόμενη Τελική Λύση δεν αφορούσε τη μεθοδική εξόντωση των εναπομεινάντων (και εγκαταλειμμένων από τον σιωνισμό) στην Ευρώπη εβραίων, αλλά την κτηνώδη εκμετάλλευσή τους  στα ναζιστικά κάτεργα (όπως και πολλαπλάσιων εκατομμυρίων σλαύων, ή ρώσων) και την "προώθηση" των επιζώντων μετά το (νικηφόρο όπως πίστευαν οι ναζί) τέλος του πολέμου σε κάποια εξωευρωπαϊκή περιοχή (ή και στην Παλαιστίνη, αν επιτυγχάνετο κάποια συμφωνία με το προωθούμενο από τους ναζί σιωνιστικό κράτος). Δυστυχώς για τη Γερμανία ο ιδεοληπτικός φανατικός Χίτλερ φυλετικοποίησε αυτό το υπαρκτό οικονομικό ζήτημα:  "αν αυτοί οι διεθνείς συνωμότες του χρήματος και της οικονομίας ξαναπροσπαθήσουν να μεταχειρισθούν τους λαούς της Ευρώπης σαν πακέτα μετοχών, αυτός ο λαός που είναι ο πραγματικός υπεύθυνος αυτής της δολοφονικής συρράξεως, θα πρέπει να λογοδοτήσει: Οι Εβραίοι!" (από την Πολιτική Διαθήκη του, όπως κατατέθηκε στο Δικαστήριο της Νυρεμβέργης, αναφέρεται από τον Ροζέ Γκαρωντύ, σ. 106-107). Ο εθνικιστής Χίτλερ, όπως και κάθε παρόμοια διανοητική μετριότητα, αντελήφθη το ζήτημα της οικονομικής κυριαρχίας με όρους εθνοκεντρικούς αντί ταξικούς. 
    Ο ναζισμός συνδύασε τον ιουδαιοβιβλικό ρατσισμό (για λογαριασμό φυσικά του γερμανικού «αίματος»), τον ιουδαιοβιβλικό σωβινιστικό μεσσιανισμό, τον ιουδαϊκό επεκτατισμό (αναζήτηση «ζωτικού» χώρου για το «γερμανικό έθνος»), την ιουδαιοχριστιανική αντίληψη περί κατοχής της απόλυτης αλήθειας, την πλατωνική ιδέα περί «επαϊόντων», τον χριστιανικό χιλιασμό (χιλιόχρονη βασιλεία του «3^ου Ράιχ»), τις ιουδαιοχριστιανικές προτροπές και καθαγιάσεις γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων και άλλων μαζικών εγκλημάτων, τον μουσουλμανικό «ιερό φανατισμό», τον μυστικισμό (συνεχώς έρχονται στο φως στοιχεία για τη σχέση του ναζισμού με έναν κατασκευασμένο μυστικιστικό ψευδοπαγανισμό), την μπολσεβικική κομματική οργάνωση και τις μπολσεβίκικες τεχνικές προπαγάνδας, προβοκάτσιας, πολιτικού εγκλήματος, ιδεοκαθάρσεων και μαζικών δολοφονιών. Αποτέλεσε την ανακεφαλαίωση και την επιτομή των προκατόχων του. Είναι η πιο πρόσφατη φασιστική μετεξέλιξη και η πιο οδυνηρή για τη συλλογική μνήμη. Ειδικά η στενή προδρομική ιδεολογική και μεθοδολογική σχέση μεταξύ ιουδαϊσμού και ναζισμού ομολογήθηκε απερίφραστα από τον θεωρητικό του ναζισμού Γιούλιους Στράιχερ στη δίκη της Νυρεμβέργης (το σχετικό μέρος της απολογίας του Στράιχερ αναφέρεται από τον Ροζέ Γκαρωντύ στο Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής σ. 65).
    Ο λόγος που ο ναζισμός δεν έχει σβήσει, είναι ότι οι ιδεολογικοί προπάτορές του (π.χ. ιουδαϊσμός, "μαρξισμός" κλπ.) είναι ολοζώντανοι και τον τροφοδοτούν διαρκώς. Γιατί αν ο ναζισμός εξαφανιζόταν, θα έπρεπε να πάρει τη θέση του κάποια άλλη από τις προδρομικές του φασιστικές ιδεολογικοποιήσεις. Ο ναζισμός «βολεύει» πολλούς ιστορικά προγενέστερους μαζικούς δήμιους (που οι ιδεολογικοί επίγονοί τους σήμερα παριστάνουν τους αντιφασίστες): έχοντας χαρακτηριστεί ως το «μεγαλύτερο έγκλημα της Ιστορίας» (μέσω του νεομύθου του λεγόμενου «ολοκαυτώματος» βλ. Γιατί είμαι «αρνητής του Ολοκαυτώματος») επιτρέπει στους γεννήτορές του (σιωνιστές, σταλινικούς κ.α.) να περνούν όχι μόνο απαρατήρητοι αλλά και ως ... προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.  Βέβαια ο ναζισμός πολύ απέχει από το να είναι πράγματι το μεγαλύτερο έγκλημα της Ιστορίας: τέτοιοι χαρακτηρισμοί ταιριάζουν περισσότερο στον χριστιανισμό, στις ολέθριες πολιτισμικές συνέπειες και στα εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρών που προκάλεσε. Αλλά και ο σταλινισμός και ο μαοϊσμός προκάλεσαν πολύ περισσότερα θύματα (δεκάδες εκατομμύρια) από τον ναζισμό (ακόμα κι αν συνυπολογιστούν τα φερόμενα έξι εκατομμύρια θυμάτων του λεγόμενου ολοκαυτώματος). Αλλά ακόμα κι αν ο ναζισμός ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να επιτρέψουμε στους ιδεολογικούς γεννήτορές του να κρύβονται πίσω του. Μπροστά στους ιουδαιοχριστιανούς, τους σταλινικούς και τους μαοϊκούς, ο ναζισμός μοιάζει σαν παιδάκι με κοντό παντελονάκι (ακόμα κι αν θεωρήσουμε ως γεγονός το «ολοκαύτωμα»). Κι αν αυτές οι συγκρίσεις αριθμών θυμάτων ακούγονται (και είναι) μακάβριες, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ξεκίνησαν -και συνεχίζονται- από τους «αντιφασίστες».
    

     ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ (ο ιουδαϊκός πρωτοφασισμός ως γόνιμη παρακαταθήκη για τα σημερινά μαζικά εγκλήματα του Ισραήλ)
    Ο  σιωνισμός αποτελεί μετεξέλιξη του ιουδαιοβιβλικού φασισμού και αποτελεί την πρώτη σύγχρονη μορφή φασισμού αφού εμφανίζεται τον 19^ο αιώνα. Αν και είναι προγενέστερος του μπολσεβικισμού και του ναζισμού, τον αφήσαμε για το τέλος αφού όχι μόνο δεν συρρικνώθηκε, ή δεν χρεωκόπησε ιστορικά, όπως οι άλλοι δύο, αλλά και αποτελεί την ακμαιότερη φασιστική ιδεολογία του σημερινού κόσμου. Ένα ιδιαίτερο ιστορικό χαρακτηριστικό του αποτελεί η πρωτοφανής οικονομική του δύναμη και επιρροή (έλεγχος της παγκόσμιας τραπεζικής αγοράς και της παγκόσμιας ροής κεφαλαίων, δυνατότητες αφόρητης και εκβιαστικής πίεσης σε κυβερνήσεις ανεπτυγμένων χωρών και ειδικά των Η.Π.Α. και της Γαλλίας κ.λπ.) Ο σιωνισμός δημιουργήθηκε για να δικαιολογήσει ιδεολογικά την ανάγκη του παγκόσμιου σιωνιστικού Κεφαλαίου (και όχι των εβραίων γενικώς) για ίδρυση ισραηλινού κράτους. Μεγάλο ιδεολογικό βάρος στον σιωνισμό έδωσε η υπερδαιμονοποίηση του ναζισμού μέσω του νεομύθου του λεγόμενου Ολοκαυτώματος βλ. Γιατί είμαι «αρνητής του Ολοκαυτώματος»). Ο νεομύθος αυτός επιτρέπει στους σιωνιστές να χρησιμοποιούν τα θύματα αποκλειστικά εβραϊκής καταγωγής που εξοντώθηκαν από τις κακουχίες σε ναζιστικά στρατόπεδα (και τα οποία θύματα, όπως είπαμε πιο πάνω, εγκαταλείφθηκαν ως ανθρωποσαβούρα από τον σιωνισμό στους ναζί) ως "αντιφασιστικό" άλλοθι. Ο αυθαίρετος αριθμός των έξι εκατομμυρίων εβραίων θυμάτων, που τέθηκε από πολύ νωρίς ως -"ακατέβατο"- πλαφόν, συνεχίζει να "μαγειρεύεται" και σήμερα μέσα από μια σειρά επανειλημμένων αναθεωρήσεων και "αναδιανομής"  των ποσοτήτων θυμάτων ανά στρατόπεδο συγκέντρωσης. Για τον αυθαίρετο αυτό αριθμό δεν υπάρχει καμμία απολύτως τεκμηρίωση, αλλά "συμπτωματικά" ισοδυναμεί σχεδόν με τον τότε αριθμό των εβραίων της κατεχόμενης από τους ναζί Ευρώπης (ώστε να δικαιολογείται ο θεολογικός χαρακτηρισμός "ολοκαύτωμα"). Προκειμένου να δικαιολογηθεί ο "μαγικός" αυτός αριθμός επινοήθηκαν οι "θάλαμοι αερίων", των οποίων η ύπαρξη δεν έχει μέχρι σήμερα αποδειχθεί ούτε νομικά, ούτε τεχνικά. 
   Εκτός από εργαλείο διαχείρισης της συλλογικής μνήμης, το «ολοκαύτωμα» είναι κι ένα είδος σύγχρονης «μοναδικής αλήθειας», η οποία (όπως όλες οι «μοναδικές» αλήθειες στην Ιστορία) επινοήθηκε σε κάποια γραφεία και επιβλήθηκε δια νόμου.  Η άρνησή της αποτελεί σε πολλές χώρες ποινικό αδίκημα. Ο λόγος που έχει δοθεί τόση έμφαση στο θέμα δεν είναι φυσικά το ενδιαφέρον για την επιστημονική και την ιστορική αλήθεια, αλλά η καίρια σημασία του νεομύθου για την ιδεολογικοποίηση που επιχειρεί σήμερα ο σιωνισμός. Τόσο η ιδεολογική χρήση που του γίνεται, όσο και η υποχρεωτική επιβολή του ως απόλυτης αλήθειας, αποδεικνύουν ότι πρόκειται περί -επιστημονικοφανούς- (νεο)μύθου. Ο δε συνδυασμός «επιστήμης» και νομικής επιβολής της παραπέμπει σε ανάλογες μεσαιωνικές (ιεροεξεταστικές) πρακτικές. Ο ίδιος ο χαρακτηρισμός «αρνητής» (του ολοκαυτώματος) είναι ολοφάνερα θεολογικού τύπου και χρησιμοποιείται από τη σιωνιστική προπαγάνδα για να στιγματίζει τους διαφωνούντες, όπως ακριβώς στιγματίζονταν στον μεσαίωνα και στη νεώτερη εποχή οι «αρνητές» της «αληθινής πίστης» ή της «αληθινής επιστήμης» (π.χ. του γεωκεντρισμού, ή της καταγωγής του ανθρώπου από τον Αδάμ και την Εύα, της ύπαρξης του Σατανά κλπ.). Το «ολοκαύτωμα» χρησιμοποιείται μέχρι ξεχειλώσεως για να αποχαρακτηρίζονται τα μαζικά εγκλήματα του ισραηλινού κράτους εναντίον των σημιτών γειτόνων του: όταν οι ναζί έχουν διαπράξει «αποδεδειγμένα» το πιο φρικιαστικό «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», τότε οι ισραηλινοί δεν είναι δυνατόν να κάνουν κάτι χειρότερο. Και εξάλλου, ό,τι κι αν κάνουν οι ισραηλινοί, «δεν είναι σωστό να εξισώνονται τα θύματα (εβραίοι) με τους θύτες (ναζί)»... Εκτός από το «ολοκαύτωμα» η σιωνιστική προπαγάνδα έχει επιτύχει και άλλες διαστροφές της πραγματικότητας. Έτσι ο αντισιωνισμός  έχει κατορθωθεί να διασύρεται ως αντισημιτισμός, από τους κατεξοχήν αντισημίτες και μαζικούς σφαγείς σημιτών ισραηλινούς.

 
   Επιπλέον το λεγόμενο ολοκαύτωμα επιτρέπει την «επικαιροποίηση» των ιουδαιοβιβλικών ρατσιστικών και επεκτατιστικών «επιχειρημάτων»: η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ ερμηνεύεται σήμερα από τους ισραηλινούς ραββίνους ως «η απάντηση του Θεού στο Ολοκαύτωμα». Φυσικά και ο παραδοσιακός ιουδαιοβιβλικός επεκτατισμός, ρατσισμός και κτηνωδία μάς υπενθυμίζονται κάθε τόσο από τους ιουδαιοναζί ταγούς του Ισραήλ. Π.χ. η δήλωση του Μοσέ Νταγιάν ότι «αν κατέχουμε τη Βίβλο κι αν θεωρούμαστε ο λαός της Βίβλου, δεν πρέπει να κατέχουμε και τη γη της Βίβλου;». Ή η δήλωση της Γκόλντα Μεΐρ ότι «δεν υπάρχει παλαιστινιακός λαός. Δεν είναι ότι ήρθαμε να τους διώξουμε και να πάρουμε τη γη τους: δεν υπάρχουν καν». Ή η κατάφωρα χιτλερική δήλωση του Γιόραμ Μπεν Πόραθ (οικονομολόγου και προέδρου του πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ) ότι «είναι καθήκον των ισραηλινών ηγετών να εξηγήσουν καθαρά και θαρραλέα μια σειρά γεγονότων που ο χρόνος θα κάνει να ξεχαστούν. Το πρώτο απ’ αυτά είναι ότι δεν υπάρχει σιωνισμός, αποίκηση, εβραϊκό κράτος, χωρίς την έξωση των Αράβων και την απαλλοτρίωση των γαιών τους». Ή: «Οι κάτοικοι του κόσμου μπορούν να διαιρεθούν μεταξύ του Ισραήλ και των άλλων εθνών γενικώς. Το Ισραήλ είναι ο εκλεκτός λαός. Κεφαλαιώδες δόγμα» (ραββίνος Κοέν, Το Ταλμούδ). Όλες οι παραπάνω δηλώσεις – και πάμπολλες ακόμα παρόμοιες- αναφέρονται από τον Ροζέ Γκαρωντύ στο, απαγορευμένο σε πολλές χώρες, βιβλίο του Οι θεμελιώδεις μύθοι της ισραηλινής πολιτικής.
     Για να είμαστε ακριβείς και κυρίως για να μην επιτρέψουμε σε διάφορους πονηρούς να τοποθετήσουν το ζήτημα εθνοκεντρικά (δηλαδή κατά των εβραίων ως έθνους), οφείλουμε να πούμε ότι μέσα στο Ισραήλ (όπως αναφέρει εκτενώς στο τελευταίο κεφάλαιο του απαγορευμένου βιβλίου του ο Ροζέ Γκαρωντύ) υπάρχει μια μερίδα νέων ιστορικών, οι οποίοι είτε αρνούνται το «ολοκαύτωμα», είτε δεν συναινούν στο να χρησιμοποιείται ιδεολογικά, είτε (αναφερόμενοι στα μαζικά εγκλήματα του σιωνισμού) κάνουν ακόμα λόγο και για ιουδαιοναζισμό. Η ποινικοποίηση της λεγόμενης «άρνησης του Ολοκαυτώματος» σε μια σειρά από δυτικές χώρες, είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση ιουδαιοναζισμού. 

    
   ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ ΤΟΥ (ΑΝΤΙ)ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΩΣ ΟΙ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ (και ένας «φορητός μετρητής» φασισμού)
   Είναι αδύνατον να διαφύγει των κάπως πιο προσεκτικών ότι το σημερινό αντιναζιστικό («αντιφασιστικό») μέτωπο αποτελείται κατά κύριο λόγο από φασίστες παλαιοτέρας ιδεολογικής «κοπής»: λενινιστές, σταλινικούς, τροτσκιστές, μαοϊκούς, (κρυφο)σιωνιστές, μουσουλμάνους, χριστιανούς, πατριώτες κ.λπ. Οι αντιδράσεις όλων των προηγουμένων είναι αξιοσημείωτα όμοιες όταν επιχειρήσει κάποιος να τους φέρει αντιμέτωπους με το πραγματικό ιδεολογικό τους υπόβαθρο καθώς και όταν τους επισημάνει τη μεταξύ τους ιστορική και ιδεολογική συνάφεια. Θα διαπιστώσει την οργή των κρυφοσιωνιστών όταν τους φέρει αντιμέτωπους με τις θεόπνευστες ιουδαιοβιβλικές ιδεολογικοποιήσεις μαζικών εγκλημάτων καθώς και όταν τους επισημάνει ότι στην πράξη δεν διαφέρουν σε κάτι από τους μαζικούς εγκληματίες ναζί. Θα διαπιστώσει την υποκρισία των μαρξιστογενών όταν τους επισημάνει την ιδεολογική τους σχέση με τον ιουδαιοχριστιανικό χιλιασμό και μεσσιανισμό. Θα διαπιστώσει την αμηχανία των πατριωτών όταν θα αδυνατούν να ορίσουν τις (υποτιθέμενες) διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στον πατριωτισμό και τον σωβινισμό. Θα διαπιστώσει την οργή των μουσουλμάνων όταν τους εξομοιώσει με τους ρατσιστές και γενοκτόνους ιουδαίους και με τους σκοταδιστές χριστιανούς. Θα διαπιστώσει την κοινή οργή όλων όταν τους επισημάνει ότι ο ναζισμός δεν θα είχε υπάρξει αν δεν είχαν προϋπάρξει αυτοί (δηλαδή οι ιδεολογίες τους). Η πλέον πανομοιότυπη πάντως αντίδρασή τους είναι ότι θα τον αποκαλέσουν όλοι με την ίδια λέξη: φασίστα... Ειδικά το ζήτημα του «ολοκαυτώματος» έχει εξελιχθεί σε ζήτημα «αντιφασιστικής» αιχμής και σημείο «αντιφασιστικής» αναγνωρισιμότητας (πλην μουσουλμάνων): αν είσαι «αρνητής» είναι επειδή είσαι οπωσδήποτε ναζί ή κρυφοναζί.
     Για όλους τους παραπάνω ο ναζισμός είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος που θα φορτωθεί (ή θα κάνει να φαίνονται ασήμαντα, ή ακόμα και να ξεχαστούν) όλα τα ιστορικά και ιδεολογικά «άπλυτά» τους. Aυτό τους ενώνει.
    Πηγαίνοντας στην άλλη όψη του (φασιστικού) νομίσματος, θα διαπιστώσει την οργή των ναζιστών όταν τους δείξει ότι δεν είναι παρά ιουδαιοπαίδια, χριστιανοπαίδια, μπολσεβικοπαίδια, πλατωνοπαίδια, μουσουλμανοπαίδια, σιωνιστοπαίδια και ότι γενικώς αποτελούν τον ιδεολογικό (και όχι μόνο) απόπατο μιας μακράς ιστορικής διαδικασίας. 
       

    ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ (ΑΠ’ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ) ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 
   Για να επιστρέψουμε εκεί απ΄όπου αρχίσαμε, αυτό που είπε ο Γιάννης Αγγελάκας στα (αντι)φασιστοειδή που βρέθηκαν στη συναυλία του ήταν το αυτονόητο: όσοι ισχυρίζονται ότι είναι δημοκράτες δεν μπορούν να νιώθουν διαρκώς απειλημένοι, όπως νιώθουν οι φασίστες για τις πανηλίθιες ιδεολογικοποιήσεις τους.
    Σύμφωνα με τους ιδρυτές της δημοκρατίας αρχαίους έλληνες, η δημοκρατία είναι μεταξύ άλλων και το πολίτευμα της προσωπικής ευθύνης τού εκφράζοντος μια γνώμη. Με αυτή την έννοια οι φασίστες (απ’ όπου κι αν προέρχονται) έχουν θέση και ρόλο σε μια δημοκρατία (ακόμα και στην πιο ψευδεπίγραφη κοινοβουλευτική παρωδία της). 
    Μια γιορτή της δημοκρατίας θα μπορούσε να περιλαμβάνει και το παρακάτω ετήσιο έθιμο. Να οδηγούνται σε μία αρένα από χίλιοι σταλινικοί, χριστιανοί, οπαδοί της πλατωνικής Πολιτείας, μουσουλμάνοι, ναζί, σιωνιστές κ.α., να τους δίνονται σουγιάδες και να τους αφήνουν να δείχνουν τί νιώθουν ο ένας για τον άλλον. Στις κερκίδες θα βρίσκονται μερικές δεκάδες χιλιάδες ομοϊδεάτες τους, στους οποίους δεν θα έχει γίνει σωματικός έλεγχος για οπλοφορία, στην είσοδο. 
    Το παραπάνω δεν αποτελεί καινοτόμο ιδέα του γράφοντος, αλλά εφαρμόστηκε (με διαφορετικό τρόπο)  από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό για να αντιμετωπιστεί ο φασισμός της εποχής του. Ο Ιουλιανός είχε δώσει ισότιμα πλήρη ελευθερία λόγου και δράσης στις χριστιανικές αιρέσεις της εποχής του, αρνούμενος να αναγνωρίσει κάποια από αυτές ως «ορθόδοξη». Το αποτέλεσμα ήταν η αλληλοσφαγή των χριστιανικών ταγμάτων εφόδου. Η τακτική αποδείχτηκε τόσο αποτελεσματική που ο χριστιανικός φασισμός κινδύνεψε με εξαφάνιση και διασώθηκε μόνο με τη δολοφονία του Ιουλιανού (το 363) από τον άγιο Μερκούριο. Αν ο Ιουλιανός δεν είχε δολοφονηθεί, πιθανώς η ανθρωπότητα θα είχε ξεμπερδέψει από τότε με τον φασισμό. Σε κάθε περίπτωση, αν εφαρμοζόταν σήμερα η ιδέα του Ιουλιανού, οι αντίστοιχοι σημερινοί «ιδεολόγοι» θα βρίσκονταν (επιτέλους) δημοκρατικότατα αντιμέτωποι με την ευθύνη της γνώμης τους (και με τον εαυτό τους). 

                                

    Μπουγελώματα και καρπαζιές μεταξύ ναζιστόμουτρων και σταλινοειδών σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή μεγάλης ακροαματικότητας ("πρωινάδικο"). Η κοινωνία θα έπρεπε να ενθαρρύνει τέτοια ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ των φασιστών (απ΄όπου κι αν προέρχονται). Και να τα θεσμοθετήσει μαζικά σε κλειστούς οργανωμένους χώρους και όχι στη μέση του δρόμου (βλ. Επίθεση νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου σε συναδέλφους τους αφισοκολλητές των Κ.Ν.Α.Τ.)
   

 Θ. Λ.  

Βλ. επίσης:
-Γιατί δεν είμαι "αντιφασίστας" 
-Νόαμ Τσόμσκυ: Σκληρή (νεοφιλελεύθερη) αγάπη