(Με αφορμή τον προχθεσινό "αγιασμό" επί τη ενάρξει του νέου σχολικού έτους, ένα παλιότερο)
Οι σημερινοί έφηβοι λίγο απέχουν από το να γίνουν ψυχικά ράκη. Η μεδοδευμένη νεοελληνική απαξίωση του Δημόσιου Σχολείου (θεσμού εκ των θεμελιωδών του Δυτικού Πολιτισμού), ο βυζαντινός σχολαστικισμός που κατατρέχει την νεοελληνική σχολική εκπαίδευση (δημόσια και ιδιωτική) σε όλα τα μαθήματα (από τη γλώσσα μέχρι τα μαθηματικά), η ψυχοφθόρα τρεχάλα (ακόμα και τα σαββατοκύριακα) στα καταγώγια της παραπαιδείας (μοναδικής παγκοσμίως, νεοελληνικής «ευρεσιτεχνίας»), η έλλειψη αξιόπιστου επαγγελματικού στόχου (στη χώρα της απαξίωσης των ειδικευμένων, με τους χαμηλότερους μισθούς στην Ε.Ε.), η συνακόλουθη έλλειψη στόχου ζωής (στην χώρα του «βύσματος», της «αρπαχτής», της ασυλίας και της παραγραφής), η ανακολουθία των γονέων τους (και της κοινωνίας) ανάμεσα στις εξοργιστικά υποκριτικές διακηρύξεις τους και σε μια πραγματικότητα, η οποία κάθε ώρα και στιγμή τούς εκθέτει πανηγυρικά, έχουν οδηγήσει το άνθος της χώρας στον προθάλαμο του ψυχιατρείου (ένα άνθος, που επί πλέον το δολοφονούν εν ψυχρώ αν τολμήσει και κάνει «κιχ» -βλ. παντελώς αναίτια δολοφονία του δεκαπεντάχρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από αστυνομικούς της ΕΛ.ΑΣ. στις 6/12/2008).