Το παρακάτω κείμενο / "παραγγελιά" σχολιαστών αυτής της ιστοσελίδας, αποτελεί απάντηση σε "διατριβή" αυτοδίδακτου (στις Κοινωνικές Επιστήμες) μουσικοδημοσιογράφου ονόματι Φώντας Τρούσας. Tίτλος της: "ΗΤΑΝ ΤΟ ROCK ANTIΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ; ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ…" (ενημέρωση 10/4/2016: αρχικά οι "αναρχοφασίστες" έλειπαν...). Η "παραγγελιά" έγινε γιατί ο εκπονήσας τη "διατριβή" αρνείται να δημοσιεύει τον αντίλογο των ανθρώπων που τον διαβάζουν. Από αυτή την άποψη είναι προς τιμήν του εγχώριου σταλινισμού (επίσημου και ανεπίσημου) ότι ο εν λόγω προέρχεται από τους κόλπους του.
Ισχυρίζεται, λοιπόν, ο δημοσιογράφος (χαρακτηρισμός που θα τον θεωρούσα προσβλητικό αν απευθυνόταν σε μένα) ότι:
α) Το ροκ φαινόμενο υπήρξε "αντιδυτικό", "εναντίον του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού" και μή δυτικό αφού αμφισβήτησε βασικές αρχές και γνωρίσματα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, όπως ο τεχνοκρατισμός, ο οικονομισμός, ο κοινοβουλευτισμός κλπ.
β) Ο φιλόσοφος Χέρμπερτ Μαρκούζε (κατεξοχήν θεωρητικός εκφραστής της νεανικής αμφισβήτησης στα '60s) υπήρξε επίσης "αντιδυτικός", "αντιδιαφωτιστής" και μή δυτικός (όπου παρατίθενται και κάποια "χειρουργημένα" τσιτάτα του).
γ) Οι χίππυς υπήρξαν "αντιδυτικοί", "αντιδιαφωτιστές", μή δυτικοί κλπ. επειδή αμφισβήτησαν τον δυτικό τεχνοκρατισμό (και τον ορθολογισμό του), επειδή την "έψαχναν" και προς Ινδία μεριά, επειδή πειραματίστηκαν με ψυχότροπες ουσίες κλπ.
δ) Η ροκ μουσική και ό,τι εξέφρασε σε επίπεδο κινημάτων, απέτυχε γιατί ήταν ... απολίτικη.
ε) Η ταινία Easy Rider αποτελεί σημείο αναφοράς και σύμβολο "αναρχοφασιστών" ("κουτόχορτο για αναρχοφασίστες και η πιο ισχυρή κινηματογραφική αντεπίθεση του «αμερικανικού ονείρου» στα sixties, στην προσπάθειά του να περιφρουρήσει, πανικόβλητο, το είναι του.").
στ) Όσοι έχουν διαφορετική άποψη στα παραπάνω (ή και σε άλλα ζητήματα όπου διατυπώνει τα θέσφατά του ο εν λόγω ειδήμων) είναι ... "άσχετοι", "κωθώνια", "αγράμματοι", "βλάκες", (ή, όπως τους αποκαλεί στα σχόλια άλλης του "διατριβής", "σπουδαρχίδηδες") κλπ.
Τις ίδιες απόψεις ο εν λόγω έχει εκφράσει και άλλες φορές [όπως π.χ. εδώ: "Το ροκ, όπως το έχουμε ξαναπεί, στην καλύτερή του φάση, στο δεύτερο μισό των sixties εννοώ, ήταν σφόδρα… αντιδυτικό. Πήγε κόντρα εννοώ στον οικονομισμό και τον ορθολογισμό της Δύσης (και του Διαφωτισμού). Γι’ αυτό συνδυάστηκε με τις μαριχουάνες, τα χασίσια, τους hippies, τις εναλλακτικές κοινωνίες, τις ανατολικές θρησκείες κτλ. Βοήθησε δηλαδή, στο μέτρο του δυνατού, στην οικοδόμηση μιας «άλλης» κοινωνίας. Απέτυχε. Ok… αλλά αυτό το κάνει σημαντικό στ’ αυτιά μου (πέραν από το αισθητικό μέρος του πράγματος)."]
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, το ... κλώτσημα του πτώματος.
Τις ίδιες απόψεις ο εν λόγω έχει εκφράσει και άλλες φορές [όπως π.χ. εδώ: "Το ροκ, όπως το έχουμε ξαναπεί, στην καλύτερή του φάση, στο δεύτερο μισό των sixties εννοώ, ήταν σφόδρα… αντιδυτικό. Πήγε κόντρα εννοώ στον οικονομισμό και τον ορθολογισμό της Δύσης (και του Διαφωτισμού). Γι’ αυτό συνδυάστηκε με τις μαριχουάνες, τα χασίσια, τους hippies, τις εναλλακτικές κοινωνίες, τις ανατολικές θρησκείες κτλ. Βοήθησε δηλαδή, στο μέτρο του δυνατού, στην οικοδόμηση μιας «άλλης» κοινωνίας. Απέτυχε. Ok… αλλά αυτό το κάνει σημαντικό στ’ αυτιά μου (πέραν από το αισθητικό μέρος του πράγματος)."]
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, το ... κλώτσημα του πτώματος.
Πρώτον, το ροκ φαινόμενο δεν είναι δυνατόν να υπήρξε ... αντιδιαφωτιστικό γιατί απλούστατα δεν μπορείς να είσαι "αντί" σε κάτι που έχει πάψει προ πολλού να υφίσταται. Ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός (γιατί έχουν υπάρξει κι άλλοι Διαφωτισμοί, όπως ο Σοφιστικός στην κλασική Αθήνα) είναι μια τέτοια περίπτωση, αφού έχει ολοκληρωθεί ημερολογιακά με τον θάνατο τού θεωρούμενου ως τελευταίου εκπροσώπου του, τού θεμελιωτή της Ψυχανάλυσης Ζίγκμουντ Φρόυντ, το 1939. Σήμερα διανύουμε την μεταδιαφωτιστική (ή μετανεωτερική, ή μεταμοντέρνα) περίοδο, και ως γνωστόν η ροκ γεννήθηκε επί των ημερών της (1955).
Επιπλέον ο οικονομικός "φιλελευθερισμός", ο οικονομισμός (που υιοθετήθηκε πλήρως και από τον μαρξισμό), ο τεχνοκρατισμός (που επίσης υιοθετήθηκε πλήρως από τον μαρξισμό), ο κοινοβουλευτισμός ως φιλελεύθερη ολιγαρχία κλπ. (στα οποία όντως στάθηκε απορριπτικό το ροκ ως κοινωνικό φαινόμενο), δεν αποτελούν ούτε τις μόνες, ούτε καν τις κύριες ιδέες και προτάγματα του Διαφωτισμού. Μάλιστα αυτή η -αστική- όψη του Διαφωτισμού εμφάνισε τα πρώτα της ρήγματα ήδη από την εποχή της δεύτερης Γαλλικής Επανάστασης (1793). Επιπλέον, στον Διαφωτισμό ανήκουν και επιστημονικά επιτεύγματα, όπως η Ψυχανάλυση, η θεωρία περί Εξέλιξης (Ντάργουιν), κ.α., τα οποία, αν το ροκ (ή, ακριβέστερα, το underground) φαινόμενο ήταν αντιδιαφωτιστικό, θα έπρεπε να τα έχει επίσης απορρίψει (κάτι που όπως ξέρουμε δεν έκανε). Στον Διαφωτισμό ανήκουν επίσης και οι πλέον επιδραστικές σήμερα πολιτικές θεωρίες, όπως εκείνες των "ουτοπικών" σοσιαλιστών, ή του Αναρχισμού, που άσκησαν -και ασκούν- τεράστια επίδραση στο διεθνές underground κίνημα (σήμερα Κίνημα κατά της Παγκοσμιοποίησης, ή Κίνημα για την Παγκόσμια Δικαιοσύνη - Seattle 1999). Στον Διαφωτισμό εντάσσεται επίσης και το Εργατικό Κίνημα του 19ου αιώνα, που ούτε επ' αυτού τοποθετήθηκε απορριπτικά το underground. Επομένως το να ισχυρίζεται κάποιος ότι το ροκ (χίππυς κλπ.) ήταν "αντιδιαφωτιστικό" γιατί απέρριψε ορισμένες μόνο εκφυλισμένες πλευρές του Διαφωτισμού (που μάλιστα υπήρξαν κριτικά στιγματισμένες και απορριφθείσες κι από διάφορες συνιστώσες του, ήδη από τον 19ο αιώνα), συνιστά επίδειξη άγνοιας και ασχετοσύνης.
Το διεθνές underground κίνημα της δεκαετίας του 1960 δεν απέρριψε συλλήβδην τον... Ορθολογισμό. Ο Ορθολογισμός (στη φιλοσοφική σκέψη, την επιστήμη, την τεχνολογία κλπ.) είναι, ως γνωστόν, αρχαιοελληνική ανακάλυψη, που μάλιστα αποτέλεσε κατεξοχήν το "κόκκινο πανί" για τον πολιτισμικό ολετήρα Χριστιανισμό (στη θέση της οποίας ήθελε να τοποθετήσει την Πίστη). Αυτό που απέρριψε το underground δεν ήταν ο Ορθολογισμός "γενικώς", αλλά ο καρτεσιανός λογοκρατικός εκφυλισμός του, η εργαλειακή μετατροπή του σε Ratio (εξ' ου και ο όρος "ρασιοναλισμός" που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στην underground πολεμική της δεκαετίας του 1960). Το να λέει κάποιος ότι το underground υπήρξε αντι-ορθολογικό, ανορθολογικό και... αντιδιαφωτιστικό μόνο και μόνο επειδή αμφισβήτησε τη ρασιοναλιστική πρωτοκαθεδρία, συνιστά επίδειξη άγνοιας και ασχετοσύνης.
Το διεθνές underground κίνημα της δεκαετίας του 1960 δεν απέρριψε συλλήβδην την τεχνολογία (την οποία μάλιστα χρησιμοποίησε μέχρι "ξεχειλώσεως" -ακόμα και στα πιο απομονωμένα κοινόβια- προκειμένου να διεξάγει τον πολιτισμικό του πόλεμο), αλλά μόνο τον τεχνοκρατικό ψευδεπίγραφο "ορθολογισμό" της βιομηχανικής κοινωνίας, ο οποίος μάλιστα υιοθετήθηκε πλήρως και από τον μαρξισμό (σχεδόν όλα τα κείμενα του Μαρκούζε, του Καστοριάδη, του Μάρραιϋ Μπούκτσιν, ή των Σιτουασιονιστών από τις αρχές ήδη των '60s αποτελούν -μεταξύ άλλων- τις "πυξίδες" των σχετικών κατευθύνσεων, στις οποίες κινείται και το σύγχρονο underground κίνημα). Ειδικά ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (βλ. Έρως και Πολιτισμός) επένδυσε απολύτως στην τεχνολογία, για τη στροφή σε μή απωθητικές του ερωτικού ενστίκτου μορφές πολιτισμού. Επίσης το ότι το διεθνές underground κίνημα της δεκαετίας του 1960 απέρριψε τον κοινοβουλευτισμό ως ξεπερασμένον και ως άλλη μια μορφή κυριαρχίας, αποτελεί συνέχεια μιας κριτικής (εναντίον του κοινοβουλευτισμού και της κυριαρχίας εν γένει) που είχε αρχίσει με το Εργατικό Κίνημα του 19ου αιώνα: αν λοιπόν το underground είναι μή δυτικό, "αντιδιαφωτιστικό" και ανορθολογικό μόνο και μόνο επειδή απέρριπτε π.χ. τον τεχνοκρατίστικο ψευδο-ορθολογισμό ή τον "πολυκομματισμό", τότε θα πρέπει να τοποθετηθούν εκτός Δυτικού Πολιτισμού, ορθολογισμού και Διαφωτισμού και το Εργατικό Κίνημα του 19ου αιώνα, ο Μπακούνιν, ο Προυντόν, ο Κροπότκιν, ο Μαρξ κ.α. (και πού θα καταχωρούντο τότε; Στον χριστιανικό Μεσαίωνα; Στον ινδουιστικό μυστικισμό; Στο Ισλάμ;)
Ακόμα όμως κι αν το underground φαινόμενο μπορούσε με κάποιον μαγικό ετεροχρονιστικό τρόπο να γίνει αντιδιαφωτιστικό, αυτό με κάνεναν τρόπο δεν σημαίνει ότι θα ήταν και γενικότερα αντιδυτικό (δηλαδή εναντίον του Δυτικού Πολιτισμού συλλήβδην). Ο Δυτικός Πολιτισμός δεν ταυτίζεται βέβαια με τον Διαφωτισμό. Ο Δυτικός Πολιτισμός ξεκινάει με τους κλασικούς έλληνες, συνεχίζεται κολοβωμένος με τους μακεδόνες (το πιο καθυστερημένο κομμάτι του ελληνικού έθνους) και τη Ρώμη, διακόπτεται από τον ιουδαιοχριστιανισμό (Μεσαίωνας), αναγεννάται γύρω στον 14ο-15ο αιώνα (Αναγέννηση), εδραιώνεται και επανεκκοσμικεύεται με τον Διαφωτισμό (Νεωτερικότητα) και σήμερα έχει περάσει στη λεγόμενη Μετανεωτερική του περίοδο, κατά τη οποία αναθεωρούνται (αμφισβητούνται) και επανεξετάζονται προγενέστερες εκφάνσεις του. Σε αυτές τις υπό αναθεώρησιν εκφάνσεις του Δυτικού Πολιτισμού ανήκουν και οι αναχρονιστικές όψεις του Διαφωτισμού, που απορρίφθηκαν από το -μετανεωτερικό- underground των '60s. Το ότι το underground διέκειτο (μαζί, όπως είδαμε, με διάφορα ρεύματα του Διαφωτισμού) αρνητικά έναντι ορισμένων πλευρών του Διαφωτισμού δεν το καθιστά ... αντιδυτικό: το να ισχυρίζεται κάποιος κάτι τέτοιο αποτελεί επίδειξη άγνοιας και ασχετοσύνης.
Δεύτερον, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε δεν δήλωσε ποτέ... αντιδιαφωτιστής ή αντιδυτικός. Η φιλοσοφική του επιχειρηματολογία και η κριτική του στον Δυτικό Πολιτισμό διεξήγετο ανέκαθεν με τα μεθοδολογικά εργαλεία τής δυτικής φιλοσοφίας. Ο ίδιος πέρασε όλη του τη ζωή στα πανεπιστήμια της Δύσης (Γερμανία και Η.Π.Α.). Μάλιστα στο Λόγος και Επανάσταση αυτοχαρακτηρίζεται ως ένας από τους συνεχιστές του γερμανικού Ιδεαλισμού και ιδιαίτερα του Καντ και των μετακαντιανών. Εκτός αν οι διάφοροι αυτοδίδακτοι γνωρίζουν για τον Μαρκούζε κάτι που δεν γνώριζε ο ίδιος...
Κάτι άλλο που ποτέ δεν δήλωσε ο Μαρκούζε ήταν το ... "αντι-ορθολογιστής". Μάλιστα στον Μονοδιάστατο Άνθρωπο (1964) επεσήμανε τον ορθολογιστικό χαρακτήρα τής σύγχρονης βιομηχανικής ανορθολογικότητας. Δηλαδή, το μέτρο σύγκρισής του παρέμεινε ο αυθεντικός (=μή λογοκρατικός) δυτικός ορθολογισμός.
Δικαίως ο Μαρκούζε θεωρήθηκε ένας από τους κυριότερους θεωρητικούς εκφραστές του underground των '60s. Μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι με έργα του, όπως το Έρως και Πολιτισμός (1955) και Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος (1964) ήταν ίσως ο μόνος που προέβλεψε την έκρηξή του. Επειδή όμως δεν ήταν αλάθητος (ή, απλώς, σταλινικός κάτοχος της απόλυτης αλήθειας) αλλά κανονικός άνθρωπος, υπέπεσε και σε μερικές λανθασμένες εκτιμήσεις. Έτσι, στο Αντεπανάσταση και Εξέγερση (ένα έργο μάλλον απαισιόδοξο, που εκδόθηκε το 1972 και αφορά στη δύση του underground των '60s) εμφανίζει τις πρώτες του αδυναμίες να αντιληφθεί την underground δυναμική (π.χ. όταν προσάπτει στις ροκ συναυλίες ότι διεξάγονται σε έναν "κλειστό και οργανωμένο χώρο"). Λίγο αργότερα όμως (και, στοιχηματίζω, προς μεγάλη του χαρά) διαψεύστηκε από τις εξελίξεις μέσα στη νέα γενιά (βλ. την αναγέννηση του underground με το ξέσπασμα του punk το 1976). Διαψεύδεται και σήμερα από την, ως γνωστόν, συνέχεια (με τροποποιημένες βέβαια μορφές) του underground. Υπήρξε πάντως ένα γνήσια "κολασμένο" μυαλό, αφού τα δύο έργα του που καθόρισαν το underground (το Έρως και Πολιτισμός και Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος) διαβάζονται και σήμερα ως από τα πλέον επίκαιρα, επιδραστικά και κλασικά τής κριτικής στον Δυτικό Πολιτισμό.
Τρίτον, το ότι οι χίππυς αμφισβήτησαν κάποιες πλευρές του Δυτικού Πολιτισμού δεν τους καθιστά απαραιτήτως αντιδυτικούς, ή μή δυτικούς, ή αντιδιαφωτιστές (= μεσαιωνικούς σκοταδιστές, μουτζαχεντίν, ταλιμπάν, τζιχαντιστές κλπ.). Το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι στράφηκαν κάποια στιγμή προς την Ανατολή για εναλλακτικά υπαρξιακά ερεθίσματα, ή το ότι πειραματίστηκαν με τα ψυχότροπα. Τα στεγανά μεταξύ των πολιτισμών υπάρχουν, αλλά κάποιες φορές δεν είναι τόσο απόλυτα όσο νομίζουν κάποιοι. Π.χ. ο αποκληθείς "σκοτεινός" Ηράκλειτος και ο μυστικιστής Πυθαγόρας είχαν τα σύγχρονα (τότε) αντίστοιχά τους στην Ινδία (και όχι μόνο). Επίσης το φιλοσοφικό ιδανικό του Αναζητητή, που τόσο επιτυχημένα έχει αναπαραστήσει στο μυθιστόρημα (και σημείο αναφοράς του underground) Σιντάρτα, ο Χέρμαν Έσσε, έχει τα ανάλογά του στην κλασική, ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο (Κυνικοί, Επικούρειοι, Στωικοί κ.α.). Ο υπαρξιακός και φιλοσοφικός στόχος που αναζήτησαν οι χίππυς στην Ινδία ή στο Θιβέτ, είναι κάτι πανανθρώπινο και διαχρονικό χωρίς "ανατολικές" ή "δυτικές" πολιτισμικές "πατέντες" και "αποκλειστικότητες". Σχετικά με το γιατί ειδικά οι χίππυς δεν το αναζήτησαν απευθείας στην Ελλάδα (όπου θα το έβρισκαν στην -πολιτισμική- γλώσσα τους), αλλά πήγαν ... μέσω Ινδίας, ας όψεται η -τότε- απωθητικά σχολαστική εκπαίδευση στα σχολεία της Δύσης. Πέραν αυτού όμως, το underground δεν την "έψαξε" μόνο με την Ινδία, αλλά εξίσου και με την αντίστοιχη σύγχρονη δυτική αναζήτηση: απόδειξη η underground δημοτικότητα "αιρετικών" ψυχαναλυτών, όπως ο Βίλελμ Ράιχ, ο Νταίηβιντ Κούπερ, ή ο Ρόναλντ Λαίνγκ ("αντιδυτική" και η Ψυχανάλυση;).
Το διεθνές underground κίνημα της δεκαετίας του 1960 δεν απέρριψε συλλήβδην τον... Ορθολογισμό. Ο Ορθολογισμός (στη φιλοσοφική σκέψη, την επιστήμη, την τεχνολογία κλπ.) είναι, ως γνωστόν, αρχαιοελληνική ανακάλυψη, που μάλιστα αποτέλεσε κατεξοχήν το "κόκκινο πανί" για τον πολιτισμικό ολετήρα Χριστιανισμό (στη θέση της οποίας ήθελε να τοποθετήσει την Πίστη). Αυτό που απέρριψε το underground δεν ήταν ο Ορθολογισμός "γενικώς", αλλά ο καρτεσιανός λογοκρατικός εκφυλισμός του, η εργαλειακή μετατροπή του σε Ratio (εξ' ου και ο όρος "ρασιοναλισμός" που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στην underground πολεμική της δεκαετίας του 1960). Το να λέει κάποιος ότι το underground υπήρξε αντι-ορθολογικό, ανορθολογικό και... αντιδιαφωτιστικό μόνο και μόνο επειδή αμφισβήτησε τη ρασιοναλιστική πρωτοκαθεδρία, συνιστά επίδειξη άγνοιας και ασχετοσύνης.
Το διεθνές underground κίνημα της δεκαετίας του 1960 δεν απέρριψε συλλήβδην την τεχνολογία (την οποία μάλιστα χρησιμοποίησε μέχρι "ξεχειλώσεως" -ακόμα και στα πιο απομονωμένα κοινόβια- προκειμένου να διεξάγει τον πολιτισμικό του πόλεμο), αλλά μόνο τον τεχνοκρατικό ψευδεπίγραφο "ορθολογισμό" της βιομηχανικής κοινωνίας, ο οποίος μάλιστα υιοθετήθηκε πλήρως και από τον μαρξισμό (σχεδόν όλα τα κείμενα του Μαρκούζε, του Καστοριάδη, του Μάρραιϋ Μπούκτσιν, ή των Σιτουασιονιστών από τις αρχές ήδη των '60s αποτελούν -μεταξύ άλλων- τις "πυξίδες" των σχετικών κατευθύνσεων, στις οποίες κινείται και το σύγχρονο underground κίνημα). Ειδικά ο Χέρμπερτ Μαρκούζε (βλ. Έρως και Πολιτισμός) επένδυσε απολύτως στην τεχνολογία, για τη στροφή σε μή απωθητικές του ερωτικού ενστίκτου μορφές πολιτισμού. Επίσης το ότι το διεθνές underground κίνημα της δεκαετίας του 1960 απέρριψε τον κοινοβουλευτισμό ως ξεπερασμένον και ως άλλη μια μορφή κυριαρχίας, αποτελεί συνέχεια μιας κριτικής (εναντίον του κοινοβουλευτισμού και της κυριαρχίας εν γένει) που είχε αρχίσει με το Εργατικό Κίνημα του 19ου αιώνα: αν λοιπόν το underground είναι μή δυτικό, "αντιδιαφωτιστικό" και ανορθολογικό μόνο και μόνο επειδή απέρριπτε π.χ. τον τεχνοκρατίστικο ψευδο-ορθολογισμό ή τον "πολυκομματισμό", τότε θα πρέπει να τοποθετηθούν εκτός Δυτικού Πολιτισμού, ορθολογισμού και Διαφωτισμού και το Εργατικό Κίνημα του 19ου αιώνα, ο Μπακούνιν, ο Προυντόν, ο Κροπότκιν, ο Μαρξ κ.α. (και πού θα καταχωρούντο τότε; Στον χριστιανικό Μεσαίωνα; Στον ινδουιστικό μυστικισμό; Στο Ισλάμ;)
Ακόμα όμως κι αν το underground φαινόμενο μπορούσε με κάποιον μαγικό ετεροχρονιστικό τρόπο να γίνει αντιδιαφωτιστικό, αυτό με κάνεναν τρόπο δεν σημαίνει ότι θα ήταν και γενικότερα αντιδυτικό (δηλαδή εναντίον του Δυτικού Πολιτισμού συλλήβδην). Ο Δυτικός Πολιτισμός δεν ταυτίζεται βέβαια με τον Διαφωτισμό. Ο Δυτικός Πολιτισμός ξεκινάει με τους κλασικούς έλληνες, συνεχίζεται κολοβωμένος με τους μακεδόνες (το πιο καθυστερημένο κομμάτι του ελληνικού έθνους) και τη Ρώμη, διακόπτεται από τον ιουδαιοχριστιανισμό (Μεσαίωνας), αναγεννάται γύρω στον 14ο-15ο αιώνα (Αναγέννηση), εδραιώνεται και επανεκκοσμικεύεται με τον Διαφωτισμό (Νεωτερικότητα) και σήμερα έχει περάσει στη λεγόμενη Μετανεωτερική του περίοδο, κατά τη οποία αναθεωρούνται (αμφισβητούνται) και επανεξετάζονται προγενέστερες εκφάνσεις του. Σε αυτές τις υπό αναθεώρησιν εκφάνσεις του Δυτικού Πολιτισμού ανήκουν και οι αναχρονιστικές όψεις του Διαφωτισμού, που απορρίφθηκαν από το -μετανεωτερικό- underground των '60s. Το ότι το underground διέκειτο (μαζί, όπως είδαμε, με διάφορα ρεύματα του Διαφωτισμού) αρνητικά έναντι ορισμένων πλευρών του Διαφωτισμού δεν το καθιστά ... αντιδυτικό: το να ισχυρίζεται κάποιος κάτι τέτοιο αποτελεί επίδειξη άγνοιας και ασχετοσύνης.
Δεύτερον, ο Χέρμπερτ Μαρκούζε δεν δήλωσε ποτέ... αντιδιαφωτιστής ή αντιδυτικός. Η φιλοσοφική του επιχειρηματολογία και η κριτική του στον Δυτικό Πολιτισμό διεξήγετο ανέκαθεν με τα μεθοδολογικά εργαλεία τής δυτικής φιλοσοφίας. Ο ίδιος πέρασε όλη του τη ζωή στα πανεπιστήμια της Δύσης (Γερμανία και Η.Π.Α.). Μάλιστα στο Λόγος και Επανάσταση αυτοχαρακτηρίζεται ως ένας από τους συνεχιστές του γερμανικού Ιδεαλισμού και ιδιαίτερα του Καντ και των μετακαντιανών. Εκτός αν οι διάφοροι αυτοδίδακτοι γνωρίζουν για τον Μαρκούζε κάτι που δεν γνώριζε ο ίδιος...
Κάτι άλλο που ποτέ δεν δήλωσε ο Μαρκούζε ήταν το ... "αντι-ορθολογιστής". Μάλιστα στον Μονοδιάστατο Άνθρωπο (1964) επεσήμανε τον ορθολογιστικό χαρακτήρα τής σύγχρονης βιομηχανικής ανορθολογικότητας. Δηλαδή, το μέτρο σύγκρισής του παρέμεινε ο αυθεντικός (=μή λογοκρατικός) δυτικός ορθολογισμός.
Δικαίως ο Μαρκούζε θεωρήθηκε ένας από τους κυριότερους θεωρητικούς εκφραστές του underground των '60s. Μάλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι με έργα του, όπως το Έρως και Πολιτισμός (1955) και Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος (1964) ήταν ίσως ο μόνος που προέβλεψε την έκρηξή του. Επειδή όμως δεν ήταν αλάθητος (ή, απλώς, σταλινικός κάτοχος της απόλυτης αλήθειας) αλλά κανονικός άνθρωπος, υπέπεσε και σε μερικές λανθασμένες εκτιμήσεις. Έτσι, στο Αντεπανάσταση και Εξέγερση (ένα έργο μάλλον απαισιόδοξο, που εκδόθηκε το 1972 και αφορά στη δύση του underground των '60s) εμφανίζει τις πρώτες του αδυναμίες να αντιληφθεί την underground δυναμική (π.χ. όταν προσάπτει στις ροκ συναυλίες ότι διεξάγονται σε έναν "κλειστό και οργανωμένο χώρο"). Λίγο αργότερα όμως (και, στοιχηματίζω, προς μεγάλη του χαρά) διαψεύστηκε από τις εξελίξεις μέσα στη νέα γενιά (βλ. την αναγέννηση του underground με το ξέσπασμα του punk το 1976). Διαψεύδεται και σήμερα από την, ως γνωστόν, συνέχεια (με τροποποιημένες βέβαια μορφές) του underground. Υπήρξε πάντως ένα γνήσια "κολασμένο" μυαλό, αφού τα δύο έργα του που καθόρισαν το underground (το Έρως και Πολιτισμός και Ο Μονοδιάστατος Άνθρωπος) διαβάζονται και σήμερα ως από τα πλέον επίκαιρα, επιδραστικά και κλασικά τής κριτικής στον Δυτικό Πολιτισμό.
Τρίτον, το ότι οι χίππυς αμφισβήτησαν κάποιες πλευρές του Δυτικού Πολιτισμού δεν τους καθιστά απαραιτήτως αντιδυτικούς, ή μή δυτικούς, ή αντιδιαφωτιστές (= μεσαιωνικούς σκοταδιστές, μουτζαχεντίν, ταλιμπάν, τζιχαντιστές κλπ.). Το ίδιο ισχύει και για το γεγονός ότι στράφηκαν κάποια στιγμή προς την Ανατολή για εναλλακτικά υπαρξιακά ερεθίσματα, ή το ότι πειραματίστηκαν με τα ψυχότροπα. Τα στεγανά μεταξύ των πολιτισμών υπάρχουν, αλλά κάποιες φορές δεν είναι τόσο απόλυτα όσο νομίζουν κάποιοι. Π.χ. ο αποκληθείς "σκοτεινός" Ηράκλειτος και ο μυστικιστής Πυθαγόρας είχαν τα σύγχρονα (τότε) αντίστοιχά τους στην Ινδία (και όχι μόνο). Επίσης το φιλοσοφικό ιδανικό του Αναζητητή, που τόσο επιτυχημένα έχει αναπαραστήσει στο μυθιστόρημα (και σημείο αναφοράς του underground) Σιντάρτα, ο Χέρμαν Έσσε, έχει τα ανάλογά του στην κλασική, ελληνιστική και ρωμαϊκή περίοδο (Κυνικοί, Επικούρειοι, Στωικοί κ.α.). Ο υπαρξιακός και φιλοσοφικός στόχος που αναζήτησαν οι χίππυς στην Ινδία ή στο Θιβέτ, είναι κάτι πανανθρώπινο και διαχρονικό χωρίς "ανατολικές" ή "δυτικές" πολιτισμικές "πατέντες" και "αποκλειστικότητες". Σχετικά με το γιατί ειδικά οι χίππυς δεν το αναζήτησαν απευθείας στην Ελλάδα (όπου θα το έβρισκαν στην -πολιτισμική- γλώσσα τους), αλλά πήγαν ... μέσω Ινδίας, ας όψεται η -τότε- απωθητικά σχολαστική εκπαίδευση στα σχολεία της Δύσης. Πέραν αυτού όμως, το underground δεν την "έψαξε" μόνο με την Ινδία, αλλά εξίσου και με την αντίστοιχη σύγχρονη δυτική αναζήτηση: απόδειξη η underground δημοτικότητα "αιρετικών" ψυχαναλυτών, όπως ο Βίλελμ Ράιχ, ο Νταίηβιντ Κούπερ, ή ο Ρόναλντ Λαίνγκ ("αντιδυτική" και η Ψυχανάλυση;).
Το ίδιο υπερπολιτισμική και διαχρονική είναι η -λελογισμένη ή τελετουργική- χρήση ψυχοτρόπων ουσιών: τη συναντούμε στην αρχαία Ελλάδα (βακχικά όργια, Ελευσίνεια Μυστήρια κ.α.), στην Ινδία, τη Λατινική Αμερική, παντού. Επομένως το ότι οι χίππυς πειραματίστηκαν (έστω κι αν το έκαναν αδέξια, καταχρηστικά και με ολέθρια αποτελέσματα) με τα ψυχότροπα, δεν επαρκεί για να στοιχειοθετηθεί κατηγορία "αντιδυτικισμού". Επίσης, χρήση ψυχοτρόπων στον δυτικό κόσμο (όπως και παντού αλλού) γινόταν ανέκαθεν και για ψυχοθεραπευτικούς σκοπούς: π. χ. στην Οδύσσεια (Δ' 220-221), η Ελένη προσφέρει ένα οπιούχο ("νηπενθές") στον Τηλέμαχο, για να καταπολεμήσει την κατάθλιψή του για τον αγνοούμενο πατέρα του. Επιπλέον, η ψυχεδελική οπτική κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού, μια και έχει σφραγίσει ένα μεγάλο μέρος του όγκου της λογοτεχνικής του παραγωγής. Μάλιστα στην πρόσφατη εποχή έχουμε εξ' ολοκλήρου ψυχεδελικά έργα, όπως η περίφημη Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Λιούις Κάρολ (1865), ή άλλα όπως των Φρήντριχ Νίτσε και Χέρμαν Έσσε ("προφητών" του underground των '60s) όπου τα όρια μεταξύ ψυχεδέλειας και "πραγματικότητας" είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτα. Αντιδυτικοί οι Νίτσε και Έσσε; Αντιδυτικός ο Όμηρος και οι ιδρυτές του Δυτικού Πολιτισμού αρχαίοι έλληνες; Ή μήπως επίδειξη ασχετοσύνης από σταλινικούς μουσικοδημοσιογράφους;
Όπως έχει επισημάνει κι ο Καστοριάδης, αυτό που διαφοροποιεί τη Δύση από την Ανατολή (τα "στεγανά" μεταξύ πολιτισμών που λέγαμε) είναι η συνεχής αυτοαμφισβήτηση και ο επαναπροσδιορισμός των συλλογικών φαντασιακών σημασιών που υπήρχε ανέκαθεν στην πρώτη, οι εσωτερικές (πνευματικές, κοινωνικές κλπ.) συγκρούσεις της και, εν τέλει, η ύπαρξη σε αυτήν Κοινωνικής Ιστορίας (αντί για την εντυπωσιακή στατικότητα των ανατολικών κοινωνιών, τουλάχιστον μέχρι τον 19ο αιώνα). Το ότι οι χίππυς, όπως και τόσοι άλλοι στο παρελθόν του Δυτικού Πολιτισμού, τον αμφισβήτησαν και συγκρούστηκαν με ορισμένες κατεστημένες πλευρές του, δεν αποτελεί ένδειξη "αντιδυτικότητας", ή μή δυτικότητας, ή "αντιδιαφωτιστικότητάς" τους, αλλά το εντελώς αντίθετο.
Αν υπήρξε κάτι αντιδυτικό στον Δυτικό Πολιτισμό, αυτό είναι ο φασισμός σε όλες τις εφαρμοσμένες ιστορικές εκδοχές του (χριστιανισμός, σιωνισμός, ναζισμός, μπολσεβικισμός και λοιπές ιουδαιογενείς, χιλιαστικές και ανορθολογικές θεωρήσεις της ζωής και της Ιστορίας)
Τέταρτον, όσοι μιλούν περί "αποτυχίας" της ροκ, μάλλον ήσαν αλλού (π.χ. σε τίποτα ανέραστα κομματικά μαντριά) όταν αυτή μεσουρανούσε (δηλαδή στο διάστημα 1955-1993, περίπου). Σε τί απέτυχε (!) η ροκ ως φαινόμενο; Δεν ταρακούνησε τον πλανήτη; Δεν σφράγισε τη μουσική εξέλιξη των επομένων δύο τουλάχιστον αιώνων; Δεν άφησε την πολιτισμική "υπογραφή" της, εκτός από τη μουσική, στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο; Δεν αποτέλεσε γνήσια πολιτιστική επανάσταση (όπως π.χ. η Αναγέννηση και ο Ρομαντισμός); Σαν τέτοια, δεν εκπλήρωσε και με το παραπάνω τον όρο που ορίζει την πολιτιστική επανάσταση ως την "ψυχοθεραπεία μιας κουλτούρας" (βλ. Λούις Ραθιονέρο, Οι Φιλοσοφίες του Underground); Ως η πρώτη παγκόσμια επανάσταση της Ιστορίας, δεν άλλαξε προς το καλύτερο την οπτική και τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων; Δεν εκδηλώθηκε ως το επιδραστικότερο πολιτισμικό, κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο της Μετανεωτερικότητας; Δεν έδωσε ορόσημα, όπως ένα Σικάγο, ένα Μπέρκλεϋ, ένα Κολούμπια, ένα Κεντ, έναν Μάη, ή χιλιάδες άλλες "άγνωστες" εξεγέρσεις (ακόμα και στην ανατολική Ευρώπη), για τα οποία συζητάμε μέχρι σήμερα; Ήταν ... απολίτικες εκδηλώσεις όλες αυτές; Ή μήπως ήταν άνευ πολιτικών (και άλλων) κινδύνων για το καθεστώς ο επανανακαλυφθείς ευδαιμονισμός τής χίππικης κουλτούρας; Δηλαδή τί έπρεπε να κάνει το ροκ για να του αναγνωρίσουν οι διάφοροι κομματικά μαντρωμένοι ότι ... "πολιτικοποιήθηκε"; Να ιδρύσει πολιτικό κόμμα; Ποιός; Ένα κίνημα που έφτυνε τα κόμματα και τους "καθοδηγητές"; Ή μήπως να προσχωρήσει... στην Κομμουνιστική Διεθνή;(!)
"Απέτυχε" το underground επειδή δεν "κατάφερε" να κινητοποιήσει τούς, ενσωματωμένους στο Σύστημα, εκμεταλλευόμενους (το μεγαλύτερο αντεπαναστατικό πλεονέκτημα της λεγόμενης "Κοινωνίας τής Αφθονίας"); "Απέτυχε" επειδή δεν απέτρεψε την ευρεία μικροαστικοποίηση των εκμεταλλευομένων και επειδή αυτοί είχαν -και έχουν- πάψει να αποτελούν το λεγόμενο συλλογικό Επαναστατικό Υποκείμενο (γεγονός, που άλλωστε είχε επισημάνει και ο Μαρκούζε στον Μονοδιάστατο Άνθρωπο το 1964 και γι΄αυτό κατηγορείται μέχρι και σήμερα από τους παραδοσιακούς μαρξιστές σαν ρεβιζιονιστής και αποστάτης του μαρξισμού); Και τί να έκανε το underground με το ποίμνιο των μικροαστικοποιημένων εκμεταλλευομένων; Να έφτιαχνε ... "επαναστατικό" στρατό και να επιστράτευε το κοπάδι διά της γνωστής σταλινικής (ή αστικής) βίας; Δηλαδή να έφτιαχνε με το ζόρι "Επαναστατικό" Υποκείμενο; Ή μήπως "απέτυχε" το underground επειδή δεν σέρβιρε στο κοπάδι ετοιματζίδικες λύσεις και απόλυτες "αλήθειες", αλλά, αντίθετα, τού έδειξε τον δύσκολο δρόμο;
"Απέτυχε" το underground επειδή δεν ακολούθησε τη λενινιστική μέθοδο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"; Και ποιός πέτυχε; Ο ... μπολσεβικισμός, που την εφάρμοσε στυγνά και κατά γράμμα;
"Απέτυχε" το underground επειδή κατάφερε στα '60s να βάλει τα σωστά ζητήματα στο τραπέζι και επειδή καταφέρνει να τα κρατάει και σήμερα ανοιχτά απέναντι στον επελαύνοντα νεοφιλελευθεροφασισμό; Και ποιός θα κάνει απολογισμό τού underground; Οι απανταχού κακιασμένες γεροντοκόρες τρισεγγόνες του Μαρξ, σαν τους Κάστρο και Ζίζεκ (που ούτε εκείνος θα ήθελε να τις βλέπει); Ή οι γραφικοί σταλινικοί μουσικοδημοσιογράφοι της Ελλαδίτσας;
Ή μήπως "απέτυχε" η ροκ ως φαινόμενο επειδή ... δεν έλυσε όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας;
Πόσο γραφικός πρέπει να είναι κάποιος για να τσαμπουνάει τέτοια αντι-ιστορικά και χιλιαστικής νοοτροπίας μπουρδολογήματα...
Γαλλία, Μάιος 1968
Όσο για τα ε' και στ', είναι τόσο φαιδρά που, βέβαια, δεν θα μπω στη διαδικασία ν' ασχοληθώ.
Σε επόμενες προβολές της ταινίας, ας φροντίσει κάποιος να κληθεί ο εν λόγω σταλινικός μουσικοκριτικός (και -γιατί όχι;- ταινιοκριτικός) για να δώσει τα ... φώτα του στους "αναρχοφασίστες" που θα τη (ξανα)δούν.
Θα κλείσω όμως αναπτύσσοντας έναν απολύτως εύστοχο παραλληλισμό, τον οποίο έκανε ο σχολιαστής Γιεγιές, με μερικούς "άντρες" που δεν μπορούν να συνευρεθούν με μια γυναίκα (όσο κι αν αυτή τους αρέσει) αν πρώτα δεν τη χτυπήσουν. Αυτό ίσχυε σε κάθε περίπτωση για τους ανέραστους χριστιανούς "Πατέρες", που αν και ήσαν ενοχικά καταγοητευμένοι από την "ειδωλολατρική" Ελλάδα, τούς ήταν αδύνατον να το παραδεχθούν. Έτσι, όταν ήσαν αναγκασμένοι να καταπιαστούν με τον πολιτισμό της, τον μείωναν, τον παραχάρασαν, τον αλλοίωναν, τον κατέστρεφαν, και γενικώς έβγαζαν όλον τους τον κομπλεξισμό απέναντι σε κάτι που τους ξεπερνούσε απελπιστικά. Έτσι οι αρχαίοι συγγραφείς, καλλιτέχνες, επιστήμονες κλπ. έφτασαν σε μας παρεξηγημένοι, παραχαραγμένοι, διαστρεβλωμένοι, συκοφαντημένοι, θανάσιμα κακοποιημένοι, αποδεκατισμένοι και εξευτελισμένοι (π.χ. δήθεν έκφυλοι κλπ.). Σήμερα όμως, αφού δεν απειλείται πια από την "ειδωλολατρεία", ο χριστιανικός ταλιμπανισμός "εξυμνεί" -υποτιμητικά και αφ' υψηλού- τον ελληνικό πολιτισμό, ως δήθεν έναν από τους ... προδρόμους του (λες και οι αρχαίοι δεν μπορούν να σταθούν από μόνοι τους, παρά μόνο σαν πολιτισμικά παρανυφάκια του χριστιανικού σκοταδισμού).
Τα ίδια έκαναν και κάνουν με τη ροκ κάποιοι επίγονοι των χριστιανών. Αφού (ως άλλοι χριστιανοί "Πατέρες") την πολέμησαν λυσσαλέα στις δεκαετίες που η ροκ δημιουργούσε Κοινωνική Ιστορία, αφού επί δεκαετίες είχαν υποχρεωθεί στη θέση του λιγούρη παθητικού θεατή της (όπως οι χριστιανοί που γούσταραν -και γουστάρουν- ανομολόγητα την "ειδωλολατρεία"), αφού τη ζήλεψαν και τη φθόνησαν με τον πιο γεροντοκορίστικο χριστιανικό τρόπο (γιατί ήσαν πολύ "λίγοι" γι΄αυτήν), σήμερα (που η ροκ έχει χάσει φυσιολογικά και αναμενόμενα την ορμή της, και -θεωρούν ότι- έχει κατέβει στο "ύψος" τους), προσπαθούν εκ του ασφαλούς να την οικειοποιηθούν (=παραχαράξουν) υποβαθμίζοντας έντεχνα τήν ιστορική σημασία της (ώστε να "αναδείξουν" την ανύπαρκτη δική τους).
Ο Διαφωτισμός μπορεί να πέρασε από τον δυτικό κόσμο αλλά όχι από τη ελληνοχριστιανική (δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη) (β)ρωμηοσύνη. Όπως επισημαίνει ο Κώστας Κατσάπης (Το "Πρόβλημα Νεολαία") η δεξιόστροφη (β)ρωμηοσύνη εξέλαβε την "εισβολή" στην Ελλάδα δυτικών πολιτισμικών αγαθών (όπως π.χ. η ροκ μουσική και ό,τι αυτή εξέφραζε) ως συνέχιση τής σύγκρουσης μεταξύ Διαφωτισμού και Βυζαντινισμού (από τον 18ο και 19ο αιώνα). Αλλά και η αριστερόστροφη (β)ρωμηοσύνη δεν πήγε πίσω... Η κατάμαυρη μεσαιωνική μούχλα έπνιγε -και πνίγει- το τελευταίο βυζαντινό απολειφάδι τού πλανήτη. Κι ας κατηγορούν κάποιοι γραφικοί εγχώριοι δυτικοφοβικοί σωβινιστές τούς χίππυς... ως "αντιδιαφωτιστές" (άλλοι βρωμηοί πάλι, κατηγορούν τον Διαφωτισμό ως... "Φωταδισμό"). Ίσως τελικά να έκανε καλό σε όλες αυτές τις άκαμπτες σιδεροκαρούτες, αν έστριβαν καμμιά "γραβάτα"...
Ως βρυκολακιασμένοι επανακάμψαντες χριστιανοί "Πατέρες", πολέμησαν λυσσαλέα και κομπλεξικά (αφού ανομολόγητα τη γούσταραν) τη ροκ όταν έκανε και στην Ελλάδα τον διαφωτισμό της (η ροκ, όχι ... οι Μαστοράκηδες). Π.χ. στα '50s και στα '60s μηρύκαζαν δουλικά την αντι-ροκ, αντινεολαιΐστικη και αντιδυτική ρητορεία της ελληνοχριστινιακής δεξιάς. Ενώ στα '80s (με διπροσωπεία αντάξια των χριστιανών "Πατέρων", που επικαλούντο τους έλληνες συγγραφείς ενώ την ίδια στιγμή τους σκυλόβριζαν), καλούσαν για "μοντερνομόστρα" κάποιο ροκ γκρουπάκι στις κομματικές φιέστες τους, ενώ τα έντυπα τους (Ριζοσπάστης, Οδηγητής κλπ.) έσερναν τα εξ' αμάξης στη ροκ και τους ροκάδες. Και σήμερα που νιώθουν πλέον λιγότερο απειλημένοι ανταγωνιστικά απ' τη ροκ, εξακολουθούν να τη γουστάρουν, ίσως λίγο πιο "φωναχτά" (αφού ... το επιτρέπει πλέον και το κόμμα) αλλά όχι λιγότερο ενοχικά και απωθημένα. Kαι γι' αυτό συνεχίζουν να την πολεμούν εξίσου κομπλεξικά. Μόνο που αυτό το κάνουν, όχι πλέον βρίζοντας (σαν τους παλιούς χριστιανούς "Πατέρες"), αλλά με τον αφ' υψηλού τρόπο των σημερινών χριστιανών, δηλαδή προσπαθώντας να την εξευτελίσουν "διακριτικά" (αν και όχι λιγότερο εμφανώς): "έλα μωρέ, καλή ήταν τελικά κι η ροκ, αλλά όχι ολοκληρωμένη άποψη (...) σαν τη -σταλινική- Απόλυτη Αλήθεια μας".
Ναι, μερικοί είναι τόσο κομπλεξικοί που δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι τους αρέσει μια γυναίκα και τόσο διεστραμμένοι που δεν μπορεί να τους "σηκωθεί" χωρίς να τη χτυπήσουν. Ας τους πληροφορήσουμε όμως ότι η "κυρία" παραμένει το ίδιο εκλεκτική, όπως τότε που τους έφτυνε. Και ότι συνεχίζει να τους φτύνει. Και τα "χτυπήματα" που -νομίζουν ότι- τής δίνουν δεν είναι παρά φαντασιώσεις τής εξηκονταετούς μαλακίας που συνεχίζουν να "χτυπάνε" αλύπητα με την πάρτη της.
Θ.Λ.
ΥΓ 1. Στην ίδια "διατριβή" δείτε και την "διακριτικά" προσβλητική "απάντηση" τού εκτεθειμένου σταλινικού ξερόλα στον πανεπιστημιακό Κώστα Κατσάπη (συγγραφέα δύο εξαιρετικών βιβλίων για το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα).
ΥΓ 2. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο εν λόγω γραφικός θαυμαστής της Βόρειας Κορέας, αν και βγάζει το ψωμί του από την επαγγελματική "ενασχόλησή" του με τη δυτική μουσική (δηλαδή και απ' την "αποτυχημένη" ροκ), δεν χάνει ευκαιρία να βρίζει τη Δύση και τους δυτικούς λαούς...
Διάσημο "αντιδιαφωτιστικό", "αντιδυτικό" και "ανορθολογικό" στιγμιότυπο από την "αναρχοφασιστική" ταινία (κατά ... τον κορυφαίο εν Ελλάδι μουσικοδημοσιογράφο) Easy Rider.
Δείτε επίσης:
-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΚ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (και πέντε πράγματα που έχω καταλάβει σχετικά με αυτό).
-ΟΤΑΝ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΑ "ΕΠΑΙΡΝΕ" ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ.
-Κώστας Κατσάπης, Το ροκ πολεμήθηκε και από την αριστερά (συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, 10 Δεκεμβρίου 2009).
-Κώστας Κατσάπης, Ήχοι και απόηχοι: Κοινωνική Ιστορία του ροκ εντ ρολ φαινομένου στην Ελλάδα, 1956-1967, εκδόσεις Ι.Α.Ε.Ν., Αθήνα 2007 (κατέβασμα όλου του βιβλίου από εδώ). Ειδικότερα στις σελίδες 245-268 μπορείτε να διαβάσετε για τον τρόπο που αντιμετώπισαν τη ροκ και τη τζαζ τα σταλινικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης.
-Κώστας Κατσάπης, Το "Πρόβλημα Νεολαία" - Μοντέρνοι νέοι, παράδοση και αμφισβήτηση στη μεταπολεμική Ελλάδα, 1964-1974, εκδόσεις Απρόβλεπτες, Αθήνα 2013.
-Φόρος τιμής στον Χέρμπερτ Μαρκούζε.
Όπως έχει επισημάνει κι ο Καστοριάδης, αυτό που διαφοροποιεί τη Δύση από την Ανατολή (τα "στεγανά" μεταξύ πολιτισμών που λέγαμε) είναι η συνεχής αυτοαμφισβήτηση και ο επαναπροσδιορισμός των συλλογικών φαντασιακών σημασιών που υπήρχε ανέκαθεν στην πρώτη, οι εσωτερικές (πνευματικές, κοινωνικές κλπ.) συγκρούσεις της και, εν τέλει, η ύπαρξη σε αυτήν Κοινωνικής Ιστορίας (αντί για την εντυπωσιακή στατικότητα των ανατολικών κοινωνιών, τουλάχιστον μέχρι τον 19ο αιώνα). Το ότι οι χίππυς, όπως και τόσοι άλλοι στο παρελθόν του Δυτικού Πολιτισμού, τον αμφισβήτησαν και συγκρούστηκαν με ορισμένες κατεστημένες πλευρές του, δεν αποτελεί ένδειξη "αντιδυτικότητας", ή μή δυτικότητας, ή "αντιδιαφωτιστικότητάς" τους, αλλά το εντελώς αντίθετο.
Αν υπήρξε κάτι αντιδυτικό στον Δυτικό Πολιτισμό, αυτό είναι ο φασισμός σε όλες τις εφαρμοσμένες ιστορικές εκδοχές του (χριστιανισμός, σιωνισμός, ναζισμός, μπολσεβικισμός και λοιπές ιουδαιογενείς, χιλιαστικές και ανορθολογικές θεωρήσεις της ζωής και της Ιστορίας)
Τέταρτον, όσοι μιλούν περί "αποτυχίας" της ροκ, μάλλον ήσαν αλλού (π.χ. σε τίποτα ανέραστα κομματικά μαντριά) όταν αυτή μεσουρανούσε (δηλαδή στο διάστημα 1955-1993, περίπου). Σε τί απέτυχε (!) η ροκ ως φαινόμενο; Δεν ταρακούνησε τον πλανήτη; Δεν σφράγισε τη μουσική εξέλιξη των επομένων δύο τουλάχιστον αιώνων; Δεν άφησε την πολιτισμική "υπογραφή" της, εκτός από τη μουσική, στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο; Δεν αποτέλεσε γνήσια πολιτιστική επανάσταση (όπως π.χ. η Αναγέννηση και ο Ρομαντισμός); Σαν τέτοια, δεν εκπλήρωσε και με το παραπάνω τον όρο που ορίζει την πολιτιστική επανάσταση ως την "ψυχοθεραπεία μιας κουλτούρας" (βλ. Λούις Ραθιονέρο, Οι Φιλοσοφίες του Underground); Ως η πρώτη παγκόσμια επανάσταση της Ιστορίας, δεν άλλαξε προς το καλύτερο την οπτική και τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων; Δεν εκδηλώθηκε ως το επιδραστικότερο πολιτισμικό, κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο της Μετανεωτερικότητας; Δεν έδωσε ορόσημα, όπως ένα Σικάγο, ένα Μπέρκλεϋ, ένα Κολούμπια, ένα Κεντ, έναν Μάη, ή χιλιάδες άλλες "άγνωστες" εξεγέρσεις (ακόμα και στην ανατολική Ευρώπη), για τα οποία συζητάμε μέχρι σήμερα; Ήταν ... απολίτικες εκδηλώσεις όλες αυτές; Ή μήπως ήταν άνευ πολιτικών (και άλλων) κινδύνων για το καθεστώς ο επανανακαλυφθείς ευδαιμονισμός τής χίππικης κουλτούρας; Δηλαδή τί έπρεπε να κάνει το ροκ για να του αναγνωρίσουν οι διάφοροι κομματικά μαντρωμένοι ότι ... "πολιτικοποιήθηκε"; Να ιδρύσει πολιτικό κόμμα; Ποιός; Ένα κίνημα που έφτυνε τα κόμματα και τους "καθοδηγητές"; Ή μήπως να προσχωρήσει... στην Κομμουνιστική Διεθνή;(!)
"Απέτυχε" το underground επειδή δεν "κατάφερε" να κινητοποιήσει τούς, ενσωματωμένους στο Σύστημα, εκμεταλλευόμενους (το μεγαλύτερο αντεπαναστατικό πλεονέκτημα της λεγόμενης "Κοινωνίας τής Αφθονίας"); "Απέτυχε" επειδή δεν απέτρεψε την ευρεία μικροαστικοποίηση των εκμεταλλευομένων και επειδή αυτοί είχαν -και έχουν- πάψει να αποτελούν το λεγόμενο συλλογικό Επαναστατικό Υποκείμενο (γεγονός, που άλλωστε είχε επισημάνει και ο Μαρκούζε στον Μονοδιάστατο Άνθρωπο το 1964 και γι΄αυτό κατηγορείται μέχρι και σήμερα από τους παραδοσιακούς μαρξιστές σαν ρεβιζιονιστής και αποστάτης του μαρξισμού); Και τί να έκανε το underground με το ποίμνιο των μικροαστικοποιημένων εκμεταλλευομένων; Να έφτιαχνε ... "επαναστατικό" στρατό και να επιστράτευε το κοπάδι διά της γνωστής σταλινικής (ή αστικής) βίας; Δηλαδή να έφτιαχνε με το ζόρι "Επαναστατικό" Υποκείμενο; Ή μήπως "απέτυχε" το underground επειδή δεν σέρβιρε στο κοπάδι ετοιματζίδικες λύσεις και απόλυτες "αλήθειες", αλλά, αντίθετα, τού έδειξε τον δύσκολο δρόμο;
"Απέτυχε" το underground επειδή δεν ακολούθησε τη λενινιστική μέθοδο "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"; Και ποιός πέτυχε; Ο ... μπολσεβικισμός, που την εφάρμοσε στυγνά και κατά γράμμα;
"Απέτυχε" το underground επειδή κατάφερε στα '60s να βάλει τα σωστά ζητήματα στο τραπέζι και επειδή καταφέρνει να τα κρατάει και σήμερα ανοιχτά απέναντι στον επελαύνοντα νεοφιλελευθεροφασισμό; Και ποιός θα κάνει απολογισμό τού underground; Οι απανταχού κακιασμένες γεροντοκόρες τρισεγγόνες του Μαρξ, σαν τους Κάστρο και Ζίζεκ (που ούτε εκείνος θα ήθελε να τις βλέπει); Ή οι γραφικοί σταλινικοί μουσικοδημοσιογράφοι της Ελλαδίτσας;
Ή μήπως "απέτυχε" η ροκ ως φαινόμενο επειδή ... δεν έλυσε όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας;
Πόσο γραφικός πρέπει να είναι κάποιος για να τσαμπουνάει τέτοια αντι-ιστορικά και χιλιαστικής νοοτροπίας μπουρδολογήματα...
Γαλλία, Μάιος 1968
Όσο για τα ε' και στ', είναι τόσο φαιδρά που, βέβαια, δεν θα μπω στη διαδικασία ν' ασχοληθώ.
Σε επόμενες προβολές της ταινίας, ας φροντίσει κάποιος να κληθεί ο εν λόγω σταλινικός μουσικοκριτικός (και -γιατί όχι;- ταινιοκριτικός) για να δώσει τα ... φώτα του στους "αναρχοφασίστες" που θα τη (ξανα)δούν.
Θα κλείσω όμως αναπτύσσοντας έναν απολύτως εύστοχο παραλληλισμό, τον οποίο έκανε ο σχολιαστής Γιεγιές, με μερικούς "άντρες" που δεν μπορούν να συνευρεθούν με μια γυναίκα (όσο κι αν αυτή τους αρέσει) αν πρώτα δεν τη χτυπήσουν. Αυτό ίσχυε σε κάθε περίπτωση για τους ανέραστους χριστιανούς "Πατέρες", που αν και ήσαν ενοχικά καταγοητευμένοι από την "ειδωλολατρική" Ελλάδα, τούς ήταν αδύνατον να το παραδεχθούν. Έτσι, όταν ήσαν αναγκασμένοι να καταπιαστούν με τον πολιτισμό της, τον μείωναν, τον παραχάρασαν, τον αλλοίωναν, τον κατέστρεφαν, και γενικώς έβγαζαν όλον τους τον κομπλεξισμό απέναντι σε κάτι που τους ξεπερνούσε απελπιστικά. Έτσι οι αρχαίοι συγγραφείς, καλλιτέχνες, επιστήμονες κλπ. έφτασαν σε μας παρεξηγημένοι, παραχαραγμένοι, διαστρεβλωμένοι, συκοφαντημένοι, θανάσιμα κακοποιημένοι, αποδεκατισμένοι και εξευτελισμένοι (π.χ. δήθεν έκφυλοι κλπ.). Σήμερα όμως, αφού δεν απειλείται πια από την "ειδωλολατρεία", ο χριστιανικός ταλιμπανισμός "εξυμνεί" -υποτιμητικά και αφ' υψηλού- τον ελληνικό πολιτισμό, ως δήθεν έναν από τους ... προδρόμους του (λες και οι αρχαίοι δεν μπορούν να σταθούν από μόνοι τους, παρά μόνο σαν πολιτισμικά παρανυφάκια του χριστιανικού σκοταδισμού).
Τα ίδια έκαναν και κάνουν με τη ροκ κάποιοι επίγονοι των χριστιανών. Αφού (ως άλλοι χριστιανοί "Πατέρες") την πολέμησαν λυσσαλέα στις δεκαετίες που η ροκ δημιουργούσε Κοινωνική Ιστορία, αφού επί δεκαετίες είχαν υποχρεωθεί στη θέση του λιγούρη παθητικού θεατή της (όπως οι χριστιανοί που γούσταραν -και γουστάρουν- ανομολόγητα την "ειδωλολατρεία"), αφού τη ζήλεψαν και τη φθόνησαν με τον πιο γεροντοκορίστικο χριστιανικό τρόπο (γιατί ήσαν πολύ "λίγοι" γι΄αυτήν), σήμερα (που η ροκ έχει χάσει φυσιολογικά και αναμενόμενα την ορμή της, και -θεωρούν ότι- έχει κατέβει στο "ύψος" τους), προσπαθούν εκ του ασφαλούς να την οικειοποιηθούν (=παραχαράξουν) υποβαθμίζοντας έντεχνα τήν ιστορική σημασία της (ώστε να "αναδείξουν" την ανύπαρκτη δική τους).
Ο Διαφωτισμός μπορεί να πέρασε από τον δυτικό κόσμο αλλά όχι από τη ελληνοχριστιανική (δεξιόστροφη ή αριστερόστροφη) (β)ρωμηοσύνη. Όπως επισημαίνει ο Κώστας Κατσάπης (Το "Πρόβλημα Νεολαία") η δεξιόστροφη (β)ρωμηοσύνη εξέλαβε την "εισβολή" στην Ελλάδα δυτικών πολιτισμικών αγαθών (όπως π.χ. η ροκ μουσική και ό,τι αυτή εξέφραζε) ως συνέχιση τής σύγκρουσης μεταξύ Διαφωτισμού και Βυζαντινισμού (από τον 18ο και 19ο αιώνα). Αλλά και η αριστερόστροφη (β)ρωμηοσύνη δεν πήγε πίσω... Η κατάμαυρη μεσαιωνική μούχλα έπνιγε -και πνίγει- το τελευταίο βυζαντινό απολειφάδι τού πλανήτη. Κι ας κατηγορούν κάποιοι γραφικοί εγχώριοι δυτικοφοβικοί σωβινιστές τούς χίππυς... ως "αντιδιαφωτιστές" (άλλοι βρωμηοί πάλι, κατηγορούν τον Διαφωτισμό ως... "Φωταδισμό"). Ίσως τελικά να έκανε καλό σε όλες αυτές τις άκαμπτες σιδεροκαρούτες, αν έστριβαν καμμιά "γραβάτα"...
Ως βρυκολακιασμένοι επανακάμψαντες χριστιανοί "Πατέρες", πολέμησαν λυσσαλέα και κομπλεξικά (αφού ανομολόγητα τη γούσταραν) τη ροκ όταν έκανε και στην Ελλάδα τον διαφωτισμό της (η ροκ, όχι ... οι Μαστοράκηδες). Π.χ. στα '50s και στα '60s μηρύκαζαν δουλικά την αντι-ροκ, αντινεολαιΐστικη και αντιδυτική ρητορεία της ελληνοχριστινιακής δεξιάς. Ενώ στα '80s (με διπροσωπεία αντάξια των χριστιανών "Πατέρων", που επικαλούντο τους έλληνες συγγραφείς ενώ την ίδια στιγμή τους σκυλόβριζαν), καλούσαν για "μοντερνομόστρα" κάποιο ροκ γκρουπάκι στις κομματικές φιέστες τους, ενώ τα έντυπα τους (Ριζοσπάστης, Οδηγητής κλπ.) έσερναν τα εξ' αμάξης στη ροκ και τους ροκάδες. Και σήμερα που νιώθουν πλέον λιγότερο απειλημένοι ανταγωνιστικά απ' τη ροκ, εξακολουθούν να τη γουστάρουν, ίσως λίγο πιο "φωναχτά" (αφού ... το επιτρέπει πλέον και το κόμμα) αλλά όχι λιγότερο ενοχικά και απωθημένα. Kαι γι' αυτό συνεχίζουν να την πολεμούν εξίσου κομπλεξικά. Μόνο που αυτό το κάνουν, όχι πλέον βρίζοντας (σαν τους παλιούς χριστιανούς "Πατέρες"), αλλά με τον αφ' υψηλού τρόπο των σημερινών χριστιανών, δηλαδή προσπαθώντας να την εξευτελίσουν "διακριτικά" (αν και όχι λιγότερο εμφανώς): "έλα μωρέ, καλή ήταν τελικά κι η ροκ, αλλά όχι ολοκληρωμένη άποψη (...) σαν τη -σταλινική- Απόλυτη Αλήθεια μας".
Ναι, μερικοί είναι τόσο κομπλεξικοί που δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι τους αρέσει μια γυναίκα και τόσο διεστραμμένοι που δεν μπορεί να τους "σηκωθεί" χωρίς να τη χτυπήσουν. Ας τους πληροφορήσουμε όμως ότι η "κυρία" παραμένει το ίδιο εκλεκτική, όπως τότε που τους έφτυνε. Και ότι συνεχίζει να τους φτύνει. Και τα "χτυπήματα" που -νομίζουν ότι- τής δίνουν δεν είναι παρά φαντασιώσεις τής εξηκονταετούς μαλακίας που συνεχίζουν να "χτυπάνε" αλύπητα με την πάρτη της.
Θ.Λ.
ΥΓ 1. Στην ίδια "διατριβή" δείτε και την "διακριτικά" προσβλητική "απάντηση" τού εκτεθειμένου σταλινικού ξερόλα στον πανεπιστημιακό Κώστα Κατσάπη (συγγραφέα δύο εξαιρετικών βιβλίων για το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα).
ΥΓ 2. Είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο εν λόγω γραφικός θαυμαστής της Βόρειας Κορέας, αν και βγάζει το ψωμί του από την επαγγελματική "ενασχόλησή" του με τη δυτική μουσική (δηλαδή και απ' την "αποτυχημένη" ροκ), δεν χάνει ευκαιρία να βρίζει τη Δύση και τους δυτικούς λαούς...
Διάσημο "αντιδιαφωτιστικό", "αντιδυτικό" και "ανορθολογικό" στιγμιότυπο από την "αναρχοφασιστική" ταινία (κατά ... τον κορυφαίο εν Ελλάδι μουσικοδημοσιογράφο) Easy Rider.
Δείτε επίσης:
-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΚ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (και πέντε πράγματα που έχω καταλάβει σχετικά με αυτό).
-ΟΤΑΝ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΤΑ "ΕΠΑΙΡΝΕ" ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ.
-Κώστας Κατσάπης, Το ροκ πολεμήθηκε και από την αριστερά (συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία, 10 Δεκεμβρίου 2009).
-Κώστας Κατσάπης, Ήχοι και απόηχοι: Κοινωνική Ιστορία του ροκ εντ ρολ φαινομένου στην Ελλάδα, 1956-1967, εκδόσεις Ι.Α.Ε.Ν., Αθήνα 2007 (κατέβασμα όλου του βιβλίου από εδώ). Ειδικότερα στις σελίδες 245-268 μπορείτε να διαβάσετε για τον τρόπο που αντιμετώπισαν τη ροκ και τη τζαζ τα σταλινικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης.
-Κώστας Κατσάπης, Το "Πρόβλημα Νεολαία" - Μοντέρνοι νέοι, παράδοση και αμφισβήτηση στη μεταπολεμική Ελλάδα, 1964-1974, εκδόσεις Απρόβλεπτες, Αθήνα 2013.
-Φόρος τιμής στον Χέρμπερτ Μαρκούζε.
Τον αποδόμησες άψογα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την ιστορία, το τελευταίο σχόλιό μου -ανάμεσα στα πολλά που δεν δημοσίευσε- όπου εκτός εαυτού του τα χώνω, κάπως παρορμητικά βέβαια...
--
Ρε βαλκανιοτριτοκοσμικό απολειφάδι της σταλινοκουλτούρας, στη Κεντρική Γαϊδάρα σας επέτρεπαν να διαβάζετε και Μαρκούζε; Από πού έως πού είναι αντιδιαφωτιστής και αντιδυτικός; Από τα αμερικανικα πανεπιστημια στα οποία έκανε καριέρα (και καλώς ο άνθρωπος, αφού του παρείχαν τα μέσα της ελεύθερης σκέψης και της άνευ όρων διατύπωσης άποψης); Στην περίμετρο πολιτικής σκέψης της δύσης δεν ανήκει; Ή μήπως της Σαουδικής Αραβίας;
Πες μας βρε υπήκοε του Ιωάννη Καντακουζηνού, σε τί αντιστρατεύτηκαν τον πυρήνα του δυτικού πολιτισμού που είναι ο ελευθεριακός ορθολογισμός, και την καβάτζα των παροχών του οι περισσότεροι χίππηδες; Στο ότι ο 8-Finger Eddie πήγε στη Γκόα για να ζήσει με τους τόκους των καταθέσεών του στις αμερικάνικες τράπεζες; Στο ότι η παρέα του εγκαταστάθηκε στην Anjuna, να βιώσει απερισπαστη το όνειρο του «τεμπέλη της ευφορης κοιλάδας» εκει που τους επαιρνε ως πολιτιστική ανωτερότητα, εκμεταλλευόμενη τις εισοδηματικές και πολιτισμικές ανισότητες 1ου-3ου κόσμου; Χωρίς να αναμειχθούν ουσιαστικά -παρά σε επίπεδο εξωτισμού- με τον τρόπο ζωής και τη νοοτροπία των Ινδων που γι αυτους παρέμεινα οι "ευτυχισμένοι άγριοι"; Κρατώντας την ασφάλεια της υπεροχης της δυτικης κουλτουρας, βεβαιως-βεβαιως. Μηπως και την ασφάλεια της αμερικανικης πρεσβειας στη Βομβαη, στην αγκαλια της οποιας όλο το χιππαριό κατέφευγε στα δύσκολα; Ειδικά όταν τα έβρισκε σκούρα με τις τοπικές αρχές, οπότε ξέθαβε με ταχυδακτυλουργική ευκολία διαβατήρια και ιθαγένειες.
Και το ροκ, εντός Δύσης απελευθερωτικό πρόσταγμα δεν ήταν; Με τα εργαλεία που παρήγαγε ο Δυτικός πολιτισμός δεν δούλεψε; Και πως τον απαρνήθηκε; Κοινωνικά απελευθερωμένη και οικονομικά ανώτερη "αστική" τάξη δεν επεδίωξαν να γίνουν τα 4 "πιο γνωστα και από τον Χριστό εργατόπαιδα από το Liverpool" ή οι street fighting Stones (του Atlamont μην ξεχνιόμαστε); Για να σου αναφέρω δυο μαζικά "επαναστατικά icons" των 60s.
Και ανάλυσέ μας τι θα πει πολιτικά αναρχοφασίστας, γιατί εγω θυμάμαι πρώτα τον καράβλαχο Αβέρωφ να χρησιμοποιεί τον όρο. Εκτος και αν τον ξαναφρεσκάρατε, εκεί στα Lenin-Reloaded παιχνιδάκια που ασκείστε στον παιδότοπο του Περισσού.
Μ. Π.
Αν κρίνω από τις "απαντήσεις" που δίνει σ' έναν σωρό σχόλια, τα οποία ομολογεί ότι ΔΕΝ δημοσίευσε (παρ' όλο που ο ίδιος προκαλεί να τον αντικρούσουν), αλλά και από το επιπλέον κλείδωμα που έκανε στα σχόλια του "c-box" (βρήκα τρεις επισκέψεις σε αυτή την ανάρτηση από εκεί), μάλλον έχει φάει χοντρό κράξιμο...
ΔιαγραφήΣτο μεταξύ ακούει "Κατσάπης" και καταπίνει δέκα-δέκα τα χαπάκια του:
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/silvio-rodriguez-dylan-beatles-sixties.html?showComment=1460057252219#c5527186125514535235
Εγώ ήμουν αυτός που τού έστειλε σχόλιο με τον σύνδεσμο που δίνεις για το βιβλίο του Κατσάπη. Φυσικά δεν το δημοσίευσε, αλλά, απ' ό,τι φαίνεται βάρεσε "υπερωρίες" εχθές το βράδυ για ν' "απαντήσει".
ΔιαγραφήΣτο μεταξύ άλλαξε και τον τίτλο της "διατριβής" του:
ΔιαγραφήΗΤΑΝ ΤΟ ROCK ANTIΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ; ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ…
Επιπλέον με ... φοβερίζει με το παρακάτω:
"Είναι για ακράτητα γέλια ο παντελώς άσχετος με το ροκ αναρχοφασίστας που… κοιμάται όρθιος. Η μπαρουφολογία του δεν έχει όριο. Θα απαντήσω στο κατωσέντονό του εν καιρώ. Και με το δικό μου τρόπο. Ένα μόνο θα πω, αυτή τη στιγμή, που δείχνει την ποιότητα τού ατόμου – απ’ όλες τις πάντες.
Δεν του αρέσει ο όρος «δημοσιογράφος» του αναρχοφασίστα και θα προσβαλλόταν, λέει, αν τον αποκαλούσαμε έτσι!!
Θα πρέπει κάποιος να του πει του ανεκδιήγητου ψευτοροκά πως όποιος δημοσιεύει τη γνώμη του είναι εν δυνάμει δημοσιογράφος – και πως εγώ δεν κάνω τίποτα διαφορετικότερο απ’ αυτό που κάνει εκείνος. Να λέω την άποψή μου δηλαδή μέσα από ένα ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ blog. Αφήνω το γεγονός πως στη δημοσιογραφία υπάρχουν και πραγματικοί-αληθινοί υπηρέτες της, όπως υπάρχουν σε κάθε δουλειά, σε κάθε λειτούργημα. Με τέτοιες σοφιστείες τής πλάκας είναι διαρθρωμένα τα κείμενα του συγκεκριμένου ρατσιστόμουτρου, που αν ήταν τυπωμένα σε χαρτί δεν θα έκαναν ούτε για να σκουπίσουμε τον κώλο μας."
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/rock-anti.html?showComment=1460093345398#c1878928171084008575
Επίσης, να άλλος ένας που έχει μπερδέψει το "δημοσιογράφος" με το "μπλόγκερ". Του αρέσει να νομίζει ότι ένας δημοσιογράφος που διατηρεί μπλογκ (σχεδόν όλοι πλέον το κάνουν) έγινε αυτομάτως και μπλόγκερ...
Κατ' αρχήν αν ήταν "πραγματικός-αληθινός υπηρέτης της δημοσιογραφίας" θα έδινε και τα στοιχεία (διαδικτυακούς συνδέσμους κλπ.) αυτού εναντίον τού οποίου αναφέρεται (όπως έκανα εγώ που δεν είμαι καν δημοσιογράφος). Δεν θα μιλούσε "στον γάμο του Καραγκιόζη".
Πέραν αυτού, αν ψάξει να βρει πώς όρισε αμίμητα και αμετάκλητα τη δημοσιογραφία ο Μπαλζάκ, ίσως του διαλυθεί η σύγχυση μεταξύ δημοσιογράφων και ανθρώπων που διατυπώνουν δημόσια χωρίς αμοιβή την απόψή τους.
Αν πάντως δεν μπορέσει ούτε έτσι να βγάλει άκρη, ας θυμηθεί ένα γνωστό διαλογικό ανεκδοτάκι των τελευταίων ετών:
Αναρωτιέται κάποιος: "Είμαι δημοσιογράφος ή μπλόγκερ;". Και του απαντά κάποιος άλλος: "Μπλόγκερ. Οι δημοσιογράφοι τα ξέρουν όλα".
Όποιος ασχολείται επιστημονικά με το ροκ, όποιος διαβάζει σχετικά επιστημονικά βιβλία κλπ. είναι "σπουδαρχίδης". Τον μουσικοδημοσιογράφο και τον κνίτη της γειτονιάς σου να ρωτάς γι΄αυτά τα πράγματα.
Διαγραφήhttp://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/silvio-rodriguez-dylan-beatles-sixties.html?showComment=1460057252219#c5527186125514535235
Εδώ βέβαια ισχυρίζεται ότι δεν υπήρξε ποτέ κνίτης
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/silvio-rodriguez-dylan-beatles-sixties.html
Ακόμα κι έτσι να ήταν πάντως, δεν είναι ανάγκη να είσαι κνίτης για να είσαι σταλινικός. Του το επισημαίνει και κάποιος εκεί.
Ο Σταλινισμός, δηλωμένος και αδήλωτος, είναι ποπ στην αριστερά (λενινιστική, τροτσκιστική, μαοϊκή, "ανανεωτική" κλπ): "δεν είναι Κνιτόγιαννης, είναι Κνιτογιαννάκης".
Εξάλλου αν δεν είναι 100% σταλινική προπαγανδιστική τακτική το ότι συνεχίζει να σε "συζητάει" χωρίς να σε κατονομάζει (έστω με έναν σύνδεσμο), τί είναι;
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/rock-anti.html?showComment=1460106610650#c9215515485365671553
@
Διαγραφή"Ο Σταλινισμός, δηλωμένος και αδήλωτος"
Γι' αυτό τοποθέτησα εξ' αρχής το ζήτημα ως: "του εγχώριου σταλινισμού (επίσημου και ανεπίσημου)"
Πω πω πω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάμε ότι ο τύπος βγάζει αφρούς:
"Δεν έγινε απολύτως τίποτα.
Απλώς –και αυτό το γνωρίζουν οι παλιοί αναγνώστες– σπανίως έως ποτέ δεν παραπέμπω σε κείμενα σε blogs (παραπέμπω εννοείται σε βιβλία). Και δεν παραπέμπω ούτε όταν γράφουν καλά λόγια για μένα (φυσικά και δεν θα το έκανα ποτέ αυτό – δεν είμαι ψώνιο). Πόσω μάλλον, τώρα, όταν αλλοιώνουν και διαστρεβλώνουν τις απόψεις μου (κι αυτό είναι το λιγότερο) ή όταν εκφράζουν, κάτω από έναν ψευτο-προοδευτικό μανδύα, αντικοινωνικές/ προδοτικές, φασίζουσες έως και φασιστικές/ναζιστικές απόψεις (γιατί αυτό είναι τρανό ζήτημα).
Κατά τα λοιπά ο καθείς είναι ελεύθερος να γράφει ό,τι σκατά θέλει. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα γίνει το δισκορυχείον «πλατφόρμα» για να περνά τις ανοησίες του."
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/rock-anti.html?showComment=1460111896772#c4384896947293091978
Άσε που κινδυνεύουμε να υποστούμε και δεύτερη "διατριβή" για "κείμενα σε μπλογκς, στα οποία σπανίως έως ποτέ δεν παραπέμπω" (ενώ ούτε να μιλήσει δεν ξέρει).
&
Διαγραφή"σπανίως έως ποτέ δεν παραπέμπω σε κείμενα σε blogs (παραπέμπω εννοείται σε βιβλία)"
"Παραπέμπει μόνο σε βιβλία", που δεν μπορεί καν να διαβάσει τί λένε (παρά μόνο αυτά που ΝΟΜΙΖΕΙ ότι λένε), μόνο και μόνο για να τα διαστρεβλώσει (όπως έκανε με το "ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ" του Κατσάπη).
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html
"Παραπέμπει" μόνο σε βιβλία, αφού αυτά δεν μπορούν να του απαντήσουν. Ή, που αν οι συγγραφείς τους τού κάνουν την τιμή να ασχοληθούν καλόπιστα μαζί του μπαίνοντας στο μπλογκ του, θα το πάρει πάνω του και θα τους αντιμετωπίσει με υφάκι (δηλ. όπως ο κάθε ξερόλας δημοσιογραφίσκος αντιμετωπίζει όποιον μπαίνει στο μέσο του, την εκπομπή του, την εφημερίδα του, το περιοδικό του κλπ.). Έτσι δεν έκανε με τον Κατσάπη;
Και "δεν παραπέμπει" σε μπλόγκερς (που μπορούν να τον αντιμετωπίσουν με τα ίδια "όπλα" - όπως δηλ. το τραβάει ο οργανισμός του).
Κατά τα άλλα δηλώνει και μπλόγκερ, τρομάρα του...
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΙΣΑΙ ΡΕΕΕ!!!
Ο ημιμαθής ξερόλας νομίζει ότι ο Διαφωτισμός ήταν συγκροτημένη ιδεολογία αντί χρονική περίοδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο μεταξύ τα σταλινάκια εκεί πέρα έχουν χάσει τ' αυγά και τα πασχάλια. Σταλινικές γεροντοκόρες σε κατάσταση μεταϋστερικού σοκ: έχουν ανακατέψει Πόππερ με Καστοριάδη, Γνωστικούς με Τζήμερο και τον α/α χώρο με την ΟΑΚΚΕ.
Ό,τι νά 'ναι...
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/rock-anti.html?showComment=1460143552087#c5554662569151823567
ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ
ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΦΩΝΤΑΣ ΤΡΟΥΣΑΣ:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όχι μωρέ, ’ντάξει,. Πλάκα έχει φάση… Ιδίως όταν σκέφτομαι τον Μαρκούζε ν’ αγαλλιάζει με την έλευση του πανκ και τις… μεγάλες αλλαγές που επέφερε αυτό στην κοινωνία!! Ιδίως με τους Nazi-punks, τις σβάστικες κι ολ’ αυτά θα έτριβε τα χέρια του…
Ό,τι μαλακία θέλεις διαβάζεις πια…"
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/rock-anti.html?showComment=1460120101339#c4699858967650145041
Ώστε αυτές ήταν οι αλλαγές που επέφερε το πανκ στην κοινωνία;
Πράγματι ό,τι μαλακία θέλεις διαβάζεις πια...
ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ
Eυτυχώς που δεν κόβει και τα δικά του σχόλια...
ΔιαγραφήΠάντως, με τέτοια φοβερά επιχειρήματα που έχει στο οπλοστάσιό του, τρέμω ήδη στη σκέψη ότι σκοπεύει να μου απαντήσει ("εν καιρώ και με το δικό του τρόπο").
(προηγούμενο σχόλιό μου, που το έσβησα από πιο πάνω και το μετέφερα εδώ που ταριάζει καλύτερα)
@
ΑπάντησηΔιαγραφή"ενώ τα έντυπα τους (Ριζοσπάστης, Οδηγητής κλπ.) έσερναν τα εξ' αμάξης στη ροκ και τους ροκάδες."
(Μεταφέρω από εδώ: http://hypnovatis.blogspot.gr/2013/04/o.html)
Bλ. εμβριθείς αναλύσεις σταλινικών φωστήρων όπως αυτή:"ο λόγος ύπαρξής τους είναι η διάδοση συνηθειών, προτύπων, ή θεωριών που "χρυσώνουν" το χάπι της ροκ μουσικής και τη συνδέουν στενά με μόδες, με είδωλα, με χώρους "διασκέδασης", με μια ολόκληρη προσπάθεια δηλαδή "θεωρητικοποίησης" του ροκ, περάσματος της αντίληψης πως το ροκ είναι κίνημα χειραφέτησης και αντίστασης και συγχρόνως περάσματος ενός συγκεκριμένου "ροκ" τρόπου ζωής στη νεολαία [...] Τα ροκ μουσικά περιοδικά [...] δένουν στενά και με ποικίλους τρόπους το ροκ σαν άκουσμα μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής που υπηρετεί τους σκοπούς της άρχουσας τάξης για τη νεολαία" (Οδηγητής, Ιούλιος 1984).
Ή το άλλο της -σταλινικής τότε- πολιτικής χαμαιλεόντισσας Μαρίας Δαμανάκη: "Η λειτουργικότητα της ροκ-ντίσκο (σ.σ.: η κυρία τα έχει μπερδέψει λίγο...) είναι δοσμένη: Φτηνή ψυχαγωγία, που συμπεριέχει πρότυπα και μηνύματα που δεν βοηθούν στη συμμετοχή των νέων στο κίνημα. Ποιοί κερδίζουν από αυτή τη μουσική, είναι επίσης δοσμένο: Η άρχουσα τάξη, στο βαθμό που καταφέρνει να περάσει μέσ' απ' αυτήν το "μήνυμά" της για αποπροσανατολισμό της νεολαίας, για απομάκρυνσή της από το δρόμο της οργανωμένης πάλης [...] Η ροκ μουσική, από την αρχή της εμφάνισής της στην Ελλάδα μπήκε στην υπηρεσία των εταιρειών δίσκων, σε μια προσπάθεια αντιπαράθεσης με το προοδευτικό ελληνικό τραγούδι. Συνδέθηκε στενά με αντιδραστικά πρότυπα και ξένα στοιχεία, που συνιστούν έναν ορισμένο τρόπο ζωής που εξυπηρετεί την άρχουσα τάξη" (Κομμουνιστική Επιθεώρηση, Φεβρουάριος 1981).
Υπάρχουν πολλά ακόμα: "Το ροκ πάει να επιβληθεί από τις πολυεθνικές εταιρείες δίσκων σαν κυρίαρχη κουλτούρα σ' όλες τις χώρες, εξουδετερώνοντας τα στοιχεία του εθνικο-λαϊκού πολιτισμού, στα μουσικά γούστα και στην καλλιτεχνική δημιουργία, που είναι συστατικά στοιχεία για τη διαμόρφωση της αγωνιστικής συνείδησης της νεολαίας κάθε χώρας" (Οδηγητής, Αύγουστος 8 και 28, 1985).
"Είναι γνωστό ότι η παραγωγή της "τσίχλας ροκ" και άλλων εμπορεύσιμων ηχητικών προϊόντων γίνεται στο εξωτερικό. Εδώ απλώς συναρμολογούνται και συσκευάζονται" (Γιάννης Μαρκόπουλος, συνέντευξη στον Ταχυδρόμο, 26/2/1987).
Τα "περιστατικά" είναι ανεξάντλητα... Ας υπενθυμιστεί ότι λίγα μόλις χρόνια μετά από αυτές τις "αναλύσεις", ο (αν)υπαρκτός "σοσιαλισμός" κατέρρευσε με πάταγο ανάλογο της κενότητάς του. Με τέτοιες εκπεφρασμένες απόψεις, ας μην φανταστούμε καλύτερα τί "πολιτιστική επανάσταση" (ή μήπως νεολαιίστικη γενοκτονία;) θα είχαν επιχειρήσει οι (β)ρωμηοί σταλινικοί στην υποθετική περίπτωση που θα έπαιρναν την εξουσία...
ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ
Ο σύνδεσμος προς το σχόλιό σου προστέθηκε στο σχετικό σημείο του κειμένου. Ευχαριστώ ... Ανατολίτη.
ΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή'Ντάξει, πρόκειται περί χαρακτηριστικής περίπτωσης γραφικού και τρικυμισμένου εν κρανίω, που έχει "ζήσει" το ροκ ετεροχρονισμένα από τα περιοδικά και απ' τα κομματικά μαντριά (και πουλάει αλαζονικά ειδημοσύνη σε αυτούς που το έζησαν από μέσα την εποχή που συνέβαινε).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά κι εσύ μην το "τερματίζεις" κλωτσώντας κι άλλο (όπως λες) το πτώμα...
Με τόσα "κλικ" που τον έχεις "φιλοδωρήσει" αυτές τις μέρες έχει εκτεθεί αρκούντως. Εξάλλου τον έχουν ξεφτιλίσει τόσοι άλλοι κατά καιρούς.
Κι εξάλλου δεν πρόκειται να σου απαντήσει. Δεν είναι μόνο ότι δεν μπορεί, όπως αποδεικνύει το ότι σου "απαντά" (ο τρικυμισμένος) με ένα κείμενο ... του Μαρκούζε, που σε επιβεβαιώνει:
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/herbert-marcuse.html
Είναι και το ότι είναι πολύ κότα για να το κάνει, αφού θα πρέπει να σε κατονομάσει με λινκ ή με κάποιον άλλον σαφή τρόπο. Και τότε θα διασυρθεί κι άλλο, αφού θα σε διαβάσουν απευθείας και άρα δεν θα μπορεί να σε παρουσιάζει όπως τον βολεύει:
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/rock-anti.html?showComment=1460143552087#c5554662569151823567
Φιλικά.
TOY AΦΗΣΑ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΧΟΛΙΟ:
ΔιαγραφήΕπειδή δεν απαντάς σε τίποτα και πας να ξεφύγεις:
Τελικά ο Μαρκούζε ήταν αντιδιαφωτιστής και αντιδυτικός; Και τί είδους; Ιησουίτης, Βουδιστής, Σούφι, Τζιχαντιστής;
Οι χίππυς ήσαν δυτικοί ή μή δυτικοί; Ή δυτικοί και αντιδυτικοί και μή δυτικοί ταυτόχρονα;
Ο Μαρξ που απέρριπτε τον κοινοβουλευτισμό ήταν αντιδιαφωτιστής; Ή αντιδυτικός; Ή Ζωροαστριστής; Ή Ταλιμπάν;
Ο μπολσεβικισμός που "ενώθηκε" (...) με τους εργάτες, τελικά πέτυχε;
Άμα ζορίζεσαι μ' όλα αυτά, πες μας καλύτερα για τον Easy Rider που είναι και το δυνατό σου σημείο...
Αν απαντήσεις σε παραπάνω από τα μισά, παίρνεις τη βάση και περνάς.
ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ
(κι αν δεν το δημοσιεύσεις, θα το δημοσιεύσει ο Ξέρεις Ποιός)
Και φυσικά για άλλη μια φορά "απάντησε" χωρίς να το δημοσιεύσει:
Διαγραφή"Τι να «ξεφύγω» ρε καραγκιόζο; Τι ν’ απαντήσω στις μπούρδες που με ρωτάς; Άνοιξε το μυαλουδάκι σου, που είναι φίσκα στο στόκο, διάβασε τι λέει ο Marcuse στη συνέντευξη και μετά (αφού βάλεις την κεφάλα σου κάτω από τη βρύση), άμα γουστάρεις απάντα μόνος σου...
Όταν ξαναδείς τον «Ξένοιαστο Παλαβιάρη» να πάρεις και τη γιαγιά σου μαζί, πολύ θα συγκινηθεί.
Παλληκάρια κομμένες οι μπούρδες.
Σας έδωσα τη δυνατότητα να σχολιάσετε στο δισκορυχείον κι εσείς πετάξατε την ευκαιρία. Πηγαίνετε σε σκουπιδότοπους να πείτε αυτές τις αηδίες που σας αρέσει να λέτε. Από ’δω ΤΕΡΜΑ. Δεν μπορώ ν’ ασχολούμαι άλλο μαζί σας.
ΑΝ ΛΑΒΩ ΚΑΠΟΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΣΧΟΛΙΟ, ΣΕΜΝΟ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟ, ΠΟΥ ΝΑ ΑΡΘΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΘΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ, ΑΛΛΙΩΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ."
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/herbert-marcuse.html?showComment=1460229250309#c7262591534551279316
Κο κο κο κο κο κο κο κο κο ...
Στο μεταξύ όμως άλλαξε γνώμη και το δημοσίευσε, λέγοντας ψέματα ότι το είχε δημοσιεύσει εξαρχής κι ότι το έσβησα εγώ...
Διαγραφήhttp://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/herbert-marcuse.html?showComment=1460234062942#c5192373227745521622
Πώς γίνεται ρε θρασύδειλο φασιστόμουτρο να αποσύρει κάποιος το ανώνυμο σχόλιο που άφησε; Μόνο αν μπεις "επώνυμα" με log in μπορείς να αφαιρέσεις το σχόλιό σου. Και τότε θα εμφανιστεί υποχρεωτικά η ένδειξη:
"Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη."
Ή μήπως νομίζεις ότι μιλάς με τίποτε πρωτάρηδες σαν κι εσένα;
Κο κο κο κο κο κο κο...
ΚΡΥΦΟΔΥΤΙΚΟΣ ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ
(Πάντως πρέπει να το σκέφτηκε πολύ γιατί, αν κρίνουμε από την ώρα δημοσίευσης του σχολίου του, πάλι βάρεσε υπερωρίες νυχτιάτικα).
Πράγματι, μόνο αν μπεις με λογαριασμό blogger ή κάποιον άλλον, μπορείς να σβήσεις ο ίδιος σχόλιό σου (όπως έκανε ο Θερσίτης πιο πάνω). Αν μπεις "ανώνυμα" το σύστημα δεν μπορεί να σε αναγνωρίσει ως συντάκτη του σχολίου σου, ώστε να σου επιτρέψει να το διαγράψεις.
ΔιαγραφήΑφού λοιπόν ο κνιτοροκάς θέλει μόνο "σοβαρά, σεμνά και ταπεινά σχόλια με επιχειρήματα", έχω κι εγώ ένα: στη δική του γιαγιά, τί της βάζει να βλέπει για την παίρνουν τα ζουμιά; Βιντεοκασσέττες του Κάστρο (που ήταν σύγχρονος του "αναρχοφασίστα" Ξένοιαστου Καβαλάρη);
Eδώ το γνωστό φινάλε του Easy Rider, όπου κάτι ρατσιστές νότιοι βλάχοι ενεργώντας κατά τα αγνότερα σταλινικά ιδεώδη, καθαρίζουν την κοινωνία απ’ αυτά τα easy riding αναρχοφασιστικά αποβράσματα.
https://www.youtube.com/watch?v=hjYAEtO-Ohk
Είπαμε: ευτυχώς που δεν σβήνει τα δικά του σχόλια…
Tέλος πάντων, όπως έλεγε ο Ρομαντικός, αντιδυτικός και τζιχαντιστής Φρήντριχ Σίλλερ "εναντίον της βλακείας ακόμα κι οι θεοί αγωνίζονται μάταια".
Ο τύπος είναι "σχολή" βλακείας από μόνος του. Έχει δίκιο ο Θερσίτης.
Πρωτάρης πράγματι. Νομίζει οτι με το να μην δίνει λινκ, θα σε κρατήσει κρυφόν από τους επισκέπτες της σελίδας του.
ΔιαγραφήΑφού με ένα απλό γκουγκλάρισμα του τίτλου (ΗΤΑΝ ΤΟ ROCK ANTIΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ; ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ…) θα σε βγάλει πρωτο τραπέζι πίστα...
Μπορείτε να μου εξηγήσετε όσο πιο απλά γίνεται τη διαφορά αρχαιοελληνικού ορθολογισμού και ρασιοναλισμού; Γιατί από ένα ψάξιμο που έκανα, δεν βγάζω άκρη με τις ορολογίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν γίνεται...
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Όσο πιο απλά γίνεται…
ΔιαγραφήΣύμφωνα με τον E.R. Dodds, συγγραφέα ενός κλασικού έργου με τίτλο «Οι Έλληνες και το Παράλογο», ο αυθεντικός ορθολογισμός (δηλ. ο ελληνικός) διακηρύσσει τρία πράγματα:
1) Ο ορθός λόγος αποτελεί το μόνο κατάλληλο όργανο για την εύρεση της αλήθειας – αντίθετα από τις θεωρίες που αποδίδουν τη λειτουργία αυτή στην εμπειρία, στην πίστη, σε κάτι που λέγεται «ενόραση».
2) Έπεται λοιπόν ότι η πραγματικότητα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να γίνεται αντιληπτή από τον ορθό λόγο και αυτό σημαίνει ότι η δομή της πραγματικότητας πρέπει να είναι από μόνη της ορθολογική.
3) Τέλος, μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα, οι αξίες, όπως και τα γεγονότα πρέπει να συμφωνούν με τον ορθό λόγο: το κατά περίπτωση Αγαθόν (δηλ. το ιδανικό, το ιδεώδες, ή απλά το βέλτιστο) πρέπει να είναι λογική έννοια ή κάτι συγγενές. Γι’ αυτό ο ορθολογισμός υποστηρίζει ότι το ηθικό σφάλμα (στους έλληνες το ήθος σημαίνει τον χαρακτήρα και όχι την -πάντα σχετική- ηθική), όπως και το σφάλμα της λογικής μπορεί να προέλθει αν αποτύχουμε να χρησιμοποιήσουμε τον ορθό λόγο που κατέχουμε. Και αν συμβεί ένα τέτοιο σφάλμα πρέπει να θεραπεύεται με διαδικασίες λογικές.
Ιστορικοί θεμελιωτές (αν και όχι ιδρυτές) του ορθολογισμού πρέπει να θεωρηθούν οι Σοφιστές.
Όμως: οι έλληνες δεν στρουθοκαμήλισαν μπροστά σε έναν σωρό εξω-λογικές («παράλογες») πλευρές της ανθρώπινης ζωής, ή και τής αισθητηριακά ή εμπειρικά αντιληπτής πραγματικότητας (εξ’ ου και ο «προβοκατόρικος» τίτλος τής κλασικής μελέτης του Dodds: «Οι Έλληνες και το Παράλογο»). Ούτε ανήγαγαν τον ορθολογισμό σε χιμαιρικό γιατρικό για πάσα νόσο και πάσα μαλακία (όπως κάνουν με τον εαυτό τους π.χ. οι θρησκείες, οι ιδεολογίες και οι κάθε άλλου είδους «απόλυτες αλήθειες»). Ή όπως το διατύπωσε και ο Φρόυντ: «η επιστήμη μας δεν είναι αυταπάτη. Θα ήταν όμως αυταπάτη να πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να πάρουμε από αλλού, ό,τι αυτή δεν μπορεί να μας δώσει».
Έτσι ο ελληνικός ορθολογισμός (με την εξαίρεση του Πλάτωνα) παρέμεινε ανθρωποκεντρικός (όπως άλλωστε και όλος ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός: «μέτρον πάντων άνθρωπος»).
Με τον Πλάτωνα (που θεωρείται ο πρόδρομος του νεώτερου ρασιοναλισμού), ο άνθρωπος παύει πλέον να είναι το μέτρο και υποτάσσεται στις «αναγκαιότητες» («πολιτικές», «κοινωνικές», «ιστορικές» κλπ.) του «ορθού λόγου» (δηλ. των εκάστοτε «ερμηνευτών» του, των Ιερατείων του κλπ.). Έτσι ο ορθολογισμός αυτονομείται από τον άνθρωπο και εργαλειοποιείται (=μορφή μυστικισμού). Ο μυστικιστής Πλάτων υπήρξε η «μύγα στο γάλα» (η εξαίρεση) της ελληνικής φιλοσοφίας. Γι’ αυτό αργότερα έγινε ο αγαπημένος των χριστιανών «Πατέρων». Ενώ η –μυστικιστική- αντίληψή του περί ορθολογισμού ανασύρθηκε και εξελίχθηκε πολύ αργότερα, κάπου στον 17ο αιώνα ως Ρασιοναλισμός (π.χ. Ντεκάρτ, Σπινόζα, Λάιμπνιτς). Π.χ. η πλατωνική Πολιτεία είναι μια πρωτο-ρασιοναλιστική Ουτοπία. Παράδειγμα κατεξοχήν ρασιοναλιστικού συστήματος, όπου ο άνθρωπος είναι απλό γρανάζι του, είναι η βιομηχανική κοινωνία, όπως τη γνωρίσαμε στον καπιταλισμό («φιλελεύθερο» και γραφειοκρατικό).
Τα είπα απλοϊκά, και σίγουρα σηκώνουν πολλή συζήτηση, αλλά μου ζητήσατε να μην το «παρακάνω».
Ευχαριστώ πολύ. Ειδικά η φράση του Φρόυντ ήταν όλο το ζουμί.
Διαγραφή@
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τα "χτυπήματα" που -νομίζουν ότι- τής δίνουν δεν είναι παρά φαντασιώσεις τής εξηκονταετούς μαλακίας που συνεχίζουν να "χτυπάνε" αλύπητα με την πάρτη της.
Τελικά και εδώ, θέμα αγαμίας είναι...
Αντιδιαφωτιστές οι hippies και ο Herbert Marcuse, Διαφωτισμός το τείχος του Βερολίνου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνδρομάχη, Αμβούργο
Λαμβάνω διάφορα ενημερωτικά σχόλια από φίλους (κάποιοι εκ των οποίων έρχονται για πρώτη φορά εδώ) σχετικά με σχόλια που άφησαν στη σελίδα τού εν λόγω μουσικοδημοσιογράφου και δεν τα δημοσίευσε (τί πρωτότυπο…), ή σχετικά με το ότι συνεχίζει να «απαντάει» υβριστικά σε σχολιαστές που δεν έχει επιτρέψει καν ν’ ακουστούν, ή για διάφορα «μαργαριτάρια» που συνεχίζει να πετάει σχετικά με το ροκ, ή ότι συνεχίζει να με «μελετάει» χωρίς να με κατονομάζει κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή θεωρώ ότι τον υπέρ-υπερτίμησα που ασχολήθηκα μαζί του και επειδή όπως έχει πει κι ο Αϊνστάιν «δύο πράματα είναι άπειρα: το Σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία», νιώθω ότι θα είναι ΑΚΡΙΒΩΣ σαν να κυνηγώ το άπειρο αν συνεχίσω να το κάνω.
Εξάλλου τούτη η ανάρτηση έχει τόσες επισκέψεις, που σε λίγο το σχετικό χτύπημα στο google («ΗΤΑΝ ΤΟ ROCK ΑΝΤΙΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ; ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΣΧΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΦΑΣΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ…») θα με βγάζει πιο ψηλά κι απ’ αυτόν, που είναι κι ο συγγράψας (παρά, μάλιστα, τα εκατοντάδες «κλικ» που έχει πάρει από εδώ αυτές τις μέρες). Και θα είναι άδικο να του έχω κλέψει τη δόξα…
Γι’ αυτό ζητώ συγγνώμη απ’ όλους τους φίλους (και ειδικά τους πρωτοερχόμενους) αλλά με όλον τον σεβασμό, θα ήθελα να το λήξουμε εδώ. Το ίδιο θα πρότεινα και σε όσους μπαίνουν στη σελίδα του για να τού αφήσουν έναν αντίλογο που δεν πρόκειται να επιτρέψει, ή απλώς για να τον χλευάσουν: η βλακεία είναι εν δυνάμει παγίδα εθισμού, όχι για τους κατόχους της αλλά για τους υπόλοιπους.
Έτσι κι αλλιώς, το ότι ο εν λόγω συνεχίζει να «βγάζει λόγους» μόνος του, είναι από μόνο του πηγή γέλιου. Θα ήταν ανιαρό και άνευ νοήματος να την αναπαράγουμε αυτούσια κι εδώ πέρα. Αφήστε που δεν θα τον έκανε περισσότερο αστείο, απ’ όσο τα καταφέρνει μόνος του.
Όσο για τους πρωτοερχόμενους, εξακολουθούν φυσικά να είναι ευπρόσδεκτοι. Οπότε ας γίνει μια άλλη (και μάλιστα με ουσιαστικότερες αφορμές) η πρώτη τους φορά εδώ.
Βέβαια, αν ο εν λόγω τούς προσφέρει στο μέλλον μια παρόμοια «ευκαιρία», ή εάν τελικά απαντήσει σε αυτήν εδώ την ανάρτηση… επιφυλάσσομαι.
"Nic nic nic... swamp!"
Το περί ... αναρχοφασιστικού Easy Rider πάντως ήτανε "θέμα" για ξεχωριστή ανάρτηση από μόνο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ήταν. Αλλά ήταν και υπερβολικά "εύκολο" και προφανές.
Διαγραφή