ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΤΟ (ΑΝΤΙ-ΡΟΚ) ΚΑΓΚΕΛΟ...

  Ξεκαρδιστικά αποκαλυπτική "επιχειρηματολογία" σταλινικών μουσικοδημοσιογράφων

   Αφηνίασαν κυριολεκτικά οι νοσταλγοί του εγχώριου σταλινισμού (επίσημου και ανεπίσημου) για τις  (υποκριτικές πράγματι) κορώνες "ελευθερίας" που έκρωξαν οι απολογητές του νεοφιλελευθεροφασισμού, σχετικά με την πρόσφατη συναυλία των Rolling Stones στην Αβάνα. Ενώ, λοιπόν, οι απολογητές του νεοφιλελευθεροφασισμού σαν τον Πάσχο Μανδραβέλη θριαμβολογούσαν επειδή ό,τι -ακίνδυνο- έχει απομείνει από αυτό που αντιπροσώπευσαν κάποτε οι Rolling Stones έγινε (έστω και καθυστερημένα) "κτήμα" και των υπηκόων ενός παραπαίοντος σταλινικού απολειφαδιού, οι εξίσου απολογητές του σταλινισμού (δηλωμένοι και κρυφοί)- κατέφευγαν στη γνωστή ιστοριογραφική τους κοπτοραπτική: ισχυρίστηκαν ότι η ροκ μουσική, όχι μόνο ποτέ δεν ήταν απαγορευμένη στην Κούβα, αλλά κι ότι απολάμβανε τόσης ελευθερίας, σε σημείο που  ανέκαθεν υπήρχε κουβανέζικη ροκ σκηνή σφύζουσα από ζωή σαν π.χ. την καλιφορνέζικη, ή του krautrock... (στην πραγματικότητα βέβαια, ούτε σήμερα είναι εντελώς ελεύθερη η ροκ στην Κούβα, αφού όπως "ξεφεύγει" ενός σταλινικού, η "διαχείριση" της ροκ αποτελεί κρατικό μονοπώλιο...)

    Μάλιστα στην προσπάθειά τους αυτή δεν αρκέστηκαν στη γνωστή τους προπαγανδιστική διαστρέβλωση των γεγονότων αλλά σκάρωσαν "στο γόνατο" και διάφορα καταγέλαστα σοφίσματα. Βέβαια "όποιος βιάζεται σκοντάφτει" και "τής (σταλινικής;) νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει" λένε κάποιες σχετικές παροιμίες. Κάπως έτσι, εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα για άλλη μια φορά.

    Παράδειγμα ο γνωστός σταλινικός μουσικοδημοσιογράφος, και ιδιοκτήτης της ιστοσελίδας "Δισκορυχείον" Φώντας Τρούσας (σχεδόν όλοι οι δημοσιογράφοι έχουν πλέον και προσωπικές ιστοσελίδες, κάτι που βέβαια δεν τους καθιστά ούτε καν δευτερευόντως μπλόγκερς).  

   Στη βιασύνη του, λοιπόν,  να αποδείξει τους ισχυρισμούς του ότι το καθεστώς της Κούβας δεν είχε απαγορεύσει τη ραδιοφωνική, δισκογραφική και κοινωνική εκδήλωση της ροκ, επινόησε το σόφισμα ότι η αναμφισβήτητη απουσία ροκ δίσκων στην Κούβα οφειλόταν στο αμερικανικό εμπάργκο: "Λόγω του εμπάργκο των Αμερικάνων δίσκοι από τη Δύση δεν έρχονταν στην Κούβα. Έρχονταν όμως δίσκοι από το eastern block (αφού εκεί κυκλοφορούσαν Beatles από τα μέσα του ’60). Τι «παράνομες εισαγωγές» και άλλες τέτοιες μαλακίες μάς τσαμπουνάνε οι γρόθοι;"

(http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460752657937#c4547544522497055326)" 

    Δηλαδή, λέει ότι η απουσία ροκ δίσκων στην Κούβα δεν ήταν καθολική αλλά αφορούσε μόνο σε δυτικής κοπής αντίτυπα, που η εισαγωγή τους ήταν αδύνατη λόγω -κατ' αυτόν- του αμερικανικού εμπάργκο (και όχι λόγω απαγόρευσης του καθεστώτος, την οποία προφανώς δεν δέχεται). Και αφήνει να εννοηθεί ότι εισάγονταν πάντα δυτικοί ροκ δίσκοι από το ανατολικοευρωπαϊκό μπλοκ (και βέβαια αντίστοιχης έκδοσης). "Απόδειξη" οι δίσκοι των Beatles που, κατά τον αυθαίρετο ισχυρισμό του, έφταναν στην Κούβα μέσω ανατολικής Ευρώπης από τα μέσα της δεκαετίας του '60.

 

  
    Μία ημέρα μετά σε νέα του ανάρτηση επανέρχεται με μια "βελτιωμένη" άποψη: "Ενδεικτικώς παραθέτουμε μερικές «σοσιαλιστικές» sixties εκδόσεις [σ.σ: των Beatles], που θα μπορούσε να φθάνουν πολύ μακριά. Ακόμη και μέχρι την Κούβα".

(http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/beatles-eastern-block-sixties.html).   Δηλαδή η βεβαιότητά του τής προηγούμενης ημέρας, ότι στην Κούβα έρχονταν δίσκοι των Beatles  από την ανατολική Ευρώπη, υποχωρεί σε πιθανολογία: θα μπορούσε δίσκοι των Beatles να φτάνουν στην Κούβα με ... τα σοβιετικά τάνκερς που της προμήθευαν πετρέλαιο.
                                  

   
    Επίσης, στα σχόλια τής εν λόγω ανάρτησης παραδέχεται ότι για ένα διάστημα δεν υπήρχαν καθόλου ροκ δίσκοι στην Κούβα (όχι λόγω καθεστωτικής απαγόρευσης αλλά λόγω του εμπάργκο - και μάλιστα με το επιχείρημα ότι ακόμα κι αν ήθελε το καθεστώς να τους απαγορεύσει, αυτό θα ήταν -λόγω της ανυπαρξίας τους- "τεχνικώς" αδύνατο): "Και τι να απαγόρευε ο Κάστρο δηλαδή; Τους δίσκους, που ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΕΜΠΑΡΓΚΟ δεν έφταναν ποτέ στην Κούβα; Να απαγόρευε την ανύπαρκτη δισκογραφία τους; Για να απαγορεύσεις κάτι πρέπει να υπάρχει. Πρέπει να υφίσταται. Όταν δεν υφίσταται τι να απαγορεύσεις, τον αέρα;[...] Και φυσικά, όταν η κατάσταση στην Κούβα ομαλοποιήθηκε σιγά-σιγά και άρχιζε να ξεφυτρώνουν τα πρώτα γκρουπ, το πράγμα πήρε το δρόμο του". 
    Ενώ αμέσως μετά στο ίδιο σχόλιο, η αρχική πιθανολογία περί εισαγωγής δίσκων των Beatles στην Κούβα από την ανατολική Ευρώπη μετατρέπεται ξανά (όπως στο σχόλιό του τής προηγούμενης ημέρας) σε βεβαιότητα : "Τραγούδια των Beatles έφταναν στη χώρα από το πρώην eastern block, μετά τα μέσα του ’60".

(http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/beatles-eastern-block-sixties.html?showComment=1460801257907#c386867871294332782)

  

   

   "Από την Κούβα έλειπαν μόνο δυτικής εισαγωγής ροκ δίσκοι", "πάντα υπήρχαν στην Κούβα δυτικοί ροκ δίσκοι, αλλά ανατολικοευρωπαϊκής εισαγωγής και έκδοσης", "ανύπαρκτοι οι δίσκοι για ένα διάστημα", "θα μπορούσε να φθάνουν μέχρι την Κούβα δίσκοι", "σίγουρα έφθαναν τραγούδια από το πρώην eastern block", κλπ.

   Ο λόγος που μετά από τόση ακατάσχετη υποθεσιολογία πέφτει επανειλημένα στην αυτοαναίρεση (που βέβαια δεν την αντιλαμβάνεται), είναι  για να δικαιολογήσει την επιρροή που πολλοί κουβανοί μουσικοί παραδέχονταν ότι είχαν από τους δίσκους π.χ. των Beatles (όπως π.χ. ο Σύλβιο Ροντρίγκες, ο οποίος μάλιστα στα μέσα των '60s απολύθηκε από τον κρατικό ραδιοσταθμό της Κούβας λόγω αυτής της παραδοχής του). Άλλωστε την ομολογημένη αυτή επιρροή των Beatles, του Dylan κ.α. στους κουβανούς μουσικούς, την είχε επικαλεστεί πανηγυρικά και ο ίδιος ο εν λόγω μουσικοδημοσιογράφος ως επιχείρημα για την ελευθερία που -ισχυρίζεται ότι- απολάμβανε ανέκαθεν η ροκ στην Κούβα.

  

   Ο κόλαφος τού εν λόγω μουσικοδημοσιογράφου είναι ο εξής. Παραδέχεται την αναμφισβήτητη μή εισαγωγή ροκ δίσκων από τη Δύση στην Κούβα στις δεκαετίες του 1960 και 1970. Αλλά προκειμένου να μην την αποδώσει σε απαγόρευση του καθεστώτος, τη "φορτώνει" στο αμερικανικό εμπάργκο. Έλα όμως που τον "αδειάζουν" οι ίδιοι οι σπουδαίοι κουβανοί μουσικοί, οι οποίοι προφανώς με τους γνωστούς "πειρατικούς" τρόπους, στους οποίους καταφεύγει ο κόσμος στις δικτατορίες (λαθρεμπόριο δίσκων ή κασσεττών, ακρόαση ξένων ραδιοσταθμών από τις Η.Π.Α. κλπ.) δηλώνουν απερίφραστα, όχι μόνο ότι γνώριζαν αλλά και ότι επηρεάστηκαν από τη ροκ! Έτσι, προκειμένου να μην παραδεχτεί ότι οι κουβανοί μουσικοί έμαθαν π.χ. τους Beatles από αναγκαστικά παράνομες και αντικαθεστωτικές οδούς (κάτι που αυτομάτως θα τον υποχρέωνε να παραδεχτεί την -επίσημη ή ανεπίσημη- απαγόρευση της ροκ από το καθεστώς), επινοεί τη θεωρία της δήθεν εισαγωγής δίσκων από χώρες του ανατολικού μπλοκ (όπου κυκλοφόρησαν κάποιοι ροκ δίσκοι πολύ επιλεκτικά και πολύ περιορισμένα σε ορισμένες χώρες και υπό ορισμένες προϋποθέσεις και, φυσικά έχοντας πρώτα περάσει από την κρησάρα της σταλινικής λογοκρισίας - βλ. Rock 'n' roll ανατολικά του Τείχους). 
    Η πλάκα όμως της υπόθεσης είναι ότι σε προηγούμενη φορά ο εν λόγω μουσικοδημοσιογράφος, προκειμένου να προσδώσει επιστημονική εγκυρότητα στις απόψεις του περί πλήρους ελευθερίας που δήθεν απολάμβανε η ροκ στην Κούβα (π.χ. την "ελεύθερη" ύπαρξη συγκροτημάτων, "ελεύθερων" συναυλιών κλπ.), είχε επικαλεστεί εγκωμιαστικά  το συλλογικό έργο, έκδοση του πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ, με τίτλο Rockin' las Américas: the global politics of rock in Latin/o America. Με την ευκαιρία, μάλιστα, αναφέρθηκε απαξιωτικά σε γνωστές ακαδημαϊκές εργασίες ημεδαπών επιστημόνων για το ροκ φαινόμενο: "Να ήταν τουλάχιστον από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια να πω “ok” –οι Αμερικανοί, όταν είναι ξύπνιοι, και γράφουν για τη μουσικές τους, δεν πιάνονται– αλλά οι Έλληνες με τις παρωπίδες τι να μας πουν για το ροκ (εκείνο το ροκ, το όποιο ροκ) της Σοβιετίας ή της Κούβας;"
(http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/04/blog-post_11.html?showComment=1460728897344#c7830186572228086808)

   Έτσι όμως εκτέθηκε (και αυτοαναιρέθηκε) ακόμα περισσότερο, αφού στο σχετικό κεφάλαιο τού εν λόγω έργου που ο ίδιος εγκωμίασε (Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: μια πραγματεία για το ροκ στην επαναστατική Κούβα 1960-1980, σελίδες 43-68), αναπτύσσεται το πανόραμα τού (επίσημου και ανεπίσημου) διωγμού της ροκ, τόσο ως "σκέτης μουσικής" όσο και ως κοινωνικού φαινομένου στην Κούβα από το 1960 έως, τουλάχιστον, το 1980. Δηλαδή, ότι στην Κούβα ίσχυε (με κάποιες επί το σκληρότερον τοπικές "ιδιαιτερότητες" όπως η πλήρης δισκογραφική και ραδιοφωνική απαγόρευση των Beatles) ό,τι λίγο πολύ ίσχυε και στις άλλες "λαϊκές δημοκρατίες" του κρατικού καπιταλισμού. Το ότι η ροκ στην Κούβα ήταν υπό επίσημο ή/και άτυπο διωγμό δηλώνεται εξάλλου ξεκάθαρα απ' τους συγγραφείς, από την πρώτη ήδη σελίδα του βιβλίου: "For decades Latin American rock fans and performers have been subject to a systematic pattern of harassment and abuses, under all forms of government - from Castro's Cuba to Pinochet's Chile- and ranging from outright government repression, to intellectual demonisation and social ostracism."  
    Προφανώς ο εν λόγω σταλινικός μουσικοδημοσιογράφος νόμιζε ότι απευθύνεται σε τίποτε προβατάκια τής ιδεολογικής στρούγκας του, και ότι επικαλούμενος ένα ξένο και "άγνωστο" βιβλίο θα τα "ψάρωνε". Και ότι τα θεωρούμενα υπ' αυτού ως προβατάκια θα δέχονταν τα "θέσφατά" του χωρίς να ερευνήσουν. Μάλιστα όταν κάποιοι έχουν το "θράσος" να του "αντιμιλούν", συνηθίζει να τους φιμώνει μή δημοσιεύοντας τα σχόλιά τους, ή να τους "απαντάει" αφ΄υψηλού (επίσης χωρίς καν να έχει δημοσιεύσει το σχόλιό τους), ή (αν η κριτική προέρχεται εκτός ιστοσελίδας του) να τους "στολίζει" χωρίς καν να έχει το θάρρος τους κατονομάσει.

    Αυτά παθαίνει όποιος "επαμφοτερίζει", όποιος είναι κουτοπόνηρος, όποιος είναι ιδεολογικά εγκλωβισμένος, όποιος εκφέρει γνώμη ανάλογα με τις εκάστοτε σκοπιμότητες της ιδεολογικής γραμμής και γενικά όποιος δεν θέλει να έχει συνεκτική άποψη.

    Περιμένουμε εναγωνίως τον εν λόγω σταλινικό μουσικοδημοσιογράφο να αυτοσχεδιάσει την επόμενη "θεωρία" του. Πόσους δίσκους μπορούσαν να κουβαλήσουν τα σοβιετικά τάνκερς εις βάρος του ζωτικού για την Κούβα πετρελαίου; Μήπως τελικά οι ρώσοι εφοδίαζαν με τη "σέσουλα" τους κουβανούς, με ροκ δίσκους, εκτός από πετρέλαιο; Από εκεί είχαν μάθει οι μουσικοί και τα ημιπαράνομα ροκ γκρουπάκια της Κούβας για τη ροκ; Περίμεναν το "βαπόρι απ' την Οδησσό"; Ή μήπως από τις λαθραίες οδούς που περιγράφουν οι συγγραφείς του Rockin' las Américas, δηλαδή από τις Η.Π.Α. που ήσαν μόλις ενενήντα μίλια απέναντι και από τους αμερικάνικους ραδιοσταθμούς που τους έπιαναν "καμπάνα";

      Όπως αναφέρουν οι συγγραφείς του “Rockin’ Las Americas/ The Global Politics of Rock in Latin/ο America”, οι ροκ συναυλίες απαγορεύονταν στην Κούβα τουλάχιστον από το 1960 έως το 1980 (περίοδος που εξετάζεται στο βιβλίο). Επίσης απαγορευόταν στα ροκ συγκροτήματα να ηχογραφούν, να βγάζουν δίσκους κλπ. (εξ' ού και η παντελής απουσία καθαρόαιμων ροκ ηχογραφήσεων, δίσκων κλπ. από εκείνη την περίοδο). Τα ροκ συγκροτήματα μπορούσαν να παίζουν ζωντανά τη μουσική τους μόνο σε πάρτυς ή στα συνοικιακά Πνευματικά Κέντρα και ποτέ έναντι οποιουδήποτε χρηματικού αντιτίμου. Δηλαδή μπορούσαν να παίζουν live μόνο σε μικρούς και κλειστούς χώρους, μόνο μπροστά σε πολύ περιορισμένο αριθμητικά κοινό και μόνο ανεπίσημα.
    Το 1967, καθώς η απαγόρευση της ροκ στην Κούβα εντεινόταν, ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Los Pacificos επιχείρησε να δώσει μιά συναυλία. Έπαιξαν με δανεικά όργανα και χωρίς να έχουν κάνει πρόβες. Η συναυλία διήρκεσε δύο ώρες και ηχογραφήθηκε. Μια άλλη συναυλία που είχαν επιχειρήσει οι Los Pacificos είχε ματαιωθεί από το καθεστώς λόγω ... υπερπροσέλευσης κόσμου. Προφανώς το καθεστώς δεν επέτρεπε τις ... "συναθροίσεις" (που αποτελούν πάγιο φόβο όλων των δικτατοριών και συνήθως απαγορεύονται και νομικά).
     Οι Los Pacificos πλήρωσαν βαρύ τίμημα για τις παραβάσεις τους (τέλεση "κανονικής" συναυλίας και ηχογράφηση) με έναν απ' αυτούς, τον Κάρλος Δαβίλα να επιστρατεύεται και να σκοτώνεται στον εμφύλιο πόλεμο τής Ανγκόλα στη δεκαετία του 1970 (παρόμοια πρακτική εφάρμοζαν και οι H.Π.A., επιστρατεύοντας για το Βιετνάμ πολλούς χίππυς, οι περισσότεροι όμως εκ των οποίων διέφευγαν στον Καναδά ή στο Μεξικό, αφού πρώτα έκαιγαν δημόσια την κλήση της Στρατολογίας). Όπως εξάλλου αναφέρουν οι συγγραφείς του “Rockin’ Las Americas/ The Global Politics of Rock in Latin/ο America” (σελ. 48): "οι συχνές αναφορές στη συνωμοτικότητα από τους ροκ φανς που έζησαν εκείνα τα χρόνια, υποδηλώνουν ότι υπήρχε ένα διάχυτο κλίμα ανησυχίας και φόβου. Πράγματι όσοι είχαν μακριά μαλλιά, αρκετές φορές συλλαμβάνοντο και κρατούντο, ανεπισήμως επειδή ήσαν ροκ φανς και επισήμως επειδή ήσαν "αντικοινωνικοί". Αρκετές φορές στέλνονταν σε στρατοπεδα "αναμόρφωσης" μαζί με πόρνες, κλέφτες και χαρτοπαίκτες". Δεν θα ήταν, λοιπόν, ασυνήθιστο κάποιος νέος να καταχωρείτο στη "μαύρη λίστα" και να τιμωρείτο κάποια άλλη, πιο "χρήσιμη" για το καθεστώς, στιγμή.
     Η ηχογράφηση της συναυλίας (μέχρι στιγμής η μοναδική από κουβανέζικο καθαρόαιμο ροκ συγκρότημα της περιόδου 1960-1980)  φυγαδεύτηκε λαθραία από την Κούβα στη δεκαετία του 1990 και έγινε αντικείμενο επεξεργασίας ώστε να κυκλοφορήσει σε άλμπουμ. Η ιστορία των Los Pacificos πήρε έγκριση και υποβλήθηκε ως θέμα στον Διαγωνισμό Τραγουδοποιΐας "Τζων Λέννον" στη Νέα Υόρκη.
  Εδώ ένα δείγμα της μουσικής τού εκπληκτικού αυτού κουβανέζικου συγκροτήματος: https://www.youtube.com/watch?v=03_3SBk_SKc

    
  

      Να διευκρινίσω ότι το να αναθεωρήσει κάποιος την άποψή του μετά από διάστημα κάποιων ετών, δεν θεωρώ ότι είναι κάτι που θα έπρεπε να του το "κοπανήσουμε":  αντιθέτως είναι απολύτως φυσιολογικό, υγιές και ένδειξη "κίνησης" του μυαλού να αναθεωρούμε με τα χρόνια κάποιες απόψεις μας. Άλλωστε το λάθος δεν είναι παρά ένα περιστατικό του δρόμου προς την κατανόηση.

    Το να αναθεωρείς όμως με βάση τα συμφέροντά σου τής περίστασης  είναι ανέντιμο και υποκριτικό.  Κι αν τα παραπάνω (μετατροπή βεβαιοτήτων σε πιθανολογίες και τανάπαλιν, πονηρή εγκωμιαστική επίκληση βιβλίων που όμως αναιρούν τη θέση μας κλπ.) δεν συνιστούν εξόφθαλμη περίπτωση αυτοαναίρεσης (και μάλιστα εντός ολίγων ημερών και εντός της ίδιας ημέρας στο ίδιο κείμενο) τότε τί είναι;

      Κλείνω επισημαίνοντας για άλλη μια φορά ότι το να ξεσκίζουν τα καλσόν τους οι νεοφιλελευθεροφασίστες και οι σταλινικοί (κάθε συνομοταξίας) για το ... πόσο ελεύθερα φέρθηκαν στη ροκ (είτε ως μουσική, είτε ως κοινωνικό φαινόμενο) αποτελεί τη μεγαλύτερη απόδειξη της ανελευθερίας την οποία ανέκαθεν πρέσβευαν: η καταστολή της ροκ ως κοινωνικού φαινομένου τόσο στον "Ελεύθερο Κόσμο" όσο και στις "λαϊκές δημοκρατίες" του κρατικού καπιταλισμού υπήρξε πανομοιότυπη (ειδικά οι νεοφιλελευθεροφασίστες,  όποτε κραδαίνουν τις τόσο γνωστές αντι-ρόκ απαγορεύσεις στις "λαϊκές δημοκρατίες", ας μην "ξεχνούν" και το επίσημο πολιτειακό μαζικό κάψιμο δίσκων των Beatles από τους αμερικανούς χριστιανούς φασίστες, ή τη δολοφονία του Τζων Λέννον από το FBI, ή σφαγές όπως αυτή του Κεντ). Kάτι άλλο που επίσης υπήρξε πανομοιότυπο στον "Ελεύθερο Κόσμο" και  στο Σιδηρούν Παραπέτασμα ήταν ο πόθος των υγιέστερων κοινωνικών κομματιών τους για την υπέρτατη ελευθερία που περιέχει όλες τις άλλες: αυτή τού αυτοκαθορισμού τους πέρα από τις προκάτ επιλογές "ζωής" που "προσφέρει" η εκάστοτε δεδομένη κοινωνία. Το ότι, λοιπόν, η ανάγκη για τη σαρωτικά απελευθερωτική δύναμη τής ροκ, εκδηλώθηκε κάποτε εξίσου επιτακτικά και στους δύο τύπους καθεστώτος, αποτελεί αδιάσειστη απόδειξη της βαθιάς ανελευθερίας τους.

  
                                   

      Είναι χάσιμο χρόνου το να επιχειρήσεις να εξηγήσεις στους ένθεν κακείθεν πανηγυρτζήδες τής "ελευθερίας", ότι η ροκ γεννήθηκε για να φτύνει για πάντα κάποιους σαν αυτούς (όπως άλλωστε έκανε και στους άμεσους ιστορικούς τους προγόνους: την ελληνοχριστιανική δεξιά από την οποία κατάγονται οι Μανδραβέληδες, και τους κατασκευαστές τειχών από όπου κατάγονται οι διάφοροι σταλινοειδείς). Κι αν ποτέ οι εν λόγω βρίσκονταν (όπως οι άμεσοι πρόγονοί τους) αντιμέτωποι με αυτό που αντιπροσώπευσε κάποτε η ροκ (και όχι ως "σκέτη μουσική" όπως την προσεγγίζουν εκ του ασφαλούς σήμερα) θα βλέπαμε αν θα παρέμεναν τόσο ... "καλοί" μαζί της (ή αν θα εξακολουθούσαν να συναγωνίζονται ποιός θα τής παραχωρήσει ... αναδρομικά  περισσότερη ελευθερία). Το καλύτερο, λοιπόν, που μπορείς να τους κάνεις είναι να τους εκθέσεις μέσα από τα ίδια τους τα γραπτά (γιατί τα γραπτά μένουν).    

    Για κάτι τέτοιους σαν να φτιάχτηκε "κατά παραγγελία" η κλασική αυτή σκηνή από το ("αναρχοφασιστικό" κατά τον εν λόγω μουσικοδημοσιογράφο) Easy Rider, την οποία τους αφιερώνω:

     Θ.Λ.

   ΥΓ 1. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον φίλο (ή φίλη) Mama Mama για την επισήμανσή του (ή της). 
   ΥΓ 2. Μία παρατήρηση προς τον εν λόγω μουσικοδημοσιογράφο (αν βέβαια δεν προσβάλλω ... την ειδημοσύνη του): είναι "η ροκ" (όπως λέμε "η τζαζ", "η κλασική" κλπ) και όχι "το ροκ" (όπως λέμε "το φοξ τροτ", "το ταγκό", "το μάμπο", "το τουίστ", "το ρεμπέτικο τραγούδι", "το αντάρτικο τραγούδι", "το δημοτικό τραγούδι" κλπ). Λέμε "το ροκ" μόνο όταν αναφερόμαστε στη ροκ ως γενικότερο πολιτισμικό ή κοινωνικό φαινόμενο και όχι ως "μόνο μουσική"... 

    
 

      

      EΝΗΜΕΡΩΣΗ 28 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016 

    Στην προσπάθειά του να πείσει / παραπληροφορήσει ότι η ροκ στην Κούβα ήταν ελεύθερη, ο Φώντας Τρούσας ανεμίζει περιχαρής μια φωτογραφία από το βιβλίο του αμερικανού δημοσιογράφου Λη Λόκγουντ Castro’s Cuba - An American journalist’s inside look at Cuba 1959-1969 (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2016/11/beatles-1965.html).    

     Βέβαια όντας τελείως ανεξοικείωτος με την τέχνη, αλλά και με την απλή ανάγνωση κειμένων, ο Τρούσας δεν αντιλαμβάνεται ότι:
      α) ο υπότιτλος του βιβλίου είναι an inside look at Cuba, που σημαίνει μια ματιά στην Κούβα πίσω από τα παραπετάσματα, είτε του καθεστώτος είτε της αμερικάνικης προπαγάνδας,
      β) η εν λόγω φωτογραφία είναι τραβηγμένη από αμερικάνο και όχι από κουβανό,
     γ) τα ανήλικα παιδιά που ποζάρουν κρατώντας ως απόκτημα και ως τρόπαιο τη μεξικάνικη έκδοση του άλμπουμ των Beatles (που πιθανότατα έφτασε στα χέρια τους μέσω του πασίγνωστου κουβανέζικου θαλάσσιου λαθρεμπορίου από το κοντινό Μεξικό και τις εξίσου κοντινές ΗΠΑ – μόλις 150 χλμ. μεταξύ των πλησιεστέρων παραλίων), το κάνουν με θριαμβικό καμάρι, με σαφή έκφραση «τσογλανιάς» στα πρόσωπά τους και με ολοφάνερη διάθεση να προκαλέσουν (άνεση, που δεν θα είχαν αν ο φωτογράφος ήταν κουβανός, φοβούμενα φυσικά το ενδεχόμενο «κάρφωμα») –βλ. επίσης και το επιδεικτικό κράτημα του τσιγάρου.

    δ) παρόμοιο ύφος χαρούμενης «τσογλανιάς» και επιδοκιμασίας έχουν και οι υπόλοιποι έφηβοι στο βάθος της φωτογραφίας, οι οποίοι συμμετέχουν στη «συνωμοσία». Προφανώς τα παιδιά είχαν μαζευτεί σε εκείνο το σπίτι προκειμένου να ακούσουν κρυφά έναν ροκ δίσκο (όπως συνηθιζόταν στην Κούβα - κάτι που άλλωστε επισημαίνεται και στο συλλογικό βιβλίο των αμερικανών πανεπιστημιακών Rockin’ Las Americas, το οποίο αναφέρθηκε συχνά πιο πάνω). 
    ε) κανένα παιδί δεν θα φωτογραφιζόταν κρατώντας με τόση επιδεικτικότητα έναν ροκ δίσκο, αν η πράξη αυτή δεν ενέπιπτε σε κάποιον βαθμό παραβατικότητας, ημιπαρανομίας, ή παρανομίας. Αν η ροκ στην Κούβα ήταν ελεύθερη όπως ισχυρίζεται ο θαυμαστής τριτοκοσμικών δικτατορίσκων Φώντας Τρούσας, θα υπήρχαν χιλιάδες τέτοιες φωτογραφίες πιτσιρικάδων και από τον «ελεύθερο κόσμο», ή – το πιθανότερο, όπως και συνέβη- δεν θα υπήρχε καν λόγος να έχουν τραβηχτεί τέτοιες φωτογραφίες. Όταν όμως η κατοχή ενός ροκ δίσκου γίνεται τέτοιο θέμα, αξίζει μια φωτογραφία...
     Προ ημερών ο Φώντας Τρούσας είχε επικαλεστεί τη ρήση του Ραφαηλίδη  (ενός από τους πολλούς αριστερούς «διανοούμενους» που επί χούντας επιχορηγούντο από το Ίδρυμα Φορντ, και τον οποίο ο Τρούσας έχει σαν πρότυπο) ότι «όλοι έχουν δικαίωμα στην κριτική εκτός από τους εκ γενετής ηλίθιους και τους επίκτητα ηλίθιους». Ας την ξαναδιαβάσει κι ας σκεφτεί σε ποια κατηγορία από τις δύο ανήκει.

  

  Δείτε επίσης:

-ROCK 'N' ROLL ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ (Ή: όταν νεοφιλελευθεροφασίστες και σταλινικοί "τραβάνε" ... τα "ελευθεριόμετρα".)

-Συλλογικό: Rockin' las Américas: the global politics of rock in Latin/o America (κεφάλαιο: Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα: πραγματεία για το ροκ στην επαναστατική Κούβα 1960-1980, σελίδες 43-68)
-ΠΡΟΣ ΟΨΙΜΟΥΣ ΚΝΙΤΟ"ΡΟΚΑΔΕΣ" (ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΖΟΜΠΙΣ ΤΟΥ, ΠΡΟ ΠΤΩΣΗΣ ΤΟΥ ΤΕΙΧΟΥΣ, ΜΕΣΑΙΩΝΑ)
-Cuban who banned Beatles has died
-Sgt. Pepper meets Fidel Castro: the Beatles in Cuba