ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…

   Στο –πιθανότατα- καλύτερο μουσικό περιοδικό που κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα, το μηνιαίο ΗΧΟΣ & Hi Fi, υπήρχε στα μακρινά ’80s μια μόνιμη στήλη με τίτλο Υπέροχοι Άνθρωποι. Εκεί οι συντάκτες του περιοδικού παρουσίαζαν ένα απάνθισμα δηλώσεων, ρήσεων κλπ. (συνήθως αστοχίες ή γκάφες) «επωνύμων», από διάφορους χώρους (κυρίως της μουσικής, διεθνούς και εγχώριας). Αρκετές φορές υπήρχε και –πικρόχολος αλλά εύστοχος- σχολιασμός. Π.χ. στη δημοσίευση της δήλωσης του «πολύ» Μίκη Θεοδωράκη «στην Ελλάδα νιώθω σαν τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων» οι συντάκτες του Ήχου σχολίαζαν: «αν ήξερε πώς αισθάνονται τα ψάρια…».

    Ένα μεγάλο μέρος από το εν λόγω μηνιαίο απάνθισμα αφορούσε σε αντί-ροκ δηλώσεις ταγών της –δεξιόστροφης και αριστερόστροφης- (β)ρωμηοσύνης. Εν προκειμένω, για τους συντάκτες του Ήχου, αγαπημένο -και αστείρευτο- πεδίο αλίευσης δηλώσεων και ρήσεων ασχετοσύνης, ημιμάθειας, κομπορρημοσύνης, κουτοπονηριάς, στρεψοδικίας, κατακίτρινης αντί-ροκ προπαγάνδας κλπ. ήσαν οι σταλινικές φυλλάδες (Οδηγητής, Βρυσοσπάστης κ.α.) και οι αντί-ροκ δηλώσεις των διαφόρων βοσκών,  υποβοσκών και ανθυποβοσκών τής εν λόγω ιδεολογικής στρούγκας - και των «θυγατρικών» της - (μια απολύτως δειγματοληπτική τέτοια παρουσίαση υπάρχει εδώ: http://hypnovatis.blogspot.gr/2013/04/o.html ).
   Σήμερα ωστόσο, και παρ’ όλα τα είκοσι επτά χρόνια απ’ το επίσημο τέλος του γραφειοκρατικού καπιταλισμού (όπως είναι πλέον η επιστημονική του καταχώρηση) έχει ξεμείνει στην Ελλάδα κάποιος γραφικός, που επιμένει στη σταλινική αντί-ροκ κομματική γραμμή των δεκαετιών εκείνων, όπου η ροκ μεσουράνησε ως μουσική και ως κοινωνικό φαινόμενο (1955-1993 περίπου). Εδώ, λοιπόν, έχω κάνει κάτι ανάλογο με τους συντάκτες του Ήχου: ένα αρρωστημένο «απάνθισμα» του κομπλεξισμού, της ημιμάθειας, της μειονεξίας και της αρτηριοσκλήρυνσης, όχι τόσο του εν λόγω σταλινικού γραφικού απομειναρίου (δεν είναι προσωπικό το ζήτημα), όσο του «ιδανικού» που αντιπροσωπεύει.
   Εικόνες δεν έχω βάλει γιατί τα «μαργαριτάρια» του εν λόγω σταλινίσκου νεόκοπου «ροκά» είναι από μόνα τους περιγραφικότατα. Η ανάρτηση θα ενημερώνεται με κάθε νέα αξιόλογη σταλινομουσικοδημοσιογραφική ρήση. Παρακαλώ μάλιστα όποιον φίλο εντοπίσει κάποιες που ξέφυγαν από το δικό μου πρόχειρο ψάξιμο, να μην διστάσει να την ενημερώσει ο ίδιος με ένα σχόλιο.
 

«ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΡΥΘΜΟΙ»: ΚΟΥΚΟΥΡΟΥΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΓΙΑ ΣΤΑΛΙΝΟΕΙΔΕΙΣ «ΧΡΥΣΟΥΣ ΝΕΟΛΑΙΟΥΣ»

     Παρακάτω αναδημοσιεύω μερικά αποσπάσματα (σ.371-386) από το βιβλίο του ιστορικού Κώστα Κατσάπη ΤΟ «ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΕΟΛΑΙΑ» - ΜΟΝΤΕΡΝΟΙ ΝΕΟΙ, ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ 1964-1974, εκδόσεις Απρόβλεπτες, Αθήνα 2013. 
    Τα αποσπάσματα αφορούν στην καθωσπρεπίστικη και παρωχημένη ιδεολογική ταυτότητα του περιοδικού Μοντέρνοι Ρυθμοί, που κατά κάποιους σημερινούς αυτοαποκαλούμενους ερευνητές, αντανακλά και εκφράζει το ροκ φαινόμενο στην Ελλάδα την περίοδο 1964-1968 (αλλά και για λίγα ακόμα χρόνια) τόσο πιστά, ώστε να χρησιμοποιείται απ΄αυτούς ως η κατεξοχήν ιστορική πηγή. 
    Αν όμως οι Μοντέρνοι Ρυθμοί αποτελούν ιστορική πηγή, αυτό δεν έχει να κάνει με την «παρουσίαση» που έκαναν στο εγχώριο ποπ/ροκ φαινόμενο (την οποία κάποιοι εξακολουθούν να την παίρνουν τοις μετρητοίς) αλλά με την χειραγωγητική νοθευτική παρεμβατικότητά τους σε αυτό (για την ακρίβεια, εκείνη του εκδότη Αθανάσιου Τσόγκα και του κύριου συντάκτη τους και επιχειρηματία τής showbiz  Νίκου Μαστοράκη). Γι’ αυτό και η νεολαία γύρισε την πλάτη της στο περιοδικό, ταυτόχρονα με την πραγματικότητα η οποία το προσπέρασε. Έτσι οι Μοντέρνοι Ρυθμοί έκλεισαν το 1968, παρά το ευμενέστατο για την ιδεολογία τους περιβάλλον τής δικτατορίας, ενώ κάποιες μεταγενέστερες προσπάθειες επανέκδοσής τους, με το ίδιο ή  άλλα ονόματα, έπεσαν στο κενό μετά από λίγα τεύχη. 
    Το ότι οι Μοντέρνοι Ρυθμοί προσπάθησαν διακαώς (και τελικώς χωρίς αποτέλεσμα) να επικαλύψουν («ταπώσουν») την ύπαρξη στην Ελλάδα μιας άλλης (βλ. underground) νεολαίας, είναι κάτι που αποδεικνύεται από τα ίδια τα δημοσιεύματά τους. Κι αυτή ακριβώς η «άλλη νεολαία» είναι το κατεξοχήν ιστορικό στοιχείο που σήμερα συνεχίζουν να προσπαθούν να αποκρύψουν οι επίδοξοι -σταλινοειδείς- ερευνητές, που επικαλούνται ως ιστορική πηγή τούς Μοντέρνους Ρυθμούς. Ο λόγος τής στάσης τους είναι, φυσικά, η -διά της υποβάθμισης των θεωρούμενων ως ανταγωνιστών- κατοχύρωση του ιστορικού «μονοπωλίου» (=πατέντας) των κοινωνικών διαδικασιών, ζυμώσεων, συγκρούσεων κ.λπ.. Έτσι συνεχίζουν να αναπαράγουν τη χαζοχαρούμενη βιτρίνα των Μ.Ρ. για να «αποδείξουν» ότι η εγχώρια ροκ νεολαία (που την ταυτίζουν κουτοπόνηρα με το κοινό στο οποίο απευθύνονταν οι Μ.Ρ.)  δεν ανησύχησε το καθεστώς, και ότι η «μαύρη αντίδραση» και η χούντα ήσαν πιο ροκ απ' τα ακροατήρια του Woodstock ή του Monterey.
    Η ιστοριογραφία είναι μια συνθετική και αναλυτική εργασία, που γίνεται με τα επί τούτου δημιουργημένα και καθιερωμένα στις κοινωνικές επιστήμες μεθοδολογικά εργαλεία. Που σημαίνει, ότι μπορούν να τη φέρουν σε πέρας μόνο ειδικοί, και όχι τυχάρπαστοι, ιστοριοδίφες, ερασιτέχνες, «ερευνητές», αυτοδίδακτοι, ή άτομα εν διατεταγμένη ιδεολογική αποστολή. Συνηθισμένη ερώτηση αδαών: δεν κάνει λάθη η επιστήμη; Φυσικά και κάνει. Κάθε λίγο και λιγάκι. Μόνο οι θρησκείες κι οι ιδεολογίες τα ξέρουν όλα. Τα εκαντοντάδες όμως επιστημονικά στραπάτσα της ιστορίας, έχουν βοηθήσει στο να έχουμε κάνει κάποια λίγα ασφαλή βήματα ως είδος, σε όλους τους τομείς. 
    Έχω συμπεριλάβει και όσες από τις παραπομπές σχετίζονται με τεύχη των Μ. Ρ.. Εικόνες και τονισμένα στοιχεία είναι από εμένα. (Θ.Λ.)

Η ΡΟΚ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΥ ΣΤΑΛΙΝΙΣΜΟΥ

    Γιατί το μέγεθος (της δισκοθήκης) μετράει...


   Παρακάτω είναι ένα σχόλιο του κορυφαίου (μετά τον Νίκο Μαστοράκη) εγχώριου μουσικοδημοσιογράφου όλων των εποχών  Φώντα Τρούσα, το οποίο αναφέρεται σ' εμένα.

   Έχω διατηρήσει ακόμα και τη γραμματοσειρά του. Με κόκκινα στοιχεία είναι αυτά που διαβάζει κάποιος "ανάμεσα" απ' τις γραμμές.

ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ "ΗΡΩΕΣ"...

  Όταν τα "αντιστασιόμετρα" κραδαίνονται ως  φύλλα συκής τής σταλινικής ή άλλης φιλοχουντικής ηθικολογίας

                        

   Δημήτρης Πουλικάκος και οι Εξαδάκτυλος - Τί μας λες... (τραγούδι τoυ 1972, που για ευνόητους λόγους δεν κυκλοφόρησε επί δικτατορίας, από το άλμπουμ "Μεταφοραί εκδρομαί ο Μήτσος" του 1976)

 Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΩΣ "ΑΥΤΟΪΚΑΝΟΠΟΙΟΥΜΕΝΗ" ΚΛΕΙΣΤΟΤΗΤΑ ΣΗΜΑΣΙΩΝ

   Υπάρχει η διαδεδομένη παρεξήγηση να θεωρούνται ως μάρτυρες και άξιοι τιμών οι άνθρωποι που διώκονται ή πεθαίνουν για τα "πιστεύω" ή τις "ιδέες" τους. Η μαρτυρολογική αντίληψη (που είναι απολύτως άγνωστη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο και σήμερα αποτελεί ισχυρό χριστιανικό κατάλοιπο) έχει και κάποιες αναπόφευκτες συλλογιστικές συνέπειες. Όπως π.χ. όταν αποδεικνύεται άκρως προβληματική κάθε φορά που πρόκειται να αξιολογηθούν όχι μόνο οι "δικοί" μας διωχθέντες ή νεκροί, αλλά και αυτοί των "άλλων", ή -ακόμα χειρότερα- των αντιπάλων. 

    Έτσι π.χ. κάποιοι αναγκάζονται να προβαίνουν κάθε φορά σε μια παντελώς αυθαίρετη ιδεολογική "αξιολόγηση" τού γιατί οι δικές τους ιδέες ήσαν "αξιότερες για μαρτύριο" από των "άλλων". Σε αυτή την περίπτωση ο "άλλος" ή ο αντίπαλος υποβαθμίζονται, μειώνονται και τελικά απαξιώνονται μέσω της αρνητικής ιδεολογικής "αξιολόγησης" τών "πιστεύω" τους. Έτσι οι -ανύπαρκτοι και επινοημένοι- χριστιανοί "μάρτυρες" που -υποτίθεται ότι- πέθαναν "για του Χριστού την πίστη την αγία" αγιοποιούνται, σε αντίθεση με τους κατασφαγμένους "ειδωλολάτρες" που παραδίδονται στην ιστορική ανυποληψία επειδή υπερασπίζονταν την -κατά τους χριστιανούς- "πλάνη" (στην πραγματικότητα βέβαια αυτό που υπερασπίζονταν οι "ειδωλολάτρες" δεν ήταν καμμία ιδεολογικώς νοούμενη "πλάνη" ή "αλήθεια" -έννοιες άγνωστες στον εμμονικά σχετικιστή και σκεπτικιστή αρχαίο ευρωπαϊκό κόσμο- αλλά απλώς το δικαίωμά τους να υπάρχουν...). Δηλαδή η "μαρτυρολογία" όχι μόνο υποβαθμίζει τους διωχθέντες του αντιπάλου, αλλά πολύ συχνά κατασκευάζει εκ του μηδενός το μαρτυρολόγιο των "δικών" μας. Και δεν είναι μόνο ο αντίπαλος που υφίσταται την ιδεολογική "αξιολόγηση", αλλά και απλά ο "άλλος", συχνά ο πρώην σύμμαχος, και από ένα σημείο και μετά "ανταγωνιστής". Έτσι ο μπολσεβικισμός γενοκτόνησε και εθνοκάθαρε όχι μόνο τους τσαρικούς ή αστικούς εχθρούς τής επανάστασης (πράγμα κατανοητό και ίσως αναπόφευκτο), αλλά και τις άλλες συνιστώσες της (τις οποίες επιπλέον και κατασυκοφάντησε), ενώ η ελληνική "εθνική αντίσταση" εκκαθάρισε το εργατικό κίνημα της χώρας από οποιοδήποτε μή σταλινικό στοιχείο (αρχειομαρξιστές, τροτσκιστές, αναρχικούς, απλούς διαφωνούντες μέλη του ΚΚΕ κλπ.). 

    Η ιδεολογία σε οποιαδήποτε μορφή της (εθνική, πολιτική, θεολογική) είναι ένα κλειστό, με τη μαθηματική έννοια, σύστημα. Τα ζητήματα που θέτει, καθώς και οι λύσεις τους, πρέπει να προέρχονται από στοιχεία του συστήματος. Οποιοδήποτε ζήτημα εκτός αυτής δεν είναι δυνατόν καν να τεθεί (οπότε δεν έχει νόημα ούτε η συζήτηση περί της "λύσης" του). Η ιδεολογία δεν αλληλεπιδρά με τίποτε εκτός αυτής, και ειδικά με την πραγματικότητα (αν το κάνει θα αποδομηθεί ακαριαία). Η μαρτυρολογία, σε κάθε μορφή της, είναι παιδί της ιδεολογίας: όπως η Αλήθεια τής κάθε ιδεολογίας / θεολογίας (το ίδιο πράγμα είναι) είναι η Μοναδική, έτσι και οι πιστοί της είναι ο περιούσιος λαός, που, εν αντιθέσει με τους εκτός Μοναδικής Αλήθειας "κοινούς θνητούς", ζει και πεθαίνει για κάτι "διαφορετικό" και "ανώτερο" (ή, για την ακρίβεια, για ένα χιλιαστικό "Απόλυτο").   
   Από την άλλη, οι πιο συνεπείς συλλογιστικά μαρτυρολόγοι, θέλοντας να αποφύγουν τις ιδεολογικές "αξιολογήσεις" φτάνουν στο σημείο να αναγκάζονται να "αναγνωρίσουν" ότι δεν πέθαναν μόνο οι "δικοί" τους για τις ιδέες τους, αλλά και οι "άλλοι" ή οι "αντίπαλοι". Με αυτόν τον τρόπο αναβαθμίζονται αναπόφευκτα π.χ. οι ειλικρινέστατοι ιδεολόγοι ρατσιστές ναζί μάρτυρες του Β' παγκοσμίου πολέμου, ή οι σκοταδιστές τζιχαντιστές μάρτυρες, αφού "και αυτοί πέθαναν (θυσιάστηκαν) γι΄αυτό που πίστευαν".