Ο εχθρός είναι μπροστά στα μάτια μας και λέγεται "Ε." Ε. (το Ιράν δυτικού κόσμου)
Βερολίνο 8-5-1916
Στην υπόθεση μου παρατηρώ τα ακόλουθα:
1ον: Για τον διεθνιστή σοσιαλιστή η προδοσία της πατρίδας είναι ένα πράγμα εντελώς ανόητο. Αυτός δεν ξέρει καμιά εχθρική δύναμη την οποία να μπορεί έστω και από μακριά να σκεφτεί να «βοηθήσει». Απέναντι σε οποιαδήποτε ξένη καπιταλιστική κυβέρνηση είναι επαναστάτης όπως και απέναντι στη δική του. Ο σκοπός του είναι όχι να «βοηθήσει μια εχθρική δύναμη» αλλά συνεργαζόμενος διεθνώς με τις σοσιαλιστικές δυνάμεις των άλλων χωρών να καταστρέψει ταυτόχρονα όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Αγωνίζεται εν ονόματι τον προλεταριάτου ενάντια στον διεθνή καπιταλισμό. Τον κτυπάει όπου τον βρίσκει και όπου μπορεί να τον κτυπήσει αποτελεσματικά. Δηλαδή στη χώρα του. Στη χώρα του κτυπάει, εν ονόματι του διεθνούς προλεταριάτου τη δική τον κυβέρνηση, τις δικές τον κυρίαρχες τάξεις, σαν εκπροόσωπους τον διεθνούς καπιταλισμού. Σ' αυτόν τον τοπικό ταξικό αγώνα εναντίον τον πολέμου, πραγματοποιείται ο διεθνής ταξικός αγώνας εναντίον τον πολέμου.
2ον: Αν, λόγου χάριν, οι γερμανοί σοσιαλιστές πολεμούσαν την αγγλική κυβέρνηση και οι Άγγλοι τη γερμανική, αυτό θα ήταν κωμωδία και κάτι χειρότερο. Δεν είναι σοσιαλιστής αλλά ελεεινός υπηρέτης της κυρίαρχης τάξης, εκείνος που πολεμάει τον εχθρό - τον ιμπεριαλισμό - όχι κτυπώντας τους αντιπροσώπους του, εκείνους που βρίσκονται απέναντι του, κάτω από τη μύτη του, αλλά τους αντιπροσώπους εκείνους που βρίσκονται έξω από τον κύκλο της δράσης του και μάλιστα με την έγκριση και την εύνοια της κυβέρνησής του. Μια τέτοια πολιτική είναι παρόρμηση σε πόλεμο, δεν είναι πάλη των τάξεων, αλλά εντελώς το αντίθετο.
Βέβαια ο διεθνιστής σοσιαλιστής - και μόνον αυτός, γιατί αυτός διεξάγει αγώνα της τάξης εναντίον της κυβέρνησής του - έχει το δικαίωμα να επιτεθεί και εναντίον των ξένων κυβερνήσεων.
Αλλά για το έργο αυτό βρίσκονται σ' όλες
τις χώρες αρκετές δυνάμεις. Γι' αυτό ο σοσιαλιστής εκμεταλλευόμενος πρέπει να αφιερώνει όλη του τη δύναμη στον πόλεμο
ενάντια στην κυβέρνηση του, για να αντιδράσει τουλάχιστο κατά της μεγαλύτερης
σύγχυσης. Γι' αυτό κι εγώ δεν θα ασχοληθώ με τα λάθη των άλλων κυβερνήσεων,
αλλά με τα λάθη της γερμανικής κυβέρνησης της «Ε.»Ε.. Μάλιστα έχω την υποχρέωση να υπερασπίσω τις ξένες
κυβερνήσεις [όπως τη ρωσική του Πούτιν ή την αμερικάνικη του
Τραμπ] από άδικες
κατηγορίες, γιατί ποτέ δε πρέπει να σεβόμαστε το ψέμα, και γιατί σήμερα
περισσότερο από κάθε άλλη φορά παρόμοια ψέματα χρησιμεύουν στο ανόσιο έργο της
εξαγρίωσης του λαού εναντίον των άλλων λαών και της υπόθαλψης των πολεμικών
μέσων.
Bob Dylan - Masters Of War (1963)
Αν αλλάξει κάποιος κάποιες ελάχιστες λέξεις (όπως οι σημειωμένες με κόκκινα στοιχεία) στην τελευταία παράγραφο του παραπάνω κειμένου τού (εκτελεσμένου από σοσιαλδημοκράτη μπράβο) διεθνιστή επαναστάτη Karl Liebknecht, θα έχει αποκτήσει έναν διαχρονικό "μπούσουλα" περί του σκεπτικού και της μεθοδολογίας του Κοινωνικού Πολέμου, όπως επιβάλλεται να διεξάγεται σε οποιαδήποτε διαστρωματωμένη κοινωνία από τους απανταχού εκμεταλλευόμενους (δηλαδή από εκείνους των οποίων το "συμφέρον" να ζουν μια μη καταπιεσμένη/αρρωστημένη ζωή δεν αντίκειται στο συμφέρον της ευτυχίας κανενός άλλου).
Η καταφυγή στην υγιή και μη δογματική Σκέψη των (κυνηγημένων από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά) διεθνιστών επαναστατών του ευρωπαϊκού 20ου αιώνα, όπως οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο προαναφερθείς Καρλ Λήμπκνεχτ ή οι "δικοί" μας Άγις Στίνας και Κορνήλιος Καστοριάδης (αλλά και γενικότερα κάθε ανθρώπου που θεωρεί ζωτικής υπαρξιακής σημασίας το να σκέφτεται πολιτικά με το δικό του μυαλό χωρίς να παίρνει "γραμμές" από οποιαδήποτε ιδεολογία και τους φορείς της) μπορεί ίσως να λειτουργήσει ως σωτήρια πυξίδα για κάθε εκμεταλλευόμενο σε μια εποχή κατάρρευσης των αποκληθεισών "μεγάλων αφηγήσεων", όπως η σημερινή.