Ο εχθρός είναι μπροστά στα μάτια μας και λέγεται "Ε." Ε. (το Ιράν δυτικού κόσμου)
Βερολίνο 8-5-1916
Στην υπόθεση μου παρατηρώ τα ακόλουθα:
1ον: Για τον διεθνιστή σοσιαλιστή η προδοσία της πατρίδας είναι ένα πράγμα εντελώς ανόητο. Αυτός δεν ξέρει καμιά εχθρική δύναμη την οποία να μπορεί έστω και από μακριά να σκεφτεί να «βοηθήσει». Απέναντι σε οποιαδήποτε ξένη καπιταλιστική κυβέρνηση είναι επαναστάτης όπως και απέναντι στη δική του. Ο σκοπός του είναι όχι να «βοηθήσει μια εχθρική δύναμη» αλλά συνεργαζόμενος διεθνώς με τις σοσιαλιστικές δυνάμεις των άλλων χωρών να καταστρέψει ταυτόχρονα όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Αγωνίζεται εν ονόματι τον προλεταριάτου ενάντια στον διεθνή καπιταλισμό. Τον κτυπάει όπου τον βρίσκει και όπου μπορεί να τον κτυπήσει αποτελεσματικά. Δηλαδή στη χώρα του. Στη χώρα του κτυπάει, εν ονόματι του διεθνούς προλεταριάτου τη δική τον κυβέρνηση, τις δικές τον κυρίαρχες τάξεις, σαν εκπροόσωπους τον διεθνούς καπιταλισμού. Σ' αυτόν τον τοπικό ταξικό αγώνα εναντίον τον πολέμου, πραγματοποιείται ο διεθνής ταξικός αγώνας εναντίον τον πολέμου.
2ον: Αν, λόγου χάριν, οι γερμανοί σοσιαλιστές πολεμούσαν την αγγλική κυβέρνηση και οι Άγγλοι τη γερμανική, αυτό θα ήταν κωμωδία και κάτι χειρότερο. Δεν είναι σοσιαλιστής αλλά ελεεινός υπηρέτης της κυρίαρχης τάξης, εκείνος που πολεμάει τον εχθρό - τον ιμπεριαλισμό - όχι κτυπώντας τους αντιπροσώπους του, εκείνους που βρίσκονται απέναντι του, κάτω από τη μύτη του, αλλά τους αντιπροσώπους εκείνους που βρίσκονται έξω από τον κύκλο της δράσης του και μάλιστα με την έγκριση και την εύνοια της κυβέρνησής του. Μια τέτοια πολιτική είναι παρόρμηση σε πόλεμο, δεν είναι πάλη των τάξεων, αλλά εντελώς το αντίθετο.
Βέβαια ο διεθνιστής σοσιαλιστής - και μόνον αυτός, γιατί αυτός διεξάγει αγώνα της τάξης εναντίον της κυβέρνησής του - έχει το δικαίωμα να επιτεθεί και εναντίον των ξένων κυβερνήσεων.
Αλλά για το έργο αυτό βρίσκονται σ' όλες
τις χώρες αρκετές δυνάμεις. Γι' αυτό ο σοσιαλιστής εκμεταλλευόμενος πρέπει να αφιερώνει όλη του τη δύναμη στον πόλεμο
ενάντια στην κυβέρνηση του, για να αντιδράσει τουλάχιστο κατά της μεγαλύτερης
σύγχυσης. Γι' αυτό κι εγώ δεν θα ασχοληθώ με τα λάθη των άλλων κυβερνήσεων,
αλλά με τα λάθη της γερμανικής κυβέρνησης της «Ε.»Ε.. Μάλιστα έχω την υποχρέωση να υπερασπίσω τις ξένες
κυβερνήσεις [όπως τη ρωσική του Πούτιν ή την αμερικάνικη του
Τραμπ] από άδικες
κατηγορίες, γιατί ποτέ δε πρέπει να σεβόμαστε το ψέμα, και γιατί σήμερα
περισσότερο από κάθε άλλη φορά παρόμοια ψέματα χρησιμεύουν στο ανόσιο έργο της
εξαγρίωσης του λαού εναντίον των άλλων λαών και της υπόθαλψης των πολεμικών
μέσων.
Bob Dylan - Masters Of War (1963)
Αν αλλάξει κάποιος κάποιες ελάχιστες λέξεις (όπως οι σημειωμένες με κόκκινα στοιχεία) στην τελευταία παράγραφο του παραπάνω κειμένου τού (εκτελεσμένου από σοσιαλδημοκράτη μπράβο) διεθνιστή επαναστάτη Karl Liebknecht, θα έχει αποκτήσει έναν διαχρονικό "μπούσουλα" περί του σκεπτικού και της μεθοδολογίας του Κοινωνικού Πολέμου, όπως επιβάλλεται να διεξάγεται σε οποιαδήποτε διαστρωματωμένη κοινωνία από τους απανταχού εκμεταλλευόμενους (δηλαδή από εκείνους των οποίων το "συμφέρον" να ζουν μια μη καταπιεσμένη/αρρωστημένη ζωή δεν αντίκειται στο συμφέρον της ευτυχίας κανενός άλλου).
Η καταφυγή στην υγιή και μη δογματική Σκέψη των (κυνηγημένων από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά) διεθνιστών επαναστατών του ευρωπαϊκού 20ου αιώνα, όπως οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο προαναφερθείς Καρλ Λήμπκνεχτ ή οι "δικοί" μας Άγις Στίνας και Κορνήλιος Καστοριάδης (αλλά και γενικότερα κάθε ανθρώπου που θεωρεί ζωτικής υπαρξιακής σημασίας το να σκέφτεται πολιτικά με το δικό του μυαλό χωρίς να παίρνει "γραμμές" από οποιαδήποτε ιδεολογία και τους φορείς της) μπορεί ίσως να λειτουργήσει ως σωτήρια πυξίδα για κάθε εκμεταλλευόμενο σε μια εποχή κατάρρευσης των αποκληθεισών "μεγάλων αφηγήσεων", όπως η σημερινή.
Ποιές είναι όμως σήμερα οι άδικες κατηγορίες εναντίον ξένων κυβερνήσεων οι οποίες χρησιμεύουν στο ανόσιο έργο της εξαγρίωσης του λαού εναντίον των άλλων λαών και της υπόθαλψης των πολεμικών μέσων; Την απάντηση την ομολογεί η ίδια η μία εμπλεκόμενη πλευρά (ΝΑΤΟ), η οποία σήμερα αναδιπλώνεται μερικώς λόγω της ήττας της στην Ουκρανία: "Ναι, στην Ουκρανία έχουμε πόλεμο ΗΠΑ-Ρωσίας δι΄αντιπροσώπου" παραδέχτηκε ξεκάθαρα στις 5/3/2025 ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών, "αδειάζοντας" πανηγυρικά τους συμμάχους του "ευρωπαίους" μιλιταριστές, οι οποίοι παρ' όλα αυτά εξακολουθούν να αναπαράγουν με υστερική αμηχανία το αποδομημένο πλέον προπαγανδιστικό ποιηματάκι, ότι ο πόλεμος είναι μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας (και ότι η λεγόμενη Δύση απλώς βοηθάει μια χώρα που υπέστη μια άδικη εισβολή).
Η ωμή ομολογία του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών αποτελεί φυσικά και παραδοχή όλων των συνεπαγόμενων "παρελκομένων" της:
1) Ότι οι ΗΠΑ/Ε.Ε. επιδίωκαν (σε συνεργασία φυσικά με την τριτοκοσμική ουκρανική ελίτ, τη γνωστή για τις τρυφερές σχέσεις της με τον νεοναζισμό) να προσαρτήσουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ,
2) Ότι η ρωσική εισβολή ήταν σε διεκδικούμενη υπό των ΝΑΤΟ/Ε.Ε. επικράτεια και όχι ειδικά στην Ουκρανία, άρα ότι ήταν αναμενόμενη, κατανοητή και δικαιολογημένη ως προληπτικού χαρακτήρα, αφού ως γνωστόν και παγκοίνως κοινοποιημένο εδώ και χρόνια, για τη ρωσική ελίτ η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ συνιστά αυτό που λέγεται "υπαρξιακή απειλή",
3) Άρα ότι ο πόλεμος προκλήθηκε ουσιαστικά από το ΝΑΤΟ/Ε.Ε. και μόνο τυπικά από τη Ρωσία,
4) Ότι όσοι σκούζουν πως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί παραβίαση του "Διεθνούς Δικαίου", είναι απλώς πολεμοχαρείς υποκριτές και σεμνότυφοι ηθικολόγοι, που κουνάνε προσβλητικά στα μούτρα της Αλήθειας και της κοινής νοημοσύνης ένα κουρελόχαρτο, για το οποίο απαιτούν σεβασμό μόνο από τους άλλους και μόνο όποτε τους συμφέρει (π.χ. θα ήσαν το ίδιο λάβροι υποστηρικτές του "δικαιώματος" π.χ. της Κούβας ή του Μεξικού να εγκαταστήσουν για λογαριασμό της Ρωσίας πυρηνικούς πυραύλους στο έδαφός τους;),
5) Ότι αν το ΝΑΤΟ/Ε.Ε. δεν είχαν επιδιώξει την προσάρτηση της Ουκρανίας, η ρωσική εισβολή σε αυτήν απλώς δεν θα είχε συμβεί.
6) Ότι η Ρωσία δεν αποτελεί απειλή για την υπόλοιπη Ευρώπη αλλά αυτό που ισχύει είναι ακριβώς το αντίθετο: οι ελίτ των χωρών των ΝΑΤΟ/Ε.Ε. (εξαιρείται η αμερικανική από την εκλογή Τραμπ και μετά) αποσκοπούσαν στην σταδιακή αποδυνάμωση της ρωσικής ελίτ, στον διαμελισμό της Ρωσίας και στην αρπαγή τής (ως γνωστόν με πάμπλουτο σε ενεργειακούς πόρους υπέδαφος) Σιβηρίας, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ανερχόμενη απειλή τής κινεζικής ελίτ. Και προκειμένου να το επιτύχουν αμόλησαν ως "λαγό" μια ολόκληρη χώρα και τον λαό της, αποφασισμένες να "πολεμήσουν" εκ του ασφαλούς και θρασύδειλα "μέχρι τον τελευταίο ουκρανό". Η αποκλειστική και απόλυτη απειλή για την Ευρώπη (αλλά και για όλον τον πλανήτη), σήμερα είναι η "Ε." Ε., η οποία αποδεδειγμένα δεν ορρωδεί ούτε προ ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου.
7) Ότι, παρ' όλη την απόσυρση της πολιτικής, οικονομικής και οπλικής υποστήριξής τους από την ελίτ των ΗΠΑ, η συνέχιση των πολεμικών ιαχών (περικοπές από κοινωνικά κονδύλια, σε πρώτη φάση τουλάχιστον 800 δισ. ευρώ για "αμυντικές" δαπάνες απέναντι σε έναν ανύπαρκτο αντίπαλο) από τους μισάνθρωπους ταγούς της "Ε." Ε., σημαίνει απλώς ότι πρόκειται για εμετικούς μιλιταριστές υπανθρώπους, εμμονικούς με τον θάνατο και την κτηνωδία και γι' αυτό ψυχιατρικές περιπτώσεις εφάμιλλες των ναζί δημίων (και μάλιστα στην τελευταία φάση τους, λίγο πριν χάσουν τον πόλεμο, όπου είχαν "σκυλιάσει" από μίσος για ο,τιδήποτε υπάρχει). Στους οποίους θα άξιζε να ξεπληρωθούν από τους λαούς τους με τον ανάλογο τρόπο που το έκαναν οι αρχαίες ελληνικές δημοκρατίες για τα σύγχρονά τους πολιτικά αποβράσματα / εχθρούς της κοινωνίας.
Για έναν κάτοικο όμως της "Ε." Ε. (και γηγενή ευρωπαίο) το ερώτημα που (θα πρέπει να) προκύπτει από τα παραπάνω είναι το εξής: μπορεί να εξακολουθεί να θεωρείται η "Ε." Ε. ως "το καλύτερο μέρος στον κόσμο για να ζει κάποιος", όπως μας τη διαφημίζουν μέχρι σήμερα οι μιλιταριστές ταγοί της, οι (εργοδότες τους) έμποροι όπλων της (κυρίως από Γερμανία και Γαλλία), οι δεξιοί νεοφιλελεύθεροι, οι αριστεροί "νεοφιλελέφτ", οι γουοκιστές νεοφασίστες (και δυστυχώς οι πολλοί αναρχικοί ανάμεσα στους τελευταίους);
Η σημερινή, εκτεθειμένη πλέον σε κοινή θέα, κατάντια της αυτοαποκαλούμενης "Ευρώπης" έτσι όπως έχει βουτηχτεί στα σκατά της, διασυρμένη από ένα πολεμικό (και οικονομικό - βλ. αποτυχία των κυρώσεων προς τη Ρωσία) στραπάτσο, που η ίδια με τη βλακωδέστερη αλαζονεία προκάλεσε (και λόγω τού, εξόφθαλμου κομπλεξισμού της που δεν μπορεί να συνεχίσει αυτοκτονικά τον πόλεμο συμπαρασύροντας τους ευρωπαϊκούς λαούς στην πτώση της), αποδεικνύει απλώς ότι ο βασιλιάς ήταν ανέκαθεν γυμνός (και διεστραμμένος).
Η αυτοαποκαλούμενη "Ευρώπη" (λες και η χώρα του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Σκριάμπιν, του Στραβίνσκι, του Μουσόργκσκι, του Τσαϊκόφσκι, του Γκλίνκα, του Γκόγκολ, του Μπουλγκάκωφ, του Τσουχράι, του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν δεν βρίσκεται ακριβώς εκεί) είναι απλώς και μόνο ένα αποτυχημένο ολιγαρχικό έκτρωμα, που πρέπει να διαλυθεί "χθες".
Όπως παρατηρεί ο Γιώργος Οικονόμου:
Φυσικά η παραπάνω ... πεμπτουσία "δημοκρατίας" δεν θα μπορούσε να μην έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητα των υπηκόων αυτής της ολιγαρχίας (όσο κι αν έχει καταφέρει να μοστράρει ένα ψευδεπίχρισμα πολιτισμικού καθωσπρεπισμού, "φιλελεύθερων αξιών" κλπ., το οποίο εντυπωσιάζει μόνο τους βολεμένους, τους ρηχούς, τους αδαείς ή τους βλάκες).
Γιατί στην "Ε." Ε. υπάρχει σοβαρότατο ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων (πολιτικών, κοινωνικών, ελευθερίας λόγου, πληροφόρησης κ.α.).
Υπήρξε φίμωση από τους μηντιακούς κολοσσούς όσων αντέδρασαν στον υγειονομικό φασισμό που επιβλήθηκε με την (επιχειρηματική) "ευκαιρία" της πρόσφατης επιδημίας (υποχρεωτικότητα εμβολιασμού με εμβόλια σχεδιασμένα στο άρπα κόλα και χωρίς το παραμικρό κόστος από τις πολυεθνικές της εμπορευματοποιημένης "υγείας" -οι οποίες υφάρπαξαν πακτωλούς δημόσιου χρήματος- τα οποία αποδείχθηκαν άχρηστα αν όχι και επικίνδυνα).
Υπάρχει φίμωση του (αντι)λόγου από τους διαδικτυακούς κολοσσούς, όπου προωθείται η οργουελλικής έμπνευσης νεοφασιστική woke ατζέντα (π.χ. άρνηση της ύπαρξης των δύο φύλων και εν γένει της βιολογίας, κατάργηση των γενών στη γραμματική και άλλοι γλωσσικοί βιασμοί, άρνηση του δικαιώματος των παιδιών να έχουν μάνα και πατέρα αντί για "γονείς 1 και 2", νομιμοποίηση της επ' αμοιβή παρένθετης "μητρότητας"/ εμπορευματοποίησης του γυναικείου σώματος, cancel culture, λογοκρισία και ξαναγράψιμο όλης της "ρατσιστικής και σεξιστικής" δυτικής λογοτεχνίας, στιγματισμός όσων αντιδρούν ως "ομοφοβικών-σεξιστών-ρατσιστών-ισλαμόφοβων" κλπ., στιγματισμός του οποιουδήποτε αντιλόγου ως "κηρύγματος μίσους" κ.α.).
Υπάρχει φίμωση σε όσους αντιδρούν στην "εκκαθάριση" που διαπράττει το σιωναζιστικό κράτος στη Γάζα.
Υπάρχει φίμωση (και στιγματισμός) από δεξιούς κι αριστερούς νεοφιλελεύθερους (και ξανά δυστυχώς: από πολλούς αναρχικούς) όσων αντιδρούν στη μεθοδική, συνεχή και αθρόα εισαγωγή των πολιτισμικά παντελώς ξένων, και συχνά εχθρικών, μουσουλμάνων (και όχι γενικώς "μεταναστών") στη δυτική Ευρώπη, η οποία δεν αποσκοπεί φυσικά στην "επίλυση του ασφαλιστικού/συνταξιοδοτικού προβλήματος" (αρκετά πια με αυτή την καραμέλα) αλλά στην αύξηση της "προσφοράς εργασίας"/μείωση των μισθών, στην αποξένωση των ευρωπαϊκών λαών από τις κληρονομιές τους (αρχαία Ελλάδα, Αναγέννηση, Διαφωτισμός) και τις κατακτήσεις τους (εργατικό κίνημα του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα), και τελικά στην αλλοίωση της συλλογικής ευρωπαϊκής πολιτισμικής φυσιογνωμίας, προκειμένου η σκοταδιστική δυτική ευρωελίτ να περνάει πιο εύκολα τις απολυταρχικές ή νεοφασιστικές μεθοδεύσεις της. Εξάλλου η σκοταδιστική και απολυταρχική ευρωελίτ είναι φυσιολογικό να νιώθει πολιτισμικά εγγύτερη με τις μουσουλμανικές τέτοιες παρά με την ευρωπαϊκή πολιτισμική παράδοση (όπως κι αν την εννοεί κάποιος).
Και φυσικά υπάρχει φίμωση σε όσους αντιδρούν στον πόλεμο στην Ουκρανία και στην προσπάθεια συνέχισής του από τα διάφορα ευρωμιλιταριστικά σιχάματα σαν τον κωλοπαιδαρά λιμοκοντόρο Μακρόν (φτυστός με τους πλούσιους λιμοκοντόρους που περιγράφει τόσο παραστατικά ο Ουγκώ στους Άθλιους) ή σαν την πολύτεκνη χριστιανή μαμά Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (φτυστή ή μάλλον χειρότερη από την επίσης πολύτεκνη και χριστιανή Μάγδα Γκαίμπελς, η οποία ήταν υπερήφανη για τις χιλιάδες θανατικές καταδίκες που υπέγραφε επί χρόνια ο σύζυγός της, αφού η φον ντερ Λάιεν υπογράφει η ίδια με το αιματοβαμμένο χέρι της κονδύλια για εξοπλισμούς που θα σκοτώσουν πολύ περισσότερους ανθρώπους από όσους ο Γκαίμπελς).
Επίσης υπάρχουν πραξικοπηματικές επεμβάσεις σε εκλογές χωρών, όπως πρόσφατα στη Ρουμανία.
Και στην Ελλάδα απολαύσαμε αυτή τη φίμωση (και γελοιότητα). Απαγορεύτηκε π.χ. η διαδικτυακή πρόσβαση στα ρωσικά ειδησεογραφικά πρακτορεία, φωτιζόταν η πρόσοψη του κοινοβουλίου με τα χρώματα της ουκρανικής σημαίας, εστάλη βαρύς οπλισμός στην Ουκρανία χωρίς να ερωτηθεί κανείς, απαγορεύθηκαν μέχρι και οι προγραμματισμένες εμφανίσεις ... των ρωσικών μπαλέτων, ενώ ο ασήμαντος αρχιγλείφτης πρωθυπουργός δεν άφησε άγλειφτο ούτε κομμάτι πατώματος (στην Ελλάδα ή διεθνώς) που πατούσαν οι απανταχού ευρωμιλιταριστές. Λες και η χώρα ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Ρωσία.
Tώρα που "άλλαξε ο σερίφης στην πόλη" και που η αμερικανική ελίτ έχει κατανοήσει το αδιέξοδο τού να τα βάλει ταυτόχρονα με την κινεζική και τη ρωσική, έχοντας για μοναδικό "σύμμαχο" έναν παντελώς αναξιόπιστο τζαμπατζή κουραδόμαγκα (δηλ. την "Ε." Ε. που βλέπει τον αμερικάνο ως προστάτη και χορηγό αντί για ισότιμο σύμμαχο), η οπτική των ΗΠΑ έχει φυσικά αλλάξει. Βλέπουν πλέον τους ευρωγλείφτες ως ένα βαρίδι και μια γλίτσα από την οποία πρέπει να απαλλαγούν. Σε αυτά τα πλαίσια δεν είναι ανεξήγητος ο απαξιωτικός τρόπος με τον οποίο φέρονται πλέον στους "ευρωπαίους" γλείφτες τους οι (πρώην;) σύμμαχοί τους (βλ. π.χ. τη συμπεριφορά του Τραμπ στον καταγέλαστο αχυράνθρωπο Ζελένσκι ή του Μασκ στο ανθρωπάκι Τουσκ, ή τη γενικευμένη επίθεση του Βανς στα εμβρόντητα ευρωσκουλήκια στη διάσκεψη του Μονάχου). Η χαμέρπεια και οι τσιρίδες των κακομαθημένων ευρωσκουληκιών προκαλούν πλέον την αηδία ακόμα και στους μέχρι χθες προστάτες και χρηματοδότες τους.
(παλιό αναρχικό σύνθημα, της εποχής όπου οι αναρχικοί δεν είχαν γίνει ακόμα woke lifestylists)
Παρά τα διατυμπανιζόμενα ψευδεπιχρίσματά της, η "Ε." Ε. είναι πλέον το αδιαφιλονίκητο Ιράν του δυτικού κόσμου: ολοκληρωτική, μεσαιωνική/σκοταδιστική αποκτηνωμένη και έτοιμη για ισόβιο εγκλεισμό σε ψυχιατρείο (όπως και οι ναζί πρόγονοί της, που την οραματίστηκαν).
Κι αν έχουν απομείνει κάποιες νησίδες ανθρωπισμού στην Ευρώπη (χάρις στις οποίες η ζωή μας δεν έχει γίνει ακόμη εντελώς αβίωτη), αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στους ποταμούς αίματος που έχυσαν οι λαοί της τους προηγούμενους αιώνες, για να κατακτηθούν κάποια στοιχειώδη χτικιάρικα δικαιώματα (τα οποία σήμερα αμφισβητούνται απροσχημάτιστα από τα αηδιαστικά ανθρωποειδή που αποφασίζουν ερήμην μας).
Ο "ακροδεξιός Τραμπ" ή ο "δικτάτορας Πούτιν" είναι ακίνδυνα μαθητούδια μπροστά στα άρρωστα στρατοκρατικά καθάρματα που έχουμε στο σβέρκο μας. Οι ευρωδημοκρατίσκοι φασίστες είναι απείρως πιο ύπουλοι από τους δηλωμένους φασίστες. Κι επειδή αυτούς έχουμε μπροστά μας, με αυτούς πρέπει να τελειώνουμε πρώτα. Ο "ακροδεξιός Τραμπ" και ο "δικτάτορας Πούτιν" κείνται πολύ μακράν για να μας βλάψουν πρώτοι.
Θ. Λ.
Δείτε επίσης:
-Ποιος προκάλεσε τον πόλεμο στην Ουκρανία; – Α’ Μέρος (John Mearsheimer)
-Ευρώπη: ολιγαρχική και νεοφιλελεύθερη (Γιώργος Οικονόμου)
-Πώς εξηγείται ο ακραίος αντιρωσισμός των Ευρωπαίων (Κώστας Γρίβας)
-Στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία το Pfizergate: Από τον θρίαμβο στη σκανδαλώδη υπερχρέωση της ΕΕ για άχρηστα εμβόλια (Μυρτώ Αρετάκη)
-Η ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τους ναζί ("Τραπεζικός")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου