Η είδηση:
Εθνική Πινακοθήκη: Ενορχηστρωμένη με ψέματα η επίθεση, καμία πρόθεση προσβολής της θρησκείας, δηλώνει η διευθύντριά της.
Η Συραγώ Τσιάρα μάς ξενάγησε στην έκθεση που βανδάλισε ο βουλευτής της «Νίκης» και αποκάλυψε τις απειλές που δέχτηκαν.
(https://www.protothema.gr/culture/article/1611444/vandalismos-stin-ethniki-pinakothiki-ta-erga-pou-skandalisan-ton-vouleuti-tis-nikis-kai-o-vraveumenos-dimiourgos-tous/)
Οι θρησκείες και τα σύμβολά τους είναι φαντασιακά δημιουργήματα, όπως οι ιδεολογίες (πολιτικές, εθνικές, ή άλλων συνομαδώσεων, επίσης με τα σύμβολά τους), τα φιλοσοφικά συστήματα, οι μυθολογίες, οι παραδόσεις, τα καλλιτεχνικά έργα κλπ.
Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε πρόσληψή τους, κριτική σε αυτά, φιλοσοφική, καλλιτεχνική ή άλλη διαπραγμάτευσή τους ή χρήση τους, είναι εξίσου φαντασιακά έγκυρη, απολύτως θεμιτή και αυτονομιμοποιημένη, και δεν μπορεί να θεωρείται "προσβλητική".
Οι αρχαίοι έλληνες εφάρμοζαν π.χ. στην πράξη την τακτική της συνεχούς επαναδιαπραγμάτευσης της μυθολογίας τους τόσο στη φιλοσοφική τους αναζήτηση (βλ. διασκευές μύθων από τους φιλοσόφους, προκειμένου να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους) όσο και στο Θέατρο (όπου οι μύθοι αντιμετωπίζονταν σαν εύπλαστο υλικό κι όπου ακόμα και οι θεοί γίνονταν αντικείμενα και στόχοι κριτικής, αμφισβήτησης ή διακωμώδησης).
Αν ο συγγραφέας του Τελευταίου Πειρασμού ζούσε στην αρχαία Αθήνα, θα ήταν άλλος ένας θεατρικός δημιουργός απόλυτα εναρμονισμένος με το πνευματικό κλίμα του τόπου και της περιόδου και πιθανότατα εφάμιλλος των γνωστών Τραγικών. Θα έχαιρε της γενικής εκτίμησης της κοινωνίας του και τα έργα του θα αντιγράφονταν ανά διαστήματα σε καινούριους παπύρους από τους επίσημους γραφείς της πόλης, προκειμένου να μην χαθούν από τη συλλογική μνήμη. Αντιθέτως, στη σημερινή τριτοκοσμική βυζαντινότροπη Γραικυλία (αλλά και αλλού), ο ίδιος συγγραφέας στοχοποιήθηκε σε βαθμό όπου εμποδίστηκε από τον θεοκρατικό όχλο ακόμα και η πρόσβαση στην ομώνυμη ταινία (1988).
Θεοκρατικός όχλος προσπαθεί να εμποδίσει την προβολή του Τελευταίου Πειρασμού (Αθήνα 1988)
Ενώ αρκετά χρόνια πριν, το ασήμαντο κρατίδιο / θεοκρατικό βυζαντινό απολειφάδι, είχε εμποδίσει επιτυχώς την απονομή του βραβείου Νόμπελ στον "αντίχριστο" συγγραφέα.
Ο θεοκράτης τραμπούκος (βουλευτής χουντόφιλου κόμματος) που βανδάλισε έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη (δεν θα είχε καμμιά διαφορά αν ήταν σε ιδιωτική) δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από ό,τι έκαναν ανέκαθεν οι θεοκράτες πνευματικοί του πρόγονοι, από την ύστερη αρχαιότητα έως σήμερα.
Ουσιαστικά πήγε να επιβάλλει βίαιες υποδείξεις σε ενήλικους ανθρώπους, που είχαν εισέλθει οικιειοθελώς σε έναν κλειστό χώρο, για να δουν κάτι που τους ενδιέφερε. Πήγε να τους απαγορεύσει να το δουν.
Ο (αντι)πολιτισμικός τραμπουκισμός του αποδεικνύει ότι ο χριστιανισμός τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα έχει εξελιχθεί και παραμένει ένα (αντι)πολιτισμικό πραξικόπημα, έτοιμο να βανδαλίσει και να φιμώσει (υπό το πρόσχημα της "προσβολής" του) ο,τιδήποτε εκλαμβάνει με τα πιο αυθαίρετα κριτήρια ως απειλή ή αμφισβήτησή του.
ΤΙ "ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ" ΤΕΛΙΚΑ ΤΟΥΣ ΘΕΟΚΡΑΤΕΣ;
Αν επιχειρήσει σοβαρά κάποιος να μάθει γιατί "προσβάλλεται" ο όχλος των θεοκρατών από τον τρόπο που παρουσιάζεται ο θεός τους (και τα άλλα σύμβολά τους) σε διάφορα λογοτεχνικά, εικαστικά, φιλοσοφικά ή ιστοριογραφικά έργα, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια τρικυμία εν κρανίω.
Στην αρχή θα ακούσει ότι "προσβάλλεται ο Θεός".
Στις εύλογες -και αποστομωτικές- ερωτήσεις "πώς είναι δυνατόν να προσβληθεί ο Θεός;" και "χρειάζεται ο Θεός σας δικηγόρους για να τον υπερασπιστούν;" θα βρεθεί μπροστά σε μια "μετακίνηση των goal posts": οι θεοκράτες θα παραδεχτούν αμήχανα ότι ο θεός τους δεν μπορεί φυσικά να προσβληθεί αλλά θα αντιτάξουν ότι προσβάλλονται οι ίδιοι από την καλλιτεχνική ή άλλη "μεταχείριση" των συμβόλων τους με τα οποία είναι ταυτισμένοι (άρα όποιος "προσβάλλει" αυτά, "προσβάλλει" αυτόματα και τους ίδιους). Π.χ. θα ακούσει από τον θεοκράτη ότι η Παναγία είναι η "ουράνια μητέρα του" και άρα όποιος "προσβάλλει" τη "μάνα" του (π.χ. ένας εικαστικός καλλιτέχνης που θα τολμήσει να την απεικονίσει με "μη εγκεκριμένο" τρόπο) θα πρέπει να υποστεί τη θεοκρατική (κατά κανόνα βίαιη) αντίδραση.
Η επόμενη εύλογη παρατήρηση είναι φυσικά ότι με αυτόν τον τρόπο, οποιοσδήποτε μπορεί ανά πάσα στιγμή να νιώσει αυθαίρετα προσβεβλημένος για ο,τιδήποτε. Δηλαδή ότι οποιοσδήποτε μπορεί ανά πάσα στιγμή να ισχυριστεί ότι "προσβλήθηκε" από κάποια κριτική ή σχόλιο προς κάτι με το οποίο "ταυτίζεται" και άρα δικαιούται να τραμπουκίσει για να "αμυνθεί" στην προσβολή. Π.χ. αν κάποιος βανδαλίσει ένα οπαδικό σύμβολο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, οι "προσβεβλημένοι" οπαδοί της δικαιούνται να "αμυνθούν" στην "προσβολή" σπάζοντας στο ξύλο τον "προσβολέα". Επίσης όσοι έλληνες νιώθουν ότι προσβάλλονται οι πρόγονοί τους από τους εμετικούς αναθεματισμούς κατά των ελλήνων φιλοσόφων, ποιητών, τραγωδών κ.α. που εκτοξεύονται κάθε "Κυριακή της Ορθοδοξίας" στους χριστιανικούς ναούς, νομιμοποιούνται να μπουκάρουν εκεί μαζικά και να μιμηθούν τον τραμπούκο θεοκράτη βουλευτή, κάνοντάς τα γυαλιά-καρφιά. Αλλά και όσοι νιώθουν ότι προσβάλλονται γενικότερα από τα αναρίθμητα επίσημα λατρευτικά ή άλλα κείμενα της Εκκλησίας Α.Ε. εναντίον των ελλήνων ως έθνους και ως πολιτισμού, δικαιούνται να κάψουν όλα τα θεωρούμενα ως ιερά ή επίσημα βιβλία της χριστιανικής θρησκείας. Yπάρχει κάποιο λάθος σε αυτή τη συλλογιστική προέκταση του θεοκρατικού ορισμού τού "τι είναι προσβολή";
Κάπου σε αυτό το σημείο η συζήτηση αρχίζει να παίρνει για τον θεοκράτη μια δυσάρεστη τροπή. Ο αμήχανος θεοκράτης θα αρχίσει να δείχνει εμφανή σημάδια εκνευρισμού, θα αρχίσει να πετάει τους γνωστούς αφορισμούς/ξόρκια των απανταχού θεοκρατών οποιουδήποτε Δόγματος (π.χ. περί της "αποδεδειγμένης θεοπνευστίας" της πίστης του, που μόνο οι "πλανημένοι από τον σατανά" την αμφισβητούν κλπ.), θα αρχίσει να κινδυνολογεί για την "κοινωνική συνοχή" που "κινδυνεύει" από τους "προσβολείς" ή να επικαλείται "την Ιστορία μας που είναι σωτήρια ταυτισμένη με την Ορθοδοξία" (αφού ως γνωστόν ... η Παναγία βοήθησε τους έλληνες στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές και αλλού) και άλλα άσχετα με το θέμα της συζήτησης που ο ίδιος είχε θέσει αρχικά.
Kαι συνήθως η συζήτηση τελειώνει όταν ο συνομιλητής που θέλησε (εις μάτην) να μάθει τι "προσβάλλει" επιτέλους τους θεοκράτες, αναγκαστεί να κατέβει στο διανοητικό επίπεδο του θεοκράτη χρησιμοποιώντας "θεολογικά" επιχειρήματα, και ρωτώντας τον π.χ. αν ο θεός του θα ενέκρινε μια πράξη τραμπουκισμού για οποιονδήποτε επικαλούμενο λόγο. Εκεί ο στριμωγμένος θεοκράτης θα βγάλει απροσχημάτιστα στη φόρα όλη του τη στρεψοδικία και την υποκρισία (κατά τη γνωστή ευαγγελική ιστορία περί υποκριτών γραμματέων και φαρισαίων).
Με το πέρας της συζήτησης έχει πλέον επαληθευτεί η γνωστή ρήση του Φρήντριχ Σίλλερ ότι "ενάντια στη βλακεία, ακόμα και οι θεοί αγωνίζονται μάταια". Πόσο μάλλον ένας θνητός που πασχίζει να καταλάβει τι υπάρχει στο μυαλό ενός θεοκράτη...
ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΥΝ ΕΜΑΣ, ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΑ
Ο χριστιανισμός είναι η πρώτη Κουλτούρα Ακύρωσης (και πρόδρομος του σημερινού woke νεοφασισμού) στην Ιστορία, αφού έδρασε σαν πολιτισμικό πραξικόπημα. Από τη στιγμή που η ρωμαϊκή ελίτ τον επέλεξε ως το κατ' εξοχήν ιδεολογικό μέσο "κοινωνικής συνοχής" (τι καλύτερο γι΄αυτή τη δουλειά από μια θρησκεία που καθαγιάζει τη δουλεία;) ο χριστιανισμός εγκαινίασε πολιτισμοκτόνες πρακτικές όπως οι εμπρησμοί βιβλιοθηκών και ωδείων, το σώριασμα αγαλμάτων, ναών ή άλλων μνημείων "ες έδαφος" (και η μετατροπή τους σε ασβέστη), το πάτημα των ισοπεδωθέντων αρχαίων ιερών από χριστιανικούς ναούς, τα πρώτα στην Ιστορία στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλοδόξων (κατά κανόνα ελλήνων ή ελληνικής παιδείας) όπως στη μεσανατολική Σκυθόπολη, εθνοκαθάρσεις "ειδωλολατρικών" πληθυσμών, αιμοβόρα νομοθεσία φίμωσης και καταστολής που θα τη ζήλευαν οι ναζί και άλλα ανεξίθρησκα της "θρησκείας της αγάπης". Το όργιο αυτό μαζικών φόνων, διώξεων και καταστροφών που δεν έχει προηγούμενο ή επόμενο στην ανθρώπινη Ιστορία, από πολλούς χαρακτηρίζεται σαν το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Το ότι κατεξοχήν οι έλληνες αντιλήφθηκαν τον χριστιανισμό ως μια πολιτισμική πανούκλα (και γι' αυτό χριστιανώθηκαν με μια ποσότητα κτηνώδους βίας, πολύ μεγαλύτερη από όση χρειάστηκε για οποιονδήποτε άλλον λαό) αποδεικνύεται από τη στάση των ελλήνων ή ελληνικής παιδείας φιλοσόφων και διανοουμένων των πρώτων χριστιανικών αιώνων: Kέλσος, Πορφύριος, Ιουλιανός, Ευνάπιος, Λιβάνιος και σύμπασα η ελληνική ή ελληνόφωνη διανόηση της περίοδου, έγραψαν έργα αποδόμησης του χριστιανισμού (τα οποία φυσικά καταστράφηκαν και δεν έχουν φτάσει σε μας, παρά μόνο σε ισχνή αποσπασματική μορφή ή και καθόλου).
Βέβαια ο χριστιανικός ολετήρας δεν θα μπορούσε να καταστρέψει τα πάντα, πριονίζοντας μέχρι τέλους το κλαδί επάνω στο οποίο καθόταν. Έτσι αναγκάστηκε να χρησιμοποιήσει τη (διεθνή τότε) ελληνική γλώσσα για να διαδοθεί (και να διασωθεί) αλλά και να κλέψει κάποια (λίγα) στοιχεία ελληνιστικής (και όχι ελληνικής) φιλοσοφίας (κυρίως από τους μυστικιστές νεοπλατωνικούς και νεοπυθαγόρειους), τα οποία αφού τα διαστρέβλωσε προκρούστεια (όπως το τριαδικό δόγμα, προκειμένου να μπορεί να τα εργαλειοποιήσει), τα χρησιμοποίησε για να αποκτήσει ιδεολογική (ψευδο)εγκυρότητα. Σχεδόν ο,τιδήποτε άλλο ήταν γραμμένο στα ελληνικά, κάηκε μεθοδικά ή απαγορεύθηκε η αντιγραφή του (και άρα η διατήρησή του). Κι αν παρ' όλα αυτά "ξέφυγαν" κάποια σπαράγματα από την υπόλοιπη ελληνική ή ελληνόφωνη γραμματεία (π.χ. οι επιστολές του Επίκουρου, ή κάποια ελάχιστα θεατρικά έργα), αυτό συνέβη μόνο από τύχη.
Υπολογίζεται ότι σήμερα έχει κατορθώσει να φτάσει σε μας μόλις το δύο τοις χιλίοις της ελληνόφωνης γραμματείας, που παρήχθη από τον 8ο π."Χ". αιώνα μέχρι τον 4ο μ."Χ".
Δημόσιο κάψιμο δίσκων των Beatles το 1966 στις ΗΠΑ από την "προσβεβλημένη" σοβινιστική, ρατσιστική, θεοκρατική ΚΚΚ. Αξίζει να προσεχθεί ότι έβαζαν και παιδιά να συμμετέχουν στον εμπρησμό. Οι καλοί θεοκράτες πρέπει να υφίστανται πλύση εγκεφάλου από μικροί.
Μετά τις διώξεις κατά των "ειδωλολατρών" ή άθεων ελλήνων και του ελληνικού πολιτισμού, οι οποίες διήρκεσαν τουλάχιστον δύο αιώνες (μέχρι και την εποχή του Ιουστινιανού), ο χριστιανισμός απέμεινε ο απόλυτος ιδεολογικός κυρίαρχος και η "μοναδική αληθινή θρησκεία". Έφερε τον γνωστό χιλιετή Μεσαίωνα, υπέστη το πρώτο ρήγμα στην κυριαρχία του από την Αναγέννηση, κλονίστηκε σοβαρά από τον Διαφωτισμό, αλλά έχει κατορθώσει να παραμείνει προς χρήση των απανταχού εξουσιαστών στον δυτικό κόσμο, σαν ένα εργαλείο λίγο παλιό αλλά όχι ακόμα άχρηστο, που μπορεί να χειραγωγεί ακόμα ένα κομμάτι της κοινωνίας (ή ένα κομμάτι του μυαλού πολλών ανθρώπων).
Σε όλο αυτό το διάστημα δεν έχασε ποτέ τον προνομιακό του ρόλο στην οικονομία και την εκπαίδευση. Τα μοναστήρια και οι ναοί ποτέ δεν έπαψαν να θησαυρίζουν. Ενώ στην εκπαίδευση διατηρεί με τον ένα ή τον άλλον τρόπο τον χειραγωγητικό του ρόλο προς όφελος των ιδιοκτητών της κοινωνίας. Που σημαίνει ότι τα σύμβολά του επιβάλλονται υποχρεωτικά και οποιαδήποτε "προσβολή" σε αυτά επιφέρει την επέμβαση είτε των θεοκρατικών όχλων, είτε της ευνοϊκής νομοθεσίας.
Η υποχρεωτική επιβολή ενός συμβόλου (και άρα του φορέα του) είναι φυσικά κάτι που προσβάλλει τον υπόχρεο. Kαι συνήθως όλα τα εθνικά ή θρησκευτικά σύμβολα είναι επιβαλόμενα εν ονόματι μιας ισοπεδωτικής και αυθαίρετα οριζόμενης "κοινωνικής συνοχής". Βέβαια, μόνο μέχρι να γίνει αντιληπτή η επιβολή από αυτούς που την υφίστανται.
Έτσι, δεν είναι περίεργο το ότι στην ισπανική κοινωνική επανάσταση του 1936 που ξεκίνησε σαν απάντηση στο φασιστικό πραξικόπημα του ευσεβούς θεοκράτη Φράνκο, μια από τις πρώτες αντιδράσεις των εξεγερμένων εργατών και αγροτών ήταν οι αυθόρμητες εκτελέσεις επισκόπων (ίσως των πιο μισητών προσώπων στην Ισπανία λόγω της εκκλησιαστικής οικονομικής αφαίμαξης του πληθυσμού και της απροκάλυπτης συνεργασίας τους με τους τσιφλικάδες), οι απαλλοτριώσεις ναών που μετατράπηκαν σε νοσοκομεία των μαχομένων αντιφασιστών, οι απαλλοτριώσεις της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας και τα αυθόρμητα γκρεμίσματα των σταυρών από τα καμπαναριά και τις σκεπές των εκκλησιών. Συνιστούν όλα αυτά προσβολή των θρησκευτικών συμβόλων από κάποιους ή μήπως η προσβολή είναι πιο λογικό να θεωρηθεί ότι είχε ξεκινήσει με την αντίθετη φορά;
Ένα άλλο παράδειγμα αντίδρασης σε προσβολή από (εθνικό αυτή τη φορά) σύμβολο είχαμε στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του βρώμικου πολέμου στο Βιετνάμ, όπου οι χίππυς, φοιτητές, μαύροι και πολλοί άλλοι, νέοι κυρίως άνθρωποι, που διέτρεχαν τον κίνδυνο της επιστράτευσης, έκαιγαν στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις την αμερικανική σημαία. Πρόκειται για πανομοιότυπη καταστροφή ενός συμβόλου, που ό,τι αντιπροσωπεύει προσβάλλει όσους υποχρεώθηκαν να το υφίστανται χωρίς να έχουν ερωτηθεί.
Από τότε το κάψιμο εθνικών σημαιών είναι κάτι αρκετά διαδεδομένο στα οδοφράγματα και στις κοινωνικές συγκρούσεις στον δυτικό κόσμο. Κάτι που κάνει τους θεοκράτες να αφρίζουν ακόμα περισσότερο για τις "προσβολές των συμβόλων" τους.
Nα παρατηρήσουμε επίσης ότι είναι απολύτως αναμενόμενο και φυσιολογικό, την ίδια απέχθεια για τα "ελληνοχριστιανικά" σύμβολα και την ίδια προσβολή από αυτά, να νιώθει όποιος σπατάλησε δώδεκα χρόνια από τη ζωή του στο σχολείο της (β)ρωμηοσύνης. Όποιος δηλαδή έχει υποστεί ως παιδί και έφηβος τον οδοστρωτήρα της προπαγάνδας του τριτοκοσμικού "ελληνοχριστιανικού" σκοταδισμού.
Ο αναγνώστης μπορεί να σκεφτεί και άλλα παραδείγματα.
Αν το καλοσκεφτεί κάποιος, τα σύμβολα έχουν ακριβώς αυτόν τον στόχο: να κοπαδοποιούν τους ανθρώπους, είτε δημιουργώντας τους την ψευδαίσθηση ότι το θέλουν, είτε με τον φόβο της τιμωρίας για όσους δεν το θέλουν. Πίσω από κάθε σύμβολο σέρνεται πάντα ένα ποίμνιο, ή ένας όχλος, ή, συχνότερα, ένα οχλοποίμνιο. Τα σύμβολα είναι πανάρχαια ψυχοεργαλεία που αποσκοπούν στον έλεγχο των αντανακλαστικών και των αντιδράσεων της μάζας. Γι' αυτό η ανάρτησή τους σε κοινόχρηστους, ή δημόσιους χώρους προσβάλλει κάθε ελεύθερο (δηλαδή μή μαζοποιημένο άνθρωπο)
Δεν είναι τυχαίο ότι ο κατά Μπακούνιν "πιο ελεύθερος λαός που υπήρξε ποτέ", οι αρχαίοι έλληνες, ουσιαστικά δεν διέθεταν θρησκευτικά, εθνικά ή ιδεολογικά σύμβολα...
Θ.Λ.
-Βανδαλισμός στην Εθνική Πινακοθήκη: Τα συμβολικά έργα που σκανδάλισαν τον βουλευτή της Νίκης. Ποιος είναι ο βραβευμένος δημιουργός τους
-ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ – ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΩΤΕΡΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΙΣΜΟΥ-Μια πολιτισμική γενοκτονία που βαφτίστηκε «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός» (απόσπασμα από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου "Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων")
-ΠΕΡΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ (σημαίες, σημαιάκια και άλλα κωλόπανα)--(Β)ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ (ή ως μελόδραμα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου