ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ;

   (* Καταστροφή: αρχαίος ελληνικός μουσικός όρος που δηλώνει την επιστροφή μιας χορδής σε κατάσταση ηρεμίας μετά από ένα διάστημα ταλάντωσης, καθώς και την παραγόμενη αντήχηση. Επίσης, αρχαίος ελληνικός θεατρικός όρος που δηλώνει την κατάσταση κάθαρσης και ισορροπίας που επέρχεται στην τελευταία πράξη ενός τραγικού θεατρικού έργου)

                                                                    

    Barry McGuire, Eve Of Destruction (=Παραμονές της Καταστροφής), 1965: "Yeah, my blood's so mad / feels like coagulatin' / I'm sitting here just contemplatin' / I can't twist the truth, it knows no regulation / Handful of senators don't pass legislation / And marches alone can't bring integration / When human respect is disintegratin' / This whole crazy world is just too frustratin'". Ένα κλασικό τραγούδι μιας ταραγμένης εποχής, που δεν ηθικολογεί για την καταστροφή, ούτε χαϊδεύει τις στρουθοκαμήλους της "νοικοκυροσύνης".

 

        ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ:

   Αυτό το κείμενο, απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους ζωντανούς νεκρούς του Κοινωνικού Πολέμου (και όχι ... "οικονομικής κρίσης") που, υπό τον μανδύα του "αγώνα εθνικής σωτηρίας", διεξάγεται τα τελευταία έξι χρόνια στην Ελλάδα. Απευθύνεται σε όσους αποτέλεσαν (και θα αποτελέσουν) τις ωμά προϋπολογισμένες απώλειες αυτού του βρώμικου πολέμου, σε όσους αποφασίστηκε ότι θα θυσιαστούν, για να "διασωθεί" η "πατρίδα" (και οι εκατομμύρια ψηφοφόροι των Πάγκαλων). Απευθύνεται σε αυτούς που γύρισε η ζωή τους  στο σημείο μηδέν (ειδικά τους άνω των σαράντα ετών) και που δεν θα ξανασηκώσουν ποτέ κεφάλι, στους τελειωμένους που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι και που βρίσκονται στα (ή που έχουν πλέον ξεπεράσει τα) όρια της απελπισίας.
   Αν λοιπόν ανήκεις σ' εκείνους που διατηρούν ελπίδες ότι δεν θα συρθούν στον βωμό της μαζικής κοινωνικής ανθρωποθυσίας, σ' εκείνους που θεωρούν ότι η "διάσωση της πατρίδας" (και των τραπεζών της) εξακολουθεί να τους αφορά, σ' εκείνους που έχουν αρκετό φιλοτομαρισμό ώστε να "κατανοούν" την "ανάγκη" ύπαρξης θυσιασμένων αρκεί φυσικά να μην πρόκειται γι' αυτούς,  σ' εκείνους που αγχώνονται για το αν η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει ή για το εάν θα έχουν ευρώ ή δραχμές στην τσέπη τους (που σημαίνει ότι έχεις ακόμα τσέπη), σ' εκείνους που τους φταίνε οι κακοί γερμανοί, σ' εκείνους που έχουν χρόνο για να περιμένουν την "ανάπτυξη" και τις "επενδύσεις" του Σαμαρά, σ' εκείνους που νομίζουν ότι μια "κυβέρνηση της αριστεράς" θα δημιουργήσει "300.000 νέες θέσεις εργασίας" και γενικώς σ' εκείνους που θεωρούν ότι το μέλλον περιλαμβάνει και αυτούς, τότε προειδοποιείσαι ότι η συνέχιση της ανάγνωσης θα είναι για σένα (και για τον γράφοντα) χάσιμο χρόνου.

       
         "ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ;"

     Αυτό που συμβαίνει εδώ και έξι χρόνια στην Ελλάδα δεν οφείλεται στη διεθνή οικονομική κρίση, αλλά σε εγγενείς εγχώριες παθολογίες, το ξέσπασμα των οποίων απλώς επιταχύνθηκε από (και δεν οφείλεται στη) διεθνή οικονομική κρίση: στην Ελλάδα χρεωκόπησε το Δημόσιο και όχι ο ανύπαρκτος εγχώριος καπιταλισμός. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ καπιταλισμός (εκτός από μια αεριτζίδικη κρατικοδίαιτη παρωδία του) ώστε να μπορούμε να μιλάμε για οικονομική κρίση, με την έννοια που το κάνουμε για τις σοβαρές και πραγματικά καπιταλιστικές οικονομίες.
     Και γιατί δεν υπήρξε ποτέ καπιταλισμός στην Ελλάδα; Γιατί η χώρα αυτή από τη βυζαντινή εποχή ήδη, κυβερνάται από μια συνεχώς -και αριστοτεχνικά- μεταλασσόμενη παρασιτική και οπισθοδρομική ελίτ, που ουδεμία ομοιότητα (πέραν, φυσικά, κάποιων επιφανειακών) είχε  ποτέ με αστική τάξη. 
     Η ελίτ αυτή αποτελείτο αρχικά από τους βυζαντινομεσαιωνικούς φεουδάρχες (με κυριότερον τη χριστιανορθόδοξη Εκκλησία), οι οποίοι, μπροστά στον κίνδυνο να καταβροχθιστούν από τον ανερχόμενο δυτικοευρωπαϊκό καπιταλισμό, προτίμησαν να ζητήσουν την προστασία των -οικονομικά και πολιτισμικά- εγγυτέρων τους οθωμανών. Μπροστά στην επιβίωση της οικονομικής (και άρα κοινωνικής) κυριαρχίας τους, δεν δίστασαν μάλιστα να παραδώσουν τη χώρα που είχαν στην ιδιοκτησία τους, στους στρατιωτικά πανίσχυρους προστάτες τους. Ως αντάλλαγμα για τις "υπηρεσίες" της, η βυζαντινή φεουδαρχία διατήρησε και στο οθωμανικό κράτος τις τεράστιες έγγειες ιδιοκτησίες της. Και όχι μόνο: ανέλαβε και καθήκοντα τοποτηρητή των οθωμανών (κοτσαμπασήδες και φοροεισπράκτορες), ιδεολογικού και ψυχολογικού εγγυητή της οθωμανικής εξουσίας (η πάμπλουτη Εκκλησία καθαγίασε την οθωμανική κατοχή και αφόριζε πάντα τις αδιάκοπες εξεγέρσεις των ραγιάδων), ενώ οι εγγράμματοι γόνοι της (οι λεγόμενοι Φαναριώτες) αποτέλεσαν τη ραχοκοκκαλιά της οθωμανικής γραφειοκρατίας και διπλωματίας.
    Το 1821, υποκινήθηκε από μια χούφτα δυτικοτραφών διανοουμένων, κάποιων πραγματικών αστών της εξωελλαδικής διασποράς (Δουνάβεως, Ιταλίας, Ρωσίας κ.α.) και μερικών Κλεφτο-οπλαρχηγών, η κοινωνική επανάσταση του 1821 (λέμε "κοινωνική" και όχι "εθνική", γιατί, όπως όλες οι ευρωπαϊκές επαναστάσεις της περιόδου, υπήρξε απότοκος της Γαλλικής, για την οποία το nation σήμαινε απλώς τον συγκροτημένο σε πολιτικό σώμα λαό και όχι  κάποια εθνικιστικά προσδιορισμένη φυλετική ομάδα). Τότε ήταν που, η ελληνόφωνη (τουρκο)βυζαντινή ελίτ βρέθηκε σε δεινή θέση: απέτυχε να κατευνάσει το επαναστατικό ρεύμα, (όπως είχε κατορθώσει τόσες φορές στο παρελθόν), κινδύνεψε να πέσει σε δυσμένεια (μάλιστα οι οθωμανοί εκτέλεσαν τον ίδιο τον ανώτατο υπάλληλό τους πατριάρχη Γρηγόριο, αφού οι τρεις αντεπαναστατικοί αφορισμοί που εξέδωσε δεν πτόησαν τους επανασταστημένους) και, το χειρότερο, κινδύνεψε με απαλλοτρίωση των περιουσιών της από τους εξεγερμένους (είναι εξάλλου γνωστό ότι σε όλη τη διάρκεια της οθωμανοκρατίας οι κλέφτικες ομάδες, μή δείχνοντας καμμία "εθνική ευαισθησία", δεν σκότωναν ούτε μόνο ούτε κυρίως τούρκους, αλλά κοτσαμπασήδες και επισκόπους). Η (τουρκο)βυζαντινή ελίτ καιροσκόπησε συμφεροντολογικά όσο μπορούσε, για να δει προς τα πού φυσούσε ο άνεμος των καιρών και μόνο μετά από δύο ολόκληρα χρόνια προσχώρησε στην επανάσταση. Οι ταγοί αυτής της ελίτ ήσαν εκείνοι που (με την μακραίωνη ιστορική εμπειρία, τις διεθνείς διασυνδέσεις και τη γλωσσομάθειά τους) χειραγώγησαν και παρεξέτρεψαν την επανάσταση των αγράμματων και εξαθλιωμένων ραγιάδων (που άλλωστε, έχοντας να σηκώσουν το πολεμικό βάρος της επανάστασης, δεν προλάβαιναν να μηχανορραφούν στα μετόπισθεν). Π.χ. φαναριώτες (Κωλέττης, Μαυροκορδάτος κ.α.) ήσαν αυτοί που διαπραγματεύθηκαν τη χορήγηση των αγγλικών δανείων το 1824 προς το νεοσύστατο κράτος. Φυσικά οι ίδιοι είναι που τα "έφαγαν" με τους εγχώριους "πελάτες" που στο μεταξύ είχαν δημιουργήσει, και με τους οποίους διαπλέκονταν για την αρπαγή της εξουσίας στο νεοπαγές κρατίδιο. Σε αυτούς οφείλεται η πρώτη χρεωκοπία του "ελληνικού" κράτους (το οποίο άρχισε και συνεχίζει μέχρι σήμερα τη ζωή του διαρκώς δανειζόμενο). Οι ίδιοι ήσαν επίσης που έβαλαν σε κίνδυνο τη στρατιωτική επιτυχία της επανάστασης, με τους εμφυλίους που διαρκώς προκαλούσαν κατά τη διάρκειά της. Η εξουσιομανία τους οδήγησε την επανάσταση στο γνωστό στρατιωτικό αδιέξοδο (ερχομός του Ιμπραήμ). Κι αν τα συμφέροντα της Βρετανίας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο δεν συνέπλεαν εκείνη τη στιγμή με τη δημιουργία ελληνικού κράτους (βλ. σωτήρια επέμβαση των ευρωπαϊκών στόλων στο Ναβαρίνο), η επανάσταση θα είχε κατασταλεί.

      Οι τελευταίες στιγμές του Γεωργίου Καραϊσκάκη (πίνακας του Έκτορος Δούκα από το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο).  Ο Καραϊσκάκης ζητούσε την ένωση των Αρμάτων ("Στρατιωτικόν") τα οποία αντιπροσώπευαν τα συμφέροντα των εξεγερμένων εναντίον των κοτσαμπασήδων. Ήταν η ύστατη προσπάθεια να διασωθεί η επανάσταση για λογαριασμό αυτών που την ξεκίνησαν (και όχι των αδίστακτων κοτσαμπασήδων και φαναριωτών που προσκολλήθηκαν συμφεροντολογικά σε αυτήν). Μέχρι σήμερα παραμένει βάσιμη η υποψία ότι ο Καραϊσκάκης δεν σκοτώθηκε από τους τούρκους, αλλά δολοφονήθηκε από πράκτορες των κοτσαμπασήδων στη μάχη του Αναλάτου, στο Φάληρο (1827).

    Λόγω της δράσης τής (τουρκο)βυζαντινής ελίτ, τα προτάγματα της επανάστασης (επιγραμματικά: η δημιουργία σύγχρονης κοινωνίας δυτικού τύπου στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά πρότυπα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού) έμειναν ανεκπλήρωτα. Η επανάσταση απέτυχε και η χώρα παρέμεινε βυζαντινομεσαιωνική με ένα ψευδεπίχρισμα "δυτικότητας" για να ξεγελιούνται οι "κουτόφραγκοι" και να αυταπατώνται οι ελληνόφωνοι (β)ρωμηοί, που παριστάνουν τους απογόνους των αυθεντικών (= αρχαίων) ελλήνων. Η μόνη διαφορά ήταν ότι στο νέο αυτό ψευδοκράτος η (τουρκο)βυζαντινή ελίτ κυβερνούσε πλέον χωρίς τη βοήθεια των οθωμανών.
    Οι λίγοι ελληνόφωνοι γνήσιοι αστοί των εξωελλαδικών παροικιών, έμειναν εκτός των συνόρων του ψευδοκράτους (ή τους αποθαρρύνθηκε η πρόσβαση σε αυτό) και έτσι έτσι το εγχώριο οικονομικό πεδίο έμεινε ελεύθερο στους παντελώς άχρηστους πρώην βυζαντινούς φεουδάρχες / τουρκοκοτσαμπασήδες. Οι τελευταίοι μεταλλάχθηκαν ανενόχλητοι στην κλίκα των (ψευτο)αστών (=μεταπραττών και λοιπών κρατικοδίαιτων αεριτζήδων) που έκτοτε λυμαίνονται τη χώρα. Ο πολιτικός τους βραχίονας, δηλαδή η συναφής κλίκα των αδίστακτων και χαμερπών φαναριωτών, μεταλλάχθηκε στον σύγχρονο "πολιτικό κόσμο" του ψευδοκράτους. Ενώ (μέσα από την χάλκευση τής οξύμωρης εθνικής ιδεολογίας, του "ελληνοχριστιανισμού") η Εκκλησία παρέμεινε ο ιδεολογικοψυχολογικός εγγυητής της "εθνικής συνοχής", της "κοινωνικής σταθερότητας" (των αφεντικών της κοινωνίας) και της "εθνικής συνέχειας" του "ελληνισμού". Επίσης η Εκκλησία ανέλαβε την αντιδυτική συνειδησιακή θωράκιση του πληθυσμού μέσω της διατήρησης της προαιώνιας βυζαντινής δυτικοφοβίας.
  

    Ο υποκριτικά αγανακτισμένος προβληματισμός ("ποιός κυβερνάει τελικά αυτόν τον τόπο;") που ανεφώνησε κάποτε ο πανθομολογούμενος (από ρωμηοδεξιά και ρωμηοαριστερά) "μέγιστος πολιτικός άνδρας" της (β)ρωμηοσύνης, απαντάται αυτόματα από το ποιόν του: ένας  (νεο)φαναριώτης, που (με τα αμύθητα ποσά του σχεδίου Μάρσαλ) έφτιαξε κρατικοδίαιτους "βιομηχάνους" χωρίς βιομηχανίες, "αστεοποίησε" υδροκέφαλα την Ελλάδα (της "αντιπαροχής") και ίδρυσε τη συμπαθή συντεχνία των (κρατικοδίαιτων) εργολάβων, δεν μπορεί να πείσει ότι δεν ήξερε "ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο". 

      
       ΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΕ ΛΟΓΟ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ; (ο δανεισμός ως κατεξοχήν στήριγμα του ψευδοκράτους, της εγχώριας ελίτ και ενός εξαγορασμένου λαού).

   Η αντιπαραγωγική και παρασιτική ελίτ που κυβερνάει τη χώρα (τόσο με τον οικονομικό όσο και με τον πολιτικό της βραχίονα) έχει επιβάλλει τα εξίσου αντιπαραγωγικά ήθη της στη δημόσια ζωή (οικονομική, κοινωνική, πολιτική κ.α.). Όπως άλλωστε έχει επισημάνει και ο Κάρλ Μαρξ στη Γερμανική Ιδεολογία, "οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες. Η τάξη που κατέχει τα μέσα της υλικής παραγωγής, κατέχει και τα μέσα τής πνευματικής παραγωγής" (και αυτό ισχύει φυσικά και για τις εκάστοτε κοινωνικώς κυρίαρχες αξίες). Δεν είναι μόνο η βυζαντινομεσαιωνική υπανάπτυξη (οικονομική, πολιτική, πολιτισμική κλπ.) που παγιώθηκε μετά την αποτυχία της επανάστασης του 1821, αλλά και η βλακοκρατία. Η βυζαντινομεσαιωνική ελίτ νιώθει (απολύτως δικαιολογημένα) διαρκώς απειλημένη  από τους ευφυείς, τους ικανούς, τους ακέραιους χαρακτήρες, τους αξιοπρεπείς, τους ταλαντούχους, τους χαρισματικούς, ή απλώς τους ανθρώπους με αυτοεκτίμηση και αυτοσεβασμό (δηλαδή όλους αυτούς που "χαλάνε την πιάτσα"). Και αν αυτοί ... δεν αυτοεξοριστούν και κάνουν το λάθος να "μείνουν Ελλάδα" (κατά τον ηλίθιο τίτλο προπαγανδιστικής τουριστικής εκπομπής), θα μετανιώσουν για την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν. 
   Η ψευδοαστική αυτή ελίτ είναι υπεύθυνη για τον στραγγαλισμό των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, την ανυπαρξία βιομηχανίας, τον καθολικό τριτοκοσμισμό τής (ψευτο)οικονομίας, τη βυζαντινοποίηση τής πολιτικής, τη θεσμισμένη αναξιοκρατία και βλακοκρατία, την πανευρωπαϊκή (τουλάχιστον) πρωτιά διαφθοράς, το βυζαντινοοθωμανικό φορολογικό καθεστώς, τον διωγμό των καλυτέρων μυαλών στην Εσπερία, τη γενικότερη υπανάπτυξη με ψευδεπίχρισμα "ευρωπαϊσμού" και "δυτικότητας". Ο δανεισμός προς το ψευδοκράτος της, εξυπηρετεί την συνέχιση της λειτουργίας του (προσφορά υπεραμειβόμενων "διοικητικών" θέσεων εργασίας/"λούφας" σε εκατοντάδες χιλιάδες αναξιοκρατικά διορισμένους "ημετέρους", οικονομική στήριξη των διαφόρων κρατικοδίαιτων "επιχειρηματιών"/λαμογιών,  καριερίστικη κατοχύρωση των πολιτικάντηδων, το απαραίτητο "λάδι" στον "κύκλο εργασιών" τής τριτοκοσμικής διαπλοκής κ.α.).
     Η εγχώρια ελίτ έχει στηρίξει την κυριαρχία της στην εξαγορά του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού. Το πελατειακό καθεστώς αποτελεί βυζαντινομεσαιωνική διοικητική πατέντα, που εξελίχθηκε επί οθωμανοκρατίας και έφτασε στην απόλυτη ιστορική και κοινωνική του κορύφωση στο "ελληνικό" ψευδοκράτος / προτεκτοράτο (δύο έννοιες που δεν πρέπει να συνδέονται αιτιακά, αφού δεν προϋποθέτουν η μία την άλλη). Η γενική ιδέα ήταν ότι η εγχώρια ελίτ θα προσφέρει τις εκδουλεύσεις της στους ξένους προστάτες της (βρετανούς, αμερικάνους κ.α.) με αντάλλαγμα τον διαρκή δανεισμό και την, μέσω αυτού, εξασφάλιση τής "κοινωνικής συνοχής" (=πελατειακής εξαγοράς του πληθυσμού), "ομαλότητας" (της τριτοκοσμικής σαπίλας) και "σταθερότητας" (της προνομιακής θέσης της ως εγχώριας ελίτ). 
   Η εξωτερική βοήθεια και ο συνεχής δανεισμός (σχέδιο Μάρσαλ, ευρωπαϊκά πακέτα, ΔΝΤ, ΕΚΤ κλπ.) συντηρούν την οικονομική αντιπαραγωγικότητα και τον αεριτζίδικο παρασιτισμό (π.χ. "μεγάλα έργα" που ανατίθενται -υπερτιμολογημένα φυσικά- σε κρατικοδίαιτους "επιχειρηματίες", "ολυμπιακά" φιάσκα κ.α.), τη διαπλοκή και τη διαφθορά ("μίζες" πολιτικών, "αγύριστα" δάνεια σε χρεωκοπημένους καναλάρχες), τη "λειτουργία των κοινοβουλευτικών θεσμών" (χρηματοδότηση στα χωρίς πάτο ταμεία των νεοφαναριώτικων κομμάτων), την επιδότηση της μαζικής βλαχονεόπλουτης απόκτησης εισαγόμενων τεχνολογικών αγαθών (η εγχώρια παραγωγή των οποίων αποθαρρύνεται/υπονομεύεται σταθερά από την μεταπραττική οικονομική μαφία του ψευδοκράτους), την διατήρηση "ισχυρών" τραπεζών, ενώ ένα επίσης μέγαλο μέρος του δανεισμού (διάφορες "επιδοτήσεις", υπερμισθοί του πελατειακού ψηφοστρατού των "διοικητικών" δημοσίων υπαλλήλων κλπ.) χρησιμοποιείται για να "τα τρώμε όλοι μαζί", να γίνεται συνένοχη η κοινωνία και γενικώς να βουλώνονται μερικά εκατομμύρια στόματα ψηφοφόρων.
     Όλοι; Φυσικά δεν γίνεται να "τα τρώμε" όλοι. Κάποιοι πρέπει να δουλεύουν (και να μην κλέβουν) για να τους κάθονται στην πλάτη οι προνομιούχοι (αλλά και για να πληρώνουν τη "νύφη" όταν χρειάζεται). Π.χ. στην ενδοξότερη εποχή του νεοελληνικού "καπιταλισμού", το 80% των ψηφοπελατών που ψήφιζαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (δηλαδή τους διαχειριστικούς στυλοβάτες του ψευδοκράτους) ζούσαν στις πλάτες του 20%. Όπως θα δούμε πιο κάτω, το ίδιο ακριβώς συνεχίζει να ισχύει και σήμερα.

   
     «Έκαστος τόπος έχει την πληγή του· η Αγγλία την ομίχλη, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τούς Έλληνας». (Εμμ. Ροΐδης). 

 

   ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΝΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ; (ή: πρέπει ο βρεγμένος  να φοβάται τη βροχή;)
   
  Στη ναυπηγική χρησιμοποιείται η τεχνική της στεγανοποίησης των διαμερισμάτων του κύτους τους πλοίου, ώστε αν σε κάποιο σημείο δημιουργηθεί ρήγμα, τα νερά δεν περνούν στο υπόλοιπο πλοίο. Έτσι το πλοίο μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι του, έστω και ελαφρώς μπαταρισμένο, έστω και με μικρότερη ταχύτητα, μέχρι το πλησιέστερο λιμάνι. Αυτή η τακτική έχει εφαρμοστεί αριστοτεχνικά από την ελίτ στη σημερινή περίπτωση. Οι διαχειριστές της σαπίλας έχουν μετακυλίσει και περιορίσει το οικονομικό και κοινωνικό κόστος του ουσιαστικά χρεοκοπημένου ψευδοκράτους τους (=της "κρίσης") σε όσους επιβίωναν έξω από (και παρά) αυτό. Γι' αυτό και οι διαχειριστές του ψευδοκράτους προχώρησαν με δική τους πρωτοβουλία σε ενέργειες εναντίον των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, όπως η μείωση ενός ήδη εξευτελιστικού βασικού μισθού, η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, οι πολιτικές λιμοκτονίας ("λιτότητας") κ.α. Εν συνεχεία αυτές οι ενέργειες φορτώθηκαν, με την κλασική βυζαντινή κουτοπονηριά, στην τρόικα ως απαίτηση των δανειστών. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι κοινωνικός πόλεμος, που διεξάγεται υπό τον φερετζέ της "εθνικής σωτηρίας".
   Αυτοί που πλήττονται θανάσιμα από την "κρίση" (κι όχι αυτοί που απλώς ζορίζονται) είναι κατά κύριο λόγο οι εν δυνάμει (ακόμα και εν αγνοία τους) εχθροί της ελίτ. Είναι όσοι δεν διαπλέχθηκαν, δεν είχαν "προστάτες", δεν υπήρξαν "πελάτες" (είτε από πρόθεση, είτε από αδυναμία). Είναι οι άνθρωποι που τα έφερναν δύσκολα βόλτα και πριν την "κρίση", οι αποκλειστικά μισθοσυντήρητοι, ή πρώην μισθοσυντήρητοι (δηλαδή αυτοί που δεν είχαν άλλους πόρους πέραν ενός μηνιαίου μισθού - και όχι οι μισθωτοί γενικώς, οι οι άνεργοι γενικώς) καθώς και κάποιες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που συντηρούνταν από αυτούς. Είναι οι άνθρωποι που δούλεψαν στη ζωή τους, χωρίς "επιδόματα" και "παροχές" και τώρα ως μακροχρόνια άνεργοι δεν παίρνουν ούτε το ισχνό επίδομα ανεργίας, που είναι ανασφάλιστοι, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που κανείς δεν νοιάζεται γι' αυτούς. Ή εκείνοι που εξακολουθούν να εργάζονται για τη ψυχή της μάνας τους (500€, ή με "έναντι"). Ή κάποιοι συνταξιούχοι συνήθως βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων. Είναι αυτοί οι "κατώτεροι" που βρίσκονται κλειδωμένοι στα αμπάρια του "Τιτανικού" και θα πνιγούν (ή θα παραμείνουν καταχωνιασμένοι και ξεχασμένοι), για να σωθούν -με απλώς κάποιες αμυχές- οι συνήθεις βολεμένοι. Επιπλέον χρησιμεύουν και ως μέτρο σύγκρισης για όσους απλώς θα ζοριστούν, αλλά που έτσι θα σκέφτονται ανακουφισμένοι "πάλι καλά που δεν μας βρήκε τίποτα χειρότερο".
    Φυσικά, σε μια χώρα γενικευμένου βολέματος και του πιο στυγνού παγκοσμίως φιλοτομαρισμού, αυτοί που θάφτηκαν ζωντανοί για να τη σκαπουλάρουν οι υπόλοιποι δεν είναι ο κανόνας. Αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι είναι τελειωμένοι. Και πρέπει κατ' αρχήν να επιθυμήσουν (και να αρχίσουν να συζητούν για) την καταστροφή. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως ό,τι είναι "καλό για τη χώρα" είναι κακό γι' αυτούς: η παραμονή στο ευρώ και στην Ε.Ε., η απόκρυψη (έστω και με λογιστικά φύλλα συκής) της χρεωκοπίας, η συνέχιση της λειτουργίας του ψευδοκράτους, η (αποπροσανατολιστική) διεκδίκηση του γερμανικού κατοχικού δανείου, το "κούρεμα" ή η επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, η "ομαλότητα", η "σταθερότητα", η "κοινωνική συνοχή", η "εθνική κυριαρχία" (της ελίτ) κλπ.  Και αντιστρόφως, ό,τι είναι "κακό για τη χώρα" είναι καλό γι΄αυτούς: η χρεωκοπία, η έξοδος από το ευρώ (και ίσως κι από την Ε.Ε.), η αποτυχία των "διαπραγματεύσεων" με τους δανειστές και το κόψιμο της δανειακής αιμοδότησης, η κατάρρευση του τραπεζικού καρτέλ, η "γερμανική κατοχή" (μακάρι η Ελλάδα να γινόταν το 17ο κρατίδιο της Γερμανίας...), η ολόπλευρη εκδήλωση της "κρίσης", η γενίκευση της εξαθλίωσης, η "ανωμαλία" (της διαπλοκής), η αποσταθεροποίηση (της κυριαρχίας της ελίτ), η διάλυση της κοινωνικής συνοχής (των βολεμένων "πελατών"). Πρέπει να επιθυμήσουν περαιτέρω όξυνση της κατάστασης και κοινωνική "εξίσωση προς τα κάτω", όχι από κόμπλεξ, αλλά γιατί η δική τους καταδίκη σχετίζεται αιτιακά με τη συνέχιση του βολέματος (έστω και περικομμένου) των εκατομμυρίων συνδαιτυμόνων του Πάγκαλου.  Ακόμα κι αν δεν καταφέρουν τίποτα άμεσο, ας το κάνουν τουλάχιστον για την ψυχοθεραπεία τους.
    Στον ίδιο βαθμό πρέπει να επιθυμούν -και να απεργάζονται- την καταστροφή όλοι οι ικανοί και καταρτισμένοι, όπου κι αν βρίσκονται. Π.χ. βλέπουμε ότι το ψευδοκράτος δεν "ακουμπά" καθόλου τον ψηφοπελατειακό στρατό των "διοικητικών" δημοσίων υπαλλήλων (περίπου μισό εκατομμύριο), αφού πρόκειται κατά κύριο λόγο για ανειδίκευτους ή και αγράμματους που διορίστηκαν από τον κομματικό, ή ψηφοπελατειακό "σωλήνα" (αλήθεια: πόσα δισ. θα εξοικονομούνταν αν απολύονταν "με τη μία" τριακόσιες, ή τετρακόσιες χιλιάδες άχρηστοι υπάλληλοι γραφείου από το Δημόσιο; Συν μερικές δεκάδες χιλιάδες μπάτσους και παπάδες; Έτσι κι αλλιώς την έχουν κάνει τη "μπάζα" τους και δεν θα χάσουν τη γη κάτω απ' τα πόδια τους. Kαι εξάλλου η Ελλάδα δεν χρειάζεται περισσότερους από εκατό χιλιάδες διοικητικούς δημόσιους υπάλληλους). Επίσης το ψευδοκράτος δεν θίγει θεσμικούς εγγυητές του σάπιου καθεστώτος, όπως οι μπάτσοι, οι δικαστές, το παπαδαριό, οι εφοριακοί κ.α. Αντίθετα έχει βάλει στο στόχαστρο όσους έχουν εργασιακό αντικείμενο και κατάρτιση και δεν διορίστηκαν πελατειακά (π.χ. υγειονομικό προσωπικό, εκπαιδευτικούς κλπ. με αποτέλεσμα την αποσάθρωση των αντίστοιχων ζωτικών για την κοινωνία δημοσίων τομέων).  Ακόμα και με τις καθαρίστριες (τον εύκολο στόχο) τα έβαλε η ελίτ για να σώσει τα "δικά της παιδιά".
   Η κοινωνική και ιστορική δικαιοσύνη, η ίδια η ζωή, χρειάζονται ένα κίνημα καταστροφής της "Ελλάδας" και εξάρθρωσης του ψευδοκράτους (και της πελατοκοινωνίας). Μόνο έτσι θα επέλθει η κατάσταση ηρεμίας της κοινωνικής "χορδής" και η κάθαρση του δράματος.
 


      ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ; 
      
    Η νεοελληνική περίπτωση δεν είναι απλώς θέμα μερικών "μεταρρυθμίσεων"(ακόμα και "διαρθρωτικών"). Αυτό θα μπορούσε να ισχύει για άλλες (δηλαδή σοβαρές) χώρες, αλλά όχι για τη Νεοελλάδα. Επ' αυτού υπάρχουν κάποια συντριπτικά ιστορικά επιχειρήματα:
   1) Το ελληνόφωνο ψευδοκράτος είναι συνυφασμένο ιστορικά και οργανικά με τις χρεωκοπίες. Μέχρι σήμερα, τέσσερεις: 1827, 1843, 1893, 1932. Η χρεωκοπία που "λείπει" (στη δεκαετία του 1950, ή 1960) δεν συνέβη λόγω του χρηματικού Πακτωλού του Σχεδίου Μάρσαλ. Η ιστορία του ψευδοκράτους είναι ένας φαύλος κύκλος αντιπαραγωγικότητας, δανεισμού, χρεωκοπίας, εκ νέου δανεισμού, αντιπαραγωγικής πελατειακής κατάχρησης, νέας χρεωκοπίας, ξανά δανεισμού, ξανά κατάχρησης, ξανά χρεωκοπίας και πάει λέγοντας. Η παρασιτική ελίτ της χώρας (και ο -θεματοφύλακας της βλακοκρατίας- εξαγορασμένος πελατειακός "εθνικός κορμός" της) δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψει την ανάδυση εγχωρίων παραγωγικών δυνάμεων (και άρα την έξοδο από την υπανάπτυξη και τη μιζέρια), αφού αυτό θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία της. Προτιμάει τους ξένους επενδυτές (δηλαδή τη μή εγχώρια ανάπτυξη, τη διαχείριση της εξάρτησης και τη συνέχιση του φαύλου κύκλου) γιατί έτσι νιώθει ασφαλέστερη.
  2)  Η χειρότερη συνέπεια της παράδοσης (από τη βυζαντινομεσαιωνική ελίτ) της χώρας στους οθωμανούς το 1453, είναι ότι η χώρα που -ψευδεπιγράφως και καταχρηστικά- αυτοαποκαλείται "Ελλάδα" δεν πέρασε ποτέ από τις κοσμογονικές πολιτισμικές διαδικασίες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, όπως σύμπας ο δυτικός κόσμος. Το γεγονός αυτό καθιστά τη χώρα (και φυσικά τον λαό που την κατοικεί) πολιτισμικά (=κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά κλπ.) ανάπηρη. Και δεν μπορείς να ανήκεις στον σύγχρονο (=δυτικό) κόσμο (με τα θετικά του και τα αρνητικά του) όταν δεν έχεις παρακολουθήσει δύο τόσο θεμελιώδεις ιστορικές "τάξεις". 

                                            

    "Μην ακουμπάτε την Εκκλησία" απειλούσε ο φασίστας πρώην αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Κανένας πολιτικός διαχειριστής στην Ελλάδα (και ειδικά  από την αριστερά) δεν σκοπεύει να συγκρουστεί με τον κατεξοχήν κρατικοδίαιτο (νεο)φεουδάρχη και στυλοβάτη (οικονομικό και ιδεολογικό) της βυζαντινομεσαιωνικής τριτοκοσμικής Σαπίλας. Η σχέση όχι μόνο της ρωμηοδεξιάς αλλά και της ρωμηοαριστεράς με την Εκκλησία Α.Ε., είναι βαθύτατα  ιδεολογική και άρρηκτα ιστορική. Για του λόγου το αληθές, ορίστε και η μαρτυρία του Άρη Βελουχιώτη:

                            

   
    “Λένε, ότι ο κομμουνισμός χαλνά τις εκκλησίες και γδέρνει τους παπάδες. Τόσο χαζοί είναι λοιπόν οι κομμουνιστές, να χαλάσουν τις εκκλησίες, που δεν τους εμποδίζουν σε τίποτα; Μα γιατί; Εμείς βλέπουμε, ότι χιλιάδες παπάδες βρίσκονται τώρα στην πρωτοπορία του κινήματός μας και η συμβολή του κλήρου, που στάθηκε στο πλευρό μας, υπήρξε ανεκτίμητη [...] Και εδώ, λοιπόν, βλέπουμε φανερά, ότι αυτοί που μας κατηγορούν πως θέμε να διαλύσουμε την οικογένεια, δεν είναι άλλοι, παρά αυτοί οι ίδιοι, που την διαλύουν στην πραγματικότητα, ενώ εμείς επιδιώκουμε το στερέωμά της [...] Μας κατηγορούν, ότι θέμε να καταργήσουμε τα σύνορα και να διαλύσουμε το κράτος. Μα το κράτος εμείς το φτιάχνουμε σήμερα, γιατί δεν υπήρξε, μιά και που οι ίδιοι το είχανε διαλύσει. Ποιός είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι’ αυτό δεν νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους”.  ( Άρης Βελουχιώτης «Ο λόγος της Λαμίας», σελ. 23-26).
     Στον γνωστό Λόγο της Λαμίας ο γραφικός ημιηλίθιος σταλινικός Άρης Βελουχιώτης διατυπώνει τα θεμελιακά δόγματα του αριστερόστροφου ρωμαίικου σωβινισμού, ως πιστού αντικαθρεπτίσματος της δεξιόστροφης εθνικοφροσύνης (με την οποία υποτίθεται ότι συγκρούεται). Όπως εκεί, έτσι και εδώ, σε κεντρικής σημασίας αναδεικνύεται το σωβινιστικό ρωμηοτρίπτυχο Θρησκεία-Πατρίδα-Οικογένεια. Έτσι ο Βελουχιώτης αρέσκεται να περνιέται ως πιο "νοικοκύρης" από τους δεξιούς νοικοκυραίους όταν λέει ότι οι σταλινικοί "φτιάχνουν σήμερα το κράτος" που δεν έφτιαξαν οι ... "αντικρατιστές" αστοί (μας λέει δηλαδή ότι επί κεφαλαιοκρατίας δεν υπήρχε κράτος, άρα υπήρχε ... αταξική κοινωνία - η φαιδρότητα του σταλινισμού υπήρξε, και συνεχίζεται, ανεξάντλητη). Ή μπορεί επίσης να κορδώνεται ως άλλος ένας αληθινός πατριώτης (όλοι το ίδιο αληθινοί είναι...), όταν εγκαλεί τους κεφαλαιοκράτες επειδή δεν "συγκινούνται με την ύπαρξη των κρατικών συνόρων" (προφανώς θεωρεί ότι ο επαναστατικός εργατικός διεθνισμός πρέπει ... να "συγκινείται" από συνοριακώς αναγνωρισμένα κρατικά οικόπεδα, ή ότι στην συντελούμενη παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής κυριαρχίας οι εκμεταλλευόμενοι πρέπει να απαντήσουν με ... "εργατικό πατριωτισμό" - κάτι που "συμπτωματικά" αποτελεί και τον ακρογωνιαίο θεωρητικό λίθο του εθνικοσοσιαλισμού...). Λίαν αξιοπρόσεκτη είναι η εγκωμιαστική αναφορά αυτού του χαρακτηριστικά αγράμματου σταλινικού πιστολά στην χριστιανορθόδοξη εκκλησία (δηλαδή του μυθικά πάμπλουτου βυζαντινού φεουδάρχη, που το 1453 προτίμησε να φέρει την οθωμανοκρατία για να εμποδίσει την πολιτισμική και οικονομική δυτικοποίηση της χώρας, που το 1821 δεν είχε παραλείψει να αφορίσει τους εξεγερμένους ραγιάδες και τους έλληνες Διαφωτιστές και που μετεπαναστατικά εμπόδισε για άλλη μια φορά -και εξακολουθεί- την αποβυζαντινοποίηση και τον εκδυτικισμό της "απελευθερωμένης" χώρας).


  3) Λόγω της πολιτισμικής τους καθυστέρησης, οι "έλληνες" δεν έχουν μόνο τους ηγέτες που τους αξίζουν αλλά και την αντιπολίτευση (το "εργατικό κίνημα", τον "συνδικαλισμό", τους "μεταρρυθμιστές", τους "ριζοσπάστες" και τους "επαναστάτες" κλπ.) που τους αξίζει. Είναι απλά ιστορικοδιαλεκτικώς αδύνατον να υπάρξουν δυνάμεις πραγματικής αλλαγής στη χώρα: π.χ. είναι αδύνατον να υπάρξει γνήσια αστική τάξη, η δράση της οποίας θα προκαλούσε με τη σειρά της την εμφάνιση ενός εξίσου γνήσιου εργατικού κινήματος, είναι αδύνατον να υπάρξει σοβαρή αριστερά αφού δεν υπάρχει ούτε αυθεντική (=σύγχρονη) δεξιά, κλπ. Η "ελληνική" κοινωνία δεν έχει σύγχρονα (=δυτικού τύπου) παρά μόνο τριτοκοσμικού τύπου προβλήματα (γενικευμένη διαφθορά, λαμογιοδανεισμός, ψηφοπελατειακό κράτος, κολοσσιαίο εξωτερικό χρέος κλπ.), δεν έχει σύγχρονους (=δυτικού τύπου) προβληματισμούς, δεν μπορεί να θέσει σύγχρονα (=δυτικού τύπου) αυτοερωτήματα, δεν αντιμετωπίζει σύγχρονες (=δυτικού τύπου) αντιθέσεις και άρα δεν μπορεί να βρει σύγχρονες (=δυτικού τύπου) λύσεις. Σε αυτή τη χώρα τα πάντα είναι θλιβερές και καταγέλαστες καρικατούρες κακοαφομοιωμένων εισαγόμενων δυτικών τρόπων. Είναι η  χώρα (και ο λαός) τής απόλυτης τριτοκοσμικής δυτικοφάνειας, της απόλυτης τριτοκοσμικής "εκσυγχρονιστικής" μόστρας, της ανάγκης συνεχούς χρήσης εισαγωγικών ("Ελλάδα" κλπ.), της απόλυτης μαϊμουδιάς, της απόλυτης κενότητας, του απόλυτου fake, η χώρα της απόλυτης στειρότητας (που εισάγει -υπερδανειζόμενη- τα πάντα χωρίς να παράγει απολύτως τίποτα), η χώρα του πιο εκκωφαντικού Τίποτα.

    Αυτή η καθολική βρυκολακιασμένη παρακμή -έξι τουλάχιστον- αιώνων, που φοβάται το φως της ημέρας και ευδοκιμεί μόνο στο ψέμα, στην εξαγορά, στα ψευδεπιχρίσματα, στην κλίκα, στην υποκρισία, στην παραγραφή, στην  ασυλία και στην πουστιά, δεν παίρνει "μεταρρυθμίσεις", "εκσυγχρονισμούς", "νοικοκυρέματα" και άλλα προσχηματικά και κουτοπόνηρα μερεμέτια. Είναι οργανικώς σάπια. Οι ιστοί της είναι σάπιοι, σαν του σκουληκιασμένου μήλου, που εξωτερικά όμως εξακολουθεί να δείχνει φρέσκο. Τα εξωτερικά μερεμέτια απλώς θα συντηρούν (εξωτερικά) ένα  σπίτι, όπου κανείς δεν θα υποπτεύεται τη βρυκολακιασμένη κατάσταση  που κρύβει στο μουχλιασμένο εσωτερικό του. Αυτό το απόλυτο ιστορικό έκτρωμα, αυτό το τελευταίο βυζαντινομεσαιωνικό απολειφάδι, αυτή η προσβολή για τον σύγχρονο Κόσμο, πρέπει απλώς να κατεδαφιστεί και στη θέση του να χτιστεί ο,τιδήποτε άλλο. Ο,τιδήποτε. Θα είναι οπωσδήποτε λιγότερο αρρωστημένο.


           
 
   Οι λίγοι υγιείς και αξιόλογοι άνθρωποι που έχουν εγκλωβιστεί εντός των συνόρων του και που εις βάρος τους και μόνον ο βρυκόλακας (ελίτ και πελατολαός) εξακολουθεί να επιβιώνει, δεν έχουν να φοβούνται τίποτα από τον καταποντισμό του: υπερεπαρκούν για να φτιάξουν, ελεύθεροι πλέον, τη στοιχειωδώς σοβαρή χώρα που λείπει από αυτό το σημείο του πλανήτη.
   Για να παραφράσουμε και τον Κάτωνα τον Πρεσβύτερο: Graecia (et graeculi) delenda est. Η "Ελλάδα" (και οι γραικύλοι) πρέπει να καταστραφεί. Eίναι από τις λίγες περιπτώσεις όπου η ρήση "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" είναι απόλυτα δικαιωμένη.

Θ.Λ. 

    Βιβλιογραφική σημείωση

   Σχετικά με τις ιστορικές ρίζες, τη γέννηση και τις μετεξελίξεις του ελληνικού αστισμού, μερικά βιβλία κατανοητά και στον μή ειδικό αναγνώστη είναι τα παρακάτω:

 1) Τόνια Κιουσοπούλου, Βασιλεύς ή Οικονόμος - πολιτική εξουσία και ιδεολογία πριν την άλλωση, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2007

 2) Δημήτρης Παπαϊωάννου, Η πολιτική των επισκόπων στην τουρκοκρατία - ιστορικοκανονική προσέγγιση , Αθήνα 1991

 3) Ομάδα Ενάντια στη Λήθη, Κυριαρχία και κοινωνικοί αγώνες στον ελλαδικό χώρο (συλλογικό), εκδόσεις Αναρχική Αρχειοθήκη, Αθήνα 1996.

 4) Βασίλης Φίλιας, Κυρίαρχη τάξη και αστισμός στη γέννηση στης σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας (κεφάλαιο στη συλλογή εργασιών Κοινωνιολογικές Προσεγγίσεις, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1983)
5) Παναγιώτης Κονδύλης, Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας - Η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία, εκδόσεις Θεμέλιο 2011.

Δείτε επίσης:

-Κακιά τρόικα, κακιά Μέρκελ 
-Περί νοικοκυραίων (τού Κώστα Δεσποινιάδη, περιοδικό Πανοπτικόν τεύχος 6, 
 Μάρτιος 2004)
-"Επικήδειες" σκέψεις για τον αυτόχειρα φαρμακοποιό Δ. Χριστούλα
-Η χαμένη μάχη του νεοελληνικού Διαφωτισμού
-Το σχέδιο Μάρσαλ και η έκθεση Πόρτερ