Η ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΠΡΟΚΟΠΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥ(ΛΟΦΙ)ΛΩΝ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

   Στα πλαίσια της ανάδειξης του πραγματικού αντιλόγου στη "woke" μηντιακή λαίλαπα (και όχι του θεοκρατικού, πατριωτικού ή άλλου γραφικού, ο οποίος επίσης υπερπροβάλλεται για να μην γίνει αντιληπτή από τους αδαείς η γύμνια και της άλλη πλευράς) αναδημοσιεύω το υπόμνημα της ψυχιάτρου Καλλιόπης Προκοπάκη στη Βουλή, σχετικά με τον γάμο ομοφύλων ζευγαριών. 

   Θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό μου στην κ. Προκοπάκη για το θάρρος της να "εκτεθεί" υπερασπιζόμενη δημόσια (γιατί πιο δημόσια από τη Βουλή δεν γίνεται) την επιστημονική άποψη, σε μια εποχή όπου μια τέτοια στάση εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους (επαγγελματικούς, κοινωνικού αποκλεισμού κλπ.) όχι από κάποια επικρατούσα θρησκεία (όπως στον Μεσαίωνα) αλλά από έναν (ψευδο)επιστημονικό εσμό⁽¹⁾ εκδιδόμενο απροσχημάτιστα στις εκάστοτε καριερίστικες ή/και κομματικές σκοπιμότητες (και σε έναν πολλά υποσχόμενο πελάτη δικαιωματιστικό όχλο). 

  Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι ΚΑΝΕΙΣ από τους φερόμενους ως "ειδικούς της ψυχικής υγείας" υποστηρικτές της τεκνοθεσίας από ομοφυ(λόφι)λα ζευγάρια, δεν θα διανοηθεί καν να ψελλίσει κάτι ως αντίλογο (άλλωστε αν είχαν σοβαρή επιχειρηματολογία θα την είχαν παρουσιάσει από καιρό). Εξάλλου πριν καν "στεγνώσει το μελάνι του" το υπόμνημά της έχει προκαλέσει ηθικό πανικό (κατά το κοινώς λεγόμενο "έχει δώσει πόνο") στους κύκλους του "πολιτικώς ορθού" νεοφασισμού στην Ελλάδα, κάτι που αποδεικνύεται κι από τον οχετό των σχετικών σχολίων των woke σκοταδιστών και συκοφαντών στους διαδικτυακούς βόθρους τους (και με την ευκαιρία, ας φανταστούμε τι θα κάνουν αν ποτέ βρεθούν με την απόλυτη εξουσία -όπως αποσκοπούν- στα χέρια τους).

   ΠΡΟΣ

ΔΙΑΡΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

ΔΙΑΡΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ

ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΝΙΜΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

   Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές

                              

  Κατόπιν προσκλήσεως που μου αποστείλατε , θεωρώ τιμή και υποχρέωσή μου να καταθέσω την επιστημονική μου άποψη, που πηγάζει από τις Ιατρικές σπουδές μου, από πολλά χρόνια κλινικής εμπειρίας και άσκησης της Ειδικότητος της Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων, την μακροχρόνια ενασχόληση μου με το θέματα σεξουαλικότητας, και την συστηματική μελέτη της σχετικής βιβλιογραφίας. Θα ήθελα να είναι σαφές ότι δεν εκπροσωπώ οποιοδήποτε κόμμα.

  Το ζήτημα ως προς το οποίο μπορώ να συνεισφέρω, αφορά στην δυνατότητα τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, που θα ακολουθήσει αναπόφευκτα την δυνατότητα γάμου. Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω εν συντομία κάποιες από τις σύνθετες των βιολογικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και δεοντολογικές πλευρές του θέματος, ώστε να διευκολυνθεί η ενημερωμένη απόφαση σας.

  Τα ζητήματα στα οποία θα αναφερθώ και τα οποία περισσότερο η λιγότερο έχουν τεθεί στον δημόσιο διάλογο, είναι τα εξής:

1.Τρόποι απόκτησης τέκνων από ζευγάρια μη-συμβατά με αναπαραγωγή

2.Γονεϊκότητα

3.Μητέρα και "παρένθετη μητέρα"

4.Μελέτες για την ανάπτυξη των παιδιών που έχουν ομοφύλους κηδεμόνες

5.Σημασία των λέξεων "γονέας" και "φυσιολογικό"

6.Συμπέρασμα

"WOKE" ΝΕΟΘΡΗΣΚΕΙΑ

 Επιλεγμένη αρθρογραφία για τον ιδεολογικό γελωτοποιό του 21ου αιώνα

                                  

    

    Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που έχει παρατηρήσει ότι σχετικά με το φαινόμενο του "δικαιωματισμού" (ή της αυτοαποκαλούμενης "πολιτικής ορθότητας" ή της χιλιαστικά αυτοαποκαλούμενης "Αφύπνισης") η δημόσια συζήτηση  έχει τεχνηέντως δρομολογηθεί (=στηθεί) να διεξάγεται εγκλωβισμένη εντός των παραδοσιακών (και ισοπεδωτικών) ορίων του διπόλου "συντηρητισμός/προοδευτισμός". Κατ' αυτόν τον τρόπο, όλοι ανεξαιρέτως όσοι στέκονται κριτικά προς τον δικαιωματισμό επιχειρείται να παρουσιάζονται (και χαρακτηρίζονται/καθυβρίζονται με θεοκρατικό φανατισμό) συλλήβδην ως συντηρητικοί, οπισθοδρομικοί, ακροδεξιοί, θρησκόληπτοι, σκοταδιστές, "κολλημένα μυαλά", ρατσιστές, σεξιστές, ισλαμόφοβοι, συνωμοσιολογούντες, γραφικοί, ομοφοβικοί (κλασικά...) ή απλώς σκατόψυχοι. Έτσι οι δικαιωματιστές μπορούν να αυτοπαρουσιάζονται βολικά και υπεροπτικά ως προοδευτικοί, δημοκρατικοί, ανθρωπιστές, χωρίς παρωπίδες, με "ανοιχτό μυαλό" ή ακόμα και ως... ολοκληρώνοντες τον Διαφωτισμό (με την έννοια ότι ο Διαφωτισμός καθιέρωσε τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, άρα δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να συνεχίσουμε να διεκδικούμε ως "δικαίωμα" ό,τι μας κατεβαίνει κατά καιρούς στο κεφάλι - αυτό είναι όλο κι όλο ό,τι έχουν καταλάβει από τον Διαφωτισμό).

   Σε αυτό το φαιδρό ιδεολογικό σκηνικό ανακύπτει επιτακτικά η ανάγκη να ακουστεί επιτέλους εξίσου δυνατά και η (σχεδόν αποσιωπημένη από τα media) άποψη όσων δεν γίνεται με κανένα τρόπο να καταχωρηθούν στο ασφυκτικό και απλοϊκό ψευδοδίπολο "συντηρητικοί - προοδευτικοί". Προς αυτή την κατεύθυνση κινούμενος, επιχειρώ να παρουσιάσω μια αρθρογραφία από μη συντηρητικούς (δηλαδή μη πατριώτες, θρησκόληπτους, σταλινικούς ή άλλα γραφικά λείψανα ενός κόσμου, που η πιο κραυγαλέα απόδειξη της ιδεολογικής του στειρότητας και άρα της γενικότερης αποσύνθεσής του, είναι ακριβώς η σχετικά πρόσφατη "δικαιωματιστική" του παρεκτροπή και παράκρουση). Αλλά συγχρόνως κι από μη "προδεφτικούς" (δηλαδή όχι από άτομα εξίσου γραφικά, που πιστεύουν σοβαρά ότι τα δύο βιολογικά φύλα είναι κοινωνικές/φαντασιακές κατασκευές δηλαδή ανύπαρκτα, ή ότι τα φύλα -και άρα οι κατηγορίες τουαλεττών που θα πρέπει στο εξής να προβλέπονται για κτίρια οργανισμών- είναι... εξήντα δύο, ή ότι η γονεϊκότητα δεν είναι βιοκοινωνική λειτουργία αλλά "δικαίωμα", ή ότι η παρένθετη μητρότητα είναι ένα βήμα προς την ολοκλήρωση της δημοκρατίας και της αυτοπραγμάτωσης και όχι εμπορευματοποίηση της ζωής και του γυναικείου σώματος, ή αριστερούς σε μαζική κρίση ταυτότητας που ανακάλυψαν ένα νέο λαμπρό πεδίο δόξης, ή φεμιναζί, λοατκιστές, "ακυρωτές κουλτούρας" και διάφορους άλλους αστυνόμους Σκέψης και σεμνότυφους επίδοξους λογοκριτές των... σεξιστών Αριστοφάνη, Ομήρου, Σαίξπηρ κλπ.).

  Σε αυτά τα πλαίσια έχω επιλέξει για αρχή μερικά κείμενα, που αποδομούν αυτό το μηντιακώς (κακο)στημένο δίπολο "συντηρητικοί / προοδευτικοί" της εν λόγω δημόσιας συζήτησης, δια του οποίου επιτρέπεται στη γραφικότητα των δεύτερων να μπορεί να κρύβεται πίσω από τη γραφικότητα των πρώτων (και συγχρόνως να μην υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει τον πραγματικό αντίλογο). 

  Η αρθρογραφία θα ενημερώνεται με κάθε τέτοιων προδιαγραφών νέο κείμενο που θα εντοπίζω.

    Θ.Λ.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ "ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ"...

(ένα "αντιφροντιστήριο"(1) εκτός κομματικών μαντριών)

   Το να κάνει και να μεγαλώνει κάποιος παιδιά δεν είναι ούτε "δικαίωμα" ούτε, φυσικά, υποχρέωση: είναι καταρχήν μια βιολογική λειτουργία (όπως ο ύπνος, το φαγητό, η αφόδευση ή το σεξ) με τη διαφορά ότι έχει πολύ σημαντικές κοινωνικές προεκτάσεις και συνέπειες από οποιαδήποτε άλλη, έτσι ώστε να θεωρείται εύλογα και κοινωνική λειτουργία. Δικαιώματα έχουν μόνο τα παιδιά. Οι γονείς έχουν μόνο υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά τους.

   Το "δικαίωμα" στην τεκνοποίηση και ανατροφή παιδιών το είχαν ανέκαθεν και τα ομοφυλόφιλα μέλη της κοινωνίας (και δεν υπάρχει λόγος να ξανατίθεται ως ζήτημα, παρά μόνο εκ του πονηρού). Υπάρχουν και στην Ελλάδα γνωστά τοις πάσι τέτοια παραδείγματα. Εν ολίγοις οποιοδήποτε ομοφυλόφιλο άτομο μπορεί να τεκνοποιήσει με άτομο του άλλου φύλου και να μεγαλώσουν μια χαρά το παιδί τους. Το να απαιτείς όμως να κάνεις παιδί με άτομο του άλλου φύλου για να το μεγαλώσεις με κάποιο άλλο άτομο που θα είναι της (σεξουαλικής) αρεσκείας σου αλλά όχι γονέας του παιδιού, είναι ένα "δικαίωμα" που δεν το είχαν ποτέ ούτε τα ετεροφυλόφιλα άτομα. 

   To να απαιτείς δε νομική επέκταση και γενίκευση της παρένθετης "μητρότητας" για να ικανοποιήσεις το "δικαίωμά" σου να έχεις παιδί (δηλαδή να απαιτείς τον καρπό της ετεροφυλόφιλης συνεύρεσης, όχι γιατί δεν λειτουργεί σωστά το αναπαραγωγικό σου σύστημα ούτε γιατί η κυοφορία κρύβει θανάσιμους κινδύνους για την έγκυο ή το έμβρυο, αλλά επειδή απλώς απεχθάνεσαι τον τρόπο που προκύπτει αυτός ο καρπός) συνιστά ξεκάθαρα εργαλειοποίηση, εμπορευματοποίηση (και χυδαιοποίηση) της αναπαραγωγικής διαδικασίας και του γυναικείου σώματος αλλά και νομικό "δικαίωμα" που δεν το έχουν ούτε τα ετεροφυλόφιλα άτομα.

ΤΟ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ ΤΟΥ ΤΗΛΕΜΑΧΟΥ

Γονείς και παιδιά μετά τη δύση του πατέρα

Συγγραφέας: Massimo Recalcati

Eκδόσεις Κέλευθος 2016 / 2022 (πρώτη ιταλική έκδοση 2013)

Αριθμός σελίδων: 177

                                

  Ένα παιδί ατενίζει το πέλαγος. Είναι ο Τηλέμαχος, που ζητά δικαιοσύνη: δεν υπάρχει πλέον Νόμος στη γη του, μόνο η φαινομενικά ατελείωτη Νύχτα των Μνηστήρων... Ο Τηλέμαχος περιμένει τον πατέρα του, τον Οδυσσέα, για να επαναφέρει τη συμβολική τάξη στον ρημαγμένο οίκο του. Αντίθετα με τον Οιδίποδα, που πέφτει τυφλωμένος από ενοχή για την εγκληματική του επιθυμία, αντίθετα με τον Νάρκισσο, που θαμπώνεται από τη στείρα ομορφιά της εικόνας του, ο Τηλέμαχος ατενίζει το πέλαγος με μάτια ορθάνοιχτα αναζητώντας τον πατέρα, το Νόμο του πατέρα.

   Τα σημερινά παιδιά μοιάζουν στον Τηλέμαχο. Ψάχνουν με το βλέμμα αυτό(ν) που θα επιστρέψει από τη θάλασσα, αναζητούν το Νόμο που θα τους ανοίξει νέους ορίζοντες. Γιατί ο πατέρας, αν και δεν είναι ο κάτοχος του Νόμου, αν και δεν γνωρίζει το έσχατο νόημα της ζωής, καταδεικνύει ωστόσο μέσα από τη σαρκωμένη μαρτυρία της ύπαρξής του ότι είναι δυνατόν -είναι ακόμα δυνατόν- να νοηματοδοτήσει αυτό τον κόσμο, να μεταδώσει την επιθυμία, να μιλήσει για το μέλλον να πει στον Τηλέμαχο ότι ακόμα δεν έχουν συμβεί τα πάντα, ότι ακόμα δεν τα έχουμε δει όλα. Να καταστήσει, εντέλει, το Παιδί αληθινό κληρονόμο, ικανό όχι μόνο να παραλάβει ένα νόημα για τον κόσμο, αλλά και να ανακαλύψει καινούρια νοήματα του κόσμου, καινούριους κόσμους νοήματος.

   (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

  Στην εποχή μας, της μεταμοντέρνας μαζικής σχετικιστικής τρικυμίας εν κρανίω (σε όλα τα πεδία και επίπεδα) ένα βιβλίο σαν αυτό επιχειρεί επιτέλους να πιάσει από κάπου το νήμα. Όχι από κάπου οπουδήποτε, αλλά ακριβώς από το σημείο όπου ο νεόκοπος "δικαιωματισμός" (το κατεξοχήν "φρούτο" και Απόλυτη Αλήθεια της εποχής) δείχνει τη μεγαλύτερή του ιδεολογική, στρεψόδικη και συκοφαντική βιαιότητα: την αποδόμηση του Άντρα, του ανδρισμού και της ουσιωδέστερης κοινωνικής του έκφανσης, για τις χιλιετίες πολιτισμού που προηγήθηκαν, του ρόλου του πατέρα.

ΡΩΜΗΕΣ ΚΑΤΙΝΟΦΕΜΙΝΙΣΤΡΙΕΣ ΕΝAΝΤΙΟΝ ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ ΤΕΚΝΩΝ

  Στα πλαίσια της αναδημοσίευσης κειμένων που θα ήθελα είχα γράψει εγώ, αναδημοσιεύω το παρακάτω της κλινικού ψυχολόγου Παιδιών κι Εφήβων κυρίας Μαρίας Καπερώνη (Βήμα 7/1/2021). Τα τονισμένα σημεία και οι εικόνες από εμένα.

 Ατεκμηρίωτοι ισχυρισμοί εν ονόματι του «φεμινισμού» κατά της συνεπιμέλειας

                               
 

  Στον δημόσιο διάλογο για την Συνεπιμέλεια στο πλαίσιο της αλλαγής του Οικογενειακού Δικαίου, παρατηρήθηκε το φαινόμενο των αυθαίρετων δηλώσεων κατά της συνεπιμέλειας από διάφορα πρόσωπα, αλλά διατρανώθηκε από γυναικείους κύκλους σε μία προσπάθεια επιβολής της γνώμης τους ως επαΐοντες, βασίζοντας τα επιχειρήματα τους σε μεροληπτική ερμηνεία της έρευνας, σε ισοπεδωτικές γενικεύσεις, σε ιδεοληψίες και σεξιστικά στερεότυπα παρά σε αξιόπιστα επιστημονικά δεδομένα. Επιπλέον, έχουν θέσει το θέμα της συνεπιμέλειας ως πεδίο αντιπαλότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών, παραγνωρίζοντας το δικαίωμα και την ανάγκη του παιδιού για ίση φροντίδα κι ανατροφή από τους δύο γονείς του κι υπό αυτή τη βάση λανθασμένα αναπαράγεται κι από τα ΜΜΕ.

  Συγκεκριμένα, έχουν συνδέσει την συνεπιμέλεια με την ενδοοικογενειακή βία, προκρίνοντας και υποδηλώνοντας ότι οι πατέρες είναι θύτες κακοποίησης απέναντι στη μητέρα και στα παιδιά σε μία εξαιρετικά αθέμιτη, στερεοτυπική και κακόβουλη προσπάθεια να επηρεάσουν αρνητικά την κοινή γνώμη αλλά και την πολιτική βούληση. Η ενδοοικογενειακή βία οποιασδήποτε μορφής, είναι καταδικαστέα, ωστόσο, δεν μπορεί να ερμηνευτεί απλοϊκά με σεξιστικούς όρους, αλλά είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο, κι αφορά σε άνδρες και γυναίκες. Το στερεότυπο ότι η ενδοοικογενειακή βία προσβάλλει μόνο τις γυναίκες καταρρίπτεται, τόσο από τα διεθνή δεδομένα όσο κι από έρευνες στην Ελλάδα, καθώς τα ποσοστά βίας έναντι των ανδρών από τις συζύγους/συντρόφους είναι ίσα ή και ενίοτε υψηλότερα από εκείνα έναντι των γυναικών (Παπάνης, 2008).

ΨΥΧΗ / ΘΕΣΜΙΣΗ / ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ στον φιλοσοφικό λόγο του Κορνήλιου Καστοριάδη

Συγγραφέας: Κυριάκος Νικολούδης 

Σελίδες: 187 

Εκδόσεις: Δαιδάλεος, 2020

 

              

 

    Το 1845 στην περίφημή του  11η θέση για τον Φόυερμπαχ ο Καρλ Μαρξ απεφάνθη ότι αν η μέχρι τώρα προσπάθεια της Φιλοσοφίας ήταν να ερμηνεύσει τον κόσμο, στο εξής η προσπάθειά της πρέπει να προσανατολιστεί στο πώς θα τον αλλάξει.   

    Ο αφορισμός εκείνος του Μαρξ έθεσε έκτοτε νέες προδιαγραφές στη φιλοσοφική αναζήτηση. Και -σαν ένα από τα παράδοξα της Ιστορίας- ως το λαμπρότερο ίσως τέκνο αυτής της νέας αντίληψης περί ρόλου της Φιλοσοφίας, θα μπορούσε χωρίς πολύ σκέψη να χαρακτηριστεί ένας «αποστάτης» του μαρξισμού, ο εκ Γαλλίας Κορνήλιος Καστοριάδης.  Γιατί, μετά την προοδευτική αποδόμηση του μαρξισμού από τον Καστοριάδη (μέσα από το περιοδικό Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα) και την οριστική αποστασιοποίησή του από αυτόν το 1964, η 11^η θέση για τον Φόυερμπαχ έχει ατύπως πλέον τροποποιηθεί / επεκταθεί (τουλάχιστον για όσους ενασχολούμενους δεν θέλουν να κρύβονται πίσω από το δαχτυλάκι τους) σε: αν  η μέχρι τώρα προσπάθεια της Φιλοσοφίας ήταν να ερμηνεύσει τον κόσμο, στο εξής η προσπάθειά της πρέπει να προσανατολιστεί στο πώς θα τον αλλάξει καθιστώντας τον άνθρωπο πολιτικό, ήτοι αυτόνομο ον (δηλαδή απόλυτο, αδιαμφισβήτητο και αποκλειστικό κάτοχο των αποφάσεων που διαμορφώνουν την ύπαρξή του, των οποίων μπορεί και οφείλει να έχει ο ίδιος  την άμεση και αδιαμεσολάβητη κυριότητα).

 

Ο ΠΙΟ ΒΡΩΜΙΑΡΗΣ ΛΑΟΣ; (χωρίς λόγια)