"ΠΡΟΣΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ" ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΤΑΛΙΜΠΑΝ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ

    Η είδηση:

  Εθνική Πινακοθήκη: Ενορχηστρωμένη με ψέματα η επίθεση, καμία πρόθεση προσβολής της θρησκείας, δηλώνει η διευθύντριά της. 

  Η Συραγώ Τσιάρα μάς ξενάγησε στην έκθεση που βανδάλισε ο βουλευτής της «Νίκης» και αποκάλυψε τις απειλές που δέχτηκαν.

(https://www.protothema.gr/culture/article/1611444/vandalismos-stin-ethniki-pinakothiki-ta-erga-pou-skandalisan-ton-vouleuti-tis-nikis-kai-o-vraveumenos-dimiourgos-tous/)

   Οι θρησκείες και τα σύμβολά τους είναι  φαντασιακά δημιουργήματα, όπως οι ιδεολογίες (πολιτικές, εθνικές, ή άλλων συνομαδώσεων, επίσης με τα σύμβολά τους), τα φιλοσοφικά συστήματα, οι μυθολογίες, οι παραδόσεις, τα καλλιτεχνικά έργα  κλπ.

  Σαν φαντασιακές δημιουργίες, απευθύνονται στην κοινωνία και άρα εκτίθενται αναγκαστικά στον Δημόσιο Χώρο (που σημαίνει: και στον δημόσιο λόγο) ώστε να μπορούν να αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον στο οποίο υπάρχουν (μία φαντασιακή δημιουργία κλεισμένη σε ένα δωμάτιο δεν θα είχε λόγο ύπαρξης). Κατά συνέπεια οι φαντασιακές δημιουργίες δεν έχουν φαντασιακά "copy rights" και δεν αποτελούν "απαραβίαστη" φαντασιακή ιδιοκτησία αυτών που τις δημιούργησαν: οποιοσδήποτε τις "υφίσταται" δια της αλληλεπίδρασης έχει λόγο επάνω σε αυτές. Επίσης κατά συνέπεια, οποιαδήποτε πρόσληψή τους, κριτική σε αυτές, φιλοσοφική, καλλιτεχνική ή άλλη διαπραγμάτευσή τους ή φαντασιακού χαρακτήρα χρήση τους, είναι εξίσου έγκυρη, απολύτως θεμιτή και αυτονομιμοποιημένη, και δεν μπορεί να θεωρείται "προσβλητική". 

  Οι αρχαίοι έλληνες π.χ. εφάρμοζαν στην πράξη την τακτική της συνεχούς επαναδιαπραγμάτευσης της μυθολογίας τους τόσο στη φιλοσοφική τους αναζήτηση (βλ. διασκευές μύθων από τους φιλοσόφους, προκειμένου να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους)  όσο και στο Θέατρο (όπου οι μύθοι αντιμετωπίζονταν σαν εύπλαστο υλικό σε τέτοιο βαθμό όπου ακόμα και οι θεοί γίνονταν αντικείμενα και στόχοι κριτικής, αμφισβήτησης ή διακωμώδησης, χωρίς αυτό να θεωρείται "ασέβεια" ή "ιεροσυλία").

ΟΙ ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΠΟΥΤΙΝ ΚΕΙΝΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ

  Ο εχθρός είναι μπροστά στα μάτια μας και λέγεται "Ε." Ε. (το Ιράν δυτικού κόσμου)

       Βερολίνο 8-5-1916
      Στην υπόθεση μου παρατηρώ τα ακόλουθα:

    1ον: Για τον διεθνιστή σοσιαλιστή η προδοσία της πατρίδας είναι ένα πράγμα εντελώς ανόητο.  Αυτός δεν ξέρει καμιά εχθρική δύναμη την οποία να μπορεί έστω και από μακριά να σκεφτεί να «βοηθήσει». Απέναντι σε οποιαδήποτε ξένη καπιταλιστική κυβέρνηση είναι επαναστάτης όπως και απέναντι στη δική του. Ο σκοπός του είναι όχι να «βοηθήσει μια εχθρική δύναμη» αλλά συνεργαζόμενος διεθνώς με τις σοσιαλιστικές δυνάμεις των άλλων χωρών να καταστρέψει ταυτόχρονα όλες τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

   Αγωνίζεται εν ονόματι τον προλεταριάτου ενάντια στον διεθνή καπιταλισμό. Τον κτυπάει όπου τον βρίσκει και όπου μπορεί να τον κτυπήσει αποτελεσματικά. Δηλαδή στη χώρα του. Στη χώρα του κτυπάει, εν ονόματι του διεθνούς προλεταριάτου τη δική τον κυβέρνηση, τις δικές τον κυρίαρχες τάξεις, σαν εκπροόσωπους τον διεθνούς καπιταλισμού. Σ' αυτόν τον τοπικό ταξικό αγώνα εναντίον τον πολέμου, πραγματοποιείται ο διεθνής ταξικός αγώνας εναντίον τον πολέμου.

   2ον: Αν, λόγου χάριν, οι γερμανοί σοσιαλιστές πολεμούσαν την αγγλική κυβέρνηση και οι Άγγλοι τη γερμανική, αυτό θα ήταν κωμωδία και κάτι χειρότερο. Δεν είναι σοσιαλιστής αλλά ελεεινός υπηρέτης της κυρίαρχης τάξης, εκείνος που πολεμάει τον εχθρό - τον ιμπεριαλισμό - όχι κτυπώντας τους αντιπροσώπους του, εκείνους που βρίσκονται απέναντι του, κάτω από τη μύτη του, αλλά τους αντιπροσώπους εκείνους που βρίσκονται έξω από τον κύκλο της δράσης του και μάλιστα με την έγκριση και την εύνοια της κυβέρνησής του. Μια τέτοια πολιτική είναι παρόρμηση σε πόλεμο, δεν είναι πάλη των τάξεων, αλλά εντελώς το αντίθετο.

   Βέβαια ο διεθνιστής σοσιαλιστής - και μόνον αυτός, γιατί αυτός διεξάγει αγώνα της τάξης εναντίον της κυβέρνησής του - έχει το δικαίωμα να επιτεθεί και εναντίον των ξένων κυβερνήσεων.

  Αλλά για το έργο αυτό βρίσκονται σ' όλες τις χώρες αρκετές δυνάμεις. Γι' αυτό ο σοσιαλιστής εκμεταλλευόμενος πρέπει να αφιερώνει όλη του τη δύναμη στον πόλεμο ενάντια στην κυβέρνηση του, για να αντιδράσει τουλάχιστο κατά της μεγαλύτερης σύγχυσης. Γι' αυτό κι εγώ δεν θα ασχοληθώ με τα λάθη των άλλων κυβερνήσεων, αλλά με τα λάθη της γερμανικής κυβέρνησης της «Ε.»Ε.. Μάλιστα έχω την υποχρέωση να υπερασπίσω τις ξένες κυβερνήσεις [όπως τη ρωσική του Πούτιν ή την αμερικάνικη του Τραμπ] από άδικες κατηγορίες, γιατί ποτέ δε πρέπει να σεβόμαστε το ψέμα, και γιατί σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά παρόμοια ψέματα χρησιμεύουν στο ανόσιο έργο της εξαγρίωσης του λαού εναντίον των άλλων λαών και της υπόθαλψης των πολεμικών μέσων.

                                                                                                                         Κάρλ Λήμπκνεχτ

       

 Bob Dylan - Masters Of War (1963)

   Αν αλλάξει κάποιος κάποιες ελάχιστες λέξεις (όπως οι σημειωμένες με κόκκινα στοιχεία) στην τελευταία παράγραφο του παραπάνω κειμένου τού (εκτελεσμένου από σοσιαλδημοκράτη μπράβο) διεθνιστή επαναστάτη Karl Liebknecht, θα έχει αποκτήσει έναν διαχρονικό "μπούσουλα" περί του σκεπτικού και της μεθοδολογίας του Κοινωνικού Πολέμου, όπως επιβάλλεται να διεξάγεται σε οποιαδήποτε διαστρωματωμένη κοινωνία  από τους απανταχού εκμεταλλευόμενους (δηλαδή από εκείνους των οποίων το "συμφέρον" να ζουν μια μη καταπιεσμένη/αρρωστημένη ζωή δεν αντίκειται στο συμφέρον της ευτυχίας κανενός άλλου).   

   Η καταφυγή στην υγιή και μη δογματική Σκέψη των (κυνηγημένων από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά) διεθνιστών επαναστατών του ευρωπαϊκού 20ου αιώνα, όπως οι Ρόζα Λούξεμπουργκ, ο προαναφερθείς Καρλ Λήμπκνεχτ ή οι "δικοί" μας  Άγις Στίνας και Κορνήλιος Καστοριάδης (αλλά και γενικότερα κάθε ανθρώπου που θεωρεί ζωτικής υπαρξιακής σημασίας το να σκέφτεται πολιτικά με το δικό του μυαλό χωρίς να παίρνει "γραμμές" από οποιαδήποτε ιδεολογία και τους φορείς της) μπορεί ίσως να λειτουργήσει ως σωτήρια πυξίδα για κάθε εκμεταλλευόμενο σε μια εποχή κατάρρευσης των αποκληθεισών "μεγάλων αφηγήσεων", όπως η σημερινή.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΗΘΙ(ΚΟΛΟΓΙ)ΚΟΥ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (με μια φράση)

  "Left is really good at telling people off, which just makes everyone think: fuck off"

 (Nicky Wire, μπασίστας και κύριος στιχουργός των ουαλών Manic Street Preachers, σε πρόσφατη συνέντευξή του για τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος)

       

                          

   To αφήνω αμετάφραστο για να μην χαθεί η βιτριολική ομοιοκαταληξία. 

   Σε ελεύθερη όμως απόδοση λέει περίπου ότι, η αριστερά έχει γίνει ειδική στο να κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο, με τρόπο που να τον κάνει να σκέφτεται "άντε γαμηθείτε".

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

   "Αν οι κυβερνώντες μας φέρονται σαν να είμαστε ζώα είναι επειδή εμείς φερόμαστε έτσι μεταξύ μας"   

    (από τη ρωσική ταινία του 2014 "Ο Ηλίθιος").

   Για το έγκλημα των Τεμπών δεν φταίει (μόνο) η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Και το έγκλημα δεν θα το συγκάλυπτε μόνο η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Για το έγκλημα δεν φταίει επίσης ούτε η ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων αφού και επί ΟΣΕ είχαμε τέτοιες εκατόμβες

(https://el.wikipedia.org/.../%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE...).

  Το έγκλημα και η συγκάλυψή του θα συνέβαιναν κατά πανομοιότυπο τρόπο σε αυτή τη χώρα, με οποιαδήποτε κυβέρνηση αλλά και με οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό καθεστώς των σιδηροδρόμων. Το θέμα δεν είναι (μόνο) να πέσει αυτή (ή η οποιαδήποτε άλλη) κυβέρνηση, για να ωφεληθούν κάποιοι πολιτικάντηδες εις βάρος κάποιων άλλων, μόνο και μόνο επειδή από καθαρή τύχη το έγκλημα δεν συνέβη στη δική τους "βάρδια" (δηλ. δεν το έκαναν αυτοί αλλά κάποιοι άλλοι). Το θέμα είναι να πέσει αυτό το πελατειακό άρρωστο αποκτηνωμένο ψευδοκράτος. Όχι απλώς να "αλλάξει" (αρκετά πιά με αυτές τις αυταπάτες) αλλά να διαλυθεί εις τα εξ' ων συνετέθη, να θαφτεί και να τσιμεντωθεί στον Απόπατο της Ιστορίας, και να μην ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι, ούτε αυτό, ούτε οι πολιτικοί (συμπολιτευόμενοι και "αντιπολιτευόμενοι"), οικονομικοί,  νομικοί και θρησκευτικοί ταγοί του.

Η ΨΥΧΙΑΤΡΟΣ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΠΡΟΚΟΠΑΚΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥ(ΛΟΦΙ)ΛΩΝ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

   Στα πλαίσια της ανάδειξης του πραγματικού αντιλόγου στη "woke" μηντιακή λαίλαπα (και όχι του θεοκρατικού, πατριωτικού ή άλλου γραφικού, ο οποίος επίσης υπερπροβάλλεται για να μην γίνει αντιληπτή από τους αδαείς η γύμνια και της άλλη πλευράς) αναδημοσιεύω το υπόμνημα της ψυχιάτρου Καλλιόπης Προκοπάκη στη Βουλή, σχετικά με τον γάμο ομοφύλων ζευγαριών. 

   Θα ήθελα να εκφράσω τον σεβασμό μου στην κ. Προκοπάκη για το θάρρος της να "εκτεθεί" υπερασπιζόμενη δημόσια (γιατί πιο δημόσια από τη Βουλή δεν γίνεται) την επιστημονική άποψη, σε μια εποχή όπου μια τέτοια στάση εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους (επαγγελματικούς, κοινωνικού αποκλεισμού κλπ.) όχι από κάποια επικρατούσα θρησκεία (όπως στον Μεσαίωνα) αλλά από έναν (ψευδο)επιστημονικό εσμό⁽¹⁾ εκδιδόμενο απροσχημάτιστα στις εκάστοτε καριερίστικες ή/και κομματικές σκοπιμότητες (και σε έναν πολλά υποσχόμενο πελάτη δικαιωματιστικό όχλο). 

  Γνωρίζω εκ των προτέρων ότι ΚΑΝΕΙΣ από τους φερόμενους ως "ειδικούς της ψυχικής υγείας" υποστηρικτές της τεκνοθεσίας από ομοφυ(λόφι)λα ζευγάρια, δεν θα διανοηθεί καν να ψελλίσει κάτι ως αντίλογο (άλλωστε αν είχαν σοβαρή επιχειρηματολογία θα την είχαν παρουσιάσει από καιρό). Εξάλλου πριν καν "στεγνώσει το μελάνι του" το υπόμνημά της έχει προκαλέσει ηθικό πανικό (κατά το κοινώς λεγόμενο "έχει δώσει πόνο") στους κύκλους του "πολιτικώς ορθού" νεοφασισμού στην Ελλάδα, κάτι που αποδεικνύεται κι από τον οχετό των σχετικών σχολίων των woke σκοταδιστών και συκοφαντών στους διαδικτυακούς βόθρους τους (και με την ευκαιρία, ας φανταστούμε τι θα κάνουν αν ποτέ βρεθούν με την απόλυτη εξουσία -όπως αποσκοπούν- στα χέρια τους).

   ΠΡΟΣ

ΔΙΑΡΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

ΔΙΑΡΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ

ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΝΙΜΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

   Κυρίες και Κύριοι Βουλευτές

                              

  Κατόπιν προσκλήσεως που μου αποστείλατε , θεωρώ τιμή και υποχρέωσή μου να καταθέσω την επιστημονική μου άποψη, που πηγάζει από τις Ιατρικές σπουδές μου, από πολλά χρόνια κλινικής εμπειρίας και άσκησης της Ειδικότητος της Ψυχιατρικής Παιδιών και Εφήβων, την μακροχρόνια ενασχόληση μου με το θέματα σεξουαλικότητας, και την συστηματική μελέτη της σχετικής βιβλιογραφίας. Θα ήθελα να είναι σαφές ότι δεν εκπροσωπώ οποιοδήποτε κόμμα.

  Το ζήτημα ως προς το οποίο μπορώ να συνεισφέρω, αφορά στην δυνατότητα τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, που θα ακολουθήσει αναπόφευκτα την δυνατότητα γάμου. Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω εν συντομία κάποιες από τις σύνθετες των βιολογικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και δεοντολογικές πλευρές του θέματος, ώστε να διευκολυνθεί η ενημερωμένη απόφαση σας.

  Τα ζητήματα στα οποία θα αναφερθώ και τα οποία περισσότερο η λιγότερο έχουν τεθεί στον δημόσιο διάλογο, είναι τα εξής:

1.Τρόποι απόκτησης τέκνων από ζευγάρια μη-συμβατά με αναπαραγωγή

2.Γονεϊκότητα

3.Μητέρα και "παρένθετη μητέρα"

4.Μελέτες για την ανάπτυξη των παιδιών που έχουν ομοφύλους κηδεμόνες

5.Σημασία των λέξεων "γονέας" και "φυσιολογικό"

6.Συμπέρασμα

"WOKE" ΝΕΟΘΡΗΣΚΕΙΑ

 Επιλεγμένη αρθρογραφία για τον ιδεολογικό γελωτοποιό του 21ου αιώνα

                                  

    

    Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που έχει παρατηρήσει ότι σχετικά με το φαινόμενο του "δικαιωματισμού" (ή της αυτοαποκαλούμενης "πολιτικής ορθότητας" ή της χιλιαστικά αυτοαποκαλούμενης "Αφύπνισης") η δημόσια συζήτηση  έχει τεχνηέντως δρομολογηθεί (=στηθεί) να διεξάγεται εγκλωβισμένη εντός των παραδοσιακών (και ισοπεδωτικών) ορίων του διπόλου "συντηρητισμός/προοδευτισμός". Κατ' αυτόν τον τρόπο, όλοι ανεξαιρέτως όσοι στέκονται κριτικά προς τον δικαιωματισμό επιχειρείται να παρουσιάζονται (και χαρακτηρίζονται/καθυβρίζονται με θεοκρατικό φανατισμό) συλλήβδην ως συντηρητικοί, οπισθοδρομικοί, ακροδεξιοί, θρησκόληπτοι, σκοταδιστές, "κολλημένα μυαλά", ρατσιστές, σεξιστές, ισλαμόφοβοι, συνωμοσιολογούντες, γραφικοί, ομοφοβικοί (κλασικά...) ή απλώς σκατόψυχοι. Έτσι οι δικαιωματιστές μπορούν να αυτοπαρουσιάζονται βολικά και υπεροπτικά ως προοδευτικοί, δημοκρατικοί, ανθρωπιστές, χωρίς παρωπίδες, με "ανοιχτό μυαλό" ή ακόμα και ως... ολοκληρώνοντες τον Διαφωτισμό (με την έννοια ότι ο Διαφωτισμός καθιέρωσε τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, άρα δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να συνεχίσουμε να διεκδικούμε ως "δικαίωμα" ό,τι μας κατεβαίνει κατά καιρούς στο κεφάλι - αυτό είναι όλο κι όλο ό,τι έχουν καταλάβει από τον Διαφωτισμό).

   Σε αυτό το φαιδρό ιδεολογικό σκηνικό ανακύπτει επιτακτικά η ανάγκη να ακουστεί επιτέλους εξίσου δυνατά και η (σχεδόν αποσιωπημένη από τα media) άποψη όσων δεν γίνεται με κανένα τρόπο να καταχωρηθούν στο ασφυκτικό και απλοϊκό ψευδοδίπολο "συντηρητικοί - προοδευτικοί". Προς αυτή την κατεύθυνση κινούμενος, επιχειρώ να παρουσιάσω μια αρθρογραφία από μη συντηρητικούς (δηλαδή μη πατριώτες, θρησκόληπτους, σταλινικούς ή άλλα γραφικά λείψανα ενός κόσμου, που η πιο κραυγαλέα απόδειξη της ιδεολογικής του στειρότητας και άρα της γενικότερης αποσύνθεσής του, είναι ακριβώς η σχετικά πρόσφατη "δικαιωματιστική" του παρεκτροπή και παράκρουση). Αλλά συγχρόνως κι από μη "προδεφτικούς" (δηλαδή όχι από άτομα εξίσου γραφικά, που πιστεύουν σοβαρά ότι τα δύο βιολογικά φύλα είναι κοινωνικές/φαντασιακές κατασκευές δηλαδή ανύπαρκτα, ή ότι τα φύλα -και άρα οι κατηγορίες τουαλεττών που θα πρέπει στο εξής να προβλέπονται για κτίρια οργανισμών- είναι... εξήντα δύο, ή ότι η γονεϊκότητα δεν είναι βιοκοινωνική λειτουργία αλλά "δικαίωμα", ή ότι η παρένθετη μητρότητα είναι ένα βήμα προς την ολοκλήρωση της δημοκρατίας και της αυτοπραγμάτωσης και όχι εμπορευματοποίηση της ζωής και του γυναικείου σώματος, ή αριστερούς σε μαζική κρίση ταυτότητας που ανακάλυψαν ένα νέο λαμπρό πεδίο δόξης, ή φεμιναζί, λοατκιστές, "ακυρωτές κουλτούρας" και διάφορους άλλους αστυνόμους Σκέψης και σεμνότυφους επίδοξους λογοκριτές των... σεξιστών Αριστοφάνη, Ομήρου, Σαίξπηρ κλπ.).

  Σε αυτά τα πλαίσια έχω επιλέξει για αρχή μερικά κείμενα, που αποδομούν αυτό το μηντιακώς (κακο)στημένο δίπολο "συντηρητικοί / προοδευτικοί" της εν λόγω δημόσιας συζήτησης, δια του οποίου επιτρέπεται στη γραφικότητα των δεύτερων να μπορεί να κρύβεται πίσω από τη γραφικότητα των πρώτων (και συγχρόνως να μην υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει τον πραγματικό αντίλογο). 

  Η αρθρογραφία θα ενημερώνεται με κάθε τέτοιων προδιαγραφών νέο κείμενο που θα εντοπίζω.

    Θ.Λ.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ "ΜΟΝΟ ΑΓΑΠΗ"...

(ένα "αντιφροντιστήριο"(1) εκτός κομματικών μαντριών)

   Το να κάνει και να μεγαλώνει κάποιος παιδιά δεν είναι ούτε "δικαίωμα" ούτε, φυσικά, υποχρέωση: είναι καταρχήν μια βιολογική λειτουργία (όπως ο ύπνος, το φαγητό, η αφόδευση ή το σεξ) με τη διαφορά ότι έχει πολύ σημαντικές κοινωνικές προεκτάσεις και συνέπειες από οποιαδήποτε άλλη, έτσι ώστε να θεωρείται εύλογα και κοινωνική λειτουργία. Δικαιώματα έχουν μόνο τα παιδιά. Οι γονείς έχουν μόνο υποχρεώσεις απέναντι στα παιδιά τους.

   Το "δικαίωμα" στην τεκνοποίηση και ανατροφή παιδιών το είχαν ανέκαθεν και τα ομοφυλόφιλα μέλη της κοινωνίας (και δεν υπάρχει λόγος να ξανατίθεται ως ζήτημα, παρά μόνο εκ του πονηρού). Υπάρχουν και στην Ελλάδα γνωστά τοις πάσι τέτοια παραδείγματα. Εν ολίγοις οποιοδήποτε ομοφυλόφιλο άτομο μπορεί να τεκνοποιήσει με άτομο του άλλου φύλου και να μεγαλώσουν μια χαρά το παιδί τους. Το να απαιτείς όμως να κάνεις παιδί με άτομο του άλλου φύλου για να το μεγαλώσεις με κάποιο άλλο άτομο που θα είναι της (σεξουαλικής) αρεσκείας σου αλλά όχι γονέας του παιδιού, είναι ένα "δικαίωμα" που δεν το είχαν ποτέ ούτε τα ετεροφυλόφιλα άτομα. 

   To να απαιτείς δε νομική επέκταση και γενίκευση της παρένθετης "μητρότητας" για να ικανοποιήσεις το "δικαίωμά" σου να έχεις παιδί (δηλαδή να απαιτείς τον καρπό της ετεροφυλόφιλης συνεύρεσης, όχι γιατί δεν λειτουργεί σωστά το αναπαραγωγικό σου σύστημα ούτε γιατί η κυοφορία κρύβει θανάσιμους κινδύνους για την έγκυο ή το έμβρυο, αλλά επειδή απλώς απεχθάνεσαι τον τρόπο που προκύπτει αυτός ο καρπός) συνιστά ξεκάθαρα εργαλειοποίηση, εμπορευματοποίηση (και χυδαιοποίηση) της αναπαραγωγικής διαδικασίας και του γυναικείου σώματος αλλά και νομικό "δικαίωμα" που δεν το έχουν ούτε τα ετεροφυλόφιλα άτομα.