ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΕΣ ΙΕΡΩΝ ΑΓΕΛΑΔΩΝ

Μια από τις διαχρονικές εθνικές "επιδόσεις" τής (β)ρωμηοσύνης

  Σε ένα παλιό τεύχος του αείμνηστου ΠΟΠ & ΡΟΚ (Αύγουστος 1982), ένας νεοεμφανιζόμενος τότε αρθρογράφος, ο Γιάννης Μαλαθρώνας, είχε δημοσιεύσει ένα "προβοκατόρικο" άρθρο για τους Pink Floyd. Ολόκληρο το "ασεβές" αυτό κείμενο υπάρχει εδώ (και είμαι υπόχρεος στον φίλο που το ανάρτησε): Pink Floyd - Ξαναχτίζοντας Tο Tείχος.  

   Το διαβόητο κείμενο είχε ξεσηκώσει αυτό που λέμε "θύελλα αντιδράσεων" από τους εν Ελλάδι οπαδούς των Pink Floyd. Δυστυχώς δεν στάθηκε δυνατό να βρω τις επιστολές "διαμαρτυρίας" τους που είχαν δημοσιευτεί στα μεταγενέστερα τεύχη του περιοδικού (για τα οποία έχω μετανιώσει πολλές φορές που δεν τα φύλαξα). Γιατί παρ' όλο που ο οποιοσδήποτε μπορεί να διαπιστώσει (παρά τις απολύτως σεβαστές ενστάσεις του) ότι το κείμενο του Γιάννη Μαλαθρώνα είναι δεόντως τεκμηριωμένο, αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι ότι οι αντιδράσεις των εγχωρίων (κ)οπαδών ήσαν πανομοιότυπες με αυτών μιας θρησκείας: βρισίδι στον Μαλαθρώνα, κατηγορίες ότι έγραψε το άρθρο από εμπάθεια, ή για να γίνει γνωστός κ.λπ. και, γενικώς, απολύτως καμμία απάντηση επί της ουσίας. Έτσι, η παρουσίαση των Pink Floyd ως δεινοσαύρων που καταδυναστεύουν τα μυαλά και καταστέλλουν τη ζωτικότητα όσων νέων εθίζονται στη μουσική τους, δικαιώθηκε πλήρως από τις αντιδράσεις των εγχωρίων (κ)οπαδών (εκ των οποίων, επαναλαμβάνω, ούτε ένας δεν είχε προσπαθήσει να απαντήσει επί των γραφομένων).

  Σε ό,τι με αφορά προσωπικά, το άρθρο εκείνο του Γιάννη Μαλαθρώνα  μού είχε επιβεβαιώσει διάφορα ανεπεξέργαστα πράγματα που ήδη ένιωθα, αλλά (ως μαθητής) δεν είχα ακόμα τη δυνατότητα να τα εκφράσω με τέτοια ακρίβεια. Ήταν ένα από τα κείμενα που διαμόρφωσαν τη ροκ (και όχι μόνο) οπτική μου και (ανεξάρτητα από τους Pink Floyd για τους οποίους είχε γραφτεί) μού δίδαξε ότι ειδικά στη ροκ δεν νοείται να υπάρχουν ιερές αγελάδες και "απυρόβλητα" περιβάλλοντα.

   Το σπουδαιότερο όμως ήταν ότι το κείμενο είχε τελικά απήχηση σε πολύ κόσμο, όπως φάνηκε τα επόμενα χρόνια: ήταν πλέον οι αρχές των '80s, τότε που η ροκ αναζητούσε την απωλεσθείσα υγεία και αμεσότητα του πρώιμου rock 'n' roll και την μαχητικότητα των '60s. Δεν είναι όμως καθόλου τυχαίο ότι οι εν λόγω θρησκευτικού τύπου αντιδράσεις σε αυτή την αμφισβήτηση των Pink Floyd συνέβησαν (μόνο) στην Ελλάδα. Διότι και αλλού είχαν διατυπωθεί ενστάσεις (και μάλιστα πολύ σκληρότερες) ως προς τους διάφορους δεινόσαυρους του progressive rock, αλλά δεν είχε γίνει κανένα θέμα. Αρκεί να θυμίσω ότι λίγα μόλις χρόνια πριν, στην ίδια την χώρα προέλευσης των Pink Floyd, ο Τζώνυ "Ρόττεν" Λάιντον ("αρχηγός" των Sex Pistols) κυκλοφορούσε μ' ένα μπλουζάκι που έγραφε I hate Pink Floyd και κανείς από τα μιλιούνια των φίλων του συγκροτήματος δεν τον είχε βρίσει ή απειλήσει. Μια εξήγηση για αυτή την υστερική ελληνική "ιδιαιτερότητα" θα μπορούσε να είναι και η εξής: ένας λαός βυζαντινομεσαιωνικός (και άρα πολιτισμικώς ασήμαντος), που εισάγει κατά αθρόο τρόπο σύγχρονα πολιτισμικά προϊόντα, ο μόνος τρόπος που διαθέτει για να τα "κατανοήσει" είναι τα αντιληφθεί με "ιερό" (θρησκευτικό) τρόπο (και φυσικά να αντιδρά ανάλογα όταν του θίγουν τις ιερές αγελάδες που κάθε φορά δημιουργεί).
   
    Γιατί τα γράφω όλα αυτά; 

  Τριάντα δύο χρόνια μετά, ζήλεψα τη "δόξα" του Γιάννη Μαλαθρώνα και συμμετείχα σε μια συζήτηση στην ιστοσελίδα ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ του Μανώλη Νταλούκα, σχετικά με τον Παύλο Σιδηρόπουλο.

   Εκείνη η μία συζήτηση έφερε την άλλη (ο Νταλούκας συντήρησε το θέμα με συνεχόμενες σχετικές αναρτήσεις) κι έφτασα να "πάθω" κι εγώ ό,τι ο Μαλαθρώνας. Οι προσκυνητές της ιερής αγελάδας που λέγεται Παύλος Σιδηρόπουλος αντέδρασαν όπως οι εγχώριοι (κ)οπαδοί των Pink Floyd, σαν οχλοποίμνιο φανατικών θρησκευάμενων. Παρ΄όλο που δεν υποστήριξα ότι ο Σιδηρόπουλος είναι εντελώς απορριπτέος, αλλά ότι είναι υπερτιμημένος και παρ' όλο που έμεινα στο πεδίο της καθαρής επιχειρηματολογίας, κατηγορήθηκα επί προσωπικού και ανωνύμως με κατηγορίες και βρισιές ανάλογες με αυτές που είχαν εκτοξευτεί προ τριακονταετίας εναντίον του Γιάννη Μαλαθρώνα (συν κάποιες επιπλέον, όπως ότι έχω ψυχολογικά προβλήματα, ή ότι ... μισώ τον Σιδηρόπουλο, του οποίου μάλιστα τη μουσική άκουγα πολύ σαν έφηβος και απλώς μεταγενέστερα ήρθε η απομυθοποίηση). Απ' ό,τι φαίνεται, οι (κ)οπαδοί τού εν λόγω παρουσιάζουν μια δυσκολία να δεχτούν ότι αυτός που ασκεί κριτική στην ιερή αγελάδα τους μπορεί να εκφράζει απλώς τη γνώμη του και προφανώς θεωρούν ότι όποιος σχολιάσει αρνητικά το είδωλό τους, το κάνει για άλλους λόγους...

   Για όποιον ενδιαφέρεται, ολόκληρη η σειρά των συζητήσεων είναι εδώ:

Αλέκος Αράπης, συνέντευξη μέρος 1ο
Αλέκος Αράπης, συνέντευξη μέρος 2ο

"Το '69 με κάποιο φίλο" (το νόημα του Λευτέρη)
Say hi to Kathy

   Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι ο Παύλος Σιδηρόπουλος δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει στον χώρο της ροκ. "Και πού μπορεί να καταχωρηθεί τότε;", θα ρωτήσει κάποιος. Θεωρώ λοιπόν ότι ανήκει στη γενικώς ειπείν λαϊκή "κουλτούρα" της (β)ρωμηοσύνης, την οποία αναπαρήγαγε με ένα "ροκ" περιτύλιγμα, τόσο με τους στίχους του όσο και με τη στάση ζωής του.
    Σουξεδάκια του, όπως Το '69 με κάποιο φίλο, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αναπαράγουν την τόσο γνωστή (και απολύτως ξένη προς τη ροκ) ρωμέικη κλαψομουνίαση, την παραίτηση και τη μιζέρια τού επίσης τόσο οικείου "καζαντζίδειου" τύπου (κι ας βαυκαλιζόταν να πιστεύει ότι το εν λόγω τραγούδι το είχε γράψει επηρεασμένος από ... τον Ελύτη - δείτε σχετικά  "Το '69 με κάποιο φίλο" (το νόημα του Λευτέρη)). 

   Αν και δεν γράφτηκε γι' αυτόν τον λόγο, ίσως η πιο αρμόζουσα απάντηση στον κλαψομούνη "Λευτέρη" του Σιδηρόπουλου είναι το "Ποντικοφάρμακο" των θεσσαλονικέων Moot Point (1986). Η (ροκ;) υγεία του αυτοσαρκασμού εναντίον της μιζέριας και της αυτολύπησης: 

Ξυνισμένο ήταν γαμώτο το γάλα
Γενικά το πρωινό μου ήταν αίσχος
Μα αν δε θέλω να μείνω μπουκάλα
Θα πρέπει να την κάνω αμέσως
Με πολύ βιασύνη

Μισή ώρα περιμένω το 7άρι
Πάλι τάβλι θα παίζουν στο τέρμα
Ένας τύπος φωνάζει «να πάρει!»
Κι εγώ ψάχνω τις τσέπες για κέρμα
Και μου τη δίνει

Πάλι μ’ έστησε η γκόμενά μου
Κι ας λέει πως αυτή με γουστάρει
Μόλις έσπασα και τα γυαλιά μου
Όταν τράκαρα σ’ ένα φανάρι
Καθώς κοιτούσα τις κλούβες

Η τηλεόραση παίζει βλακείες
Δείχνει μια ιστορία της Λάσσυ
Άνθρωποι με φάτσες γελοίες
Το κεφάλι μου πάει να σπάσει
Είν’ όλα μπούρδες

Πήγε δώδεκα, μία η ώρα
Δεν μπορώ να κοιμηθώ
Δεν ξέρω τι να κάνω τώρα
Κοιτάω να μην ξεσκεπαστώ

Έτσι άδεια περνάνε οι μέρες
Ενώ θα ‘πρεπε να ‘ναι και πρώτες
Οι δικοί μου την 'κάναν στις Σέρρες
Και εγώ φουσκώνω καπότες
Φουσκώνω καπότες.

   Άλλα σουξεδάκια, όπως το γεμάτο κακία και μικρότητα Στην Κ., αναπαράγουν την περί έρωτος ανώριμη "άποψη" τής (β)ρωμηοσύνης, τη "γυναικεία προδοτικότητα", και την -πάντοτε φτηνή- καψούρα. Τα τραγούδια του (ακόμα κι όταν κλέβει στίχους από άλλους) είναι τίγκα στην ηθικολογία, στην κοινοτοπία, στη δηθενιά και στο ξεχειλωμένο από τη χρήση κλισέ.

  

      Παύλος Σιδηρόπουλος, ο δήθεν ροκάς που εισήγαγε την σκυλάδικη περί έρωτος αισθητική στο ροκ - κάτι που μόνο από ρωμηό μπορούσε να κατορθωθεί. Προσέξτε τους γεμάτους κακία και μικρότητα στίχους του τραγουδιού "Στην Κ.", που έγραψε για μια γυναίκα, την οποία υποτίθεται ότι αγάπησε (και η οποία υποτίθεται ότι τον "πρόδωσε" μόνο και μόνο γιατί τον χώρισε). Όπως στο τυπικό νεοελληνικό καψουροτράγουδο, έτσι κι εδώ τα εξαντλητικά χρησιμοποιημένα κλισέ αφορούν σε γυναικεία "προδοσία", δυσοίωνες "προβλέψεις" και τιμωρίες για την "προδότρια", κομπλεξισμό απέναντι σ' αυτόν που θεωρεί ότι του την "έκλεψε", τετριμμένες θρησκευτικές αναγωγές και, εξίσου θρησκευτική, ηθικολογία κ.λπ.. H μόνη διαφορά από το σύνηθες νεοελληνικό καψουροτράγουδο βρίσκεται στη χρήση δήθεν ψαγμένων στίχων (στην πραγματικότητα πρόκειται για κακοαντιγραμμένους στίχους της Γιόλας Αναγνωστοπούλου, που μάλιστα είχαν γραφεί για εντελώς διαφορετικές περιστάσεις - βλ. Μανώλη Νταλούκα Ελληνικό Ροκ, Αθήνα 2006, σελίδες 360-361). Όπως ήταν φυσικό, καμμία από τις καψουροκατάρες του Σιδηρόπουλου δεν έπεσε στο κεφάλι τής "Κ" (αντιθέτως η επιλογή της να μην μείνει μαζί του δικαιώθηκε πανηγυρικά - μπορείτε να δείτε σχετικά εδώ: Say hi to Kathy).  
   Το εν λόγω ροκοσκυλάδικο τραγουδάκι έχει γίνει κάτι σαν ύμνος για τους διάφορους ερωτικά ανεκπλήρωτους ρωμηοροκάδες, που -όπως ακριβώς συμβαίνει στο λαϊκό ή σκυλάδικο καψουροτράγουδο- τους βολεύει να αποδίδουν μονίμως τη γυναικεία απόρριψη σε ψυχική ανεπάρκεια της εκάστοτε γυναίκας (ρωμηορόκ μισογυνισμός;).


   Για μένα ο Σιδηρόπουλος είναι επίσης ο άνθρωπος που όταν η ελληνική ροκ περνούσε ζόρια (μέσα δεκαετίας 1970) έγινε μαϊντανός των μοδάτων τότε σταλινικών σοβινιστών δεινοσαύρων όπως ο Μαρκόπουλος (με τις γνωστές τους εθνικιστικές δηλώσεις -και στάση- εναντίον κάθε μουσικής που ερχόταν από τη Δύση, και ειδικά της ροκ), που στη δεκαετία του 1980 συνήθιζε να δίνει το συναυλιακό παρόν σε κομματικά φεστιβάλ (βλ. φιέστες), που κατέκλεψε στίχους (ή και ολόκληρα ποιήματα) άλλων (και ειδικά της Γιόλας Αναγνωστοπούλου - βλ. Μανώλη Νταλούκα Ελληνικό Ροκ, Αθήνα 2006, σελίδες 355-365) έστω και κακοαντιγράφοντας, που δημοσίως καταφερόταν υποκριτικά κατά της πρέζας ενώ κατ' ιδίαν την είχε ως "άγιο δισκοπότηρο" (η καλύτερη δηλαδή διαφήμιση για την ηρωίνη), που λόγω της μικροαστικής του συνείδησης δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει αυθεντικότητα και να πάει λίγο πιο πέρα από τη "ροκ" δηθενιά (κάτι τόσο σύνηθες, μαζί με άλλες δηθενιές, σε μια χώρα που, όπως είπα πριν, εισάγει με αθρόο τρόπο πολιτισμικά προϊόντα χωρίς να τα κατανοεί). Κι αν είπε και δυό-τρία αξιομνημόνευτα τραγούδια (όπως π.χ. το Άντε και καλή τύχη μάγκες, το Φτωχόπαιδο, ή το Μίκη Μάους), αυτά είναι πάντοτε άλλων, ή έγιναν με την καταλυτική συνδρομή άλλων, και πάντως ποτέ δεν τα είχε γράψει μόνος του. 

   

   Ο Παύλος Σιδηρόπουλος (τελευταίος δεξιά) με σταλινικό "λουκ" εποχής, όταν παρίστανε την (πρώην) "ροκ" γλάστρα στον θίασο του σταλινικού σοβινιστή Γιάννη Μαρκόπουλου. Τα πρώτα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης (1974-1976) η ροκ στην Ελλάδα είχε καταπλακωθεί από το επανακάμψαν καταγέλαστο σταλινικό ανταρτοτράγουδο κι από τα βυζαντινής έμπνευσης και τεχνοτροπίας εμβατήρια των διαφόρων σταλινορωμηών συνθετών (οι οποίοι σήμερα ακούγονται τόσο γραφικοί, που είτε έχουν ξεχαστεί, είτε συντηρούνται μόνο μουσειακά). Ο Σιδηρόπουλος ήταν ο μόνος από τους θεωρούμενους ως ροκ μουσικούς, που έκανε κάτι τέτοιο εκείνη την περίοδο της χειμαζόμενης ελληνικής ροκ.
   Κάτι που πρέπει να γνωρίζουν όλοι είναι ότι ο βυζαντινισμός (ελληνοχριστιανισμός) δεν ήταν "πατέντα" της δικτατορίας αλλά αποτελεί, από τον 19ο αιώνα ήδη, την επίσημη ιδεολογία του νεοελληνικού κράτους. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι υιοθέτησε πλήρως και η εγχώρια αριστερά. Γι' αυτό, σταλινοβυζαντινορωμηοί και άλλοι λάβροι θεματοφύλακες της ανατολίτικης "ελληνοχριστιανικής παράδοσης", όπως ο Μαρκόπουλος,  ο Μίκης Θεοδωράκης, η Μελίνα Μερκούρη, δεν είχαν σταματήσει (τουλάχιστον μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου) να καταφέρονται μετά μανίας εναντίον της "ξενόφερτης" μουσικής (κυρίως της ροκ, αλλά και της τζαζ και της κλασικής) απαιτώντας τον αποκλεισμό της από το ραδιόφωνο. Σε όλους αυτούς είχε απαντήσει αξιοπρεπέστατα και αποστομωτικά με ένα άρθρο του στο ΠΟΠ & ΡΟΚ κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Θάνος Μικρούτσικος.  Ο Σιδηρόπουλος αποτέλεσε το "ροκ" άλλοθι των ρωμηών ελληνοχριστιανών θεματοφυλάκων και επιπλέον στη δεκαετία του 1980 συμμετείχε τακτικά (ως "καθαρόαιμος ροκάς" πλέον) σε κομματικά φεστιβάλ (κάτι, που επίσης είναι ο μόνος από τους εγχώριους θεωρούμενους ως ροκ μουσικούς, που έκανε ποτέ). Πολλοί υποθέτουν βάσιμα ότι το έκανε για να εξοικονομεί τα της δόσης του, μια και στο μεταξύ είχε εθιστεί στην ηρωίνη (νόμιζε ότι ήταν κάποιου είδους προφήτης που, μέσα από την πρέζα θα ανακάλυπτε την "αλήθεια" και τη "γνώση της ζωής" και εν συνεχεία θα τις "αποκάλυπτε" στους "αμύητους" - κοινώς την είχε "ψωνίσει", βλ. Μανώλη Νταλούκα, Ελληνικό Ροκ, σελίδες 356 και 387, Αθήνα 2006).
   Αξίζει να προσεχθεί το ότι αν και ο Σιδηρόπουλος κατ' ιδίαν εκφραζόταν πολύ απαξιωτικά για τον Μαρκόπουλο ως καλλιτέχνη (και μάλιστα ζητούσε ώστε αυτά που έλεγε να μην μεταφέρονταν στον Μαρκόπουλο, βλ. http://www.youtube.com/watch?v=sjrUtVu2YYE) δεν σταμάτησε ποτέ να συνεργάζεται μαζί του (συγκεκριμένα από το 1974 έως το 1988). Αυτό, φυσικά, συνιστά διπροσωπία και υποκρισία. Το γιατί ο Σιδηρόπουλος δεν τήρησε ποτέ στη ζωή του μια ξεκάθαρη ροκ στάση θα μπορούσε να αποδοθεί σε έναν συνδυασμό αιτιών, όπως κακή αφομοίωση του ροκ μηνύματος και της ροκ στάσης ζωής (=όπως π.χ. να είμαστε ο εαυτός μας και να μην προσποιούμαστε), αλαζονεία (πίστευε ότι ήταν "υπεράνω" του "αμύητου" πλήθους κι ότι τού επιτρεπόταν να μπαινοβγαίνει σε διάφορες καταστάσεις, όπως π.χ. οι κομματικές φιέστες, χωρίς να "λερώνεται" από τις δοσοληψίες με τον θεωρούμενο -από τους περισσότερους ροκάδες, αλλά όχι κι απ' τον ίδιο - ως αντίπαλο), οικονομικό συμφέρον (εξάρτηση από την ηρωίνη, ίσως και ανάγκη να εξασφαλιστούν με οποιονδήποτε τρόπο τα χρήματα για την επόμενη δόση).
   Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η ροκ άρχισε να ξαναπαίρνει τα πάνω της στην Ελλάδα κάπου μέσα στο 1976, δηλαδή έναν περίπου χρόνο αφότου άρχισε την περίφημη εκπομπή του στο Α' Πρόγραμμα της δημόσιας ελληνικής ραδιοφωνίας  ο Γιάννης Πετρίδης (ο οποίος είχε τοποθετηθεί εκεί από τον αείμνηστο Μάνο Χατζιδάκι). Η απήχηση της εκπομπής του Πετρίδη στη νεολαία έκανε τους ρωμηούς κάθε κομματικής απόχρωσης, που έβλεπαν τη νεανική "πελατεία" τους να διαρρέει προς την "καταραμένη" δυτική μουσική (=κυρίως ροκ και ό,τι αυτή αντιπροσώπευε πολιτικά, φιλοσοφικά κ.λπ.), κυριολεκτικά να λυσσάξουν. Τότε ήταν που ο Σιδηρόπουλος "θυμήθηκε" ότι ήταν "ροκάς" και επανέκαμψε στον χώρο της ελληνικής ροκ.


   Ο λόγος που αποφάσισα να κάνω αυτήν ειδικά την ανάρτηση, είναι επειδή ο Μανώλης Νταλούκας επέβαλε ώστε οι συζητήσεις στην ιστοσελίδα του να μένουν στην ουσία των αναρτήσεών του (κι όχι να επεκτείνονται επί προσωπικού), κι έτσι το αφηνιασμένο οχλοποίμνιο των προσκυνητών τής εν λόγω ιερής αγελάδας αναζήτησε "διέξοδο" στο να αφήνει ανωνύμως διάφορα υβριστικά μηνύματα απευθείας σε εμένα. 
   Για μένα βέβαια η ψυχοδιανοητική κατάσταση του κοινού ενός καλλιτέχνη αποτελεί εξίσου μέρος της ουσίας. Γιατί εκτός του καθαρά επιστημονικού (κοινωνιολογικού και ψυχιατρικού) ενδιαφέροντος, που παρουσιάζει το εν λόγω κοινό,  μπορεί επίσης να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για να γίνει κατανοητό το ότι ο κάθε καλλιτέχνης είναι υπεύθυνος για το κοινό στο οποίο απευθύνεται και το οποίο διαπλάθει. Ότι το κοινό ενός καλλιτέχνη είναι απλά ο καθρέφτης του. Κι ότι το φαινόμενο των ιερών αγελάδων και των προσκυνητών τους δεν είναι κάτι για το οποίο ευθύνονται  μόνο οι τελευταίοι. Κι αν αυτό δεν μπορεί να ισχύει για τους Pink Floyd  (που φυσικά δεν μπορούν να τους καταλογιστούν ευθύνες για την γενικότερη πολιτισμική κατάσταση των εγχωρίων κοπαδών τους), ισχύει "με χίλια" για κάμποσους εγχώριους "ροκάδες" που απευθύνονται και διαμορφώνουν οι ίδιοι το τριτοκοσμικό, βυζαντινομεσαιωνικό, ελληνοχριστιανικό κοινό τους (όποιος δεί τις σχετικές συζητήσεις στις οποίες παραπέμπω πιο πάνω στην ιστοσελίδα του Μανώλη Νταλούκα, θα καταλάβει ότι όλα αυτά λέγονται κυριολεκτικά: ναι, υπάρχουν ελληνοχριστιανοί, σωβινιστές και αντιδυτικοί "ροκάδες" στην Ελλάδα, κάτι που ξάφνιασε ακόμα κι εμένα...).
  Το γεγονός εξάλλου ότι ο καλλιτέχνης είναι υπεύθυνος για το κοινό που δημιουργεί και διαπλάθει, αποδεικνύεται και από τις περιπτώσεις δύο απολύτως αυθεντικών ελλήνων ροκάδων, του Δημήτρη Πουλικάκου και του Τζίμη Πανούση. Δύο ανθρώπων που δεν δημιούργησαν κοινό/οχλοποίμνιο και που πάντοτε φρόντισαν να αυτοαπομυθοποιούνται, ώστε να μην καταντήσουν ιερές αγελάδες: είναι "τεχνικώς αδύνατον" να υπάρξουν "θιγμένοι" φίλοι του Πανούση ή του Πουλικάκου, αν κάποιος σχολιάσει αρνητικά την καλλιτεχνική παραγωγή αυτών των δύο.
    Το ζήτημα, λοιπόν, στην περίπτωση Σιδηρόπουλου δεν έχει βέβαια να κάνει με τον ίδιο ως μεμονωμένο άτομο (όπως το εκλαμβάνουν οι εξαγριωμένοι πιστοί του), αλλά με τις πολιτισμικά στρεβλές καταστάσεις που  διαιώνισε, στις οποίες πρέπει κατεξοχήν να συμπεριληφθεί και η εμφανώς θρησκευτικού τύπου προσωπολατρεία που τον περιβάλλει. 

   Απόδειξη παροχής υπηρεσιών του Παύλου Σιδηρόπουλου, ποσού 150 χιλιάδων δραχμών, για συναυλία του στο Φεστιβάλ Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, 1988. ΑΡΧΕΙΟ: Μ.Νταλούκας.


   Παρακάτω είναι τα σχόλια που μου έχουν αφήσει μέχρι σήμερα ανωνύμως οι (κ)οπαδοί του Παύλου Σιδηρόπουλου (θα ενημερώνω με κάθε καινούριο που έρχεται). Κάποιοι από αυτούς είχαν συμμετάσχει και στις συζητήσεις στην ιστοσελίδα του Μανώλη Νταλούκα. Τα σχόλια αυτά, που οι εν λόγω προσκυνητές τα άφηναν σε όποια ανάρτηση έβρισκαν, έχουν φυλαχθεί στα "ανεπιθύμητα" δια παν ενδεχόμενον, ταυτοποιημένα με τα εργαλεία του histats.com (IP, browsers, versions των Windows, πάροχοι, περιοχές και πόλεις κ.λπ.). 
  Ειδικά όταν σε βρίζουν, ή σε απειλούν κάτι τέτοιοι, αποκτάς μια πρόσθετη επιβεβαίωση ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο.


    ΠΡΟΣΟΧΗ!
   Παρακαλούνται οι ευσεβείς καραγκιόζηδες προσκυνητές ιερών αγελάδων, που "καίγονται" να εκθέτουν τα  σκατά  σχόλιά τους σε κοινή θέα, στο εξής να το κάνουν μόνο μέσω αυτής της ανάρτησης (που φτιάχτηκε ειδικά για την περίπτωσή τους) και όχι όπου να 'ναι σε αυτό το μπλογκ (αλλιώς θα τα τρώει η μαρμάγκα).

----------------------------------------------------

"εισαι πολυ μαλακας το ξερεις? ω ναι σιγουρα γιατι εισαι καφρος δεν το λεω για οτι ανεβαζεις στο προφιλ σου σκασιλα μου αλλα η πολλη ψυχεδελεια σου αφησε κουσουρια . παντως να σαι καλα με την αξιοθρηνητη παρουσια σου που προσπαθεις να τραβηξεις τη προσοχη σαν ζητιανια μας κανεις και γελαμε . ΦΑΝΗ"

"να σου πω κατι εισαι τοσο μεγαλος που νομιζεις οτι η γνωμη σου ειναι μονο αυτο που λες εσυ? δεν νομιζω και οτι και αν λες για το καθε ανθρωπο σε καμια περιπτωση δεν του μειωνεις αυτο που ειναι σαν ψυχη , χαρακτηρας αλλα φανερωνεις ακραδαντα το τιποτενιο σου σωμα που σαν ψοφιμι σερνεις για να τραβηξεις προσοχη . καταλαβετο εισαι ανελεητα αλυπητα αξιοθρηνητος.
η ΦΑΝΗ ξαναχτυπα επωνυμα αυτη τη φορα γιατι δεν φοβαται τιποτα
ΦΑΝΗ ΚΟΡΡΕ "

"Ανεβάζεις τα σχόλια της Φανής και όχι τα δικά μου; Είσαι αξιοθρήνητος και τιποτένιος. :D"

"Από σένα δεν περίμενα κάτι άλλο. Σου είπα μόνο την αλήθεια για το κουφάρι σου όσο για τη διαπαιδαγώγηση του Παύλου μας δίδαξε ανωτερότητα ευαισθησία και πείσμα να μην τα παρατάμε ακόμα και αν μας βρίζουν κάτι απολιθώματα σαν εσένα θα μα ΣτΕ εδώ και θα τον αγαπάμε δυνατά όπως κανείς δεν αγάπησε εσένα Και σε ευχαριστώ που το κουφάρι σου έγινε σκαλί να τον αγαπήσουμε ξανά. Είσαι αστείος γιατί στους άλλους τα χώνεις όταν το κάνουν σε εσένα βρίζεις δεν απορώ τόση είναι η δύναμη σου. Μαζοχιστικο ψυχανώμαλο θρασύδειλο ψοφιμι. Φανή κορρε"

"σε παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό που βρίζεις χωρίς λογική από που πηγάζει τόσο μίσος εναντίον του Παύλου ; ΆλλΑ δεν βλέπεις ότι χάνεις το μέτρο και τη λογική; ΣαΝ ΨΎχακι κανείς τον Παύλο τον κοίταξε μια ωραία και συγκροτημένη γυναίκα. Ενώ εσένα ούτε στη ύπνοΒατικη σου φαντασία και σκαθάρι τη ζήλια σου αλλά όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμασταρια αυτό έχεις ενάντια στον Παύλο ζήλια για ότι δεν έχεις εσύ. Και να λογοδοιαρεις όσο θες. Κυριάκος δαριβας "

"τι νουμερο που εισαι που ζητας και ραβασακια προσωπολατρειας μπας και κανεις το δικο σου φαν κλαμπ μπουρδολογικης ανωμαλιας και θελεις ρε νουμερο και οικονομικη ενισχυση μαλλον για ανεργεση ναου οπου θα ΤΙΜΑΤΑΙ η μουρη σου χαχαχαχα αλλα ειναι καλη ιδεα να μαζευτουν λεφτα για να σε κλεισουν στο δαφνι μπας και γλυτωσεις εστω και λιγο απο τη τρελα .... αντε και ηγουμενος στη δικη σου μαλακια ......γιατι μια φορα παντως εσυ δεν καταφερες να δωσεις λιγο πολιτσμο ............ ακης πετρου "

"ΡΕ ΥΠΝΟΒΑΤΗ ΤΙ ΡΑΜΟΛΙΜΕΝΤΟ ΕΙΣΑΙ ............... ΤΟΣΟ ΠΟΥ ΦΟΒΑΣΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΕΧΕΙ ΚΥΡΙΕΨΕΙ ΕΝΑ ΚΟΜΠΛΕΞ ΑΠΟ ΙΕΡΕΣ ΑΓΕΛΑΔΕΣ ΠΟΥ ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΟΤΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΔΕΟΝΤΑ ΣΕΒΑΣΜΟ ΝΑ ΤΙΣ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΡΑΖΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΗ Η ΜΟΥΓΓΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΣΑΝ ΕΛΕΥΜΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΠΙΝΕΛΙΚΙΑ ΒΡΙΣΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΙ ΕΠΙΠΕΔΟ ΣΟΥ ΤΟΣΟ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΣ ΠΟΥ ΑΜΕΣΩΣ ΤΑ ΧΩΝΕΙΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΛΕΣ ΚΑΙ ΑΝ ΣΕ ΣΥΝΑΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΦΑΤΣΑ ΘΑ ΝΤΡΑΠΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑ ΧΩΣΟΥΜΕ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΤΡΩΓΕΣ ΤΟ ΞΥΛΟ ΤΗΣ ΖΩΗΑΣ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΧΑΛΙΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΑΝΕ ΠΑΡΕΙΣΑΚΤΑ ΟΡΝΕΑ ΜΕΙΝΑΝΕ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ...ΧΩΡΙΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΤΩΝ ΑΗΔΟΝΙΩΝ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΑ ΚΡΑΖΟΥΝ ΑΝΤΙΟ" 

"κλεινεισ προσ τον αναρχισμο αλλα ουτε τα κοτσια εχεισ να το παραδεχτεισ και τον θεωρεις μπασ κλασ και το σαλτσωνεισ τις αποψεισ σου με αλλα φρουφρου δεν πιστευεις στο θεο πραγματι επιβεβαιωνεις οτι εισαι για λυπηση γιατι εισαι στο χαος ανθρωποειδη στο κενο πουθενα δεν βρισκεις γαληνη ενα παραδειγμα θα σου πω και αν το χλευασεις αξιος της μοιρας σου θα σαι που εισαι δηλαδη η μητερα μου δεν μπορουσε να κανει παιδια και ειδε ονειρο μια αγια η οποια προσκυνησε μπροστα της το κυπαρρισι υψωμενη εκεινη στα δυο μετρα πανω απο τη γη και της ειπε οτι θα γεννησει ενα παιδι και πραγματι και εγινε .........και στη πλατη μου εκ γεννετης εχω εκεινα σαν σημαδι που κρατα στο ενα της χερι στις εικονες ....οταν επικαλουμε το θεο τη παναγια γαληνη αισθανομαι ειθε ο αγιος γιωργης να σου λυπηθει τη ψυχη τωρα γελας και βριζεις αυριο θα το σκεφτεις ..............εισαι πραγματικα αξιολυπητη περιπτωση που οταν βλεπω τετοια δειγματα σαν εσενα ειναι επιβεβαιωση της μιζεριας σας γιαυτο φωναζεις και βριζεις γιατι φθονεις ζηλευεις παρακαλας με βρισιες για λιγη προσοχη και αγα-πη σου αφιερωνω εκεινου που μισεις τους στιχους του ΠΑΥΛΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ το ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΔΕΙΣ ............."

"γιατι δεν παιρνεις και συ να τη βρεις μπας και μουγγαθεια αλλη μια λουγκρα σαν εσενα σε μια ηλικια που εισαι κοντα 50 και θανατου πασχοντα απο μητρικη απορριψη και κομπλεξ κατωτεροτητας"

"βεβαιως αλλα μην νομιζεις οτι θα αποτελεσεις εξαιρεση κουτσαβακι δανεικων θεωρειων πχ καστοριαδη . για σενα θα κανουμε ειδικη τελετη για να καεις στα καζανια της κολασης εχουμε ευκολη γραφειοκρατια δεν θα δυσκολευτεις καθολου θα δεις ποσο ευκολα θα υποφερεις αρε ΝΟΥΜΕΡΟ αντε ρε κλεισου σε ψυχιατρειο μπας και γλυτωσει η ψυχη σου απο σενα που την εχεις πνιξει τελειως"