.

Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2024

"WOKE" ΝΕΟΘΡΗΣΚΕΙΑ

 Επιλεγμένη αρθρογραφία για τον ιδεολογικό γελωτοποιό του 21ου αιώνα


                                  

    

    Δεν νομίζω να είμαι ο μόνος που έχει παρατηρήσει ότι σχετικά με το φαινόμενο του "δικαιωματισμού" (ή της αυτοαποκαλούμενης "πολιτικής ορθότητας" ή της χιλιαστικά αυτοαποκαλούμενης "Αφύπνισης") η δημόσια συζήτηση  έχει τεχνηέντως δρομολογηθεί (=στηθεί) να διεξάγεται εγκλωβισμένη εντός των παραδοσιακών (και ισοπεδωτικών) ορίων του διπόλου "συντηρητισμός/προοδευτισμός". Κατ' αυτόν τον τρόπο, όλοι ανεξαιρέτως όσοι στέκονται κριτικά προς τον δικαιωματισμό επιχειρείται να παρουσιάζονται (και χαρακτηρίζονται/καθυβρίζονται με θεοκρατικό φανατισμό) συλλήβδην ως συντηρητικοί, οπισθοδρομικοί, ακροδεξιοί, θρησκόληπτοι, σκοταδιστές, "κολλημένα μυαλά", ρατσιστές, σεξιστές, ισλαμόφοβοι, συνωμοσιολογούντες, γραφικοί, ομοφοβικοί (κλασικά...) ή απλώς σκατόψυχοι. Έτσι οι δικαιωματιστές μπορούν να αυτοπαρουσιάζονται βολικά και υπεροπτικά ως προοδευτικοί, δημοκρατικοί, ανθρωπιστές, χωρίς παρωπίδες, με "ανοιχτό μυαλό" ή ακόμα και ως... ολοκληρώνοντες τον Διαφωτισμό (με την έννοια ότι ο Διαφωτισμός καθιέρωσε τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη, άρα δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να συνεχίσουμε να διεκδικούμε ως "δικαίωμα" ό,τι μας κατεβαίνει κατά καιρούς στο κεφάλι - αυτό είναι όλο κι όλο ό,τι έχουν καταλάβει από τον Διαφωτισμό).
   Σε αυτό το φαιδρό ιδεολογικό σκηνικό ανακύπτει επιτακτικά η ανάγκη να ακουστεί επιτέλους εξίσου δυνατά και η (σχεδόν αποσιωπημένη από τα media) άποψη όσων δεν γίνεται με κανένα τρόπο να καταχωρηθούν στο ασφυκτικό και απλοϊκό ψευδοδίπολο "συντηρητικοί - προοδευτικοί". Προς αυτή την κατεύθυνση κινούμενος, επιχειρώ να παρουσιάσω μια αρθρογραφία από μη συντηρητικούς (δηλαδή μη πατριώτες, θρησκόληπτους, σταλινικούς ή άλλα γραφικά λείψανα ενός κόσμου, που η πιο κραυγαλέα απόδειξη της ιδεολογικής του στειρότητας και άρα της γενικότερης αποσύνθεσής του, είναι ακριβώς η σχετικά πρόσφατη "δικαιωματιστική" του παρεκτροπή και παράκρουση). Αλλά συγχρόνως κι από μη "προδεφτικούς" (δηλαδή όχι από άτομα εξίσου γραφικά, που πιστεύουν σοβαρά ότι τα δύο βιολογικά φύλα είναι κοινωνικές/φαντασιακές κατασκευές δηλαδή ανύπαρκτα, ή ότι τα φύλα -και άρα οι κατηγορίες τουαλεττών που θα πρέπει στο εξής να προβλέπονται για κτίρια οργανισμών- είναι... εξήντα δύο, ή ότι η γονεϊκότητα δεν είναι βιοκοινωνική λειτουργία αλλά "δικαίωμα", ή ότι η παρένθετη μητρότητα είναι ένα βήμα προς την ολοκλήρωση της δημοκρατίας και της αυτοπραγμάτωσης και όχι εμπορευματοποίηση της ζωής και του γυναικείου σώματος, ή αριστερούς σε μαζική κρίση ταυτότητας που ανακάλυψαν ένα νέο λαμπρό πεδίο δόξης, ή φεμιναζί, λοατκιστές, "ακυρωτές κουλτούρας" και διάφορους άλλους αστυνόμους Σκέψης και σεμνότυφους επίδοξους λογοκριτές των... σεξιστών Αριστοφάνη, Ομήρου, Σαίξπηρ κλπ.).
  Σε αυτά τα πλαίσια έχω επιλέξει για αρχή μερικά κείμενα, που αποδομούν αυτό το μηντιακώς (κακο)στημένο δίπολο "συντηρητικοί / προοδευτικοί" της εν λόγω δημόσιας συζήτησης, δια του οποίου επιτρέπεται στη γραφικότητα των δεύτερων να μπορεί να κρύβεται πίσω από τη γραφικότητα των πρώτων (και συγχρόνως να μην υποχρεώνεται να αντιμετωπίσει τον πραγματικό αντίλογο). 
  Η αρθρογραφία θα ενημερώνεται με κάθε τέτοιων προδιαγραφών νέο κείμενο που θα εντοπίζω.

    Θ.Λ.


  
                                   


  Άρθρα
-Τι κατέθεσε η ψυχίατρος Καλλιόπη Προκοπάκη στη Βουλή για την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.
-Πληθωρισμός του δικαιωματισμού - Ένα νομοσχέδιο που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά τα οποία υποτίθεται πως λύνει (του Σωτήρη Μηλιώνη, huffingtonpost.gr)
-Το αφήγημα περί ανυπαρξίας των φύλων και ο μανδύας περί ισότητας δικαιωμάτων (του Κώστα Γρίβα, από το slpress.gr)
-Το Δικαίωμα Υπέρβασης της Ανθρώπινης Φύσης (της ψυχολόγου Βιβής Φατούρου)
Άρθρο των Paul Frijters, Gigi Foster, Michael Baker, δημοσιευμένο στις 2/6/2023 από το Brownstone Institute
-Η  άλλη πλευρά του "εγώ σε πιστεύω αδερφή μου" (Μαρίας Κορνάρου και Μύρωνος Ζαχαράκη, από το respublica.gr)
-"Πολιτική Ορθότητα", ο νέος δεσποτισμός (του Απόστολου Αποστόλου, slpress.gr
-Λιμπερακούλτ: η δυτική "Πολιτική Ορθότητα" κατά της Δύσης (του Διονύση Μπελαντή, Δρόμος της Αριστεράς)
-«Μην λέτε πατέρας και μητέρα» - Αντιδράσεις για την εγκύκλιο πολιτικής ορθότητας από τον Μπλίνκεν
-Δικαιώματα και "δικαιωματισμός" (του Αντώνη Μπαλασόπουλου)
-Η μαφία του γουοκισμού (του Κώστα Χατζηαντωνίου)
-Νόσος... το ξύλο μέσα στο σπίτι: Μελέτη από την Κρήτη συσχετίζει ενδοοικογενειακή βία και μείζονα ψυχοπαθολογία

                   



  Ιστοσελίδες

                               

  Βίντεο
-Κοσμάς Μαρινάκης, οικονομολόγος, καθηγητής πανεπιστημίου Σιγκαπούρης, Γιατί υπάρχουν gay;
-To βαθύ κράτος της μητριαρχίας (η εκπομπή Ανοιχτές Υποθέσεις του Πέτρου Κουσουλού, 30/5/2024 στο Open σχετικά με την ψυχολόγο της ΕΛΑΣ Νίκη Βασιλείου, η οποία εξέδιδε πλαστές γνωματεύσεις κακοποίησης παιδιών από τους πατεράδες τους προκειμένου να ανατίθεται η επιμέλεια στις μανάδες) 

1 σχόλιο:

  1. ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΡΑΠΤΗΣ
    20 Δεκεμβρίου 2024 14:15

    H πραγματική εσωτερική κατάσταση των υποκειμένων της μετα-ιστορίας που ονομάστηκε "woke" -μιας ακόμη αμερικανιάς δίχως περιεχόμενο- είναι ότι τα υποκείμενα αυτά καταγγέλουν στην πραγματικότητα αυτό το οποίο βιώνουν ενδόμυχα σαν προδοσία (όπως τα μικρά παιδιά) αυτό που στην πραγματικότητα είναι μια αποτυχία των προηγούμενων γενεών. Διότι η αποτυχία κάθε ιστορικής υπόσχεσης, κάθε ανώτερου οράματος είναι κι ο θάνατος κάθε ελπίδας σωτηρίας. Κι η δήθεν ευκολία του "ό,τι δηλώσεις" την οποία επικαλούνται, δεν είναι παρά μια υπεραναπλήρωση, μπρος στο τεράστιο άγχος της γνώσης ότι δεν είμαστε πια παρά όρθια δίποδα κενά που δεν δικαιούνται να επικαλεστούν καμία σοβαρή υπόθεση για το μέλλον, μέσα στην οποία το όποιο οσοδήποτε άσχημο παρελθόν τουλάχιστον θα δικαιωνόταν.
    Όπως ακριβώς ένα είδωλο στον καθρέπτη πεθαίνει όταν πεθάνει και το πρωτότυπο, το τέλος του ψυχρού πολέμου δεν σηματοδότησε τον θάνατο ενός, αλλά δύο πραγμάτων κι αποτέλεσε τον θάνατο κάθε διαλεκτικής. Αλλά τότε, ο πραγματικός λόγος εξάλειψης του κάθε τι από την ιστορία δεν είναι παρά η έκφραση μιας άπειρης απογοήτευσης, μιας αβυσσαλέας ματαίωσης, ενός πένθους που δεν μπορεί παρά να παραμένει απαρηγόρητο εσαεί. Κι όπως ο Ντοστογιέβσκυ θρήνησε τον θάνατο του θεού, έτσι κ αυτές οι γενιές θρηνούν τον θάνατο της διαλεκτικής μέσα στην ιστορία, όπου δεν απέμεινε παρά η γυμνή μανία της επιβίωσης, η εμμένεια του Ισχυρού, εξ ου κι η εκ νέου κάθοδος της βαρβαρότητας.
    Ποτέ πια δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε για το τρέχον στάδιο ως μια "προϊστορία", όπως το ήθελαν οι παλιές επαναστατικές θεωρήσεις, γιατί ποτέ δεν θα αναδυθεί ξανά το όραμα μιας ανώτερης κοινωνίας. Πώς να μην μισήσει κανείς το σύνολο της ιστορικής ανέλιξης εφ' όσον αφαιρέθηκε αυτό, και το μόνο τέλος απομένει η παρέα με τα σκουλήκια; Kαι βέβαια, μόνον ανόητοι θα περίμεναν ότι μια οποιαδήποτε "ρετρό" φιλοσοφία, μια τάχα μου επιστροφή σε κάποιες δήθεν "παραδοσιακές" αξίες θα σώσει μια τέτοια κατάσταση. Αυτές είχαν ήδη προδοθεί από μόνες τους στον 20ο αιώνα από τους ίδιους τους φορείς τους, τόσες φορές ώστε πέθαναν μαζί με την όποια άλλη ελπίδα σκότωσαν ήδη τέσσερις δεκαετίες πριν. Πύρρεια νίκη της οποίας τα αποτελέσματα θα γευτούμε για αιώνες εκτός κι η τεχνολογική επιτάχυνση μας ξεκάνει μια ώρα αρχύτερα.

    (Σχόλιο του κ. Θεοφάνη Ράπτη οποίο μεταφέρω από εδώ https://slpress.gr/idees/poreia-pros-enan-ipio-oloklirotismo-i-woke-koultoura/ . Συνιστώ επίσης ανεπιφύλακτα το βιβλίο του "Τεχνο-φεουδαρχία, Η νέα μορφή παγκόσμιου ολοκληρωτισμού)

    ΑπάντησηΔιαγραφή